Maika
Pansamantala akong natigilan sa sinabi ni Carlo. Ano raw?! Totohanin?! Lokong 'to e ngayon pa nga lang kami nagkakilala. He's weird talaga.
"Ano bang pinagsasasabi mo d'yan? Oh, ito na 'yong book, iyo na. Alagaan mo nang mabuti 'yan ah." hindi ko alam kung bakit pero nanginginig siya no'ng tanggapin niya ang libro. Siguro dahil sa excitement.
"Thank you! Oh, paano. Aalis na 'ko, salamat dito at sa nakakabusog na dinner!" nakangiti niyang wika. May naramdaman akong kakaiba sa ngiti na iyon. Mukhang naramdaman rin naman niya kaya naman sinabi niyang "Ayos lang ako. Pahatid nalang ako sa labas ng gate niyo."
At gano'n nga, bumaba na kami ng kwarto ko at dumaan muna sa sala para magpaalam kina Dad at Aunty. Matapos no'n ay hinatid ko na siya sa gate.
"Oh pa'no, see you tomorrow nalang," sabi ko.
"Agahan mo bukas para may kausap ako." dagdag ko pa.
"Opo prinsesa," prinsesa?!
"Oh siya, alis na 'ko, bye!" paalam niya.
Pinanood ko pa ang unti-unting paglayo ng kanyang pigura sa paningin ko hanggang sa maging isang malabong imahe na lamang sa aking mga mata bago ako bumalik sa loob ng bahay.
"Nakauwi na ba siya, Maika?" tanong ni Aunty Sandy nang makitang nakapasok na ako sa bahay.
"Opo." naka-ugalian ko na ang 'Isang tanong, Isang sagot' na kasabihan kaya naman minsan may naiirita sa akin.
I don't care though, this is my life and that's my beliefs and wants, they're not allowed to meddle with my life, even if it's Dad.
"Is it true? That he's your boyfriend?" she asked again. Napaisip ako, what if I say yes? Will it make a difference? Besides, it seems that Dad and Aunty believed on what Carlo said, and Carlo already said it that we can just pretend for now. So I guess, nothing will be lost.
"Yes, and I do love him." I don't know why I said that. Maybe for them to stop asking already and just leave me alone. "To be honest, Hija, I like him for you. I'm happy that you have him." to be honest too, I don't like you. You're replacing my Mom's position in our lives and I hate your very existence. Call it bad or inappropriate but that's what I think.
"Thank you, Aunty. I'll go to my room na, inaantok na po ako." pagkatapos noon ay umakyat na ako sa kwarto ko at naghilamos muna bago matulog. May kumatok pa sa pinto ko nang patulog na ako pero hindi ko na pinansin kasi alam kong si Dad lang 'yon. He always checks if I'm asleep or not, that's kind of sweet of him to be honest.
After that I decided to embrace the existence of sleep and became one of it.
-----
Morning came and that means I'm going to school again and will became a slave of boredom. But not today and the other days that'll follow, because I have Carlo na. I woke up around 5 AM, sasanayin ko nang gisingin ang sarili nang ganito kaaga. Bago kasi ako matulog kagabi ch-in-at ko si Carlo and asked when and what time he wakes up. He answered 5 AM so here I am, walking half-awake to my bathroom to take a cold bath.
After that, I wore my uniform and went downstairs for breakfast. Nagulat pa si Dad nang makitang ang aga kong nagising. Well mas nagulat pa nga ako 'no! When I went downstairs, I saw him and Aunty kissing! And it's not just a peck, it's a lips to lips kiss for God's sake.
"It's still 5:45 in the morning and you're doing that kind of stuff already." I said and walked towards the dining table to eat my breakfast. Mabuti nalang at may mga naka-hain na, akala ko kasi wala pa.
"Umm, 'di na ako magpapahatid. Kaya ko na pumasok mag-isa." I said while eating. "O dahil sabay kayo ni Carlo. C'mon Mai-Mai, I know that stuff." Aunty said. "Don't call me Mai-Mai please." don't be confused. I love hearing my nickname, but whenever Aunty Sandy says it. It sends chills down my spine.
