H Hannah Grant δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα ζούσε σε ένα μέρος σαν την Αλεξάνδρεια. Παρόλο που το σπίτι των παιδικών της χρονών ήταν παρόμοιο η Αλεξάνδρεια δεν ήταν τίποτα από αυτό που είχε δει και γνωρίσει. Ηταν στους ανθρώπους- πως φέρονταν-πώς ένιωθαν .Όλοι νοιάζονταν για όλους.Η αξία της κοινότητας διαποτίζεται το σπίτι της. Κάθε μέρα η Jessie την συναντούσε στην αποθήκη τροφίμων κουβεντιάζοντας καθώς οργάνωναν το φαγητό βάζοντάς το στα κατάλληλα ράφια.Τις περισσότερες μέρες οι δρομείς συχνά φέρνουν σούπα η φασόλια κάτι χορταστικό κατι που αξίζει να φέρεις πίσω αλλά μία στο τόσο έφερναν γλυκό καλαμπόκι.H Hannah λάτρευε τις ημέρες που οργάνωνε το γλυκό καλαμπόκι. κρατούσε την κονσέρβα στο χέρι της αναπολώντας τις στιγμές που θα σκότωνε για αυτό μονο για να το βάλει σε ένα ράφι και να το μοιραστεί με τους άλλους.Ετσι δούλευαν τα πράγματα στην Αλεξάνδρεια.
Κέρδισε επιτέλους την εμπιστοσύνη τους με τα καθήκοντα της αποθήκης τροφίμων αφού η Deanna πίστευε ότι η κηπουρική δεν ταίριαζε στην Hannah.Δεν ήταν απαραίτητα κακή στην κηπουρική αλλά ήταν πιο καλή στην οργάνωση παρά στην πρώτη .Αφού έβαζε το φαγητό στα σωστά μέρη η Χάνα πέρναγε στο μέσο της πόλης για τα άσπρα σκαλιά του κιοσκιού.Λάτρευε να περνά τον χρόνο της εκεί όσο κοντά και αν ήταν κανείς αυτό ήταν το δικό της μέρος,το δικό της σημείο.Κρυμμένα κάτω από μία σπασμένη ξυλοσανίδα βρίσκονταν τρία βιβλία. Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της Φωτιάς το όποιο ο Eric της είχε δώσει αφού του είχε πει ότι δεν έχει διαβάσει ποτέ βιβλίο Χάρι Πότερ, η Αγάπη στα χρόνια της χολέρας και ο ξένος. Είχε αποφασίσει να τα κρατήσει κρυμμένα μετά το γεγονός ότι ο Sam ο αδερφός του Ron είχε βρει το Αγάπη στα χρόνια της χολέρας σε ένα παγκάκι και ζωγραφισε όλες τις σελίδες του με κηρομπογιές. Kηρομπογιές που δεν φεύγουν . H Jessie ένιωσε άσχημα για αυτό και αφού τον μάλωσε πρόσφερε στην Hannah να διαβάσει οποιοδήποτε βιβλίο από το σπίτι της ήθελε. Eκεί ήταν που είχε πάρει τον ξένο.
H Hannah Grant δεν φαντάστηκε ποτέ ότι θα ζούσε στον κόσμο της Αποκάλυψης. Δεν φαντάστηκε ποτέ έναν κόσμο όπου οι νεκροί τρέφονταν από τους ζωντανούς έναν κόσμο όπου οι οικογένειες χωρίζονταν και τα σπίτια λεηλατούνταν . Δεν φαντάστηκε ποτέ ότι θα μπορούσε να ζήσει σε έναν κόσμο που κάθε δευτερόλεπτο ήταν αβέβαιο. Σε μία στιγμή καθόσουν δίπλα από μία φωτιά και η χόβολη θα σου γαργαλούσε τα πόδια . Θα ένιωθες την ζέση να περιτριγυρίζει τα χέρια σου πού βρίσκονται πάνω από τη φωτιά αφήνοντας την να ταξιδέψει στο σώμα σου και την άλλη θα ήσουν ένα άμυαλο ζώο ψάχνοντας για το επόμενο γεύμα του. Από τη μία εσύ και η οικογένειά σου βασίζονται ο ένας πάνω στον άλλο για να επιβιώσουν και την άλλη τρέμουν από αυτό που έχεις γίνει.
