" မမၿမိဳင္ နဲ႔ အျပင္ကို အတူတူ ျပန္သြားလို႔ရၿပီေပါ့ေနာ္ ။ ဒီေန႔ အျပင္သြားရမွာေပါ့ေနာ္ ။ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ အမွတ္တရေလးနဲ႔ အျပင္အတူတူ သြားရမွာေပါ့ေနာ္ ။ ဟုတ္လား မမၿမိဳင္ ။ အဲ့လိုလား ဟင္ ။ "
အတည္ျပဳခ်က္မ်ားနွင့္ ေမးခြန္းမ်ားဟာ မ်ားျပားေနေတာ့သည္ေၾကာင့္ ဘယ္အခ်က္ကို အတည္ျပဳလို႔ ဘယ္ေမးခြန္းကို ေျဖရပါ့မလဲ ၿမိဳင္ မသိေတာ့ ။
ၿမိဳင္ သိသည္က မိမိ၏ ခ်စ္သူအသစ္ေလးမွာ ေပ်ာ္ေနရွာသည္ ။ မိမိနွင့္ လက္တြဲခြင့္ရလို႔ ဝမ္းသာေနရွာသည္ ။ မိမိရဲ႕ အခ်စ္ကို ရရိွခဲ့လို႔ ၾကည္ႏူးေနရွာသည္ ။ ခ်စ္သူအသစ္ေလး၏ မ်က္နွာကို ၾကည့္မိတိုင္း အေျဖေပၚသည္ ။
ဤသည္ကား မိမိကို ခ်စ္ျမတ္နိုးေသာ မ်က္ဝန္းညိဳ နွင့္ အၿပံဳးတို႔သာ ျဖစ္သည္ ။
" မင္း အရမ္းေပ်ာ္ေနလား ဟင္ ။ "
" ေပ်ာ္တာေပါ့ မမၿမိဳင္ရဲ႕ ။ "
" အင္း ။ မေန႔ကတည္းက တို႔ ရိပ္မိပါတယ္ ။ "
္" ဒီေလာက္ေလးမွ မရိပ္မိရင္လည္း မမၿမိဳင္ က မမၿမိဳင္ မဟုတ္ေလာက္ေတာ့ဘူး ေလ ။ "
ညိဳေလး၏ စကားေၾကာင့္ ၿမိဳင္ဟာ တိတ္ဆိတ္သြားသည္ ။ မွန္တင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး အလွျပင္ေနတဲ့ ၿမိဳင္ဟာ မိမိ၏ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ ခ်စ္သူညိဳေလးအား ေလးလံစြာၾကည့္မိသည္ ။ ၿပီးေနာက္ တီးတိုးစြာျဖင့္ ဆိုသည္ ။
" ဟုတ္တယ္ ။ မေန႔ညက မမၿမိဳင္က မမၿမိဳင္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး ။ တို႔သိတဲ့ ၿမိဳင္က တို႔တစ္ခါမွ မေတြ႕မျမင္ဖူးတဲ့ ၿမိဳင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ "
" မမၿမိဳင္ ေျပာတာေတြကို ကြၽန္မ နားမလည္ဘဲ ရႈပ္သြားျပန္ၿပီ ။ ဘာပဲျဖစ္ေနပါေစ ။ မမၿမိဳင္က ကြၽန္မ ခ်စ္တဲ့ မမၿမိဳင္ ဆိုတာေတာ့ မမွားေလာက္ပါဘူး ။ "
ထိုစကားေၾကာင့္ ၿမိဳင္ ၿပံဳးမိသည္ ။
" လာပါဦး ဒီအနားကို ။ "
" နွစ္ခါေခၚစရာမလိုပါဘူး ။ အခုပဲ မမၿမိဳင္ဆီကို အေျပးလာၿပီ ။ "
ဟု ေျပာၿပီး ၿမိဳင့္အနားသို႔ သြားသည္ ။ ခံုေပၚမွာထိုင္ေနေသာ ၿမိဳင္ဟာ ညိဳေလးရဲ႕ ခါးကိုဖက္တြယ္ကာျဖင့္ မိမိ၏ ေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ဖို႔ ေျပာသည္ ။
" ဒီမွာ ထိုင္ ။ "
" အို မမၿမိဳင္ကလည္း ။ ကြၽန္မ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ေလးေနပါ့ဦးမယ္ ။ "
" မင္းလို ပိန္နာရိုးက ဘယ္နားကို ေလးမွာလဲ ။ ကဲ ထိုင္စမ္းပါ ။ "
ဆိုကာျဖင့္ ညိဳေလးရဲ႕ တင္ပါးအား ေျဖာင္းခနဲျမည္ေအာင္ ခ်လိုက္ေတာ့သည္ ။
" အေမ့ ။ "
နာက်င္မိသျဖင့္ ေအာ္လိုက္မိသည္ ။ ညိဳေလးဟာ မိမိ၏တင္ပါးကို အသာပြတ္ကာျဖင့္ နႈတ္ခမ္းသားကို ေထာ္ေနေအာင္ စူထားသည္ ။
ထိုအျပဳအမူေလးကို အသည္းတယားယား ျဖစ္ေနသူကား ၿမိဳင္ ။ ၿမိဳင္ဟာ မ်က္လံုးေလးပိတ္သည္အထိ သေဘာက်ေအာင္ ရယ္မိရင္း သူမ ရိုက္မိေသာ တင္ပါးလံုးလံုးေလးအား အသာပြတ္ေပးမိေတာ့သည္ ။
" နာသြားလား ဟင္ ။ "
" နာတာေပါ့ လူဆိုးမႀကီးရဲ႕ ။ ကိုယ့္လက္သံအေၾကာင္းကို မသိတာလည္း မဟုတ္ဘူး ။ ဖင္ကို ႀကိမ္းသြားတာပဲ ။ ဟြန္႔ ။ "
" ဥံဳဖြ ဥံဳဖြ ။ "
တင္ပါးလံုးလံုးေလးအား ပြတ္ၿမဲပြတ္ဆဲပါပင္ ။ ခဏအၾကာ၌ ညိဳေလးဟာ ၿမိဳင့္ရဲ႕ ေပါင္ေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္ ။
" ေနသာထိုင္သာ ရိွလိုက္တာ ။ မမၿမိဳင္က လံုးႀကီးေပါက္လွမို႔လို႔လား မသိဘူး ။ "
" အလံုးမႀကီးေတာ့ေရာ ေနသာထိုင္သာ မရိွဘူးလား ။ "
" ဒါဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္နိုင္တဲ့ ကိစၥႀကီးပါ ။ "
ညိဳေလးသာ မိမိေသတြင္းကို ကိုယ္တိုင္မတူး ။ ၿမိဳင့္အား အပိုင္ခ်ဳပ္တတ္ေသးသည္ ။ ညိဳေလးရဲ႕ ခါးသြယ္သြယ္အား အပိုင္သိမ္းပိုက္ထားသည့္ ၿမိဳင္ ။ ၿမိဳင္ဟာ ညိဳေလးအား မလႊတ္ခ်င္ခဲ့ေတာ့ေပ ။
" ကေန႔ ဘယ္သြားမွာလဲ ဟင္ မမၿမိဳင္ ။ "
" မင္းကို ဘိုင္စကုပ္ လိုက္ျပမယ္ ။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခုခု သြားစားၾကမယ္ ။ "
" ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ ။ ဘိုင္စကုပ္ ၾကည့္ခ်င္ေနတာ ဟိုးတစ္ေခါက္တည္းက ။ တစ္ခါမွ မၾကည့္ဖူးဘူးေလ ။ "
" ဒါ့ေၾကာင့္ လိုက္ျပမယ္ ေျပာတာေပါ့ အခ်စ္ကေလးရဲ႕ ။ "
" အို အခ်စ္ကေလးတဲ့ ။ ကြၽန္မက မမၿမိဳင္အပိုင္ဆိုတာကို ေၾကညာေနတာလား ဟင္ ။ "
" အားက်မခံ ျပန္ေၾကညာလိုက္ေပါ့ ။ မမၿမိဳင္က ညိဳေလး အပိုင္ပါလို႔ေလ ။ "
ခ်စ္ၾကည္ႏူး တစ္တီတူး ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္နွံလို႔ ေနနဲ႔လ ေ႐ႊနဲ႔ျမပမာ အတိုင္အေဖာက္ညီေနၾကျပန္သည္ ။
တစ္ခ်ိန္က ေတြ႕ဆံုလိုက္တိုင္းမွာ ရန္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ၿမိဳင္ နွင့္ ညိဳေလးတို႔ မဟုတ္ဘဲ ။ ယခုမူ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တိုင္း အခ်စ္မ်ား ေနွာင္ဖြဲ႕ေနၾကသည္ ။
" ေၾသာ္ ။ တို႔ မင္းကို ေပးစရာရိွတယ္ ။ "
" ဘာမ်ားလဲ ဟင္ ။ မမၿမိဳင္ ။ "
ညိဳေလးအား သူမ ေပါင္ေပၚ၌ ထိုင္ခိုင္းၿမဲ ထိုင္ခိုင္းထားဆဲ ။ ၿမိဳင္ဟာ မွန္တင္ခံုေပၚက ယြန္းေသတၱာဗူး ေသးေသးေလးအား လွမ္းယူလိုက္သည္ ။ ၿပီးေနာက္ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေလး တစ္ခုကို ယူလိုက္သည္ ။ ေလာ့ကတ္သီးေလးမွာ မည့္သည့္အား ပံုေဖာ္ထားမွန္း ၿမိဳင္ မသိေပမယ့္ ေသခ်ာသည္အား ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္ျဖစ္သည္ ။ ထိုပန္းပြင့္အား ၿမိဳင္ မသိ ။
