ព្រឹកថ្ងៃថ្មីឈានចូលមកដល់ ថ្ងៃនេះគឺជាថ្ងៃអាទិត្យដូច្នេះហើយសាលាគឺមិនរៀនឡើយ ថេយ៉ុងក្រោកតែងខ្លួនតាំងពីព្រលឹម ហាក់សប្បាយចិត្តប្លែកជាងរាល់ដង។
+ម៉ោង7:00នាទីនៅភូមិគ្រឹះចន
<លោកប៉ាទៅធ្វើការហើយរឺ> ថេយ៍ ដែលកំពុងចុះមកពីកាំជន្ដើរផ្ទះ រត់មកអោបលោកចនយ៉ាងលឿនតាមទម្លាប់។
<បាទ..ថ្ងៃនេះទៅណា៎មែនទេថេយ៍?> អ្នកជាវ័យចំណាស់លើកដៃអង្អែលសក់កូនតិចៗ ក៏មាននូវវត្តមានរបស់អ្នកស្រីគីមនៅក្បែរផងដែរ។
<បាទ គឺទៅលេងផ្ទះជីមីន> ថេយ៍ លែងចេញពីការអោបញញឹមទៅកាន់គាត់តិចៗ។
<ខំរៀនផង កុំបុិនដើរលេងពេក> អ្នកស្រីគីម
<អៅ..ក៏ខំហើយតើ លោកប៉ាមើលម៉ាក់ចុះ>ថេយ៍ ធ្វើរឹកញិកញ៉ក់ដាក់អ្នកជាឪពុកម្ដាយ អាចថាជីវិតរបស់រាងតូចតាំងពីក្មេងមកដែលចូលមករស់នៅជាមួយលោកចនគឺមានក្ដីសុខខ្លាំងណាស់ ខុសឆ្ងាយពេលដែលនៅជាមួយឪពុកបង្កើតព្រោះគាត់តែងតែស្រវឹងធ្វើបាបអ្នកស្រីគីមរាល់ថ្ងៃ។
<ហុឹស..ដើរលេងឲសប្បាយទៅណា៎ប៉ាទៅធ្វើការហើយ>
<បាទ> បន្ទាប់ពីនិយាយសំណេះសំណាលរវាងឪពុកកូនហើយ លោកចនក៏ដើរចេញក្រៅមានអ្នកបើកឡានជូនទៅធ្វើការបាត់ទៅ។
<កូនទៅផ្ទះជីមីនអីឡូវមែនទេ?>អ្នកស្រីគីម
<បាទ ម៉ាក់មានអ្វីរឺ?>
<អត់ទេ ម៉ោងប៉ុន្មានកូនមកវិញ>
<មិនដឹងដែរ..ចាំកូនទូរស័ព្ទប្រាប់ពេលក្រោយណា៎..ជុប!*កូនទៅហើយ> ថេយ៍ ថើបថ្ពាល់អ្នកជាម្ដាយបន្តុចក៏រត់ចេញទៅ អ៊ំឈឿនជាអ្នកបើកឡានផ្ទាល់របស់ថេយ៍ជាអ្នកជូនទៅ។
<មិនដឹងថាកូនជុងពេលនេះធំបុិនណា៎ទៅហើយទេ?> អ្នកស្រីគីម សម្លឹងដំណើររបស់កូនខ្លួនរត់ចេញទៅ ចិត្តនឹកដល់ពីរនាក់ម្ដាយកូនគឺជុងហ្គុកនឹងអ្នកស្រីចន គាត់មិនដែលមានចិត្តគុំស្អប់បន្តិចនោះទេ កន្លងមកមានតែនឹកអាណិត។
ពេលវេលាចេះតែដើរទៅមុខក្រូសៗ ទ្រនិចក៏លោតចូលម៉ោង12ថ្ងៃត្រង់បាត់ទៅហើយ។
+ Jeon group
តុកៗ!!
