სანამ ჰეიზელი და სონჰუნი დაძინებას ცდილობდნენ, მანამ ჯონვონი და ჯეი
თბილ, ვარსკვლავებით განათებულ ღამეს ორივენი ხელჩაკიდებულები დადიოდნენ სანაპიროზე. ტალღები ნაზად ეხეთქებოდა ნაპირს და ერთადერთი ხმა იყო ქვიშის რბილი ხრაშუნა მათი ფეხების ქვეშ. ჰორიზონტს რომ უყურებდნენ, შორიდან ხედავდნენ გემების სილუეტებს. გაჩერდნენ და თვალებში შეხედეს ერთმანეთს.
-მეშინია ჯეი, გული ცუდს მიგრძნობს მაგრამ შენზტან ერთად თავს ყველაზე დაცულად ვგრძნობ.
-მოდი აქ–ხელი მოხვია და ბიჭს ჩაეხუტა. –გპირდები მომავალში ყველაფერი კარგად იქნება.
ჩახუტებისას გრძნობდნენ როგორ უცემდა გული ერთმანეთს.
ერთმანეთს ხანგრძლივი, რომანტიული კოცნა აჩუქეს, რომელიც თითქოს სამუდამოდ გაგრძელდა. ღამე სავსე იყო სიყვარულით და ლამაზი მომავლის დაპირებით.
.................
შემდეგ დღეს ჰეიზელმა ცოტა გვიან გაიღვიძა, უკვე საღამოსკნე, გაუკვირდა რადგან ამდენი ხანი არასდროს უძინია, ბედნიერი წამოდგა საწოლიდან და ოთახიდან გასვლა დააპირა როცა საუბარი მოკრა ვიღაცებიის, მისი ბიჭების გარდა კიდევ სხვისი უცხო ხმა ისმოდა. მისაღებში აღარ გასულა, თავი მოიწესრიგა და ოთახის მილაგება დაიწყო.
-როგორც სჩანს ერთობიან–სიცილს ყური მოკრა და საწოლის გასწორებას შეუდგა, სონჰუნის ამოყრილი ჩემოდანი გვერდით მოისროლა და ამრადაში თავისი ტანსაცმელების შეკეცვა დაიწყო.
როცა მორჩა ადგა და შემდეგ გავიდა მისაღებში.
სონჰუნი ჯეი ჯონვონი ერთ დივანზე ისხდნენ წინ კი ორი ჰეიზელისთვის უცხო ბიჭი. ოთახში შესვლის თანავე უცხოების ყურადღება მიიბყრო.
-ოჰ, ჰეიზელ ამდენი ხანი გეძინა?–გახდდა ჯონვონმა.
-არა ვონ ვაკაგებდი უბრალოდ–გაიღიმა და ხელის კრემი ხელებზე გადაინაწილა.
-ვა, არ ვიცოდი გოგოც თუ ცხოვრობდა თქვენთან ერთად–გახედა ერთერთმა.
-თან ასეთი ლამაზი–ჰეიზელმა გაუღიმა მათ და გვერდით მიუჯდა ორივეს.
-მადლობა ბიჭებო! რა გქვიათ?
-მე ჩანი ვარ, ეს კი გიუ თქვენი მეზობლები ვართ.–ისევ გაუღიმა და თვალებს არ აშორებდა ჰეიზელს.
-სასიამოვნოა ჩან, გიუ, მე ჰეიზელი ვარ.
-ისადა, აქეთ რა ქარმა გადმოგაგდოთ? იაპონიიდან ხალხი კორეაში გარბის, ჩენც ერთი სული გვაქვს როდის დავბრუნდებით უკან.
-ნუ ღელავთ რამდენიმე კვირით ვარ ალბათ ჩამოსული–თავა ჯეიმ და თვალებით ჰეიზელს სონჰუნზე ანიშნა რომელსაც ხელები მკერდთან ჰქონდა გადაჯვარედინებული და გაბრაზებული უყურებდა მას.
-ჰო, თქვენ?–ყურადღება არ მიაქცია და ისევ ბიჭებს გახედა.
-აგჰ, ჩვენ რამდენიმე დღის წინ ბებია გარდაგვეცვალა, ცოტახნით აქ ვაპირებთა გაჩერებას დაახლოვებით 1 თვე მაინც.
