႐ိုးသစ္ကိုbarသို႔လိုက္ပို႔ၿပီးအျပန္ 24hoursဖြင့္ေသာဆိုင္မွ pizzaတစ္ခ်ပ္ႏွင့္အတူ cokeတစ္ဘူးဝယ္ခဲ့လိုက္သည္။အခ်ိန္အားျဖင့္အေတာ္လင့္ေနၿပီမို႔ ကားကိုမိုင္ကုန္ေမာင္းလာရသည္။အိမ္ကကေလးကိုေတာ့ တိမ္ယံ့ေၾကာင့္စိတ္မပူေစခ်င္။
"ပါပါး ေႏြေရာ..."
တိမ္ယံ႔ကားသံျကားသည္ႏွင့္ ပါပါးကတံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။ေႏြက ပါပါးတို႔အိမ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုလို႔ တိမ္ယံလာေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
"ခုနေလးကေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ေဆာ့ေနၾကေသးတယ္။အခုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီထင္တယ္.."
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္သြားႏိႈးလိုက္ဦးမယ္ ပါပါး "
"ညဥ့္နက္ေနၿပီ သားရယ္။ဒီမွာဘဲ အိပ္သြားၿပီး မနက္က်မွျပန္ေပါ့ "
"ဒါေပမယ့္... "
ပါပါးက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးေလးမဟုတ္ဘဲ အၾကည့္စူးစူးေလးတစ္ခ်က္ကို တိမ္ယံ့ထံပို႔သည္။ပါပါးရဲ႕စကားကို သူမဖယ္႐ွားလို။ဒါေပမယ့္ ေႏြကသူနဲ႔တစ္ခန္းတည္းအိပ္ခ်င္ပါ့မလား။သူ႔အေတြးေတြမဆံုးခင္မွာဘဲ ပါပါးလည္းမ႐ွိေတာ့ေပ။ေျခကိုခပ္ဖြဖြနင္းကာ တိမ္ယံ့ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ေႏြ႔အခန္း႐ွိ႐ွာဆီသို႔...။
ေျခပစ္လက္ပစ္အိပ္ေမာက်ေနေသာ ေကာင္ငယ္ေလးဟာ စမ္းေရေလးေတြထက္ တိမ္စိုင္ေလးေတြထက္ ပိုၿပီးျဖဴစင္သည္။ဟစိ ဟစိျဖစ္ေနေသာ ပါးစပ္ေလးေျကာင့္ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ထားပံုကိုသိသာေစသည္။ေကာင္ေလး၏ဗိုက္ေပၚေမွာက္ရက္ေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ သမီးကိုေပြ႔ခ်ီလိုက္ၿပီး ေဘးတြင္ ေနရာခ်ေပးလိုက္သည္။ခုတင္ေအာင္ျပဳတ္က်ေနေသာ ေစာင္ကိုေကာက္ယူကာ ေကာင္ေလး၏ရင္ဘတ္ထိလံုေအာင္ လႊမ္းျခံဳေပးလိုက္သည္။သူ႔ကိုယ္သူ ေနမေကာင္းတဲ့လူဆိုတာေရာ သတိရေသးရဲ႕လား။ကေလးကိုအလိုလိုက္ၿပီး သူပါလိုက္ေဆာ့ထားပံုပါဘဲ။
"မျဖစ္ေသးပါဘူး။ေခြၽးေတြကိုနစ္ေနတာဘဲ "
တိမ္ယ့ံေခါင္းကိုခါယမ္းကာ ေရခ်ိးခန္းဆီသို႔ဝင္သြားၿပီးေနာက္ ေရဇလံုတစ္ခုကိုယူလာခဲ့သည္။အဝတ္ပိုင္းကိုေရထဲႏွစ္ကာညႇစ္ၿပီးေနာက္ေနြ ့အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို တစ္လံုးစီျဖဳတ္လိုက္သည္။ျဖဴေဖြးေဖြးညွပ္ရိုးမ်ားဟာ သူ၏စိတ္ကိုစမ္းသပ္ေနသလိုလို။ဝဲဘတ္ရင္အံုမွ သူ႔နာမည္ႏွင့္တက္တူးေျကာင့္ ရင္ဖိုလိႈက္ေမာလာရ၏။ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကေတာင္ ကိုယ့္ကိုသစၥာေဖာက္တယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ တကယ္မွန္တယ္။သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ေနရာက သူ႔ကိုအခ်က္ျပေနခဲ့ျပီ။အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့လူကို မ႐ိုးမသားျဖစ္ေနတာကတကယ္ဆိုးဝါးလြန္းတယ္မဟုတ္လား။မ်က္နွာျကီးနီရဲလာကာ ေခ်ြးေစးမ်ားျပန္လာတာေျကာင့္ ေနြ့ကိုအဝတ္အစားအျမန္လဲေပးျပီးေနာက္ ေရခ်ိုးခန္းထဲဝင္ကာ သစၥာေဖာက္ကိုအျမန္ရွင္းဖို့လုပ္ရ၏။
တစ္ေယာက္ထဲဗ်ာမ်ားျပီးေနာက္ ေႏြ့နံေဘးလဲေလ်ာင္းကာ မ်က္ေတာင္တိုစိပ္စိပ္တို့ကိုေရတြက္ျခင္းဆီသို့...။တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႔ႀကီးစိုးေနေသာ အေမွာင္ယံတြင္ တိမ္ယံ့ ့အသက္႐ွဴသံျပင္း႐ွ႐ွသာလ်ွင္ လႊမ္းမိုးေနခဲ့၏။သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေျမေပၚဝဲလို႔...။ႏွလံုးသားေလးသည္လည္း ေႂကြက်မတတ္ယိုင္နဲ႔လို႔...။
ကိုယ္႐ုန္းမထြက္ႏိုင္တဲ့ဒုကၡသစၥာေလးရယ္...မင္းကသိပ္ဥာဏ္မ်ားလိုက္တာ...။
္ပိုင္႐ွင္မသိေအာင္ယူျခင္းသည္ခိုးမႈေျမာက္သည္ဆိုပါက ကြၽန္ေတာ္သည္သူ႔အနမ္းတို႔ကို ခိုးယူေသာရာဇဝတ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
ငွက္ကေလးမ်ား၏ ေတးသီသံႏွင့္အတူ အိမ္၏ဆည္းလည္းသံေလးဟာနံနက္ခင္း၏ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို...။လိုက္ကာစမ်ားကိုျဖတ္ကာက်ဴးေက်ာ္လာေသာ ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးသည္ တိမ္ယံ့မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာ၏။လႈပ္ရြရြျဖစ္လာေသာ ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကိုထိလုမတတ္က်ံဳ႕ထားမိသည္။ေျပးလႊားသံမ်ားသည္ တိမ္ယံ့နားထဲ ျဖတ္ေလ်ွာက္လ်က္႐ွိတာေၾကာင့္ သူႏုိးလာရသည္။
"မီးငယ္ မေျပးနဲ႔ကြာ ဒယ္ဒီေမာလာၿပီေနာ္..."
"ဟင့္ ခ်ိဳးခ်င္ဝူးလို႔... "
အိမ္ရဲ႕ဆည္းလည္းေလးဟာ မိုးမလင္ခင္ကပင္သာယာစြာေပၚထြက္ေနသည္။လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားေနၾကေသာ သားအဖႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႔ကိုဂ႐ုျပဳမိပံုမေပၚ။ဂါဝန္ေလးမကာေျပးေနေသာ သမီးေနာက္ကို ကြၽန္ေတာ့္ရာသီဥတုေလးဟာလိုက္ေနေလရဲ႕။
"ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ..."
တိမ္ယံ့အသံၾကားေတာ့ ခြန္ရီေလးဟာ လံုးတံုးတံုးျဖင့္သူ႔ဆီေျပးလာသည္။
"ပါပါးတိယား "
"ပါပါးမသိဘူးေလ"
"ဟာ ခြန္ရီေၾကာတာခ်ံဳးေအာင္နားေထာင္ပါဦး။ ပါပါးမတိတာခြန္ရီတိရယ္။လူဂ်ီးေယ ေၾကာသလို ခ်ကားခံတာပါခ်ိဳ "
အလိုမက်ေသာႏႈတ္ခမ္းေလးဟာဆူပုတ္ၿပီး တစ္ဖက္သို႔မ်က္ႏွာလႊဲသြားျပန္၏။
"ဟားဟား ေျပာေစဗ်ာ..."
သူတို႔ကိုလက္ပိုက္ကာစိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းတို႔သည္ေမတၱာဓာတ္တို႔ကိန္းေအာင္းေနျပန္၏။ကိုယ္တယုတယပ်ိဳးေထာင္ထားတဲ့ပန္းကေလး ႐ွင္သန္လာတာကိုၾကည္ႏူးေနသလိုမ်ိဳး။အဲ့မ်က္ဝန္းေတြဟာ တကယ့္အႏၱရာယ္ဆိုတာ တိမ္ယံသတိမမူမိလိုက္ေပ။
"ခြန္ရီက ေရမခ်ိဳးခ်င္ပါဝူးခ်ိဳ ဒယ္ဒီကအတင္းခ်ိဳးခိုင္းရယ္ "
"ဒါကေတာ့ သမီးဒယ္ဒီမွန္တယ္ေလ... "
ဒါကိုသမီးကသိပ္သေဘာမတူခ်င္။ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကို အတင္းဆူထားသည္။
ြ"ႏိုး ႏိုး ပါပါး ခြန္ရီမေန႔ကခ်ိဳးတယ္ေယ..."
"ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ျပန္ခ်ိဳးရမွာေပါ့။မခ်ိဳးရင္ ညစ္ပတ္ႀကီးျဖစ္မွာေနာ္..."
"ခြန္ရီေန႔တိုင္းမ်က္ႏွာသစ္တယ္ေယ "
"မတူဘူးေလသမီးရဲ႕ ေရခ်ိဳးမွပိုေခ်ာမွာေပါ့... "
"ဒါဆို ခ်ိဳးဆ်ာလိုေတာ့ဝူး... "
"အမ္..."
"ဘာလို႔ဆို ခြန္ရီကေခ်ာဆံုးမို႔... "
"အယ္..."
သူေျပာခ်င္သည္က သူကေခ်ာၿပီးသားမို႔ေရခ်ိဳးစရာမလိုဘူးဆိုတဲ့သေဘာ...။ျပန္ေျပာစရာစကားေပ်ာက္ကာ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုဆြံအေနရသည္က တိမ္ယံသာျဖစ္ျပီး နံရံကိုမီွကာ တိမ္ယံ့အျဖစ္ကို တခြီခြီရယ္ေနေသာကိုယ္ေတာ္ကိုဆြဲလုပ္ပစ္ခ်င္လာသည္။
"ကဲ ဒယ္ဒီအ႐ွံုးေပးတယ္။ေရမခ်ိဳးတဲ့ကေလးမကိုေတာ့ ဒယ္ဒီ့ေဆးရံုေခၚသြားလို႔မရဘူးေနာ္..."
နွစ္ေယာက္သား ဘာေတြျကံစည္ထားျကသလဲမသိ။သူတို့နွစ္ေယာက္ဆံုရင္ တိမ္ယံကဘဲ အပိုလူလိုလို။ေျပာေတာ့ျဖင့္ တိမ္ငယ့္ကိုေမာင္သိပ္ခ်စ္သေလး ဘာေလးနဲ့။သူ ့့ ထက္သမီးကိုပိုခ်စ္တာ အသိသာႀကီးဘဲေလ။
ခြန္ရီ႕မ်က္လံုးမ်ားက မိႈင္းသြားကာ ေႏြ႔ကိုအတင္းေျပးဖက္ေတာ့သည္။
"ဟင့္ ခ်ိဳးမယ္... "
ေႏြက ေအာင္ႏိုင္သူအျပံဳးျပံဳးကာ ခြန္ရီ႕ကိုေကာက္ေပြ႔လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ စားပြဲေပၚလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ညကpizzaဘူးဟာ႐ွိမေနေတာ့။
"ေႏြ..."
"ဗ်ာ..."
"pizzaဘူးေရာ"
"ေမာင့္အတြက္ဝယ္လာေပးတာမလား။ေမာင္စားလိုက္ၿပီေလ"
"ေအးေနၿပီကို ေႏႊးမစားဘဲ..."
"တစ္ခါတေလေတာ့ ေအးစက္စက္ဆက္ဆံေရးေတြဟာ ပိုၿပီးအရသာ႐ွိသလိုေပါ့ တိမ္ငယ္..."
