" ဘာ ။ ဘယ္လို ဘယ္လို ။ "
ကုတင္ေပၚ၌ထိုင္ေနေသာ ၿမိဳင္ဟာ ညိဳေလး၏စကားေၾကာင့္ အလန္႔တၾကားျဖစ္ကာ ထေအာ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။ ေန႔ခင္းဘက္ တေရးတေမာအိပ္ေပ်ာ္ရင္းမွ နိုးထလာေသာ ၿမိဳင့္မွာ ထိုစကားေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ား အျပဴးသားျဖစ္ခဲ့ရသည္ ။
" မျဖစ္ဘူး ။ မျဖစ္ဘူး ။ သင္းတို႔နွစ္ေယာက္ကို ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလိုက္ရင္ က်ားဖင္ကို နႈိက္မိတာထက္ ဆိုးေနလိမ့္မယ္ ။ "
" မသြားပါနဲ႔ ။ ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားလိုက္ပါ မမၿမိဳင္ရယ္ ။ "
" ဟဲ့ ။ ဒါဟာ စိန္ကိုစိန္နဲ႔ ျဖတ္ေနတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး ။ ေတာမီးေလာင္မယ့္ကိစၥ ။ "
" မမၿမိဳင္သြားမွ ေတာမီးေလာင္ဖို႔ မီးျခစ္ဆံေပးလိုက္သလို ျဖစ္မယ္လို႔ မထင္ဘူးလား ဟင္ ။ "
" အို တကယ္ပါပဲေနာ္ ။ ငါေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲၿပီး ေသခ်င္ေတာ့တာပဲ ။ "
" စိတ္ဆင္းရဲမေနပါနဲ႔ ။ ေရာ႕ ဒီမွာ ေရေအးေအးေလးေသာက္ၿပီး အေမာေျဖလိုက္ ။ "
အလိုက္သိေသာညိဳေလးဟာ ၿမိဳင္နႈိးလာသည္နွင့္ ေရတစ္ခြက္ယူၿပီးသား အဆင္သင့္ရိွေနစၿမဲပင္ျဖစ္သည္ ။ ၿမိဳင္သည္ ညိဳေလးေပးေသာ ေရခြက္ကိုလွမ္းယူကာျဖင့္ တစ္ငံုမ်ွေသာက္လိုက္ေတာ့သည္ ။
" အ႐ြယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေယာက္်ားေတြျဖစ္ေနၿပီပဲ မမၿမိဳင္ ။ သူတို႔ အဆင္ေျပမွာပါ ။ "
" ေမ်ွာ္လင့္ရတာပဲေအ ။ "
" ကဲ ။ မမၿမိဳင္ ေရခ်ိဳးေတာ့ေနာ္ ။ ကြၽန္မ ေဒၚေဒၚႏုနဲ႔အတူတူ ညေနစာအတြက္ ျပင္ဆင္လိုက္ဦးမယ္ ။ "
" ဘယ္အခ်ိန္ရိွေနလို႔လဲ ။ အေစာႀကီး ရိွေသးတယ္ထင္တာပဲ ။ "
" ဒီေန႔ေတာ့ နည္းနည္းေစာတယ္ ။ ကိုဘတင္က ညေနစာကို စံအိမ္မွာစားမွာတဲ့ေလ ။ "
ေရေသာက္ေနမိသည့္ၿမိဳင့္မွာ ထိုအေျဖေၾကာင့္ ပါးစပ္ထဲကေရမ်ား ပန္းထြက္မိေတာ့သည္ ။
" ဟယ္ ဒုကၡပဲ မမၿမိဳင္ ။ "
ညိဳေလးသည္ ပုဝါတစ္ထည္ကို အလ်ွင္အျမန္ယူၿပီး ၿမိဳင့္နႈတ္ခမ္းတစ္ဝိုက္ကို သုတ္ေပးေတာ့သည္ ။ ရင္ခုန္သံ တဒုန္းဒုန္းဟာ ထိုအခ်ိန္မွ သိသာလာခဲ့သည္ ။ စည္းခ်က္မွန္ျခင္းမရိွတဲ့ ပီယာနိုသံစဥ္ကို တီးခတ္ေနသည့္အတိုင္းပါပင္ ။
" စံအိမ္မွာ ညစာစားမယ္ ။ တကယ္ပါပဲေနာ္ ။ ကိုျမင့္ေမာင္နဲ႔ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ ။ ၿပီးၿပီးသားကိစၥေတြကို သင္းက ဘာ့ေၾကာင့္ ေျမလွန္တူးေနရတာလဲ ။ "