-ვწუხვარ ჩან–ხელი მოუთათუნა ხელე– ერთმანეთის ვინ ხართ? ძმები?
-არა, ბიძაშველები ვართ, მაგრამ ბევრი გვამსგავსებს–პასუხი მალევე დაუბრუნა გიუმ.
-ჰო გავხართ რაღაცნაირად.–კარგად შეათვარელა ორივე და ახლა შემაჩნია ის თუ რა კარგად ეცვათ და რა სიმპატიურად გამოიყურებოდა პროვე მათგანი პროფილში, იმდენად გაერთო მათი თვარიელებით, ძვლივს გაიგო ჯეის დანაძახებჯ.
-ჰეიზელ! გამომხედე გოგო
-ჰო? რა?–გახედა ჯეის.
-ამდენი ხანია გეძახი ჰეიზელ.
-მაპატიე თვალი გამიშტერდა უცებ და ტვინი გამომეთიშა.
-ჰო ვიცი შენი თვალის გაშტერება, სამზარეულოში გამყევი, ყავა მოვადუღოთ—ორივენი ადგნენ და სამხარეულოის გავიდნენ, მაგრამ ჯეი მაშინვე შეტევაზე გადავიდა.–გიჟი ხარ ჰო?
-რა დავაშავე?–გაუკვირდა ჰეიზელს
-რა რა დააშავე, სონჰუნი ძალიან ბრაზობს იცოდე.
-ჯეი ნორმალურად ამიხსენი ვერ გავიგე თქო!
-ეჭვიანობს შენზე, თან ისე ეჭვიანობს თავისი ყბის კრაჭუნის ხმა ტვინში მირტყამდა, ღმერთო ისით ვერ იგრძენი როგორ გიყურებდა?
-ვერა, ვერ ვივრძენი. საეჭვიანო რა აქვს? ბოლო ბოლო მაგასთან ერთად გამოვიპარე სახლიდან, იმიტომ რომ მინდოდა მასთან ყოფნა.
-ჰოო მაგრამ სჯობს მაგ მაისურს თუ გამოიცვლი ცოცხალი გადარჩე–თითით მკერდზე ანიშნა რომელსაც მაისური ძვლივს იკავებდა და მობჯენილი ჰქონდა.
-მკერდზე რატომ მიყურებ გარყვნილო?
-ღმერთო...შეყვარებული მყავს, თან ბიჭია!
-უი შენ ჰო გეი ხარ–გადაიკისკისა.–კაი გავედი ეხლა უნდა გავიცნო კარგად ბიჭეჰი, იცოდე სონჰუნს უთხარი.
-სონჰუნის გვერდით დაჯექი.-ჰეიზელმა თავი დაუქნია და ისევ სამზარეულოში დაბრუნდა, სონჰუნს გვერდზე მიუჯდა და ხელზე შემოეხვია, მაგრამ სონჰუნმა მაშინვე მოაშორებიმა ხელები ჰეიზელს და გაბრაზებული მზერა აჩუქა.
-კაი!–თქვა და ისევ ჩანს მიუჯდა გვერდით.
-აბა ჰეიზელ რამდენი წლის ხარ?
-17 თქვენ?
-ვაა ეგეთი ახალგაზრდა...
-გიუ გთხოვ... 21 წლის ხარ, ეგ მე უნდა ვთქვა საუკუნის მეოთხედი ვარ..–ჩაიცინა ბიჭმა.
-ჩან 25 წლის ხარ? არასებობს როგორ სრ გეტყობა იცი?
-ვიცი ჰეიზელ, ყველა მაგას მეუბნება.
-ძაან კარგად გამოიყურები, 19 წლის მაინც მეგონე.
-თავს ბებრად ნუ მაგრძნობინებ
-არა რგ არ მიგულისხმია, პირიქით.
-მივხვი მივხვდი...
-აბა ასეთ ბიჭებს შეყვარებულები არ გყავთ?
-ჩანს საცოლე ჰყავს, მე ჯერჯერობით აღარავინ.
-უი რატომ გიუ?
-რავი, ჩემი შესაფერისი გოგო არ გამოჩენილა, შენზე რას გვეტყვი?
