"No sheʼs still alive! My wife is not dead!"
"I am very sorry. Ginawa na namin ang lahat ng aming makakaya, pero hindi namin naisalba ang buhay niya."
"Nagkakamali kayo! She is still alive!" Tinabig niya ang doctor na naka-assign sa kaniyang asawa at pabalyang binuksan ang pinto ng operating room kung saan naroon ang babaeng mahal niya.
"Wake up please, love!" He started reviving the body of his beloved wife. He did everything he could, but didnʼt able to save her. Or maybe heʼs just too late.
Galing pa kasi siya mula sa isang outreach program sa Batangas nang makatanggap siya ng tawag mula sa ospital. Walang pagdadalawang isip, agad siyang bumiyahe pabalik ng Maynila upang puntahan ang kaniyang mahal na asawa.
Pero huli na ang lahat . . . Dead on arrival daw ito nang dalhin sa ospital. Kung sana ay hindi siya nag-volunteer na sumama sa outreach program na iyon. Kung sana ay hindi niya hinayaan ang kaniyang asawa na sumunod sa kaniya sa Batangas para makapag-celebrate sila ng wedding anniversary. At kung sana ay nakarating siya nang mas maaga sa ospital. Siguro ay buhay pa ngayon ang babaeng mahal niya.
"Allison . . . ." lumuluhang sambit niya sa pangalan nito. Lasing na lasing siya at namumugto ang mga mata habang yakap ang picture frame na pinaglalagyan ng larawan nilang mag-asawa.
Ito ang unang babae na minahal niya, mga bata pa lamang sila nang mangako sila ng kasal sa isaʼt isa. Lumaki sila nang magkasama, bawat minuto, oras at mga araw na kasama niya ito ay naging napakasaya niya, nilang dalawa.
May mga tampuhan man, pero hindi niyon mapapantayan ang magagandang pangyayari kahit noong bilang magkaibigan at magkababata pa lamang sila.
Pero siguro nga ay hanggang doon na lang talaga ang istorya nilang dalawa. Kumbaga sa aklat ay narating na nila ang huling kabanata, ang huling pahina . . . ngunit hindi pa rin siya handang isarado ang libro ng kanilang kuwento. Kung maaari nga lamang iyong madugtungan ng kahit isang kapitulo pa, marahil ay ginawa na niya ang lahat para doon.
Totoo nga na sa pag-ibig, hindi palaging puro saya. Hindi habang-buhay ang kaligayahan. Dahil kung minsan, may mga dumarating sa atin upang pasayahin tayo, pero sa huli ay babawiin din pala sa atin. Katulad ng asawa niya, ibinigay ito sa kaniya ngunit sa huli, kung kailan masayang-masaya sila at walang iniisip na problema ay saka pa ito kinuha sa kaniya.
Sinisisi niya ang sarili sa lahat ng nangyari. Doctor siya, pero bakit hindi niya nailigtas ang buhay ng kaniyang asawa?
ISANG tawag ang gumising kay Everette isang umaga. Pagkakitang mula iyonsa kaniyang kinuhang private investigator ay bigla siyang napabangon at sa nanginginig na mga kamay ay sinagot niya ang tawag nito.
Hindi naman naging matagal ang kanilang pag-uusap. Sinabi lang nito na isesend sa kaniya through e-mail ang mga nakalap na impormasyon tungkol kay Trevour kaya dali-dali niyang kinuha ang laptop upang i-check ang Gmail niya at hanapin ang nasabing e-mail mula sa private investigator.
At nang makita niya ang laman niyon ay bigla siyang may naalala dahilan upang magbalik ang isip niya sa nakaraan, tatlong taon na ang nakalilipas.
"YAH!" sigaw niya kasabay nang mahinang pagpalo sa kabayong sinasakyan niya na si Adonis.
Naging mabilis ang takbo nito at napapikit na lamang siya nang maramdaman ang mas malakas na hampas ng hangin sa kaniyang mukha.