ကိုဘတင္နွင့္ ၿမိဳင္တို႔အား လူႀကီးမိဘမ်ား သေဘာတူထားေသာအေၾကာင္းအား ကိုျမင့္ေမာင္နွင့္ၿမိဳင္တို႔ စကားမ်ားေသာေန႔မွာ ညိဳေလးသိခဲ့ရသည္ ။
ၿမိဳင္ဟာ သူမရဲ႕သိကၡာက်လာခဲ့တာေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္အား ေဒါသထြက္ေပမယ့္လည္း ဒီေဒါသဟာ ခဏတာမ်ွပဲတည္ရိွခဲ့သည္ဟု ညိဳေလး ထင္သည္ ။
တကယ္လည္း အဟုတ္ပါပင္ ။ ၿမိဳင့္ရဲ႕မ်က္နွာမွာ ေဒါသပံုရိပ္မ်ားရိွမေနဘဲ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားသာ ရွင္သန္ေနသည္ ။
ၿမိဳင့္အား တစ္ခါတစ္ေလမ်ားမွာ သနားမိ၏ ။ ၿမိဳင္ဟာ အခ်စ္မခံရဘူးလား ။ ခ်စ္ဖို႔မထိုက္တန္လို႔လား ဆိုေသာ ေမးခြန္းမ်ားအား ေမးၾကည့္မိခဲ့သည္ ။ အေျဖဟာ ကိုယ္မလိုခ်င္ေသာ အေျဖမ်ိဳးသာျဖစ္ေနသည္ ။ ခ်စ္ေသာၿမိဳင္ ။ တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ ထိုက္တန္တဲ့အခ်စ္တစ္ခု ၿမိဳင့္ဆီကို ေရာက္လာပါေစ ။ ေမ်ွာ္လင့္မိ၏ ။
သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ထဲရိွ စာၾကည့္ခန္းမွာေတာ့ ေယာက္်ားနွစ္ေယာက္သည္ မာနခ်င္းၿပိဳင္ ဘယ္သူနိုင္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အကဲစမ္းေနၾကေတာ့သည္ ။
ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ေယာက္်ားဆန္စြာ ေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနကာျဖင့္ ေဆးလိပ္ဖြာေနသည္ ။ ထို႔အတူ ကိုဘတင္သည္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္ေပးေသာ ေဆးလိပ္အား ထပ္တူဖြာေနျပန္သည္ ။ ယင္းတို႔နွစ္ဦးၾကားမွာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမ်ားသာ လႊမ္းမိုးေနသည္ ။ ယင္တစ္ေကာင္ ၊ ျခင္တစ္ေကာင္မ်ွ ယင္းတို႔အနီးအနား၌ ပ်ံ႕သန္းဖို႔အေရးကို ေၾကာက္႐ြံေနမည္မွာ အမွန္ပင္ ။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေသာ တိတ္ဆိတ္မႈေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ေဆးလိပ္မီးအား ဖန္ျပာခြက္ထဲသို႔ ဖိသတ္လိုက္ၿပီး တိတ္ဆိတ္မႈကို အသြင္ေျပာင္းလဲေစေတာ့သည္ ။
" ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိတာတစ္ခုရိွတယ္ ။ "
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕အသံကို ၾကားရသည္ေၾကာင့္ ကိုဘတင္သည္လည္း ထိုနည္းတူစြာ ေဆးလိပ္မီးကို ဖန္ျပာခြက္ထဲသို႔ ဖိသတ္လိုက္ေတာ့သည္ ။
" ဘာကို မွတ္မိတာမ်ားျဖစ္မလဲ ။ ေျပာၾကည့္စမ္းပါဦး ဦးျမင့္ေမာင္ ။ " ဟု စိတ္ဝင္စားစြာ ေမးလိုက္သည္ ။
" အဲ့ေန႔က ၿမိဳင့္ကို ခင္ဗ်ားတို႔မိသားစု လာေတာင္းတဲ့ေန႔ ထင္တာပဲ ။ ဦးဘတင္ ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္ ။ "
