စာဖတ်သူများအတွက်သီးသန့်ပေးသည့်လက်ဆောင်တစ်ခုပါ။
📌 warning 📌
အမုန်းပင်မှပွင့်သောအချစ်ပန်း
Extra
"အန်တီ နွားနို့သောက်ရအောင်"
"တို့မကြိုက်ပါဘူးဆို၊မင်းဘာသာသောက်လိုက်"
"မရဘူးလေ မနက်က ဒေါက်တာကသေချာမှာထားတာ၊အန်တီတစ်နေ့ကိုနွားနို့တစ်ခွက်သောက်ရမယ်တဲ့"
"မကြိုက်ပါဘူးဆိုကွယ်၊ဟယ်ရီမသောက်ချင်ရင်သွန်ပစ်လိုက် တို့အလုပ်လုပ်အုံးမယ်"
လက်တော့စ် စခရင်ပေါ်မှအကြည့်မရွေ့ဘဲအတင်းအကျပ်ငြင်းနေသည့်အန်တီ့အားကြည့်ကာ ဟယ်ရီ ခေါင်းတစ်ချက်ခါယမ်းပြီး ဘေးတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်မိသည်။
"အန်တီမသောက်လို့မရဘူးနော်"
"ကျစ်..ဟယ်ရီ တို့နွားနို့နံ့ကိုမကြိုက်တတ်တာ မင်းသိရဲ့နဲ့"
လက်တော့စ် အားပိတ်ပြီးဟယ်ရီ့အား မျက်ဝန်းတောက်တို့ဖြင့်ကြည့်ကာဆိုလေသည်။
"ကျန်းမာရေးအတွက်မလို့ပြောနေရတာလေ၊မရဘူး သောက်ရမယ်"
ခုံပေါ်ရှိနွားနို့အားယူကာ အန်တီ့ဆီအတင်းပေးမိသည်။အန်တီကမယူ၊ဟယ်ရီကအတင်းပေးနှင့်ခွက်မှာ ယိမ်းနေတော့သည်။
"အန်တီနော် ဟယ်ရီ ဘယ်လိုတိုက်မှသောက်မှာလဲ"
"ဘယ်လိုတိုက်တိုက်မသောက်ဘူးပဲ၊သွားသွန်ပစ်စမ်းပါ၊တို့ခေါင်းတောင်မူးချင်ပြီ"
"နှာခေါင်းပိတ်ပြီးသောက်ကွာနော်"
"ဟင့်အင်းကွာ၊ယူသွားပါဆို..အမေ့!"
ဟယ်ရီကပေး၊အန်တီကအတွန်းနှင့်မလို့ နွားနို့ခွက်မှာမှောက်ပြီး အန်တီပေါ်သို့ကျသွားတော့သည်။
"မသောက်ပါဘူးဆို၊ပေကုန်ပြီတွေ့လား အသစ်လဲရအုံးမယ်၊တို့ခုနကမှလဲထားတာ"
"အန်တီက ငြင်းတာကို၊ဒီညတော့ထားပါ၊နောက်ညကျသောက်ရမယ်"
"ကိုယ့်ဘာသာသောက်"
ဟယ်ရီ့အားမျက်စောင်းထိုးပြီး ထိုင်ခုံမှထကာ အဝတ်ဗီရိုထဲရှိ ညအိပ်ဝတ်စုံတစ်စုံအားထုတ်ယူကာ ရေချိုးခန်းဆီဝင်သွားတာကြောင့် ဟယ်ရီလည်းထိုင်ခုံတွင်ထိုင်စောင့်နေမိတော့သည်။
"ဟင်!"
ရေချိုးခန်းမှထွက်လာသည့် အန်တီအားမြင်တော့ဟယ်ရီ မျက်ဝန်းတို့ကျယ်သွားရသလိုနှလုံးခုန်သံတို့မှာလည်းမြန်သွားရသည်။
ဒူးကျော်ရုံသာဖုံးသည့်ဖဲသား အပြောင် ညဝတ်အင်္ကျီအားဝတ်ထားသည့်အန်တီ။တစ်ခါမှဒီလိုမဝတ်တာကြောင့်ဟယ်ရီမှာထူးဆန်းလို့နေတော့သည်။ဆံနွယ်တို့မှာ ဖြန့်ချထားတာကြောင့် အသက်လေးဆယ်ကျော်အမျိုးသမီးဟုထင်မှတ်စရာမရှိပေ။ခါးစည်းကြိုးအားချည်ရင်းခြေလှမ်းသွယ်တို့ဖြင့်ထွက်လာပုံမှာ ဟယ်ရီ့အားရင်ဖိုစေသည်။ညဝတ်အင်္ကျီဖြင့် အန်တီ့၏ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းတို့မှာ ပိုရျ်လှပကာ ဟယ်ရီ အာခေါင်တို့ပင်ခြောက်ကပ်လာတော့သည်။ခုံတွင်ဘာမှမဖြစ်သလိုဝင်ထိုင်လိုက်သည့်အန်တီ။ဟယ်ရီကြည့်နေသည်ကိုမသိတာလား၊ဒါမှမဟုတ်မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလားလေ။
"အိပ်ချင်ရင် အိပ်နှင့်နော်ဟယ်ရီ၊တို့နွားနို့မသောက်ပေမဲ့ဆေးတော့သေချာသောက်မှာပါ"
လက်တော့စ်အားပြန်ဖွင့်ပြီးဆိုနေသည့်အန်တီ။ဟယ်ရီမှာသာတစ်ယောက်တည်းပူလောင်လာသလိုလိုခံစားရသည်။ခြေချိတ်ထိုင်ထားသည်ကြောင့် ထင်သာနေသည့်ခြေသလုံးဖွေးအားကြည့်လိုက်၊နှုတ်ခမ်းအစုံအား မသိမသာကြည့်လိုက်ဖြင့်နေရသည်။
"အန်တီ.."
"ပြောလေ.."
"ချစ်ကြရအောင်"
"ဘာ ဘာရယ်"
ဟယ်ရီ့ဘက်အားလှည့်ပြီး အံ့သြသွားသည့်မျက်ဝန်းတို့ဖြင့်ကြည့်လာတာကြောင့် ဟယ်ရီပြုံးရင်း ထိုစကားအားပဲထပ်ဆိုလိုက်မိပြန်သည်။
"ချစ်ကြရအောင်လို့ပြောတာ၊ဟယ်ရီ့ အန်တီကိုအရမ်းချစ်ချင်နေပြီလို့"
"ဘာ ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ မင်းနော်"
"ဟာ အကောင်းပြောနေတာကို ဒီအဒေါ်ကြီးနော်"
ထိုင်ခုံထရပ်လိုက်ပြီး အန်တီ့အားလည်းဆွဲမကာ ခါးမှသိုင်းဖက်ပြီးသည့်နောက် မျက်နှာနှစ်ခုမှာနီးကပ်သွားတော့သည်။
"သိရဲ့နဲ့ ဘာလို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေရတာလဲ"
"ဖယ်..ဖယ်ကွာ။မဟုတ်တာတွေမလုပ်နဲ့"
"မဟုတ်တာမလုပ်ဘူး၊ ဟုတ်တာပဲလုပ်မှာ"
ခါးပေါ်ချိတ်တွယ်ထားသည့်လက်အစုံမှ တစ်ဖက်အား ကျောဘက်ပို့ပြီးတစ်ဖက်အား ဒူးခေါင်းနားသို့ပို့ကာ ပွေ့ချီလိုက်တော့ ဟယ်ရီ့လည်ပင်းအား ထိတ်လန့်စွာ ဖက်တွယ်လာသည့်အမျိုးသမီးကြောင့်ပြုံးလိုက်မိသည်။
"ဘာ..ဘာလုပ်တာလဲ ချပေး"
ခေါင်းအားခါပြလိုက်ပြီးနောက် အန်တီ့ကိုယ်ကလေးအား မွေ့ယာပေါ်အသာချလိုက်မိသည်။အခန်းမီးအားပိတ်ပြီး ညမီးအိပ်အားဖွင့်ချိန် ထပြေးရန်ကြံသည့်အမျိုးသမီးအား ဆွဲကာ မွေ့ယာနှင့်ထိကပ်စေလိုက်မိသည်။
"ဖယ်ကွာ.."
"ဖယ်ဘူး၊ဒီည အန်တီကို စားရမှဖြစ်မယ်"
"အို၊မင်းနော် ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ"
"အဲ့လို ရှက်နေတာက ပိုပြီး အသည်းယားစရာကောင်းတယ် အန်တီရဲ့။"
"မင်းကတော့.."
နှုတ်ခမ်းလေးအားကိုက်ရင်း ဟယ်ရီအားမျက်စောင်းထိုးလာသည်မလို့ ပိုရျ်အသည်းယားမိတော့သည်။
"ချစ်တယ် အန်တီ"
"တို့လည်း ချစ်ပါတယ်"
မဆိုင်းမတွပြန်ဖြေသည့်အဖြေအားကြားတော့ ဟယ်ရီကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်မိသည်။
"ဟယ်ရီတို့ ခရီးဆုံးထိနောက်တစ်ကြိမ်လျှောက်ကြမလား"
"အင်း၊ဟယ်ရီ့သဘောပါ"
ခရီးတစ်ခုအမစတင်မီ အန်တီ့နဖူးပြင်လေးအား တစ်ချက်နမ်းရှိုက်လိုက်မိသည်။ထို့နောက် မျက်လွှာချထားသည့်မျက်ခွံလေးတို့အား အနမ်းခြွေမိသည်။
"အန်တီ"
"ဘာလဲကွာ၊မင်းနော် နမ်းမှာဖြင့်မနမ်းဘဲ"
"အန်တီက အနမ်းခံချင်ပြီပေါ့"
"မင်းနော်၊အဲ့တာဆိုလည်းဖယ် မနမ်းနဲ့"
ဟယ်ရီ အန်တီ့အား တမင်လိုက်စနေခြင်းသာ။အန်တီစိတ်တိုရင် ကလေးလေးလိုပင်။ဟယ်ရီ့ရင်ဘတ်အား တွန်းဖယ်နေသည့်လက်နှစ်ဖက်အား တစ်ဖက်စီကိုင်ပြီး မွေ့ယာနှင့်ထိကပ်လိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းပါးတို့အား အနမ်းတို့စတင်ကျူးကျော်လိုက်တော့သည်။
သောက်လေ၊သောက်လေ၊ငတ်မပြေဆိုတာ ဆားငံရည် မဟုတ်ဘဲ အန်တီ့ နှုတ်ခမ်းတွေပင်။ဘယ်လောက်ပင်နမ်းရှိုက်ခွင့်ရပါစေ၊တင်းတိမ်ရောင့်ရဲနိုင်သည်ဟုမရှိခဲ့။ထပ်ကာ၊ထပ်ကာ၊နမ်းရှိုက်ချင်မိနေသည့်စိတ်တို့သာ ရှိသည်။
ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်လက်အားဖြုတ်ကာ အန်တီ့ညဝတ်အင်္ကျီ၏ခါးစည်းကြိုးဆီသို့နေရာပြောင်းလိုက်မိသည်။အနမ်းတို့မှာတော့ ရပ်တန့်သွားခြင်းမရှိခဲ့။နှုတ်ခမ်းပါးတို့နမ်းပြီးသည့်နောက် အန်တီ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့ဆီနှုတ်ခမ်းတို့ထပ်မိသည်။ဒီအမျိုးသမီးသည်ဟယ်ရီ့အပိုင်ဖြစ်ကြောင်း အမှတ်အသားတို့ပေးမိသည်။
"အာ့..နာတယ်၊မကိုက်နဲ့လေ"
"အန်တီ့ကိုပိုင်တဲ့သူရှိကြောင်းသိအောင်"
"အကုန်သိပြီးသားကိုလေ"
မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း ဆိုတော့ဟယ်ရီပြုံးမိသည်။
"သိလည်း သူတို့ကအန်တီ့ကို လိုချင်မျက်စိတွေနဲ့ကြည့်နေပြတာလေ။အဲ့တာကြောင့်"
စကားတို့ပြိုင်မငြင်းနိုင်အောင် နှုတ်ခမ်းပါးအား ထိကပ်ပစ်လိုက်မိသည်။ညဝတ်အင်္ကျီကွာသွားသည့် အန်တီ့အလှအပတို့အား မျက်တောင်မခတ်တမ်းငေးမောမိသည်။အပြစ်အနာဆာတို့ဆိုဖွယ်ရာမရှိသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းများအား ဟယ်ရီ့အားပိုရျ်လှိုက်ခုန်စေသည်။ရှက်ကာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်သိုင်းကွယ်လိုက်သည့်အန်တီကြောင့် ဟယ်ရီ ညစ်ကျယ်ကျယ်ပြုံးကာ လက်တို့အားဖယ်ခွာမိတော့ ဟယ်ရီ့ခါးစည်းကြိုးဆီ လက်တို့ရောက်လာသည့်အန်တီ။
"မင်းကျ..."
