Το χιόνι ήταν ιδανικό αφού το ζευγάρι κατόρθωσε να περάσει μαζί ώρες χωρίς να τους διακόψει κάνεις.Ντυμενοι με τα απαραίτητα σκουφάκια και γάντια και ένωσαν τις δυνάμεις τους στο να φτιάξουν ένα χιονάνθρωπο
"Πέτρο,μη τα πετάς"
Ο Πέτρος γελασε καθώς άρχισε να πετάει να χιονόμπαλες ,γελώντας σαν μικρό παιδί
"Πέτρο,χαλάς το χιόνι.Πε-"
Η Άννα γελασε και άρχισε να φτιάχνει χιονόμπαλες,πετώντας τες στον Πέτρο.Σα μικρά παιδιά έτρεχαν και γελούσαν.Η Άννα έφτιαξε μια τεράστια μπάλα έτοιμη να την πετάξει στο Πέτρο,που την έπιασε από πίσω προσπαθοντας να διαλύσει τη μεγάλη χιονόμπαλα
"Πε-"
Ξαφνικά βρέθηκαν και οι δυο στο μαλακό χιόνι, γελώντας
"Τη χάλασα"
Γέλασε ο Πέτρος,τα χέρια του ακόμα γυρίσω από το κορμί της,η ανάσα του ζεστή και τόσο κοντά της.Η Άννα γύρισε προς τη μεριά του,πρόσωπο με πρόσωπο.Το γέλιο άρχισε να σβήνει και τα βλέμματα τους ενώθηκαν.Ο Πέτρος απομάκρυνε τα μαλλιά από το πρόσωπο της αγάπης του αλλά το χέρι του έμεινε στο μάγουλο της.Η Άννα ακούμπησε το χερι της πάνω στο δικό του και σχεδόν ασυναίσθητα πλησιάσε, αγγίζοντας τα παγωμένα χείλη του.Ο Πέτρος ανταποκρίθηκε και το γλυκό άρχισε να εξελίσσεται σε ένα παθιασμένο φιλί,με κανένας από τους δύο να το σταματα.Ο Πέτρος σηκώθηκε,προσπαθοντας να αποκτήσει περισσότερη πρόσβαση, κρατώντας τα στα χέρια του το πρόσωπο της.Με βαριά ανάσα αρχισε να φιλάει το πρόσωπο της και σταμάτησε μόνο όταν έφτασε στο λαιμό της.
"Συγνώμη"
Είπε,ανασαίνοντας γρήγορα.Η Άννα άνοιξε τα μάτια της, ζαλισμένη ακόμα από την επιρροή του φιλιού.Ο Πέτρος την κοιτούσε φοβισμένος μη την τρομάξει
"Παρασύρθηκα..είσαι εντάξει?"
Η Άννα χαμόγελασε και χάιδεψε τα χείλη του
"Γιατί ζητάς συγνώμη,εγώ σε φίλησα"
Ο Πέτρος πήρε το χέρι της στο δικό του, φιλώντας την παλάμη της.Η Άννα χαμόγελασε.
"Λοιπόν ώρα για το χιονάνθρωπο,θα δεις τον καλύτερο χιονάνθρωπο,τι σπούδαζα τόσα χρόνια"
Γέλασε ο Πέτρος και σηκώθηκε όρθιος
"Πέτρο,το ξέρω ότι είναι δύσκολο"
"Άννα, ξέρεις πόσο θα ήθελα να κοιμηθούμε παρέα,όμως μόνο όταν θα αισθανθείς ότι πραγματικά το θέλεις και εσύ,θα κάνω κάτι.Θελω η πρώτη φορά που θα κάνουμε έρωτα να είναι μια ξεχωριστή αναμνήση,ειδικά για σένα.Τα χείλη μου θα αγγίξουν τα δικά σου στο πιο γλυκό φιλί,θα προσκυνήσουν κάθε σπιθαμή του κορμιού σου,θα νιώσεις το άγγιγμα μου και εγώ να νιώσω το δικό σου"
Η Άννα ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει επικίνδυνα γρήγορα και μια γλυκιά ανατριχιλα σε όλο της το κορμί.Το βλέμμα ήταν καρφωμένο στο δικό του.Ηταν η φωνή του,ο βλέμμα του,οι λέξεις που το έκαναν να ακούγεται τόσο όμορφο,σαν μια τελετή.
"Έλα,να φτιάξουμε το χιονάνθρωπο,μας βλέπω αγκαλίτσα με ντεπον"
Η Άννα σηκώθηκε και άρχισαν να χτίζουν τον χιονάνθρωπο τους.Περασαν πολύ ώρα προσπαθώντας μέχρι να φτιάξουν το τέλειο αποτέλεσμα
"Εντάξει?"