" ဆက္ပါဦး ဦးျမင့္ေမာင္ ။ "
" ဦးဘတင္က အသက္အ႐ြယ္တစ္ခုမွာ စစ္ဦးစီးမွဴး ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့သလားလို႔ပါ ။ ကြၽန္ေတာ္ နားစြန္နားဖ်ားၾကားတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ ။ "
ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ကိုဘတင္အား ပညာရိွဆန္စြာ ေလွာင္ေျပာင္လိုက္သည္ကိုကား ကိုဘတင္သိေနသည္ ။ သူသည္ ငယ္စဥ္အခါက စစ္ဦးစီးမွဴးျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည့္ ဆႏၵရိွခဲ့ဖူးပါသည္ ။ သို႔ေပတည္း ၿမိဳင့္ကိုဆံုးရႈံးရခဲ့သည့္ေန႔ကစလို႔ သူက ကမာၻပတ္နိုင္မည့္ကုန္သည္ႀကီးတစ္ဦးသာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့သည္ ။ အေၾကာင္းမွာ ၿမိဳင္နွင့္ ေဝးရာကို ထြက္ေျပးနိုင္မည့္တစ္ခုတည္းေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္သည္ ။
ေလွာင္ေျပာင္ခံရသည္ကို အခံရခက္ေပမယ့္လို႔ ၿပံဳးေနေသာသူ၏မ်က္နွာမွာ တစ္ခ်က္မဲ့သြားျခင္း မရိွခဲ့ ။
" ဟုတ္ပါတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က စစ္ဦးစီးမွဴး သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေပါ့ ။ "
" ဒါျဖင့္ရင္ ဘာလို႔ ဒီကုန္သည္အလုပ္ကို လုပ္ေနရသလဲ ဦးဘတင္ ။ ခင္ဗ်ားသာ စစ္ဦးစီးမွဴးျဖစ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ အကူညီေတြအမ်ားႀကီး ရမွာ ။ "
" လြတ္လြပ္မႈက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပိုလိုက္ပါတယ္ ။ ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ ။ ဦးျမင့္ေမာင္က ရာဇဝတ္အုပ္ရာထူးမွာပဲ အေျခခ်ေနရတာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုပဲ ။ တစ္ေန႔ေတာ့ အင္စပက္ေတာ္ရာထူးဂုဏ္ျပဳပြဲတက္ရဖို႔ ေမ်ွာ္လင့္မိတယ္ဗ်ာ ။ "
" အဟားဟား အဟားဟား ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဂုဏ္ျပဳပြဲတစ္ပြဲေလာက္ လုပ္ရဦးမွာေပါ့ ။ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ။ "
ကိုဘတင္၏ ထိုးနွက္ခ်က္ကိုလည္း ကိုျမင့္ေမာင္မွာ အခံရခက္သြားသည္ ။ ရာဇဝတ္အုပ္ရာထူးနွင့္ ၁၈ နွစ္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့ေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္အားရာထူးတိုးေပးျခင္းမရိွခဲ့သလို သူသည္လည္း မိန္းမေပြရႈပ္ေသာကိစၥမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ခဲ့သူျဖစ္၍ ထိုကိစၥအား ေခါင္းထဲေရာက္ခဲ့သည္မရိွ ။
