CHAPTER ELEVEN
Trust?
Parang wala na ako niyan. Wala na rin nagtitiwala sa akin. Pati ang dati kong gawain tulad pagtugtog ng gitara at pagkanta ay tila lahat nang iyon biglang naglaho na para bang usok na hindi mo namamalayan na sa tuwing lumalayo ka ay unti unti na rin nawawala.
Pero ang tanong. . . may nagtitiwala ba sa akin?
Wala.
Wala na akong tiwala. Wala na rin akong dedication sa buhay. Mismong sarili kong magulang, wala silang tiwala sa mga kayang kong gawin, paano pa kaya sa sarili.
Accepting that imperfections is natural. Nobody's perfect.
I've been hanging around our house for a few hours, I don't want to leave because I know Kenzo is coming. He will come to me. He will help me too. I looked at my cellphone to see if he had any messages or not. I have been waiting here for almost thirty minutes. There are people passing by on this street and they will look at me evilly and laugh at me. 'Yung ibang tao dumadaan naman ay naawa sila habang nakatingin sila gilid ko. Nasa gilid ko kasi ang mga gamit ko na tinapon ni Mama kanina.
Habang nagmuni-muni ako ay biglang may nagnotif sa aking selpon. Dali-dali ko naman i-unlocked ang passcode at binasa ang tinext ni tukmol.
Zorence Kent:
Otw, tol.
Nakangiti ako dahil meron at meron pa lang tutulong sa akin kahit ganito ako. Na kahit ganito ang ugali ko. Na kahit ganito ang mga salitang nabibitawan ko. Sobrang hirap. Hirap na hirap ako kumapit upang malift up ko ang sarili ko.
Sobrang pinasasalamatan ko ang si Kenzo dahil siya ang nand'yang sa tuwing kailangan namin siya. Sobrang husband material siya. Sayang lang,
lagi siyang naloloko. 'Di niya deserve na ganoong tratuhin.
Naalala ko tuloy, noong nagkasakit si Shainny noong high school namin. Halos hindi siya mapakali nang nalaman niyang may sakit ang crush nito. Crush niya, eh. Bobo lang siya, ayaw niyang umamin baka raw ma-friendzone.
"Lyzza! Gago si Shainny, may sakit." Natatarantang ani nito. "Anong gagawin ko, tol?"
Napatawa ako sa naging reaksyon niya. "Bobo, malaki na 'yun, kaya niya na ang sarili niya."
Tinignan niya naman akong masama. "Hoy, babaita! Baka nakakalimutan mo kaibigan mo rin iyon. Kaibigan mo siya.
"Alam mo, ang OA mo," I chuckled. "Eh 'di dalawin mo siya sa kanila."
"Gago, baka magalit 'yun! Hinahanap siya noong isang araw, may problema silang magpapamilya. Ayaw ko siyang bigyan sakit ulo, ngayon. Ayoko siyang mas mahirapan siya. Baka mamaya, puntahan ko na lang, I know her, she needs us. She needs me also."
Habang binabalikan ang pangyayari na iyon, mas gumaan ang loob ko. Mas naging okay ako. Hindi ko muna iniisip kung ano ang sunod na gagawin ko. Bahala na, sasabay na lang ako sa agos ng alon na meron ako.
Music is like a waves of the ocean. Think of yourself standing on a spotless, sandy beach and taking in the vastness of the ocean. You can clearly hear the waves pounding on the coast if you pay close attention. These waves have a distinct cadence and melody, much like music. Gan'yan na lang minsan ang ginagawa ko. Dito kasi sa Pampanga, wala man beaches na papupuntahan pero maraming waterfalls and resort here.
Music contains an unlimited range of genres, styles, and emotions, just like the waves in the ocean arrive in many forms and sizes. In the same way that each musical piece elicits a unique set of emotions and experiences, each wave carries a unique energy. Kahit anong gawin mo isang kanta mo lang masasabayan mo na para bang alon sa dagat. Masarap pakinggan. Sa tuwing pinapakinggan mo ay pati ikaw napapasabay sa agos.
"Hoy, gaga!"
Bigla ako napasigaw at napatayo sa kinauupuan ko dahil sa gulat na ginawa niya. Nang naimasmasan ako ay umupo naman ako uli ako.