Ρώτησε η Άννα
"Καλός"
"Πέτρο μου,έιμαι έτοιμη να γίνω έχω χιονάνθρωπο"
Είπε η Άννα κοιτοντας με απεικονίσεις
"Εντάξει, καλός είναι"
Η Άννα γέλασε χαρούμενη
"Έλα να βγάλουμε μια σελφι"
Ο Πέτρος έβγαλε το κινητό και στήθηκαν μπροστά στον χιονάνθρωπο
"Γέλα.. τέλεια"
Ο Πέτρος κοίταξε τις φωτογραφίες και χαμογέλασε
"Ποια λες να ανεβάσουμε?"
"Είσαι σίγουρος ότι είναι καλή ιδέα?"
"Δε θα τις δει κάποιος που δεν πρέπει..το πολύ πολύ να μας ματιασουν"
"Πέτρο"
"Καλά,πάμε μέσα "
Η Άννα έτρεξε μέσα και έτρεξε δίπλα στο τζάκι
"Αγάπη μου, μπουφάν "
Η Αννα έβγαλε το μπουφάν και το κρέμασε δίπλα στου Πέτρου
"Γενικά πρέπει να αλλάξουμε,έχει λιώσει το χιόνι πάνω μας"
Τα παιδιά ανέβηκαν στα δωμάτια να αλλαξουν σε ζεστά και στεγνά ρούχα.Το χιόνι είχε φτάσει μέχρι το κορμί της.Η Άννα τα έβαλε στην άκρη και άρχισε να ντύνεται.Στο πίσω μέρος του μυαλού της είχαν μείνει τα λόγια του Πέτρου.Μεχρι πριν λίγο καιρό,η ιδέα θα της ακούγονταν τρομακτική, αμαρτωλή για πολλούς λόγους.Ομως ο Πέτρος είχε καταφέρει σιγά σιγά να την κάνει να αισθανθεί πιο άνετα,πλέον δεν χρειαζόταν να κλέψει ένα φιλί, απολάμβανε το φιλί χωρίς ντροπή,της άρεσε το πάθος που αρκετές φορές τους μεθούσε πριν σταματήσουν.Ενωση των σωμάτων και των ψυχών
"Άννα είσαι έτοιμη?"
Η φωνή του Πέτρου διέκοψε τη σκέψη της.Αφου φτιάχτηκε άνοιξε την πόρτα και πήγε προς τον ξενώνα
"Άννα.."
Ο Πέτρος φόρεσε βιαστικά τη μπλούζα και χαμογέλασε άβολα
"Το ξέρω ότι με έχεις ξαναδεί αλλά"
"Δε με πειράζει "
"Τοτε να αρχίσω να αλλάζω στο δωμάτιο?"
Η Άννα κούνησε καταφατικά το κεφάλι
"Αλήθεια τώρα? Είσαι σίγουρη?"
"Δε θα στέκομαι και στην πόρτα αλλά όπως λες από τη μέση και πάνω σε έχω δει"
"Εντάξει τότε "
"Πέτρο,θελω να μιλήσουμε"
Ο Πέτρος κοιτάξε με απορία
"Για τι, θαλάσσια μου μάτια?"
"Για μας"
Η έκφραση του άλλαξε σχεδόν αμέσως σε μια ανησυχίας
"Για μας?"
Η Άννα τον πλησίασε και πήρε τα χέρια του στα δικά της
"Πριν στον κήπο.. είπες για το πώς ονειρεύεσαι την πρώτη φορά που θα.. κάνουμε έρωτα"
"Άννα μου,σου είπα μόνο όταν πραγματικά θα είσαι έτοιμη,δε θέλω να αισθανθείς πίεση εξαιτίας μου-"
"Πέτρο μου"
"Μου"
Χαμογέλασε ο Πέτρος
"Όσες φορές και να το πούμε..μου"
"Αυτό,μου είπες χθές πως είσαι δικός μου και γω είμαι δική σου"
Η Άννα γέλασε άβολα προσπαθοντας να βρει τις κατάλληλες λέξεις
"Τι?"
Δε γινόταν να το πει με λέξεις έτσι τον τράβηξε σε ένα παθιασμένο φιλί.Ο Πέτρος τραβηχτηκε για ακόμα μια φορά
"Άννα"
"Μου είπες όταν θα ένιωθα έτοιμη να στο πω.. θέλω να γίνω δικη σου και εσύ δικός μου"
"Είσαι σίγουρη?"
Η Άννα χαμόγελασε.