ထိုသို႔ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈျဖင့္ တိုက္ခိုက္ေနၾကေသာ ထိုအမ်ိဳးသားနွစ္ဦးကို မည္သူကမ်ား တားဆီးနိူင္မည္နည္း ။ မည္သူကမ်ား ဟန္႔တားနိုင္မည္နည္း ။ ရရာလက္နက္ဆြဲကိုင္၍ တိုက္ခိုက္ေၾကးဆို ေသြးထြက္ေစနိုင္မည္အထိ ျဖစ္လင့္တကားရိွမည္ ။ သို႔ေပတည္း နယ္ပယ္အသီးသီး၌ ေအာင္ျမင္ေနေသာ ေယာက္်ားမ်ားျဖစ္သည္ေၾကာင့္ ထိုအျပဳအမူမ်ိဳးအား လုပ္မိမဟုတ္ ။
ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ ဦးေဆာင္၍ ဝိုင္ပုလင္းနွင့္ ဝိုင္ခြက္တစ္ခြက္ကို လွမ္္းယူကာျဖင့္ ဝိုင္ငွဲ႔ေတာ့သည္ ။ ပါသည္ဆိုရံုမ်ွ ပမာဏကို ထည့္ၿပီးသည္နွင့္ ေနာက္တစ္ခြက္ကို ယူငင္၍ ဝိုင္ငွဲ႔ျပန္သည္ ။
" ေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္လိုက္ပါဦး ဦးဘတင္ ။ ကေန႔အဖို႔ မူးလဲရင္ေတာင္ စံအိမ္မွာအိပ္သြားနိုင္သားပဲ ။ "
" ဒီေလာက္ပမာဏနဲ႔ မူးလဲဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ေပမယ့္ မနက္ျဖန္ခါအတြက္ အလုပ္လုပ္ရဖို႔ ရိွေသးေတာ့ စံအိမ္မွာအိပ္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး ။ ေနာက္ၿပီး ၿမိဳင့္ အေရွ႕မွာ ထမင္းစားရမွာဆိုေတာ့ ဣေျႏၵမဲ့လို႔လည္းမျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီတစ္ခြက္ကိုေတာ့ ဦးျမင့္ေမာင္ရဲ႕မ်က္နွာကိုေထာက္ၿပီး လက္ခံလိုက္ပါမယ္ ။ "
ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ ၿပံဳးေနေပမယ့္ အေၾကာင္းသိေသာသူသာဆိုလ်ွင္ ကိုျမင့္ေမာင္၏အၿပံဳးအား ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္လိမ့္မည္ျဖစ္သည္ ။
ကိုျမင့္ေမာင္လွမ္းေပးေသာ ဝိုင္ခြက္ကိုယူၿပီး တစ္ငံုမ်ွေမာ့ေနသည့္ ကိုဘတင္ရဲ႕မ်က္နွာကို ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း အတြင္းစိတ္မွ အမ်က္ေဒါသထြက္ေနေပသည္ ။ ထိုေဒါသမ်ားဟာ မ်က္နွာ၌ေပၚလြင္ျခင္းမရိွ ။ မ်က္ဝန္းနက္နက္မ်ား၌သာ ထင္ဟပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ ။
စားပြဲေပၚက ဝိုင္ခြက္ကိုယူလိုက္ၿပီး ဝိုင္ရဲ႕အရသာအား ခံစားသက္ဝင္ျခင္းမရိွဘဲ တစ္ႀကိဳက္တည္း ေမာ့ခ်ခဲ့ေတာ့သည္ ။
ေဆာင္းဝင္ေနၿပီျဖစ္သည္ေၾကာင့္ မိုးခ်ဳပ္ေစာၿပီး အေအးဓာတ္ပိုကဲလာရသည္ ။ ေနသာေသာေန႔ဘက္မ်ားမွာေတာင္ ပူျပင္းလွေသာေန၏အပူဒါဏ္ဟာ ေမၿမိဳ႕၏ ေအးစိမ့္မႈအား ေအာင္နိုင္ျခင္းမရိွခဲ့ ။ ေအးခ်မ္းေသာလမင္းရိွရာ ညဘက္မွာဆို ပိုလို႔မွအခ်မ္းပိုကဲသည္ ။ ထိုအခါ မီးကိုလႈံ၍ ေနရသည္ ။