ေႏြကမပီမသေလးျပံဳးကာ တိမ္ယံျမင္ကြင္းထဲမွေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။အသက္မဲ့ေနေသာ နံရံကိုေငးရင္း ေတာင္စဥ္ေရမရေသာ ေမးခြန္းေတြဟာ ေခါင္းထဲထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ပတ္ဝန္းက်င္မွ ငွက္ေတာင္ပံခတ္သံတို႔ဟာ ေလထုတစ္ခြင္ႀကီးစိုးလ်က္...။
ညက ဦးေလးႀကီးအိမ္ျပန္မလာခဲ့ေပ။အရင္ေန႔ေတြေနာက္က်တယ္ဆိုသည့္တိုင္ေအာင္ အိမ္ကိုေတာ့ေရာက္ေအာင္ျပန္လာခဲ့တာခ်ည္းပင္။သုတစိတ္ပူတတ္ေနၿပီ။ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနတတ္သည့္သုတက ယခုေတာ့ပူေလာင္တတ္ေနျပီ။သုတအေတြးေတြရဲ႕သံုးပံုႏွစ္ပံုကိုဦးေလးႀကီးက ေသခ်ာလုနီးပါးခ်ဳပ္ကိုင္ထားေလၿပီ။ညကတည္းက ဧည့္ခန္းထဲေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္လမ္းေလ်ွာက္ရင္း လူကဂဏွာမၿငိမ္ေပ။အခုထိတစ္စက္ေလးေတာင္မအိပ္ရေသးေသာ သုတပံုမွာ ေခြးစုတ္ဖြားေလးနွင့္ေတာင္တူေနေသးသည္။duty offရက္မို႔တကယ္ေတာ္ေသးတာ။မဟုတ္ရင္လူကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနဦးမွာ။စိတ္ပူတာကိုဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္ေပါ့လို႔ ေျပာရင္လည္း အသံုးမက်တဲ့သူ႔ကိုယ္သူအျပစ္တင္ရမွာဘဲ။တစ္အိမ္တည္းေနၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းဖို႔ေတာင္ေမ့ေနရတယ္လို႔...။
"တင္ တင္ တင္"
အခန္းဘဲလ္သံဟာ ဆက္တိုက္ေပၚထြက္လာတာၾကားမွ သုတရင္ထဲမွအပူလံုးႀကီးက်ေတာ့သည္။စားပြဲေအာက္ ၊အံဆြဲ၊ေသခ်ာပိုက္စိတ္တိုက္ရွာေသာ္လည္း အခန္းေသာ့က႐ွာမေတြ႔ေပ။။
"ၾကာလိုက္တာ ေပါက္စရယ္။ကိုယ္ကမင္းတစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္ထင္လို႔..."
ျပံဳးစစေျပာေနေသာ လူကိုမ်က္ေစာင္းေတြႀကီးပစ္သြင္းလိုက္သည္။တံခါးေဘာင္ကိုမွီကာ သူ႔ကိုလက္ပိုက္ၾကည့္ေနပံုက တကယ္ဆြဲလုပ္ခ်င္စရာ။
"ခင္ဗ်ားကစိတ္ပူတတ္ေသးတယ္ေပါ့။ခင္ဗ်ားမွာလည္း အခန္းေသာ့႐ွိေနတာဘဲ ကိုယ့္ဘာသာဝင္လာလည္းရရဲ႕နဲ႔ဗ်ာ..."
"အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့ေယာက္်ားကို သူ႔မိန္းမကေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့အရသာကိုသိခ်င္လို႔... "
"ဘာ..."
"ဟက္ စတာပါကြာ ေပါက္စရ။ဘယ္ႏွယ့္ စိတ္ေတြဆိုးေနရသလ။ဲ ညက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အျပင္သြားေနလို႔..."
ဦးေလးျကီးကသုတေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြပုတ္လိုက္ေတာ့ သုတရင္ထဲသိမ့္ခနဲ။စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ျကိမ္းေမာင္းခ်င္ေသာ္လည္း စကားလံုးမ်ားသည္ လည္ေခ်ာင္းဝ၌ပင္ေပ်ာက္ရွဆဲ။ဦးေလးႀကီးက အက်ႌခြၽတ္လိုက္ၿပီး သုတမ်က္ႏွာကိုပစ္ေပါက္လိုက္ေတာ့ အမိဖမ္းလိုက္သည္။
"ေဒါက္တာကေတာ္လိုက္တာ။ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးေရသြားခ်ိဳးေတာ္မူဦးမယ္ခင္ဗ်..."
လက္အုပ္ခ်ီကာ ခါးကိုကိုင္းမတတ္ေျပာေနသည္က သုတကိုရြဲ႔ေနတာအသိသာႀကီးမဟုတ္လား။သုတလည္း ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲဦးေလးႀကီးအတြက္ မနက္စာျပင္ေပးရသည္။ဒီေန႔က သုတနားရက္မို႔ဦးေလးႀကီးဘယ္မွမသြားရင္ေကာင္းမယ္။
အို ခက္လိုက္တာ။အသက္ကေလးရလာရင္ သာသနာ့ေဘာင္ထဲဝင္မယ္ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့သူက ဒီအသက္ႀကီးႀကီးအဖိုးႀကီးေၾကာင့္ ကိေလသာတဏွာေတြအပူမီးေတြနဲ့ေလာင္ၿမိဳက္ေနရပါလား။ေနာက္ေန႔ေတာ့ဘုရားသြားၿပီး ေရခ်မ္းကပ္လႉရမယ္။ဗုဒၶဟူးသားေလးရဲ႕ မာယာေက်ာ့ကြင္းကေနလြတ္ေျမာက္လို လြတ္ေျမာက္ျငားေပါ့။
"တင္.."
"ဟုတ္ကဲ့လာပါၿပီခင္ဗ်..."
အေတြးနယ္ပယ္ထဲေျခဆန္႔ေနရင္းမွ ဘဲလ္ျမည္သံေၾကာင့္လန္႔သြားရသည္။ ဧည့္သည္လာတာထင္တယ္။ဟိုေကာင္ေတြမ်ားလား။ဒါေပမယ့္ သူတို႔က duty႐ွိတယ္မလား။
"အယ္ သြန္းသု။ေမေမ..."
သုတကို ျပံဳးကာရပ္ၾကည့္ေနၾကသည့္အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္။သုတလည္း ႐ုတ္တရက္မို႔အံအားသင့္သြားကာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျပန္ျပံဳးျပလိုက္သည္။သြန္းသုေလးဟာ ေမေမ့လက္ကိုဆြဲလို႔ သုတကိုတြန္းတိုက္ကာ အခန္းထဲဝင္လာသည္။
"ေမေမ ေရေလးေသာက္ပါဦးခင္ဗ်.."
သုတ ေမေမ့ကိုေရခြက္ကမ္းေပးေတာ့ ေမေမကညင္ညင္သာသာေလးယူကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေမာ့ေသာက္သည္။ၿပီးေနာက္ ေခြၽးစမ်ားကိုခပ္ဖြဖြသုတ္ေန၏။
"ကိုကို သုသု႔ကိုေတာ့ဘာမွမတိုက္ဘူးလား "
"သုသုေသာက္ခ်င္ရင္ ခုနကကိုကိုၾကမ္းတိုက္တဲ့အရည္ေတြ႐ွိတယ္ "
"ဖြီး ကိုကိုနင္ညစ္ပတ္တယ္ဟာ "
"မညစ္ပတ္ပါဘူး။ငါေန႔တိုင္းေရခ်ိဳးတယ္ "
"ကိုကို..."
"ဘာလဲ..."
သုတက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေမေမ့လက္ေမာင္းကိုခ်ိတ္တြဲလိုက္ေတာ့ သြန္းသုေလးက ေခြးေပါက္ေလးမာန္ဖီသလို တဂီဂီေအာ္ေတာ့သည္။သုတနဲ႔ညီမေလးက ႐ွစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ကြာေပမယ့္ ေတြ႔တာနဲ႔ကိုက္ေနၾကတာ။ဒီတစ္ဦးတည္းေသာညီမေလးကို သုတသိပ္ခ်စ္ပါတယ္။
"ေမေမ ကိုကို႔ကိုမေျပာဘူးလား "
"သားႀကီးရယ္ ညီမေလးကိုမစပါနဲ႔ "
ေမေမကဟန္႔တားေပမယ့္ သုတတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ဟာ မ်က္လံုးခ်င္းစစ္ခင္းေနၾကသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အသံတစ္သံထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
"ေပါက္စေရ ကိုယ့္ကိုတဘတ္ေလးကမ္းပါဦး "
ဘုရားေရ ဦးေလးႀကီး႐ွိတာကို သူေမ့ေနခဲ့တာ။ေမေမနဲ႔သြန္းသုရဲ႕အၾကည့္ေတြဟာ သုတတစ္ေယာက္တည္းဆီသို႔...။သြားကိုအတင္းျဖဲျပကာ ဦးေလးႀကီးကို တဘတ္သြားကမ္းရသည္။
"သားႀကီး အထဲကဘယ္သူလဲ... "
သြန္းသုကသူလည္းသိခ်င္သည္ဟုဆိုကာ အနားကပ္လာသည္။
"ေမေမအဲ့ဒါက... "
ေမေမနဲ႔သြန္းသုရဲ႕အၾကည့္ေတြဟာ သုတအေျဖမွားတာနဲ႔ လည္စင္းခံရႏိုင္သည္။သုတနဖူးမွေခြၽးသီးေလးမ်ားသည္ တစိမ့္စိမ့္စီးက်ေနၿပီး လည္စလုတ္မွာအထက္ေအာက္စုန္ဆန္ခ်ီေနသည္။
"ေပါက္..အယ္..။ဧည့္သည္ေတြေရာက္ေနၾကတာလား။"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွထြက္လာေသာ ဦးေလးႀကီးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ေလ်ွာက္ေရစက္မ်ား တြဲလဲခိုေနသည္။က်စ္လစ္ေသာခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းမွာ ဗလာက်င္းေနေသာေၾကာင့္ သုတေမေမ့ေဘးမွအျမန္ထကာ ေျခေတြလက္ေတြဆန့္ထုတ္ျပီး ကားယားႀကီးျဖင့္ ဦးေလးျကီးကို ကာထားရသည္။
"ေမေမနဲ႔ သုသုမၾကည့္ၾကနဲ႔ေနာ္ "
ေမေမနဲ႔သုသုက ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ သုတကိုၾကည့္ေနၾကသည္။ဦးေလးႀကီးကို အခန္းထဲပို႔ၿပီးျပန္ထြက္လာမွ သုတစိတ္ေအးရသည္။
"ေမေမ သူကေလ..."
"ေမေမ သူနဲ႔ဘဲေျပာခ်င္တယ္"
"ဟိုေလ ေမေမ..."
သုတလက္ေလ်ွာ့လိုက္ရသည္။ေမေမကေတာ့လက္ေလ်ွာ့မည့္ပံုမေပၚ။သြန္းသုကို မ်က္စပစ္ျပေတာ့ သူလည္းမသိပါဟုေခါင္းယမ္းျပသည္။သုတ ေမေမႏွငိ့ဦးေလးႀကီးကို အဆင္ေျပေစခ်င္သည္။ဦးေလးႀကီးက စိတ္ရင္းေကာင္းေပမယ့္ စကားအေျပာမတတ္တာေၾကာင့္သုတစိုးရိမ္မိသည္။ေမေမကေရာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို အိမ္ေပၚေခၚတင္တာနဲ႔ ဒီေလာက္မ်က္ႏွာပ်က္စရာလိုလို႔လား...။
ေရဒီယိုမွပ်ံ ့လြင့္လာေသာ သီခ်င္းသံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခန္းထဲတြင္ လူေလးေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနၾက၏။အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ထိုင္ေနၾကၿပီးေနာက္...
"ဟို... အစ္မႀကီးခင္ဗ်...မဟုတ္ေသးပါဘူး အန္ အန္တီ။ဟာ ေဒၚေဒၚ"
ဘယ္လိုေခၚရမွန္းမသိတာေၾကာင့္ ႐ိုးသစ္ေခါင္း႐ႈပ္လာသည္။သူ႔ရဲ႕အၾကပ္႐ိုက္ေနပံုေၾကာင့္ ေပါက္စေမေမက လက္ကာျပသည္။႐ိုးသစ္လည္း ဘာအျပစ္မွမလုပ္ထားပါဘဲ ကိုယ့္ေယာကၡမနဲ႔ေတြ႔ရသလို ဘာေၾကာင့္ေၾကာက္ေနရတာပါလဲ။ဒါသည္ အသက္35ႏွစ္အထိ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေၾကာက္မိျခင္းျဖစ္သည္။
"အေခၚအေဝၚေတြက သိပ္ျပႆနာမ႐ွိပါဘူး။ဒါနဲ႔မင္းက ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ... "
"ပန္းစိုက္ပါတယ္ေမေမ။သူ႔အလုပ္႐ွင္က အလုပ္ထုတ္လိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူလာေနေနတာပါ။ကြၽန္ေတာ္တို႔က မိတ္..."