သဘောပေါက်စွာ ညဝတ်အင်္ကျီအား ကုတင်အောက်သိူ့လွင့်စင်စေလိုက်သည်။ဆံနွယ်တို့အားစည်းနှောင်ထားသည့်ကလစ်အားဖြုတ်လိုက်သည့်အခါ ဆံနွယ်တို့မှာ ကျဆင်းလာသည်။
"ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်"
ထိုသို့ဆိုပြီး ဟယ်ရီ ပုခုံးအားသိုင်းဖက်ပြီး ပွတ်သပ်နေသည့်အန်တီ့လက်သွယ်တို့ကြောင့် တစ်ဖန် ပူလောင်လာသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ရင်ညွန့်မှတစ်ဆင့် အသားစိုင်တို့အပေါ် နှုတ်ခမ်းထိခတ်မိသည့်အခါ အန်တီ့ညည်းသံသဲ့သဲ့အားကြားရသည်။တစ်ဖက်အားလက်ဖြင် ထိကိုင်လိုက်ရုံ၊တစ်ဖက်အားနှုတ်ခမ်းဖြးဖြင့်ထိခတ်လိုက်ရုံဖြင့် အန်တီမှာ လူးလွန့်ကာညည်းနေရရှာသည်။စိတ်ကြိုက်အနမ်းတို့ပေးရင်း လက်တို့မှာ အန်တီ့ပန်းဝတ်လွှာဆီ အရောက်သွားမိသည်။
ဝတ်ရည်စုပ်ယူမည့်ပျားတစ်ကောင်ပမာ ဟယ်ရီလက်အား အန်တီ့ပန်းဝတ်လွှာထဲထိုးစိုက်တော့ အသားမကျသေးသည့်အန်တီမှာ ဟယ်ရီ့ လက်မောင်းအား အားကိုးတစ်ကြီး ဆုပ်ကိုင်ရင်း
"ဟယ်..ဟယ်ရီ၊ဖြည်းဖြည်းနော်၊အာ့..နာ..နာတယ် ကလေးမရဲ့"
"အန်တီအသားမကျသေးလို့ပါနော်၊ခဏလေးပဲနာမှာနော် "
နာသည်ဆိုကာအရမ်းငြင်းဆန်နေသည့်အန်တီကြောင့် လက်အားခဏရပ်တန့်ထားပြီး စိတ်ပြောင်းစေရန် အနမ်းတို့ပြန်လည်စတင်ရင်း ခဏအကြာမှ လက်အရှိန်အား တဖြည်းဖြည်း တင်မိသည်။ထို့နောက်စစ်ကူလက်ချောင်းတို့အား ပန်းဝတ်လွှာဆီထပ်မံဖြည့်မိသည်။ဟယ်ရီ့နာမည်အား ခေါ်ရင်း ညည်းနေသည့်အမျိုးသမီးမှာ ညမီးရောင်မှိန်ပြပြအောက်တွင် နတ်သမီးတစ်ပါးသဖွယ်ပင်။
ပန်းဝတ်လွှာထဲအား ထပ်ကာ၊ထပ်ကာ၊ လက်တို့ထိုးစိုက်တူးဆွရင်း ဟယ်ရီ့လက်တို့အား အတင်းအကျပ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း နှုတ်ခမ်းတို့အား ကိုက်ထားသည့်အန်တီကြောင့် ဝတ်ရည်စုပ်ယူမှုပြီးဆုံးတော့မည်မှန်းဟယ်ရီသိလိုက်သည်။ထို့ကြောင့် လက်အား အရှိန်မြန်မြန်တင်ကာ ခဏအကြာတွင်တော့ ဟယ်ရီ့နာမည်အား အော်ညီးသံနှင့်အတူ ပြီးဆုံးခြင်းသို့ရေညက်ရှိသွားတော့သည်။
အသက်အားဖြည်းဖြည်းရင်းရှုကာ မောဟိုက်နေသည့်အန်တီ။နဖူးပြင်ရှိ ချွေးတို့အားသုတ်ပေးပြီးနောက် အနမ်းတစ်ချက်ခြွေမိသည်။အတော်မောသွားပုံပင်။ခဏအကြာမှ အသက်ရှူသံတို့ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားသည်။
"နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်စလို့ရမလား အန်တီ"
"ဟင်!မရ.."
ငြင်းဟန်ပြင်ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းအား ကိုက်ရင်း ခွင့်ပြုပေးသည့်အန်တီ။အတော်မောပန်းနေသည့်ကြားက ဟယ်ရီ့အား ချစ်လို့ ခွင့်ပြုပေးသည်မှန်း ဟယ်ရီသိသည်။အချိန်မဆွဲတော့ပဲ အလျင်အမြန်ပင်စဖို်ပြင်လိုက်သည်။
ပန်းဝတ်လွှာနှစ်ခုအား ထိကပ်လိုက်တော့ အန်တီ့မျက်ဝန်းတို့ဝိုင်းစက်အံ့သြသွားသည်ကိုမီးရောင်ပြပြအောက်တွင်မြင်ရသည်။
"စိတ်မပူနဲ့နော်၊အဆင်ပြေပါတယ်"
နူးညံ့သည့်အထိအတွေ့မှာ ဟယ်ရီ့အား ရူးမတက်ပင် ခံစားရစေသည်။ချစ်ရတဲ့သူနှင်ဆြိသည့်အသိက ဟယ်ရီ့စိတ်အစုံအား ပိုရျ် လှိုက်ထန်စေသည်။ပန်းဝတ်လွှာနှစ်ခုထိကပ်ပွတ်တိုက်မှုမှာ နှေးရာမှာမြန်မြန်လာသည့်အခါ အခန်းတွင်းဝယ် အသံတစ်ချို့ဆူညံလာသည်။
"အာ့ ..ဟယ်..ဟယ်ရီ..ဖြည်းဖြည်း..အန်တီ..နာတယ်"
"ခဏလေး..၊ခဏလေး..နော်အန်တီ။အာ့..အန်တီ..အန်တီကြောင့် ရူးတော့မယ်..အင့်"
အသံတို့၏အဆုံး၌နှစ်ဦးလုံး ပြီးဆုံးသွားတော့သည်။အန်တီပေါ်မှောက်ချရင်း ဟယ်ရီအမောဖြေမိသည်။အန်တီတော့ အတော်ပင်မောသွားပုံပင်။
"အန်တီ..အဆင်ပြေရဲ့လား"
"အင်း၊မင်းကြောင့် တို့ သေမလိုဘဲ"
"ချစ်လို့ပါ"
မျက်စောင်းထိုးသည့်အမျိုးသမီးအား သဘောတကျပြုံးကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ထကာ မွေ့ယာပေါ်မှ မချီလိုက်မိသည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ"
"ငြိမ်ငြိမ်နေပါ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမလို့"
အကုန်ပြီးစီးသည့်နောက် နာရီအား ကြည့်မိတော့ ညဆယ့်နှစ်နာရီကျော်ပေပြီ။အိပ်ရာခင်းအသစ်တစ်ခုအားယူကာ လဲလိုက်မိသည်။
"မနက်ကျ အဲ့တာတွေမင်းလျှော် ဟွန့်"
"လျှော်မှာ..လျှော်မှာ ဟဲဟဲ"
"လုပ်ချင်တာလုပ်ရတော့ မျက်နှာက ဟွန့်"
ပွစိပွစိပြောသည့်အမျိုးသမီးအား လှဲချကာ ရင်ခွင်ထဲဖက်ထားမိသည်။
"ဖယ်.."
"မဖယ်ပါဘူး၊ဒီလိုလေးဖက်အိပ်ရအောင်"
"မအိပ်ချင်ပါဘူး"
"မရဘူး၊အိပ်မယ်။ဒါနဲ့ အန်တီ.."
