Mars 2019
E ema ishte ne gjume kur ata te dy hyne ne shtepi. Xhonatani i hodhi nje sy shkarazi dhomes se saj, duke u perpjekur t'ia shikonte fytyren, por nuk e vuri dot re. Patriku po ecte me hapa te shpejte drejt katit te dyte, drejt dhomes se tij. Dukej nervoz qe po ia kthente te vellait armen. Kurse Xhonatani po vlonte nga nje çlirim i madh qe do ia jepte armen Beatriksit. U perpoqen te mos benin zhurme neper shkalle qe mos ta zgjonin te emen. Qetesia ne shtepi, ne nje rast tjeter do te ishte dukur e paqte, por ne ato momente e vetmja gje qe po levizte ne koken e Xhonatanit ishte te merrte ate per çfare kishte ardhur. Perpara dhomes se tij, ndaluan te dy.
-Kur isha i vogel, vija gjithmone ketu, -tha papritur Xhonatani. Iu deshen pak sekonda ta kuptonte se e kishte thene mendimin me ze. I vellai nuk iu pergjigj. -Dhe imagjinoja se ishe aty, me mua. Se nuk ishe larguar.
-E di, -u pergjigj, por nuk u kthye ta shikonte. Mbase kishte frike nga veshtrimi i tij, ose mbase syte e tij ishin njomur nga lotet. Zerat ne koken e Xhonatanit nisen te flisnin serish.
Donte t'i tregonte me shume, donte t'i tregonte se si qendronte gjithmone aty, sa here qe i ati uleriste ne katin poshte. T'i tregonte se si mbeshtillej me çarçafin e tij dhe mbulonte veshet me jastek, sikur thua do te mbysnin puplat e tij zhurmat!? Donte ta bente te imagjinonte nje femije dymbedhjete vjeçar qe perpiqej te fliste me vellain dhe motren e tij, qe nuk ishin fare aty. Se si perpiqej fort ta bente veten te besonte se ata ishin aty, me te, se nuk e kishin lene vetem. Por nuk e beri. Dhimbja ishte pjese tija, kishte qene gjithmone dhe tani, gjithçka kishte levizur vazhdimisht sipas kohes, duke e zmadhuar ate dhimbje ne zemren e tij. Por serish, i perkiste vetem atij, jo te tjereve.
Patriku shtyti deren. Hyri i pari brenda dhe pas tij, edhe Xhonatani. Dhoma e te vellait nuk kishte ndryshuar shume. I kishte akoma ato posterat e filmave te tij te preferuar, edhe ate arushin e vogel ne njerin cep te shtratit qe ia kishte dhene vete ai. Ne kendin e murit, ishte akoma korniza me certifikaten e futjes ne ushtri. I hodhi vetem nje veshtrim shkarazi, sepse pastaj Patriku u perkul drejt dollapit dhe iu desh te perqendrohej tek ai. Kujtimet nderkohe, filluan ta sulmonin dhunshem.
-Dua te bindem se nuk do e besh me, ne rregull? -i tha, perpara se te ngrihej e t'i dorezonte armen. Xhonatani nuk u pergjigj dhe atij iu desh te kthente menjehere koken drejt tij. Pohoi menjehere me koke, vetem qe t'i dorezohej arma. -Shpresoj vertet qe ta kesh seriozisht.
U ngrit dhe ia dorezoi. Ishte ne te njejten çante te zeze, me te cilen e pati marre. Deshi ta perqafonte fort te vellain qe ia dorezoi, por nuk e beri. As Patriku nuk iu afrua. Canta e zeze ishte e vetmja gje qe shkembyen. Sikur te donte te bindej se brenda saj, ishte arma e njejte, ai terhoqi zinxhirin e çantes dhe e hapi. Snajperi shndriste njesoj si me pare, dukej fare i paprekur. Mjaftonte t'ia jepte Beatriksit tani dhe gjithçka do te merrte fund sikur nuk kishte ekzistuar. Por thelle-thelle, Xhonatani e dinte edhe vete qe nuk donte ta dorezonte. Per nje arsye qe nuk e kuptonte, deshironte ta mbante vete.
