အပိုင္း ၆
ယန္က်စ္က က်ိဳင္ရွင္းခ်န္ကို ၾကည့္သည္။
“ မင္းက ဗဟိုအက အကယ္ဒမီက မဟုတ္လား”
က်ိဳင္ရွင္ခ်န္က ေအးခဲသြားသည္။
“ ဘယ္လိုသိတာလဲ”
“ မင္းတို႕က အခ်င္းခ်င္း သိၾကတာလား”
ေဟာ့ခ်န္းက ၀င္ေမးသည္။
က်ိဳင္ရွင္းခ်န္က ေျပာသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သူ႕ကို မျမင္ဖူးတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလို နတ္ဘုရားကို ျမင္ဖူးရင္ ေသခ်ာေပါက္ ေမ့မွာ မဟုတ္ဘူး”
လူအုပ္က ယန္က်စ္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။
ယန္က်စ္က ျပံဳးလိုက္သည္။ထိုအခါ သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ၀မ္ေနာ့၏ နားရြက္မ်ားက နီရဲသြားကာ သူ႕အား ေမာ့မၾကည့္ရဲေတာေ့ခ်။
“သူက ဗဟိုအကအကယ္ဒမီရဲ႕ ေက်ာင္းသားေလ”
က်ိဳင္ရွင္းခ်န္ပင္ ယန္က်စ္ကို စိတ္၀င္တစားၾကည့္လိုက္သည္။တ ဖက္က သူ႕အား ေႏြးေထြးစြာ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ အျပံဳးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ညီမကလည္း ဗဟိုအကအကယ္ဒမီကဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကို သြားျဖစ္ရင္း ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တာပါ”
ယန္က်စ္က ယဥ္ေက်းစြာ ရွင္းျပသည္။
သူ၏ ေလသံက ေျဖးညင္းကာ အလြန္အမင္း နားေထာင္ေကာင္းလြန္းလွသည္။ သူ၏ စကားသံထဲတြင္ ရွက္ရြံ႕မႈႏွင့္ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပမႈတို႕က တစြန္းတဆ ပါ၀င္ေနကာ သူ႕အား ပို၍ စူးစမ္းခ်င္လာေစမိျပီး နားလည္လာေစခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာေစသည့္အျပင္ သူ၏ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္မႈကိုလည္း ခံစားမိၾကသည္။
ေဟာ့ခ်န္းက ၀ိုင္ခြက္ကို မယူကာ တစ္ငံုေသာက္သည္။
ေဖးရႊီ၏ အမူအယာက ေလးလံေနကာ မ်က္ေမွာင္ကိုလည္း ၾကဳတ္ထားသည္။ သူ၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ေစာင္းကာ သုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ျပစ္ခ်က္ကင္းေသာ ေဘးတိုက္မ်က္ႏွာကို ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ရသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕သာ ေတြ႕ဖူးရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မမွတ္မိဘူးလို႕ မယံုပါဘူး”
က်ိဳင္ရွင္းခ်န္က ေျပာသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္က မျမင္လိုက္တာလည္း ျဖစ္နိုင္တာပဲ၊ မဟုတ္ရင္ ဒီေလာက္ေခ်ာေမာတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့မွာတဲ့လား”