"အွန်း"
"နောက်တစ်ခါ ဒီ့ထက် ပိုချစ်ရအောင်"
"ဘာ! မင်းနော်"
လှည့်ကာရိုက်ရန်ပြင်သည်အန်တီအား လှည့်မရအောင် လက်တို့အားချုပ်ကိုင်ဖက်ထားလိုက်မိသည်။လွတ်တာနဲ့ လွန်းဟယ်ရီတို့သေပြီလေ။
"မင်းနော်၊ ဒါတောင် တို့ချစ်လွန်းလို့လိုက်လျောတာ၊လူက မောတာ သေမလိုပဲ။မင်းယူထားတာ ငယ်ငယ်လေးမဟုတ်ဘဲ အသက်လေးဆယ်ကျော် မိန်းမဆိုတာလည်း သတိရအုံးနော်။"
"သတိရတာပေါ့..သတိရတာပေါ့။အဲ့လေးဆယ်ကျော် မိန်းမလေးက အရမ်းချစ်ချင်စရာကောင်းနေတာလည်းထည့်ပြောအုံးလေ"
"တော်ပြီ..မင်းနော်။နောက်ကျနေပြီ အိပ်တော့"
"ဟုတ်"
မိုးစက်မိုးပေါက် တဖျောက်ဖျောက်ကျဆင်းသည့်အသံအားကြားရပြီးနောက် ဟယ်ရီနှင့်အန်တီ အိပ်ပျော်သွားကြတော့သည်။
----
"တို့ အလုပ်ထဲတစ်ချက်သွားမလို့"
"ဟယ်ရီလိုက်ရမှာလား"
"မလိုက်ရပါဘူး"
"ဟင်၊ဒါဆို ဘာလို့ပြောတာလဲ"
"မင်း မဟုတ်တာလုပ်မှာစိုးလို့၊တို့ပြောတာဆုံးအောင်နားထောင်။တို့အလုပ်ထဲသွားမယ်၊မင်းနောက်ကနေ ဟိုတစ်ခါလို လိုက်ပြီးမရှုပ်နဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့၊စိတ်ချပါ"
"သေချာတယ်နော်"
"အာ..သေချာပါတယ်ဆို။အန်တီ့နောက်လည်း ဟယ်ရီမလိုက်အားပါဘူး။လချုပ်စာရင်းတွေချုပ်နေရတာကို။စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့ သွားပါ။အဲ့အလုပ်ရုံကို ခြေဦးတောင်မလှည့်ဘူး။ဒီရုံးမှာပဲနေမှာ"
"ဟုတ်ပြီ။ဒါဆို တို့သွားပြီ"
ကလေးတစ်ယောက်ယောက်ပမာ တစ်တွတ်တွတ်မှာနေသည့် အန်တီ့အား ဟယ်ရီ နှုတ်ခမ်းဆူပြမိသည်။တစ်ခါလေး အလုပ်ထဲလိုက်နှောင့်ယှက်မိတာကိုပြောလို့ကိုမပြီးတော့ဘူး။
"စိုးစိုးရေ သွားစို့။တို့မှာထားတဲ့စာရင်းဖိုင်တွေမမေ့နဲ့နော်"
"ဟုတ်ကဲ့၊အကုန်ပါပါတယ် အန်တီ"
အနက်ရောင်ကားကလေးပေါ် တက်သွားသည့်အန်တီအား ပြတင်းမှနေရျ် ဟယ်ရီငေးနေမိတော့သည်။တစ်နေ့တစ်နေ့ ချစ်မဝသည့်အမျိုးသမီးပါပဲ။ဘယ်လိုကြောင့်များ ဒီလောက်ထိချစ်မိရလဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မတွေးတတ်တော့ချေ။
အလုပ်ရုံးခွဲအားရောက်သည်နှင့်စစ်ဆေးစရာရှိသည်များအား နန်းရိပ်လိုက်လံစစ်ဆေးမိသည်။ဝန်ထမ်းကလေးတွေအား လိုအပ်တာများမှာရင်း၊သူတို့လိုအပ်တာတွေမေးရင်းဖြင့် အတော်ကြာသွားရသည်။မိသားစုလိုနေထိုင်ကြသည်မလို့ အကုန်လုံးက ရင်းရင်းနှီးနှီးပင်။လစဥ် လစာအပြင် အပိုဆုငွေအားများလည်း ပေးထားဖြစ်သည်။ကျောင်းတက်နေသည့်သူများရှိပါက ထိုကလေးများ၏ကုန်ကျစရိတ်ကိုထောက်ပံ့ပေးတာမျိုးဖြင့် နန်းရိပ်ကူမိသည်။ဒါကြောင့်လည်း နန်းရိပ်အလုပ်တွေလည်း အဆင်ပြေတာဖြစ်လိမ့်မည်။တစ်ဦးက စေတနာ တစ်ဦးကမေတ္တာတဲ့လေ။
"အန်တီ မမလေးရော မပါဘူးလား"
"မပါပါဘူး၊"
"အန်တီကခေါ်တော့မလာဘူး"
"အို၊ခေါ်စရာလား။မင်းတို့မမလေးက လိုက်လာပြီးရင် တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုလျှောက်လုပ်တာကို။သူ့ဘာသာစာရင်းလုပ်ရင်း ကျန်ခဲ့တာက ကောင်းတယ်"
"အန်တီ "
"ဟဲ့ ဗုဒ္ဓေါ! "
မိမိအားမြင်သည်နှင့် သရဲတစ္ဆေတွေ့သည့်အတိုင်း လန့်သွားသည့်အန်တီ။အနောက်ရှိဝန်ထမ်းများမှာ တဟိဟိဖြင့်သာ။
"မင်း၊ မင်းပြောတော့ စာရင်းလုပ်နေတာ မလိုက်အားဘူးဆို။ဘာလို့ ခုလိုက်လာတာလဲ"
"အန်တီမရှိတဲ့နေရာမှာ ဟယ်ရီ မနေနိုင်လို့ပေါ့"
ဟယ်ရီပြောတော့ မျက်နှာလေးရဲပြီးရှက်ကာ နှုတ်ခမ်းအားကိုက်ရင်းမျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလေသည်။အနောက်ကလူတွေဆီမှ ရယ်သံသဲ့သဲ့ ထွက်လာတော့ တစ်ချက်ကြည့်ပြီး အခန်းထဲမှာ ဆောင့်ကာ ထွက်သွားတော့သည်။
"မမလေးတို့ကတော့ ချော့ရအုံးတော့မယ်"
"မမလေးက ချော့ချင်လို့ကောက်အောင်လုပ်တာကို နင်တို့ကလည်း နော်မမလေး"
"ဟုတ်တယ် ဟီး။ သွားချော့လိုက်အုံးမယ်"
အနောက်က အပြေးတစ်ပိုင်းလိုက်သွားသည့်မမလေးအား ကြည့်ရင်း အကုန်ရယ်မိလိုက်ကြသည်။
"ဟယ်၊အန်တီကပြန်မှာထင်တယ်။ငါလိုက်သွားရမှာပေါ့"
"ဟာ မစိုးစိုးကလည်း အဲ့တာကြောင့်အပျိုကြီးဖြစ်နေတာ။သူများတွေ ချစ်ကြည်နူးနေတာကို မစိုးစိုးက ဘာလိုက်လုပ်မှာလဲ။"
"ဟင် ငါမလိုက်ရင် အန်တီက ဘယ်လိုပြန်မလဲ"
"ဘယ်လိုပြန်မလဲသိချင်တယ်မလား၊ပြတင်းပေါက်ကိုသွားမယ်"
စိုးစိုးလည်းကြောင်တောင်တေင်ဖြင့်သူတို့ခေါ်ရါပြတင်းပေါက်ဆီလိုက်လာတော့ အောက်တွင် အန်တီတို့အားလှမ်းမြင်ရသည်။
"အန်တီ..အန်တီလို့"
"ဘာလဲ ဘာလဲ။ စိုးစိုးကလည်း အခုထိဆင်းမလာဘူး။အပြစ်ပေးပစ်အုံးမယ်"
"မဆိုင်တဲ့သူကိုဘာလို့အပြစ်ပေးချင်ရတာလဲ။ရက်စက်သူကြီးလုပ်မယ်ပေါ့"
"မင်းနော်၊ငါ အဲ့လိုတွေမကြိုက်ပါဘူးဆို။ဘာလို့အဲ့လိုတွေလိုက်ပြောတာလဲ။လိုက်လာရင်လည်း အေးဆေးနေလေ။ကလေးတွေရှေ့ရှက်စရာကြီး"
"အန်တီနဲ့ဟယ်ရီက တရားဝင်ယူထားတာပဲ ဘာရှက်စရာရှိလို့လဲ။မနေနိုင်လို့မနေနိုင်ဘူးပြောတာကို"
"မင်းနော်"
"ကဲပါ။လာ သွားရအောင် "
"ဖယ် မလိုက်ဘူး ငါ စိုးစိုးနဲ့ပဲပြန်မှာ"
"အဲ့တစ်ယောက်က ဆင်းလာမယ်ထင်လို့လား။လာပါ အန်တီရယ်"
"မလိုက်ဘူး၊မလိုက်ဘူးဆို"
"ရတယ်၊ဒါဆို လိုက်အောင်လုပ်မယ်"
လုပ်ရိုးလုပ်စဥ်နည်းအတိုင်း ဟယ်ရီ ထိုအမျိုးသမီးအားချီလိုက်ပြီး "ရုန်းရင် နမ်းမှာနော်"ဆိုသည့်စကားအားပြောတော့ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ မျက်စောင်းခဲသည်။
"ဟေး..."
အပေါ်မှအော်သံတွေကြောင့် မော့ကြည့်တော့ ဟယ်ရီတို့အား လှမ်းကြည့်နေသည့်သူများ။ရင်ခွင်ထဲရှိအမျိုးသမီးကတော့ ရှက်လို့ မျက်နှာတောင်မဖော်တော့ပေ။
"တို့ဝင်စရာရှိသေးတယ်"
"ဟယ်ရီလိုက်ပို့မယ်"
"မဖြစ်ဘူး"
"ဘာလို့လဲ"
"အလုပ်ကိစ္စတွေ့ရမှာ။မင်းနဲ့ဆို ပျက်လိမ့်မယ်"
တွေ့ရမည့်သူက အမျိုးသားတစ်ယောက်မလို့ ဟယ်ရီ့အား မလိုက်စေချင်တာပင်။တော်ကြာ ပြဿနာဖြစ်ရင် နှစ်ဘက်လုံးအတွက်မကောင်းပေ။ဒီကလေးမက ကိုယ်နဲ့ပတ်သက်ရင် စိတ်ဆတ်တတ်တာ နန်းရိပ်အသိပင်။
"ဟယ်ရီ မရှုပ်ပါဘူး။တစ်ခြားဝိုင်းမှာထိုင်နေမယ်လေ နော်..။နော် အန်တီ"
"ဟူး...အဲ့တာဆိုလည်း ပြီးတာပါပဲ။သွားစို့ နောက်ကျနေတော့မယ်"
တွေ့ဆုံရန်ပြောထားသည့်နေရာသို့ နန်းရိပ်တို့အတူရောက်လာတော့သည်။တွေ့ရမည့်သူမှာမရောက်သေးတာမလို့ ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်ကာစောင့်နေမိတော့သည်။ကလေးမကတော့သူ့စကားအတိုင်းဘေးစားပွဲတစ်ဝိုင်းကျော်တွင်ဝင်ကာထိုင်နေလေသည်။
"ဒေါ်နန်းရိပ်လွှာ လား"
"ဟုတ်ကဲ့၊ကျွန်မ ဒေါ်နန်းရိပ်လွှာပါ။တိမ်လွှာ ကုပ္မဏီက ဦးတေဇာ ဟုတ်ပါတယ်နော်"
"ဟုတ်ပါတယ်ခင်ဗျာ၊ကျွန်တော်နောက်များကျသလား"
"မကျပါဘူးရှင့်။ထိုင်ပါအုံး"
စားသောက်စရာတစ်ခုအားမှာပြီး နန်းရိပ်တို့အလုပ်ကိစ္စဆွေးနွေးမိသည်။ကလေးမအားတစ်ချက်၊တစ်ချက်လှမ်းကြည့်မိတော့ နန်းရိပ်တို့ဘက်အားကြည့်နေသည်အား တွေ့ရလေသည်။
"ဒေါ်နန်းရိပ်လွှာရဲ့သတင်းတွေကြားပါရဲ့ဗျာ။ဒီလောက် လှလိမ့်မယ် မထင်ထားဘူး။ကျွန်တော်တွေ့ဖူးသမျှထဲ ဒေါ်နန်းရိပ်လွှာက ချောမောတင့်တယ်ဆုံးပဲ"
လူအားစေ့စေ့ကြည့်ရင်းဆိုသည့်စကားတို့ကြောင့်နန်းရိပ်နေရခက်သွားရသည်။တစ်ခုခုအမူအရာပျက်သွားလျှင်လည်း ဟယ်ရီရောက်လာကာ သောင်းကျန်းမည်စိုးရိမ်သောကြောင့် စိတ်အားလျှော့ကာ သည်းခံနေရသည်။
"ချီးကျူးပေးလို့ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ဆွေးနွေးပြီးပြီဆိုတော့ ကျွန်မသွားစရာလေးရှိလို့ခွင့်ပြုပါအုံးနော်။"
နေရာမှာချက်ချင်းထရပ်မိသည်။ပုံမှန်ဆို နန်းရိပ်ဒီလိုလုပ်လေ့မရှိပါ။ဒီလူကတော့ စရောက်တည်းက သူ့အကြည့်တွေ၊အပြုအမူတွေအားသဘောမကျတာမလို့ကြာကြာဆက်မနေချင်တာကြောင့်ပင်။
"အလုပ်ကိစ္စပြီးရင် တစ်ရက်လောက် တွေ့ကြရင်မကောင်းဘူးလားဗျာ"
"ဘာအတွက်ပါလဲ ဦးတေဇာ"
"အလုပ်အတူလုပ်တာထက် လုပ်ငန်းနှစ်ခုတစ်ခုတည်းပေါင်းလိုက်တာက ပိုပြီး အကျိုးအမြတ်ရှိတယ်လို့ မထင်ဘူးလား။"
နန်းရိပ်ဒေါသတို့ထွက်သွားပေမဲ့ ချက်ချင်းပြန်ထိန်းရသည်။နန်းရိပ်ကစပြီးဒေါသထွက်ရင် ကလေးမပါ ပါလာပေလိမ့်မည်။