"Oh come on, matagal na rin naman na tayong magka-kilala, I'll be even your Mom na!" natigilan ako sa sinabi niya. What did she just say? She'll be my Mom?!
"What did you just... say?" I asked confusedly. "Oh, didn't I told you that, baby?" told what?! "Me and your Aunty are getting married, and she's 2 months pregnant. You're gonna be an Ate na, aren't you happy?" bingi na ba ako? O talagang totoo 'yong sinabi nila. They're getting married and Aunty's pregnant?!
Biglang gumuho ang mundo ko. I can't accept that. I will not. Hindi sila nakarinig pa ng kahit na anong salita sa akin mula no'ng sinabi nila 'yon. Binilisan ko ang pag-kain para maka-alis na ako sa bahay na 'to, 'yon ay kung bahay pang maituturing 'to.
"Hinay-hinay lang, baby." Dad said. I don't care and you should too. Matapos kong ubusin ang pagkain ko, agad na akong umakyat para kuhain ang bag at car keys ko. Lumabas na rin ako ng bahay at sumakay sa kotse ko at nag-drive papuntang school.
Mabilis lang rin ako nakarating sa campus dahil walang traffic. P-in-ark ko na ang kotse ko at doon na nagsimulang umiyak.
Halo-halo ang emosyon na bumabalot sa pagkatao ko. Galit, poot, sakit, lungkot, lahat na. Sa kalagitnaan ng pag-da-drama ko, may kumatok sa window ng kotse ko.
Hindi ko pa napupunasan ang luha ko ay tumingin na ako sa bintana at nakita si Carlo na nakangiti sa akin. Nawala naman ang ngiti niya nang makita ang mga tubig sa mata ko.
Wala akong nagawa kundi pag-buksan siya ng pinto at pinapasok sa kotse. Nakaupo siya ngayon sa shotgun seat.
"What happened?" nag-a-alalang tanong niya. "Nothing, napuwing lang," I answered na hindi naman niya pinaniwalaan.
"Ano nga? Nakipag-break sa 'yo boyfriend mo?" bigla akong natawa sa sinabi niya. "Gago, wala akong jowa." bigla naman siyang napangiti nang makitang tumawa ako.
"Don't cry, shush. Andito lang ako." sabi niya nang tumulo ulit ang mga luha sa mata ko at humagulgol na 'ko.
"W-why? B-bakit ngayon pa?! H-hindi ko na k-kaya, a-ayaw ko na sa gan'to!" humihikbing wika ko na lalong nagpa-alala kay Carlo.
"Shush, it's fine I'm here. Everything's gonna be alright, okay? So shush, stop crying already," pero hindi gumana ang mga sinabi niya at mas lalo pang lumakas ang iyak ko.
"Hays, tahan na." pero umiyak pa rin ako nang umiyak.
"Your skin, oh yeah, your skin and bones," pag-kanta niya no'n ay napa-tingin ako sa kanya. His eyes are looking to mine, those dark orbs drowns me deeply and I love it.
"Turn into something beautiful. And you know, you know I love you so." habang kinakanta niya 'yon hinahawakan niya ang mga pisngi ko at pinunasan ang mga luhang pumatak.
"You know I love you so." hindi ko alam kung bakit, pero sa akin ay iba ang ibig sabihin ng huling linyang sinabi niya.
Pinagpatuloy niyang kantahin iyon hanggang sa tumahan na ako. I'll admit, that song is effective.
"Oh, tahan na ah? Bakit ka ba umiiyak? May masakit ba sa 'yo?" sunod-sunod ang tanong niya at hindi ko alam kung ano ang uunahing sagutin.
"Some other time, Carlo. Shall we go to class na?" tanong ko na. Lumabas na ako sa kotse at ganoon rin si Carlo. Ang bilis ng mga lakad ko kaya naiwan ko siya. "Hoy! Teka lang naman diba?!" hinihingal niyang wika. "Ba't ba tumatakbo ka?" Ah, tumatakbo na pala ako. Napansin kong parang kakaiba ata ang paghingal ni Carlo, mabibigat at mabibilis na hingal. Mukha siyang nahihirapan huminga.