" ဒါေလး ။ မင္းကို ေပးခ်င္တယ္ ။ "
" မမၿမိဳင္ရယ္ ။ မမၿမိဳင္က ကြၽန္မကို ေဟာဒီ့နားကပ္ေလးလည္း ေပးထားၿပီးၿပီေလ ။ ဒါကိုပါ ကြၽန္မ လက္ခံရရင္ အားနာလို႔ ေသေတာ့မွာပဲ ။ "
" အို အခ်စ္ကေလးရယ္ ။ ခ်စ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီပဲ ။
ဒီေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေလးကလည္း တို႔ ငယ္ငယ္က ဝတ္ခဲ့တဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးေလ ။ မင္းကို လက္ေဆာင္ေပးတာ ။ တစ္ရက္ျပည့္ခါနီး ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ေပါ့ကြယ္ ။ "
" မမၿမိဳင္ကေတာ့ေလ ။ "
ညိဳေလးဟာ တစ္စံုတစ္ခုအား ေတြးမိ၍ ဝမ္းနည္းမိသည္ ။ ၿမိဳင္ဟာ ခ်စ္ၿပီဆိုလ်ွင္လည္း ေရွ႕ေရး ေနာက္ေရးမ်ားကို မၾကည့္ ။ အခ်စ္တစ္ခုသာ ၾကည့္သည့္ မိန္းမျဖစ္သည္ ။
ကိုျမင့္ေမာင္ကိုလည္း အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ လက္ထပ္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။ ၿမိဳင္ဟာ ျပည့္စံုေနပါလ်က္ မိခင္ရဲ႕ အေမြ ၊ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို မက္ေမာျခင္းမရိွဘဲ ကိုျမင့္ေမာင္ အညတညနဲ႔ လမ္းေဘးက တဲစုတ္ေလးမွာ ေနရလည္း ျဖစ္သည္ဟူ၍ လက္ထပ္ယူခဲ့ျခင္းပင္ ။
ၿမိဳင္ဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ရူးသြပ္ေနတဲ့ မိန္းမ ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မက္ေမာေနတဲ့ မိန္းမ ။ ထိုမိန္းမကို ခ်စ္ေပးမယ့္သူ ေပၚလာခဲ့သည္ေၾကာင့္ ၿမိဳင္ဟာ ထိုသူရဲ႕အခ်စ္ကိုပါ ရူးသြပ္ေနခဲ့ေတာ့သည္ ။
" ဘာေတြဝမ္းနည္းေနတာတုန္း အခ်စ္ကေလးရဲ႕ ။ "
" ကြၽန္မ သိခ်င္ေနတာ ။ အခု မမၿမိဳင္ဆီက အခ်စ္ခံေနရၿပီလား ဆိုတာကိုေလ ။ "
" ဘာလို႔ ဒီေမးခြန္းကို ေမးရတာလဲ ။ "
" ကိုကိုျမင့္ကို မမၿမိဳင္ ခ်စ္သလိုမ်ိဳး ။ ကြၽန္မလည္း အခ်စ္ခံေနရၿပီလား ဆိုတာ ။ "
ၿမိဳင္ဟာ တစ္ခ်က္မ်ွ တိတ္ဆိတ္သြားသည္ ။ ၿပီးေနာက္ ေလးနက္စြာ ေျပာသည္ ။
" ကိုျမင့္ေမာင္ကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳး မင္းကို ခ်စ္မိသြားရင္ ။ တို႔ အနားက ထြက္ေျပးသြားမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္ ။ "
" ကြၽန္မ ထြက္မေျပးပါဘူး ။ ၿပီးေတာ့ အခုအခ်စ္ေတြနဲ႔လည္း ကြၽန္မ လံုေလာက္ေနၿပီ မမၿမိဳင္ ။
မမၿမိဳင္သာ ကြၽန္မ အနားမွာ ရိွေနေပးေနာ္ ။ အခု ဒီဆြဲႀကိဳးေလး ဆြဲေပးေတာ့ေလ ။ "
သူမရဲ႕စကားေၾကာင့္ ၿမိဳင့္အား ဝမ္းနည္းခြင့္မျပဳ ။ ၿမိဳင္ ဝမ္းနည္းရင္ ကမာၻပ်က္ေလာက္တဲ့အထိကို ေၾကာက္သည္ ။
လက္ထဲက ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည့္ ၿမိဳင္ ။ ေလာ့ကတ္သီးေလး ပံုစံအား ဖမ္းယူေနေပမယ့္လို႔ ဖမ္းယူေလ ေဝးေဝးေရာက္ေလ ျဖစ္ေလခဲ့သည္ ။
ညိဳေလး၏ လည္တိုင္သည္ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေလးအား ေစာင့္ေမ်ွာ္လ်က္ပင္ ။
အသာတၾကည္ျဖင့္ ထိုေ႐ႊဆြဲကံုးအား ဆြဲေပးလိုက္သည္ ။ ရင္ဘက္မို႔မို႔ေလးေပၚမွာ ေလာ့ကတ္သီးေလး ေနရာယူထားေခ်ၿပီ ။ ၿမိဳင္ဟာ သူမရဲ႕အခ်စ္ကေလးအား မွန္ထဲမွၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးမိသည္ ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်စ္ကို အသစ္တဖန္ ရွာေတြ႕ခဲ့ၿပီ ။ မေမ်ွာ္လင့္ထားေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးကို ရွာေတြ႕ခဲ့သည္ေၾကာင့္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္မိသလို ။ အံ့ၾသမွင္သက္မိခဲ့သည္ ။
" ကိုျမင့္ေမာင္ ေစာင့္ေနေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕ ။ မနက္စာ သြားစားရေအာင္ကြာ ။ "
" ဟုတ္ကဲ့ မမၿမိဳင္ ။ "
ညိဳေလး နွင့္ ၿမိဳင္တို႔ဟာ စံအိမ္ေတာ္ရိွ လူမ်ား နားလည္မႈမလြဲေစရန္အတြက္ ပံုမွန္အတိုင္း ဟန္ေဆာင္ေနထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ တကယ္ဆို ကိုျမင့္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ကပါ သူမတို႔ နွစ္ေယာက္အား ညီအစ္မမ်ားကဲ့သို႔ ရင္းနွီးေစခ်င္ခဲ့သည္ ။
ထမင္းစားပြဲဝိုင္းမွာ ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ အဆင္သင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္ ။ ညိဳေလး နွင့္ မမၿမိဳင္ တို႔သည္ ခပ္ခြာခြာျဖင့္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေခ်ၿပီ ။
" ၿမိဳင္ နဲ႔ ညိဳေလးေတာင္ ေရာက္ၿပီပဲ ။ ကေန႔ အိပ္ရာထ ေနာက္က်ၾကတာလား ။ "
" ဟုတ္တယ္ ကိုျမင့္ေမာင္ ။ ကြၽန္မ နည္းနည္း ေခါင္းမူးေနလို႔ ။ "
" ဟုတ္တယ္ေပါ့ ။ ၿမိဳင္လည္း ပင္ပန္းေနရွာမွာေပါ့ ။
ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ ။ ညိဳေလးေရာ သက္သာရဲ႕လား ။ ဝိုင္ေတြ ေသာက္ထားတာဆိုေတာ့ အဆင္မွေျပရဲ႕လား ။ တစ္ခါမွ မေသာက္ဖူးဘူး မဟုတ္လား ။ "
" ကြၽန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကိုျမင့္ ။ ကိုကိုျမင့္ ေသာက္ေနတာကို ျမင္ဖူးေပမယ့္ အခ်ိဳရည္ေတြလို႔ပဲ ထင္ခဲ့မိတာ ။ အဲ့တာ အခ်ိဳရည္နဲ႔မွားၿပီး ေသာက္မိသြားတာပါ ။