"ဦးတေဇာ ကျွန်မအကြောင်းစုံစမ်းပြီးမှ ဒီအကြောင်းပြောတာ ကောင်းမယ်ထင်ပါတယ်။ခွင့်ပြုပါအုံး"
နန်းရိပ်သွားရန်အပြင် လက်အား ဆွဲလိုက်တာကြောင့် လန့်သွားရသည်။
"အို၊ရှင်ဘာလုပ်တာလဲ၊ကျွန်မလက်ကိုလွှတ်ပါ"
"ကျွန်တော်တို့ပေါင်းစပ်လိုက်ရင်ဖြစ်နိုင်တာတွေအများကြီးပါ။စဥ်းစားစေချင်တယ်ဗျာ"
"ရှင် လူကြီးလူကောင်းဆို အဲ့ဒီကိုင်ထားတဲ့လက်ကို လွှတ်လိုက်တာကောင်းမယ်"
"မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ ချာတိတ်။ကိုယ့်နေရာကိုယ်နေ"
"ကိုယ့်နေရာကိုယ်မနေဘဲ သူများအပိုင်ကိုလာထိတာ ရှင်လေ လူယုတ်မာရဲ့။"
အန်တီ့လက်အားဆွဲယူပြီး ထိုလူ့မျက်နှာအားထိုးလိုက်မိသည်။နိုင်ငံခြားမှာသင်ခဲ့တဲ့သိုင်းတွေက ဒီနေရာတွင်အသုံးဝင်သည်။
"ဟယ်ရီ..တော်ပြီ..ဟယ်ရီ တော်ပြီလို့"
လဲကျနေသည့်သူအား အပေါ်မှ ဒေါသတကြီးထိုးနေသည့်ဟယ်ရီ့အား နန်းရိပ်လည်း တားမရပေ။
"ဒီလက်နဲ့ ကျွန်မအပိုင်ကိုလာထိတာမလား။ဒီလက်ကိုချိုးပစ်မယ်"
"ဟယ်ရီတော်ပါတော့။တို့ပြောနေတယ် တော်ပါတော့လို့"
အန်တီ့အသံတွင်ရှိုက်သံတို့ပါနေသည်မလို့ ထိုသူ့အားလွှတ်ကာ
"နောက်တစ်ခါ ဒေါ်နန်းရိပ်လွှာကိုလာထိရင် ဒီထက်ဆိုးမယ်၊သွားရအောင် အန်တီ"
ဆိုင်ထဲမှလက်အားအတင်းဆုပ်ဆွဲကာ ခေါ်လာသည်မလို့ နနလးရိပ်လက်အတော်နာသွားရသည်။ကားပေါ်ရောက်သည်ထိ ဘာစကားမှမပြောဘဲ ထိုင်နေတာကြောင့် နန်းရိပ်လည်းငြိမ်နေမိသည်။
"လက်ပေး၊တို့ဆေးထည့်ပေးမယ်"
"မလိုဘူး"
"လက်ပေးပါဘူးဆို"
"မလိုဘူးလို့ပြောနေတယ်မလား"
နန်းရိပ်ကိုယ်လေးဆတ်ကနဲတုန်ကာ မျက်ရည်တို့ချက်ချင်းကျဆင်းကာသွားမိသည်။
"ဟာ!အန်တီ၊ဘာလို့ငိုရတာလဲ။ဟယ်ရီကဘာပြောရသေးလို့လဲ"
"မင်းတို့ကိုအော်တယ်လေ၊တို့ဘာမှားလို့လဲ။ဒီလိုဖြစ်မယ်ဆိုတာ တို့လည်းသိတာမှမဟုတ်တာ။ဒါကို မင်းကဘာလို့တို့ကိုစိတ်ဆိုးရတာလဲ"
"ဟယ်ရီက အန်တီကို စိတ်မဆိုးပါဘူး။ဟိုလူ့ကိုတဒါသထွက်တာကြောင့်အော်လိုက်မိတာ။မငိုတော့နဲ့နော်"
"တို့တောင်းပန်ပါတယ်"
"မလိုဘူးလေ။တောင်းပန်းရာမှမလိုတာ။မငိုတော့နဲ့နော်။ဟယ်ရီက အန်တီ့ကိုစိတ်ပူပြီး ဖြစ်သွားတာပါ။နောက်ဆို ဒီလိုမပြောမိအောင်နေမယ်နော်"
"အင်း"
ကားလေးသည်အိမ်ဆီသို့ဦးတည်ခဲ့သည်။အိမ်ရှေ့တွင်ကားဆိုက်တော့ အတိတ်အချိန်တို့အားဖြတ်ကနဲသတိရမိသည်။အရင်လိုအပြုံးစတ်ပွင့်ဖြင့်ကြိုဆိုမည့်သူမရှိတော့သည့်အိမ်ထဲ သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်အားချရင်း ဝင်လိုက်မိသည်။
"လက်ဆေးထည့်ပေးမယ်၊ရေအရင်ချိုးလိုက်နော်"
"ဟုတ် အန်တီ"
နဖူးအားလာနမ်းသည်မလို့ နန်းဏိပ်ရှက်ပြုံးအားပြုံးမိသည်။ဒါဟာနေ့စဥ်ရနေကျအနမ်းတစ်ခုပင်။ဒါပေမဲ့လည်းအခုထက်ထိ နန်းရိပ်ဟာ ရှက်နေမိဆဲပင်။ရေချိုးပြီးသည်အထိထိုင်စောင့်ကာ ထွက်လာသည့်နောက် ဆေးထည့်ပေးပြီး နန်းရိပ်လည်း ရေချိုးခန်းဆီဝင်ကာ ရေချိုးပြီးနောက်အနားယူမိသည်။
---
"အန်တီ ဇာတ်ကားကြည့်ရအောင်"
"ဟင့်အင်း၊မကြည့်ဘူးကွာ။မင်းဘာသာကြည့်"
"အတူကြည့်ချင်လို့ပေါ့အန်တီရဲ့ နော်။ကြည့်ကြမယ်"
"ပြီးရော၊ပြီးရော "
"ဧည့်ခန်းမှာသွားကြည့်မယ်။ဟယ်ရီစောင့်နေမယ်နော်။အန်တီဆင်းခဲ့"
"အင်း၊ဆင်းခဲ့မယ်။ညဝတ်အင်္ကျီလဲပြီးလာခဲ့မယ်"
"ဟုတ်"
ဗီရိုထဲရှိ ညဝတ်အင်္ကျီလက်ရှည်တစ်ထည်အား ထုတ်ယူကာဝတ်ပြီးသည့်နောက် ဧည့်ခန်းဆီဆင်းလာမိတော့ ကလေးမမှာ ခေါင်းအုံးတစ်အုံးအား ရင်ခွင်ထဲပိုက်ရင်း တီဗီကြည့်နေလေသည်။ထိုကလေးမဘေးတွင်ဝင်ထိုင်တော့ ချက်ချင်းပင် နန်းရိပ်ပေါင်ပေါ်အား ခေါင်းအုံးပြီးလှဲလိုက်လေသည်။
"ဒီတိုင်းကြည့်တာ မဟုတ်ဘဲ"
"ဒီလိုကြည့်ချင်လို့"
"သဘော၊သဘော။ဒါ ဘာကားလဲ"
နန်းရိပ်ကဇာတ်ကားတွေနှင့်အလှမ်းဝေးတာကြပေပြီ။ဒီကလေးမ အတင်းခေါ်မှသာ တီဗီရှေ့ထိုင်ဖြစ်သည်။ထိုင်ပြီးကြည့်ဖြစ်လားဆိုလည်းမကြည့်ဖြစ်။အိပ်ပျော်သွားတာရယ်၊နှစ်ယောက်စကားပြောရင်းဇာတ်လမ်းမသိလိုက်တာရယ်နဲ့ရေရေရာရာမကြည့်ဖြစ်ချေ။
"Carol တဲ့။Gl ဇာတ်ကားလေ။သူငယ်ချင်း ပြောတာအရမ်းကောင်းတယ်ဆိုတာနဲ့။အန်တီမကြည့်ဖူးဘူးမလား"
"အင်း"
Glဇာတ်ကားဆိုသည့်အတွက်နန်းရိပ်ပံမြှန်ထက်စိတ်ဝင်စားမိသွားသည်။ဇာတ်လမ်း၊ဇာတ်ကွက်တစ်ခုစီအားသေချာလိုက်ကြည့်မိသည်။
"ဘာလို့လဲ"
လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသည့်ဟယ်ရီအား မျက်ခုံးနှစ်ခုတွန့်ချိုးရင်း နန်းရိပ်ကြည့်လိုက်မိသည်။
"အသီးစားရအောင်"
"ဟင့်အင်း၊ဟင့်အင်း"
ဟယ်ရီအားပါးတရရယ်မိတော့ အန်တီလက်ဝါးတစ်ချက်က ကျောပြင်ပေါ်ရောက်လာသည်။
"အဲ့လိုမရီနဲ့ဆို"
"ဒါဆိုဘယ်လိုရီရမလဲ"
"ဘယ်လိုမှမရီနဲ့။ထပ်အရိုက်ခံချင်တာလား"
"သစ်သီးစားချင်တယ်လို့ပြောတာကို ဘာလို့အဲ့လောက်အသည်းအသန်ငြင်း။ဘာတွေတွေးနေတာလဲ"
"ဘာ..ဘာတွေးလို့လဲ။စားချင်ရင်ကိုယ့်ဘာသာသွားစား။တို့ဇာတ်ကားကြည့်မလို့"
ဟယ်ရီထပ်ရီမိပြန်သည်။အရင်တစ်ခါက အသီးစားမယ်ဆိုပြီး အန်တီ့ကိုခွဲခိုင်းပြီး၊တကယ်တမ်းကျ ဟယ်ရီအသီးစားတာကနည်းနည်း။အန်တီ့အားလူလည်ကျပြီးနမ်းတာက များများပင်။ဒါကြောင့်အသီးစားမယ်ဆိုတာနဲ့ တန်းငြင်းနေခြင်းပင်။
"အသီးမစားတော့ဘူး အန်တီပဲ စားတော့မယ်"
"ဘာ..။မင်းနော် အရိုက်ခံချင်ပြန်ပြီ"
ဆိုဖာဘေးတစ်ဖက်အား ကပ်နေအောင်တိုးသွားတာမလို့ ဟယ်ရီပြုံးလိုက်မိသည်။
"အိပ်ရအောင် နောက်ကျနေပြီ"
"မင်းဘာသာအိပ်၊တို့ ဒါပြီးအောင် ကြည့်မယ်"
"မရဘူး။အိပ်ရအောင်"
" အိပ်မှာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့"
"အိပ်မှာပေါ့။မအိပ်လို့ဘာလို့လုပ်ရမလဲ။အန်တီကဘာလုပ်စေချင်လို့လဲ"
"ဘာလဲ။ဘာပြောလို့လဲ။အိပ်မယ်ဆိုလည်းအိပ်မယ်။ဘာမှန်းလည်းမသိဘူး။တီဗီကြည့်တာလည်းမဟုတ်ဘဲ"
တစ်တွတ်တွတ်ပြောနေသည့်အမျိုးသမီးအား ဟယ်ရီပွေ့ချီလိုက်မိသည်။
"ချပေး"
"မချပါဘူး။အန်တီက နှေးတိနှေးကွေးလုပ်နေတာ။ဟယ်ရီမစောင့်နိုင်တော့ဘူး။အဲ့တော့ ချီပြီးအခန်းထဲပဲခေါ်သွားမယ်။အခန်းထဲမြန်မြန်ရောက်မှ မြန်မြန်ချစ်လို့ရမှာ"
နားနားကပ်ပြောတော့ နှုတ်ခမ်းလေးအားကိုက်ပြီးမျက်စောင်းခဲသည့်အမျိုးသမီး။အခန်းတံခါးအားပိတ်ပြီးသည်နှင့် နှစ်ကိုယ်တူ ပျော်ရွှင်စရာခရီးအားလျှောက်လှမ်းမိကြသည်။လမင်းကြီးကတော့ညရှက်လို့ထင်ရဲ့။တိမ်ညို၊တိမ်မဲတို့၏အနောက်တွင် ကွယ်ပုန်းကာနေတေ့ာ့သည်။
#Äster
19-1-2023 (7:51PM)
သီးသန့်လက်ဆောင်ပါ။အသုံးအနှုန်းတွေအဆင်မပြေခဲ့ရင်ကြိုတင်တောင်းပန်ပါတယ်ရှင်။
စာဖတ္သူမ်ားအတြက္သီးသန့္ေပးသည့္လက္ေဆာင္တစ္ခုပါ။
warning
အမုန္းပင္မွပြင့္ေသာအခ်စ္ပန္း
Extra
"အန္တီ ႏြားနို႔ေသာက္ရေအာင္"
"တို႔မႀကိဳက္ပါဘူးဆို၊မင္းဘာသာေသာက္လိုက္"
"မရဘူးေလ မနက္က ေဒါက္တာကေသခ်ာမွာထားတာ၊အန္တီတစ္ေန႕ကိုႏြားနို႔တစ္ခြက္ေသာက္ရမယ္တဲ့"
"မႀကိဳက္ပါဘူးဆိုကြယ္၊ဟယ္ရီမေသာက္ခ်င္ရင္သြန္ပစ္လိုက္ တို႔အလုပ္လုပ္အုံးမယ္"
လက္ေတာ့စ္ စခရင္ေပၚမွအၾကည့္မေ႐ြ႕ဘဲအတင္းအက်ပ္ျငင္းေနသည့္အန္တီ့အားၾကည့္ကာ ဟယ္ရီ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါယမ္းၿပီး ေဘးတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္မိသည္။
"အန္တီမေသာက္လို႔မရဘူးေနာ္"
"က်စ္..ဟယ္ရီ တို႔ႏြားနို႔နံ႕ကိုမႀကိဳက္တတ္တာ မင္းသိရဲ႕နဲ႕"
လက္ေတာ့စ္ အားပိတ္ၿပီးဟယ္ရီ႕အား မ်က္ဝန္းေတာက္တို႔ျဖင့္ၾကည့္ကာဆိုေလသည္။
"က်န္းမာေရးအတြက္မလို႔ေျပာေနရတာေလ၊မရဘူး ေသာက္ရမယ္"
ခုံေပၚရွိႏြားနို႔အားယူကာ အန္တီ့ဆီအတင္းေပးမိသည္။အန္တီကမယူ၊ဟယ္ရီကအတင္းေပးႏွင့္ခြက္မွာ ယိမ္းေနေတာ့သည္။
"အန္တီေနာ္ ဟယ္ရီ ဘယ္လိုတိုက္မွေသာက္မွာလဲ"
"ဘယ္လိုတိုက္တိုက္မေသာက္ဘူးပဲ၊သြားသြန္ပစ္စမ္းပါ၊တို႔ေခါင္းေတာင္မူးခ်င္ၿပီ"
"ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီးေသာက္ကြာေနာ္"
"ဟင့္အင္းကြာ၊ယူသြားပါဆို..အေမ့!"
