8ឆ្នាំក្រោយ ពេលវេលាវិលចុះវិលឡើងដើរលឿនដូចថ្ងៃ គ្មានវិនាទីណាមួយដែលពេលវេលារងចាំយើងនោះទេ វាមានតែមនុស្សយើងខ្លួនឯងដែលតែងតែរងចាំពេលវេលានោះមកដល់មិនដាច់។
ក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលត្រូវឪពុកបង្កើតដេញចេញពីភូមិគ្រឹះជាមួយម្ដាយ លែងជាប់ទាក់ទងជាមួយត្រកូលចនបន្តទៀត ពេលនេះនាយធំពេញវ័យអាយុ18ឆ្នាំ រូបរាងមាំក្រាស់ខ្ពស់ស្រឡះសង្ហារ អាចឆាបយកបេះដូងនាងៗដែលបានឃើញនាយភ្លាម ចិញ្ចើមក្រាស់មិនបាច់គូ ក្រសែភ្នែកមុតស្រួចមាំមុខមិនដែលរីកហើយក៏មិនសម្ដីដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែគេបែរជាមកធ្វើការលក់អ្វីក្នុងម៉ាតមួយកន្លែងក្នុងទីក្រុងសេអ៊ូលទៅវិញ ។
<បងសង្ហារស្ករគ្រាប់នេះមួយកំប៉ុងប៉ុន្មាន> ក្មេងសិស្សសាលា2-3នាក់តែងតែមកម៉ាតនេះស្ទើររាល់ថ្ងៃដើមជួបមុខនាយធ្វើរឹកផ្អៀងផ្អងកាចរឹករាងដើម្បីឲនាយក្រាស់គេចាប់អារម្មណ៍។
<2$> មួយម៉ាត់ចប់ សម្លឹងមុខពួកនាងធម្មតាមិនខ្ចីសូម្បីញញឹមបន្តិចក៏គ្មាន ប៉ុន្តែមិនថ្វីឡើយបើមុខនាយសង្ហារយ៉ាងនេះ។ ប្រាប់ចុះក្នុងម៉ាតនេះលក់ដាច់តែជាមួយក្មេងស្រីសិស្សសាលាទេ ព្រោះពួកនាងមកទិញដើម្បីបានឃើញមុខជុងហ្គុក ម្ចាស់ហាងដឹងក៏មិនហ៊ានស្ដីថាឲនាយដែរ ទោះមុខនាយចងបាញ់មិនរាក់ទាក់យ៉ាងណា៎ក្ដី មានតែតាមទ្រយល់ចិត្តថែម។
<បងជុង ថ្ងៃនេះមិនទៅរៀនទេរឺ?> Ga eunmi ក្នុងចំណោមមិត្តនាងប៉ុន្មាននាក់នៅក្រោយខ្នង នាងជាកូនស្រីអ្នកមានទ្រព្យមុខមាត់ក្នុងសង្គមគួរសមដែរ អ្នកមានល្មមៗមិនហ៊ានក្អកនឹងគ្រួសារនាងឡើយ ដើរចូលមកសួរជុងហ្គុកថែមទាំងបុកស្មាសិស្សស្រីដែលសួរតម្លៃស្ករគ្រាប់មិញនោះទៀត។ ចរិយាសម្បត្តិរបស់នាងគឺស្អាតឆើតឆាយប៉ុន្តែគឺឆ្មើងឆ្មៃហើយក៏ឆ្នាស់ខុសរបៀប។
<អត់ទេ> ជុងហ្គុក ឆ្លើយតបធម្មតាទៅនាង នាងស្គាល់នាយព្រោះរៀនសាលាជាមួយគ្នា។
<ណែ!..នាងឯងនៅឈរដល់កាលទៀត ម្ដេចមិនស្លន់ចេញទៅ> លីយីម