"Brads, umayos ka!" Binigyang kong itong babala. "Nakakagulat ka."
"Anong brads? Brads mo, mukha mo." Itinaas niya ang isang kilay nito at saka ito he smirked at me. "Tumayo ka na d'yan. Kakain tayo sa may tabi, alam kong gutom ka, punyeta ka!"
Dali dali naman akong tumayo sa kinauupuan ko at pinagpagpaggan ko ang bandang pwetan ng short ko dahil may sumamang buhangin.
Bibitbitin ko na sana ang mga gamit ngunit pinipigilan niya ako.
"Ako na magdadala d'yan." He said. Tukoy naman lahat ng gamit ko. "Marami-rami pala ang mga gamit mo, Judas ka."
Tinignan ko naman itong masama and I smiled sarcastically. "Nakakadiri ka! 'Di mo bagay na maging gentlemen."
"Dali na! Nakakataas ng bulbol sa titi," napahilamos ito ng mukha dahil sa inis. "Kung sana binigay muna iyan, eh 'di sana naglalakad na tayo sa kotse ko."
"Yuck. Di ka nanghahahit." I laughed at him. "Titi reveal nga, totoy."
Napumikit ito ng marahan. "Mamaya ka sa akin, Alyzza Felix."
"Shit! Excited much. Anong position na want mo?"
Tinignan niya lang ako nasusuka na tila bang diring-diri.
Sa bandang huli ay sumuko na ako. At the end of the day, siya rin pala tutulong sa akin. Siya na nagbuhat ng lahat. Ayaw niya rin ipagbuhat na kung ano. Mas gugustuhin niya raw na ilang beses siyang bumalik para hakutin ang mga gamit ko kaysa magbuhat na mabibigat na bagay.
"Isang bag na lang ang nandoon. Babalikan ko lang tapos aalis na tayo." Ani ni Kenzo.
"Isa na lang pala, ako na lang magbuhat doon."
"Tigas talaga ng ulo mo no'?" He said angrily. "Ayusin mo mga katawan mo. Maawa ka sa sarili mo, tol. May pasa ka. May pasa ka sa labi. May pasa ka sa bandang siko. 'Yun na lang ba kaya mong gawin?"
Bigla akong napatayo ng maayos at kinagat ko ang ibabang labi ko. Natememe ako roon. Hindi ko inaasahan na sasabihin niya ito sa akin. Napapansin pala nila iyon.
"Sa tuwing, magpapakita ka sa amin, panay meron kang pasa. Kun'di pasa, galos o sugat naman. Minsan, pilit mong tinatakpan gamit ng make-up pero hindi mo kami maloloko, Lyy. . ." Naging mahinanhon na ang tono nang boses nito. "Lyy, 'di ko sinusumbat ito. Concern ako, eh. Sina Shainny, concern rin sila."
"Alam ko naman, eh." Halos pabulong kong sabi. "'Di ko naman ginusto 'to."
"Ginusto mo man o hindi, dapat mong iwasan ang mga bagay na ganoon." Tumingin naman ito sa mga mata ko at muli itong nagsalita. "Sinasabi ko ito dahil mahal ka namin. At ayaw namin maging pariwala ang buhay mo. We're here."
"Ako lagi ang magiging kakampi mo, Alyzza." Nakangiti tugon ni Kenzo. "Kami ang magiging kakampi sa tuwing nararamdaman mong nagiisa ka."
Napangiti ako nang malapad sa kaniya.
"Ang badoy mo, Kenzo!" Pabarambadong sabi ko.
Inismiran lang ako nito. "Pasok ka na nga-"
Kenzo didn't continue what he was going to say when I suddenly hugged him back. I hugged him very tightly. I don't know how to thank him because I know that the word 'Thank you' is not enough for him. I really appreciate this fool.
Kahit ganiyan siya, mahal na 'min siya. Siya lang nagiisang lalaking na sobrang genuine.
"Magiging badoy rin ako, Kenzo." Napatawa akong mahina. "Maraming thank you sa 'yo, Kenzo. Salamat, thank you, gamsahabnida, arigatõ pakli buto."