ယန္က်စ္သည္ အက်င့္စရိုက္ေကာင္းမြန္လြန္းျပီး အလြန္အမင္း ေခ်ာေမာလြန္းေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အလြန္အမင္း အသန္႕ၾကိဳက္မႈႏွင့္ တုန္႕ျပန္မႈ ေႏွးေကြးကာ တစ္သီးတသန္႕ ေနတတ္ေသာ စရိုက္ဆိုသည့္ ျပစ္ခ်က္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ရွိသည္။ ေဖးရႊီက မိန္းကေလးမ်ား တန္းတန္းစြဲျဖစ္တတ္ေသာ စတိုင္ဆိုလ်င္ ေဟာ့ခ်န္းက ေကာင္ေလးမ်ား ၾကိဳက္တတ္သည့္ စတိုင္ျဖစ္သည္။ထိုသုိ႕ဆိုလ်င္ ယန္က်စ္ကမူ မိန္းကေလးႏွင့္ေယာက်ၤားေလးမ်ား ၀ိုင္းကာ သည္းသည္းလႈပ္ခံရမည့္ စတိုင္မ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။
ယန္က်စ္က ေရာက္လာျခင္းသည္ သည္ေန႕ည၏ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ ္စာတိုေပးဖို႕ျခင္း က႑ကို ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားေစေလာက္သည္။
အေၾကာင္းမူကား ၀တၳဳထဲတြင္ ယန္က်စ္က ဒုတိယေျမာက္ ေနရာမွသာ ေရာက္လာသျဖင့္ ေရွ႕ခုႏွစ္ရက္လံုး ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ေလသည္။
ဘာလုပ္ရမလဲ
ယန္က်စ္က ေရာက္လာေတာ့ ေဖးရႊီက မ်က္ႏွာသာ ေပးခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး
ေခ်ာလည္းေခ်ာ၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာလည္းေကာင္းမြန္၊ စရိုက္လည္း ေကာင္း၊ နာမည္လည္း ၾကီးျပီး အားအင္ျပည့္တဲ့ လူမ်ိဳးကသာ ျပီးျပည့္စံုတဲ့လူေလ။ အေရးၾကီးဆံုးအခ်က္က သူ႕ရဲ႕ အသန္႕အျပန္႕ၾကိဳက္တဲ့ အခ်က္နဲ႕ အျမဲတေစ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္တဲ့ ပံုစံေၾကာင့္ သူက အျမဲအရမ္းလန္းတဲ့ လူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရတာပဲ။ မူရင္း ၀တၳဳထဲမွာဆိုရင္ လိင္စိတ္ဆႏၵ ႏိႈးဆြေပးနိုင္တဲ့လူအျဖစ္ သူ႕ကို ေဖာ္ျပဖိုု႕ စာပိုဒ္ရွည္ေတြ အမ်ားၾကီး သံုးထားခဲ့တာ။ ဒါ့အျပင္ သူ႕ရဲ႕ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ထူးခၽြန္တဲ့ ပါရမီအေၾကာင္းကလည္း စာမ်က္ႏွာေတြ အမ်ားၾကီး ပါေနခဲ့တာ….
ယန္က်စ္က အျပင္ထြက္ခ်ိန္တြင္ မီးခိုးေရာင္ ခ်ည္ေဘာင္းဘီအထူ(အားကစားေဘာင္းဘီ)ကို ၀တ္ခဲ့သျဖင့္ သတင္းမ်ား၏ ထိပ္ဆံုးတြင္ ေနရာ ယူခဲ့ဖူးေလသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူက ေလွကားထစ္မ်ားကို ဆင္းရခဲ့ခ်ိန္က ေဘာင္းဘီတစ္ေနရာက တင္းက်ပ္သြားခဲ့သျဖင့္ သူ၏ ေရွာင္ယန္က်စ္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ခဲ့ရေလရာ ဌက္ၾကီးဟုပင္ စေနာက္ၾကေလသည္။
အတိုခ်ံဳး ေျပာရလ်င္ စာေရးသူက ယန္က်စ္ကို အျခားေသာ အဓိက အမ်ိဳးသား သံုးေယာက္ႏွင့္ မတူကြဲျပားေအာင္ ပံုေဖာ္ထားခဲ့ျပီး သူက အျပီးျပည့္စံုလြန္းသူ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ထို႕အျပင္ သူက အျခားလူမ်ားထက္ ပို၍ ေကာင္းမြန္စြာ ဆက္ဆံခံရသည္။ ဥပမာအေနႏွင့္ ေဟာ့ခ်န္းက ဟင္းမခ်က္တတ္သည့္အခါ ေခတ္သစ္လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ျပည္သူမ်ားက