သုတစကားမဆံုးေသး ေမေမကလက္ကာျပျပန္သည္။ေမေမဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ သုတနားမလည္။
"ဒီမွာ ငါေျပာတာေသခ်ာနားေထာင္။ငါ့သားကို ပီေကလို ဝါးခ်င္တိုင္းဝါး ေထြးခ်င္တိုင္းေထြးလုပ္လို႔ရမယ္မထင္နဲ႔။အဲ့ေတာ့ လာမယ့္စေနေန႔က်ရင္ လူႀကီးဆံုရာနဲ႔မင္းတို႔ကို ေစ့စပ္ေပးမယ္။အခုေတာ့ ငါသြားနားၿပီ "
"ဗ်ာ..."
သီခ်င္းသံဟာ ႐ုတ္တရက္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ဆိုဖာေပၚတြင္က်န္ခဲ့သည့္ႏွစ္ေယာက္သည္လည္း ဆြံ ့အလ်က္...။
------------------------------------------
ပန္းေရာင္စံုတို႔ျဖင့္ ေအးခ်မ္းလွေသာ ဆိုင္ငယ္ေလးထဲတြင္ ယဥ္ယဥ္ေလးျဖင့္ က်က္သေရ႐ွိလွေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးသည္ ပန္းစည္းတို႔ကိုစည္းေႏွာင္ေန၏။ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ေမးေထာက္ကာေငးေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သည္ ဂႏၶဝင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ေငးေနသလို မ်က္္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္ဘဲစိုက္ၾကည့္ေန၏။သိပ္ကို ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းတဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးမဟုတ္လား။ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ အျဖဴေရာင္စည္းေလးရဲ႕တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီက သူငယ္ခ်င္းေလးေတြပါတဲ့။
"ရိပ္ အဲ့လိုေနရာေတြမသြားတတ္တာသိသားနဲ႔ "
"ဒါဆို ေ႐ွးလည္းမသြားရံုေပါ့ "
စကားလံုးတိုင္းကို တည္တင္းစြာေျပာေနပံုက ေနာက္ေနဟန္ႏွင့္မတူ။သူႏွင့္အတူ ပါတီတက္ရန္မနက္ကတည္းက ရိပ္ကိုဂ်ီတိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။လူခ်မ္းသာမ်ား၏ ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားၾကား ရိပ္မသြားလို။မြန္းၾကပ္၏။လူေတာမတိုးဘူးလို႔ ေျပာရင္လည္း ရိပ္ကေတာ့မျငင္းပါဘူး။
"ေ႐ွးငယ္က လုပ္ငန္း႐ွင္ေလ။သူတို႔က တကူးတကဖိတ္ထားတာ မသြားလို႔မေကာင္းဘူးေလကြယ္"
ေ႐ွးက ခံုကိုခြထိုင္ထားရာမွထကာ ရိပ္ခါးသိမ္သိမ္ေလးကိုေနာက္မွသိုင္းဖက္လိုက္၏။႐ုတ္တရက္ၾကက္သီးေမြးညင္းေလးမ်ားထကာ ရိပ္ရင္ခုန္သံေတြကိုအစိုးမရေတာ့ေပ။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ဒီအမ်ိဳးသမီးအနား႐ွိခဲ့ေပမယ့္ အခုလိုၾကံဳေတြ႕ရတိုင္း ရိပ္ ရင္ခုန္ရစျမဲျဖစ္သည္။ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ သူ႔အားနည္းခ်က္လို႔မဆိုသာတဲ့ အဖိုးတန္သက္႐ွိကေလးျဖစ္သည္။အခုလည္း သူလိုခ်င္တာကို ေခါင္းေလးေဝ့လို႔ ခြၽဲေနျပန္သည္။
"ေနာ္လို႔ ရိပ္။လိုက္ခဲ့ကြာ..."
"မင္းကဆိုးလိုက္တာ ေ႐ွးငယ္ရယ္။မင္းသေဘာဘဲ ဟုတ္ၿပီလား... "
"Yes..."
ရိပ္အေျဖကိုၾကားေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္မုန္႔ရသလို ခုန္ေပါက္ေနသည့္အမ်ိဳးသမီးေၾကာင့္ ရိပ္ပါထပ္ဆင့္ျပံဳးလိုက္မိေသးသည္။အျမဲတမ္းရင့္က်က္ေနတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးမွာလည္း ဒီလိုကေလးဆန္တဲ့အျပဳအမူေလးေတြ႐ွိေသးပါလား။
သူလိုခ်င္တာရသြားေတာ့ Laptopထဲေခါင္းစိုက္ေနျပန္သည္။အလုပ္လုပ္ရင္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ျဖစ္တတ္တဲ့ေ႐ွးေၾကာင့္ ေ႐ွးအစားအေသာက္မွန္ဖို႔က ရိပ္တာဝန္တစ္ခုလိုဘဲ။ဆိုင္က ဒီေန႔လူအနည္းငယ္႐ွင္းတာေၾကာင့္ ရိပ္မွာမ်ားမ်ားစားစားအလုပ္႐ွိမေန။ဒီညေနေတာ့ ပန္းေတြေရာက္ရင္ နည္းနည္းအလုပ္႐ႈပ္ဦးမွာ။ေ႐ွးရဲ႕ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ဝင္ရင္း ဆိုင္ကအလုပ္ေတြလည္းမပ်က္ရေအာင္ ရိပ္ကsocial mediaကတစ္ဆင့္marketingသေဘာမ်ိဳးဆင္းရသည္။အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္ေတာ့ ရိပ္ဆိုင္လာထိုင္ေပးေလ့ရွိသည္။ဒီပန္းဆိုင္ေလးဟာ ဝင္ေငြအသင့္အတင့္႐ွိတဲ့ ရိပ္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေလးပါဘဲ။
ေ႐ွးအတြက္ ထမင္းေၾကာ္တစ္ပြဲကိုမွာေပးၿပီးသိပ္မၾကာလိုက္ Deliveryကလာပို႔ေလသည္။အလုပ္ထဲအာရံုစိုက္ေနရင္ ကမာၻႀကီးကိုေမ့သြားတတ္သည့္ ဒီကေလးမကို ေဘးမွထိုင္ကာစိတ္ရွည္လက္ရွည္ခြံ ့ရသည္။
ဒီလိုကပ္တြယ္ေနတာ မပင္ပန္းဘူးလားလို႔ေမးလာခဲ့ရင္ ႐ွင္တို႔တကယ္ခ်စ္မိသြားတဲ့အခါ သူေပ်ာ္ဖို႔သာပထမျဖစ္ၿပီး သူသာေပ်ာ္ရင္ အရာအားလံုးေပးဆပ္ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနမွာပါဘဲလို႔ ရိပ္ေျဖမိမွာဘဲ။
ဆိုင္ေ႐ွ႕တြင္ ကားတစ္စီးထိုးရပ္လာၿပီး ကားေပၚမွ က်က္သေရ႐ွိလွသည့္အမ်ိဳးသမီးဟာ ေျခလွမ္းေျခႂကြမွန္မွန္ျဖင့္ ဆိုင္ထဲဦးတည္လာသည္။ရိပ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေ႐ွ႕သို႔ထပ္ကာ ခါးကိုအနည္းငယ္ၫႊတ္ၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"မဂၤလာပါ႐ွင္... ။ဘာမ်ားကူညီေပးရမလဲ႐ွင့္..."
"အစ္မက်ဴးလစ္ပန္းေလးေတြၾကည့္ခ်င္လို႔ရယ္...။ရႏိုင္မလား႐ွင့္..."
"ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္႐ွင့္။အထဲကိုႂကြေပးပါေနာ္..."
ရိပ္၏ဦးေဆာင္မႈေအာက္ ထိုအစ္မကလိုက္လာခဲ့၏။အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ အသံေအးေအးေလးႏွင့္အစ္မကို သူမျမင္ဖူးသလို႐ွိေပမယ့္ေသခ်ာေတာ့မမွတ္မိေပ။ေက်ာေပၚျဖန္႔ခ်ထားသည့္ ဆံပင္ေခြမ်ားသည္ သူမအလွကိုပိုေတာက္ပေနသလိုပင္။ပန္းႏုေရာင္ ျမန္မာဝမ္းဆက္ကက်စ္လစ္သြယ္လ်ေသာ သူမခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားေပၚတြင္ ခ်ပ္ရပ္စြာေနရာယူလ်က္။
"အစ္မက ဘာအေရာင္ေလးယူခ်င္တာလဲ႐ွင့္..."
"အယ္...မခြန္း"
"ဟယ္ ေ႐ွးကဒီကိုေရာက္ေနတာလား"
ေ႐ွးနဲ႔ဒီမမလွလွက သိေနၾကတာလား။စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ေနတာမ်ား ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာကငယ္ခ်စ္ဦးနဲ႔ အခုမွျပန္ဆံုတဲ့အတိုင္း။ေငြသိမ္းေကာင္တာမွာထိုင္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားေဘာင္မဝင္သည့္ရိပ္အျဖစ္ဟာ သနားစရာ...။
"ေ႐ွးနဲ႔မမ မေတြ႔ျဖစ္တာၾကာေရာ့မယ္ေနာ္ "
"ဟုတ္ပါ့ ဟုတ္ပါ့။အခုေရာ ပန္းလာၾကည့္တာလား "
"ေႏြေပါ့။သူ ့ေယာက္်ားကိုလက္ေဆာင္ေပးခ်င္တာ ပန္းမေရြးတတ္လို႔ မမကိုအကူအညီေတာင္းလိုက္တာ။ေ႐ွးကိုေျပာရမွာ အားနာလို႔ဆိုမွ မမနဲ႔တန္းတိုးပါေလေရာ။မခက္ေပဘူးလား..."
"မနာက်င္ဘူးလား မခြန္း...။ဟင္ "
ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာေနသည့္ အျပံဳးတို႔ေနာက္ကြယ္က နာက်င္မႈကို ေ႐ွးအတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။လူသားတိုင္းဟာ အခ်စ္ရဲ႕ေက်းကြၽန္ေတြျဖစ္ေနတဲ့အေပၚ အျပစ္တင္စရာဘယ္သူ႔ကိုမွေရေရရာရာ႐ွိမေနခဲ့ေပ။
ကိုကို...။ၿပီးေတာ့ မခြန္း။
ၿပိဳင္မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွဆံုမွတ္မ႐ွိၾကသလို တစ္ဖက္တည္းကိုသတ္တဲ့ ေမတၱာေတြဟာ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔နာက်င္မႈကိုသာေပးစြမ္းၾကစျမဲဘဲေလ။
မခြန္းက အျပံဳးႏုႏုေလးကိုဆင္ျမန္းလိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်သည္။
"အခ်စ္မွာသာ မ်က္စိ႐ွိေနခဲ့ရင္ မမတို႔နာက်င္စရာလိုပါ့မလား။ဦးေႏွာက္မွာထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ နာဗ္ေၾကာေတြ႐ွိေပမယ့္ ႏွလံုးသားကေတာ့ သူခ်စ္ခ်င္တဲ့သူကို စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ခ်စ္ပစ္လိုက္တာဘဲေလ။အခ်စ္ကိုေပးဆပ္ျခင္းပါလို႔ မမ မသတ္မွတ္ထားဘူး။ဒါေပမယ့္ သူသာေပ်ာ္မယ္ဆိုရင္ အသက္ကိုေလာင္းေၾကးထပ္ရမလားမမလုပ္ရဲတယ္။သူေပ်ာ္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက မမေၾကာင့္မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ေလ။ခ်စ္ေနရရံုနဲ႔ေက်နပ္တဲ့မိန္းမပါ ေ႐ွးငယ္ရယ္...။မမအတြက္ဘာျပန္ရပါေစဆိုၿပီးမ႐ွိပါဘူး..."
မခြန္းရဲ႕စကားကိုနားေထာင္ၿပီး ေ႐ွးရင္ဘတ္ေတြမြန္းၾကပ္လာရသည္။ေ႐ွးသာဆိုရင္ေရာ မခြန္းလိုသေဘာထားႏိုင္ပါ့မလား။
"ကဲ မမသြားေတာ့မယ္..."