Είχε μεγαλώσει με τη μητέρα της Jennifer Grant και τον πατέρα της Malcolm Grant. Η Hannah δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς έμοιαζαν αλλά πάντα τις έλεγαν σαν παιδί ότι είχε τα μαλλιά της μητέρας της. Με το πέρασμα του καιρού τα μαλλιά της Hannah είχαν σκουρύνει σε ένα κόκκινο ξανθό χρώμα αλλά ανακουφίζονταν από το γεγονός ότι η μητέρα της αποτελούσε ακόμα μέρος του εαυτού της. H Hannah μπορούσε να θυμηθεί τις στιγμές που περνούσε με τον πατέρα της πιάνοντας ψάρια σε μία λίμνη κοντά στο σπίτι τους. Mία φορά είχε πιάσει έναν σολωμό και η Hannah δεν θα μπορούσε να ήταν πιο περήφανη. Μπορούσε να θυμηθεί που ο πατέρας της γελούσε όπως εκείνη κράταγε το τρόπαιο της, ήταν ένα γέλιο καρδιάς βαθύ και άγριο. Μπορούσε επίσης να επαναφέρει στη μνήμη της τις στιγμές που περνούσε με τη μητέρα της καθισμένη με την πλάτη της στο στήθος της μητέρας της .Κάθε Κυριακή πριν από την εκκλησία η μητέρα της, της έφτιαχνε τα μαλλιά .Μερικές μέρες της έφτιαχνε προσεκτικά μία μεγάλη γαλλική πλεξούδα που απλωνόταν στην πλάτη της. Σε ειδικές περιστάσεις όπως το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα η μητέρα της Hannah της έφτιαχνε δύο πλεξούδες αρχίζοντας από το πάνω μέρος του κεφαλιού δεμένες με ένα ροζ λαστιχάκι.
Το μόνο πράγμα που η Hannah δεν μπορούσε να θυμηθεί ήταν τα πρόσωπα που άνηκαν σε αυτές τις αναμνήσεις.Δεν μπορούσε να φανταστεί την γυναίκα που χτένιζε τα μαλλιά της με τα δάχτυλά της ούτε τον άντρα που την σήκωνε στην παλιά βάρκα με προορισμό την λίμνη.Το μόνο που της είχε μείνει ως ενθύμιο ήταν μία μικρή φωτογραφία με τους τρεις τους. Δεν ήταν και η πιο τέλεια η Hannah ήταν σίγουρη ότι βλεφαρισε αλλά από την άλλη όχι και τόσο γιατί η ποιότητα της φωτογραφίας ήταν χαμηλή και η μπλούζα του πατέρα της είχε μία τεράστια τρύπα στην πλάτη του που απλώνονταν στον λαιμό του. Ηταν μικρή περίπου 4 X 6 εκατοστά αλλά όταν η Hannah έβρισκε το κουράγιο να την κοιτάξει αυτό δεν την ένοιαζε.Kοιτούσε τα πρόσωπα που την μεγάλωσαν προσπαθώντας να κρατηθεί από κάθε ανάμνηση που της έφερνε αυτή η φωτογραφία.
Μετά το διπλό πλήγμα και από τον ιό αλλά και από τον χαμό των γονιών της τη φωτογραφία ήταν ότι είχε απομείνει στην Hannah .