ဟယ္ရီကေပး၊အန္တီကအတြန္းႏွင့္မလို႔ ႏြားနို႔ခြက္မွာေမွာက္ၿပီး အန္တီေပၚသို႔က်သြားေတာ့သည္။
"မေသာက္ပါဘူးဆို၊ေပကုန္ၿပီေတြ႕လား အသစ္လဲရအုံးမယ္၊တို႔ခုနကမွလဲထားတာ"
"အန္တီက ျငင္းတာကို၊ဒီညေတာ့ထားပါ၊ေနာက္ညက်ေသာက္ရမယ္"
"ကိုယ့္ဘာသာေသာက္"
ဟယ္ရီ႕အားမ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ထိုင္ခုံမွထကာ အဝတ္ဗီရိုထဲရွိ ညအိပ္ဝတ္စုံတစ္စုံအားထုတ္ယူကာ ေရခ်ိဳးခန္းဆီဝင္သြားတာေၾကာင့္ ဟယ္ရီလည္းထိုင္ခုံတြင္ထိုင္ေစာင့္ေနမိေတာ့သည္။
"ဟင္!"
ေရခ်ိဳးခန္းမွထြက္လာသည့္ အန္တီအားျမင္ေတာ့ဟယ္ရီ မ်က္ဝန္းတို႔က်ယ္သြားရသလိုႏွလုံးခုန္သံတို႔မွာလည္းျမန္သြားရသည္။
ဒူးေက်ာ္႐ုံသာဖုံးသည့္ဖဲသား အေျပာင္ ညဝတ္အကၤ်ီအားဝတ္ထားသည့္အန္တီ။တစ္ခါမွဒီလိုမဝတ္တာေၾကာင့္ဟယ္ရီမွာထူးဆန္းလို႔ေနေတာ့သည္။ဆံႏြယ္တို႔မွာ ျဖန့္ခ်ထားတာေၾကာင့္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အမ်ိဳးသမီးဟုထင္မွတ္စရာမရွိေပ။ခါးစည္းႀကိဳးအားခ်ည္ရင္းေျခလွမ္းသြယ္တို႔ျဖင့္ထြက္လာပုံမွာ ဟယ္ရီ႕အားရင္ဖိုေစသည္။ညဝတ္အကၤ်ီျဖင့္ အန္တီ့၏ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းတို႔မွာ ပိုရ်္လွပကာ ဟယ္ရီ အာေခါင္တို႔ပင္ေျခာက္ကပ္လာေတာ့သည္။ခုံတြင္ဘာမွမျဖစ္သလိုဝင္ထိုင္လိုက္သည့္အန္တီ။ဟယ္ရီၾကည့္ေနသည္ကိုမသိတာလား၊ဒါမွမဟုတ္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလားေလ။
"အိပ္ခ်င္ရင္ အိပ္ႏွင့္ေနာ္ဟယ္ရီ၊တို႔ႏြားနို႔မေသာက္ေပမဲ့ေဆးေတာ့ေသခ်ာေသာက္မွာပါ"
လက္ေတာ့စ္အားျပန္ဖြင့္ၿပီးဆိုေနသည့္အန္တီ။ဟယ္ရီမွာသာတစ္ေယာက္တည္းပူေလာင္လာသလိုလိုခံစားရသည္။ေျခခ်ိတ္ထိုင္ထားသည္ေၾကာင့္ ထင္သာေနသည့္ေျခသလုံးေဖြးအားၾကည့္လိုက္၊ႏႈတ္ခမ္းအစုံအား မသိမသာၾကည့္လိုက္ျဖင့္ေနရသည္။
"အန္တီ.."
"ေျပာေလ.."
"ခ်စ္ၾကရေအာင္"
"ဘာ ဘာရယ္"
ဟယ္ရီ႕ဘက္အားလွည့္ၿပီး အံ့ၾသသြားသည့္မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ၾကည့္လာတာေၾကာင့္ ဟယ္ရီၿပဳံးရင္း ထိုစကားအားပဲထပ္ဆိုလိုက္မိျပန္သည္။
"ခ်စ္ၾကရေအာင္လို႔ေျပာတာ၊ဟယ္ရီ႕ အန္တီကိုအရမ္းခ်စ္ခ်င္ေနၿပီလို႔"
"ဘာ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ မင္းေနာ္"
"ဟာ အေကာင္းေျပာေနတာကို ဒီအေဒၚႀကီးေနာ္"
ထိုင္ခုံထရပ္လိုက္ၿပီး အန္တီ့အားလည္းဆြဲမကာ ခါးမွသိုင္းဖက္ၿပီးသည့္ေနာက္ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုမွာနီးကပ္သြားေတာ့သည္။
"သိရဲ႕နဲ႕ ဘာလို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတာလဲ"
"ဖယ္..ဖယ္ကြာ။မဟုတ္တာေတြမလုပ္နဲ႕"
"မဟုတ္တာမလုပ္ဘူး၊ ဟုတ္တာပဲလုပ္မွာ"
ခါးေပၚခ်ိတ္တြယ္ထားသည့္လက္အစုံမွ တစ္ဖက္အား ေက်ာဘက္ပို႔ၿပီးတစ္ဖက္အား ဒူးေခါင္းနားသို႔ပို႔ကာ ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေတာ့ ဟယ္ရီ႕လည္ပင္းအား ထိတ္လန့္စြာ ဖက္တြယ္လာသည့္အမ်ိဳးသမီးေၾကာင့္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
"ဘာ..ဘာလုပ္တာလဲ ခ်ေပး"
ေခါင္းအားခါျပလိုက္ၿပီးေနာက္ အန္တီ့ကိုယ္ကေလးအား ေမြ႕ယာေပၚအသာခ်လိဳက္မိသည္။အခန္းမီးအားပိတ္ၿပီး ညမီးအိပ္အားဖြင့္ခ်ိန္ ထေျပးရန္ႀကံသည့္အမ်ိဳးသမီးအား ဆြဲကာ ေမြ႕ယာႏွင့္ထိကပ္ေစလိုက္မိသည္။
"ဖယ္ကြာ.."
"ဖယ္ဘူး၊ဒီည အန္တီကို စားရမွျဖစ္မယ္"
"အို၊မင္းေနာ္ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ"
"အဲ့လို ရွက္ေနတာက ပိုၿပီး အသည္းယားစရာေကာင္းတယ္ အန္တီရဲ႕။"
"မင္းကေတာ့.."
ႏႈတ္ခမ္းေလးအားကိုက္ရင္း ဟယ္ရီအားမ်က္ေစာင္းထိုးလာသည္မလို႔ ပိုရ်္အသည္းယားမိေတာ့သည္။
"ခ်စ္တယ္ အန္တီ"
"တို႔လည္း ခ်စ္ပါတယ္"
မဆိုင္းမတြျပန္ေျဖသည့္အေျဖအားၾကားေတာ့ ဟယ္ရီေက်နပ္စြာၿပဳံးလိုက္မိသည္။
"ဟယ္ရီတို႔ ခရီးဆုံးထိေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလွ်ာက္ၾကမလား"
"အင္း၊ဟယ္ရီ႕သေဘာပါ"
ခရီးတစ္ခုအမစတင္မီ အန္တီ့နဖူးျပင္ေလးအား တစ္ခ်က္နမ္းရွိုက္လိုက္မိသည္။ထို႔ေနာက္ မ်က္လႊာခ်ထားသည့္မ်က္ခြံေလးတို႔အား အနမ္းေႁခြမိသည္။
"အန္တီ"
"ဘာလဲကြာ၊မင္းေနာ္ နမ္းမွာျဖင့္မနမ္းဘဲ"
"အန္တီက အနမ္းခံခ်င္ၿပီေပါ့"
"မင္းေနာ္၊အဲ့တာဆိုလည္းဖယ္ မနမ္းနဲ႕"
ဟယ္ရီ အန္တီ့အား တမင္လိုက္စေနျခင္းသာ။အန္တီစိတ္တိုရင္ ကေလးေလးလိုပင္။ဟယ္ရီ႕ရင္ဘတ္အား တြန္းဖယ္ေနသည့္လက္ႏွစ္ဖက္အား တစ္ဖက္စီကိုင္ၿပီး ေမြ႕ယာႏွင့္ထိကပ္လိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔အား အနမ္းတို႔စတင္က်ဴးေက်ာ္လိုက္ေတာ့သည္။
ေသာက္ေလ၊ေသာက္ေလ၊ငတ္မေျပဆိုတာ ဆားငံရည္ မဟုတ္ဘဲ အန္တီ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြပင္။ဘယ္ေလာက္ပင္နမ္းရွိုက္ခြင့္ရပါေစ၊တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲနိုင္သည္ဟုမရွိခဲ့။ထပ္ကာ၊ထပ္ကာ၊နမ္းရွိုက္ခ်င္မိေနသည့္စိတ္တို႔သာ ရွိသည္။
ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္လက္အားျဖဳတ္ကာ အန္တီ့ညဝတ္အကၤ်ီ၏ခါးစည္းႀကိဳးဆီသို႔ေနရာေျပာင္းလိုက္မိသည္။အနမ္းတို႔မွာေတာ့ ရပ္တန့္သြားျခင္းမရွိခဲ့။ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔နမ္းၿပီးသည့္ေနာက္ အန္တီ့လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ဆီႏႈတ္ခမ္းတို႔ထပ္မိသည္။ဒီအမ်ိဳးသမီးသည္ဟယ္ရီ႕အပိုင္ျဖစ္ေၾကာင္း အမွတ္အသားတို႔ေပးမိသည္။
"အာ့..နာတယ္၊မကိုက္နဲ႕ေလ"
"အန္တီ့ကိုပိုင္တဲ့သူရွိေၾကာင္းသိေအာင္"
"အကုန္သိၿပီးသားကိုေလ"
မ်က္ေစာင္းေလးထိုးရင္း ဆိုေတာ့ဟယ္ရီၿပဳံးမိသည္။
"သိလည္း သူတို႔ကအန္တီ့ကို လိုခ်င္မ်က္စိေတြနဲ႕ၾကည့္ေနျပတာေလ။အဲ့တာေၾကာင့္"
စကားတို႔ၿပိဳင္မျငင္းနိုင္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းပါးအား ထိကပ္ပစ္လိုက္မိသည္။ညဝတ္အကၤ်ီကြာသြားသည့္ အန္တီ့အလွအပတို႔အား မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းေငးေမာမိသည္။အျပစ္အနာဆာတို႔ဆိုဖြယ္ရာမရွိသည့္ ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားအား ဟယ္ရီ႕အားပိုရ်္လွိုက္ခုန္ေစသည္။ရွက္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္သိုင္းကြယ္လိုက္သည့္အန္တီေၾကာင့္ ဟယ္ရီ ညစ္က်ယ္က်ယ္ၿပဳံးကာ လက္တို႔အားဖယ္ခြာမိေတာ့ ဟယ္ရီ႕ခါးစည္းႀကိဳးဆီ လက္တို႔ေရာက္လာသည့္အန္တီ။
"မင္းက်..."