ဟင္းခ်က္တတ္ေသာ အမ်ိဳးသားကသာ ခင္ပြန္းေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္နိုင္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ယန္က်စ္က ပို၍ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္သည္။ သူက ဂတ္စ္ မီးဖိုကိုပင္ မဖြင့္တတ္ေခ်။ သို႕ေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျပည္သူမ်ားက ျပိဳင္ပြဲတြင္ နတ္ဘုရားမ်ားႏွင့္ပင္ ေတြ႕ၾကံဳရင္ဆိုင္ေလ့ရွိသည့္ အမ်ိဳးသားၾကီးက တကယ့္ အစစ္အမွန္ဘ၀တြင္ ေန႕စဥ္လူေနမႈဘ၀၏ အရိုးရွင္းဆံုး ကိစၥမ်ားကိုပင္ မလုပ္နိုင္ေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ရေသာ္ သူက မည္မွ်ခ်စ္စရာေကာင္းေၾကာင္း၊ သူ႕အစား မီးဖိုကို ဖြင့္ေပးခ်င္ၾကေၾကာင္း၊ သူက ဘာမွလုပ္စရာ မလိုဘဲ လူတိုင္းက သူ႕အား အရာရာ လုပ္ေပး၍ ဂရုစိုက္ေပးခ်င္ၾကေလသည္။
ရိုးရိုးေလးေျပာရရင္ လူတန္းစားခြဲျခားတာပဲ
အျခားေနရာ သံုးခုႏွင့္မတူသည္မွာ ယခုလက္ရွိ ရိုက္ကူးေရး လုပ္ေနသည့္ ေနရာက သူတို႕ ပံုမွန္ေနေနက် ၀န္းက်င္တြင္ျဖစ္သျဖင့္ ပံုမွန္အတိုင္း လည္ပတ္နိုင္ျပီး အလုပ္လည္း ပံုမွန္ သြားနိုင္ၾကသည္။ ရိုက္ကူးေရး အဖြဲ႕သားမ်ားက လူတိုင္း၏ အသီးသီးေသာ အလုပ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ပံု ၊စာေလ့လာပံုတို႕ကို ရိုက္ကူးမည္ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ညစာ စာ းျပီးသည့္အခါ လူတုိင္းက အလုပ္မ်ားသြားၾကေတာ့သည္။
“ မင္းက အလုပ္လုပ္ဖို႕ မလိုဘူးေပါ့ ဟုတ္လား”
ေဟာ့ခ်န္းက ယန္က်စ္ကို ေမးသည္။
ယန္က်စ္က ေခါင္းခါျပသည္။
“ မလိုပါဘူး”
သြမ့္ရီဟြားက သူတို႕ကို မနာလိုၾကီးစြာ ၾကည့္လာကာ ေျပာသည္။
“ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္သလဲ”
လူတိုင္းက တစ္ခ်ိန္တည္းလိုလို အျပင္သို႕ ထြက္သြားၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ဇိမ္ခံကားမ်ား အတန္းလိုက္ ရပ္ထားသည္။ က်ိဳင္ရွင္းခ်န္က ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလး လြယ္ကာ အျပင္သို႕ ထြက္ေတာ့မည့္ အခ်ိန္တြင္ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ေနေသာ ယန္က်စ္ကို ျမင္လိုက္ရေလသည္။
“ သြားေတာ့မယ္”
သူက ျပံဳးကာ လက္ရမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ ဗဟို အက အကယ္ဒမီက ဒီေနရာကေနဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းတယ္။ မင္းက တကၠစီ စီးသြားမွာလား”
ယန္က်စ္က ေမးလိုက္သည္။
က်ိဳင္ရွင္းခ်န္က ေျဖသည္။
“ ဒီနားမွာ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ ရွိပါတယ္”
“ ကိုယ္ လိုက္ပို႕ေပးမယ္”
ယန္က်စ္က ေျပာသည္။
က်ိဳင္ရွင္းခ်န္က ေအးခဲသြားကာ ဘာမွ မေျဖနိုင္ခင္မွာတင္ ယန္က်စ္က ကားေသာ့ကိုင္ကာ မတ္တပ္ ထရပ္ေနျပီျဖစ္သည္။