ကြၽန္မေၾကာင့္ မ်က္နွာပ်က္ခဲ့ရရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကိုျမင့္ ။ "
" အို ။ မင္း ေတာင္းပန္စရာ မလိုပါဘူး ။ "
ထိုစကားကို လႊတ္ခနဲ ေျပာမိသူမွာ ၿမိဳင္ ။ မိမိရဲ႕အခ်စ္ကေလးမွာ ထိုသို႔ ေတာင္းပန္ေနသည့္ပံုကို ကာကြယ္လိုစိတ္ျဖင့္ ဝင္ေျပာမိေပမယ့္ ထိုေနရာမွာ မေျပာသင့္မွန္း ၿမိဳင္ နားလည္သည္ ။
ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ ၿမိဳင့္အား မ်က္ခံုးပင့္၍ လွမ္းၾကည့္သည္ ။ ၿမိဳင္ဟာဟမိမိအား မၾကည္ျဖဴသျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာစကားဟု ကိုျမင့္ေမာင္ ထင္မိသည္ ။ ၿပီးေနာက္ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ ညိဳေလးကို လွည့္ၾကည့္ရင္း စကားျပန္ေျပာသည္ ။
" ေတာင္းပန္စရာ မလိုပါဘူး ညိဳေလးရယ္ ။ ကိုကိုျမင့္ နားလည္ပါတယ္ ။ "
အရွည္အရွည္ေတြ ထပ္ျဖစ္လာမွာဆိုးသည္ေၾကာင့္ ၿမိဳင္ဟာ စားပြဲေပၚက ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ကိုယူၿပီး စေတာ္ဘယ္ရီယို သုတ္ကာ စားေသာက္ေနေတာ့သည္ ။
မစားရတာၾကာလွၿပီးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္စာကို စားေနရသည္ေၾကာင့္ ၿမိဳင့္မ်က္နွာဟာ ၿပံဳးလို႔႐ႊင္လို႔သာပင္ ။ ၿပံဳး႐ႊင္ေနေသာ မ်က္နွာလွလွေလးအား ကိုျမင့္ေမာင္ မသိေအာင္ ၊ မရိပ္မိေအာင္ ခိုးၾကည့္ေနမိသည့္မွာ ၿမိဳင့္ရဲ႕အခ်စ္ကေလးသာ ျဖစ္သည္ ။
" ကေန႔ ဘရိတ္ဖက္စာက အေတာ္စားေကာင္းေနပါကလား ။ "
" မမၿမိဳင္အႀကိဳက္ ဗိုလ္စာမို႔လို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ။ "
" မင္းေၾကာင့္ ေတာစာေတြပဲ စားေနရတာ ။ အဲ့သေလာက္ေတာ့ အလိုက္သိေပါ့ ။ "
လင္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လံုးကို အေရွ႕မွာ ထားၿပီး နွစ္ဦးသား တိတ္တခိုးျဖင့္ ခ်စ္ၾကည္ႏူးၾကသည္ ။ ကိုျမင့္ေမာင္ အျမင္မွာေတာ့ ရန္စကားေျပာေနၾကသည္ဟု ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ ။ သူမတို႔နွစ္ဦး၏ မ်က္နွာေပးမ်ားဟာ ပံုမွန္အတိုင္းမဟုတ္ဘဲ မသိမသာ ၿပံဳးေယာင္သန္းေနသည္ ။ ထိုအခ်က္ကိုေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ သတိမျပဳမိ ။
" ဒါျဖင့္ ။ ၿမိဳင္ အျပင္သြားစရာ ရိွေသးလား ။ "
" ရိွတယ္ ကိုျမင့္ေမာင္ ။ ကြၽန္မ ဝယ္စရာေတြရိွလို႔ ။ သူ႔ကို အိတ္ဆြဲေခၚသြားမလို႔ေလ ။ "
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ။ ၿမိဳင္တို႔ နွစ္ေယာက္ အခုလိုမ်ိဳး တရင္းတနွီး ရိွေနတာကို ျမင္ရေတာ့ အစ္ကို ၾကည္ႏူးမိပါရဲ႕ ။ "
" တရင္းတနွီး ။ အင္းေပါ့ ။ ရွင္ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ျဖစ္ပါေစ ။ "
မိမိ ေျပာလိုေသာစကားကို မေျပာေတာ့ဘဲ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ ဆုေတာင္းေပးခဲ့သည္ ။
ထိုလူသံုးဦးသာ မနက္စာ လက္ဆံုစားၾကၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ သူ႔ရာထူးအတြက္ လိုအပ္ေသာ အေထာက္အပံ့ကို ၿမိဳင့္ဆီမွ အကူအညီေတာင္းသည္ ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္လို႔ ၿမိဳင့္ကိုသာ မွီခိုအားကိုးမိတဲ့ ကိုျမင့္ေမာင္လို ေယာက္်ားမ်ိဳးကို လင္ေတာ္မိသည့္အတြက္ အနည္းငယ္မ်ွ ေနာက္တရမိသည္ ။
သို႔ေပတည္း ၁၈ နွစ္ေက်ာ္မွ သံေယာဇဥ္ကို လက္ရိွခ်စ္သူမိန္းကေလးအတြက္ မနႈတ္ဆက္ခ်င္ပါ ။ သံေယာဇဥ္ တြယ္တာမိေသးသည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕ ရာထူးရာခံအတြက္ အေထာက္အပံ့ေပးဖို႔အတြက္ ေခါင္းၿငိမ့္ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္ ။
X X X X X
ဘိုင္စကုပ္ၾကည့္ဖို႔အတြက္ ရထားလံုး စီးလာၾကေသာ ၿမိဳင္ နွင့္ ညိဳေလး ။ ညိဳေလးဟာ ၿမိဳင့္ရဲ႕မ်က္နွာကို စူးနစ္စြာ ၾကည့္ေနသည္ ။ ျမင္းခြာသံ ၊ ျမင္းဟီသံ ၊ ျခဴသံ စေသာအသံမ်ားကို ညိဳေလး မၾကားမိ ။ သူမ ၾကားမိသည္မွာ ၿမိဳင့္ရဲ႕ အသက္ရွဴသံ ။ ၿမိဳင့္ရဲ႕ အသက္ရွဴသံသည္သာ အသက္ရွင္ေနေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ရေစသည္ ။
" ေမၿမိဳ႕က အေတာ္လွတာပဲေနာ္ ။ "
" မမၿမိဳင္ရဲ႕ အလွကိုေတာ့ ဘယ္မွီပါ့မလဲ ။ "
" ဒါျဖင့္ရင္ တို႔အလွကို မွီေလာက္မယ့္အရာက ဘာမ်ားျဖစ္မလဲ ။ "
" အခုခ်ိန္ထိေတာ့ မေတြ႕ေသးပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ အခုလက္ရိွမွာေတာ့ မမၿမိဳင္က အလွဆံုးပဲ ။ "
" ေတာ္တယ္ ။ ဒါကို မင္း ေကာင္းေကာင္းသိသားပဲ ။ "
" မမၿမိဳင္ ။ "
ထိုစကားက ေလးနက္ေသာေလသံနွင့္ ေခၚလိုက္ေသာ စကားျဖစ္သည္ ။ ၿပီးေနာက္ ႐ႊန္းလဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားနွင့္ ၾကည့္လိုက္သည္ေၾကာင့္ ၿမိဳင္ ရင္ခုန္ရၿပီ ။
" ဘာ ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့သလိုႀကီး ၾကည့္ေနရတာလဲ ဟင္ ။ "
" ဘာလို႔လဲ ။ ၾကည့္လို႔မရဘူး ။ "
" အင္း မရဘူး ။ မင္း ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုရင္ တို႔နွလံုးသားေလး မၾကာခင္မွာ ေပါက္ကြဲရလိမ့္မယ္ ။ "
" အို ဒီလိုဆိုေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး ။ ကြၽန္မကို ခ်စ္မိေနတဲ့ နွလံုးသားေလး ေပါက္ကြဲသြားရင္ ။ အိုအို မေတြးရဲစရာပဲ ။ အဲ့သလို မၾကည့္ေတာ့ဘူးေနာ္ ။ "