သေဘာေပါက္စြာ ညဝတ္အကၤ်ီအား ကုတင္ေအာက္သိူ႕လြင့္စင္ေစလိုက္သည္။ဆံႏြယ္တို႔အားစည္းႏွောင္ထားသည့္ကလစ္အားျဖဳတ္လိုက္သည့္အခါ ဆံႏြယ္တို႔မွာ က်ဆင္းလာသည္။
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္"
ထိုသို႔ဆိုၿပီး ဟယ္ရီ ပုခုံးအားသိုင္းဖက္ၿပီး ပြတ္သပ္ေနသည့္အန္တီ့လက္သြယ္တို႔ေၾကာင့္ တစ္ဖန္ ပူေလာင္လာသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ရင္ၫြန့္မွတစ္ဆင့္ အသားစိုင္တို႔အေပၚ ႏႈတ္ခမ္းထိခတ္မိသည့္အခါ အန္တီ့ညည္းသံသဲ့သဲ့အားၾကားရသည္။တစ္ဖက္အားလက္ျဖင္ ထိကိုင္လိုက္႐ုံ၊တစ္ဖက္အားႏႈတ္ခမ္းျဖးျဖင့္ထိခတ္လိုက္႐ုံျဖင့္ အန္တီမွာ လူးလြန့္ကာညည္းေနရရွာသည္။စိတ္ႀကိဳက္အနမ္းတို႔ေပးရင္း လက္တို႔မွာ အန္တီ့ပန္းဝတ္လႊာဆီ အေရာက္သြားမိသည္။
ဝတ္ရည္စုပ္ယူမည့္ပ်ားတစ္ေကာင္ပမာ ဟယ္ရီလက္အား အန္တီ့ပန္းဝတ္လႊာထဲထိုးစိုက္ေတာ့ အသားမက်ေသးသည့္အန္တီမွာ ဟယ္ရီ႕ လက္ေမာင္းအား အားကိုးတစ္ႀကီး ဆုပ္ကိုင္ရင္း
"ဟယ္..ဟယ္ရီ၊ျဖည္းျဖည္းေနာ္၊အာ့..နာ..နာတယ္ ကေလးမရဲ႕"
"အန္တီအသားမက်ေသးလို႔ပါေနာ္၊ခဏေလးပဲနာမွာေနာ္ "
နာသည္ဆိုကာအရမ္းျငင္းဆန္ေနသည့္အန္တီေၾကာင့္ လက္အားခဏရပ္တန့္ထားၿပီး စိတ္ေျပာင္းေစရန္ အနမ္းတို႔ျပန္လည္စတင္ရင္း ခဏအၾကာမွ လက္အရွိန္အား တျဖည္းျဖည္း တင္မိသည္။ထို႔ေနာက္စစ္ကူလက္ေခ်ာင္းတို႔အား ပန္းဝတ္လႊာဆီထပ္မံျဖည့္မိသည္။ဟယ္ရီ႕နာမည္အား ေခၚရင္း ညည္းေနသည့္အမ်ိဳးသမီးမွာ ညမီးေရာင္မွိန္ျပျပေအာက္တြင္ နတ္သမီးတစ္ပါးသဖြယ္ပင္။
ပန္းဝတ္လႊာထဲအား ထပ္ကာ၊ထပ္ကာ၊ လက္တို႔ထိုးစိုက္တူးဆြရင္း ဟယ္ရီ႕လက္တို႔အား အတင္းအက်ပ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းတို႔အား ကိုက္ထားသည့္အန္တီေၾကာင့္ ဝတ္ရည္စုပ္ယူမႈၿပီးဆုံးေတာ့မည္မွန္းဟယ္ရီသိလိုက္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ လက္အား အရွိန္ျမန္ျမန္တင္ကာ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ဟယ္ရီ႕နာမည္အား ေအာ္ညီးသံႏွင့္အတူ ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔ေရညက္ရွိသြားေတာ့သည္။
အသက္အားျဖည္းျဖည္းရင္းရႈကာ ေမာဟိုက္ေနသည့္အန္တီ။နဖူးျပင္ရွိ ေခြၽးတို႔အားသုတ္ေပးၿပီးေနာက္ အနမ္းတစ္ခ်က္ေႁခြမိသည္။အေတာ္ေမာသြားပုံပင္။ခဏအၾကာမွ အသက္ရႉသံတို႔ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
"ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္စလို႔ရမလား အန္တီ"
"ဟင္!မရ.."
ျငင္းဟန္ျပင္ၿပီးမွ ႏႈတ္ခမ္းအား ကိုက္ရင္း ခြင့္ျပဳေပးသည့္အန္တီ။အေတာ္ေမာပန္းေနသည့္ၾကားက ဟယ္ရီ႕အား ခ်စ္လို႔ ခြင့္ျပဳေပးသည္မွန္း ဟယ္ရီသိသည္။အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ အလ်င္အျမန္ပင္စဖို္ျပင္လိုက္သည္။
ပန္းဝတ္လႊာႏွစ္ခုအား ထိကပ္လိုက္ေတာ့ အန္တီ့မ်က္ဝန္းတို႔ဝိုင္းစက္အံ့ၾသသြားသည္ကိုမီးေရာင္ျပျပေအာက္တြင္ျမင္ရသည္။
"စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္၊အဆင္ေျပပါတယ္"
ႏူးညံ့သည့္အထိအေတြ႕မွာ ဟယ္ရီ႕အား ႐ူးမတက္ပင္ ခံစားရေစသည္။ခ်စ္ရတဲ့သူႏွင္ႀဆိသည့္အသိက ဟယ္ရီ႕စိတ္အစုံအား ပိုရ်္ လွိုက္ထန္ေစသည္။ပန္းဝတ္လႊာႏွစ္ခုထိကပ္ပြတ္တိုက္မႈမွာ ႏွေးရာမွာျမန္ျမန္လာသည့္အခါ အခန္းတြင္းဝယ္ အသံတစ္ခ်ိဳ႕ဆူညံလာသည္။
"အာ့ ..ဟယ္..ဟယ္ရီ..ျဖည္းျဖည္း..အန္တီ..နာတယ္"
"ခဏေလး..၊ခဏေလး..ေနာ္အန္တီ။အာ့..အန္တီ..အန္တီေၾကာင့္ ႐ူးေတာ့မယ္..အင့္"
အသံတို႔၏အဆုံး၌ႏွစ္ဦးလုံး ၿပီးဆုံးသြားေတာ့သည္။အန္တီေပၚေမွာက္ခ်ရင္း ဟယ္ရီအေမာေျဖမိသည္။အန္တီေတာ့ အေတာ္ပင္ေမာသြားပုံပင္။
"အန္တီ..အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"အင္း၊မင္းေၾကာင့္ တို႔ ေသမလိုဘဲ"
"ခ်စ္လို႔ပါ"
မ်က္ေစာင္းထိုးသည့္အမ်ိဳးသမီးအား သေဘာတက်ၿပဳံးၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထကာ ေမြ႕ယာေပၚမွ မခ်ီလိုက္မိသည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါ သန့္ရွင္းေရးလုပ္ေပးမလို႔"
အကုန္ၿပီးစီးသည့္ေနာက္ နာရီအား ၾကည့္မိေတာ့ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေပၿပီ။အိပ္ရာခင္းအသစ္တစ္ခုအားယူကာ လဲလိုက္မိသည္။
"မနက္က် အဲ့တာေတြမင္းေလွ်ာ္ ဟြန့္"
"ေလွ်ာ္မွာ..ေလွ်ာ္မွာ ဟဲဟဲ"
"လုပ္ခ်င္တာလုပ္ရေတာ့ မ်က္ႏွာက ဟြန့္"
ပြစိပြစိေျပာသည့္အမ်ိဳးသမီးအား လွဲခ်ကာ ရင္ခြင္ထဲဖက္ထားမိသည္။
"ဖယ္.."
"မဖယ္ပါဘူး၊ဒီလိုေလးဖက္အိပ္ရေအာင္"
"မအိပ္ခ်င္ပါဘူး"
"မရဘူး၊အိပ္မယ္။ဒါနဲ႕ အန္တီ.."
