Selamlar canlar! Umarım bölümü beğenirsiniz...
Kitabı hatırlamak için önceki bölümlere kısa bir göz atabilirsiniz <3
Yazım yanlışım olduksa lütfen satır arası yorum yazarak bana yardımcı olmayı unutmayın <3
Kitaplarımda reklam yapmak yasaktır!
"Siktir!"
Evet! Evet bu yaşandı! Ben tamda Lucas ile yataktayken dünyaya ışınlandım! Neden bütün terslikler beni buluyor!
Bakışlarım çevrede gezinirken nerede olduğumu anlamam çok uzun sürmedi. Yine o lanet olasıca odadaydım. Ellerim ve ayaklarım yatağa bağlıydı.
Sinirlerim o kadar bozuk ki, şuan bu yatağı parçalamak istiyorum! Yatakta debelensem dahi hiç bir şey olmayınca, sinir bozukluğu ile gözlerim yaşardı.
"Lanet olsun! Siktiğimin gücünü kontrol edememekten nefret ediyorum!"
Kendi kendime yakarışlarım arasında aniden duyduğum bir kumaşın erimeye benzer sesi ile kaşlarım çatıldı. Bakışlarım çevrede gezinirken, o sesin yataktan geldiğini fark ettim.
Yanağımdan aşağı doğru süzülen göz yaşım yatağa değmiş ve asit misali eritmişti. Gözlerim şokla büyürken, Derek'in evinde yaşadıklarım aklıma geldi.
Bir şeye çok kızmıştım ve Jessica ile sohbet ediyorduk. O sırada göz yaşım kahve kupasına düşmüş ve eritmişti! Tabi ya! Güçlerim! Ben salak falan mıyım? Nasıl bunca zaman aklıma gelmedi ki?
Fazla duygu yoğunluğunda göz yaşlarım birer aside dönüşüyor. Ve ben bunu kendi çıkarlarım için kullanabilirim.
Gözlerim elime kayarken, göz yaşlarımı oraya nasıl ulaştıracağım hakkında hiç bir fikrimin olmadığını fark ettim. Evet asit ile bileğime bağlı zinciri eritebilirim, ama asidi oraya nasıl ulaştıracağım?
Kendimi bir video oyununda, son canavara giden yolda tıkanmış ve geçemeyen çocuklar gibi hissediyorum. Telaşla gözlerim odada gezinirken, bıraktığım gibi olması sinir bozucuydu. Oda resmen bomboş! İşime yarar hiç bir şey yok!
"Tamam Nova. Sakin ol"
Kendi kendimi sakinleştirmeye çalışırken gözlerimi kapadım ve derin bir nefes aldım. O sırada zihnime sızan bir ses ile gözlerim aniden açıldı ve büyüdü
'NOVA!'
Ron?! Bu Ron! Ama nerede!? Yakında mı?
'Sakin ol Nova, bir yolunu bulacağız'
Gözlerim bu sefer özlem ile dolarken Ron'un tüylerini okşamayı o kadar özlemiştim ki, bu daha çok ağlamama neden oldu.
"R-Ron"
Titreyen sesim daha fazla konuşmama engel olurken görüş açım aniden değişti. Bir karganın bakışlarına geçerken, bunun Ron olduğunu anlamam uzun sürmedi.
'İçeri girmenin bir yolunu arıyoruz, sakin ol'
Bu durumda bile ilk olarak beni sakinleştirmeye çalışıyor olması beni başka bir duygu yoğunluğu seline sokmuştu.
Ron küçük sayılabilecek bir evin önündeki ağaç dalındaydı. Camdan görebildiğim kadarıyla, Derek kanepede kafasını elleri arasına almış oturuyordu. Colin ve Alfred ise karşısında hiç bir tepki vermeden dikiliyordu.
Kaşlarım çatılırken gözlerim o kadını aradı. Sanırım adı Jane idi ve doktor benzeri bir şeydi. Ama görünürde kendisi yok gibiydi. Kendi bedenimde hissettiğim tuhaf karıncalanma ile gözlerimi açıp kapadım. Görüş açım normale dönerken, boş beyaz duvarlardaki gözlerimi aşağı kaydırdım.
Bedenimin çevresinde dolaşan buharlar yer yer yataktan aşağı süzülüyor ancak hiç bir eksilme olmuyordu. Adeta bedenimi koruma kalkanı misali çevreleyen bu duman bana tanıdık göründü. Lessy ile savaşırken kullandığım duman gibiydi ama aniden nereden çıktılar ki? Üstelik dumanın içerisinde öncesinde olmayan simsiyah kısımlarda vardı.
Siyah renk bana Lucas'ı hatırlatsa da bunun onunla nasıl bir ilgisi olabileceği beni düşündürüyordu.
'Bir şey oluyor'
Ron'un zihnimde yankılanan sesi ile hızla gözlerimi açıp kapadım ve onun bakış açısına geçtim. İlk başta bulanık olan görüntü netleşirken gördüğüm kişi gözlerimi büyütmeme neden oldu.