မခြန္းလက္ထဲ က်ဴးလစ္ပန္းစည္းအဝါေလးဟာ လိုက္ဖက္စြာေနရာယူလ်က္...။
က်ဴးလစ္ဝါေလးေတြရဲ႕အဓိပၸါယ္ဟာ နာက်င္ရရင္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစတဲ့။တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ျခင္းေတြကိုကိုယ္စားျပဳတဲ့ ပန္းေလးေပါ့ကြယ္...။
-------------------------------------
ေလညင္းေလးမ်ားတိုးေဝ့႐ွပ္ေျပးေနၾကၿပီး ေရက်သံတို႔သည္ တူရိယာတစ္ခုကိုတီးခတ္ေနသကဲ့သို႔ ၿငိမ့္ေညာင္းစြာေပၚထြက္ေနသည္။ပန္းေရာင္စံုတို႔ႏွင့္အၿပိဳင္လွေသြးျခယ္ေနၾကသည္က ေရာင္စံုလိပ္ျပာေလးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ဝတ္ရည္စုပ္သူကစုပ္ ပ်ံလိုသူမ်ားက ေတာင္ပံခတ္ကာ တာဝန္ကိုယ္စီျဖင့္ပ်ားပန္းခတ္ေနၾကသည္ကိုၾကည့္ရသည္မွာ သက္႐ွိပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုျကည့္္ေနရသလိုပင္...။စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္း၏။အေမာေျပ၏။သဘာဝတရားႀကီး၏ အလွတရားကိုအျပည့္အဝခံစားႏိုင္ေသာ ဤျခံဝန္းထဲတြင္ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္လည္း႐ွိေန၏။ဝွီးခ်ဲေပၚတြင္ထိုင္ကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေငးေမာေနေသာအမ်ိဳးသားကို သူ႔ေဘးမွအမ်ိဳးသားက စာအုပ္ဖတ္ျပရင္းအခ်ိန္ကုန္ဆံုးေန၏။
"မင္းကုမၸဏီကိုပစ္ၿပီး ငါ့ကိုေန႔တိုင္းလာျပဳစုေနစရာမလိုပါဘူး တိမ္ယံရာ..."
"ဒီလိုေတာ့ဘယ္ဟုတ္မလဲကြ မင္းကငါ့သူငယ္ခ်င္းေလ။မင္းက်န္းမာလာဖို႔က လံုးဝဥသံုငါ့အေပၚမူတည္တယ္ "
လင္းျမတ္က ေခါင္းကိုခါယမ္းကာရယ္ၿပီးေနာက္ ေလပူအခ်ိဳ႕ကိုမႈတ္ထုတ္လိုက္ျပန္သည္။လိပ္ျပာေလးမ်ားထပ်ံသြားၾကသလို ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ႐ုတ္ခ်ည္းတိတ္ဆိတ္လ်က္...။
"မင္းေပါင္ေပါင္းနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးလား လင္းျမတ္..."
လင္းျမတ္မ်က္ဝန္းထဲ အေရာင္ပါသည့္ခံစားခ်က္တို႔ကိုတိမ္ယံေကာင္းစြာမဖတ္တတ္ေပ။ၾကည့္ေလ နက္နဲလာတယ္။အေျဖဟာ သူနဲ႔ပိုၿပီးအလွမ္းေဝးလာသလို...။
"ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ငါကသူတို႔အတြက္ေသၿပီးသားလူတစ္ေယာက္ပါ။အခုမွျပန္ေတြ႔ေတာ့ေရာ ဝမ္းသာပါ့မလား "
"သူ႔အတြက္ေတာ့ မင္းကေသလူမဟုတ္ခဲ့ဘူး..."
တိမ္ယံတစ္ေယာက္တည္း ၿငီးတြားလိုက္သည္။ဒါကိုေတာ့လင္းျမတ္ၾကားပံုမေပၚ။
"မင္းဘာေျပာလိုက္တာလဲ"
"တင္"
ထိုအခ်ိန္တြင္ တိမ္ယံ့ဖုန္းထဲေရာက္လာပါေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုေၾကာင့္ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ကာ တိမ္ယံသည္ နားထင္ေၾကာမ်ားပင္ေထာင္ေနခဲ့သည္။ထိုင္ေနရာမွ ဝုန္းခနဲထရပ္လိုက္ပံုက မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္ဝင္ပူးေနသလိုပင္။
"ငါမသြားလို႔မျဖစ္တဲ့ကိစၥေပၚလာလို႔ သြားလိုက္ဦးမယ္ "
ယတိျပတ္စကားကိုေျပာကာ ကားကိုဝုန္းဒိုင္းၾကဲေမာင္းသြားေသာတိမ္ယံ့ကို လင္းျမတ္နားမလည္။ဘယ္လိုကိစၥကမ်ား သူ႔အသက္အႏၱရာယ္ထက္ပိုအေရးႀကီးေနရတာလဲ။
ေႏြအခုေရာက္ေနသည္က လူငယ္ေတြျကားေရပန္းစားေသာbarတစ္ခု...။ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္မထင္မွတ္ဘဲ ျပန္ေတြ႔ၾကေသာေၾကာင့္ သူတို႔အတင္းေခၚရာေနာက္ ေႏြလိုက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။တိမ္ငယ့္ကို စာပို႔ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ ေရာက္တုန္းrelaxေပါ့ကြာဟုဆိုၿပီး ေႏြ႔ဖုန္းကိုသိမ္းထားၾကသည္။သူတို႔ကrelaxခိုင္းေပမယ့္ ေႏြ႔မွာဖင္ပူေအာင္မထိုင္ႏိုင္။တိမ္ငယ္စိတ္ပူေနမွာဘဲဆိုၿပီး ေႏြ႔မွာရတက္မေအးႏိုင္။
"ေႏြ မင္းကလည္းကြာ ေရာက္တုန္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနမွေပါ့။မင္းမ်က္ႏွာကလည္း အီးမွန္ထားတဲ့႐ုပ္နဲ႔... "
ေက်ာ္စြာ့ဟာသေတြဟာ ေႏြ႔အတြက္ေတာ့ရယ္စရာေကာင္းမေန။ေႏြ႔အျဖစ္က အိမ္ကမိဘေတြစိတ္ပူမွာကို ေနာက္ဆံတင္းေနတဲ့ သံုးတန္းေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနသည္။ေနာက္ၿပီး အယ္လ္ကိုေဟာအ႐ွိန္ေလးေၾကာင့္ လူကရီေဝေဝျဖစ္ေနသည္။ေႏြကကိုယ့္limitကိုယ္သိတယ္။limitေက်ာ္တာနဲ႔ ေလာကႀကီးနဲ႔အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ့တာဘဲ။
"ငါtoiletခဏသြားဦးမယ္ "
ေႏြ႔စိတ္ေတြ မြန္းၾကပ္လာတာေၾကာင့္ အျပင္ဘက္ခဏထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ေရာင္စံုမီးေရာင္ေအာက္က ဂီတသံေတြဟာ သူ႔ဆဲဆိုသံေတြေလာက္ေတာင္သာယာမႈမ႐ွိတာကိုကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ၿပီ။ေရခ်ိန္အေတာ္ေက်ာ္သြားတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကမာၻႀကီးမွာ အရာရာဟာသံုးေလးထပ္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ဘာေၾကာင့္မွန္းရယ္မသိ ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ပိတ္ရပ္ေနတဲ့ လူေျခာက္ေယာက္။
ဟီးသိေတာ့ဘူး ေျခာက္ေယာက္လို႔ထင္တာဘဲ။
"ဟို လမ္းေလးနည္းနည္းေလာက္ဖယ္ေပးပါလားခင္ဗ်... "
"ဟားဟား ကိုယ္တို႔က ဒီဘက္မွာပါကြ။မင္းေလးအေတာ္မူးေနပံုဘဲ ကိုယ္တို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား ဟားဟား။မင္းေပ်ာ္ေစရမယ္လို႔အာမခံတယ္ "
႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုဘဲ သူတို႔ထဲမွတစ္ေယာက္က ေႏြ႔လက္ကိုလာကိုင္တယ္။ၿပီးေနာက္ အ႐ိုင္းဆန္ဆန္အထိအေတြ႔ေတြကိုေႏြခံစားလိုက္ရတယ္။အရာရာဟာမသဲကြဲေပမယ့္ ေႏြ႔ေဒါသေတြဟာေရဆူမွတ္ကိုေက်ာ္လြန္ခဲ့ေလၿပီ။
ေႏြ႔လက္ကိုေျမႇာက္လိုက္ကာ....
"ခြပ္"
"ခြပ္"
"ခြပ္"
တရစပ္ပစ္သြင္းလာေသာလက္သီးမ်ားသည္ ေႏြ႔ဆီကမဟုတ္။တိမ္ငယ္နဲ႔သိပ္တူတဲ့လူ။ေႏြ႔အေ႐ွ႕မွာထိုးႀကိတ္ေနၾကေပမယ့္ ေႏြကဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေဝေဝျဖစ္ေနသည္။
"ေနာက္တစ္ခါ ငါ့အပိုင္ကိုမထိနဲ႔။မ်က္လံုးနဲ႔ေတာင္ ေစ့ေစ့ၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္ အဲ့မ်က္လံုးကိုငါကေဖာက္ထုတ္ေပးမယ္။သူ႔ကိုထိရင္ ေခတ္သစ္ဟစ္တလာဟာ ငါျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ "
ေဒါသအခိုးအေငြ႔တို႔ေတာက္ေလာင္ေနေသာလူႀကီး၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အသံတို႔ေၾကာင့္ အေ႐ွ႕တြင္လဲက်ေနေသာလူငယ္သံုးေယာက္ဟာ တစ္ခ်ိဳးတည္းလစ္ေျပးေတာ့သည္။
တိမ္ယံအေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပြဲခင္းထဲထိုင္ကာပြဲျကည့္သလို ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနသည့္ သူရဲ႕ေလာကနိဗၺာန္ေလး။ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ပူသြားရလဲမသိဘူးလား။ရင္ဘတ္ေတြေအာင့္လြန္းလို႔ ႏွလံုးေရာဂါရေတာ့မလို႔။
"ဘာျဖစ္သြားေသးလဲေမာင္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ "
"ကိုကို ေမာင္အိပ္ခ်င္တယ္ "
တင္းၾကပ္ေနေအာင္ဖက္ထားသည့္သူ႔လည္ပင္းကို ျပန္လည္ဖက္တြယ္လာသည့္လက္ေခ်ာင္းမ်ား...။မ်က္လံုးေတာင္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ သူ႔ကိုေတာ့မွတ္မိေနခဲ့တာဘဲ။ေကာင္ေလးကိုေက်ာပိုးလိုက္ၿပီး ဘားထဲမွထြက္လာေတာ့ လူမ်ားအားလံုး စိတ္အာရံုဟာသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီ၌သာ။အေပၚကအေကာင္ေပါက္က ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေနတယ္လို႔ေတာ့ လံုးဝမထင္လိုက္ပါနဲ႔။တိမ္ယံ့ဆံပင္ေတြလာနမ္းလိုက္ ပါးေလးကိုႏွာေခါင္းခြၽန္ခြၽန္တို႔ျဖင့္ ဖိကပ္နမ္းလိုက္လုပ္ေနသည္။ႏွာေခါင္းထိပ္ေလးေတြရဲေနၿပီး အယ္လ္ကိုေဟာအနံဟာ သူ႔ကိုယ္သင္းရနံလို...။
"ကိုကို ဟိုးမွာပင္လယ္ႀကီးေတြ႔လား"
အင္း ေႏြတစ္ေခတ္သ်ွားတို႔ ေသာက္တလြဲစလုပ္ပါၿပီ။
"အဲဒါျမစ္ေလ မေအေဘးရဲ႕..."
လူကသူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးကိုပိုးထားကတာေလးပါတယ္ဆို ပဒီးပဒါးေတြေျပာေနျပန္ၿပီ။
"ပင္လယ္ထဲမွာ ေရေတြကအမ်ားႀကီးဘဲ ေမာင့္တိမ္ငယ္။ဒါေပမယ့္ေသာက္လို႔မရဘူး။အဲ့လိုဘဲ တိမ္ငယ့္အေပၚထားတဲ့ေမာင့္ေမတၱာေတြဟာ အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။ဒါေတြဟာတိမ္ငယ့္အတြက္ေတာ့ အသံုးမဝင္ခဲ့ဘူးဘဲ... "
ဝမ္းနည္းမႈေတြ႐ွပ္ေျပးေနသည့္ ေမာင့္စကားလံုးတိုင္းဟာ ရင္ကိုအစိမ္းလိုက္ခြဲသည္။ေ႐ွ႕ဆက္မည့္ေျခလွမ္းတို႔ဟာရပ္တန္႔သြားခဲ့သည္။သဘာဝႀကီးဟာ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ျဖစ္ေနသလို တိမ္ယံ့ႏွလံုးသားသည္လည္းနာက်င္လွသည္။
"ဘယ္သဴက မခ်စ္ဘူးလို႔ေျပာလဲ။ကိုယ္ေလ မင္းကို..."
