Coreen
Kaagad akong dumating sa meeting place namin ni Lia. Dito sa park kung saan kaunti lang ang pumupunta. Ewan ko nga kung bakit kaunti lang ang pumupunta dito eh ang ganda naman ng atmosphere. Napakabagay para sa mga magkarelasyon na gusto lang ng katahimikan.
Naramdaman ko ang presensya sa tabi ko. Napangiti naman ako agad.
"Mahal," Unti-unti namang sumigla ang mukha niya.
"Hi," Maikli niyang sagot. Pinagmasdan kong mabuti ang mga mata niya. Biglang sumakit ang puso ko nang makita kong parang pagod na pagod ang mga ito.
"Okay ka lang ba, mahal?" Ngumiti siya ng dahan dahan saka hinawakan ang kamay ko.
"I'm okay. I'm always better when I'm with you," Bumuntong-hininga siya bago bumaling ulit sa akin. "Adam and Nat knows about us." Humigpit ang hawak niya sa kamay ko.
"P-paanong. . ."
"Apparently, Nat saw us one day na magkasama and being intimate with each other. She's also the one who told Adam about our relationship," Parang nabuo ang puzzle sa utak ko. Kaya pala naglasing si Nat noong gabing iyon. At siguro matagal niya ding alam kaya niya ako kinaibigan.
"Lia, ako ang taong laging kasama ni Nat. Gusto ko sanang sabihin sayo pero ayaw kong may magbago satin kapag nalaman mo iyon. Tsa—"
"I knew. Sinabi niya din sa akin noong umuwi siyang lasing. She was with you right? I'm sorry it has to be like this. We were so happy yet ako lang pala ang sisira nito." Tumawa siya ng pagak.
"Hindi, wala namang nasira eh. Nandito pa din tayo magkasamang dalawa. G-gusto mo bang bigyan muna kita ng space? Para maasikaso mo na din yung aasikasuhin mo. Okay lang naman sakin, promise." Itinaas ko pa ang kanang kamay ko na parang nanunumpa.
Matagal siyang hindi sumagot. Saka humarap sa akin.
(Illicit Affairs by Taylor Swift playing . . .)
"You know that I love you right? You're the best thing that happened to me. Kung pupwede nga lang iiwan ko na lahat dito eh. I would runaway with you. Wherever our feet may lead us, kung nasaan ka andoon din ako. Kaso lang, kahit anong gawin natin, everything is just not in it's right place. My broken marriage, my daughter who hates me, my parents na hanggang ngayon hawak pa din ako sa leeg. I— I can't risk it, I'm sorry." Tumulo ang luha niya habang nagsasalita habang ako? Nakatulala lang. Parang tanga habang nakikinig sakanya.
"G-ganito na lang iyon? Iiwan mo na lang ako? A-ang daya naman, Lia eh. Handa naman akong maghintay hanggang sa maging okay na ang lahat. Hanggang sa maging okay na tayo. Hindi naman ako naghangad ng bagay na hindi mo kayang ibigay. Kahit patago, kahit sikreto sabi ko okay naman diba? B-bakit ganito?" Kahit sa anong paraan gusto kong mabago ang isip ni Lia. Kahit ano gagawin ko pero pagharap niya tila hindi na siya ang Lia na minahal ko.
"Don't you get it, Coreen? They can make your life a living hell if hindi natin tatapusin ito! Even Lulu's life would be miserable. Gusto mo ba iyon? I'm doing this for you, don't you understand?!" Hinablot ko ang kamay niya at linapit sa bibig ko.
"Hindi mo na ba ako mahal?" Biglang lumambot ang tingin niya sa akin. Yan na! Nabago ko na ang isip niya.
"I love you so damn much, Coreen." Ngumiti ako. "But this? This can't be. I'm sorry." Bulong niya pero sapat para marinig ko. Parang bumagsak ang buong mundo ko. So eto na yun? Dito lang kami matatapos?
"Ang hina mo pala, Lia. Isang problema pa lang dumadating sa relasyon natin suko ka na agad." Iling ko.
"More reason for you to find someone na hindi tulad ko. Someone who is ready to fight for you. Unfortunately, that someone is not me." Sumeryoso na naman ang mukha niya.
Tumango ako at nagpunas ng luha ko. Tatalikod na sana siya para umalis nang magsalita ako.
"Amalia! Sana, sa panahon na maging malaya ka, yung babae o lalaking sunod mong mamahalin hindi na maranasan ang naranasan ko. Sana kaya mo na siyang ipaglaban pagdating nang panahon. Iyong hindi mo na kailangan pang pansinin ang sasabihin ng ibang tao sainyo. Salamat sa lahat," Ako na ang unang naglakad paalis. Baka pag sumulyap pa ako ulit hilain ko siya at dalhin kung saan. Napatawa ako ng pagak. Napakamalas ko naman sa lovelife oh.