-E di qe eshte e veshtire, -tha Patriku me gjysem zeri. Dhe Xhonatani e dinte qe e kishte seriozisht kete here. E kishte pare me syte e vet' ato dy jave sa e veshtire kishte qene.
-Po, -pohoi edhe ai pa ditur çfare te thoshte me teper. Mbylli me te njejtin kujdes zinxhirin e çantes se zeze.
Patriku nuk foli. Hodhen te dy edhe nje veshtrim te fundit drejt dhomes, pastaj Xhonatani beri te largohej. Por iu duk sikur kthimi qe beri, kishte zgjuar papritur qetesine e shtepise. E ema qendronte perballe tyre. Me nje veshtrim ne fytyre, qe e bente te dukej si e huaj. Xhonatani ndjeu nje sembim ne zemer kur i pa syrin e nxire dhe faqen e skuqur. Pastaj, iu desh nje minute kohe ta kuptonte se syte e saj ishin ngulur ne çanten e zeze qe ai mbante ne dore. Zemra i rrahu fort ne kraharor. Krahet iu leshuan dhe gjymtyret sikur iu prene.
-Mami, -Patriku theu heshtjen me nje fjale te pakuptimte. Shkembeu nje veshtrim te shpejte me te vellain, pastaj beri t'i afrohej se emes. -Shko shtrihu, do te vij edhe une me Xhonin...
-Me dorezo çanten, -e nderpreu. Zerin e kishte fare pa emocion. Nuk dukej e lenduar. As e zhgenjyer. Madje, as e nxehur. Dhe pikerisht ai ze e beri zemren e Xhonatanit te thyhej ne mijera copeza, qe e dinte se nuk mund t'i ngjiste me kurre: nuk ia kishte haberin si mund te bashkonte pjeset e vogla te atij pazelli, kur nje pjese mungonte.
-Nuk eshte gje, mami, hajde, -deshi ta terhiqte serish Patriku, por ajo nuk u tund vendit. Veshtrimi i deshperuar qe i vellai i hodhi, e beri ta kuptonte se nuk kishin asnje zgjidhje tjeter. Por ai nuk mund t'i dorezonte nje arme nenes se tij. Nuk mund t'i dorezonte armen, me te cilen kishte dashur t'i vriste burrin, me te cilen kishte dashur te vriste babain.
-Me jep çanten, Xhonatan.
Sa kohe ishte bere qe nuk e therriste me ashtu? Sa kohe ishte bere qe nuk ia thoshte me emrin e plote? Dhe ai ze i thate, nuk mund t'i pershtatej nenes se tij. Elena kishte qene gjithmone gruaja me zerin e ngrohte, qe shperndante dashuri. I erdhi koka verdalle kur kuptoi se ai ishte arsyeja pse i ishte ftohur ai ze, pse i ishte mohuar ajo dashuri. Syte e tij u kthyen serish nga Patriku. Ky i fundit beri serish ta terhiqte. Kete here, Elena u kthye rrembimthi nga ai. Vetullat i ishin ngrysur.
-Largohu. -Syte e Patriku u zmadhuan. Ishte hera e pare per te dy ata te degjonin te emen t'u thoshte te largoheshin. -Dua te flas vetem me Xhonatanin.
-Por, mami...
-Cilen fjale nuk kupton? Largohu! -i ngriti zerin.
Nuk ia beri dot me fjalen dysh. Hodhi edhe nje veshtrim te fundit nga i vellai, pastaj zbriti poshte me ngadale. Largimi i tij e beri te qendronte fare i vetem, edhe njehere tjeter u ndje sikur e kishin lene te gjithe. Por do te kishte qene me mire qe perballe te kishte pasur te atin. Perballe Elenes, ai ndihej fare i paafte, fare i dobet. Dhe e dinte qe s'do te mundej te kthente nje pergjigje te sakte, nje te duhur dhe nje te vetme. E imagjinoi qe ne ate moment, krahet e tij qe zgjateshin dhe i dorezonin armen.
