I took off my jacket's hood as I entered the coffee shop. I have an appointment to meet someone. Pinuntahan ko ang mesa na nakareserba para sa akin at nakita kong naroon siya at naghihintay sa pagdating ko.
"How is it?" I asked bago maupo. He smiled and handed me the brown envelope. I instantly check the content.
"May mag-asawang taga-Australia ang naghahanap ng orphanage. Nagbabakasakali silang makapag-ampon ng bata bago sila makabalik sa bansa nila. Mga isang taon o dalawang tanong gulang..." Aniya.
The envelope he handed are the personal profiles of the two foreigners, and also the profile of the orphanage that I've been monitoring this past few days.
"Siguraduhin mong pipiliin nila ang orphanage na'to. Also make sure that they will choose the kid. Magkakaroon siya ng magandang kinabukasan sa pangangalaga nila. There are no history nor bad records about the two. The safety of the kid is assured..." I said at tinago na ang envelope sa loob ng backpack ko.
"Thanks for your business. Paki-ayos at asikaso na lang ang lahat. Balitaan mo ako kaagad..." I added and he nodded. Before I leave my seat, I handed him a small envelope containing some cash.
"May binigay ka na noong nakaraan, hindi ba?" Nagtatakang tanong niya. I stood up and let him get it.
"Additional..." I shortly replied bago umalis. Umuwi ako sa apartment at hindi ulit pumasok sa campus.
As I arrived, napansin kong bukas ang pinto ng apartment ko. At first I'm hesitant to enter because someone might've barged in to rob or other reason that might be dangerous. Ngunit sa huli ay pumasok ako. I noticed a pair of shoes properly arranged at the entrance.
Hindi ko pa man naisasara ang pinto, naamoy ko na ang masarap na ulam na nanggagaling sa kusina. One person instantly goes inside my mind... Si Paolo.
Nagmamadali kong hinubad ang suot kong sapatos at kaagad na dumiretso sa kusina. It's impossible to think that it's him because he's already gone, but other part of my head hopes that it's him...
I decided to realize things lightly, iniisip kong nasa probinsiya lang siya at maraming inaasikaso dahil sa may sakit niyang tatay. That's a lie, that's a delusion I made but I decided to hold onto that lie just to escape the truth.
"Oh? Nandito ka na pala. Saan ka galing?" Professor Jed asked nang makita niya ako sa pinto ng kusina. Katatapos niya lang magluto ng adobo.
After all this time that I knew, I still feel disappointed that it wasn't Paolo who's messing with my kitchen, just like what he always does before...
"Check-ups. How about you? What are you doing here at nakialam ka pa ng kusina ko." tanong ko at naupo sa upuan na nasa mesa.
"Hindi ba halata? Syempre bumisita ako. Pambihira... Ganoon na ba kablangko ang utak mo para makalimutang i-lock ang apartment mo? Amazing..." Hindi makapaniwalang sabi niya at hinandaan ako ng makakain. I didn't reply because I don't feel the obligue to do so.
"Nag-usap na ba kayo ni Darlene?" Dagdag na tanong niya at naupo na rin para kumain. Napahinto ako sa paghiwa sa manok ng ilang segundo bago umiling.
"Wala naman kaming dapat pag-usapan", paglilinaw ko before I took a bite. He sighed at nagsandok para sa plato niya.
"Nawalan rin siya ng kaibigan at hindi tulad mo, matagal na silang magkaibigan ni Paolo. Hindi naman iyun lingid sa kaalaman mo. Mas mabigat ang pagtanggap niya nun..." Pagpapaalala niya. Marahas lamang akong napahinga sa sinabi niya.
"Dapat kausapin mo siya---"
"Why would I? At isa pa, may ibang taong nagpapagaan ng loob niya ngayon. She will get plenty of those---"
"---pero iba pa rin ang manggagaling sa'yo" pagputol niya sa sasabihin ko. Hindi ko na nagawang sumagot at pinili na lamang na kumain.