LESSY!
Derek ayakta duruyor ve karşısında ki Lessy'e sol elini uzatmıştı. Sanki bir şey almayı bekliyor gibiydi, hemen arkasında ayakta duran Colin ve Alfred oldukça duygusuz görünüyordu. Ne oldu bu insanlara? Neden böyle acımasızlar? Onlarla vakit geçirirken hiç böyle değillerdi!
Her neyse! Lessy geldiğine göre kurtuldum demektir. Lessy beni kurtaracaktır. Biricik yeğenini burada bırakmayacaktır.
Dudaklarımda oluşan gülümseme ile kavga etmelerini veya Lessy'nin bir şeyler yapmasını bekledim. Ama onlar sadece ayakta durmuş konuşuyorlar. Ama... Lessy beni kurtarır. Öyle değil mi? Onun yeğeni olduğumu söyledi! Beni kurtaracaktır!
Gülümsemem yüzümde solarken, Lessy pelerini altından bir çicek benzeri şey çıkardı. Hafif parlayan bu çiçek oldukça özel ve değerli duruyordu. Lessy neden Derek'e onu verdi? Neden ona saldırmıyor? Belki de burada olduğumu bilmiyordur! Evet! Bilmiyor!
Gözlerimi açıp kapadım ve boş odaya gerçekliğimi tekrar taşıdım. Bedenim çevresinden yayılan dumanlar hala sabitti. Refleks olarak sol kolumu kendime çekmem ile ileri savrulan koluma şaşkınlıkla baktım.
Zincir erimiş ve kolumu serbest bırakmıştı. Ama nasıl? Diğer kolumdan tuhaf bir ses gelmeye başlarken, başım hızla o tarafa döndü. Tabi ya! Duman! Duman yanağımdan akıp giden gözyaşlarını almış ve zincirlere taşımıştı bu sayede zincirler eriyerek beni serbest bıraktı.
Hala güçlerimi kontrol edemiyor olmalıyım, ancak güçlerim bana yardım ediyor. Kurtulan diğer elim ile birlikte yatakta doğruldum ve ayak bileklerime baktım, ilk onlar erimiş gibiydi. Ayaklarımı yataktan dışarı sarkıtırken zihnime dolan kelimeler ile gülümsedim
'Sana geliyorlar'
İşte! Lessy beni kurtaracaktır! Kapının açılması ile Derek ile göz göze geldim. Şok olmuş gözleri bende gezinirken dudakları aralandı
"S-Sen... nasıl?"
Dedi gözleri bir yatakta bir bende gezinirken. Nasıl kaçtığımı anlamaya çalışıyor gibiydi. Gözlerim umut ile Lessy'e kayarken hızla Derek'i kenara itti ve bana bir iki adım yaklaştı. Ancak bağırarak söyledikleri gülümsememin solmasına neden oldu
"Bir kızı bağlı tutamıyor musunuz siz!?"
Ne? Biliyor muydu? Burada bağlı olduğumu biliyor muydu? Gözlerim hayal kırıklığı ile soğuklaşırken vücudumdan yayılan dumanlar arttı. Hemen ardından odaya giren yüzlerce karga dumanıma doğru uçarak ortadan kayboldu.
Bakışlarım Lessy'de sabit iken şok olmuş bedenim hüzün ile fısıldadı
"Biliyordun"
Lessy ruhsuz bakışlarını bende gezdirirken ukala bir şekilde sırıttı
"Ne o? Güçlerini kontrol etmeye mi çalışıyorsun?"
Başım yavaşça iki yana sallanırken en sonunda kargalar bitmiş ve odada sadece ben ve dumanım kalmıştı.
"Hayır, kontrol etmeye ihtiyacım yok"
İçimde giderek yayılan soğuk ellerimin buz kesmesine neden olurken, sözlerim ardından oda aniden koyu gri dumandan oluşan kargalar ile doldu. Lessy anlık olarak kargalara baksa da meydan okuyan bakışları bendeydi
"Demek yine bir savaş istiyorsun küçük hanım"
Çevremizdeki duvarlar aniden yok olurken kendimi geçenki gibi bir açık arazide buldum. Yüzümde oluşan gülümseme ile omzumun üstünden hafifçe arkama baktım. Kargalar artmış ve hazırda bekliyorlardı. Omzuma konan, dumanı daha katı ve yoğun olan bir karga ile gülümsedim. Bakışlarım Lessy'e dönerken zihnimde Ron'un sesi yankılandı
'Sen kimsenin yardımına muhtaç değilsin Nova"
Ron'un sözlerinin hemen ardından Lessy aşağılayıcı sesi ile bağırdı
"Bu sefer sana acımayacağım Nova! GERÇEK GÜÇ NE DEMEK GÖRECEKSİN!"
Eğer hatam olduysa uyarırsanız sevinirim. Sonraki bölümde veya bir sonraki kitabımda görüşmek üzere.
Sonraki bölüm hazır sayılır, kısa zamanda (belki de yarın) atacağım <3