"Ayos ka lang ba?" Hindi ko na natiis ang hindi magtanong. "Sinong hindi? Mula parking-an hanggang dito sa ground floor nanakbo tayo!" Napangiti ako na naging tawa na sa reaksyon ng mukha niya. "You're funny! Tara na nga baka malate pa tayo." Habol pa rin niya ang hininga nang maglakad kami papunta sa room namin.
-----
Lunch Time. Finally, after a 6 hours of boring and drowsy class. Makakapag-lunch na rin. What should I buy today? I feel like eating donuts and muffins now, sana meron sa canteen. "Hey." He's here. Ang bilis ng radar niya.
"What?" Kunwari galit ako kasi wala sa mood. Wala lang, naisip ko lang. "Wanna have lunch? My treat, pinakain mo ma ako sa inyo kagabi, ako naman ngayon." nakangiti niyang sabi. He's standing in front of me with his hands in his pockets. I can't seem to notice, pero may scar siya sa may bandang right side ng neck niya. But, damn! Ang pag-alon ng Adam's Apple niya, it gives me a tingling sensation in my body. "Hoy! Buhay ka pa ba? Sabi ko tara na." Ah, yes. "I want donuts and muffins." I said while we're walking to the canteen. "Ano pa? I can be your slave today, Princess." I don't know why but 'Princess' sounds too good when he says it.
Paparating na kami sa canteen nang may maulinigan akong sitsit. Pagtingin ko sa right side ko ay may nakita akong tatlong lalaki, isang matangkad na lalaki na black shirt ang suot topped with our school polo shirt, ganoon rin yung dalawa except sa shirts nila, 'yong isa ay red and 'yong isa ay blue. May mga ahit ang kilay nila. Kung iisipin baka magkakapatid sila.
"Ano na naman, Guevarra?" Tanong ni Carlo. Nakatingin rin pala siya sa tatlo. "Vicente, mukhang nakadale ka sa room niyo ah. Patikim naman kami!" sabi nong Guevarra ata. Bigla akong kinabahan. Iyong mga mata kasi nong tatlo, kakaiba ang tingin sa akin.
"Back off." ramdam ko ang kaseryosohan sa boses ni Carlo nang sabihin niya iyon. "And what if we don't want to? Aangal ka na ba? Ha, Vicente?" natatakot na ako kaya naman hinatak ko na si Carlo paalis. Habang naglalakad kami, 'di ko mapigilang mapansin na nakakuyom ang mga palad ni Carlo, nakatiim rin ang mga labi niya. "Carlo..." pagbasag ko ng katahimikan na namamagitan sa amin.
"Old friends. Mga gago iyon, kaya dapat umiwas ka sa kanila. Iba ang takbo ng mga utak non, siguradong hindi mo kakayanin." ang lakas talaga ng pandama niya. Paano niya nalamang iniisip ko iyon? May powers ba siya?
"Oh, e bakit ganon nalang 'yong usapan niyo? May nangyari ba?" hindi kasi maitatanggi na parang magkaaway sila. Lalo na si Guevarra at siya. "Yeah, but it's not important. Ang mahalaga ay important kaya kumain na tayo, nagugutom na ako." I can feel that he's avoiding the topic, but I respect his decision, baka nga kasi may malalim na dahilan iyon.
We ate lunch but I can feel that something had changed, I just can't point it out yet. Parang bumigat ang atmospera ng paligid. I found my answer when I look at Carlo. He was just looking at his food, tulala siya at bahagyang nakakunot ang noo. He didn't even touched his food! What's happening?!
"Hey! Why so serious?" I asked him while my patience is running thin. He looked at me with confused eyes and wondering. "Are you okay? Do you have a problem?" I asked again, getting worried now. "Okay lang ako. Iniisip ko lang 'yong pera ko. Mukhang kulang ata sukli, wala akong pamasahe pauwi." he answered while smiling, he even tapped the table then clapped. I guess he's fine. "Wait, so you commute everytime you go here?" I can see that he's a little bit shocked from what I said. "Malamang po inday, alangan naman pong lumipad ako diba?" Ugh! I can never get a genuine answer on this guy!
