Hayat, ne garip değil mi?
Önce hayal kurduruyor bize.
O hayallerin peşinden koşuyoruz,
Onları yakalamaya çalışıyoruz tüm varlığımızla.
Tam onları elde ettik yakaladık derken, koskoca bir toz bulutu haline geliyorlar.
Ve bizler hayatın acımasızlığını o zaman öğreniyoruz.
Kurduğumuz, peşinden koştuğumuz hayaller, bir bir kırılıyor.
Elimizi ayağımızı attığımız her yerde, bir hayal kırıklığı bizi yaralıyor.
Kan revan içinde kalıyoruz, hayal kırıklıklarımız yüzünden.
O güne kadar toz pembe olan hayat,
O günden sonra koskoca bir fırtına bulutu olup çöküyor üzerimize.
Küçücük bir mutluluk karşılığında dayanılmaz acılar çektiriyor bize.
Mutlu olmaya korkar hale geliyoruz.
Mutluluk en büyük hayalimiz,
Hayaller ise en büyük korkularımız olmaya başlıyor bir süre sonra.
Ve son olarak bütün hayal kırıklıklarımızı korkularımızı biraraya getiriyoruz.
Koskoca bir duvar örüyoruz onlardan.
Diğer insanlardan kaçmak uzaklaşmak için.
Sanki onlar bizlerle aynı durumda değillermiş gibi.
Baştada dedim ya : " Hayat, ne garip değil mi ? "