~~~~~
Dinala ako ng mga paa ko sa bahay ni Hannah. Siya talaga ang kailangan ko ngayon eh. Kailangan ko nang kalinga ng bestfriend ko. Siguro kukutusan ako nun. Naalala ko pa nung nalaman niya na may relasyon kami ni Amalia sinabi niya na sa oras na saktan niya ako, wag na wag daw akong magpapakita sakanya pero heto ako. Mas okay na ang makutusan kaysa mag-isa kong damdamin ito.
Kakatok pa lang sana ako nang bumukas ang pinto. Nanlaki ang mata ni Hannah sa akin. Siguro mukha na akong aswang sa itsura ko. Mapula ang mata tapos gulo ang buhok.
"Coreen. . ." Hindi ko na siya pinatapos at yinakap ko na lang siya.
Ilang oras din siguro kami sa labas bago niya ako inaya na pumasok.
Ipinagtimpla niya ako ng gatas para daw kumalma ang loob ko.
"Ano bang nangyari?" Tanong niya.
"Wala na kami. Pagkatapos malaman ng pamilya niya na kabit niya ako, napagdesisyonan niyang makipaghiwalay na lang."
"Coreen, ayoko na tinatawag mo ang sarili mo nang ganyan. Kahit medyo tanga ka sa pagibig, ayaw kong ibinababa mo ang sarili mo." Sumimsim ako ng gatas na hinanda niya.
"Eh totoo naman talaga. Naging uto uto ako at pinatulan ko yung walang kwenta kong feelings. Sana hindi na lang ako umasa, Hannah. Ang sakit sakit eh," Ito na naman yung iyak eh. Akala ko natapos na kanina. Hindi pa pala.
"Sabi niya, mahal niya ako pero hindi daw pwede. Paano yun? Ang gulo naman eh. Tapos sasaktan daw ako ng pamilya niya pag hindi kami naghiwalay eh pake ko ba sa mga iyon diba? Tangina naman. Ang gusto ko lang naman magawa niya kong maipaglaban kahit konti. Eh tangina unang pagsubok pa lang atras na siya agad," Tahimik lang si Hannah habang nakikinig sa mga hinaing ko.
Tumayo siya at kumuha ng pamunas saka inabot sa akin.
"Ayaw ko mang sabihin sayo yung sinabi ko nung una pa lang pero siguro makakatulong naman. Diba sabi ko na walang naidudulot na maganda ang pakikipagrelasyon sa nakatali na? Walang assurance o ano pa man. Wala kang mapanghahawakan. Ang tanging magagawa mo na lang ay ang mag move on sa babaeng iyon. Hindi niya deserve ang luha mo bes."
Hindi ako makakain ng gabing iyon. Alam kong sinabi na ni Hannah kay Lulu ang nangyari. Nagpapasalamat naman ako na rinerespeto ni Lulu ang nararamdaman ko ngayon.
Paggising ko naman nung umaga, wala akong ganang magtrabaho kaso lang syempre mas importante pa din ang kikitain ko ngayong araw.
"Oh ate, papasok ka?" Naabutan ko si Lulu na nagluluto ng agahan sa kusina. Tumango na lang ako saka kinuha ang tuwalya ko.
"Ate naman, magpahinga ka na muna." Pagpigil pa din sakin ni Lulu.
"Lu, oks lang ako. Mas importante na makapagtrabaho ako ngayon kaysa magmukmok ako dito. Tsaka, atleast malilibang ako kahit papano." Trabaho na lang ang makakaaliw sa akin kaya papasok na lang ako.
"Ate. . . sigurado bang okay ka lang?" Napako ako sa kinalalagyan ko. Hindi pwedeng makita ng kapatid ko na nasasaktan ako. Kakayanin ko 'to.
Humarap ako sakanya habang pilit ang ngiti ko.
"Oo naman! Hindi naman 'to ang first time na nagkaroon ako ng heartbreak eh, kaya oks na oks ako. Sige na, mauna na ako ha? Ingat ka."
Sana nga totoo na okay lang ako.
—
henlooo. . . omg it's been so long since nagupdate ako🥹 super busy ng college life jusko po. but anyhow, i'm trying na tapusin na ang novel na ito para na din masimulan ko ang next novel ko huhu. thank uu sa mga patuloy na sumusubaybay kahit inaagiw na ang story na to HAHAHAHA. so much love guyss!🫀✨