CHAPTER THREE
Kapag usapan pamilya? Lagi ako nasa labas. Nasa labas ako palagi dahil hindi 'ko masigurado kung pamilya ba turing nila sa akin. I'm always outside because they make me feel like I don't belong with them.
I think, nasanay na ako sa ganu'n trato nila sa akin. Masasaktan, magiging okay ulit. Masasaktan, itatawa na lang. That's my life cycle.
Minsan, naitatanong 'ko na lang sa langit at buwan kung mahal ba ako ng tinuturing kong pamilya? O wala lang silang choice kung 'di pagtiisin ako?
Nagbuga ako ng mabigat na paghinga. "O baka. . .isa akong malas sa kanila?"
Hindi malayo at lalong hindi malapit. 'Yun naman palagi ang pinaparamdan nila sa akin. Pilit nila pinagmumukha sa akin na isa lang akong anak. Isa lang ako hayop na p'wede ako saktan nang paulit ulit.
I almost just woke up. When I woke up a little while ago, I was staring at the ceiling and thinking about heavy things. I was from the pain because until now I can still feel mom's painful pain and painful words that made me weak. Ni-hindi 'ko mahanap ang sariling sagot 'ko sa mismong katanungan mula sa utak ko.
Bakit nasa ganito akong buhay?
Buhay na walang ginawa kun'di pahirapan ako. Buhay ang tanging ginawa sa akin ay saktan at maging hampaslupa.
May saysay pa ba kaya ang buhay ko?
Ilang oras ako nakatulala at nagiisip na mga bagay bagay nang bigla akong nakaramdam ng gutom. Sa una, ayaw 'ko pa bumababa dahil makikita 'ko sila kumakain na magkakasama, pero hindi 'ko na talaga matiis ang gutom ay nakapagdesisyonan 'ko na tumayo na lang.
I'm wearing basketball shorts and for the top, I'm wearing a white t-shirt v-neck. I went to the bathroom first to look in the mirror and see if I looked good. When I looked, the hair tie was very messy. Maybe, it's because of Mama's tugging on me that my hair is so messy. After a second, I decided to just brush it first and let it go.
Nang matapos ko na ang pagaayos ko ay napagisip-isipan ko na lumabas na dahil sobrang gutom na gutom na ako. Paghiit ko pa lang sa doorknob ay tila naestatwa ako sa kinatatayuan ko.
"Anak, kumain ka nang marami," malambing na sabi ni Mama kay ate.
"Jusko, Ma! Tataba na ako neto!" pabirong ani ni Ate.
Ilang sandali pa lang ay naririnig ko na lang ang tawa nila. Tawa na walang halong peke. Tawa na totoo. Tawa na hindi ko man naranasan kay Mama iyon. Gan'yan din sana ang gusto kaso mukhang magpapakahirap muna ako bago siya tumawa.
Hanggang pangarap na lang ako.
Pangarap na mapatawa ko si Mama. Pangarap ko na maging proud si Mama sa akin, at lalong hanggang pangarap na lang ako na mamahalin pa ako.
Ito na 'ata ang pinakamalabong mangyayari na pangarap 'ko.
Sobrang sakit dahil hindi man lang nila ako iniisip na hayain kumain na kasabay sila. Hindi man lang nila ako kinatok sa kwarto para sabay-sabay kami kumain. Sabagay, hindi nila ako kayang isabay sa hapag-kainan.
Okay lang 'yan, Lyy. . . magiging maayos din ang lahat.
"Bryan, kumusta ang pagaaral mo?" Nakangiting tanong nito. "Mukhang pagod ang baby Bryan 'ko, ah,"
"Mama naman eh." Bulyaw ng bunso nami. "Hindi na po ako bata,"
"Oo nga, Ma. Baby Bryan," pangaasar ni Ate Kissha kay Bryan.
Nagtatawanan lang sila. Sarap nilang tignan, nakakainggit. Sana ganito din si Mama sa akin. Napapapikit na lang ako sa kawalan.
Kailan kaya magiging gan'yan si Mama sa akin?
Kahit sinasaktan ako ni Mama, sobrang mahal 'ko 'yan. Sobrang mahalaga siya sa akin. Takot na takot ako na mawala siya. Ayoko. . .
I sighed before you continued pressing the doorknob. I went down, as I was going down the stairs, it was as if an angel passed by to silence them. Nang nasa harap ko na sila ay tila nagbago kaagad ang timpla ng mga mukha nila.
"M-Ma, ano pong ula--"
Hindi 'ko pa lang natatapos ang sasabihin 'ko nang biglang nagsalita si Ate.
"Ma, akyat na ako. Tapos na rin ako." Malamig na tugon ni Ate.
"Pahinga ka na, ah," Ani ni Mama. "Ikaw, Alyzza, iligpit mo na lang lahat ito tapos linisin mo na rin. Nagkakaintindihan tayo, Alyzza?!"
Bumuntong-hininga ako bago sumagot. "O-Opo. . . opo, Ma, ako na bahala." Utal utal kong sagot. "Ano pong ulam?"
"Ulam? Wala na. Tagal mo kasing bumaba! Dami mong arte kase!"
Putangaina! Sobrang gutom na ako.
Wala na akong magagawa. Kung wala, eh 'di wala. Sanay na ako kapag ganito ang nangyayari. Sa tuwing nangyayari ang lahat ng ito tila ang buong mundo ko, ayaw na sa akin. Even the good things that should happen seem to be avoiding me. Ganu'n ako kamalas.