စံအိမ္ႀကီးထဲသို႔ေရာက္ေနေသာ ကိုဘတင္သည္လည္း သူ၏အေပၚဝတ္ကုတ္အက်ႌအရွည္အား ထပ္ဝတ္ထားရေတာ့သည္ ။
ထမင္းစားခန္းထဲ၌ လူစံုေနၾကၿပီျဖစ္သည္ ။ ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ခံုတန္းရွည္၏ ထိပ္ဦးပိုင္းတြင္ထိုင္၍ သူ၏ေဘး၌ ၿမိဳင္နွင့္ညိဳေလးတို႔ ရိွေနသည္ ။ ကိုဘတင္သည္ မိသားစုဝင္မဟုတ္ေသာ ဧည့္သည္ျဖစ္သည္ေၾကာင့္ အလွမ္းေဝးေသာ ထိပ္ဦးပိုင္တြင္သာ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ ဤသည္မွာ သူ၏လူမႈေရးျဖစ္သည္ ။
သို႔ေပတည္း ကိုျမင့္ေမာင္နွင့္ၿမိဳင္တို႔အပါးမွာ ညိဳေလးသည္ ဘာ့ေၾကာင့္ထိုင္ေနသည္ဆိုတာအား နားမလည္ခဲ့ ။ တစ္ခ်ိန္က ညိဳေလးဟာ ၿမိဳင့္ရဲ႕အလုပ္သမားလို႔ နားလည္ပံုရခဲ့ေပမယ့္လို႔ ယခုအျပဳအမူေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္၏ ေဆြမ်ိဳးျဖစ္မည္ဟု အထင္မွားျပန္သည္ ။
" စားပါ ဦးဘတင္ စားပါ ။ လိုရင္ထပ္ယူေပါ့ ။ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးေလးက ဟင္းခ်က္သိပ္ေကာင္းတာဗ် ။ "
ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ ညိဳေလးအား ရည္ၫႊန္းၿပီးေျပာလိုက္ေပမယ့္လို႔ ကိုဘတင္သည္ေတာ့ ၿမိဳင္ဟုသာ အထင္မွားေနျပန္သည္ ။ သို႔ေပတည္း ၿမိဳင္ဟာ ဟင္းမခ်က္တတ္တဲ့သူေ႒းသမီးဟု သိထားသည္ ။ ကိုျမင့္ေမာင္နွင့္ယူၿပီး တစ္နွစ္အတြင္းဟာ " ၿမိဳင္လိမၼာေနၿပီ ။ သူ႔ေယာက္်ားကို သူကိုယ္တိုင္ျပဳစုယုယေနၿပီ " ဆိုေသာစကားကို ေဆြမ်ိဳးမ်ားဆီမွ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားခဲ့ရသည္အား အမွတ္ရသြားေတာ့သည္ ။
ၿမိဳင္ဟာ သူ၏သူငယ္ခ်င္းတစ္ျဖစ္လည္း ဟုတ္သလို အစ္ကိုတစ္ျဖစ္လည္းဟုတ္သည့္ ကိုဘတင္အား စိုးရိမ္စိတ္ရိွမိသည္ ။ ပန္းကန္ထဲက ထမင္းပံုဟာ ထိျခင္းကိုင္ျခင္းပ်က္ယြင္းျခင္းမရိွဘဲ မူလအတိုင္းသာရိွေနၿပီး ကိုဘတင္အား ေငးစိုက္ၾကည့္မိသည္ ။ ၿမိဳင့္၏ စိုးရိမ္မႈအား သူ၏ေဘးရိွ ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ တလြဲအဓိပၸါယ္ေကာက္ေနျပန္သည္ ။ ညိဳေလးမွာေတာ့ ၿမိဳင့္ကိုၾကည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္၏ေဒါသအား စိုးရိမ္မိေနျပန္သည္ ။
" စားလို႔ၿမိန္လိုက္တာ ၿမိဳင္ ။ နင့္လက္ရာကို ငါအခုမွပဲ စားဖူးေတာ့သည္ ။ "
့ကိုဘတင္ေျပာေသာ စကားမ်ားကို မွင္သက္မိကာ ၿမိဳင္သည္ ရယ္ဖို႔အတြက္ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနျပန္ၿပီ ။ ကိုျမင့္ေမာင္သည္ မိမိအား အကဲခတ္ၾကည့္ေနသည္ကို ၿမိဳင္ သတိမထားမိ ။