"Hoy, nakasimangot ka na nama-" bigla siyang natigilan sa pagsasalita nang may nakiupo sa table namin. Kumuha pa ng isang pirasong meatball sa kinakain niyang spaghetti. "Y'know food is better when you steal it from others." sabi niya habang nakatingala at pababang nakatingin sa akin. Kilala ko ito! Siya iyong Guevarra kanina! Inisang lagukan niya lang ang meatball at pagkatapos ay nakangiti na parang nang-aasar.
"Vicente. I can never forget the day you stole my food. Was it good, Vicente?" gulat naman si Carlo sa taong nakiupo sa amin ngayon. "Z-Zeron..."
"You still remember me, Vicente? What a good memory of yours. We have a lot to go back... old friend." nakangising wika ng Guevarra na Zeron pala ang pangalan. Paalis na siya nang magsalita si Carlo. "I never stole something, Zeron. I never did." tiningnan lang siya ni Zeron at umalis na.
"Who is that?" kahit alam ko na ang pangalan nito. "And don't even bother to avoid the topic. I want an answer now." I said getting mad now. "That was Zeron Guevarra. Zenon Guevarra's twin brother." I was dumbfounded. So the Guevarra that we saw earlier was different from Zeron? "I was able to tell the difference. Palaging kalmado si Zeron pero most of the time, nakakatakot siya. Si Zenon naman 'yong kupal-kupal, kabaliktaran siya ng kakambal niya."
Oh. So he really did have friends. I envy him. "Matagal ko nang itinigil ang pagkakaibigan namin. Ayokong nasasama sa kanila." his senses are really unordinary. "Bakit?" I asked. "They are capable of doing things like violence, stalking, blackmailing, and arson. They're the type of person you shouldn't mess with." seryosong wika ni Carlo. Looks like that twin is messed up people.
"Magka-klase na ulit. Ubusin mo na 'yan at babalik na tayo." he said and ate his food again. I can feel that something really did happened between the three of them. Between him and the Guevarra Twin.
-----
Our class ended like it usually is. Boring. I was looking for Carlo when he suddenly ran to me and said "Sabay tayo! Ihahatid kita sa inyo."
"Ha? Bakit? May kukunin ka ba ulit sa bahay?" naguguluhang tanong ko. "Wala naman. Gusto lang kita ihatid. Bawal ba?" I really can't understand this guy. "May kotse ako, hindi mo ako mahahatid." well that's true. Bakit ihahatid niya pa ako kung may kotse naman ako. "Nyews." Huh? "What? Are you cursing at me?!" This man! How dare he!
"Expression lang 'yon oi! Apaka judgementer mo!" Judgementer? What's that? Isn't it 'Judgemental'?
"Judgemental 'yon."
"Ay wala akong pake, basta ihahatid kita. Periodt." Ay bahala na nga lang siya! Mahirap makipagtalo sa kanya.
Naglalakad na kami papunta sa parking lot nang makita ko ang gulong ng kotse ko. It was flat! And two of the tires are flat! What should I do?!
"Uy, flat ka ah. Pa'no ba 'yan. Mukhang ihahatid nga kita talaga." How can he looked like happy while my car is like that?! "Hindi ka ba marunong mag-ayos ng mga ganito?" I was desperate. Baka lang naman e.
"Marunong," I was relieved. "Pero wala akong gamit." Damn! "Wala kang no choice, maglalakad tayo papuntang sakayan." Sakayan ng jeep ang tinutukoy niya. Ano bang feeling ng sumakay sa jeep? Mabaho ba don? Maingay ba o tahimik?
"Tara!" I don't know pero parang masaya pa ako na sasakay ng jeep. Baka kasi dahil first time ko? "Happy ah? Parang kanina 'di ka nagda-drama sa loob ng kotse mo." inirapan ko nalang siya. Ayokong masira ang mood ko.
Pero mukhang masisira nga ang mood ko. Pagdating kasi namin sa sakayan ng jeep. May humipo sa pwetan ko, paglingon ko ay may dalawang lalaki na nasa mid-thirties yata ang nakita ko. Ang isa ay kalbo at ang isa ay mahaba ang buhok pero may hikaw sa tenga at ilong. Mukhang mga adik dahil sa mamula-mulang mata.