လည္တိုင္ဆီသို႔ သက္ေရာက္လာေသာအသက္႐ွဴသံမ်ွင္းမ်ွင္းေလး။ေဟာ...ေကာင္ေလးအိပ္သြားၿပီ။ေမတၱာတို႔ယိုစိမ့္ေနေသာ အနမ္းတို႔သည္ နဖူးျပင္တစ္ဝိုက္ ျဖန္႔က်က္ေနရာယူခဲ့သည္ကို ရာသီဥတုေလးဟာမသိခဲ့ေပ။
21.12.22
Maple Lynn
ရိုးသစ်ကိုbarသို့လိုက်ပို့ပြီးအပြန် 24hoursဖွင့်သောဆိုင်မှ pizzaတစ်ချပ်နှင့်အတူ cokeတစ်ဘူးဝယ်ခဲ့လိုက်သည်။အချိန်အားဖြင့်အတော်လင့်နေပြီမို့ ကားကိုမိုင်ကုန်မောင်းလာရသည်။အိမ်ကကလေးကိုတော့ တိမ်ယံ့ကြောင့်စိတ်မပူစေချင်။
"ပါပါး နွေရော..."
တိမ်ယံ့ကားသံကြားသည်နှင့် ပါပါးကတံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။နွေက ပါပါးတို့အိမ်ရောက်နေတယ်ဆိုလို့ တိမ်ယံလာခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။
"ခုနေလးကေတာ့ သားအဖနှစ်ယောက်ဆော့နေကြသေးတယ်။အခုတော့ အိပ်ပျော်နေပြီထင်တယ်.."
"ဒါဆို ကျွန်တော်သွားနှိုးလိုက်ဦးမယ် ပါပါး "
"ညဥ့်နက်နေပြီ သားရယ်။ဒီမှာဘဲ အိပ်သွားပြီး မနက်ကျမှပြန်ပေါ့ "
"ဒါပေမယ့်... "
ပါပါးက စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးလေးမဟုတ်ဘဲ အကြည့်စူးစူးလေးတစ်ချက်ကို တိမ်ယံ့ထံပို့သည်။ပါပါးရဲ့စကားကို သူမဖယ်ရှားလို။ဒါပေမယ့် နွေကသူနဲ့တစ်ခန်းတည်းအိပ်ချင်ပါ့မလား။သူ့အတွေးတွေမဆုံးခင်မှာဘဲ ပါပါးလည်းမရှိတော့ပေ။ခြေကိုခပ်ဖွဖွနင်းကာ တိမ်ယံ့ခြေလှမ်းများသည် နွေ့အခန်းရှိရှာဆီသို့...။
ခြေပစ်လက်ပစ်အိပ်မောကျနေသော ကောင်ငယ်လေးဟာ စမ်းရေလေးတွေထက် တိမ်စိုင်လေးတွေထက် ပိုပြီးဖြူစင်သည်။ဟစိ ဟစိဖြစ်နေသော ပါးစပ်လေးကြောင့်ခြေကုန်လက်ပမ်းကျထားပုံကိုသိသာစေသည်။ကောင်လေး၏ဗိုက်ပေါ်မှောက်ရက်လေးအိပ်ပျော်နေသည့် သမီးကိုပွေ့ချီလိုက်ပြီး ဘေးတွင် နေရာချပေးလိုက်သည်။ခုတင်အောင်ပြုတ်ကျနေသော စောင်ကိုကောက်ယူကာ ကောင်လေး၏ရင်ဘတ်ထိလုံအောင် လွှမ်းခြုံပေးလိုက်သည်။သူ့ကိုယ်သူ နေမကောင်းတဲ့လူဆိုတာရော သတိရသေးရဲ့လား။ကလေးကိုအလိုလိုက်ပြီး သူပါလိုက်ဆော့ထားပုံပါဘဲ။
"မဖြစ်သေးပါဘူး။ချွေးတွေကိုနစ်နေတာဘဲ "
တိမ်ယ့ံခေါင်းကိုခါယမ်းကာ ရေချိးခန်းဆီသို့ဝင်သွားပြီးနောက် ရေဇလုံတစ်ခုကိုယူလာခဲ့သည်။အဝတ်ပိုင်းကိုရေထဲနှစ်ကာညှစ်ပြီးနောက်နွေ ့အကျႌကြယ်သီးများကို တစ်လုံးစီဖြုတ်လိုက်သည်။ဖြူဖွေးဖွေးညှပ်ရိုးများဟာ သူ၏စိတ်ကိုစမ်းသပ်နေသလိုလို။ဝဲဘတ်ရင်အုံမှ သူ့နာမည်နှင့်တက်တူးကြောင့် ရင်ဖိုလှိုက်မောလာရ၏။ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ကတောင် ကိုယ့်ကိုသစ္စာဖောက်တယ်ဆိုတဲ့စကားဟာ တကယ်မှန်တယ်။သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်နေရာက သူ့ကိုအချက်ပြနေခဲ့ပြီ။အိပ်ပျော်နေတဲ့လူကို မရိုးမသားဖြစ်နေတာကတကယ်ဆိုးဝါးလွန်းတယ်မဟုတ်လား။မျက်နှာကြီးနီရဲလာကာ ချေွးစေးများပြန်လာတာကြောင့် နွေ့ကိုအဝတ်အစားအမြန်လဲပေးပြီးနောက် ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ သစ္စာဖောက်ကိုအမြန်ရှင်းဖို့လုပ်ရ၏။
တစ်ယောက်ထဲဗျာများပြီးနောက် နွေ့နံဘေးလဲလျောင်းကာ မျက်တောင်တိုစိပ်စိပ်တို့ကိုရေတွက်ခြင်းဆီသို့...။တိတ်ဆိတ်ခြင်းတို့ကြီးစိုးနေသော အမှောင်ယံတွင် တိမ်ယံ့ ့အသက်ရှူသံပြင်းရှရှသာလျှင် လွှမ်းမိုးနေခဲ့၏။သစ်ရွက်ခြောက်တွေ မြေပေါ်ဝဲလို့...။နှလုံးသားလေးသည်လည်း ကြွေကျမတတ်ယိုင်နဲ့လို့...။
ကိုယ်ရုန်းမထွက်နိုင်တဲ့ဒုက္ခသစ္စာလေးရယ်...မင်းကသိပ်ဉာဏ်များလိုက်တာ...။
်ပိုင်ရှင်မသိအောင်ယူခြင်းသည်ခိုးမှုမြောက်သည်ဆိုပါက ကျွန်တော်သည်သူ့အနမ်းတို့ကို ခိုးယူသောရာဇဝတ်သားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။
ငွက္ကေလးမ်ား၏ တေးသီသံနှင့်အတူ အိမ်၏ဆည်းလည်းသံလေးဟာနံနက်ခင်း၏ ပန်းချီကားတစ်ချပ်လို...။လိုက်ကာစများကိုဖြတ်ကာကျူးကျော်လာသော နေရောင်ခြည်နွေးနွေးသည် တိမ်ယံ့မျက်နှာပေါ်သို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာ၏။လှုပ်ရွရွဖြစ်လာသော ခံစားချက်နှင့်အတူ မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကိုထိလုမတတ်ကျုံ့ထားမိသည်။ပြေးလွှားသံများသည် တိမ်ယံ့နားထဲ ဖြတ်လျှောက်လျက်ရှိတာကြောင့် သူနိုးလာရသည်။
"မီးငယ် မပြေးနဲ့ကွာ ဒယ်ဒီမောလာပြီနော်..."
"ဟင့် ချိုးချင်ဝူးလို့... "
အိမ်ရဲ့ဆည်းလည်းလေးဟာ မိုးမလင်ခင်ကပင်သာယာစွာပေါ်ထွက်နေသည်။လိုက်တမ်းပြေးတမ်း ကစားနေကြသော သားအဖနှစ်ယောက်သည် သူ့ကိုဂရုပြုမိပုံမပေါ်။ဂါဝန်လေးမကာပြေးနေသော သမီးနောက်ကို ကျွန်တော့်ရာသီဥတုလေးဟာလိုက်နေလေရဲ့။
"ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ..."
တိမ်ယံ့အသံကြားတော့ ခွန်ရီလေးဟာ လုံးတုံးတုံးဖြင့်သူ့ဆီပြေးလာသည်။
"ပါပါးတိယား "
"ပါပါးမသိဘူးလေ"
"ဟာ ခွန်ရီကြောတာချုံးအောင်နားထောင်ပါဦး။ ပါပါးမတိတာခွန်ရီတိရယ်။လူဂျီးယေ ကြောသလို ချကားခံတာပါချို "
အလိုမကျသောနှုတ်ခမ်းလေးဟာဆူပုတ်ပြီး တစ်ဖက်သို့မျက်နှာလွှဲသွားပြန်၏။
"ဟားဟား ပြောစေဗျာ..."
သူတို့ကိုလက်ပိုက်ကာစိုက်ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းတို့သည်မေတ္တာဓာတ်တို့ကိန်းအောင်းနေပြန်၏။ကိုယ်တယုတယပျိုးထောင်ထားတဲ့ပန်းကလေး ရှင်သန်လာတာကိုကြည်နူးနေသလိုမျိုး။အဲ့မျက်ဝန်းတွေဟာ တကယ့်အန္တရာယ်ဆိုတာ တိမ်ယံသတိမမူမိလိုက်ပေ။
"ခွန်ရီက ရေမချိုးချင်ပါဝူးချို ဒယ်ဒီကအတင်းချိုးခိုင်းရယ် "
"ဒါကေတာ့ သမီးဒယ်ဒီမှန်တယ်လေ... "
ဒါကိုသမီးကသိပ်သဘောမတူချင်။နှုတ်ခမ်းကြီးကို အတင်းဆူထားသည်။
ြ"နိုး နိုး ပါပါး ခွန်ရီမနေ့ကချိုးတယ်ယေ..."
"ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ပြန်ချိုးရမှာပေါ့။မချိုးရင် ညစ်ပတ်ကြီးဖြစ်မှာနော်..."
"ခွန်ရီနေ့တိုင်းမျက်နှာသစ်တယ်ယေ "
"မတူဘူးလေသမီးရဲ့ ရေချိုးမှပိုချောမှာပေါ့... "
"ဒါဆို ချိုးဆျာလိုတော့ဝူး... "
"အမ်..."
"ဘာလို့ဆို ခွန်ရီကချောဆုံးမို့... "
"အယ်..."
သူပြောချင်သည်က သူကချောပြီးသားမို့ရေချိုးစရာမလိုဘူးဆိုတဲ့သဘော...။ပြန်ပြောစရာစကားပျောက်ကာ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လိုဆွံအနေရသည်က တိမ်ယံသာဖြစ်ပြီး နံရံကိုမှီကာ တိမ်ယံ့အဖြစ်ကို တခွီခွီရယ်နေသောကိုယ်တော်ကိုဆွဲလုပ်ပစ်ချင်လာသည်။
"ကဲ ဒယ်ဒီအရှုံးပေးတယ်။ရေမချိုးတဲ့ကလေးမကိုတော့ ဒယ်ဒီ့ဆေးရုံခေါ်သွားလို့မရဘူးနော်..."
နှစ်ယောက်သား ဘာတွေကြံစည်ထားကြသလဲမသိ။သူတို့နှစ်ယောက်ဆုံရင် တိမ်ယံကဘဲ အပိုလူလိုလို။ပြောတော့ဖြင့် တိမ်ငယ့်ကိုမောင်သိပ်ချစ်သလေး ဘာလေးနဲ့။သူ ့့ ထက္သမီးကိုပိုခ်စ္တာ အသိသာကြီးဘဲလေ။
ခွန်ရီ့မျက်လုံးများက မှိုင်းသွားကာ နွေ့ကိုအတင်းပြေးဖက်တော့သည်။
"ဟင့် ချိုးမယ်... "
နွေက အောင်နိုင်သူအပြုံးပြုံးကာ ခွန်ရီ့ကိုကောက်ပွေ့လိုက်သည်။ထို့နောက် စားပွဲပေါ်လှမ်းကြည့်တော့ ညကpizzaဘူးဟာရှိမနေတော့။
"နွေ..."
"ဗ်ာ..."
"pizzaဘူးရော"
"မောင့်အတွက်ဝယ်လာပေးတာမလား။မောင်စားလိုက်ပြီလေ"
"အေးနေပြီကို နွှေးမစားဘဲ..."
"တစ်ခါတလေတော့ အေးစက်စက်ဆက်ဆံရေးတွေဟာ ပိုပြီးအရသာရှိသလိုပေါ့ တိမ်ငယ်..."
