MERHABALAAARRRRRR
UZUN ZAMANDIR KANLI BAŞLANGIÇLAR SERİSİ HARİCİNDE BİR KİTAP YAZMAYI DÜŞÜNÜYORDUM. ARA VERDİĞİM O 2 YILDA ÜZERİNDE ÇALIŞTIĞIM, İLMEK İLMEK İŞLEDİĞİM BU YENİ KİTAPTA DA SİZLERİ YANIMDA GÖRMEKTEN ONUR DUYARIM.
MEVA'NIN HİKAYESİ ÇOK TANIDIK, İÇİMİZDEN VE BİR O KADAR ACI. TOPLUMUN ÇİRKİN YÜZÜNE TANIK OLACAĞIMIZ, KADINLARIN SIRTINDAKİ YÜKLE YALNIZ BAŞLARINA YÜRÜRKEN YIKILMAMAK İÇİN DİRENİŞİNE ŞAHİT OLACAĞIMIZ BU KİTAPTA AŞKIN TEK SEFERE MAHSUS OLMADIĞINI İŞLEMEK İSTEDİM.
UMARIM BEN KADAR SEVER VE ÇOK BEĞENİRSİNİZ. ŞAYET BEN BU KİTABI YÜREĞİMİN ÇOK AYRI BİR YERİNDE TUTUYORUM.
ONU SEVİN VE HİÇ BIRAKMAYIN OLUR MU?
KEYİFLİ OKUMALAR DİLERİM
ÖPTÜM XOXO
▬▬▬
Gecenin sessizliğinde, sicim gibi yağan yağmurun altında adımlamaya devam ettim. Kollarım bedenimi sarmıştı sanki ruhumu ısıtabilirmiş gibi... Dikenli yollardan, engellerden veyahut kaybetmekten hiç korkmamıştım. Savaşmaktan hiç kaçmamıştım ama benim de pes ettiğim gün gelmişti işte...
Sevmiş, evlenmiş hatta sevdiğim adamla dünya güzeli bir kız evlada sahip olmuştum. Hayatta her şeyin yoluna girdiğini, tamamlandığımı sanmıştım fakat öyle bir eksikliğim varmış ki çok uzun süre körmüşüm. Çok sevmek hiçbir şeye yetmiyormuş, bu yaşımda bunu da öğrenmiştim. Çünkü önemsenmek, anımsanmak ve sevildiğini hissetmek istiyormuş insan ama tüm bunlardan daha fazla, anlaşılmak istermişsin...
Bunların eksikliği önce bir kurt gibi kemirdi ruhumu, içimde en son öyle bir boşluk bıraktı ki ben o boşluktan aşağıya cansız bedenimin sallandırılışına şahit olmuştum. Bu sebepten altı yıllık evliliğimizi tek celse de bitirirken artık içimde bir keşke kalmamıştı. Aynadaki aksimle yüzleşirken, keşke şunu da yapsaydım, demediğim gün karar vermiştim artık bu evliliği yürütemeyeceğime işte bu yüzden üstümde hiçbir vicdan azabı taşımıyordum.
Peki nedendi yüreğimin böylesine acıyla sancımasının sebebi? Ruhumu delen, açık yaralarımı deşen bu şiddetli yürek ağrısının sebebi neydi? Tek üzüldüğüm, sevdiğimi düşündüğüm adama soramadım bile niye sonumuz geldi diye... Çok yazık!
Biz eş olmayı başaramamıştık, kabullenmek zorundaydık. İkimizde kendi önceliklerimize ve kızımıza göre hareket etmeye başladığımız an aslında yollarımız ayrılmıştı bile. Daha fazla süründürmenin hiçbir anlamı olmadığına ortak karar verip, bugün de kararımızı taçlandırmıştık. Boşanmıştık...
Bir kızımız vardı, daima birbirimizin hayatında olacaktık. Bu yüzden iki medeni insan olarak ayrılmanın en doğrusu olduğunu kabul edip sessizce bitirmiştik her şeyi. Ağlamak ya da olay çıkarmak bu gerçeği değiştirmeyecekti ne de olsa... Meva ve Akif'in hikâyesi burada son bulmuştu...