" ၿမိဳင္ ။ စားစရာေတြ ေအးကုန္ေတာ့မွာပဲ ။ စားေတာ့ေလကြာ ။ "
ဟု ကိုျမင့္ေမာင္သတိေပးလိုက္ကာမွ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနမိသည္အား မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိ သတိထားမိေတာ့သည္ ။ ထိုအခါမွ ဇြန္း ၊ ခရင္းကို လွမ္းကိုင္လိုက္ေပမယ့္လို႔ ၿမိဳင္သည္ ထိုအစားမ်ားကို ခံတြင္းထဲထည့္ဖို႔ရာ အင္အားမရိွ ျဖစ္ေနသည္ ။
မည္သို႔ေသာ ဆူညံသည့္စကားသံမ်ားကို မၾကားရသည့္ ထိုထမင္းစားပြဲဟာ ည ၇ နာရီအခ်ိန္၌ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္ ။
" ဒါျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ ။ မနက္ျဖန္အတြက္ အလုပ္ရိွေသးေတာ့ ေစာေစာအနားယူမလို႔ပါခင္ဗ်ာ ။ "
" ေကာင္းတာေပါ့ ။ ေကာင္းပါၿပီ ။ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္းရထားလံုးကို ဦးဘတင္အိမ္အထိေရာက္ေအာင္ ပို႔ခိုင္းဖို႔ ေျပာလိုက္ပါ့မယ္ ။
ေဒၚေဒၚႏု ။ ျမင္းသမားကို သြားေျပာေပးပါ ။ ဦးဘတင္ကို အထိအခိုက္မရိွေစဘဲ အိမ္အထိလိုက္ပို႔ေပးပါလို႔ ။ "
ေဒၚေဒၚႏုသည္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္ ။ ထိုအခ်ိန္ ၿမိဳင္သည္ ကိုဘတင္အား မည္သည့္စကားတစ္ခြန္းမ်ွ မေျပာမိေသးသည္ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ဆီမွ ေခၚထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာာသည္ ။
" ကိုဘတင္ ။ ၿမိဳင္ စံအိမ္အေရွ႕ထိ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္ ။ "
" ေကာင္းၿပီ ၿမိဳင္ ။
ဦးျမင့္ေမာင္ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ ။ ဒီေန႔အဖို႔ ထမင္းစားဖိတ္လို႔ ေက်းဇူးအထူးပါဗ်ာ ။ "
" ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ ။ "
ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ မ်က္ဝန္းတစ္ခ်က္မွိတ္ၿပီး ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္သည့္အခိုက္၌ ခ်စ္ေသာအမ်ိဳးသမီး ညိဳေလးအား ၿပံဳး႐ႊင္စြာၾကည့္သည္ ။ ညိဳေလးသည္ ရိုေသသမႈျဖင့္ ၿပံဳးလည္၍ၿပံဳးျပသည္ ။ ထိုအၿပံဳးေလးဟာ ကိုဘတင္ရဲ႕နွလံုးသားတည့္တည့္ကို တံခါးလာေခါက္ေနဟန္ရိွသည္ ။
တံခါးဖြင့္ထားတာျဖစ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီး ဝင္လာခဲ့ပါ ညိဳ ။
အေတြးမ်ားဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေစေသာေၾကာင့္ ကိုဘတင္ပို၍ၿပံဳးမိသည္ ။ ၿပီးေနာက္ ၿမိဳင့္ကိုၾကည့္ကာ ထိုင္ရာမွထလိုက္ၿပီး ...