“ ေဘးပတ္၀နး္က်င္နဲ႕ ရင္းႏွီးေအာင္ ေလ့လာရမယ့္ အခ်ိန္ပဲ”
က်ိဳင္ရွင္းခ်န္က ျပံဳးလိုက္သည္။
“ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
သူတို႕က အျပင္သို႕ ထြက္လိုက္ျပီး ဖိနပ္လဲေနခ်ိန္တြင္ က်ိဳင္ရွင္းခ်န္က ေခါင္းလွည့္ကာ ယန္က်စ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရင္က တကယ္ ဆံုဖူးတာလား”
“ မႏွစ္က မင္းတို႕ေက်ာင္းရဲ႕ ပြဲေတာ္မွာေလ.. ကိုယ္က အဲဒိအခ်ိန္က မက္စ္ တပ္ထားခဲ့တာ”
“ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသားပဲ ေသခ်ာေပါက္ လူခ်င္းဆံုဖူးရင္ မမွတ္မိစရာ မရွိပါဘူး”
သူက တံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ ထြက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဟူရင္းက အနီေရာင္ စူပါကားႏွင့္အတူ ထြက္သြားေၾကာင္း ျမင္လိုက္ရေလသည္။ ကားဟြန္းသံေၾကာင့္ ေဟာ့ခ်န္းႏွင့္ သြမ့္ရီဟြားပင္ ပခံုးတြန္႕သြားၾကသည္။
က်ိဳင္ရွင္းခ်န္က အေပၚလြင့္ ေရြ႕ေနေသာ ကင္မရာကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ျပီး ကားအနီႏွင့္ ဟူရင္းက အလြန္ ေတာက္ပေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ခန္႕မွန္းလိုက္မိသည္။
“ က်ိဳင္ရွင္းခ်န္”
သူက ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေဖးရႊီကို ျမင္လိုက္ရသည္။
ေဖးရႊီက ေဘ့စ္ေဘာ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားျပီး တစ္ကိုယ္လံုး အနက္ ၀တ္ထားသျဖင့္ ထူးျခားသည့္ အရွိန္အ၀ါထြက္ေနကာ အမူူအရာက ထူးျခားစြာ တင္းမာေနေလသည္။
“ ကိုယ္ရဲ႕ ကားေပၚ တက္၊ ကိုယ္ လိုက္ပို႕မယ္”
ေဖးရႊီက သူ႕အား ေအးစက္စြာ စိုက္ၾကည့္ျပီး ေျပာလာသည္။
( အမေလး ေၾကာက္စရာၾကီးေနာ္ သူက လိုက္ပို႕ခ်င္တာလား .. လိုက္ပို႕ခ်င္တာလား….)
အပိုင်း ၆
ယန်ကျစ်က ကျိုင်ရှင်းချန်ကို ကြည့်သည်။
“ မင်းက ဗဟိုအက အကယ်ဒမီက မဟုတ်လား”
ကျိုင်ရှင်ချန်က အေးခဲသွားသည်။
“ ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“ မင်းတို့က အချင်းချင်း သိကြတာလား”
ဟော့ချန်းက ဝင်မေးသည်။
ကျိုင်ရှင်းချန်က ပြောသည်။
“ ကျွန်တော်တော့ သူ့ကို မမြင်ဖူးတာ သေချာတယ်။ ဒီလို နတ်ဘုရားကို မြင်ဖူးရင် သေချာပေါက် မေ့မှာ မဟုတ်ဘူး”
လူအုပ်က ယန်ကျစ်ကို လှည့်ကြည့်သည်။
ယန်ကျစ်က ပြုံးလိုက်သည်။ထိုအခါ သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်နေသော ဝမ်နော့၏ နားရွက်များက နီရဲသွားကာ သူ့အား မော့မကြည့်ရဲတောေ့ချ။
“သူက ဗဟိုအကအကယ်ဒမီရဲ့ ကျောင်းသားလေ”
ကျိုင်ရှင်းချန်ပင် ယန်ကျစ်ကို စိတ်ဝင်တစားကြည့်လိုက်သည်။တ ဖက်က သူ့အား နွေးထွေးစွာ တည်တည်ကြည်ကြည် အပြုံးနှင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။
“ကျွန်တော်ရဲ့ ညီမကလည်း ဗဟိုအကအကယ်ဒမီကဆိုတော့ ကျောင်းကို သွားဖြစ်ရင်း တွေ့ဖြစ်ခဲ့တာပါ”