Natakot ako kaya sumiksik ako kay Carlo. Mukhang nakahalata naman siya at lumingon na rin. Nakita niya rin ang dalawang lalaki. "Hoy, sama ng tingin mo boi ah! Birahin kita gusto mo?" I was getting scared of what might happen. "Kingina par! Papalag ka sa bata? 'Namo gusto mo ba madampot ng parak ulit?" wika nong mahaba ang buhok na lalaki. "Tangina kasi par e! Sama maka-titig ampota! Kala mo bubuga e! May buhok ka na ba sa kilikili ah? Bata?" nararamdaman kong di na nakakapagpigil si Carlo pero sinisikap niya. "'Yong eabab nalang par! Taena mukhang masarap!" natatakot na ako pero nagulat ako nang suntukin ni Carlo 'yong mahaba ang buhok na lalaki!
"Gago ka!" sigaw ni Carlo na naging dahilan ng ingay at tinginan ng mga tao sa amin. "Hoy! Tanginamo ah!" napasigaw ako nang damputin ng kalbong lalaki si Carlo at ibinato. "Kingina nyan par! Todasin mo na 'yan!" nakatayo na ang mahabang buhok na lalaki sa pagkakasuntok sa kanya ni Carlo.
Dinampot nila si Carlo at idinala sa isang madilim na eskinita. Ako naman ay aligagang-aligaga sa mga nangyayari. Hindi ko alam ang gagawin ko! Susunod na sana ako nang may makita akong lalaking tumatakbo papunta sa eskinitang pinagdalhan kay Carlo.
Si Zeron! Paano ko nalaman? Kasi hindi black ang shirt na suot niya sa ilalim ng polo niya. Hindi kagaya ng sa kakambal niya.
Mga ilang minuto pa akong nakatayo lang at nakatingin sa eskinitang 'yon nang napagdesisyunan kong sumunod na doon. Tumawag na rin ako ng mga tanod.
Pagkapunta ko sa eskinita ay nagulat ako sa nakita ko. Duguan na kasi ang dalawang lalaki kanina at halos hindi na makilala ang mga mukha. Putok ang mga noo at may dugo rin ang ilong at bibig. Tumalsik rin ang dugo ng mga ito sa pader. Mas nakakatakot pala ang susunod kong nakita, dahil nakita ko si Carlo na ganoon rin ang lagay at nakadapa sa sahig at walang malay samantalang si Zeron ay may hawak na steel bar na may dugo rin ang dulo.
"Don't just stand there! Get help! Call an ambulance!" Zeron shouted. I panicked and swiftly got my phone and called an ambulance. Maya-maya lang ay dumating na rin ang mga ito at nandito na rin ang mga tanod. Pero nagpasya na lamang kami na sa ambulance na sumama. Sinabihan na lamang ni Zeron ang mga tanod tungkol sa dalawang manyakis kanina.
"Car! Putanginamo, kumapit ka!" sigaw ni Zeron sa loob ng ambulance. "If you die, I'll kill you myself! Damn you, wag kang mamamatay!" mura pa siya nang mura nang ilang beses hanggang sa makarating kami sa hospital.
"Emergency!" Zeron shouted. "H-He have a heart disease. Please attend to him immediately, please!" naguguluhan ako. May sakit si Carlo?
Natigilan ako nang lingunin ako ni Zeron. "You. Are you out of your mind?! May sakit si Carlo tapos hinayaan mo siyang magulpi?!"
"H-Hindi ko alam na may sakit siya." bahagyang natigilan si Zeron sa sinabi ko. "I'm sorry," he said. He then sat down to one of the bench. "Are you alright?" tanong niya. "Y'know, Carlo and I were friends. Mula pagkabata hanggang pagtanda namin, magkaibigan kami. He was like a brother to me." nagulat ako sa sinasabi niya. Sa kwento kasi sa akin ni Carlo ay masyadong nakakatakot si Zeron.
"What happened between the two of you?"
Bumuntong-hininga siya at tumayo. "I'm getting out of here. Kapag nagising na si Carlo, 'wag mong sabihing ako ang nagdala sa kanya dito." hindi pa ako sumasagot ay umalis na siya.
Hindi niya sinagot ang tanong ko. Ano nga ba talaga ang nangyari sa kanila ni Carlo?
----