<សូមអនុញ្ញាតទាន>
<ចូលមក> លោកចន ដែលភ្នែកកំពុងមមារញឹកនឹងឯកសារគពេញតុ។
<តម្រុយយ៉ាងមិចហើយ> លោកចន សួរទៅកាន់បុរសម្នាក់ដែលត្រូវជាជំនិតគាត់ឲស៊ើបពីរឿងអ្វីមួយ គាត់ឲស៊ើបជាង1ខែហើយ។
<បាទ គឺពេលនេះអ្នកប្រុសជុងគាត់ធ្វើការនៅម៉ាតមួយកន្លែង រៀនបណ្ដើរធ្វើការបណ្ដើរទាន..ចំណែកលោកស្រី គាត់ចែកឋាន1ឆ្នាំជាងហើយ> លោកពូយី រៀបរាប់អ្វីដែលគាត់បានស៊ើបរយៈពេលមួយខែមកនេះ។
<ហឹម~~> លោកចនក្រហឹមបន្តិច មើលទៅគាត់ដូចជាគ្មានភាពភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយដំណឹងដែលអតីតប្រពន្ធស្លាប់សោះ។
<លោកម្ចាស់ សុខភាពលោកម្ចាស់កាន់តែទ្រុឌទ្រោមណាស់ហើយ ពេលណា៎ទើបហៅអ្នកប្រុសជុងឲមកកាន់ដំណែងជំនួសវិញ> លោកពូយី នេះគឺជាគោលបំណងដែលលោកចនគាត់ស៊ើបអំពីកូនប្រុស យ៉ាងណា៎ក៏នាយជាកូនបង្កើតត្រូវតែស្នងមរតកពីគាត់ ម្យ៉ាងថេយ៍មិនអាចកាន់ដំណែងបានឡើយព្រោះនៅក្មេងពេក កាលណាថេយ៉ុងគឺទន់ខ្សោយព្រៀបដូចក្មេងស្រីចឹង។
<មិនយូរទេ ជិតដល់ពេលខ្ញុំនឹងទៅជួបគេផ្ទាល់>
<បាទ..ចឹងខ្ញុំសូមលាសិនហើយ> គាត់អោនគំនាបបន្តិចក៏ដើរចេញទៅ។
|Ship•|
គ្រីង*!!~~
ឲតែលឺសម្លេងនេះដឹងតែទ្វារម៉ាតមានមនុស្សបើកចូលហើយ។
<សួស្តីបងជុង> ថេយ៉ុង ដើរចូលម៉ាតទាំងញញឹមជាប់លើកដៃហាយបង្ហាញនាយទាំងស្នាមញញឹម ប្លែកពីអ្នកម្ខាងទៀតទឹកមុខដូចចងបាញ់ ស្មើរៗមិនញញឹមតបសូម្បីប៉ុនចុងក្រចក។
<កុំហៅយើងបែបនឹង> អ្នកណាក៏នាយមិនឲហៅបែបនឹងដែរស្ដាប់ទៅដូចជាជិតស្និតពេក មនុស្សនាយគឺមិនចង់ជិតស្និតជាមួយ ព្រោះក្នុងអក្ខរាវិរុទ្ធរបស់នាយគឺ÷
"ភាពជិតស្និតតែងបង្កើតមនោសញ្ចេតនា វាជាចំណងចងជើងរបស់មនុស្សល្ងង់" ដូច្នេះហើយទើបនាយមិនខ្វល់ជាមួយអ្នកណាទាំងអស់ គ្មានចិត្តអាណិតគ្មានអារម្មណ៍ស្រឡាញ់ក្នុងខ្លួនមានតែម្យ៉ាងគត់គឺក្រដាសសរទទេស្អាតមួយសន្លឹក!
<ចុះឲហៅបែបណាទៅ ហៅបងប្រុសក៏បានដែរ> ថេយ៉ុង។ ស្មើរនឹងថ្ងៃត្រង់មិនសូវជាមានភ្ញៀវប៉ុន្មានទេ មានតែថេយ៍ម្នាក់ឯងដែលចូលមកទិញ។
<....> មិនខ្ចីតប រួចក៏ដើរចេញទៅយកអីវ៉ាន់មករៀបចំដាក់ថ្នើរធ្វើមិនដឹង នាយដឹងថាថេយ៉ុងច្បាស់ជាមិនមែនមកទិញទេ ចង់មកឆាឆៅ។ រាងតូចមិនខ្វល់ក៏ដើរតាមក្រោយនាយត្រុកៗមុននឹងនិយាយ÷
<មោះ..បងប្រុសចាំខ្ញុំជួយ> ថេយ៍ ថាហើយក៏យកអីវ៉ាន់ខ្លះចេញពីដៃនាយជួយរៀបចំ ទាំងមិនសួរម្ចាស់គេថាព្រមរឺអត់?
<យ៉ាងមិចនឹង? ឆាប់ចេញទៅ> ជុងហ្គុក សម្លឹងមុខថេយ៍ដោយចងចិញ្ចើមជាប់ ទាំងមិនយល់ទាំងធុញ ឃើញមុខរាងតូចហើយគឺធុញយកតែមែនទែន ពិសេសអាសម្ដីជាមួយកាយវិការធ្វើដូចជិតស្និតជាមួយនាយណាស់ចឹង!