" သြားရေအာင္ ၿမိဳင္ ။ "
" ဟုတ္ကဲ့ ။ "
ၿမိဳင္နွင့္ကိုဘတင္တို႔ ယွဥ္တြဲ၍ ထြက္သြားသည္အား ကိုျမင့္ေမာင္အခဲမေၾကျဖစ္ေနရွာသည္ ။ သူကိုယ္တိုင္ပဲ လက္ခံေပးခဲ့သည္မဟုတ္လား ။ တကယ္ပဲ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕အတြင္းစိတ္သည္ ၿမိဳင့္အတြက္သဝန္တိုမႈမ်ားျဖစ္ေနမလား ။ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္အတြက္ျဖစ္ေနမည္နည္း ။ စေသာ သံသယစိတ္မ်ားဝင္လာေစပါသည္ ။
ထမင္းစားခန္းထဲမ ထြက္လ်ွင္ၿပီးခ်င္း ၿမိဳင္သည္ ကိုဘတင္၏လက္ေမာင္းကိုကိုင္ကာ ေလွကားအေရွ႕သို႔ အျမန္ဆန္သြားသည္ ။ ၿမိဳင္ဆြဲေခၚရာအေနာက္သို႔ လိုက္သြားရသည္ေၾကာင့္ ကိုဘတင္လန္႔မိသည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲကြဲ႕ ။ "
" ကိုဘတင္ ။ ကိုဘတင္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ဟင္ ။ "
" ကိုဘတင္က ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ၿမိဳင္ရဲ႕ ။ ကိုဘတင္ အလက္ႀကီးရိွေသးတယ္ေလ ။ "
" ေတာ္ေသးတာေပါ့ ။ ဘုရားကယ္ေပလို႔ပဲ ။ "
" ၿမိဳင္ စိတ္ပူတာကို နားလည္တယ္ ။ အခုေတာ့ ကိုဘတင္ ၿမိဳင့္ကိုပဲ စိတ္ပူရေတာ့မယ္ ။ ကိုဘတင္ ျပန္သြားခ်ိန္ ၿမိဳင္နဲ႔ဦးျမင့္ေမာင္ ျပႆနာမျဖစ္ဖို႔ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္ ။ "
" ျပႆနာျဖစ္လည္း ၿမိဳင္ အဆင္ေျပမွာပါ ။ ခဏေလာက္ေတာ့ နာက်င္ရတယ္ ဆိုေပမယ့္ေပါ့ ။ "
" ဦးျမင့္ေမာင္က မိန္းမေပြရႈပ္တယ္လို႔လည္း ၾကားမိတယ္ ။ ၿမိဳင္ အဆင္ေရာေျပရဲ႕လားကြာ ။ "
" ၿမိဳင္ အဆင္ေျပပါတယ္ ။ "
" အျပင္မွာေျခရႈပ္ေနေတာ့ ဦးျမင့္ေမာင္မယားငယ္ေခၚလာမွာကိုလည္း ၿမိဳင့္အတြက္ ေတြးပူမိတယ္ ။ "
ၿမိဳင္သည္ မသိမသာစြာျဖင့္ သက္ျပင္းအနည္းငယ္ခ်ကာ တိတ္ဆိတ္ေနမိသည္ ။ ညိဳေလးသည္သာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕မယားငယ္မွန္းသိရင္ ကိုျမင့္ေမာင္အနားမွ ပထုတ္လို႔ရမွာမဟုတ္မွန္း သိသလို မိမိအားလည္း ကိုဘတင္စိုးရိမ္စဖြယ္ျဖစ္ရမည္ ။
" ေဟာ ကိုဘတင္ ။ အေရွ႕မွာ ရထားလံုးေရာက္ေနၿပီပဲ ။ လာ သြားရေအာင္ ။ မနက္ျဖန္ အလုပ္လုပ္ရမွာေတာ့ အိမ္မွာေစာေစာနားေပါ့ ။ "
ဟုေျပာၿပီး ရထားလံုးအနားသို႔ သြားေတာ့သည္ ။ ကိုဘတင္သည္ ရထားလံုးေပၚသို႔ မတက္မွီ ၿမိဳင့္အားလွည့္ၾကည့္သည္ ။ ၿမိဳင္ဟာ အရင္လိုကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့မွန္း သူသိလိုက္ရသည္ ။ ၿမိဳင္ဟာ တကယ့္ပန္းပြင့္ေလးလို လွပေနသည္ ။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္ ။ တကယ္ဆို ၿမိဳင္က စံအိမ္မွာ ညအိပ္ခိုင္းမလို႔ပါပဲ ။ ၿမိဳင္ မလုပ္နိုင္မိလို႔ အားနာမိရဲ႕ ။ "