Stressed kasi siya sa kursong pinag-aaralan dahil hindi naman talaga iyon ang gusto niyang kuhanin sa kolehiyo. Pero dahil mahal na mahal niya ang kaniyang mga magulang kaya tinupad niya ang gusto ng mga ito. Nag-enjoy na rin naman siya kahit papaano at natutunan na rin niyang mahalin at pahalagahan ang pagdodoktor. May mga panahon o oras lang talaga na nanghihinayang pa rin siya at napapaisip kung mas masaya ba siya kapag ang course niya ay ang pangarap niya talaga.
Dahil nakapikit siya ay hindi niya napansin na napapalayo na pala sila ni Adonis. Ang masaklap pa nga ay biglang kumulog dahilan upang matakot ang kabayo at biglang naging maligalig.
Pinilit niyang pakalmahin ang alaga niya ngunit naging sunod-sunod din ang pagkulog na maging siya ay natatakot na.
Tagumpay naman siyang nakababa kay Adonis at hinaplos-haplos ang katawan nito upang pakalmahin. Nang sa tingin niya ay kalmado na ito ay muli siyang sumakay rito. Ngunit dahil nga sa kulog at nagbabadyang ulan ay naging maligalig lang ulit si Adonis, hindi na niya ito makontrol. Tumakbo ito nang mabilis, pinilit niyang kumapit nang mabuti ngunit nahulog pa rin siya at nagpagulong-gulong sa madamong lupa.
Nawalan siya ng malay, nagising na lamang siya dahil sa mga ingay. Pagmulat niya ng mga mata ay sumalubong sa kaniya ang nag-aalala at luhaang mukha ng kaniyang ina.
Akmang tatayo sana siya ngunit sumigid ang kirot sa ibaʼt ibang bahagi ng kaniyang katawan. Hindi siya makagalaw, parang kaunting kilos lang ay mababali na ang kaniyang mga buto. Napagtanto niya na nakasakay sila sa ambulansiya base sa mga tunog at maalog na pakiramdam.
"Mom . . . ." usal niya ngunit hindi niya sigurado kung nabigkas ba niya iyon o naisatinig, hinang-hina kasi siya.
Muli siyang nawalan ng ulirat ngunit tila may ideya pa rin siya sa mga nangyayari sa paligid, wala lang siyang lakas para imulat ang mga mata at magsalita.
"Take care of my daughter first!" Boses iyon ng kaniyang ama.
Narinig niya na tila may sumasagot ngunit hindi niya maabot iyon ng kaniyang pandinig.
"No! I donʼt care if sheʼs dying, my daughter is in a critical condition, too! Priortize her!" sigaw ng kaniyang ama, sinikap niyang silipin ang mga nangyayari ngunit tanging mga anag-ag lamang at nakasisilaw na liwanag ang kaniyang nakita, kinailangan pang palipasin ang ilang sandali bago unti-unti iyong luminaw sa kaniyang paningin.
Naramdaman niyang gumalaw ang kaniyang kinahihigaan, dumilat siya at sa pagmulat ng kaniyang mga mata ay saktong may isang babae na katulad niya, nakahiga sa hospital bed, duguan ang mukha at tila wala nang buhay ang makakasalubong niya habang nakahiga siya sa stretcher.
Dahil may inayos ang mga medical staff sa oxygen ng pasyente ay malaya niyang napagmasdan ang babae. Ang hitsura nito, ang kagandahan sa kabila ng mga dugong halos tumakip na sa mukha nito, at ang kapansin-pansin ay ang suot nitong singsing sa daliri nang lumaylay ang kamay nito mula sa kinahihigaan.
Inayos ng nurse ang kamay ng babae at doon na lumagpas ang stretcher niya sa hospital bed nito.
ILANG taon na ang nakararaan, ngunit ngayon ay naaalala pa rin niya ang hitsura ng babae. At ngayon ay mas naging malinaw pa nga nang makita niya ang larawan ng yumaong asawa ni Trevour.