ယန်ကျစ်က ယဉ်ကျေးစွာ ရှင်းပြသည်။
သူ၏ လေသံက ဖြေးညင်းကာ အလွန်အမင်း နားထောင်ကောင်းလွန်းလှသည်။ သူ၏ စကားသံထဲတွင် ရှက်ရွံ့မှုနှင့် သိချင်စိတ်ပြင်းပြမှုတို့က တစွန်းတဆ ပါဝင်နေကာ သူ့အား ပို၍ စူးစမ်းချင်လာစေမိပြီး နားလည်လာစေချင်စိတ် ဖြစ်လာစေသည့်အပြင် သူ၏ လူကြီးလူကောင်းဆန်မှုကိုလည်း ခံစားမိကြသည်။
ဟော့ချန်းက ဝိုင်ခွက်ကို မယူကာ တစ်ငုံသောက်သည်။
ဖေးရွှီ၏ အမူအယာက လေးလံနေကာ မျက်မှောင်ကိုလည်း ကြုတ်ထားသည်။ သူ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းကို စောင်းကာ သုတ်လိုက်ချိန်တွင် ပြစ်ချက်ကင်းသော ဘေးတိုက်မျက်နှာကို ရှင်းလင်းစွာ မြင်ရသည်။
“ ကျွန်တော်နဲ့သာ တွေ့ဖူးရင် ကျွန်တော်တော့ မမှတ်မိဘူးလို့ မယုံပါဘူး”
ကျိုင်ရှင်းချန်က ပြောသည်။
“ ကျွန်တော်က မမြင်လိုက်တာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ၊ မဟုတ်ရင် ဒီလောက်ချောမောတဲ့လူတစ်ယောက်ကို မေ့မှာတဲ့လား”
ယန်ကျစ်သည် အကျင့်စရိုက်ကောင်းမွန်လွန်းပြီး အလွန်အမင်း ချောမောလွန်းသော အမျိုးသားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ အလွန်အမင်း အသန့်ကြိုက်မှုနှင့် တုန့်ပြန်မှု နှေးကွေးကာ တစ်သီးတသန့် နေတတ်သော စရိုက်ဆိုသည့် ပြစ်ချက် အနည်းအကျဉ်းတော့ ရှိသည်။ ဖေးရွှီက မိန်းကလေးများ တန်းတန်းစွဲဖြစ်တတ်သော စတိုင်ဆိုလျင် ဟော့ချန်းက ကောင်လေးများ ကြိုက်တတ်သည့် စတိုင်ဖြစ်သည်။ထိုသို့ဆိုလျင် ယန်ကျစ်ကမူ မိန်းကလေးနှင့်ယောကျၤားလေးများ ဝိုင်းကာ သည်းသည်းလှုပ်ခံရမည့် စတိုင်မျိုးဖြစ်လေသည်။
ယန်ကျစ်က ရောက်လာခြင်းသည် သည်နေ့ည၏ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ ်စာတိုပေးဖို့ခြင်း ကဏ္ဍကို ပြောင်းပြန်ဖြစ်အောင် ပြောင်းလဲသွားစေလောက်သည်။
အကြောင်းမူကား ဝတ္ထုထဲတွင် ယန်ကျစ်က ဒုတိယမြောက် နေရာမှသာ ရောက်လာသဖြင့် ရှေ့ခုနှစ်ရက်လုံး ပျောက်ဆုံးနေခဲ့လေသည်။
ဘာလုပ်ရမလဲ
ယန်ကျစ်က ရောက်လာတော့ ဖေးရွှီက မျက်နှာသာ ပေးခံရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး
ချောလည်းချော၊ ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာလည်းကောင်းမွန်၊ စရိုက်လည်း ကောင်း၊ နာမည်လည်း ကြီးပြီး အားအင်ပြည့်တဲ့ လူမျိုးကသာ ပြီးပြည့်စုံတဲ့လူလေ။ အရေးကြီးဆုံးအချက်က သူ့ရဲ့ အသန့်အပြန့်ကြိုက်တဲ့ အချက်နဲ့ အမြဲတစေ သပ်သပ်ရပ်ရပ် နေတတ်တဲ့ ပုံစံကြောင့် သူက အမြဲအရမ်းလန်းတဲ့ လူအဖြစ် သတ်မှတ်ခံရတာပဲ။ မူရင်း ဝတ္ထုထဲမှာဆိုရင် လိင်စိတ်ဆန္ဒ နှိုးဆွပေးနိုင်တဲ့လူအဖြစ် သူ့ကို ဖော်ပြဖိုု့ စာပိုဒ်ရှည်တွေ အများကြီး သုံးထားခဲ့တာ။ ဒါ့အပြင် သူ့ရဲ့ ချွင်းချက်မရှိ ထူးချွန်တဲ့ ပါရမီအကြောင်းကလည်း စာမျက်နှာတွေ အများကြီး ပါနေခဲ့တာ….