<បែបចង់ឲគេធាក់ចេញហើយមើលទៅ>ម៉ូណានឹងលីយីម គឺជាមិត្តរបស់Ga eunmi អាចថាជាបរិវាក៏បានដែរ ស្ដីឲសិស្សស្រីដែលទិញស្ករគ្រាប់នោះនឹងមិត្តៗរបស់នាងដដែល ព្រោះពួកនាងមិនព្រមចេញថែមទាំងសម្លក់ពួកគេទាំងបីទៀត។ eunmiនាងត្រឹមគងដៃលើគ្នាញញឹមគែមមាត់សម្លឹងលើសម្លឹងក្រោម មិនចាំបាច់ហត់មាត់ព្រោះមានខ្ញុំបម្រើចាំជេរជំនួស។
<នេះបងប្រុសនេះលុយ> នាងដាក់លុយ2$នៅពីមុខជុងហ្គុកហើយក៏ដើរចេញជាមួយមិត្តរបស់នាងយ៉ាងលឿន តាមថាពួកនាងមិនអាចទៅតតាំងបានផង ព្រោះបក្សពួករបស់អ៊ុនមីមានរឿងស្អីបន្តិចក៏ប្ដឹងដល់អាណាព្យាបាលហើយ គេអ្នកមានសូកលុយតែបន្តិចបណ្ដេញក្បាលឯងចេញពីសាលាបាត់។
<ចង់ទិញអី?> ជុងហ្គុក នាយមិនចូលចិត្តសុាំហើយក៏មិនរញ៉េរញ៉ៃច្រើនដែរ បើមកគ្រាន់តែចង់បង្កររឿងទេចេញទៅ។
<បងជុង បងមិនទៅសាលាចឹងតើបងទៅណា៎ អាចឲអូនទៅជាមួយផងបានទេ> អ៊ុនមី នាងមិនខ្វល់ឡើយ សំខាន់នាងស្រឡាញ់ហួងហែងនាយមករហូត ដូចក្មេងស្រីមិញចឹងមកពីហៅនាយថាបងសង្ហារនឹងហើយទើបមករករឿងនោះ។
<15នាទីទៀតគេបិទរបងសាលាហើយ> នាយក្រាស់ ងាកទៅមើលទ្រនិចនាឡិកាដែលមានក្នុងម៉ាត បែរជាប្រាប់នាទីកំណត់ម៉ោងបិទរបងសាលាទៅពួកនាងទៅវិញ ន័យនេះបើមិនយល់ទេចង់ប្រាប់ថា ឈប់ឲមកអត់ប្រយោជន៍ប្រយ័ត្នសាលាបិទទ្វាររបងពិបាកផ្លោះចូល។ នាយនិយាយតែប៉ុន្នឹងហើយក៏ដើរចេញចូលទៅបន្ទប់របស់បុគ្គលិកម៉ាតបាត់(គេមានបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនមួយឲបុគ្គលិក)
ចរឹកប្រងើយបន្ដើយបែបនេះធ្វើឲអ៊ុនមីនាងខឹងឡើងក្រហមមុខ ប្រុសណាដែលមិនចង់បានាងមកធ្វើសង្សារមកនិយាយជាមួយនោះ ចុះម្ដេចនាយនេះរឹកធំម្លេះត្រឹមបុគ្គលិកលក់អ្វីនៅម៉ាតកំបិកកំប៉ុកសោះ។
<តោះ អ៊ុនមី យើងអត់ចង់ផ្លោះរបងទៀតទេ> លីយីម
<មែនហើយតោះ> ម៉ូណា ពួកនាងនាំគ្នាធ្វើមុខជូរពេលនឹកដល់សកម្មភាពផ្លោះរបងរាល់លើកផ្លោះតែរហូតនឹង។
<ហឺយ..មិចមិនស្លាប់ទៅ> អ៊ុនមី ផ្ដើមស្រែកក្រញ៉ាញខ្លួនសម្លក់ពួកនាងទាំងពីរហើយក៏ដើរចេញទៅមុនបាត់ ក្នុងចិត្តខឹងចង់ផ្ទុះចេញភ្លើងទៅហើយ។
<គួរឲរំខានមែន> បន្ទាប់ពីដឹងថាពួកនាងចេញទៅអស់ហើយនាយក៏ដើរចេញមកពីបន្ទប់វិញ ។ ថ្ងៃនេះនាយមិនបានទៅរៀនមិនមែនមកពីអ្វីទេតែនាយត្រូវទៅគោរពធាតុម្ដាយ។
ថាមិច? គោរពធាតុម្ដាយ? នេះអ្នកស្រីចនចាកចេញពីលោកនេះហើយរឺ?
