Sözler kimi zaman ilaç kimi zamanda zehirdir. Şimdi ise tam anlamıyla panzehri bile olmayan öldürücü bir zehir. Bir defa girdiyse vücuduna eğer seni öldürmeden çıkmaz geri. Ağzımdan çıkan her bir harf karşımdakinin ölmesi için attığım bir adım demek artık benim için. Sözler artık benim elimdeki ucu keskin mi keskin zehirli bir bıçak şimdi. Karşımdakinin tam kalbine saplıyorum elimdeki bıçağı. Ve her kelimemde daha da derine iniyor o bıçak ve içindeki zehir. Konuştukça susmicam ve ben susmadıkça o zehir kalbinde daha da derine inmeye devam edicek. Yavaş yavaş akıcak kalbindeki tüm kanlar. Ruhun bedeninden çekilinceye dek susmicam ben. Önce ellerin ve ayakların karıncalanmaya başlayacak. Sonra o uyuşukluk tüm vücuduna yayılacak. Susmayıp konuşmaya devam edicem. Sonra beynin uyuşacak. Hissetmiceksin hiç bir şey. Ama duymaya devam ediceksin sözlerimi. Ruhun kanıyacak. Canın acıyacak ben konuştukça. Bana yaşattığın her bir anın intikamını senden alırcasına konuşucam. Senden geriye hiç bir şey kalmayana dek susmicam. Sustuğumda ise ortada sen diye bir şey kalmicak. Ben o kan gölünde elimde yine zehirli bıçağımla sıradaki kişiyi beklicem. Neydim ben? Bir ölüm meleği mi ki böyle insanların canlarını alıyordum. Hayır. Ben sadece bana yaptıklarının karşılıklarını veriyordum onlara. Ve vermeye de devam edicektim. Ta ki benimde canımı bir ölüm meleği gelip alıncaya dek...
A.G.D