ယန်ကျစ်က အပြင်ထွက်ချိန်တွင် မီးခိုးရောင် ချည်ဘောင်းဘီအထူ(အားကစားဘောင်းဘီ)ကို ဝတ်ခဲ့သဖြင့် သတင်းများ၏ ထိပ်ဆုံးတွင် နေရာ ယူခဲ့ဖူးလေသည်။ အကြောင်းမှာ သူက လှေကားထစ်များကို ဆင်းရခဲ့ချိန်က ဘောင်းဘီတစ်နေရာက တင်းကျပ်သွားခဲ့သဖြင့် သူ၏ ရှောင်ယန်ကျစ်ကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်ခဲ့ရလေရာ ဌက်ကြီးဟုပင် စနောက်ကြလေသည်။
အတိုချုံး ပြောရလျင် စာရေးသူက ယန်ကျစ်ကို အခြားသော အဓိက အမျိုးသား သုံးယောက်နှင့် မတူကွဲပြားအောင် ပုံဖော်ထားခဲ့ပြီး သူက အပြီးပြည့်စုံလွန်းသူ ဖြစ်နေခဲ့သည်။
ထို့အပြင် သူက အခြားလူများထက် ပို၍ ကောင်းမွန်စွာ ဆက်ဆံခံရသည်။ ဥပမာအနေနှင့် ဟော့ချန်းက ဟင်းမချက်တတ်သည့်အခါ ခေတ်သစ်လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းမှ ပြည်သူများက ဟင်းချက်တတ်သော အမျိုးသားကသာ ခင်ပွန်းကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်နိုင်သည်ဟု မှတ်ချက် ချကြသည်။ သို့သော် ယန်ကျစ်က ပို၍ ရူးကြောင်ကြောင်နိုင်သည်။ သူက ဂတ်စ် မီးဖိုကိုပင် မဖွင့်တတ်ချေ။ သို့သော် ထိုအချိန်တွင် ပြည်သူများက ပြိုင်ပွဲတွင် နတ်ဘုရားများနှင့်ပင် တွေ့ကြုံရင်ဆိုင်လေ့ရှိသည့် အမျိုးသားကြီးက တကယ့် အစစ်အမှန်ဘဝတွင် နေ့စဉ်လူနေမှုဘဝ၏ အရိုးရှင်းဆုံး ကိစ္စများကိုပင် မလုပ်နိုင်ကြောင်း ပြောဆိုကြသည်။ အနှစ်ချုပ်ရသော် သူက မည်မျှချစ်စရာကောင်းကြောင်း၊ သူ့အစား မီးဖိုကို ဖွင့်ပေးချင်ကြကြောင်း၊ သူက ဘာမှလုပ်စရာ မလိုဘဲ လူတိုင်းက သူ့အား အရာရာ လုပ်ပေး၍ ဂရုစိုက်ပေးချင်ကြလေသည်။
ရိုးရိုးလေးပြောရရင် လူတန်းစားခွဲခြားတာပဲ
အခြားနေရာ သုံးခုနှင့်မတူသည်မှာ ယခုလက်ရှိ ရိုက်ကူးရေး လုပ်နေသည့် နေရာက သူတို့ ပုံမှန်နေနေကျ ဝန်းကျင်တွင်ဖြစ်သဖြင့် ပုံမှန်အတိုင်း လည်ပတ်နိုင်ပြီး အလုပ်လည်း ပုံမှန် သွားနိုင်ကြသည်။ ရိုက်ကူးရေး အဖွဲ့သားများက လူတိုင်း၏ အသီးသီးသော အလုပ်များ လုပ်ဆောင်ပုံ ၊စာလေ့လာပုံတို့ကို ရိုက်ကူးမည်ဖြစ်သည်။ ထိုကြောင့် ညစာ စာ းပြီးသည့်အခါ လူတိုင်းက အလုပ်များသွားကြတော့သည်။
“ မင်းက အလုပ်လုပ်ဖို့ မလိုဘူးပေါ့ ဟုတ်လား”
ဟော့ချန်းက ယန်ကျစ်ကို မေးသည်။
ယန်ကျစ်က ခေါင်းခါပြသည်။
“ မလိုပါဘူး”
သွမ့်ရီဟွားက သူတို့ကို မနာလိုကြီးစွာ ကြည့်လာကာ ပြောသည်။
“ ဘယ်လောက် ကောင်းလိုက်သလဲ”
