Η απαγωγή ήταν πλέον μια γλυκόπικρη ανάμνηση και ο Πέτρος πλέον πατούσε στα πόδια του εντελώς σταθερα.Η Ελισάβετ ήταν πλέον πίσω στο μοναστήρι,το δεύτερο σπίτι της.Ομως αφού το αίσθημα χαράς που ένιωσε στη θέα των αδελφών της, μαζεμένες να την περιμένουν, ένιωσε μια χαρά διαφορετικη στην αγκαλιά του πατέρα της.Περιεργο,το κελί της φαινόταν μικρό και άδειο.Αφου πέρασε λίγες στιγμές βγήκε πάλι έξω και αποφάσισε να κάνει ένα περίπατο.Κάτι είχε αλλάξει μέσα της,αυτό που θεωρούσε πια τον κόσμο της, φαινόταν κάτι ξένο,κάτι αγαπημένο αλλά παλιό.Καθώς περπατούσε έφτασε στο νεκροταφείο και περιποιήθηκε τον τάφο της κεκοιμημένης Ηγουμένης κοντοσταθηκε.Η μαντρα.Μετα την απαγόρευση της εισόδου του Πέτρου,ήταν ο μόνος τρόπος για να βλέπει την Ελισάβετ του.Ποσο φοβόταν μην τους δους,πόσο ανησύχησε όταν τον είδε με χειροπέδες μπροστά της.Χαμογελασε στην ανάμνηση του Πέτρου κάθε φορά που πηδούσε κρυφά για να τη δει.Ναι,πλέον ήταν αυτή που ήθελε να πηδήξει τη μάντρα και για να τον δει.
"Άραγε έχει νόημα,ποιο ψέμα και ποια αλήθεια μπορεί να με κρατήσει μακριά του.Η καρδιά μου είναι εκεί,δίπλα του,τι σημασία έχει αν το σώμα είναι ντυμένο στα μαύρα και κλεισμένο σε ένα κελί "
Σκέφτηκε και χαμογέλασε
"Ελισάβετ "
"Ηγουμένη,την ευχή σας"
"Αχ Ελισάβετ,του Κύριου"
"Ήρθα να ανάψω το καντήλι της Ηγουμένης Μαγδαληνής"
"Μόνο?"
"Τι εννοείτε?"
"Ελισάβετ,μπορεί αυτή η στιγμή να είναι η πιο κατάλληλη να σου μιλήσω.Βλεπω,ούτε λεπτό δεν άντεξες στο κελί"
"Αγία Ηγουμένη"
"Βλέπω τα σημάδια,εδώ και καιρό τα βλέπω.Οσες φορές σε έχω ρωτήσει,μου απαντάς πως η ζωή σου είναι το μοναστήρι"
Η Ελισάβετ έσκυψε το κεφάλι
"Δεν έχει νόημα,αν μείνεις αυτοί οι τοίχοι θα γίνουν φυλακή για σένα.Το βλέπω στα μάτια σου,στην έξω ζωή είχα δει αυτό το βλέμμα στον εαυτό μου.Ελισαβετ,απάντησε μου τώρα,δίχως φόβο και πάθος,πες μου ότι θες να λάβεις το σχήμα "
"Το ψέμα είναι αμαρτία και δεν μπορώ να συνεχίσω να αμαρτάνω"
"Χαίρομαι.Λοιπον αύριο το πρωί μπορείς να γυρίσεις στο σπίτι του πατέρα σου"
"Ευχαριστώ και συγνώμη "
"Ελισάβετ,μη ζητάς συγνώμη.Πολλες από εμάς δεν είχαμε δεύτερη ευκαιρία"
Η Ελισάβετ φίλησε το χέρι της Ηγουμένης και έτρεξε στο κελί της.Περιεργο,λυπόταν αλλά και χαιρόταν.Βγηκε πάλι από το κελί της και πήγε στο ναό.Εκει που άλλοτε είχε γονάτισει με το σημείωμα του στο χέρι και παρακαλούσε,εκεί ξαναγονατισε για να ευχαριστήσει
"Άγιε μου Γιώργη,όταν σε χρειάστηκα έγινες καταφύγιο για μένα,με προστατεύσες.Τοσες μέρες στην αποθήκη μας κράτησες ζωντανούς,τον κράτησες στη ζωή και για αυτό σε ευχαριστώ όσο μπορεί ένας άνθρωπος να σε ευχαριστήσει.Ομως...ομως...οτι φεύγω δεν σημαίνει ότι σε εγκαταλείπω ή ότι η πίστη μου είναι λιγότερο ισχυρή.Αγιε μου Γιώργη, βοήθησε με να ξαναζήσω"
Η Ελισάβετ προσευχήθηκε και ξεκίνησε για το κελί της.