"Gago. . . dami mong alam. Doon ka na baka isipin pa ng iba ay magjowa tay-"
Nagtataka si Kenzo kung bakit tila kinakabahan ako at kung bakit gulat na gulat ako. Lumingon ako sa bandang likod nito. Napatingin ako sa sasakyan na puting van na dumaan rito. Familiar ang sasak'yan na 'yun. I'm not sure kung sa kaniya ba iyon o hindi. Nakalimutan ko ang plate number ng sasakyan ni Zack. Kinalabit ako ni Kenzo sa may tagiliran.
"Napano ka? Anyari, sis?"
Nang nahimasmasan ako sa tanong ko ay bigla akong bumalik sa ulirat at tinignan siya. "Si Zack. Van niya iyon?"
"Huh? Sinong Zack na naman 'yan?" Gulong-gulong niyang tanong. "Sa daming mong lalaki, hindi ko na alam ang mga itsura nila."
"Wala. Hayaan mo na iyon." Mahinhin kong tugon.
Pinapasok na ako ni Kenzo sa passenger's seat aa kaniyang montero na sasakyan. Hanggang ngayon, iniisip ko pa rin siya kung bakit ganitong oras ay nandito siya? Bakit siya dumaan? Jusko, nahihibang na ako. Daming van na sasakyan dito.
Nang makuha ni Kenzo ang lahat ng mga gamit ko ay dali dali na kaming umalis sa lugar na ito. Naging tahimik rin ang biyahe namin dahil siguro, sa sobrang pagod. Minsan, tinitignan ko naman siya ngunit mukhang pagod ito.
"Kenzo, pasensiya na sa istorbo." Nakayuko kong tugon. "Ikaw lang p'wedeng makatulong sa akin, eh."
Tumingin ito sa gawi at sabay ngiti nang malapad. "Para ka naman others, Lyy. Okay lang. Walang problema. Kayo 'yan, eh, kaibigan ko kayo, kapag kailangan niyo ako, nandito lang ako."
"Willing ako tumulong sa inyo hangga't kaya ko pa at nabubuhay pa ako, tutulungan ko pa rin kayo kahit anong mangyari. Malay mo, isang araw bigla na lang ako mamatay." Dagdag pa ito. "Sino na tutulong sa inyo? Wala na kayong Kenzo na magaalaga at tutulong sa inyo lalo na sa'yo, Lyy. Tigas kasi ng mukha mo, eh."
Wala na akong masabi. Hindi ko lubos maisip bigla na lang siya mag-oopen-up about patay pero doon ko lang narealize na what if bigla na lang siya mawala? Kakayanin ba namin? Sino na taong tutulong sa tuwing nangangailangan kami? Si Kenzo lang kilala kong makakatulong sa amin. Sobrang kilala ko na 'yan. Halos kalahating buhay niya, alam ko na.
Sa sobrang kakaisip kong negatibo ay nakarating na kami sa kanilang bahay. Tinulungan ko na ito magbuhat ng mga bags and garbage bags na puno ng mga damit at gamit ko. I have no choice kung saan ko ilalagay ang mga damit at gamit kun'di sa garbage na lang.
Ilang minuto ang nakalipas ay tuluyan na akong nakapasok sa bahay nila. Ilan beses na rin ako nakapunta rito pero hindi pa rin nawawala ang pagka-wow ko sa kanilang bahay. Simple lang tignan sa labas ang bahay nito pero pagpasok mo ay napaka-eleganteng tignan. May mga paintings nakasabit sa bandang sala nito. Sa pagkakaalam ko, gawa nina Chester at Erica iyon. Meron naman flowervase sa gitnang lamesa nila. Naglakad pa akong kaunti para mas makita kong buo ang bahay nila. Sa sulok, may isang divider na kulay brownish. Ang daming picture frame na nakatayo. Isa-isa ko naman tinignan ko, sa bandang unahan may saktong kalakihan na picture frame ang nasa loob nu'n ay noong elementary kaming apat. Sobrang memorable rin iyon. Sobrang saya. Sa tabi naman nu'n ay ang gradution picture naming apat noong high school. Sa kabilang bandan, 'yung mga family picture nila. At marami pa pictures nakatayo roon na halos pamilya na nila.
"Hoy, gaga!" Tawag sa akin ni Kenzo. "Doon ka sa isang kwarto matutulog. Tabi ng kwarto ko."