-Pse nuk ma jep çanten? -perseriti. E ai nuk mundi t'i pergjigjej. -E di çfare ke aty, Xhonatan.
-Nuk eshte ajo qe po mendon ti, -arriti te thoshte me gjysem zeri, duke ulur veshtrimin ne dysheme. Pse duhej te largohej Patriku? Pse duhej te vonoheshin aq shume? Mund te kishte marre çanten dhe te ishin larguar te dy, jo te qendronin aq gjate ne dhome.
-Cfare mendoj une? -Pyetja e saj e beri edhe njehere tjeter te ndihej sikur po rrezohej brenda nje gremine te thelle, brenda nje humnere te erret. -Ti s'e ke idene çfare mendoj une. Me jep çanten.
Zgjati doren. Ai e veshtroi ate dore te dobet qe iu zgjat dhe e kuptoi qe nuk kishte zgjidhje tjeter. Dora ku shtrengonte çanten, iu zgjat asaj qe i ishte zgjatur atij. Ia la ne dore. Kur e terhoqi krahun pas, e ndjeu te lehte pende. Arma e rende nuk qendronte me mbi pellemben e tij. Por nuk pati zgjidhje tjeter. E dinte qe ishte veprim i gabuar. Por ishte e vetmja gje qe mund te bente. Dhe iu duk vetja budalla qe ia dorezoi armen.
Pastaj, e parakaloi dhe u largua. Mund ta imagjinonte se si ishte ndjere e ema nga largimi i tij. I kishte kthyer shpinen, i ishte larguar nga syte sikur te mos kishte bere asgje. Por nuk donte ta pyesnin. Nuk donte te degjonte. Vetem kur zbriti poshte, vuri re veshtrimin e Patrikut dhe ky i fundit u ngrit menjehere prej aty ku ishte ulur duke veshtruar i menduar nje pjese te pakuptueshme te murit. Beri ta ndalonte, por Xhonatani e shtyti lehte dhe doli jashte duke e perplasur deren fort. Edhe njehere tjeter, e dinte se dhimbja i perkiste vetem atij. Dhe ta kishe ate dhimbje per vete, te dhimbte.
Cfare t'i thoshte Beatriksit? Keto mendime po e torturonin. T'i thoshte se nuk mund t'ia dorezonte armen? Apo t'i tregonte te verteten: qe e ema ia kishte marre? Nxitoi hapat drejt shtepise, per t'iu shkeputur atyre mendimeve torturuese qe nuk po u gjente pergjigje. Brenda nje çasti, e gjeti veten duke vrapuar atyre rrugeve te Berlinit. Donte vetem te humbiste mes turmes se njerezve qe nuk rreshtnin kurre se ecuri. Donte vetem te mos e shikonin. As ai vete te mos e shikonte veten. Vazhdoi te vraponte me shpejt. Kur arriti perpara oborrit te shtepise, frymemarrja i ishte bere e shpejte dhe e veshtire. Ndaloi.
U afrua drejt deres, mendoi njehere te trokiste, por pastaj nxorri çelesin dhe e rrotulloi vetem nje here. Dera u çel. Hyri brenda, duke e mbyllur deren pa zhurme. Dukej se nuk kishte njeri. Fatmiresisht. E terrorizonte vetem mendimi qe duhej te qendronte me dike tjeter ne ato momente. Gjithçka donte ishte te ishte vetem. Te mendonte vetem per çfare kishte bere. Te shpresonte se Patriku do ia mbushte mendjen Elenes t'ia kthente armen. Por pikerisht tek po mendonte qe nuk kishte njeri, degjoi zera. Mbajti vesh. S'kishte dyshim qe nje prej zerave i perkiste Alajnes.