ဟု ေျပာၿပီး မ်က္လံုးကို အရက္သမား အမူသမားလို က်ဥ္းကာစုလိုက္သည္ေၾကာင့္ ၿမိဳင္ တစ္ေယာက္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေခ်ေတာ့ၿပီ ။
ငယ္႐ြယ္ႏုနယ္ေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝရဲ႕ အခ်စ္တစ္ခုကို ျပန္လည္ရရိွခဲ့သည္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ပါသည္ ။ ၿမိဳင္ဟာ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ အခ်စ္တစ္ခုကို ရူးသြပ္ေနသည္ ။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ေပ်ာ္႐ြင္မႈေတြၾကားမွာ သာယာမိေနသည္ ။
ညိဳေလးေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို နွစ္သက္မိသည္ ။
" ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေလး နဲ႔ မင္းက သိပ္လွတာပဲ ။ "
ေ႐ႊရင္လႊာမွာ ေဝွ႔လႊဲေနေသာ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးကုိ ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည့္ ၿမိဳင္ ။
" မမၿမိဳင္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ လွတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ။ "
ၿမိဳင့္ရဲ႕လက္ဖဝါးႏုႏုကို အသာကိုင္ၿပီး ေျပဳလိုက္သည့္ သိုးေပါက္ေလး ။ သိုးေပါက္ေလးရဲ႕ အၾကည့္မ်ားဟာ အခ်စ္ဆိုေသာ မ်က္ရည္႐ႊဲႀကီးမ်ားနွင့္ ျပည့္နွက္ေနေပသည္ ။
ထို႔နွင့္အတူတူ ၿမိဳင္နွင့္ ညိဳေလးတို႔လည္း ဘိုင္စကုပ္ အတူတူၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေဖာ္ၫႊန္းျပထားေသာ ဓာတ္ရွင္ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္ေၾကာင့္ ရုံတြင္းရိွ ပရိတ္သတ္မ်ား အပါအဝင္ သူမတို႔နွစ္ဦးကပါ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ရႈျဖစ္ခဲ့ၾကေခ်ၿပီ ။
" အခ်စ္ကိုေဖာ္ျပထားတာ သိပ္လွတာပဲေနာ္ မမၿမိဳင္ ။ ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳး အျပင္မွာ ရိွရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္ ။ "
" မင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္ ။ တို႔ ရိွေနေပးမယ္ေလ ။ "
" မမၿမိဳင္ရဲ႕ ရင္ထဲကလာတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ အရိွကိုအရိွအတိုင္းပဲ ခ်စ္ေပးပါ ။ ဒီအခ်စ္ေတြနဲ႔တင္ ကြၽန္မ လံုေလာက္ပါၿပီ ။ "
" တို႔ေတာ့ မလံုေလာက္ဘူး ။ မင္းဆီက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ဒီ့ထက္ပိုၿပီး လိုခ်င္မက္ေမာမိတယ္ ။ အမ်ားႀကီး ။ အမ်ားႀကီး အခ်စ္ခံခ်င္တယ္ ။ "
" ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ မမၿမိဳင္ ။ အမ်ားႀကီး ခ်စ္ေပးမယ္ ။ "
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လမ္းေလ်ွာက္ေနၾကတဲ့ သူမတို႔နွစ္ေယာက္ ။ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ လက္တြဲျခင္းမရိွခဲ့ၾက ။ ၿမိဳင္သည္ေတာ့ ညိဳေလးရဲ႕စကားေၾကာင့္ ရွက္မိၿပီး ေခါင္းေလးငုံ႔ကာ လက္သည္းအခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္မိေခ်ၿပီ ။
ၿမိဳင္ဟာ အခ်စ္ခံရေတာ့မည့္ ခံစားခ်က္အတြက္ ရင္ခုန္မိေနသည္ ။ ထပ္တူက်မည့္ အခ်စ္မ်ိဳး ၊ တူညီမည့္ အခ်စ္မ်ိဳးကို ၿမိဳင္ မက္ေမာသည္ ။ မိမိခ်စ္သလို မိမိကိုယ္လည္း ခ်စ္ေစခ်င္သည္ ။
" ေၾသာ္ ။ မင္းနဲ႔အတူတူ လုပ္ခ်င္တာေလး တစ္ခုရိွတယ္ ။ "
" ဘာမ်ားလဲ မမၿမိဳင္ ။ "
ထိုအခ်ိန္၌ ၿမိဳင္ဟာ အေဆာက္အအံုတစ္ခုထဲသို႔ ခ်ဳိးဝင္သြားေတာ့မည္ကို ညိဳေလး သတိထားမိလိုက္သည္ ။
" မမၿမိဳင္ ။ အဲ့တာ ဘာလဲဟင္ ။ "
" Hotel ေလ ။ "
" ဟို ဟိုဘာႀကီး ။ "
" Hotel Hotel ... "
" ဟိုလတယ္ ။ အဲ့တာ လူေတြအိပ္တဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူးလား ဟင္ ။ "
" ဟုတ္တယ္ေလ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ။ "
ဘာမွမျဖစ္သလို ၿမိဳင့္ရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ ညိဳေလးတစ္ေယာက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ကာျဖင့္ သူမရဲ႕ရင္ဘက္အား လက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ထားခဲ့ေတာ့သည္ ။
" အို ။ အိုး မမၿမိဳင္ရယ္ ။ ခ်စ္သူျဖစ္တာ မေန႔ညကမွေလ ။ တကယ္ဆို တစ္ရက္ေတာင္ ရိွေသးတာမဟုတ္ဘူး ။ မမၿမိဳင္က ကြၽန္မကို စားေတာ့မလို႔လားလို႔ ။ "
" ဟမ္ ။ "
" ဟမ္ မေနပါနဲ႔ ။ ကြၽန္မ အဆင္သင့္ျဖစ္တဲ့ေန႔က်ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္လာမယ္ေလေနာ္ ။ အဲ့အခ်ိန္မွ ႀကိဳက္သေလာက္ စားပါ မမၿမိဳင္ရယ္ ။ "
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နွင့္ ေျပာေနရွာသည့္ ညိဳေလးေၾကာင့္ ၿမိဳင္ရဲ႕မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ ပင့္တက္မိသည္ ။
" မင္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ။ "
" အခုမွ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာပဲ ။
မေန႔ညက နမ္းမိရံုနဲ႔တင္ ဒီလိုပံုစံနဲ႔ လက္စားေခ်မလို႔ မဟုတ္လား ။ လက္စားေခ်မယ္ဆိုရင္လည္း ကြၽန္မ အဆင္သင့္ ျဖစ္မယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ပါ မမၿမိဳင္ ။ အဲ့ေန႔က်ရင္ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ ဒီဟိုလတယ္ႀကီးဆီကို ေခၚလာခဲ့မယ္ ။