နွေကမပီမသလေးပြုံးကာ တိမ်ယံမြင်ကွင်းထဲမှပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။အသက်မဲ့နေသော နံရံကိုငေးရင်း တောင်စဉ်ရေမရသော မေးခွန်းတွေဟာ ခေါင်းထဲထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ပတ်ဝန်းကျင်မှ ငှက်တောင်ပံခတ်သံတို့ဟာ လေထုတစ်ခွင်ကြီးစိုးလျက်...။
ညက ဦးလေးကြီးအိမ်ပြန်မလာခဲ့ပေ။အရင်နေ့တွေနောက်ကျတယ်ဆိုသည့်တိုင်အောင် အိမ္ကိုတော့ရောက်အောင်ပြန်လာခဲ့တာချည်းပင်။သုတစိတ်ပူတတ်နေပြီ။အေးအေးချမ်းချမ်းနေတတ်သည့်သုတက ယခုတော့ပူလောင်တတ်နေပြီ။သုတအတွေးတွေရဲ့သုံးပုံနှစ်ပုံကိုဦးလေးကြီးက သေချာလုနီးပါးချုပ်ကိုင်ထားလေပြီ။ညကတည်းက ဧည့်ခန်းထဲခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လမ်းလျှောက်ရင်း လူကဂဏှာမငြိမ်ပေ။အခုထိတစ်စက်လေးတောင်မအိပ်ရသေးသော သုတပုံမှာ ခွေးစုတ်ဖွားလေးနှင့်တောင်တူနေသေးသည်။duty offရက်မို့တကယ်တော်သေးတာ။မဟုတ်ရင်လူကကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေဦးမှာ။စိတ်ပူတာကိုဖုန်းဆက်မေးကြည့်ပေါ့လို့ ပြောရင်လည်း အသုံးမကျတဲ့သူ့ကိုယ်သူအပြစ်တင်ရမှာဘဲ။တစ်အိမ်တည်းနေပြီး ဖုန်းနံပါတ်တောင်းဖို့တောင်မေ့နေရတယ်လို့...။
"တင် တင် တင်"
အခန်းဘဲလ်သံဟာ ဆက်တိုက်ပေါ်ထွက်လာတာကြားမှ သုတရင်ထဲမှအပူလုံးကြီးကျတော့သည်။စားပွဲအောက် ၊အံဆြဲ၊သေချာပိုက်စိတ်တိုက်ရှာသော်လည်း အခန်းသော့ကရှာမတွေ့ပေ။။
"ကြာလိုက်တာ ပေါက်စရယ်။ကိုယ်ကမင်းတစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်ထင်လို့..."
ပြုံးစစပြောနေသော လူကိုမျက်စောင်းတွေကြီးပစ်သွင်းလိုက်သည်။တံခါးဘောင်ကိုမှီကာ သူ့ကိုလက်ပိုက်ကြည့်နေပုံက တကယ်ဆွဲလုပ်ချင်စရာ။
"ခင်ဗျားကစိတ်ပူတတ်သေးတယ်ပေါ့။ခင်ဗျားမှာလည်း အခန်းသော့ရှိနေတာဘဲ ကိုယ့်ဘာသာဝင်လာလည်းရရဲ့နဲ့ဗျာ..."
"အိမ်ကိုပြန်လာတဲ့ယောက်ျားကို သူ့မိန်းမကစောင့်ကြိုနေတဲ့အရသာကိုသိချင်လို့... "
"ဘာ..."
"ဟက် စတာပါကြာ ပေါက်စရ။ဘယ်နှယ့် စိတ်တွေဆိုးနေရသလ။ဲ ညက သူငယ်ချင်းနဲ့အပြင်သွားနေလို့..."
ဦးလေးကြီးကသုတခေါင်းကို ခပ်ဖွဖွပုတ်လိုက်တော့ သုတရင်ထဲသိမ့်ခနဲ။စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့်ကြိမ်းမောင်းချင်သော်လည်း စကားလုံးများသည် လည်ချောင်းဝ၌ပင်ပျောက်ရှဆဲ။ဦးလေးကြီးက အကျႌချွတ်လိုက်ပြီး သုတမျက်နှာကိုပစ်ပေါက်လိုက်တော့ အမိဖမ်းလိုက်သည်။
"ဒေါက်တာကတော်လိုက်တာ။ကျွန်တော်မျိုးရေသွားချိုးတော်မူဦးမယ်ခင်ဗျ..."
လက်အုပ်ချီကာ ခါးကိုကိုင်းမတတ်ပြောနေသည်က သုတကိုရွဲ့နေတာအသိသာကြီးမဟုတ်လား။သုတလည်း ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲဦးလေးကြီးအတွက် မနက်စာပြင်ပေးရသည်။ဒီနေ့က သုတနားရက်မို့ဦးလေးကြီးဘယ်မှမသွားရင်ကောင်းမယ်။
အို ခက်လိုက်တာ။အသက်ကလေးရလာရင် သာသနာ့ဘောင်ထဲဝင်မယ်ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့သူက ဒီအသက်ကြီးကြီးအဖိုးကြီးကြောင့် ကိလေသာတဏှာတွေအပူမီးတွေနဲ့လောင်မြိုက်နေရပါလား။နောက်နေ့တော့ဘုရားသွားပြီး ရေချမ်းကပ်လှူရမယ်။ဗုဒ္ဓဟူးသားလေးရဲ့ မာယာကျော့ကွင်းကနေလွတ်မြောက်လို လွတ်မြောက်ငြားပေါ့။
"တင်.."
"ဟုတ်ကဲ့လာပါပြီခင်ဗျ..."
အတွေးနယ်ပယ်ထဲခြေဆန့်နေရင်းမှ ဘဲလ်မြည်သံကြောင့်လန့်သွားရသည်။ ဧည့်သည်လာတာထင်တယ်။ဟိုကောင်တွေများလား။ဒါပေမယ့် သူတို့က dutyရှိတယ်မလား။
"အယ် သွန်းသု။မေမေ..."
သုတကို ပြုံးကာရပ်ကြည့်နေကြသည့်အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်။သုတလည်း ရုတ်တရက်မို့အံအားသင့်သွားကာ အူကြောင်ကြောင်ပြန်ပြုံးပြလိုက်သည်။သွန်းသုလေးဟာ မေမေ့လက်ကိုဆွဲလို့ သုတကိုတွန်းတိုက်ကာ အခန်းထဲဝင်လာသည်။
"မေမေ ရေလေးသောက်ပါဦးခင်ဗျ.."
သုတ မေမေ့ကိုရေခွက်ကမ်းပေးတော့ မေမေကညင်ညင်သာသာလေးယူကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းမော့သောက်သည်။ပြီးနောက် ချွေးစများကိုခပ်ဖွဖွသုတ်နေ၏။
"ကိုကို သုသု့ကိုတော့ဘာမှမတိုက်ဘူးလား "
"သုသုသောက်ချင်ရင် ခုနကကိုကိုကြမ်းတိုက်တဲ့အရည်တွေရှိတယ် "
"ဖြီး ကိုကိုနင်ညစ်ပတ်တယ်ဟာ "
"မညစ်ပတ်ပါဘူး။ငါနေ့တိုင်းရေချိုးတယ် "
"ကိုကို..."
"ဘာလဲ..."
သုတက မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ မေမေ့လက်မောင်းကိုချိတ်တွဲလိုက်တော့ သွန်းသုလေးက ခွေးပေါက်လေးမာန်ဖီသလို တဂီဂီအော်တော့သည်။သုတနဲ့ညီမလေးက ရှစ်နှစ်နီးပါးလောက်ကွာပေမယ့် တွေ့တာနဲ့ကိုက်နေကြတာ။ဒီတစ်ဦးတည်းသောညီမလေးကို သုတသိပ်ချစ်ပါတယ်။
"မေမေ ကိုကို့ကိုမပြောဘူးလား "
"သားကြီးရယ် ညီမလေးကိုမစပါနဲ့ "
မေမေကဟန့်တားပေမယ့် သုတတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ဟာ မျက်လုံးချင်းစစ်ခင်းနေကြသည်။ထိုအချိန်တွင် ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ အသံတစ်သံထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
"ပေါက်စရေ ကိုယ့်ကိုတဘတ်လေးကမ်းပါဦး "
ဘုရားရေ ဦးလေးကြီးရှိတာကို သူမေ့နေခဲ့တာ။မေမေနဲ့သွန်းသုရဲ့အကြည့်တွေဟာ သုတတစ်ယောက်တည်းဆီသို့...။သွားကိုအတင်းဖြဲပြကာ ဦးလေးကြီးကို တဘတ်သွားကမ်းရသည်။
"သားကြီး အထဲကဘယ္သူလဲ... "
သွန်းသုကသူလည်းသိချင်သည်ဟုဆိုကာ အနားကပ်လာသည်။
"မေမေအဲ့ဒါက... "
မေမေနဲ့သွန်းသုရဲ့အကြည့်တွေဟာ သုတအဖြေမှားတာနဲ့ လည်စင်းခံရနိုင်သည်။သုတနဖူးမှချွေးသီးလေးများသည် တစိမ့်စိမ့်စီးကျနေပြီး လည်စလုတ်မှာအထက်အောက်စုန်ဆန်ချီနေသည်။
"ပေါက်..အယ်..။ဧည့်သည်တွေရောက်နေကြတာလား။"
ရေချိုးခန်းထဲမှထွက်လာသော ဦးလေးကြီးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်လျှောက်ရေစက်များ တွဲလဲခိုနေသည်။ကျစ်လစ်သောခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ ဗလာကျင်းနေသောကြောင့် သုတမေမေ့ဘေးမှအမြန်ထကာ ခြေတွေလက်တွေဆန့်ထုတ်ပြီး ကားယားကြီးဖြင့် ဦးလေးကြီးကို ကာထားရသည်။
"မေမေနဲ့ သုသုမကြည့်ကြနဲ့နော် "
မေမေနဲ့သုသုက ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် သုတကိုကြည့်နေကြသည်။ဦးလေးကြီးကို အခန်းထဲပို့ပြီးပြန်ထွက်လာမှ သုတစိတ်အေးရသည်။
"မေမေ သူကေလ..."
"မေမေ သူနဲ့ဘဲပြောချင်တယ်"
"ဟိုလေ မေမေ..."
သုတလက်လျှော့လိုက်ရသည်။မေမေကတော့လက်လျှော့မည့်ပုံမပေါ်။သွန်းသုကို မျက်စပစ်ပြတော့ သူလည်းမသိပါဟုခေါင်းယမ်းပြသည်။သုတ မေမေနှငိ့ဦးလေးကြီးကို အဆင်ပြေစေချင်သည်။ဦးလေးကြီးက စိတ်ရင်းကောင်းပေမယ့် စကားအပြောမတတ်တာကြောင့်သုတစိုးရိမ်မိသည်။မေမေကရော မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်တာနဲ့ ဒီလောက်မျက်နှာပျက်စရာလိုလို့လား...။
ရေဒီယိုမှပျံ ့လွင့်လာသော သီချင်းသံမှလွဲ၍ တိတ်ဆိတ်နေသောအခန်းထဲတွင် လူလေးယောက်ဟာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လှည့်ပတ်ကြည့်နေကြ၏။အချိန်ကြာမြင့်စွာ ထိုင်နေကြပြီးနောက်...
"ဟို... အစ်မကြီးခင်ဗျ...မဟုတ်သေးပါဘူး အန် အန္တီ။ဟာ ဒေါ်ဒေါ်"
ဘယ်လိုခေါ်ရမှန်းမသိတာကြောင့် ရိုးသစ်ခေါင်းရှုပ်လာသည်။သူ့ရဲ့အကြပ်ရိုက်နေပုံကြောင့် ပေါက်စမေမေက လက်ကာပြသည်။ရိုးသစ်လည်း ဘာအပြစ်မှမလုပ်ထားပါဘဲ ကိုယ့်ယောက္ခမနဲ့တွေ့ရသလို ဘာကြောင့်ကြောက်နေရတာပါလဲ။ဒါသည် အသက်35နှစ်အထိ ပထမဆုံးအကြိမ် ကြောက်မိခြင်းဖြစ်သည်။
"အခေါ်အဝေါ်တွေက သိပ်ပြဿနာမရှိပါဘူး။ဒါနဲ့မင်းက ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ... "
"ပန်းစိုက်ပါတယ်မေမေ။သူ့အလုပ်ရှင်က အလုပ်ထုတ်လိုက်လို့ ကျွန်တော်နဲ့အတူလာနေနေတာပါ။ကျွန်တော်တို့က မိတ်..."