Namatay ito dahil sa isang aksidente, at ito rin ang pasyente na ipinagpalit ng kaniyang ama para mabuhay siya. Nasa operating room na ang babae at nakatakdang isailalim sa isang operasyon ngunit kinailangan siyang unahin na gamutin at asikasuhin dahil sa utos ni Doctor Elvis Vallejo, na ama niya.
Inilabas ang babae sa nasabing silid para ilipat sa unang operating room na mababakante, pero ilang minuto pa ang lumipas bago ito nailipat. Si Doctor Elvis mismo ang nanguna sa operasyon ng pasyente at sa kasamaang palad ay hindi na nila nasagip ang buhay nito.
Napahagulhol na lang siya ng iyak dahil sa natuklasan. Ang liit nga naman ng mundo. Dahil ang lalaking minamahal niya ay dating pag-aari ng babaeng namatay dahil kinailangan niyang mabuhay.
Hindi niya alam kung paano haharapin ang lalaki oras na magkasalubong sila nito. Mabuti nga at hindi na niya kailangan pang umiwas dahil ito na mismo ang kusang lumayo.
Nagpatuloy ang buhay niya kahit hindi kasama ang binata. Masakit sa kaniya ang mga nangyayari lalo na ang natuklasan niya tungkol sa nakaraan, pero hindi niya alam kung may karapatan pa ba siyang masaktan gayong may isang taong nawalan ng buhay dahil inuna siyang gamutin sa sarili nilang ospital.
Bukod doon ay natatakot siya sa magiging reaksiyon ni Trevour oras na malaman ang nangyaring kapabayaan sa ospital na pinagtatrabahuan nito.
Pinagtatrabahuhan nito . . . . Biglang tumatak sa isip ni Everette ang mga katagang iyon.
Nagtatrabaho si Trevour sa ospital nila kung saan mismo namatay ang asawa nito tatlong taon na ang nakalilipas.
Dinunggol ng kaba ang kaniyang puso. Dali-dali siyang nagbihis para puntahan ang lalaki sa condo unit nito ngunit pagdating doon ay wala ang lalaki base sa sinabi ng katabing unit nito. Kung wala ito roon ay may iba pa naman siyang option, marahil ay nasa isang lugar ito na napakahalaga rito. Sa bahay nito at ng yumaong asawa.
Kasama iyon sa mga mahahalagang impormasyon na nakalap ng private investigator. Nalaman din niya kung gaano kayaman ang lalaki kaya takang-taka siya kung bakit nagtatrabaho ito sa ospital nila gayong may sarili pala itong ospital at iba pang mga negosyo sa loob at labas ng bansa. Natuklasan din niya na ito ang nagmamay-ari ng mas malaking hacienda na malapit sa Hacienda Vallejo, na pagmamay-ari naman ng kanilang pamilya.
Hindi niya sigurado kung iyon na ba lahat ng impormasyon tungkol sa lalaki pero ang mahalaga ay may nalaman siya na makatutulong upang matunton niya ang kinaroroonan nito ngayon.
"TREVOUR . . . ." mahinang usal niya matapos siya nitong pagbuksan nang pinto.
Gulo-gulo ang buhok, nangangalingasaw ang alak sa katawan, maiitim at malalalim ang palibot ng mata at halatang hindi na nakakapag-ahit ng balbas at bigote. Iyon ang Trevour na nadatnan niya.
"Oh! The great Vallejo! Come in, come in!" lasing na tugon nito.
"Trevour, nagpunta ako rito para lang itanong sa iyo kung bakit ka nagtatrabaho sa ospital ng pamilya ko kahit na may sarili ka namang ospital," lakas-loob at diretsong tanong niya.
"You did some research, I see . . . ."
"Tell me, Trevour, please?" pagsusumamo niya.
"You know what? Sayang ka! Sayang kang babae ka—" Pinutol ni Everette ang sinasabi nito.
"Is it because you want to avenge the death of your wife?" lumuluha at nanghihinang tanong niya.
———*
Authorʼs Note: Next chapter will be the Epilogue, wala nang chapter 20 due to lack of available word count. We almost reached the required and given maximum word count for this entry.