"အြန္း"
"ေနာက္တစ္ခါ ဒီ့ထက္ ပိုခ်စ္ရေအာင္"
"ဘာ! မင္းေနာ္"
လွည့္ကာရိုက္ရန္ျပင္သည္အန္တီအား လွည့္မရေအာင္ လက္တို႔အားခ်ဳပ္ကိုင္ဖက္ထားလိုက္မိသည္။လြတ္တာနဲ႕ လြန္းဟယ္ရီတို႔ေသၿပီေလ။
"မင္းေနာ္၊ ဒါေတာင္ တို႔ခ်စ္လြန္းလို႔လိုက္ေလ်ာတာ၊လူက ေမာတာ ေသမလိုပဲ။မင္းယူထားတာ ငယ္ငယ္ေလးမဟုတ္ဘဲ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ မိန္းမဆိုတာလည္း သတိရအုံးေနာ္။"
"သတိရတာေပါ့..သတိရတာေပါ့။အဲ့ေလးဆယ္ေက်ာ္ မိန္းမေလးက အရမ္းခ်စ္ခ်င္စရာေကာင္းေနတာလည္းထည့္ေျပာအုံးေလ"
"ေတာ္ၿပီ..မင္းေနာ္။ေနာက္က်ေနၿပီ အိပ္ေတာ့"
"ဟုတ္"
မိုးစက္မိုးေပါက္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်ဆင္းသည့္အသံအားၾကားရၿပီးေနာက္ ဟယ္ရီႏွင့္အန္တီ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေတာ့သည္။
----
"တို႔ အလုပ္ထဲတစ္ခ်က္သြားမလို႔"
"ဟယ္ရီလိုက္ရမွာလား"
"မလိုက္ရပါဘူး"
"ဟင္၊ဒါဆို ဘာလို႔ေျပာတာလဲ"
"မင္း မဟုတ္တာလုပ္မွာစိုးလို႔၊တို႔ေျပာတာဆုံးေအာင္နားေထာင္။တို႔အလုပ္ထဲသြားမယ္၊မင္းေနာက္ကေန ဟိုတစ္ခါလို လိုက္ၿပီးမရႈပ္နဲ႕"
"ဟုတ္ကဲ့၊စိတ္ခ်ပါ"
"ေသခ်ာတယ္ေနာ္"
"အာ..ေသခ်ာပါတယ္ဆို။အန္တီ့ေနာက္လည္း ဟယ္ရီမလိုက္အားပါဘူး။လခ်ဳပ္စာရင္းေတြခ်ဳပ္ေနရတာကို။စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႕ သြားပါ။အဲ့အလုပ္႐ုံကို ေျခဦးေတာင္မလွည့္ဘူး။ဒီ႐ုံးမွာပဲေနမွာ"
"ဟုတ္ၿပီ။ဒါဆို တို႔သြားၿပီ"
ကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ပမာ တစ္တြတ္တြတ္မွာေနသည့္ အန္တီ့အား ဟယ္ရီ ႏႈတ္ခမ္းဆူျပမိသည္။တစ္ခါေလး အလုပ္ထဲလိုက္ႏွောင့္ယွက္မိတာကိုေျပာလို႔ကိုမၿပီးေတာ့ဘူး။
"စိုးစိုးေရ သြားစို႔။တို႔မွာထားတဲ့စာရင္းဖိုင္ေတြမေမ့နဲ႕ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့၊အကုန္ပါပါတယ္ အန္တီ"
အနက္ေရာင္ကားကေလးေပၚ တက္သြားသည့္အန္တီအား ျပတင္းမွေနရ်္ ဟယ္ရီေငးေနမိေတာ့သည္။တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ခ်စ္မဝသည့္အမ်ိဳးသမီးပါပဲ။ဘယ္လိုေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ထိခ်စ္မိရလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေတြးတတ္ေတာ့ေခ်။
အလုပ္႐ုံးခြဲအားေရာက္သည္ႏွင့္စစ္ေဆးစရာရွိသည္မ်ားအား နန္းရိပ္လိုက္လံစစ္ေဆးမိသည္။ဝန္ထမ္းကေလးေတြအား လိုအပ္တာမ်ားမွာရင္း၊သူတို႔လိုအပ္တာေတြေမးရင္းျဖင့္ အေတာ္ၾကာသြားရသည္။မိသားစုလိုေနထိုင္ၾကသည္မလို႔ အကုန္လုံးက ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပင္။လစဥ္ လစာအျပင္ အပိုဆုေငြအားမ်ားလည္း ေပးထားျဖစ္သည္။ေက်ာင္းတက္ေနသည့္သူမ်ားရွိပါက ထိုကေလးမ်ား၏ကုန္က်စရိတ္ကိုေထာက္ပံ့ေပးတာမ်ိဳးျဖင့္ နန္းရိပ္ကူမိသည္။ဒါေၾကာင့္လည္း နန္းရိပ္အလုပ္ေတြလည္း အဆင္ေျပတာျဖစ္လိမ့္မည္။တစ္ဦးက ေစတနာ တစ္ဦးကေမတၱာတဲ့ေလ။
"အန္တီ မမေလးေရာ မပါဘူးလား"
"မပါပါဘူး၊"
"အန္တီကေခၚေတာ့မလာဘူး"
"အို၊ေခၚစရာလား။မင္းတို႔မမေလးက လိုက္လာၿပီးရင္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေလွ်ာက္လုပ္တာကို။သူ႕ဘာသာစာရင္းလုပ္ရင္း က်န္ခဲ့တာက ေကာင္းတယ္"
"အန္တီ "
"ဟဲ့ ဗုေဒၶါ! "
မိမိအားျမင္သည္ႏွင့္ သရဲတစ္ေဆေတြ႕သည့္အတိုင္း လန့္သြားသည့္အန္တီ။အေနာက္ရွိဝန္ထမ္းမ်ားမွာ တဟိဟိျဖင့္သာ။
"မင္း၊ မင္းေျပာေတာ့ စာရင္းလုပ္ေနတာ မလိုက္အားဘူးဆို။ဘာလို႔ ခုလိုက္လာတာလဲ"
"အန္တီမရွိတဲ့ေနရာမွာ ဟယ္ရီ မေနနိုင္လို႔ေပါ့"
ဟယ္ရီေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာေလးရဲၿပီးရွက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းအားကိုက္ရင္းမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးေလသည္။အေနာက္ကလူေတြဆီမွ ရယ္သံသဲ့သဲ့ ထြက္လာေတာ့ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး အခန္းထဲမွာ ေဆာင့္ကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
"မမေလးတို႔ကေတာ့ ေခ်ာ့ရအုံးေတာ့မယ္"
"မမေလးက ေခ်ာ့ခ်င္လို႔ေကာက္ေအာင္လုပ္တာကို နင္တို႔ကလည္း ေနာ္မမေလး"
"ဟုတ္တယ္ ဟီး။ သြားေခ်ာ့လိုက္အုံးမယ္"
အေနာက္က အေျပးတစ္ပိုင္းလိုက္သြားသည့္မမေလးအား ၾကည့္ရင္း အကုန္ရယ္မိလိုက္ၾကသည္။
"ဟယ္၊အန္တီကျပန္မွာထင္တယ္။ငါလိုက္သြားရမွာေပါ့"
"ဟာ မစိုးစိုးကလည္း အဲ့တာေၾကာင့္အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာ။သူမ်ားေတြ ခ်စ္ၾကည္ႏူးေနတာကို မစိုးစိုးက ဘာလိုက္လုပ္မွာလဲ။"
"ဟင္ ငါမလိုက္ရင္ အန္တီက ဘယ္လိုျပန္မလဲ"
"ဘယ္လိုျပန္မလဲသိခ်င္တယ္မလား၊ျပတင္းေပါက္ကိုသြားမယ္"
စိုးစိုးလည္းေၾကာင္ေတာင္ေတင္ျဖင့္သူတို႔ေခၚရါျပတင္းေပါက္ဆီလိုက္လာေတာ့ ေအာက္တြင္ အန္တီတို႔အားလွမ္းျမင္ရသည္။
"အန္တီ..အန္တီလို႔"
"ဘာလဲ ဘာလဲ။ စိုးစိုးကလည္း အခုထိဆင္းမလာဘူး။အျပစ္ေပးပစ္အုံးမယ္"
"မဆိုင္တဲ့သူကိုဘာလို႔အျပစ္ေပးခ်င္ရတာလဲ။ရက္စက္သူႀကီးလုပ္မယ္ေပါ့"
"မင္းေနာ္၊ငါ အဲ့လိုေတြမႀကိဳက္ပါဘူးဆို။ဘာလို႔အဲ့လိုေတြလိုက္ေျပာတာလဲ။လိုက္လာရင္လည္း ေအးေဆးေနေလ။ကေလးေတြေရွ႕ရွက္စရာႀကီး"
"အန္တီနဲ႕ဟယ္ရီက တရားဝင္ယူထားတာပဲ ဘာရွက္စရာရွိလို႔လဲ။မေနနိုင္လို႔မေနနိုင္ဘူးေျပာတာကို"
"မင္းေနာ္"
"ကဲပါ။လာ သြားရေအာင္ "
"ဖယ္ မလိုက္ဘူး ငါ စိုးစိုးနဲ႕ပဲျပန္မွာ"
"အဲ့တစ္ေယာက္က ဆင္းလာမယ္ထင္လို႔လား။လာပါ အန္တီရယ္"
"မလိုက္ဘူး၊မလိုက္ဘူးဆို"
"ရတယ္၊ဒါဆို လိုက္ေအာင္လုပ္မယ္"
လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္နည္းအတိုင္း ဟယ္ရီ ထိုအမ်ိဳးသမီးအားခ်ီလိုက္ၿပီး "႐ုန္းရင္ နမ္းမွာေနာ္"ဆိုသည့္စကားအားေျပာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ကာ မ်က္ေစာင္းခဲသည္။
"ေဟး..."
အေပၚမွေအာ္သံေတြေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ဟယ္ရီတို႔အား လွမ္းၾကည့္ေနသည့္သူမ်ား။ရင္ခြင္ထဲရွိအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ရွက္လို႔ မ်က္ႏွာေတာင္မေဖာ္ေတာ့ေပ။
"တို႔ဝင္စရာရွိေသးတယ္"
"ဟယ္ရီလိုက္ပို႔မယ္"
"မျဖစ္ဘူး"
"ဘာလို႔လဲ"
"အလုပ္ကိစၥေတြ႕ရမွာ။မင္းနဲ႕ဆို ပ်က္လိမ့္မယ္"
ေတြ႕ရမည့္သူက အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္မလို႔ ဟယ္ရီ႕အား မလိုက္ေစခ်င္တာပင္။ေတာ္ၾကာ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ႏွစ္ဘက္လုံးအတြက္မေကာင္းေပ။ဒီကေလးမက ကိုယ္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ စိတ္ဆတ္တတ္တာ နန္းရိပ္အသိပင္။
"ဟယ္ရီ မရႈပ္ပါဘူး။တစ္ျခားဝိုင္းမွာထိုင္ေနမယ္ေလ ေနာ္..။ေနာ္ အန္တီ"
"ဟူး...အဲ့တာဆိုလည္း ၿပီးတာပါပဲ။သြားစို႔ ေနာက္က်ေနေတာ့မယ္"
ေတြ႕ဆုံရန္ေျပာထားသည့္ေနရာသို႔ နန္းရိပ္တို႔အတူေရာက္လာေတာ့သည္။ေတြ႕ရမည့္သူမွာမေရာက္ေသးတာမလို႔ ထိုင္ခုံတြင္ထိုင္ကာေစာင့္ေနမိေတာ့သည္။ကေလးမကေတာ့သူ႕စကားအတိုင္းေဘးစားပြဲတစ္ဝိုင္းေက်ာ္တြင္ဝင္ကာထိုင္ေနေလသည္။
"ေဒၚနန္းရိပ္လႊာ လား"
"ဟုတ္ကဲ့၊ကြၽန္မ ေဒၚနန္းရိပ္လႊာပါ။တိမ္လႊာ ကုပၼဏီက ဦးေတဇာ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ကြၽန္ေတာ္ေနာက္မ်ားက်သလား"
"မက်ပါဘူးရွင့္။ထိုင္ပါအုံး"
စားေသာက္စရာတစ္ခုအားမွာၿပီး နန္းရိပ္တို႔အလုပ္ကိစၥေဆြးႏြေးမိသည္။ကေလးမအားတစ္ခ်က္၊တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ နန္းရိပ္တို႔ဘက္အားၾကည့္ေနသည္အား ေတြ႕ရေလသည္။
"ေဒၚနန္းရိပ္လႊာရဲ႕သတင္းေတြၾကားပါရဲ႕ဗ်ာ။ဒီေလာက္ လွလိမ့္မယ္ မထင္ထားဘူး။ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲ ေဒၚနန္းရိပ္လႊာက ေခ်ာေမာတင့္တယ္ဆုံးပဲ"
လူအားေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္းဆိုသည့္စကားတို႔ေၾကာင့္နန္းရိပ္ေနရခက္သြားရသည္။တစ္ခုခုအမူအရာပ်က္သြားလွ်င္လည္း ဟယ္ရီေရာက္လာကာ ေသာင္းက်န္းမည္စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္အားေလွ်ာ့ကာ သည္းခံေနရသည္။