သုတစကားမဆုံးသေး မေမေကလက်ကာပြပြန်သည်။မေမေဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ သုတနားမလည်။
"ဒီမွာ ငါပြောတာသေချာနားထောင်။ငါ့သားကို ပီကေလို ဝါးချင်တိုင်းဝါး ထွေးချင်တိုင်းထွေးလုပ်လို့ရမယ်မထင်နဲ့။အဲ့တော့ လာမယ့်စနေနေ့ကျရင် လူကြီးဆုံရာနဲ့မင်းတို့ကို စေ့စပ်ပေးမယ်။အခုတော့ ငါသွားနားပြီ "
"ဗ်ာ..."
သီချင်းသံဟာ ရုတ်တရက်တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ဆိုဖာပေါ်တွင်ကျန်ခဲ့သည့်နှစ်ယောက်သည်လည်း ဆြံ ့အလျက်...။
------------------------------------------
ပန်းရောင်စုံတို့ဖြင့် အေးချမ်းလှသော ဆိုင်ငယ်လေးထဲတွင် ယဉ်ယဉ်လေးဖြင့် ကျက်သရေရှိလှသော အမျိုးသမီးငယ်လေးသည် ပန်းစည်းတို့ကိုစည်းနှောင်နေ၏။ထိုအမျိုးသမီးကို မေးထောက်ကာငေးနေသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်သည် ဂန္ဓဝင်ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကို ငေးနေသလို မျက််တောင်တစ်ချက်မခတ်ဘဲစိုက်ကြည့်နေ၏။သိပ်ကို ကြည်နူးဖို့ကောင်းတဲ့အခိုက်အတန့်လေးမဟုတ်လား။ဒါပေမယ့် သူတို့ဟာ အဖြူရောင်စည်းလေးရဲ့တစ်ဖက်တစ်ချက်စီက သူငယ်ချင်းလေးတွေပါတဲ့။
"ရိပ် အဲ့လိုနေရာတွေမသွားတတ်တာသိသားနဲ့ "
"ဒါဆို ရှေးလည်းမသွားရုံပေါ့ "
စကားလုံးတိုင်းကို တည်တင်းစွာပြောနေပုံက နောက်နေဟန်နှင့်မတူ။သူနှင့်အတူ ပါတီတက်ရန်မနက်ကတည်းက ရိပ်ကိုဂျီတိုက်နေခြင်းဖြစ်သည်။လူချမ်းသာများ၏ ဟန်ဆောင်မျက်နှာဖုံးများကြား ရိပ်မသွားလို။မွန်းကြပ်၏။လူတောမတိုးဘူးလို့ ပြောရင်လည်း ရိပ်ကတော့မငြင်းပါဘူး။
"ရှေးငယ်က လုပ်ငန်းရှင်လေ။သူတို့က တကူးတကဖိတ္ထားတာ မသွားလို့မကောင်းဘူးလေကွယ်"
ရှေးက ခုံကိုခွထိုင်ထားရာမှထကာ ရိပ်ခါးသိမ်သိမ်လေးကိုနောက်မှသိုင်းဖက်လိုက်၏။ရုတ်တရက်ကြက်သီးမွေးညင်းလေးများထကာ ရိပ်ရင်ခုန်သံတွေကိုအစိုးမရတော့ပေ။နှစ်ပေါင်းများစွာကြာအောင် ဒီအမျိုးသမီးအနားရှိခဲ့ပေမယ့် အခုလိုကြုံတွေ့ရတိုင်း ရိပ် ရင်ခုန်ရစမြဲဖြစ်သည်။ဒီအမျိုးသမီးဟာ သူ့အားနည်းချက်လို့မဆိုသာတဲ့ အဖိုးတန်သက်ရှိကလေးဖြစ်သည်။အခုလည်း သူလိုချင်တာကို ခေါင်းလေးဝေ့လို့ ချွဲနေပြန်သည်။
"နော်လို့ ရိပ်။လိုက်ခဲ့ကွာ..."
"မင်းကဆိုးလိုက်တာ ရှေးငယ်ရယ်။မင်းသဘောဘဲ ဟုတ်ပြီလား... "
"Yes..."
ရိပ်အဖြေကိုကြားတော့ ကလေးတစ်ယောက်မုန့်ရသလို ခုန်ပေါက်နေသည့်အမျိုးသမီးကြောင့် ရိပ်ပါထပ်ဆင့်ပြုံးလိုက်မိသေးသည်။အမြဲတမ်းရင့်ကျက်နေတဲ့ ဒီအမျိုးသမီးမှာလည်း ဒီလိုကလေးဆန်တဲ့အပြုအမူလေးတွေရှိသေးပါလား။
သူလိုချင်တာရသွားတော့ Laptopထဲခေါင်းစိုက်နေပြန်သည်။အလုပ်လုပ်ရင် ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ဖြစ်တတ်တဲ့ရှေးကြောင့် ရှေးအစားအသောက်မှန်ဖို့က ရိပ်တာဝန်တစ်ခုလိုဘဲ။ဆိုင်က ဒီနေ့လူအနည်းငယ်ရှင်းတာကြောင့် ရိပ်မှာများများစားစားအလုပ်ရှိမနေ။ဒီညနေတော့ ပန်းတွေရောက်ရင် နည်းနည်းအလုပ်ရှုပ်ဦးမှာ။ရှေးရဲ့ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်ဝင်ရင်း ဆိုင်ကအလုပ်တွေလည်းမပျက်ရအောင် ရိပ္ကsocial mediaကတစ်ဆင့်marketingသဘောမျိုးဆင်းရသည်။အလုပ်ပိတ်ရက်တွေဆိုရင်တော့ ရိပ်ဆိုင်လာထိုင်ပေးလေ့ရှိသည်။ဒီပန်းဆိုင်လေးဟာ ဝင်ငွေအသင့်အတင့်ရှိတဲ့ ရိပ်ရဲ့ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်းလေးပါဘဲ။
ရှေးအတွက် ထမင်းကြော်တစ်ပွဲကိုမှာပေးပြီးသိပ်မကြာလိုက် Deliveryကလာပို့လေသည်။အလုပ်ထဲအာရုံစိုက်နေရင် ကမ္ဘာကြီးကိုမေ့သွားတတ်သည့် ဒီကေလးမကို ဘေးမှထိုင်ကာစိတ်ရှည်လက်ရှည်ခွံ ့ရသည်။
ဒီလိုကပ်တွယ်နေတာ မပင်ပန်းဘူးလားလို့မေးလာခဲ့ရင် ရှင်တို့တကယ်ချစ်မိသွားတဲ့အခါ သူပျော်ဖို့သာပထမဖြစ်ပြီး သူသာပျော်ရင် အရာအားလုံးပေးဆပ်ဖို့အသင့်ဖြစ်နေမှာပါဘဲလို့ ရိပ်ဖြေမိမှာဘဲ။
ဆိုင်ရှေ့တွင် ကားတစ်စီးထိုးရပ်လာပြီး ကားပေါ်မှ ကျက်သရေရှိလှသည့်အမျိုးသမီးဟာ ခြေလှမ်းခြေကြွမှန်မှန်ဖြင့် ဆိုင်ထဲဦးတည်လာသည်။ရိပ် လက်နှစ်ဖက်ကိုရှေ့သို့ထပ်ကာ ခါးကိုအနည်းငယ်ညွှတ်ပြီးနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"မင်္ဂလာပါရှင်... ။ဘာများကူညီပေးရမလဲရှင့်..."
"အစ်မကျူးလစ်ပန်းလေးတွေကြည့်ချင်လို့ရယ်...။ရနိုင်မလားရှင့်..."
"ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်ရှင့်။အထဲကိုကြွပေးပါနော်..."
ရိပ်၏ဦးဆောင်မှုအောက် ထိုအစ်မကလိုက်လာခဲ့၏။အပြုံးချိုချို အသံအေးအေးလေးနှင့်အစ်မကို သူမမြင်ဖူးသလိုရှိပေမယ့်သေချာတော့မမှတ်မိပေ။ကျောပေါ်ဖြန့်ချထားသည့် ဆံပင်ခွေများသည် သူမအလှကိုပိုတောက်ပနေသလိုပင်။ပန်းနုရောင် မြန်မာဝမ်းဆက်ကကျစ်လစ်သွယ်လျသော သူမခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားပေါ်တွင် ချပ်ရပ်စွာနေရာယူလျက်။
"အစ္မက ဘာအရောင်လေးယူချင်တာလဲရှင့်..."
"အယ်...မခွန်း"
"ဟယ် ရှေးကဒီကိုရောက်နေတာလား"
ရှေးနဲ့ဒီမမလှလှက သိနေကြတာလား။စကားတွေဖောင်ဖွဲ့နေတာများ နှစ်ပေါင်းတစ်ရာကငယ်ချစ်ဦးနဲ့ အခုမှပြန်ဆုံတဲ့အတိုင်း။ငွေသိမ်းကောင်တာမှာထိုင်ရင်း သူတို့နှစ်ယောက်ကြားဘောင်မဝင်သည့်ရိပ်အဖြစ်ဟာ သနားစရာ...။
"ရှေးနဲ့မမ မတွေ့ဖြစ်တာကြာရော့မယ်နော် "
"ဟုတ်ပါ့ ဟုတ်ပါ့။အခုရော ပန်းလာကြည့်တာလား "
"နွေပေါ့။သူ ့ယောက်ျားကိုလက်ဆောင်ပေးချင်တာ ပန်းမရွေးတတ်လို့ မမကိုအကူအညီတောင်းလိုက်တာ။ရှေးကိုပြောရမှာ အားနာလို့ဆိုမှ မမနဲ့တန်းတိုးပါလေရော။မခက်ပေဘူးလား..."
"မနာကျင်ဘူးလား မခွန်း...။ဟင် "
ရယ်ရယ်မောမောပြောနေသည့် အပြုံးတို့နောက်ကွယ်က နာကျင်မှုကို ရှေးအတိုင်းသားမြင်နေရသည်။လူသားတိုင်းဟာ အချစ်ရဲ့ကျေးကျွန်တွေဖြစ်နေတဲ့အပေါ် အပြစ်တင်စရာဘယ်သူ့ကိုမှရေရေရာရာရှိမနေခဲ့ပေ။
ကိုကို...။ပြီးတော့ မခွန်း။
ပြိုင်မျဉ်းနှစ်ကြောင်းဟာ ဘယ်တော့မှဆုံမှတ်မရှိကြသလို တစ်ဖက်တည်းကိုသတ်တဲ့ မေတ္တာတွေဟာ သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့နာကျင်မှုကိုသာပေးစွမ်းကြစမြဲဘဲလေ။
မခွန်းက အပြုံးနုနုလေးကိုဆင်မြန်းလိုက်ပြီး သက်ပြင်းချသည်။
"အချစ်မှာသာ မျက်စိရှိနေခဲ့ရင် မမတို့နာကျင်စရာလိုပါ့မလား။ဦးနှောက်မှာထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ နာဗ်ကြောတွေရှိပေမယ့် နှလုံးသားကတော့ သူချစ်ချင်တဲ့သူကို စည်းလွတ်ဝါးလွတ်ချစ်ပစ်လိုက်တာဘဲလေ။အချစ်ကိုပေးဆပ်ခြင်းပါလို့ မမ မသတ်မှတ်ထားဘူး။ဒါပေမယ့် သူသာပျော်မယ်ဆိုရင် အသက်ကိုလောင်းကြေးထပ်ရမလားမမလုပ်ရဲတယ်။သူပျော်ရတဲ့အကြောင်းအရင်းက မမကြောင့်မဟုတ်ခဲ့ရင်တောင်လေ။ချစ်နေရရုံနဲ့ကျေနပ်တဲ့မိန်းမပါ ရှေးငယ်ရယ်...။မမအတွက်ဘာပြန်ရပါစေဆိုပြီးမရှိပါဘူး..."
မခွန်းရဲ့စကားကိုနားထောင်ပြီး ရှေးရင်ဘတ်တွေမွန်းကြပ်လာရသည်။ရှေးသာဆိုရင်ရော မခွန်းလိုသဘောထားနိုင်ပါ့မလား။
"ကဲ မမသွားတော့မယ်..."
