Ik kijk mezelf boos aan in de grote spiegel van haar badkamer. Mijn traanogen staan er nogsteeds. Waarom huil ik nou opeens? Waar slaat dit op? Er is toch niets aan de hand? Wat ben ik ook een sukkel, eerst het leven van Fleur verpesten en nu opeens slachtoffer symptomen vertonen. Wat moet Fleur wel niet denken? Boos sla ik met mijn vuist tegen de muur, Fleur hoort dit toch niet. Ik geef een hardere klap, en nog een hardere. Mijn vuist brandt verschrikkelijk door de wonden die zijn ontstaan. Ook doet het vreselijk veel pijn, maar heb ik niet het gevoel dat het gebroken zijn. Ik voel sowieso niets meer, geen enkele emotie. Iedereen heeft wel eens zo'n periode, het gaat niet bepaald slecht, want je hebt je leven gewoon op orde maar het voelt alsof je dood gaat. Boos geef ik nog een klap, nu kan ik het wel uitgillen van de pijn, maar ik doe niets. Ik adem diep in en uit. Ik hoor geluiden bij de badkamer deur. Fleur probeert de deur te openen maar dat lukt natuurlijk niet omdat het op slot zit. Ze klopt op de deur. "Matt, waarom heb je de deur op slot gedaan, wat is er aan de hand?" Ik trek mijn mouw snel over mijn vuist heen en open de deur. "Niets, sorry ik ben zo gewend om de deur automatisch achter me op slot te doen sinds ik samen woonde met de jongens." Fleur geloofd me niet. "Zeker? Matt je zegt dat er niets is maar waarom voelt dat dan wel zo voor mij?" Ze gaat met haar hand langs mijn vuist en ik bijt mijn tanden op elkaar om niet te laten merken hoeveel pijn het doet. Fleur heeft niets door. "Kom we gaan tanden poetsen." Ondertussen Fleur we allebei aan het tandenpoetsen zijn geef ik haar een stevige knuffel van achter.
----------
Moet Matthy zijn problemen niet gewoon aan Fleur vertellen?