<បងចេញពីធ្វើការម៉ោងប៉ុន្មាន> ថេយ៍ មិមខ្វល់ជាមួយទឹកមុខហើយពាក្យសម្ដីរបស់នាយឡើយគឺធ្វើមិនដឹងចង់និយាយស្អីនិយាយទៅ។
<លឺយើងសួរថាយ៉ាងមិចទេ? ចេញម៉ោងប៉ុន្មានចូលម៉ោងប៉ុន្មានក៏កុំចេះ ឆាប់ចេញទៅ> កញ្ឆក់ថង់នំពីដៃរបស់ថេយ៍រួចក៏ដើរចេញទៅរៀបចំដាក់កន្លែងផ្សេងទៀត។
<បងប្រុស ល្ងាចនេះទៅដើរលេងទេ នៅរងគុនក៏បានគឺគេបញ្ចាំងរឿងថ្មីណា៎ ល្បីណាស់ ខ្ញុំទិញសំបុត្រមកពីរហើយស្រេច> ថេយ៍ នៅតែដើរតាមត្រុកៗរង៉ូវក្បែរត្រចៀកដូចមូស។
<Wae!!..ឯងមកទិញស្អីក៏ទិញឲលឿនទៅ ចង់ទៅមើលក៏ទៅមើលម្នាក់ឯងទៅ មកហៅយើងធ្វើស្អី យើងមិនដែលស្គាល់កុំមកធ្វើខ្លួនស្និតស្នាល> ជុងហ្គុក នាយងាកមកសម្លុតស្ដីឲថេយ៉ុងមុាំងៗ មនុស្សស្អី ស្អីក៏យ៉ាងនេះ មិនដែលស្គាល់គ្នាផងមកហៅមើលគុនស្អី គេកំពុងធ្វើការគ្មានពេលទៅអត់ប្រយោជន៍ឡើយ ទោះស្គាល់ក៏មិនទៅជាមួយដែរដូចនិយាយចឹង មិនចង់រាប់មិនចង់មានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកណាទាំងអស់ និយាយភាសាសាមញ្ញគេថា អញមិនរាប់អាណាទាំងអស់!
<..តែខ្ញុំទិញមកពីរបាត់ហើយ..វាថ្លៃណាស់ សូមទោសដែលរំខានបង> ថេយ៍ សម្លឹងមុខនាយភ័យឡើងប្រហោងពោះ នេះកាចដល់ថ្នាក់នឹងរឺកាលពីនៅក្មេងក៏មិនដល់ថ្នាក់នឹងពេកដែរ តើនាយដើរតែស្រែកសម្លុតដាក់គេគ្រប់គ្នាដែលមកធ្វើខ្លួនស្និតស្នាលជាមួយរឺ? ថេយ៉ុងទម្លាក់ទឹកមុខចុះបន្តិចធ្វើដូចជាកំពុងអន់ចិត្ត(សម្ដែង)។
<រំខានមែន..5ល្ងាចយើងចេញ> អាដែលនឹង ស្ដីឲដូចអត់ស្ដី-,-។
<ចឹងខ្ញុំចាំបងដល់ម៉ោង5> ថេយ៍ ហាក់មានសង្ឃឹមងើបមុខឡើងសប្បាយចិត្តដូចសុំម៉ែដើរលេងបាន ។
<តែត្រូវមានលក្ខខណ្ឌ> ជុងហ្គុក ចាប់ទុកថាថេយ៍សំណាង100ក្នុងចំណោម1ម្នាក់គឺជាថេយ៍ដែលនាយព្រមនិយាយច្រើនជាមួយហើតក៏ព្រមទៅ ប៉ុន្តែមនុស្សនាយគឺត្រូវតែមានការដោះដូរ។
<អ្វីទៅ>
<ហាមឲយើងឃើញមុខទៀត យើងស្អប់មុខឯងណាស់> ជុងហ្គុក ចុងប្រយោគនិយាាយសង្កត់ពាក្យ មនុស្សបែបណា៎ក៏នាយស្អប់ដែរឲតែប្រឹងមកស្និតស្នាលជាមួយ ប៉ុន្តែថេយ៍មួយគឺនាយស្អប់ជាងគេព្រោះបុិននិយាយច្រើន ឡិកឡក់យ៉ាងមិចមិនដឹងទេ អាគេស្ដីឲចង់ដាច់សរសៃរកំពង់.កហើយក៏ធ្វើមិនដឹងមិនខ្ចីខ្វល់តែម្ដង។
<ហិហិ..គ្មានបញ្ហាទេ> ថេយ៍ ញញឹមឡើងយ៉ាងពរព្រៃ ចឹងៗសោះគ្មានបញ្ហាទេចាំមិនឲឃើញមុខ ចាំមើលចុះ។
<ទៅណា៎ឲបាត់ៗទៅ ចាំម៉ោង5ចាំមក> ដូចកំពុងតែដេញក្មេងយ៉ាងចឹង ក៏ប្រហែលជាថេយ៍គេនៅក្មេងហើយទើបរៀងឡក់ៗបែកៗចឹង មិនខ្លាចនាយសោះ ស្ដីឲមិនចេះញឹតមុខហើយក្លាហានទៀត ស្គាល់បានមួយថ្ងៃហៅទៅមើលគុន!
<ខ្ញុំនៅជួយបងចុះ ចាំម៉ោង5យើងទៅទាំងអស់គ្នា>
<...> ជុងហ្គុក មិនមាត់តែសម្លក់មុខថេយ៍បន្តិចក៏ធ្ចើការដូចធម្មតាតាមទម្លាប់។ ចំណែកថេយ៍ញញឹមរហូតមុខរីកដូចគ្រាប់ជីពេលនៅជិតនាយ បើដឹងថាជុងហ្គុកមិនចាំមុខចឹងក៏ស្និតស្នាលតាំងពីដំបូងហើយមិនទ្រាំលួចមើលគេម្នាក់ឯងឡើង1ឆ្នាំនោះទេ។
To be continued
by: Juú jinnié (ជូ)