ពិតណាស់ គាត់ចាកចេញហើយតាំងពី1ឆ្នាំមុនម្លេះ ពេលជុងហ្គុកគេនៅអាយុ17ឆ្នាំ ពេលនោះនាយប្រៀបដូចជាមនុស្សឆ្កួតកើតប្រសៃប្រសាទចឹង ខ្លួនមួយតែឯងម៉ងៗម្ដាយដែលស្រឡាញ់ស្មើរជីវិតត្រូវចាកចេញទៅដោយសារតែជំងឺ ។
<ប្អូនជុងទៅគោរពធាតុម៉ាក់មែនទេ?> ចុងយ៉ុង នាយជាម្ចាស់ហាងម៉ាតនេះអាយុ20ឆ្នាំហើយ ។
<បាទ~..ផ្ញើរហ្យុងមើលកន្លែងផង> ជុងហ្គុក ថាហើយនាយក៏ដោះអៀបបុគ្គលិកចេញ ហើយស៊កអាវហូឌីមានមួកពណ៍ខ្មៅពីក្រៅវិញ។
<ហឹម~> ចុងយ៉ុង ញញឹមតិចៗជាការយល់ព្រម។
|Ship•|
<ខ្វះ3នាទីទៀតបិទហើយ..1..> លោកគ្រូដែលជាអ្នកចាំបិទទ្វាររបងសាលា គាត់លើកនាឡិកាកំណត់ម៉ោងឡើងស្រែកប្រាប់សិស្សានុសិស្សគ្រប់កម្រិតថ្នាក់ដែលប្រឹងរត់មកយ៉ាងត្រដាបត្រដួលខ្លាចបិទចោលខានចូលរៀន មិនបានចូលមធ្យមទេងំត្រូវវិន័យទៀត។
<កុំទាន់លោកគ្រូ/កុំទាន់អាលបិទលោកគ្រូ/លោកគ្រូ..> សម្លេងសិស្សស្រីប្រុសដែលប្រឹងរត់មកចង់ធ្លាក់ឆ្កួតនៅក្រោយគេស្រែកប្រាប់គាត់ចង់ដាច់ក្រឡើតឲចាំខ្លួនសិន។
<2...> ទ្វាររបងចាប់ផ្ដើមទាញបិទបន្តិចម្ដងៗតាមនាទីដែលលោត។
<អាថេយ៍ឲលឿន..ផ្លោះរបងទៀតអីឡូវហើយ> ជីមីន ដែលរត់ពីមុខថេយ៉ុងងាកក្រោយស្រែកប្រាប់មិត្ត ដែលត្រដររត់មកជាមួយគ្នា ស្ដាប់តែតាមសម្ដីទៅក៏អាចស្មានដឹងដែរថាឧស្សាហ៍មកយឺតប៉ុណ្ណា។
<ហឺយ..ដាច់ខ្យល់យើងអីឡូវហើយ> រាងតូចថេយ៉ុង ដែលនៅជាកូនក្មេងនៅឡើយនោះទេគ្រាន់តែថាមានគំនិតចេះដឹងខុសត្រូវខ្លះដែរ 8ឆ្នាំមុនគេនៅអាយុ8ឆ្នាំ អីឡូវនេះពេលបច្ចុប្បន្នរាងតូចអាយុ16ឆ្នាំហើយ។
<3..ទឺត*~> គ្រាន់តែដល់បីភ្លាមកញ្ជែនៅមាត់គាត់ឃ្លំចង់បែកខ្ទេច ។ ហើយក៏សំណាងរបស់ជីមីននឹងថេយ៍ដែររត់ចូលរបងទាន់ រាល់ដងមិនដែលទាន់នោះទេ បើមិនម្នាក់នៅក្រៅក៏នៅទាំងពីរដែរ ថ្ងៃនេះធ្វើបុណ្យដល់។