"Ελισάβετ"
"Γεράσιμε"
Η Ελισάβετ γύρισε φοβισμένη μην έχει γίνει τίποτα
"Τι κάνεις εδώ?"
"Ήθελα να σε δω,να σου πω πόσο χαρούμενος είμαι που θα σε έχω πάλι κοντά μου εδώ στο μοναστήρι"
"Γεράσιμε,θα φύγω από το μοναστήρι"
"Τι?Δε μιλάς σοβαρά"
"Γεράσιμε,δε θες το καλό μου?"
"Το καλός σου είναι έδω.Εξω είδες τι υπάρχει,σε απήγαγαν,αυτός θα σε παρενόχλει και δε θα μπορώ να σε προστατεύσω"
"Από τι? Γεράσιμε ο Πέτρος είναι καλός "
"Σε ξεγελάσε.Γι αυτόν αρνησε την πίστη σου,εμένα"
"Τι σχέση έχει -"
"Έχει,εγώ τόσα χρόνια περίμενα αλλά ήθελα να είσαι ασφαλής για αυτό δεν έκανα κίνηση και σε έβλεπα κάθε μέρα να κυκλοφορεις με ράσα "
"Εσύ είσαι φίλος μου"
"Μόνο αυτό επιτρεπόταν,όμως επέλεξες αυτόν που μόνο καλά σου έφερε από τη μερα που σε είδε "
"Γεράσιμε,ο Πέτρος με προστάτευσε"
"Αυτός?Εγώ σε προστάτευσα.Τοτε που κάνεις δεν μπορούσε το κάνα εγώ "
"Τι εννοείς?"
"Με τον Διακοσαββα,δε θυμάσαι.Το καθίκι που πήγε να δε αγγίξει "
Η Ελισάβετ έκανε ένα βήμα πίσω φοβησμενη
"Τι ξέρεις εσύ για αυτό?"
"Εγώ?Εγώ σε έσωσα "
"Γεράσιμε,δεν ήσουν εκεί,δεν υπήρχε κανείς "
"Δε θυμάμαι την τσουγκράνα?Τα πολλαπλά χτυπήματα που μου είπες να του δώσω για να σε σώσω από τον ανώμαλο "
Η Ελισάβετ έκανε πίσω βήματα κάπου έφτασε τον τοίχο.Ολα έγιναν μαύρα,εκτός από το προσωπο του παιδικού της φίλου,τα μαλλιά και τα μάτια του που έλαμπαν,θα θάλασσες που την τραβούσαν στο βυθό
"Εσύ?.."
"Πώς γίνεται μετά από αυτό να αγαπάς άλλον!?"
"Είσαι φίλος μου,με προστατεύες όμως τόσα χρόνια-"
Ξάφνου εμφανίστηκε η Ηγουμένη
"Γεράσιμε,τι δουλειά έχεις εδώ?Είναι αργά"
"Για το Πατρινό δεν ήταν?"
"Γεράσιμε αρκετά.Φυγε"
"Την ευχή σας"
Ο Γεράσιμος έφυγε φουρτουνιασμένος και η Ελισάβετ ένιωσε ξανά αέρα στα πνευμόνια της.
"Τι έγινε? Φαίνεσαι χλωμή"
"Επιτρέψετε να μη δειπνήσω μαζί σας"
Η Ελισάβετ έφυγε πριν καλά πάρει άδεια από την Ηγουμένη και κλείστηκε στο κελί της
"Ώστε τόσα χρόνια..εγώ φταίω άραγε?Αν δεν ήμουν εγώ,δε θα χρειαζόταν να λέρωσει τα χέρια και την ψυχή του με το αίμα του καταρραμενου"
Όλο το βράδυ σκέψεις και τύψεις γύριζαν το κεφάλι της ως τη στιγμή που ο Ήλιος ανέτειλε
"Φεύγω"
Αφού έκανε το σταυρό της, βγήκε στο πρόαβλιο να αποχαιρετήσει τις αδελφές της
"Ελπίζουμε να μη το μετανιώσεις"
"Όχι"
"Κοριτσάκι μου,να πας στο καλό,στο καλό σου"
"Αυξεντια μου"
Η Ελισάβετ έκανε μια αγκαλιά στη θεία της πριν ανοίξει την πόρτα.Εκει ήταν ο πατέρας της,που την περίμενε εμφανώς συγκινημένος
"Πάμε, Αννούλα?"
Αννούλα..
"Πάμε"
Η Ελισάβετ μπήκε στη θέση του συνοδηγού και ξεκίνησαν για το σπίτι