Όταν η Hannah άκουσε τις πόρτες να ανοίγουν περίμενε να δει τον Michael να έχει γυρίσει από μία διαδρομή. Δεν ήταν ιδιαίτερα κοντά αλλά είχε υποσχεθεί στην Χάνα να της φέρει ότι ζητούσε. Αντ' αυτού γύρισε με μία ομάδα 8 ατόμων. Οδηγούνταν από έναν άντρα παρόμοιος με ότι η Hannah πίστευε πως ήταν ένας βουνoάνθρωπος. Hταν ψηλός με ένα γκρι μούσι με τα χέρια του δίπλα στα πλευρά του σαν ένα ζώο που προετοιμάζεται για τον θηρευτή του. Πίσω του βρίσκονταν ένας άντρας που κουβαλούσε μία βαλλίστρα και ένα νεκρό πόσουμ. Υπήρχε επίσης μία γυναίκα με ένα σπαθί βαλμένο στην θήκη του . Η πρώτη σκέψη που πέρναγε από το μυαλό της Hannah ήταν να τρέξει να κρυφτεί από τους φοβιστικους ξένους. Aλλά εκεί ήταν ο Aaron και ο Eric που κούτσαινε έφτασαν την ομάδα η ανησυχία της υποχώρησε λίγο. Πάντα της άρεσε ο Aaron αυτός και ο Eric ήταν τόσο γλυκοί μαζί της προσφέροντας της μεσημεριανό αν δεν είχε χρόνο να το φτιάξει μόνη της ή την άφηναν να μείνει στο σπίτι τους αν ένιωθε μόνη. Οταν πρωτοήρθε στην Αλεξάνδρεια πολλοί ενήλικες πρόσφεραν να την φιλοξενήσουν. "Είμαστε όλη η οικογένεια" έλεγαν" Σου αξίζει να ζεις με κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό σου". H Hannah όμως δεν ήθελε ποτέ.Mετά από δύο μήνες μόνη στο δάσος ενιωθε λιγότερο άνετα να κοιμάται με ανθρώπους .Οι άνθρωποι ήταν 10 φορές πιο επικίνδυνοι από ότι θα μπορούσε να είναι η μοναξιά ποτέ .Δεν ήξερες τι μπορούσε να συμβεί αλλά αυτό ήταν πριν από πολύ καιρό τώρα περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα, ένιωθε άνετα με τους ανθρώπους στην Αλεξάνδρεια .H Hannah τους εμπιστεύονταν ότι δεν θα την πλήγωναν .Ακόμη κι έτσι προτιμούσε να έχει ένα σπίτι όλο δικό της παρά ένα με παιδιά να τσιρίζουν κάθε μέρα.
Εβλεπε την ομάδα να περνά ανάμεσα από την μεταλλική πύλη ένας-ένας προσεκτικά κοιτάζοντας το καινούργιο τους περιβάλλον. Εξεπλάγην Οταν είδε ότι στα χέρια ενός αγοριού με ένα καουμπόικο καπέλο βρισκόταν ένα μωρό. Η Αλεξάνδρεια ήταν σπίτι για μωρά στο παρελθόν αλλά τα περισσότερα από αυτά είχαν μεγαλώσει τώρα ζώντας σε προστατευμένο μέρος με αυτά τα τείχη παρόλα αυτά δεν είχε δει ποτέ μία ομάδα να φέρνει ένα μωρό μαζί της. Το αγόρι που την κρατούσε είχε ένα σκληρό πρόσωπο γεμισμένο με λάσπη και ιδρώτα.Ηταν μελαχρινός με κυματιστά μαλλιά κάτι που η Hannah ζήλευε. Παρακολουθούσε από την βεράντα του σπιτιού της με τα χέρια της κρατημένα σφιχτά στο βαμμένο μπλε ξύλο καθώς η ομάδα μιλούσε με τον Aaron και τον Eric. Φαίνονταν να ήταν νευρικοί αλλά όλοι μπορούσαν να το κρύψουν τόσο καλά κάτω από ένα βλέμμα.Ακόμα και το αγόρι το οποίο η Χάνα υπέθεσε ότι θα ήταν πιο φοβισμένο από ότι φαίνονταν είχε σχηματίσει τα χέρια του σε γροθιές και άκαμπτος κοιτούσε τον αρχηγό.H Hannah πήρε τα μάτια της από πάνω τους όταν ένα γρυλιτο ακούστηκε από πίσω τους.O ήχος δεν ήταν τόσο τρομακτικός όπως συνήθιζε να είναι καθώς η Hannah ήξερε ότι προστατεύονταν από τους μολυσμένους. Ακόμα και έτσι όταν μία γυναίκα από το πίσω μέρος της ομάδας τον πυροβόλησε η Χάνα ένιωσε μία αίσθηση ανακούφισης.
"Είναι καλό που βρισκόμαστε εδώ" Μπορούσε να ακούσει τον βουνοάνθρωπο να λέει.
οουφ αυτό ήταν το πρώτο πρώτο κεφάλαιο ελπίζω να σας άρεσε η μετάφραση. Σε μερικές μέρες αναμένετε το δευτερο κεφάλαιο μέχρι τότε τα μηνύματά μου είναι ανοιχτά για όποιο θέμα θέλετε να μιλήσουμε .Φιλάκιααα ◞