Ndoqi rrugen prej nga vinte zeri. Ne kthesen e murit qe te kthente drejt kuzhines, ndaloi. Syte sikur iu mveshen. Duhej t'i kishte shkuar ndermend. Duhej ta kishte vene re ne menyren se si ato po shikonin njera-tjetren, ne menyren se si e pati prenzatuar. Duhej ta kishte kuptuar edhe ne biseden qe paten bere. U ndje dyfish me shume budalla. Levizi lehte dhe hyri brenda. Puthja e tyre u nderpre. U shkeputen menjehere nga njera-tjetra dhe perveç nje veshtrimi te shpejte qe shkembyen me njera-tjetren, asnjera nuk foli.
-Mendoja se ishe me Patrikun, -mermeriti Alajna. Xhonatani ndjeu gjakun t'i vlonte ne koke.
-Cfare eshte kjo? -e gjeti veten duke pyetur. U perpoq te tregohej me i qete, por grushti i djathte tashme i ishte shtrenguar. Zemerimi i meparshem qe ndjente per budallallekun qe pati bere iu bashkua asaj qe sapo pati bere.
-Xhon', nuk... ti e di, nuk...
-Shoqja, apo jo? -tundi lehte koken, duke qeshur. Syte iu kthyen nga Laura. Kjo e fundit u perpoq te mos e shikonte. -Nuk e dija qe fshihje kaq shume, vertet. Nuk me intereson, aspak... eshte thjesht... e shpifur. Dhe e neveritshme e gjitha kjo. E di Patriku? -Alajna nuk foli, gje qe ia dha pergjigjen mohuese ne moment. -Dil nga shtepia ime. Nuk dua ta bej kete bisede.
-Jezus, vella, jemi ne shekullin e njezet e nje...
-Nuk po te pyes çfare shekulli jemi. Dil nga shtepia ime, bashke me te dashuren tende.
-Pse duhet ta besh kaq te madhe? -iu kthye e nxehur. Laura serish nuk po fliste. -Eshte diçka qe me perket mua, jo ty. Dhe jemi aq te rritur sa t'i marrim vete vendimet tona.
-Pikerisht, -foli menjehere pas saj. -Dhe vendimi im eshte te dalesh nga shtepia ime.
Heshtje. Mendja po i vinte verdalle. Kishte kaq shume nevoje per nje shishe alkooli. Nuk do e refuzonte nese do ia ofronin. Tani, donte vetem te nxirrte jashte ato qe kishte perballe, te nxirrte jashte trurit ate qe sapo kishte pare. Laura u hodh e foli papritur:
-Eshte motra jote. Nuk ka bere asgje qe te te lendoje ty, qe ta nxjerresh jashte...
-Ka mundesi? -e nderpreu.
-Jo, -ia priti aq shpejt, sa ai ndjeu nervat t'i ngriheshin ne kulm. Iu afrua e i qendroi perballe, por asaj as nuk iu drodh qerpiku. -Nuk ke pare mjaftueshem çfare ndodh ne keto kohe, mesa po kuptoj. Duhet te kesh qene mjaft i zene duke qendruar ne guasken tende.
-Mos flit me shume...
-Nuk po flas asgje te gabuar, -e nderpreu. -Nese eshte dikush qe duhet te ndaloje se foluri, je ti.
-Je ne shtepine e gabuar, je ne vendin e gabuar dhe ne kohen e gabuar, ti lezbike e ndyre.
-Pak rendesi ka ku jam.
Dora e tij u vendos menjehere ne krahun e saj. Beri ta terhiqte, por nje shpulle nga ana e Alajnes e beri ta leshonte menjehere forcen e tij. Zemra gati i doli nga kraharori. Kur ktheu syte nga e motra, ajo dukej sikur ishte gati t'i shperthente edhe nje te dyte. Per nje çast, nuk foli kush. Pastaj, fjalia e vetme erdhi prej Alajnes:
-Nese do te thuash edhe nje fjale me teper, kam per te te vrare.
Heshtje. Ajo terhoqi Lauren dhe u largua. Kurse ai qendroi aty. Me faqen ende te skuqur. Me syte e dehur nga zemerimi. Duart i dridheshin. Kur degjoi deren te mbyllej, nxitoi drejt kanateve dhe terhoqi te paren shishe qe i zuri dora.