Ngumiti lang ako sa kaniya.
"Gutom ka? Oo naman!"
Tignan mo sariling tanong, sariling sagot. Nagtanong pa ito.
"Sunod ka na lang sa akin, ah." Ani naman ni Kenzo.
"Okay, sis." Tumango pa ako sa kaniya.
Susundan ko na sana siya nang bigla ako napahinto isang bukas na pinto sa kwarto. Sinilip ko ito at alam kong study room niya iyon dahil minsan na rin ako nakapunta roon. Pagtingin ko, sobrang kalat. Sobrang daming papel na lumipad dahil naka-on ang electric fan nito at napunta ito sa sahig at ang iba naman ay sa ilalim nang computer desk nito. May mga highlighter pen at ballpen na nakakalat sa isang lamesa.
Mukhang busy si Kenzo. Nang nakita ko na lahat ng kaganapan sa study room nito ay dali dali ko naman siya pinuntahan sa kusina. Nahihiya na tuloy ako kay Kenzo. Hindi ko alam.na busy siya. Hindi ko alam na may ginagawa siya ngayong araw. Napakagat na lang akomg labi sa natuklasan ko. Nang makita ko na siya ay dahan dahan naman ako lumapit sa gawi ni Kenzo. Naistorbo ko tuloy ang ginagawa niya. Napansin siguro ni Kenzo na nandito na ako kaya bigla ito nagsalita.
"Sinabihan ko na sina Erica at Shain na nandito ka ngayon sa bahay ko." Ani nito habang tinatanggal niya ang suot nitong apron. "Bukas pupunta sila rito. 'Di ko alam kung anong exact time. Hintayin na lang natin sila bukas."
Patuloy pa rin ako kami nagkekwentuhan kung ano ano dito sa kusina nila. Nakikinig lang ako sa sinasabi niya at ganun rin ang ginagawa niya. Sabay na kaming kumain sa niluto niya. Sobrang sarap ng kaniyang linuto. Una, ayaw niya akong sabayan dahil nagdidiet ito kasi kakatapos niya lang raw naggym kaninang hapon.
Nang naging tahimik ang paligid namin bigla ko naitanong tungkol sa study room niya.
"Hoy, Kenzo! Sobrang dumi nang study room mo." Mataray kong ani.
Sinubo niya muna ang ulam na nasa tinidor. "Bobo, nagrereview ako, may exam bukas!"
Bigla nanlamig ang katawan ko. Hindi ko alam kung ano mararamdaman ko. Halo halo. Hindi ko alam kung ano uunahin kong iisipin.
"Sorry. . . naistorbo tuloy kita sa pagaaral mo." Mahinang tugon ko.
"Kahit 'di ako nagaaral, istorbo ka na. Simulang nakilala kita." Natatawang niyang sabi.
"Sana sinabi mo na busy ka para alam ko at sina Shainny sana ang tinawagan ko." Uminom akong tubig bago ko siyang bigyan ng atensiyon.
"Okay lang nga, kulit!" Iritang sabi ni Kenzo. "Okay lang naman kasi kailangan mo ako. Kahit sasabihin kong busy ako at nasabi mo sa call na naghihingi ka nang tulong ay pupunta pa rin ako kahit kagaano ako karaming ginagawa. Tandaan mo ito, Lyzza, 'di rin ako makakapagreview ng maayos kung alam kong kailangan niyo ng tulong ko. Kaibigan ko kayo. Mahal ko kayo."
Napangiti ako nang malapad sa kaniya. "Napaswerte naman pala namin! Thank you so much, Kenzo!"
"Kaya sabi ko sayo kanina, willing ako tumulong sa inyo hangga't kaya ko pa at nabubuhay pa ako, tutulungan ko pa rin kayo kahit anong mangyari. Malay mo, isang araw bigla na lang ako mamatay. Sino na tutulong sa inyo? Wala na kayong Kenzo na magaalaga at tutulong sa inyo."
"'Di natin alam kung hanggang saan lang tayo. Hindi rin natin alam kung kailan tayo mabubura dito. At wala tayong kaideya-ideya na katapusan na pala natin." Dagdag pa nito.
N A M E L E S S G U Y 2 5