"ခ်ီးက်ဴးေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ေဆြးႏြေးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္မသြားစရာေလးရွိလို႔ခြင့္ျပဳပါအုံးေနာ္။"
ေနရာမွာခ်က္ခ်င္းထရပ္မိသည္။ပုံမွန္ဆို နန္းရိပ္ဒီလိုလုပ္ေလ့မရွိပါ။ဒီလူကေတာ့ စေရာက္တည္းက သူ႕အၾကည့္ေတြ၊အျပဳအမူေတြအားသေဘာမက်တာမလို႔ၾကာၾကာဆက္မေနခ်င္တာေၾကာင့္ပင္။
"အလုပ္ကိစၥၿပီးရင္ တစ္ရက္ေလာက္ ေတြ႕ၾကရင္မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ"
"ဘာအတြက္ပါလဲ ဦးေတဇာ"
"အလုပ္အတူလုပ္တာထက္ လုပ္ငန္းႏွစ္ခုတစ္ခုတည္းေပါင္းလိုက္တာက ပိုၿပီး အက်ိဳးအျမတ္ရွိတယ္လို႔ မထင္ဘူးလား။"
နန္းရိပ္ေဒါသတို႔ထြက္သြားေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထိန္းရသည္။နန္းရိပ္ကစၿပီးေဒါသထြက္ရင္ ကေလးမပါ ပါလာေပလိမ့္မည္။
"ဦးေတဇာ ကြၽန္မအေၾကာင္းစုံစမ္းၿပီးမွ ဒီအေၾကာင္းေျပာတာ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ခြင့္ျပဳပါအုံး"
နန္းရိပ္သြားရန္အျပင္ လက္အား ဆြဲလိုက္တာေၾကာင့္ လန့္သြားရသည္။
"အို၊ရွင္ဘာလုပ္တာလဲ၊ကြၽန္မလက္ကိုလႊတ္ပါ"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ေပါင္းစပ္လိုက္ရင္ျဖစ္နိုင္တာေတြအမ်ားႀကီးပါ။စဥ္းစားေစခ်င္တယ္ဗ်ာ"
"ရွင္ လူႀကီးလူေကာင္းဆို အဲ့ဒီကိုင္ထားတဲ့လက္ကို လႊတ္လိုက္တာေကာင္းမယ္"
"မင္းနဲ႕ဘာဆိုင္လို႔လဲ ခ်ာတိတ္။ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ေန"
"ကိုယ့္ေနရာကိုယ္မေနဘဲ သူမ်ားအပိုင္ကိုလာထိတာ ရွင္ေလ လူယုတ္မာရဲ႕။"
အန္တီ့လက္အားဆြဲယူၿပီး ထိုလူ႕မ်က္ႏွာအားထိုးလိုက္မိသည္။နိုင္ငံျခားမွာသင္ခဲ့တဲ့သိုင္းေတြက ဒီေနရာတြင္အသုံးဝင္သည္။
"ဟယ္ရီ..ေတာ္ၿပီ..ဟယ္ရီ ေတာ္ၿပီလို႔"
လဲက်ေနသည့္သူအား အေပၚမွ ေဒါသတႀကီးထိုးေနသည့္ဟယ္ရီ႕အား နန္းရိပ္လည္း တားမရေပ။
"ဒီလက္နဲ႕ ကြၽန္မအပိုင္ကိုလာထိတာမလား။ဒီလက္ကိုခ်ိဳးပစ္မယ္"
"ဟယ္ရီေတာ္ပါေတာ့။တို႔ေျပာေနတယ္ ေတာ္ပါေတာ့လို႔"
အန္တီ့အသံတြင္ရွိုက္သံတို႔ပါေနသည္မလို႔ ထိုသူ႕အားလႊတ္ကာ
"ေနာက္တစ္ခါ ေဒၚနန္းရိပ္လႊာကိုလာထိရင္ ဒီထက္ဆိုးမယ္၊သြားရေအာင္ အန္တီ"
ဆိုင္ထဲမွလက္အားအတင္းဆုပ္ဆြဲကာ ေခၚလာသည္မလို႔ နနလးရိပ္လက္အေတာ္နာသြားရသည္။ကားေပၚေရာက္သည္ထိ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ထိုင္ေနတာေၾကာင့္ နန္းရိပ္လည္းၿငိမ္ေနမိသည္။
"လက္ေပး၊တို႔ေဆးထည့္ေပးမယ္"
"မလိုဘူး"
"လက္ေပးပါဘူးဆို"
"မလိုဘူးလို႔ေျပာေနတယ္မလား"
နန္းရိပ္ကိုယ္ေလးဆတ္ကနဲတုန္ကာ မ်က္ရည္တို႔ခ်က္ခ်င္းက်ဆင္းကာသြားမိသည္။
"ဟာ!အန္တီ၊ဘာလို႔ငိုရတာလဲ။ဟယ္ရီကဘာေျပာရေသးလို႔လဲ"
"မင္းတို႔ကိုေအာ္တယ္ေလ၊တို႔ဘာမွားလို႔လဲ။ဒီလိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ တို႔လည္းသိတာမွမဟုတ္တာ။ဒါကို မင္းကဘာလို႔တို႔ကိုစိတ္ဆိုးရတာလဲ"
"ဟယ္ရီက အန္တီကို စိတ္မဆိုးပါဘူး။ဟိုလူ႕ကိုတဒါသထြက္တာေၾကာင့္ေအာ္လိုက္မိတာ။မငိုေတာ့နဲ႕ေနာ္"
"တို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မလိုဘူးေလ။ေတာင္းပန္းရာမွမလိုတာ။မငိုေတာ့နဲ႕ေနာ္။ဟယ္ရီက အန္တီ့ကိုစိတ္ပူၿပီး ျဖစ္သြားတာပါ။ေနာက္ဆို ဒီလိုမေျပာမိေအာင္ေနမယ္ေနာ္"
"အင္း"
ကားေလးသည္အိမ္ဆီသို႔ဦးတည္ခဲ့သည္။အိမ္ေရွ႕တြင္ကားဆိုက္ေတာ့ အတိတ္အခ်ိန္တို႔အားျဖတ္ကနဲသတိရမိသည္။အရင္လိုအၿပဳံးစတ္ပြင့္ျဖင့္ႀကိဳဆိုမည့္သူမရွိေတာ့သည့္အိမ္ထဲ သက္ျပင္းေလးတစ္ခ်က္အားခ်ရင္း ဝင္လိုက္မိသည္။
"လက္ေဆးထည့္ေပးမယ္၊ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္ေနာ္"
"ဟုတ္ အန္တီ"
နဖူးအားလာနမ္းသည္မလို႔ နန္းဏိပ္ရွက္ၿပဳံးအားၿပဳံးမိသည္။ဒါဟာေန႕စဥ္ရေနက်အနမ္းတစ္ခုပင္။ဒါေပမဲ့လည္းအခုထက္ထိ နန္းရိပ္ဟာ ရွက္ေနမိဆဲပင္။ေရခ်ိဳးၿပီးသည္အထိထိုင္ေစာင့္ကာ ထြက္လာသည့္ေနာက္ ေဆးထည့္ေပးၿပီး နန္းရိပ္လည္း ေရခ်ိဳးခန္းဆီဝင္ကာ ေရခ်ိဳးၿပီးေနာက္အနားယူမိသည္။
---
"အန္တီ ဇာတ္ကားၾကည့္ရေအာင္"
"ဟင့္အင္း၊မၾကည့္ဘူးကြာ။မင္းဘာသာၾကည့္"
"အတူၾကည့္ခ်င္လို႔ေပါ့အန္တီရဲ႕ ေနာ္။ၾကည့္ၾကမယ္"
"ၿပီးေရာ၊ၿပီးေရာ "
"ဧည့္ခန္းမွာသြားၾကည့္မယ္။ဟယ္ရီေစာင့္ေနမယ္ေနာ္။အန္တီဆင္းခဲ့"
"အင္း၊ဆင္းခဲ့မယ္။ညဝတ္အကၤ်ီလဲၿပီးလာခဲ့မယ္"
"ဟုတ္"
ဗီရိုထဲရွိ ညဝတ္အကၤ်ီလက္ရွည္တစ္ထည္အား ထုတ္ယူကာဝတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ဧည့္ခန္းဆီဆင္းလာမိေတာ့ ကေလးမမွာ ေခါင္းအုံးတစ္အုံးအား ရင္ခြင္ထဲပိုက္ရင္း တီဗီၾကည့္ေနေလသည္။ထိုကေလးမေဘးတြင္ဝင္ထိုင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ နန္းရိပ္ေပါင္ေပၚအား ေခါင္းအုံးၿပီးလွဲလိုက္ေလသည္။
"ဒီတိုင္းၾကည့္တာ မဟုတ္ဘဲ"
"ဒီလိုၾကည့္ခ်င္လို႔"
"သေဘာ၊သေဘာ။ဒါ ဘာကားလဲ"
နန္းရိပ္ကဇာတ္ကားေတြႏွင့္အလွမ္းေဝးတာၾကေပၿပီ။ဒီကေလးမ အတင္းေခၚမွသာ တီဗီေရွ႕ထိုင္ျဖစ္သည္။ထိုင္ၿပီးၾကည့္ျဖစ္လားဆိုလည္းမၾကည့္ျဖစ္။အိပ္ေပ်ာ္သြားတာရယ္၊ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာရင္းဇာတ္လမ္းမသိလိုက္တာရယ္နဲ႕ေရေရရာရာမၾကည့္ျဖစ္ေခ်။
"Carol တဲ့။Gl ဇာတ္ကားေလ။သူငယ္ခ်င္း ေျပာတာအရမ္းေကာင္းတယ္ဆိုတာနဲ႕။အန္တီမၾကည့္ဖူးဘူးမလား"
"အင္း"
Glဇာတ္ကားဆိုသည့္အတြက္နန္းရိပ္ပံျမႇန္ထက္စိတ္ဝင္စားမိသြားသည္။ဇာတ္လမ္း၊ဇာတ္ကြက္တစ္ခုစီအားေသခ်ာလိုက္ၾကည့္မိသည္။
"ဘာလို႔လဲ"
လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ျဖစ္လာသည့္ဟယ္ရီအား မ်က္ခုံးႏွစ္ခုတြန့္ခ်ိဳးရင္း နန္းရိပ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"အသီးစားရေအာင္"
"ဟင့္အင္း၊ဟင့္အင္း"
ဟယ္ရီအားပါးတရရယ္မိေတာ့ အန္တီလက္ဝါးတစ္ခ်က္က ေက်ာျပင္ေပၚေရာက္လာသည္။
"အဲ့လိုမရီနဲ႕ဆို"
"ဒါဆိုဘယ္လိုရီရမလဲ"
"ဘယ္လိုမွမရီနဲ႕။ထပ္အရိုက္ခံခ်င္တာလား"
"သစ္သီးစားခ်င္တယ္လို႔ေျပာတာကို ဘာလို႔အဲ့ေလာက္အသည္းအသန္ျငင္း။ဘာေတြေတြးေနတာလဲ"
"ဘာ..ဘာေတြးလို႔လဲ။စားခ်င္ရင္ကိုယ့္ဘာသာသြားစား။တို႔ဇာတ္ကားၾကည့္မလို႔"
ဟယ္ရီထပ္ရီမိျပန္သည္။အရင္တစ္ခါက အသီးစားမယ္ဆိုၿပီး အန္တီ့ကိုခြဲခိုင္းၿပီး၊တကယ္တမ္းက် ဟယ္ရီအသီးစားတာကနည္းနည္း။အန္တီ့အားလူလည္က်ၿပီးနမ္းတာက မ်ားမ်ားပင္။ဒါေၾကာင့္အသီးစားမယ္ဆိုတာနဲ႕ တန္းျငင္းေနျခင္းပင္။
"အသီးမစားေတာ့ဘူး အန္တီပဲ စားေတာ့မယ္"
"ဘာ..။မင္းေနာ္ အရိုက္ခံခ်င္ျပန္ၿပီ"
ဆိုဖာေဘးတစ္ဖက္အား ကပ္ေနေအာင္တိုးသြားတာမလို႔ ဟယ္ရီၿပဳံးလိုက္မိသည္။
"အိပ္ရေအာင္ ေနာက္က်ေနၿပီ"
"မင္းဘာသာအိပ္၊တို႔ ဒါၿပီးေအာင္ ၾကည့္မယ္"
"မရဘူး။အိပ္ရေအာင္"
" အိပ္မွာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႕"
"အိပ္မွာေပါ့။မအိပ္လို႔ဘာလို႔လုပ္ရမလဲ။အန္တီကဘာလုပ္ေစခ်င္လို႔လဲ"
"ဘာလဲ။ဘာေျပာလို႔လဲ။အိပ္မယ္ဆိုလည္းအိပ္မယ္။ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး။တီဗီၾကည့္တာလည္းမဟုတ္ဘဲ"
တစ္တြတ္တြတ္ေျပာေနသည့္အမ်ိဳးသမီးအား ဟယ္ရီေပြ႕ခ်ီလိုက္မိသည္။
"ခ်ေပး"
"မခ်ပါဘူး။အန္တီက ႏွေးတိႏွေးေကြးလုပ္ေနတာ။ဟယ္ရီမေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး။အဲ့ေတာ့ ခ်ီၿပီးအခန္းထဲပဲေခၚသြားမယ္။အခန္းထဲျမန္ျမန္ေရာက္မွ ျမန္ျမန္ခ်စ္လို႔ရမွာ"
နားနားကပ္ေျပာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးအားကိုက္ၿပီးမ်က္ေစာင္းခဲသည့္အမ်ိဳးသမီး။အခန္းတံခါးအားပိတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္တူ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာခရီးအားေလွ်ာက္လွမ္းမိၾကသည္။လမင္းႀကီးကေတာ့ညရွက္လို႔ထင္ရဲ႕။တိမ္ညို၊တိမ္မဲတို႔၏အေနာက္တြင္ ကြယ္ပုန္းကာေနေတ့ာ့သည္။
#ster
19-1-2023 (7:51PM)