"Mama, dapat pinagtabi niyo po ako," mahinahon kong tugon. "Dapat pinagtira niyo ako kahit konti lang,"
Sa pagkakataon na ito, dito ako nagsisi kung bakit nagtanong pa uli ako. Nagsisisi ako kung bakit nagsalita pa ako.
Pagkasampal na pagkasampal ni Mama, halos tumagilid ang buong mukha ko dahil sa lakas na pagkasampal. Napangiwi ako dahil sa sakit. Natamaan din ang pasa 'ko malapit sa labi. Halos buong mukha ko namanhid na. Namanhid na dahil sa sampal ni Mama. Mama slapped me a few times. I know, my cheeks are so red.
Do I deserve all this pain? Am I that bad?
"Hindi ko kasalanan kung bakit wala kang ulam ngayon! Ikaw. Ikaw ang may kasalanan! Dami mo kaseng arte sa buhay mo. Napakawalang-hiya mo!" Galit na galit na sabi ni Mama. "Ngayon, gutom ka?"
Humarap ako kay Mama habang pilit kong pinipigilan h'wag tumulo ang mga luha ko. I was hold my tears.
Please, save my tears from the pain.
Tumango-tango ako. "O-opo. . .gutom na."
Tumawa muna ito sa akin, pagkatapos nito tumawa biglang nagiba ang expression nito sa akin. Lumapit ito ng bahagya sa akin, pero sa paglapit nito sa akin ay mas lalong nanlambot ang tuhod ko.
"Bagay nga sayo! Wala ka rin naman k'wentang anak! Kaya magutom ka lang dyan!" Duro niya sa akin sa noo.
Sa bawat duro ni Mama sa akin ay napapapikit na lang ako. Sanay na ako pagsabihan ni Mama na masasakit na salita pero bakit nasasaktan pa rin ako? Wala ba talaga akong kwentang anak?
Gusto 'ko maging proud ang Mama 'ko pero. . .paano? Paano 'ko gagawin kung isang malas ang tingin niya sa akin.
Pagkatapos niyang sabihin iyon ay umalis na siya sa harapan at pinuntahan niya ang totoong niyang anak. Nagsimula na ako ligpitin ang mga pinagkainan nila magiina. Iniuna ko iligpitin ang mga plato, sumunod naman ang mga baso at mga mangkok pagkatapos inilagay ko na sa lababo.
Itinabi 'ko rin ang sabaw na nasa lamesa.
Habang pinupunasan ko ang lamesa, biglang nagsitulo ang mga luha ko. Gusto kong ilabas lahat nang ito pero ayoko marinig nila ba umiiyak ako.
"B-Bakit ganito?" Nanghihina 'kong sabi sa kawalan. "A-Ang sakit na po, Lord. . ."
Hinila ko ang upuan para makaupo ako. Nanginginig ang dalawang kamay at tuhod ko halos 'di ko na maigalaw ang kamay 'ko ng maayos. I can't even stand properly anymore because of weakness that I have.
Hinayaan ko lang lumabas ang mga luhang na kanina ko pang pinipigilan. Sobrang sakit at hapdi sa puso.
"Lord. . .a-ano po ba ang ginawa ko? Bakit. . . p-pinapahirapan niyo po ang buhay ko?" I whispered from the air. "Ano pa pong kulang? Ano?!"
Idinukmo ko ang sarili kong ulo sa lamesa, doon ko lahat nilabas lahat ng mga inanakit 'ko. I was from pain, I wish my pain is totally gone. Nakakapagod na. Nakakapagod din pala maging matapang.
Habang patuloy ang pag-agos ng mga luha 'ko ay tumayo ako sa kinauupuan upang magsandok ng kanin. Hinayaan 'ko lang bumuhos at magsitulo lahat ng luha 'ko. I don't know when the tears that started earlier will stop.
Hagulgol lang ang tanging ginawa ko habang kinukuha ko ang sabaw na itinabi ko kanina dahil iyon na lang magiging ulam ko at panlasa ng aking kanin. 'Di 'ko lubos na mauulit uli ito sa akin.
"Okay lang 'yan, Lyy." Ani ko sa sarili ko.
Pumikit ako ng marahan dahil pilit kong pinipigilan na h'wag magsitulo ang mga luha ko. The only noise I made was moaning and crying while my knees and hands were still shaking. I poured all the soup that was left on my plate. I mixed it so that when I eat it, the flavor of this soup will stick. I scooped some rice into my spoon and was about to eat it when suddenly I burst into tears again. Napasakit ng buhay ko! Ano ba talaga plano ng buhay ko? Ang pahirapan ako? Para saktan? Para kawawain?
Awang awa ako sa sarili ko!
lang sandali, kinain ko na ang sinandok sa plato ko at pumikit ng marahan at magisip na ito ay may kasamang ulam nila.
Napangiti ako sa sarili kong imagination.
"Hmm. . .S-Sobrang sarap. Favorite 'kong ulam 'to!" I sobbed while I whisper from the air.
"Thanks, Ma. . . Kahit sabaw lang ang tinira mo sa akin!" I smiled. "Masarap. Sobrang sarap. . ."
I opened my eyes after closing my eyes. I took a deep breath and looked up to hold back my tears.
"H-Hanggang sa imagination na lang ulam ko. . . d-dahil mismong pamilya 'ko. . .ay ayaw nila ako pakainin. Kakainin ko na lang ang tira nilang pagkain. . ."
I cracked my voice. "A-Ayos. . .ayos na iyon, Lyy. . .kaysa. . . kaysa wala kang makain..."
N A M E L E S S G U Y 2 5