Ilang minuto kaming natahimik. That was the first time that I felt awkward because of the silence between me and Professor Jed. It's a hunch that there's something in him.
"Balita ko nakulong na siya..." muli na siyang nagsalita. I just shrug and drink the prepared orange juice at the table.
"Ikaw ba talaga ang nag-asikaso nun? Kaya ba hindi ka na pumapasok dahil sa kasong yun?" sunod sunod na tanong niya. Binaba ko na ang gamit kong kutsara at tinidor.
"I did. Justice is served at least, with my little aid." I answered and he hummed.
"Pasensya na. Marami pa akong inaasikaso sa campus. Tinutulungan ko si Mr. Arellano. Nga pala, pabalik-balik doon si Mr. Rodrigo, nakikiusap at hinahanap ka."
So he's on his knees now? Still, he needs to be reprimanded more.
"May iba ka pa bang pinagkakaabalahan? Sa tingin ko kasi, hindi lang iyung tungkol sa kaso ang inaatupag mo..." hinala niya sa seryosong tono. Tumayo na ako para lumabas ng kusina.
"Who knows?" Makahulugang sagot ko bago tumalikod.
"San punta mo? Yung gamot mo inumin mo!" Pasigaw niyang habol. Paolo used to remind me like that.
I went inside my room to prepare my clothes to wear for the next day's visit. I blankly stared at the sky-blue coloured polo that I choose. I will witness something amusing the day after tomorrow.
A day had past. Pagkatapos kong asikasuhin ang mga bagay na dapat kong gawin ay kaagad na akong umuwi. As i arrived at the 4th floor of the apartment building, napansin ko sa kalayuan ang isang puting supot na nasa tapat ng pintuan ng apartment room ko. I walked faster to checked it immediately at napag-alamang isa itong white container.
I took it and looked at its content at nalamang ulam ito, adobo with pineapple bits. Hindi ako nagdalawang isip pa na takpan iyun at itapon na lamang sa kalapit na trash bin. I don't have any appetite, and I don't know where it came from. Pagkatapos itapon iyun, pumasok na ako sa apartment para magpahinga dahil sa magiging lakad ko kinabukasan.
Dumating na ang araw ng pagbisita ko, pero bago pumunta ro'n ay dumaan muna ako sa mga kaanak ni Paolo kasama ang abogado to talk about some stuff regarding the filing of criminal case against Paolo's step-mother at para na rin mabawi sa legal na pamamaraan ang ilang mga ari-ariang walang pakundangang binenta niya for her vices and gambling liabilities, which was a cause of financial shortage for medications ni Manong Patrick, tatay ni Paolo.
After the long talk, I instantly headed to my destination, and now I'm seated in front of her sa loob ng visitors' lobby. I'm silently listening to her nonsense rants while seated comfortably.
"Mabuti na lang talaga't dumalaw ka! Wala akong alam sa inaakusa sa akin ng mga malayo nilang kamag-anak. Kung tutuusin, wala naman silang naitulong ng magkasakit si Patrick! Mga walang-hiya talaga ang mga yun!" kahit pinipigilan niya ang galit, agaw atensiyon pa rin ang boses niyang hindi mapigil sa pagtaas.
"Wala akong kaalam-alam! Basta't dinampot lang ako ng mga lokong pulis na 'yun pagkatapos ipakita ang warrant! May ebidensya ba sila?! Wala naman silang pinakita!" Galit na galit nitong pagrereklamo. I stare at her before deciding to speak after a while.
"May mga ebidensya laban sa'yo, at malakas ang mga iyun para magiit ka at makulong sa selda..." I nonchalantly said.
"Kaya nga't salamat at andito ka. Ang kupad kasi ng anak ko... Alam kong matutulungan mo akong makalabas dito, hindi ba? Mga baliw lang ang maniniwala sa mga kamag-anak nilang 'yun..." pabulong niyang pagkakasabi pagkatapos lumapit ng bahagya.