အခုေတာ့ စံအိမ္ ျပန္ၾကရေအာင္ မမၿမိဳင္ ။ "
" ဘာလို႔ျပန္မွာလဲ ။ "
" အို မမၿမိဳင္ ။ ကြၽန္မ အဆင့္သင့္မျဖစ္တာကို အတင္းအက်ပ္ လုပ္မလို႔လား ။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ မရဘူးေနာ္ ။ ခ်စ္တာက ခ်စ္တာပဲ ။ အလိုမလိုက္နိုင္ပါဘူး ။ "
" ဘုရားေရ ။ မင္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး အစားခံခ်င္ေနၿပီးေတာ့ ။ မင္း အေတာ္ဆိုးတာပဲကြာ ။ "
" ဟြန္႔ေနာ္ ။ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ပဲ ရိွရဦးမယ္ ။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာျပဳလို႔ ဒီဟိုလတယ္ႀကီးကို ေခၚလာရတာလဲလို႔ ။ "
" ကိုကာကိုလာ ေသာက္မလို႔ ေခၚလာတာေလ ။ "
" ဟမ္ ။ ကိုကို ကိုလာ ။ အို ။ "
" ဒီမယ္ ။ မင္းကို စားရေအာင္ ဘယ္လိုစားရမလဲ သိတာမဟုတ္ဘူး ။ "
" အမယ္ေနာ္ ။ ကြၽန္မလည္း မစားတတ္ပါဘူးလို႔ ။ "
" ေအး ။ ငါတို႔ နွစ္ေယာက္လံုး ဘယ္လိုစားရမလဲ မသိၾကဘူး ။ အဲ့ေတာ့ စားတတ္ေအာင္သာ ေလ့လာထားေတာ့ ။
အခုေတာ့ ကိုကာကိုလာ သြားေသာက္မယ္ ။ လိုက္ခဲ့ေခ် ။ "
" ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ ။ "
Hotel မွာ CocaCola ေသာက္ဖို႔ ေခၚခဲ့ျခင္းရယ္သာ ျဖစ္သည္ ။
X X X X X
morA_nyein
8.1.2023
" မမမြိုင် နဲ့ အပြင်ကို အတူတူ ပြန်သွားလို့ရပြီပေါ့နော် ။ ဒီနေ့ အပြင်သွားရမှာပေါ့နော် ။ ချစ်သူဖြစ်တဲ့ အမှတ်တရလေးနဲ့ အပြင်အတူတူ သွားရမှာပေါ့နော် ။ ဟုတ်လား မမမြိုင် ။ အဲ့လိုလား ဟင် ။ "
အတည်ပြုချက်များနှင့် မေးခွန်းများဟာ များပြားနေတော့သည်ကြောင့် ဘယ်အချက်ကို အတည်ပြုလို့ ဘယ်မေးခွန်းကို ဖြေရပါ့မလဲ မြိုင် မသိတော့ ။
မြိုင် သိသည်က မိမိ၏ ချစ်သူအသစ်လေးမှာ ပျော်နေရှာသည် ။ မိမိနှင့် လက်တွဲခွင့်ရလို့ ဝမ်းသာနေရှာသည် ။ မိမိရဲ့ အချစ်ကို ရရှိခဲ့လို့ ကြည်နူးနေရှာသည် ။ ချစ်သူအသစ်လေး၏ မျက်နှာကို ကြည့်မိတိုင်း အဖြေပေါ်သည် ။
ဤသည်ကား မိမိကို ချစ်မြတ်နိုးသော မျက်ဝန်းညို နှင့် အပြုံးတို့သာ ဖြစ်သည် ။
" မင်း အရမ်းပျော်နေလား ဟင် ။ "
" ပျော်တာပေါ့ မမမြိုင်ရဲ့ ။ "
" အင်း ။ မနေ့ကတည်းက တို့ ရိပ်မိပါတယ် ။ "
်" ဒီလောက်လေးမှ မရိပ်မိရင်လည်း မမမြိုင် က မမမြိုင် မဟုတ်လောက်တော့ဘူး လေ ။ "
ညိုလေး၏ စကားကြောင့် မြိုင်ဟာ တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။ မှန်တင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး အလှပြင်နေတဲ့ မြိုင်ဟာ မိမိ၏ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေသော ချစ်သူညိုလေးအား လေးလံစွာကြည့်မိသည် ။ ပြီးနောက် တီးတိုးစွာဖြင့် ဆိုသည် ။
" ဟုတ်တယ် ။ မနေ့ညက မမမြိုင်က မမမြိုင် မဟုတ်ခဲ့ဘူး ။ တို့သိတဲ့ မြိုင်က တို့တစ်ခါမှ မတွေ့မမြင်ဖူးတဲ့ မြိုင် ဖြစ်ခဲ့တယ် ။ "
" မမမြိုင် ပြောတာတွေကို ကျွန်မ နားမလည်ဘဲ ရှုပ်သွားပြန်ပြီ ။ ဘာပဲဖြစ်နေပါစေ ။ မမမြိုင်က ကျွန်မ ချစ်တဲ့ မမမြိုင် ဆိုတာတော့ မမှားလောက်ပါဘူး ။ "
ထိုစကားကြောင့် မြိုင် ပြုံးမိသည် ။
" လာပါဦး ဒီအနားကို ။ "
" နှစ်ခါခေါ်စရာမလိုပါဘူး ။ အခုပဲ မမမြိုင်ဆီကို အပြေးလာပြီ ။ "
ဟု ပြောပြီး မြိုင့်အနားသို့ သွားသည် ။ ခုံပေါ်မှာထိုင်နေသော မြိုင်ဟာ ညိုလေးရဲ့ ခါးကိုဖက်တွယ်ကာဖြင့် မိမိ၏ ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်ဖို့ ပြောသည် ။
" ဒီမှာ ထိုင် ။ "
" အို မမမြိုင်ကလည်း ။ ကျွန်မ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ လေးနေပါ့ဦးမယ် ။ "
" မင်းလို ပိန်နာရိုးက ဘယ်နားကို လေးမှာလဲ ။ ကဲ ထိုင်စမ်းပါ ။ "
ဆိုကာဖြင့် ညိုလေးရဲ့ တင်ပါးအား ဖြောင်းခနဲမြည်အောင် ချလိုက်တော့သည် ။
" အမေ့ ။ "
နာကျင်မိသဖြင့် အော်လိုက်မိသည် ။ ညိုလေးဟာ မိမိ၏တင်ပါးကို အသာပွတ်ကာဖြင့် နှုတ်ခမ်းသားကို ထော်နေအောင် စူထားသည် ။
ထိုအပြုအမူလေးကို အသည်းတယားယား ဖြစ်နေသူကား မြိုင် ။ မြိုင်ဟာ မျက်လုံးလေးပိတ်သည်အထိ သဘောကျအောင် ရယ်မိရင်း သူမ ရိုက်မိသော တင်ပါးလုံးလုံးလေးအား အသာပွတ်ပေးမိတော့သည် ။
" နာသွားလား ဟင် ။ "
" နာတာပေါ့ လူဆိုးမကြီးရဲ့ ။ ကိုယ့်လက်သံအကြောင်းကို မသိတာလည်း မဟုတ်ဘူး ။ ဖင်ကို ကြိမ်းသွားတာပဲ ။ ဟွန့် ။ "
" ဥုံဖွ ဥုံဖွ ။ "
တင်ပါးလုံးလုံးလေးအား ပွတ်မြဲပွတ်ဆဲပါပင် ။ ခဏအကြာ၌ ညိုလေးဟာ မြိုင့်ရဲ့ ပေါင်ပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်တော့သည် ။
" နေသာထိုင်သာ ရှိလိုက်တာ ။ မမမြိုင်က လုံးကြီးပေါက်လှမို့လို့လား မသိဘူး ။ "
" အလုံးမကြီးတော့ရော နေသာထိုင်သာ မရှိဘူးလား ။ "
" ဒါဟာ ဘယ်တော့မှ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စကြီးပါ ။ "
ညိုလေးသာ မိမိသေတွင်းကို ကိုယ်တိုင်မတူး ။ မြိုင့်အား အပိုင်ချုပ်တတ်သေးသည် ။ ညိုလေးရဲ့ ခါးသွယ်သွယ်အား အပိုင်သိမ်းပိုက်ထားသည့် မြိုင် ။ မြိုင်ဟာ ညိုလေးအား မလွှတ်ချင်ခဲ့တော့ပေ ။
" ကနေ့ ဘယ်သွားမှာလဲ ဟင် မမမြိုင် ။ "
" မင်းကို ဘိုင်စကုပ် လိုက်ပြမယ် ။ နောက်ပြီး တစ်ခုခု သွားစားကြမယ် ။ "
" ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ။ ဘိုင်စကုပ် ကြည့်ချင်နေတာ ဟိုးတစ်ခေါက်တည်းက ။ တစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးဘူးလေ ။ "
" ဒါ့ကြောင့် လိုက်ပြမယ် ပြောတာပေါ့ အချစ်ကလေးရဲ့ ။ "
" အို အချစ်ကလေးတဲ့ ။ ကျွန်မက မမမြိုင်အပိုင်ဆိုတာကို ကြေညာနေတာလား ဟင် ။ "
" အားကျမခံ ပြန်ကြေညာလိုက်ပေါ့ ။ မမမြိုင်က ညိုလေး အပိုင်ပါလို့လေ ။ "
ချစ်ကြည်နူး တစ်တီတူး ကြင်စဦး ဇနီးမောင်နှံလို့ နေနဲ့လ ရွှေနဲ့မြပမာ အတိုင်အဖောက်ညီနေကြပြန်သည် ။
တစ်ချိန်က တွေ့ဆုံလိုက်တိုင်းမှာ ရန်ဖြစ်နေကြတဲ့ မြိုင် နှင့် ညိုလေးတို့ မဟုတ်ဘဲ ။ ယခုမူ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တိုင်း အချစ်များ နှောင်ဖွဲ့နေကြသည် ။
" သြော် ။ တို့ မင်းကို ပေးစရာရှိတယ် ။ "
" ဘာများလဲ ဟင် ။ မမမြိုင် ။ "
ညိုလေးအား သူမ ပေါင်ပေါ်၌ ထိုင်ခိုင်းမြဲ ထိုင်ခိုင်းထားဆဲ ။ မြိုင်ဟာ မှန်တင်ခုံပေါ်က ယွန်းသေတ္တာဗူး သေးသေးလေးအား လှမ်းယူလိုက်သည် ။ ပြီးနောက် ရွှေဆွဲကြိုးလေး တစ်ခုကို ယူလိုက်သည် ။ လော့ကတ်သီးလေးမှာ မည့်သည့်အား ပုံဖော်ထားမှန်း မြိုင် မသိပေမယ့် သေချာသည်အား ပန်းပွင့်တစ်ပွင့်ဖြစ်သည် ။ ထိုပန်းပွင့်အား မြိုင် မသိ ။
" ဒါလေး ။ မင်းကို ပေးချင်တယ် ။ "
" မမမြိုင်ရယ် ။ မမမြိုင်က ကျွန်မကို ဟောဒီ့နားကပ်လေးလည်း ပေးထားပြီးပြီလေ ။ ဒါကိုပါ ကျွန်မ လက်ခံရရင် အားနာလို့ သေတော့မှာပဲ ။ "
" အို အချစ်ကလေးရယ် ။ ချစ်တဲ့သူတွေ ဖြစ်နေကြပြီပဲ ။
ဒီရွှေဆွဲကြိုးလေးကလည်း တို့ ငယ်ငယ်က ဝတ်ခဲ့တဲ့ ဆွဲကြိုးလေးလေ ။ မင်းကို လက်ဆောင်ပေးတာ ။ တစ်ရက်ပြည့်ခါနီး ချစ်သက်လက်ဆောင်ပေါ့ကွယ် ။ "
" မမမြိုင်ကတော့လေ ။ "
ညိုလေးဟာ တစ်စုံတစ်ခုအား တွေးမိ၍ ဝမ်းနည်းမိသည် ။ မြိုင်ဟာ ချစ်ပြီဆိုလျှင်လည်း ရှေ့ရေး နောက်ရေးများကို မကြည့် ။ အချစ်တစ်ခုသာ ကြည့်သည့် မိန်းမဖြစ်သည် ။
ကိုမြင့်မောင်ကိုလည်း အချစ်တစ်ခုတည်းနဲ့ လက်ထပ်ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။ မြိုင်ဟာ ပြည့်စုံနေပါလျက် မိခင်ရဲ့ အမွေ ၊ ပစ္စည်းဥစ္စာများကို မက်မောခြင်းမရှိဘဲ ကိုမြင့်မောင် အညတညနဲ့ လမ်းဘေးက တဲစုတ်လေးမှာ နေရလည်း ဖြစ်သည်ဟူ၍ လက်ထပ်ယူခဲ့ခြင်းပင် ။
မြိုင်ဟာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ရူးသွပ်နေတဲ့ မိန်းမ ။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို မက်မောနေတဲ့ မိန်းမ ။ ထိုမိန်းမကို ချစ်ပေးမယ့်သူ ပေါ်လာခဲ့သည်ကြောင့် မြိုင်ဟာ ထိုသူရဲ့အချစ်ကိုပါ ရူးသွပ်နေခဲ့တော့သည် ။
" ဘာတွေဝမ်းနည်းနေတာတုန်း အချစ်ကလေးရဲ့ ။ "
" ကျွန်မ သိချင်နေတာ ။ အခု မမမြိုင်ဆီက အချစ်ခံနေရပြီလား ဆိုတာကိုလေ ။ "
" ဘာလို့ ဒီမေးခွန်းကို မေးရတာလဲ ။ "
" ကိုကိုမြင့်ကို မမမြိုင် ချစ်သလိုမျိုး ။ ကျွန်မလည်း အချစ်ခံနေရပြီလား ဆိုတာ ။ "
မြိုင်ဟာ တစ်ချက်မျှ တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။ ပြီးနောက် လေးနက်စွာ ပြောသည် ။
" ကိုမြင့်မောင်ကို ချစ်သလိုမျိုး မင်းကို ချစ်မိသွားရင် ။ တို့ အနားက ထွက်ပြေးသွားမှာ သိပ်ကြောက်တယ် ။ "
" ကျွန်မ ထွက်မပြေးပါဘူး ။ ပြီးတော့ အခုအချစ်တွေနဲ့လည်း ကျွန်မ လုံလောက်နေပြီ မမမြိုင် ။
မမမြိုင်သာ ကျွန်မ အနားမှာ ရှိနေပေးနော် ။ အခု ဒီဆွဲကြိုးလေး ဆွဲပေးတော့လေ ။ "
သူမရဲ့စကားကြောင့် မြိုင့်အား ဝမ်းနည်းခွင့်မပြု ။ မြိုင် ဝမ်းနည်းရင် ကမ္ဘာပျက်လောက်တဲ့အထိကို ကြောက်သည် ။
လက်ထဲက ရွှေဆွဲကြိုးကို ငေးကြည့်နေမိသည့် မြိုင် ။ လော့ကတ်သီးလေး ပုံစံအား ဖမ်းယူနေပေမယ့်လို့ ဖမ်းယူလေ ဝေးဝေးရောက်လေ ဖြစ်လေခဲ့သည် ။
ညိုလေး၏ လည်တိုင်သည် ရွှေဆွဲကြိုးလေးအား စောင့်မျှော်လျက်ပင် ။
အသာတကြည်ဖြင့် ထိုရွှေဆွဲကုံးအား ဆွဲပေးလိုက်သည် ။ ရင်ဘက်မို့မို့လေးပေါ်မှာ လော့ကတ်သီးလေး နေရာယူထားချေပြီ ။ မြိုင်ဟာ သူမရဲ့အချစ်ကလေးအား မှန်ထဲမှကြည့်ကာ ကြည်နူးမိသည် ။
နောက်ဆုံးတော့ အချစ်ကို အသစ်တဖန် ရှာတွေ့ခဲ့ပြီ ။ မမျှော်လင့်ထားသော ချစ်ခြင်းမျိုးကို ရှာတွေ့ခဲ့သည်ကြောင့် ကြောက်လည်းကြောက်မိသလို ။ အံ့သြမှင်သက်မိခဲ့သည် ။
" ကိုမြင့်မောင် စောင့်နေတော့မယ် ထင်ရဲ့ ။ မနက်စာ သွားစားရအောင်ကွာ ။ "
" ဟုတ်ကဲ့ မမမြိုင် ။ "
ညိုလေး နှင့် မြိုင်တို့ဟာ စံအိမ်တော်ရှိ လူများ နားလည်မှုမလွဲစေရန်အတွက် ပုံမှန်အတိုင်း ဟန်ဆောင်နေထိုင်ဖြစ်ခဲ့သည် ။ တကယ်ဆို ကိုမြင့်မောင်ကိုယ်တိုင်ကပါ သူမတို့ နှစ်ယောက်အား ညီအစ်မများကဲ့သို့ ရင်းနှီးစေချင်ခဲ့သည် ။
ထမင်းစားပွဲဝိုင်းမှာ ကိုမြင့်မောင်ဟာ အဆင်သင့်စောင့်ဆိုင်းနေသည် ။ ညိုလေး နှင့် မမမြိုင် တို့သည် ခပ်ခွာခွာဖြင့် ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဝင်လာချေပြီ ။
" မြိုင် နဲ့ ညိုလေးတောင် ရောက်ပြီပဲ ။ ကနေ့ အိပ်ရာထ နောက်ကျကြတာလား ။ "
" ဟုတ်တယ် ကိုမြင့်မောင် ။ ကျွန်မ နည်းနည်း ခေါင်းမူးနေလို့ ။ "
" ဟုတ်တယ်ပေါ့ ။ မြိုင်လည်း ပင်ပန်းနေရှာမှာပေါ့ ။
သြော် ဒါနဲ့ ။ ညိုလေးရော သက်သာရဲ့လား ။ ဝိုင်တွေ သောက်ထားတာဆိုတော့ အဆင်မှပြေရဲ့လား ။ တစ်ခါမှ မသောက်ဖူးဘူး မဟုတ်လား ။ "