-არა, არც მე მყავს შეყვარებული—ჰეიზელმა იცოდა რომ შარში ყოფთა თავს მაგრამ შიშის გრძნობა სულ არ ჰქონდა, პირიქით სიამოვნებდა ის რომ მისი საყვარელი ადამიანი მასზე ეჭვიანობს.
-მაშინ, სხვალ საღმოს ხომ არ გაგვესეირნა?
-სიამოვნებით, შეგიძლია გამომიარო–გაუღიმა. და ტელეფონს დახედა.
-უი ჩან, ჩვენი წასვლის დროა აღარ შეგაწყენთ.
-ასე მალე?–ახედა ჰეიზელმა.
-რა მალე 1 საათისან აქ ვართ, შენ გვიან გამოხვედი ჰეიზელ–თმაზე წაეთამაშა ჩანი.–შეხვედრამდე–დაემშვიდობა იქ მყოფებს და სახლი დატოვებს.
ჯონვონი სონჰუნი დაწყნარებას ცდილობს, ჰეიზელი კი ფეხიფეხზე გადადებული წინ უზის და ვაშლს ჭამს.
-დიდი ხანი უნდა მიყურო?–გახედა ჰეიზელმა.
სონჰუნმა ღრმად ჩაისუნთა და ამოისუნთქა.
-შენი საქციელი რას მივაწერო ჰეიზელ?
-რა საქციეკი სონჰუნ?
-თავს ნუ იდებილებ! მშვენივრად ხვდები შენც!
-ჯეიიიი, გამოდი ჩხუბობენ უკვე–შესძახა ჯონვონმა ჯეის და კარგად მოკალათდა რომ შოუსთვისეყურებინა.
-რა ეჭვიანობ?
-რა სულელური კითხვაა? რათქმაუნდა კი ჰეიზელ! ჩემი შეყვარებული ვიღაც ბიჭებს ეფლირტავება და პაემნებს პირდება? ეს რა საქციელია?
-ეს ფლირტი არ არის! მათთან დამეგობრობას ვცდილობდი და მე და გიუ პაემანზე კი არა უბრალოდ სასეირნოთ გავალთ.
-მართლა? რა სასაცილოა ჰეიზელ! უთხარი რომ შეყვარებული არ მყავსო, მე კი წინ გეჯექი, თუ კარგია წავალ ვივლი ლამაზ გოგონებში შენ გგონია ნაშებს ვერ ავაგდებ და მასთან არ ვიქნები? ღმერთო ჩემო! შენს გამო ჩემს მომავალზე ვთქვი უარი და შენ ასე მექცევი?
-არვის დაუძალებია შენთვის ეს, შენ არ გინდოდა ვიღაც ყლექალა ბრუტანელზე დაწორწინება, თორემ მე რა შუაში ვარ?
-ჰეიზელ დაუკვირდი რას ამბობს! სონჰუნი მართალია და ნუ უარყოფ იმას რომ დამნაშავე ხარ–საუბარში ჩაერთო ჯეი.
-მეგობრების გაჩენასაც არ გაცდიან.
-რა მეგობრები გოგო ჭკუიდან მშლი!–წმოდა სონჰუნი.
-ღმერთო! კარგი ჰო თამშს ზედმეტად ავყევი, უბრალოდ მომწონს სონჰუნი რომ ეჭვიანობს.
-და რა მოსაწონი ეგაა?–გაეცინა ჯონვონს.
-რავი, სულ სხვა გრძნობა და სიამოვნებაა როცა შენი საყვარელი ადამიანი შენზე ეჭვიანობს, ღმერთო ერთი გოგო ვარ ვერ გამიგებთ თქვენ. ბიჭების ლოგიკა სულ სხვაა.
-ჰო ჩემი ლოგიკა იმას მეუბნება რკმ ჯერ იმ ტიპს თვალებს დავთხრი, და მერე სამუდამოდ ჩაგკეტავ ოთახში და არ გამოგიშვებ მერე როგორ მაეჭვიანებ?
-დაწყნარდი სონჰუნ.
-ვიხუმრე.
-აუ თეჰიონი მირეკავს–ტელეფონს დავხედე და ვუპასუხე.