"Αν νιώσεις ότι θες να σταματήσω για οποιονδήποτε λόγο,να μου το πεις "
"Εντάξει"
Ένιωθε εναν περίεργο ενθουσιασμό αλλά και ένα φόβο.Ο Πέτρος με απαλές κινήσεις έβγαλε το πουλόβερ της και το ακούμπησε στην πολυθρόνα, ύστερα ακολούθησε το μπλουζάκι από μέσα, μένοντας μονάχα με το σουτιέν της.Ο Πέτρος δεν άφηνε τα μάτια του από τα δικά της,ανά πάσα στιγμή έτοιμος να σταματήσει
"Συνέχισε"
Το χαμόγελο της τον καθησύχασε καθώς ξεκουμποσε το σουτιέν της, αφήνοντάς το μαζί με την μπλούζα.Η Άννα αισθανθηκε ντροπή όμως άρχισε να νιώθει πιο άνετα.Ο Πέτρος με τη σειρά του έβγαλε το πουλόβερ του.Ξανακοιταξε την Άννα,το βλέμμα του μην αφήνοντας το δικό της
"Είσαι εντάξει?"
Ο Πέτρος την πλησίασε και φίλησε τους δύο ώμους της πριν τα χείλη του αγγίξουν τα δικά της σε ένα τρυφερό φιλί.Καθε κίνηση προσεκτική,κάθε φιλί γεμάτο αγάπη,τα χέρια του άγγιζαν απαλά το κορμί της,τα χέρια της δειλά άγγιζαν το δικό του.Τα βλέμματα τους χωρίζονταν παρά μόνο για λίγες στιγμές πριν ξαναενωθουν.Ο Πέτρος προσπαθούσε με κάθε κίνηση να νιώσει ανετα,κάθε λέξη να την κάνει να νιώσει μοναδική και όμορφη,όπως ήταν.
"Σ'αγαπαω"
Ειπε ο Πέτρος σχεδόν ψιθυριστά
"Και γω"
Απάντησε η Αννα
---
Η Άννα είχε ξαπλώσει στο γυμνό στήθος του Πέτρου,ενώ ο ίδιος χαϊδεύει την πλάτη της
"Πώς αισθάνεσαι?"
"Είμαι μια χαρά"
Γέλασε η Άννα διαβεβαιώνοντας τον για πολλοστή φορά.Ο Πέτρος αισθανόταν ευτυχισμένος, πετούσε και ήθελε να είναι σίγουρος ότι και η Άννα ηταν
"Ξέρεις, ήταν πολύ πιο όμορφο από κάθε λέξη"
Είπε η Αννα
"Είμαι ευτυχισμένος"
Απάντησε ο Πέτρος
"Και γω"
"Δεν ήθελα να χάσω ματιά σου"
"Πλέον είμαστε ένα"
"Μου φαίνεται σαν όνειρο "
"Καλύτερο από όνειρο "
"Σ'αγαπαω "
"Και γω"
Το ζευγάρι χουζουρεψε για ώρα κάτω τα σκεπάσματα ενώ έξω έπεφτε σκοτάδι
"Πεινάς?"
"Λίγο"
"Που πας?"
Ο Πέτρος φόρεσε το πουλόβερ του και έτρεξε κάτω.Η Άννα απλώθηκε στο κρεβάτι και χαμογέλασε.Αισθανοταν ευτυχισμένη,δεν υπήρξε στιγμή που να μην απόλαυσε,που να μην ένιωσε μοναδική, διαγράφοντας κάθε αρνητική σκέψη,μόνο οι δύο τους,τα κορμιά και οι καρδιές τους.
"Δεν είμαι μάγειρας αλλά κάτι έφτιαξα"
"Πέτρο μου,θα μπορούσα να κατέβω να φτιάξω εγώ κάτι "
"Εγώ θέλω να σε περιποιηθώ "
Ο Πέτρος ακούμπησε το μεγάλο δίσκο στο κρεβάτι και ξανακατσε δίπλα της
"Αυγά τηγανητά, σαλάτα, κοτόπουλο από το μεσημέρι,σαλάτα μη σχολιάσεις πως την έκοψα, πατάτες ωραιότατα τηγανιτές και νερό, κρασί γλυκό ότι θες σου φέρω,κάτι έχουμε αφήσει.. νομίζω "
"Αγάπη μου"
"Δε χορταινω να το ακούω "
Γέλασε ο Πέτρος
"Αγάπη,ελα να φάμε το γεύμα μας"
Η Άννα γέλασε με το πόσο γλυκός ηταν και έδωσε γρήγορο φιλί πριν αρχίσουν να τρώνε