Bakas sa mga mata niya ang pag-asang hindi ako tatanggi sa pabor na hinihingi niya.
"Sa totoo lang, patong-patong ang isinampang kaso, pero hindi naman sapat para sabihing makukulong ka ng sobrang tagal. Ang kaso lang, sobrang laki ng kakailanganin mong pera para sa piyansa..." walang emosyon kong pagpapaliwanag sa kaniya, pero ngumisi lang siya at hinawakan ang kanang kamay ko.
"Kaya nga, mabait ka namang binata... tsaka hahayaan mo bang makulong ang future biyanan mo? Hindi di'ba? Pahiramin mo ako ng pangpiyansa... Babayaran ko naman, pramis yan..." Malumanay na pagkakasabi niya. I really can't stand her...
Kaagad kong binawi ang kamay ko sa pagkakahawak niya at pinagcross ang mga braso sa dibdib.
"Sa katunayan, hindi ho ang kaanak nina Paolo ang nagsampa ng kaso... No, mali ang pagkakasabi ko. Sila ang nagsampa, pero ako ang nagtulak sa kanilang gawin ho iyun..." kalmado kong paliwanag sa kaniya na ikinapagtaka at ikinalukot ng mukha niya.
"HAHAHA, Teka nga... Ikaw ang nagpasampa ng kaso laban sa'kin?!" natatawa at naiiling itong nakatingin sa akin. Hindi ako kumibo at tinitigan lang din siya. I want to savior the moment to see how she will react.
"Tang*nang buhay! Hindi naman totoo ang paratang niyo! BAKIT MO AKO IPAPAKULONG!" bulyaw niya at napatayo sa kinauupuan niya.
"Gusto kong maparusahan ka. That's simple..." sagot ko sa nakakainsultong tono. Halos mamula ang mukha niya sa panggagalaiti sa galit.
"G*go! Bakit ka nangingialam?! Hindi bale na, makakalabas rin ako rito at humanda ka! Inaasikaso na ng anak ko ang piyansa!" pagwawala niya at dinuro-duro ako habang pinipigilan ito ng dalawang pulis para hindi ito makalapit sa akin.
"Iyun nga ang balak ko, ang makapagpiyansa ka. Ang tanong, saan ka kukuha ng malaking halaga?" walang tinag kong tanong sa kaniya. Ilang minuto ang lumipas bago siya bahagyang kumalma at naupo sa kaninang inuupuan niya.
"Anong kailangan mo? Anong gusto mong mangyare?! Ginagawa mo 'to para sa hustisya? Napakawalang-kwenta..." nakangisi niyang sambit na ikinangisi ko.
"Kaya kong dagdagan pa ang pataw na kaso. Mukha ho yatang nakukulangan ka pa..." Hindi na siya nakapagsalita pa pabalik at napapamura na lamang. Bakas na sa mukha niya na wala siyang laban at kawalan ng pag-asa.
"You'll win if you know about the law, but you're powerful if you have the money. Sa panahon ngayon, hawak mo sa leeg ang batas kapag may pera ka. Pera pera lang ang labanan..." i whispered intimidating her.
"MAY SA H*YOP KA!!!" nagtatagis ang bagang niya ng sabihin iyun at mabilis na sinampal ang pisngi ko.
I lick the little blood from my lip. Hindi na siya nakapagpigil at nagsimula nang magwala sa lobby. Nanonood ang lahat ng naroon sa eskandalong ginagawa niya. Little did she know that it's just a warm up.
The police officers started to drag her back to prison. Bago pa man sila makalabas ng visitors' lobby, dumating ang anak niya at sinusubukan rin siyang pakalmahin. Halata ang pagod sa mukha ng anak niya, dahil siguro sa paghahanap ng perang pangpiyansa. The dark circles below her eyes just prove it and how puff it was shows that she's experiencing the hardships well.
I stood up and exited. Everything is happening according to my plans. Hindi pa iyun natatapos.
End of Chapter 27:
Shaded by Cruelty 2