-ჰეიზელ, როგორ ხართ მა? რამე ხოარ გჭირდებათ?
-ჯერჯერობით არაფერი, გახარებული ხმა გაქვს, რა ხდება?
-გამიმართლა, ჯეკპოტი დამეცა.
-ბიზნესის საქმე კარგად მიდის?
-იმდენად კარგად რომ არ ვიცი.. ისევ ავყვავდი. ახლა კი მომისმინეთ ხმამაღალზე ჩართე რომ ყველამ გაიგოს ჩემი ხმა–ასეც მოუქცა ჰეიზელი და ტეელფონი სპიკერზე ჩართო.–ბავშვებო, თქვენი მშობლები ნერვიულობენ, შევეცადე და ავუხსენი თქვენი სიტვაცია, ცოტა იყოს გაგიგეს მაგრამ მთალდ ვერა, პოლიცია კორეაში გეძსბენ, მაინც როგორ მოახერხეთ კვალის გარეშე ქვეყნის დატოვება?
-კავშირები გვაქვს – გაიცუმრა ჰეიზელმა– არა მართლა, არაფერი არ დაგვჭირვებია, ჯეიმ იზრუნა და ყალბი აიდი ბარათებით დავდივართ, ტელეფონის კარტები კიდევ შეცვლილი გვაქვს ამიტომ არამგონია ვინმემ ჯერ მოგვაგნოს.
-მაინც სად ხართ?
-საიდუმლოა საიდუმლო...
-თავი ძალიან არ მომანატრო, ვფიქობ მაპატიე ჩემი შეცდომა, თუ ფული დაგჭირდეთ იცით ვისაც უნდა დაუკავშირდეთ.
-ვიცი თეჰიონ, მადლობა და ჰო გაპატიე, არ შემიძლია შენი სევდიანი ხმის მოსმენის შემდეგ არ გამაპიო.
-ჩემი გოგო ხარ, ახლა უნდა წვაიდე 5 წუთში თათბური მაქვს–ყურმილი გათიშა.
-შენ რა თეჰიონს უთხარი სადაც ვიყავოთ? გააფრინე?
-ნუ ღელავ არასდროს ჩაგვიშვებს, თან თქვენ მაგარი კიდიხართ მთავარია მე შევურიგდი.
-კიდევ კარგი მშობლებს თუ ესაუბრა მაინც...
-სასეირნოთ გავდივარ ვინმე წამოხვალთ?–ჟაკეტი მოიცვა სონჰუნმა.
-მე წამოვალ– წამლდგა ჰეიზელი.
-არავის გინდათ?
-სონჰუნ მოვდივარ თქო.
-კარგი მატო წავალ მაშინ.
-ნუ მაიგნორებ!— უკან აედევნა და ზურგში მუჭი უთავაზა.
-აჰაჰა კარგი ჰო!– გაეცინა სონჰუნს.
-სად მივდივართ?– გარეთ გასულმა ჰკითა სონჰუნს.
-სანაპიროზე წავიდეთ– მათი ხელები ერთმანეში ახლართა და ნემი დინჯი სიარულით გაუდგა გზას
.....
მზე ჩადიოდა ჰორიზონტზე და თბილ, ოქროსფერ ელფერს აფრქვევდა პეიზაჟს. ცა მოხატული იყო ღია ვარდისფერი, ნარინჯისფერი და ცისფერი ნაზავით, რაც ქმნიდა განსაცვიფრებელ ფონს სანაპიროზე ერთად მყოფი წყვილისთვის. მათ ფეხქვეშ ქვიშა გრილი იყო და ნაპირზე ტალღების ხმა მშვიდი იყო. წყვილი ერთმანეთს ეხუტებოდნენ, თვალებში უყურებდნენ ერთმანეთს და ვნებიანად კოცნიდნენ, გრძნობდნენ სითბოსა და სიყვარულს, რაც მათ ჰქონდათ ერთმანეთის მიმართ, როდესაც ისინი ერთად იზიარებდნენ ამ განსაკუთრებულ მომენტს....
.
_____\_______
ესეთი ლამაზი სტორიფენის წერა ჩემთვის არ არის!
მაპატიეთ თუ ბევრი შეცდომა იყო❤️