<ហ៊ូ~~ ហឺយ..ចង់ដាច់ខ្យល់> ថេយ៍ ដើរបានបន្តិចឈប់ង៉ក់ដកខ្យល់សិន ខ្លាចត្រូវស្ទះដង្ហើមដោយសារតែរត់ឡើងដង្ហក់ហើយ។
<ឃើញ..ឃើញអត់ យើងប្រាប់ឲមកៗ នៅមើលនៅនឹង..មើលរាល់ថ្ងៃមិនចេះឆ្អែត..ហ៊ូ..ថ្ងៃណា៎ក៏រត់ដែរ> ជីមីន ជាមិត្តក៏ដូចគ្នា គេទាំងពីមកលឿនតើ គ្រាន់តែថេយ៍តែងតែបបួលទៅម៉ាតទៅមើលបុរសម្នាក់នោះរាល់ថ្ងៃ លួចមើលគេរហូតមិនដែលឈប់ ក៏ឆ្ងល់ដែរមើលនោះមើលមិនចេះធុញ អាសូរតែទៅបាននិយាយសួរនាំទៅលាក់ពួនលួចមើលគេពីជ្រុងម្ខាងនៃម៉ាតសោះ។
<យីស! រអ៊ូនោះរអ៊ូ..ពឹងតិចតួចមិនបាន យើងក៏រត់ដែរមិនមែនតែឯងឯណា៎?> ថេយ៉ុង
<អើតិចតួចណាស់ ទៅរាល់ថ្ងៃ..អញអត់ដឹងឯងគិតអីទេអាថេយ៍ សង្ស័យលួចស្រឡាញ់គាត់នឹងហើយ> ជីមីន កុំមកប្រើសម្ដីតិចតួចថេយ៍ពឹងតែរាល់ថ្ងៃនឹង។
<បើស្រឡាញ់យ៉ាងមិចចុះ បងជេខេជាបងប្រុសយើងនឹងហើយ> ថេយ៉ុង ។ តាំងពីជុងហ្គុកគេចូលធ្វើការក្នុងម៉ាតនោះបាន1ឆ្នាំ ថេយ៍តែងតែទៅលួចមើលនាយរហូត មិនដែលខានមួយថ្ងៃឡើយ ប៉ុន្តែមិនបានដឹងឡើយថាអ្នកស្រីចនគាត់ស្លាប់ ថេយ៉ុងដឹងតែកន្លែងនាយធ្វើការតែមិនដឹងថាផ្ទះនាយនៅរាល់ថ្ងៃនៅឯណា?
<ខុសជំនាន់ហើយអាពៅ..តោះចូលរៀន> ជីមីន សើចក្នុងបំពង់.កបន្តិចក៏កៀក.កមិត្តដើរទៅមុខបន្ត។
<ឯងអត់មានប្រាប់អ្នកណាថាយើងលួចស្រឡាញ់គាត់ទេលឺអត់?>
<ឲប្រាប់អាណាបើយើងគ្មានមិត្តផងមានតែពីរនាក់សោះ>
ដោយសារតែក្នុងថ្នាក់ថេយ៍គេជាសិស្សពូកែទើបកូនសិស្សអស់នឹងមិនត្រូវធាតុជាមួយ គេរាប់គ្នារបៀបបក្សអត់តែប្រយោជន៍។
<អើ..មែន ភ្លេច>
To be continued ﾉ♡
By: Juú jinnié (ជូ)