" ကျွန်မ တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကိုမြင့် ။ ကိုကိုမြင့် သောက်နေတာကို မြင်ဖူးပေမယ့် အချိုရည်တွေလို့ပဲ ထင်ခဲ့မိတာ ။ အဲ့တာ အချိုရည်နဲ့မှားပြီး သောက်မိသွားတာပါ ။
ကျွန်မကြောင့် မျက်နှာပျက်ခဲ့ရရင် တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကိုမြင့် ။ "
" အို ။ မင်း တောင်းပန်စရာ မလိုပါဘူး ။ "
ထိုစကားကို လွှတ်ခနဲ ပြောမိသူမှာ မြိုင် ။ မိမိရဲ့အချစ်ကလေးမှာ ထိုသို့ တောင်းပန်နေသည့်ပုံကို ကာကွယ်လိုစိတ်ဖြင့် ဝင်ပြောမိပေမယ့် ထိုနေရာမှာ မပြောသင့်မှန်း မြိုင် နားလည်သည် ။
ကိုမြင့်မောင်ဟာ မြိုင့်အား မျက်ခုံးပင့်၍ လှမ်းကြည့်သည် ။ မြိုင်ဟာဟမိမိအား မကြည်ဖြူသဖြင့် ပြောလိုက်သောစကားဟု ကိုမြင့်မောင် ထင်မိသည် ။ ပြီးနောက် ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်ဖြင့် ညိုလေးကို လှည့်ကြည့်ရင်း စကားပြန်ပြောသည် ။
" တောင်းပန်စရာ မလိုပါဘူး ညိုလေးရယ် ။ ကိုကိုမြင့် နားလည်ပါတယ် ။ "
အရှည်အရှည်တွေ ထပ်ဖြစ်လာမှာဆိုးသည်ကြောင့် မြိုင်ဟာ စားပွဲပေါ်က ပေါင်မုန့်တစ်ချပ်ကိုယူပြီး စတော်ဘယ်ရီယို သုတ်ကာ စားသောက်နေတော့သည် ။
မစားရတာကြာလှပြီးဖြစ်တဲ့ ဗိုလ်စာကို စားနေရသည်ကြောင့် မြိုင့်မျက်နှာဟာ ပြုံးလို့ရွှင်လို့သာပင် ။ ပြုံးရွှင်နေသော မျက်နှာလှလှလေးအား ကိုမြင့်မောင် မသိအောင် ၊ မရိပ်မိအောင် ခိုးကြည့်နေမိသည့်မှာ မြိုင့်ရဲ့အချစ်ကလေးသာ ဖြစ်သည် ။
" ကနေ့ ဘရိတ်ဖက်စာက အတော်စားကောင်းနေပါကလား ။ "
" မမမြိုင်အကြိုက် ဗိုလ်စာမို့လို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် ။ "
" မင်းကြောင့် တောစာတွေပဲ စားနေရတာ ။ အဲ့သလောက်တော့ အလိုက်သိပေါ့ ။ "
လင်ယောက်ျားတစ်ယောက်လုံးကို အရှေ့မှာ ထားပြီး နှစ်ဦးသား တိတ်တခိုးဖြင့် ချစ်ကြည်နူးကြသည် ။ ကိုမြင့်မောင် အမြင်မှာတော့ ရန်စကားပြောနေကြသည်ဟု ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းတော့ ထိုသို့မဟုတ် ။ သူမတို့နှစ်ဦး၏ မျက်နှာပေးများဟာ ပုံမှန်အတိုင်းမဟုတ်ဘဲ မသိမသာ ပြုံးယောင်သန်းနေသည် ။ ထိုအချက်ကိုတော့ ကိုမြင့်မောင် သတိမပြုမိ ။
" ဒါဖြင့် ။ မြိုင် အပြင်သွားစရာ ရှိသေးလား ။ "
" ရှိတယ် ကိုမြင့်မောင် ။ ကျွန်မ ဝယ်စရာတွေရှိလို့ ။ သူ့ကို အိတ်ဆွဲခေါ်သွားမလို့လေ ။ "
" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ ။ မြိုင်တို့ နှစ်ယောက် အခုလိုမျိုး တရင်းတနှီး ရှိနေတာကို မြင်ရတော့ အစ်ကို ကြည်နူးမိပါရဲ့ ။ "
" တရင်းတနှီး ။ အင်းပေါ့ ။ ရှင် ဖြစ်စေချင်သလို ဖြစ်ပါစေ ။ "
မိမိ ပြောလိုသောစကားကို မပြောတော့ဘဲ ကိုမြင့်မောင်အတွက် ဆုတောင်းပေးခဲ့သည် ။
ထိုလူသုံးဦးသာ မနက်စာ လက်ဆုံစားကြပြီး ကိုမြင့်မောင်ဟာ သူ့ရာထူးအတွက် လိုအပ်သော အထောက်အပံ့ကို မြိုင့်ဆီမှ အကူအညီတောင်းသည် ။ ယောက်ျားတစ်ယောက် ဖြစ်ပေမယ့်လို့ မြိုင့်ကိုသာ မှီခိုအားကိုးမိတဲ့ ကိုမြင့်မောင်လို ယောက်ျားမျိုးကို လင်တော်မိသည့်အတွက် အနည်းငယ်မျှ နောက်တရမိသည် ။
သို့ပေတည်း ၁၈ နှစ်ကျော်မှ သံယောဇဉ်ကို လက်ရှိချစ်သူမိန်းကလေးအတွက် မနှုတ်ဆက်ချင်ပါ ။ သံယောဇဉ် တွယ်တာမိသေးသည် ။
ထို့ကြောင့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ့ ရာထူးရာခံအတွက် အထောက်အပံ့ပေးဖို့အတွက် ခေါင်းငြိမ့်ဖြစ်ခဲ့ပါတော့သည် ။
X X X X X
ဘိုင်စကုပ်ကြည့်ဖို့အတွက် ရထားလုံး စီးလာကြသော မြိုင် နှင့် ညိုလေး ။ ညိုလေးဟာ မြိုင့်ရဲ့မျက်နှာကို စူးနစ်စွာ ကြည့်နေသည် ။ မြင်းခွာသံ ၊ မြင်းဟီသံ ၊ ခြူသံ စသောအသံများကို ညိုလေး မကြားမိ ။ သူမ ကြားမိသည်မှာ မြိုင့်ရဲ့ အသက်ရှူသံ ။ မြိုင့်ရဲ့ အသက်ရှူသံသည်သာ အသက်ရှင်နေသော ခံစားချက်များကို ရစေသည် ။
" မေမြို့က အတော်လှတာပဲနော် ။ "
" မမမြိုင်ရဲ့ အလှကိုတော့ ဘယ်မှီပါ့မလဲ ။ "
" ဒါဖြင့်ရင် တို့အလှကို မှီလောက်မယ့်အရာက ဘာများဖြစ်မလဲ ။ "
" အခုချိန်ထိတော့ မတွေ့သေးပါဘူး ။ ဒါပေမယ့် အခုလက်ရှိမှာတော့ မမမြိုင်က အလှဆုံးပဲ ။ "
" တော်တယ် ။ ဒါကို မင်း ကောင်းကောင်းသိသားပဲ ။ "
" မမမြိုင် ။ "
ထိုစကားက လေးနက်သောလေသံနှင့် ခေါ်လိုက်သော စကားဖြစ်သည် ။ ပြီးနောက် ရွှန်းလဲ့သော မျက်ဝန်းညိုများနှင့် ကြည့်လိုက်သည်ကြောင့် မြိုင် ရင်ခုန်ရပြီ ။
" ဘာ ဘာဖြစ်လို့ အဲ့သလိုကြီး ကြည့်နေရတာလဲ ဟင် ။ "
" ဘာလို့လဲ ။ ကြည့်လို့မရဘူး ။ "
" အင်း မရဘူး ။ မင်း ဒီအတိုင်းသာ ဆက်ကြည့်နေမယ်ဆိုရင် တို့နှလုံးသားလေး မကြာခင်မှာ ပေါက်ကွဲရလိမ့်မယ် ။ "
" အို ဒီလိုဆိုတော့ မဖြစ်ပါဘူး ။ ကျွန်မကို ချစ်မိနေတဲ့ နှလုံးသားလေး ပေါက်ကွဲသွားရင် ။ အိုအို မတွေးရဲစရာပဲ ။ အဲ့သလို မကြည့်တော့ဘူးနော် ။ "
ဟု ပြောပြီး မျက်လုံးကို အရက်သမား အမူသမားလို ကျဉ်းကာစုလိုက်သည်ကြောင့် မြိုင် တစ်ယောက် ခွက်ထိုးခွက်လန် ရယ်ချေတော့ပြီ ။
ငယ်ရွယ်နုနယ်သော ဆယ်ကျော်သက်ဘဝရဲ့ အချစ်တစ်ခုကို ပြန်လည်ရရှိခဲ့သည်ကြောင့် ပျော်ရွှင်ခဲ့ပါသည် ။ မြိုင်ဟာ မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ အချစ်တစ်ခုကို ရူးသွပ်နေသည် ။ အချစ်ကြောင့် ဖြစ်လာတဲ့ ပျော်ရွင်မှုတွေကြားမှာ သာယာမိနေသည် ။