မခွန်းလက်ထဲ ကျူးလစ်ပန်းစည်းအဝါလေးဟာ လိုက်ဖက်စွာနေရာယူလျက်...။
ကျူးလစ်ဝါလေးတွေရဲ့အဓိပ္ပါယ်ဟာ နာကျင်ရရင် ကိုယ့်ကြောင့်ပျော်ရွှင်ပါစေတဲ့။တစ်ဖက်သတ်ချစ်ခြင်းတွေကိုကိုယ်စားပြုတဲ့ ပန်းလေးပေါ့ကွယ်...။
-------------------------------------
လေညင်းလေးများတိုးဝေ့ရှပ်ပြေးနေကြပြီး ရေကျသံတို့သည် တူရိယာတစ်ခုကိုတီးခတ်နေသကဲ့သို့ ငြိမ့်ညောင်းစွာပေါ်ထွက်နေသည်။ပန်းရောင်စုံတို့နှင့်အပြိုင်လှသွေးခြယ်နေကြသည်က ရောင်စုံလိပ်ပြာလေးများဖြစ်ကြသည်။ဝတ်ရည်စုပ်သူကစုပ် ပ်ံလိုသူမ်ားက တောင်ပံခတ်ကာ တာဝန်ကိုယ်စီဖြင့်ပျားပန်းခတ်နေကြသည်ကိုကြည့်ရသည်မှာ သက်ရှိပန်းချီကားတစ်ချပ်ကိုကြည့််နေရသလိုပင်...။စိတ်နှလုံးအေးချမ်း၏။အမောပြေ၏။သဘာဝတရားကြီး၏ အလှတရားကိုအပြည့်အဝခံစားနိုင်သော ဤခြံဝန်းထဲတွင် အမျိုးသားနှစ်ယောက်လည်းရှိနေ၏။ဝှီးချဲပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုငေးမောနေသောအမျိုးသားကို သူ့ဘေးမှအမျိုးသားက စာအုပ်ဖတ်ပြရင်းအချိန်ကုန်ဆုံးနေ၏။
"မင်းကုမ္ပဏီကိုပစ်ပြီး ငါ့ကိုနေ့တိုင်းလာပြုစုနေစရာမလိုပါဘူး တိမ်ယံရာ..."
"ဒီလိုတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲကွ မင်းကငါ့သူငယ်ချင်းလေ။မင်းကျန်းမာလာဖို့က လုံးဝဥသုံငါ့အပေါ်မူတည်တယ် "
လင်းမြတ်က ခေါင်းကိုခါယမ်းကာရယ်ပြီးနောက် လေပူအချို့ကိုမှုတ်ထုတ်လိုက်ပြန်သည်။လိပ်ပြာလေးများထပျံသွားကြသလို ပတ်ဝန်းကျင်သည် ရုတ်ချည်းတိတ်ဆိတ်လျက်...။
"မင်းပေါင်ပေါင်းနဲ့တွေ့ဖို့ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူးလား လင်းမြတ်..."
လင်းမြတ်မျက်ဝန်းထဲ အရောင်ပါသည့်ခံစားချက်တို့ကိုတိမ်ယံကောင်းစွာမဖတ်တတ်ပေ။ကြည့်လေ နက်နဲလာတယ်။အဖြေဟာ သူနဲ့ပိုပြီးအလှမ်းဝေးလာသလို...။
"နှစ်တွေအကြာကြီး ငါကသူတို့အတွက်သေပြီးသားလူတစ်ယောက်ပါ။အခုမှပြန်တွေ့တော့ရော ဝမ်းသာပါ့မလား "
"သူ့အတွက်တော့ မင်းကသေလူမဟုတ်ခဲ့ဘူး..."
တိမ်ယံတစ်ယောက်တည်း ငြီးတွားလိုက်သည်။ဒါကိုတော့လင်းမြတ်ကြားပုံမပေါ်။
"မင်းဘာပြောလိုက်တာလဲ"
"တင်"
ထိုအချိန်တွင် တိမ်ယံ့ဖုန်းထဲရောက်လာပါသော ဓာတ်ပုံတစ်ပုံကြောင့် တောက်တစ်ချက်ခေါက်ကာ တိမ်ယံသည် နားထင်ကြောများပင်ထောင်နေခဲ့သည်။ထိုင်နေရာမှ ဝုန်းခနဲထရပ်လိုက်ပုံက မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်ဝင်ပူးနေသလိုပင်။
"ငါမသွားလို့မဖြစ်တဲ့ကိစ္စပေါ်လာလို့ သွားလိုက်ဦးမယ် "
ယတိပြတ်စကားကိုပြောကာ ကားကိုဝုန်းဒိုင်းကြဲမောင်းသွားသောတိမ်ယံ့ကို လင်းမြတ်နားမလည်။ဘယ်လိုကိစ္စကများ သူ့အသက်အန္တရာယ်ထက်ပိုအရေးကြီးနေရတာလဲ။
နွေအခုရောက်နေသည်က လူငယ်တွေကြားရေပန်းစားသောbarတစ္ခု...။ငယ်သူငယ်ချင်းများနှင့်မထင်မှတ်ဘဲ ပြန်တွေ့ကြသောကြောင့် သူတို့အတင်းခေါ်ရာနောက် နွေလိုက်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်၏။တိမ်ငယ့်ကို စာပို့ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ရောက်တုန်းrelaxပေါ့ကွာဟုဆိုပြီး နွေ့ဖုန်းကိုသိမ်းထားကြသည်။သူတို့ကrelaxခိုင်းပေမယ့် နွေ့မှာဖင်ပူအောင်မထိုင်နိုင်။တိမ်ငယ်စိတ်ပူနေမှာဘဲဆိုပြီး နွေ့မှာရတက်မအေးနိုင်။
"နွေ မင်းကလည်းကွာ ရောက်တုန်းပျော်ပျော်နေမှပေါ့။မင်းမျက်နှာကလည်း အီးမှန်ထားတဲ့ရုပ်နဲ့... "
ကျော်စွာ့ဟာသတွေဟာ နွေ့အတွက်တော့ရယ်စရာကောင်းမနေ။နွေ့အဖြစ်က အိမ္ကမိဘေတြစိတ္ပူမွာကို နောက်ဆံတင်းနေတဲ့ သုံးတန်းကျောင်းသားလေးတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေသည်။နောက်ပြီး အယ်လ်ကိုဟောအရှိန်လေးကြောင့် လူကရီဝေဝေဖြစ်နေသည်။နွေကကိုယ့်limitကိုယ်သိတယ်။limitကျော်တာနဲ့ လောကကြီးနဲ့အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားတော့တာဘဲ။
"ငါtoiletခဏသွားဦးမယ် "
နွေ့စိတ်တွေ မွန်းကြပ်လာတာကြောင့် အပြင်ဘက်ခဏထွက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ရောင်စုံမီးရောင်အောက်က ဂီတသံတွေဟာ သူ့ဆဲဆိုသံတွေလောက်တောင်သာယာမှုမရှိတာကိုကျွန်တော်သိခဲ့ပြီ။ရေချိန်အတော်ကျော်သွားတာကြောင့် ကျွန်တော့်ကမ္ဘာကြီးမှာ အရာရာဟာသုံးလေးထပ်ဖြစ်နေတော့သည်။ဘာကြောင့်မှန်းရယ်မသိ ကျွန်တော့်ရှေ့ပိတ်ရပ်နေတဲ့ လူခြောက်ယောက်။
ဟီးသိတော့ဘူး ခြောက်ယောက်လို့ထင်တာဘဲ။
"ဟို လမ်းလေးနည်းနည်းလောက်ဖယ်ပေးပါလားခင်ဗျ... "
"ဟားဟား ကိုယ်တို့က ဒီဘက်မှာပါကွ။မင်းလေးအတော်မူးနေပုံဘဲ ကိုယ်တို့နဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား ဟားဟား။မင်းပျော်စေရမယ်လို့အာမခံတယ် "
ရုတ်ချည်းဆိုသလိုဘဲ သူတို့ထဲမှတစ်ယောက်က နွေ့လက်ကိုလာကိုင်တယ်။ပြီးနောက် အရိုင်းဆန်ဆန်အထိအတွေ့တွေကိုနွေခံစားလိုက်ရတယ်။အရာရာဟာမသဲကွဲပေမယ့် နွေ့ဒေါသတွေဟာရေဆူမှတ်ကိုကျော်လွန်ခဲ့လေပြီ။
နွေ့လက်ကိုမြှောက်လိုက်ကာ....
"ခွပ်"
"ခွပ်"
"ခွပ်"
တရစပ်ပစ်သွင်းလာသောလက်သီးများသည် နွေ့ဆီကမဟုတ်။တိမ်ငယ်နဲ့သိပ်တူတဲ့လူ။နွေ့အရှေ့မှာထိုးကြိတ်နေကြပေမယ့် နွေကဝိုင်းကြီးပတ်ပတ် ဒူဝေဝေဖြစ်နေသည်။
"နောက်တစ်ခါ ငါ့အပိုင်ကိုမထိနဲ့။မျက်လုံးနဲ့တောင် စေ့စေ့ကြည့်ဖို့ကြိုးစားရင် အဲ့မျက်လုံးကိုငါကဖောက်ထုတ်ပေးမယ်။သူ့ကိုထိရင် ခေတ်သစ်ဟစ်တလာဟာ ငါဖြစ်သွားလိမ့်မယ် "
ဒေါသအခိုးအငွေ့တို့တောက်လောင်နေသောလူကြီး၏ ကြောက်မက်ဖွယ်အသံတို့ကြောင့် အရှေ့တွင်လဲကျနေသောလူငယ်သုံးယောက်ဟာ တစ်ချိုးတည်းလစ်ပြေးတော့သည်။
တိမ်ယံအနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ပွဲခင်းထဲထိုင်ကာပွဲကြည့်သလို ငုတ်တုတ်လေးထိုင်နေသည့် သူရဲ့လောကနိဗ္ဗာန်လေး။ဘယ်လောက်တောင်စိတ်ပူသွားရလဲမသိဘူးလား။ရင်ဘတ်တွေအောင့်လွန်းလို့ နှလုံးရောဂါရတော့မလို့။
"ဘာဖြစ်သွားသေးလဲမောင် ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ "
"ကိုကို မောင်အိပ်ချင်တယ် "
တင်းကြပ်နေအောင်ဖက်ထားသည့်သူ့လည်ပင်းကို ပြန်လည်ဖက်တွယ်လာသည့်လက်ချောင်းများ...။မျက်လုံးတောင်မဖွင့်နိုင်တော့ပေမယ့် သူ့ကိုတော့မှတ်မိနေခဲ့တာဘဲ။ကောင်လေးကိုကျောပိုးလိုက်ပြီး ဘားထဲမှထွက်လာတော့ လူများအားလုံး စိတ်အာရုံဟာသူတို့နှစ်ယောက်ဆီ၌သာ။အပေါ်ကအကောင်ပေါက်က ငြိမ်ငြိမ်နေနေတယ်လို့တော့ လုံးဝမထင်လိုက်ပါနဲ့။တိမ်ယံ့ဆံပင်တွေလာနမ်းလိုက် ပါးလေးကိုနှာခေါင်းချွန်ချွန်တို့ဖြင့် ဖိကပ်နမ်းလိုက်လုပ်နေသည်။နှာခေါင်းထိပ်လေးတွေရဲနေပြီး အယ်လ်ကိုဟောအနံဟာ သူ့ကိုယ်သင်းရနံလို...။
"ကိုကို ဟိုးမှာပင်လယ်ကြီးတွေ့လား"
အင်း နွေတစ်ခေတ်သျှားတို့ သောက်တလွဲစလုပ်ပါပြီ။
"အဲဒါမြစ်လေ မအေဘေးရဲ့..."
လူကသူ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုပိုးထားကတာလေးပါတယ်ဆို ပဒီးပဒါးတွေပြောနေပြန်ပြီ။
"ပင်လယ်ထဲမှာ ရေတွေကအများကြီးဘဲ မောင့်တိမ်ငယ်။ဒါပေမယ့်သောက်လို့မရဘူး။အဲ့လိုဘဲ တိမ်ငယ့်အပေါ်ထားတဲ့မောင့်မေတ္တာတွေဟာ အများကြီးရယ်ပါ။ဒါတွေဟာတိမ်ငယ့်အတွက်တော့ အသုံးမဝင်ခဲ့ဘူးဘဲ... "
ဝမ်းနည်းမှုတွေရှပ်ပြေးနေသည့် မောင့်စကားလုံးတိုင်းဟာ ရင်ကိုအစိမ်းလိုက်ခွဲသည်။ရှေ့ဆက်မည့်ခြေလှမ်းတို့ဟာရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။သဘာဝကြီးဟာ ဖောက်လွဲဖောက်ပြန်ဖြစ်နေသလို တိမ်ယံ့နှလုံးသားသည်လည်းနာကျင်လှသည်။
"ဘယ်သူက မချစ်ဘူးလို့ပြောလဲ။ကိုယ်လေ မင်းကို..."
လည်တိုင်ဆီသို့ သက်ရောက်လာသောအသက်ရှူသံမျှင်းမျှင်းလေး။ဟော...ကောင်လေးအိပ်သွားပြီ။မေတ္တာတို့ယိုစိမ့်နေသော အနမ်းတို့သည် နဖူးပြင်တစ်ဝိုက် ဖြန့်ကျက်နေရာယူခဲ့သည်ကို ရာသီဥတုလေးဟာမသိခဲ့ပေ။
21.12.22
Maple Lynn