လူတိုင်းက တစ်ချိန်တည်းလိုလို အပြင်သို့ ထွက်သွားကြသည်။ အပြင်ဘက်တွင် ဇိမ်ခံကားများ အတန်းလိုက် ရပ်ထားသည်။ ကျိုင်ရှင်းချန်က ကျောင်းလွယ်အိတ်လေး လွယ်ကာ အပြင်သို့ ထွက်တော့မည့် အချိန်တွင် ဧည့်ခန်းတွင် ထိုင်နေသော ယန်ကျစ်ကို မြင်လိုက်ရလေသည်။
“ သွားတော့မယ်”
သူက ပြုံးကာ လက်ရမ်းနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ ဗဟို အက အကယ်ဒမီက ဒီနေရာကနေဆိုရင် တော်တော်ဝေးတယ်။ မင်းက တက္ကစီ စီးသွားမှာလား”
ယန်ကျစ်က မေးလိုက်သည်။
ကျိုင်ရှင်းချန်က ဖြေသည်။
“ ဒီနားမှာ ဘတ်စ်ကား မှတ်တိုင် ရှိပါတယ်”
“ ကိုယ် လိုက်ပို့ပေးမယ်”
ယန်ကျစ်က ပြောသည်။
ကျိုင်ရှင်းချန်က အေးခဲသွားကာ ဘာမှ မဖြေနိုင်ခင်မှာတင် ယန်ကျစ်က ကားသော့ကိုင်ကာ မတ်တပ် ထရပ်နေပြီဖြစ်သည်။
“ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ရင်းနှီးအောင် လေ့လာရမယ့် အချိန်ပဲ”
ကျိုင်ရှင်းချန်က ပြုံးလိုက်သည်။
“ ဒီလိုဆိုရင်တော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
သူတို့က အပြင်သို့ ထွက်လိုက်ပြီး ဖိနပ်လဲနေချိန်တွင် ကျိုင်ရှင်းချန်က ခေါင်းလှည့်ကာ ယန်ကျစ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။
“ ကျွန်တော်တို့ အရင်က တကယ် ဆုံဖူးတာလား”
“ မနှစ်က မင်းတို့ကျောင်းရဲ့ ပွဲတော်မှာလေ.. ကိုယ်က အဲဒိအချိန်က မက်စ် တပ်ထားခဲ့တာ”
“ ကျွန်တော် ပြောသားပဲ သေချာပေါက် လူချင်းဆုံဖူးရင် မမှတ်မိစရာ မရှိပါဘူး”
သူက တံခါးကို တွန်းဖွင့်ကာ ထွက်လိုက်ချိန်တွင် ဟူရင်းက အနီရောင် စူပါကားနှင့်အတူ ထွက်သွားကြောင်း မြင်လိုက်ရလေသည်။ ကားဟွန်းသံကြောင့် ဟော့ချန်းနှင့် သွမ့်ရီဟွားပင် ပခုံးတွန့်သွားကြသည်။
ကျိုင်ရှင်းချန်က အပေါ်လွင့် ရွေ့နေသော ကင်မရာကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ကားအနီနှင့် ဟူရင်းက အလွန် တောက်ပနေမည်ဖြစ်ကြောင်း ခန့်မှန်းလိုက်မိသည်။
“ ကျိုင်ရှင်းချန်”
သူက ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ဖေးရွှီကို မြင်လိုက်ရသည်။
ဖေးရွှီက ဘေ့စ်ဘော ဦးထုပ်ဆောင်းထားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး အနက် ဝတ်ထားသဖြင့် ထူးခြားသည့် အရှိန်အဝါထွက်နေကာ အမူူအရာက ထူးခြားစွာ တင်းမာနေလေသည်။
“ ကိုယ်ရဲ့ ကားပေါ် တက်၊ ကိုယ် လိုက်ပို့မယ်”
ဖေးရွှီက သူ့အား အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလာသည်။
( အမလေး ကြောက်စရာကြီးနော် သူက လိုက်ပို့ချင်တာလား .. လိုက်ပို့ချင်တာလား….)