ညိုလေးကြောင့် ဖြစ်လာသော ပျော်ရွှင်မှုကို နှစ်သက်မိသည် ။
" ရွှေဆွဲကြိုးလေး နဲ့ မင်းက သိပ်လှတာပဲ ။ "
ရွှေရင်လွှာမှာ ဝှေ့လွှဲနေသော ရွှေဆွဲကြိုးကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည့် မြိုင် ။
" မမမြိုင်ရဲ့ အချစ်တွေကြောင့် လှတာမျိုး ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် ။ "
မြိုင့်ရဲ့လက်ဖဝါးနုနုကို အသာကိုင်ပြီး ပြေုလိုက်သည့် သိုးပေါက်လေး ။ သိုးပေါက်လေးရဲ့ အကြည့်များဟာ အချစ်ဆိုသော မျက်ရည်ရွှဲကြီးများနှင့် ပြည့်နှက်နေပေသည် ။
ထို့နှင့်အတူတူ မြိုင်နှင့် ညိုလေးတို့လည်း ဘိုင်စကုပ် အတူတူကြည့်ဖြစ်ခဲ့ကြသည် ။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ဖော်ညွှန်းပြထားသော ဓာတ်ရှင်ဇာတ်လမ်းဖြစ်သည်ကြောင့် ရုံတွင်းရှိ ပရိတ်သတ်များ အပါအဝင် သူမတို့နှစ်ဦးကပါ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ရှုဖြစ်ခဲ့ကြချေပြီ ။
" အချစ်ကိုဖော်ပြထားတာ သိပ်လှတာပဲနော် မမမြိုင် ။ ဒီလိုအချစ်မျိုး အပြင်မှာ ရှိရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲနော် ။ "
" မင်းအတွက် အကောင်းဆုံး ကြိုးစားပေးပါ့မယ် ။ တို့ ရှိနေပေးမယ်လေ ။ "
" မမမြိုင်ရဲ့ ရင်ထဲကလာတဲ့ ခံစားချက်နဲ့ အရှိကိုအရှိအတိုင်းပဲ ချစ်ပေးပါ ။ ဒီအချစ်တွေနဲ့တင် ကျွန်မ လုံလောက်ပါပြီ ။ "
" တို့တော့ မလုံလောက်ဘူး ။ မင်းဆီက ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ဒီ့ထက်ပိုပြီး လိုချင်မက်မောမိတယ် ။ အများကြီး ။ အများကြီး အချစ်ခံချင်တယ် ။ "
" ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ မမမြိုင် ။ အများကြီး ချစ်ပေးမယ် ။ "
ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်နေကြတဲ့ သူမတို့နှစ်ယောက် ။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် လက်တွဲခြင်းမရှိခဲ့ကြ ။ မြိုင်သည်တော့ ညိုလေးရဲ့စကားကြောင့် ရှက်မိပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ကာ လက်သည်းအချင်းချင်း ပွတ်တိုက်မိချေပြီ ။
မြိုင်ဟာ အချစ်ခံရတော့မည့် ခံစားချက်အတွက် ရင်ခုန်မိနေသည် ။ ထပ်တူကျမည့် အချစ်မျိုး ၊ တူညီမည့် အချစ်မျိုးကို မြိုင် မက်မောသည် ။ မိမိချစ်သလို မိမိကိုယ်လည်း ချစ်စေချင်သည် ။
" သြော် ။ မင်းနဲ့အတူတူ လုပ်ချင်တာလေး တစ်ခုရှိတယ် ။ "
" ဘာများလဲ မမမြိုင် ။ "
ထိုအချိန်၌ မြိုင်ဟာ အဆောက်အအုံတစ်ခုထဲသို့ ချိုးဝင်သွားတော့မည်ကို ညိုလေး သတိထားမိလိုက်သည် ။
" မမမြိုင် ။ အဲ့တာ ဘာလဲဟင် ။ "
" Hotel လေ ။ "
" ဟို ဟိုဘာကြီး ။ "
" Hotel Hotel ... "
" ဟိုလတယ် ။ အဲ့တာ လူတွေအိပ်တဲ့နေရာ မဟုတ်ဘူးလား ဟင် ။ "
" ဟုတ်တယ်လေ ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ။ "
ဘာမှမဖြစ်သလို မြိုင့်ရဲ့အပြောကြောင့် ညိုလေးတစ်ယောက် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်ကာဖြင့် သူမရဲ့ရင်ဘက်အား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ထားခဲ့တော့သည် ။
" အို ။ အိုး မမမြိုင်ရယ် ။ ချစ်သူဖြစ်တာ မနေ့ညကမှလေ ။ တကယ်ဆို တစ်ရက်တောင် ရှိသေးတာမဟုတ်ဘူး ။ မမမြိုင်က ကျွန်မကို စားတော့မလို့လားလို့ ။ "
" ဟမ် ။ "
" ဟမ် မနေပါနဲ့ ။ ကျွန်မ အဆင်သင့်ဖြစ်တဲ့နေ့ကျရင် နောက်တစ်ခေါက် ပြန်လာမယ်လေနော် ။ အဲ့အချိန်မှ ကြိုက်သလောက် စားပါ မမမြိုင်ရယ် ။ "
တောင်းတောင်းပန်ပန်နှင့် ပြောနေရှာသည့် ညိုလေးကြောင့် မြိုင်ရဲ့မျက်ခုံးတစ်ဖက် ပင့်တက်မိသည် ။
" မင်း ဘာတွေပြောနေတာလဲ ။ "
" အခုမှ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာပဲ ။
မနေ့ညက နမ်းမိရုံနဲ့တင် ဒီလိုပုံစံနဲ့ လက်စားချေမလို့ မဟုတ်လား ။ လက်စားချေမယ်ဆိုရင်လည်း ကျွန်မ အဆင်သင့် ဖြစ်မယ့်နေ့ကို စောင့်ပါ မမမြိုင် ။ အဲ့နေ့ကျရင် ကျွန်မကိုယ်တိုင် ဒီဟိုလတယ်ကြီးဆီကို ခေါ်လာခဲ့မယ် ။
အခုတော့ စံအိမ် ပြန်ကြရအောင် မမမြိုင် ။ "
" ဘာလို့ပြန်မှာလဲ ။ "
" အို မမမြိုင် ။ ကျွန်မ အဆင့်သင့်မဖြစ်တာကို အတင်းအကျပ် လုပ်မလို့လား ။ ဒါမျိုးတော့ မရဘူးနော် ။ ချစ်တာက ချစ်တာပဲ ။ အလိုမလိုက်နိုင်ပါဘူး ။ "
" ဘုရားရေ ။ မင်း ဘာတွေပြောနေတာလဲ ။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် စိတ်ကူးယဉ်ပြီး အစားခံချင်နေပြီးတော့ ။ မင်း အတော်ဆိုးတာပဲကွာ ။ "
" ဟွန့်နော် ။ စိတ်ကူးယဉ်တယ်ပဲ ရှိရဦးမယ် ။ ဒါဖြင့်ရင် ဘာပြုလို့ ဒီဟိုလတယ်ကြီးကို ခေါ်လာရတာလဲလို့ ။ "
" ကိုကာကိုလာ သောက်မလို့ ခေါ်လာတာလေ ။ "
" ဟမ် ။ ကိုကို ကိုလာ ။ အို ။ "
" ဒီမယ် ။ မင်းကို စားရအောင် ဘယ်လိုစားရမလဲ သိတာမဟုတ်ဘူး ။ "
" အမယ်နော် ။ ကျွန်မလည်း မစားတတ်ပါဘူးလို့ ။ "
" အေး ။ ငါတို့ နှစ်ယောက်လုံး ဘယ်လိုစားရမလဲ မသိကြဘူး ။ အဲ့တော့ စားတတ်အောင်သာ လေ့လာထားတော့ ။
အခုတော့ ကိုကာကိုလာ သွားသောက်မယ် ။ လိုက်ခဲ့ချေ ။ "
" ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ။ "
Hotel မှာ CocaCola သောက်ဖို့ ခေါ်ခဲ့ခြင်းရယ်သာ ဖြစ်သည် ။
X X X X X
morA_nyein
8.1.2023