" မဟုတ္တာ ၿမိဳင္ရယ္ ။ အကယ္၍ ဒီစံအိမ္မွာ ညအိပ္တယ္ပဲထားဦး ။ ကိုဘတင္ ဌာနကိုသြားရင္ တသီႀကီးသြားရမွာ ။ အခ်ိန္ေတြလင့္တယ္ေလ ။ "
" ဒါျဖင့္လည္း ပိတ္ရက္က်ရင္ တို႔ေတြေတြ႕ရေအာင္ကြာ ။ "
" ဟုတ္ၿပီ ။ ပိတ္ရက္မတိုင္ခင္ တယ္လီဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ ။ ကဲ အခုေတာ့ သြားၿပီေနာ္ ။ "
" ဟုတ္ကဲ့ပါ ။ "
ကိုဘတင္သည္ ရထားလံုးေပၚသို႔ တက္သြားသည္နွင့္ ျမင္းရထားလံုးဟာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တအိအိျဖင့္ စံအိမ္နွင့္ေဝးရာသို႔ ခ်ီတက္ေတာ့သည္ ။
စံအိမ္အေရွ႕၌ က်န္ခဲ့ေသာၿမိဳင္ဟာ ေလးနက္ေသာခံစားခ်က္ ဘာသာျပန္ဆိုနိုင္ျခင္းမရိွေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားနွင့္အတူတူ မႈိင္းေဝအံု႔ဆိုင္းေနေသာ ညေကာင္းကင္ယံအား ေမာ့ၾကည့္မိသည္ ။
" ကေန႔ ညဝကၤပါမွာ ၾကယ္စင္ေတြ ကင္းစင္ေနပါပေကာလား ။ "
X X X X X
morA_nyein
10.12.2022
" ဘာ ။ ဘယ်လို ဘယ်လို ။ "
ကုတင်ပေါ်၌ထိုင်နေသော မြိုင်ဟာ ညိုလေး၏စကားကြောင့် အလန့်တကြားဖြစ်ကာ ထအော်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည် ။ နေ့ခင်းဘက် တရေးတမောအိပ်ပျော်ရင်းမှ နိုးထလာသော မြိုင့်မှာ ထိုစကားကြောင့် မျက်လုံးများ အပြူးသားဖြစ်ခဲ့ရသည် ။
" မဖြစ်ဘူး ။ မဖြစ်ဘူး ။ သင်းတို့နှစ်ယောက်ကို ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားလိုက်ရင် ကျားဖင်ကို နှိုက်မိတာထက် ဆိုးနေလိမ့်မယ် ။ "
" မသွားပါနဲ့ ။ ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားလိုက်ပါ မမမြိုင်ရယ် ။ "
" ဟဲ့ ။ ဒါဟာ စိန်ကိုစိန်နဲ့ ဖြတ်နေတဲ့ကိစ္စမဟုတ်ဘူး ။ တောမီးလောင်မယ့်ကိစ္စ ။ "
" မမမြိုင်သွားမှ တောမီးလောင်ဖို့ မီးခြစ်ဆံပေးလိုက်သလို ဖြစ်မယ်လို့ မထင်ဘူးလား ဟင် ။ "
" အို တကယ်ပါပဲနော် ။ ငါတော့ စိတ်ဆင်းရဲပြီး သေချင်တော့တာပဲ ။ "
" စိတ်ဆင်းရဲမနေပါနဲ့ ။ ရော့ ဒီမှာ ရေအေးအေးလေးသောက်ပြီး အမောဖြေလိုက် ။ "
အလိုက်သိသောညိုလေးဟာ မြိုင်နှိုးလာသည်နှင့် ရေတစ်ခွက်ယူပြီးသား အဆင်သင့်ရှိနေစမြဲပင်ဖြစ်သည် ။ မြိုင်သည် ညိုလေးပေးသော ရေခွက်ကိုလှမ်းယူကာဖြင့် တစ်ငုံမျှသောက်လိုက်တော့သည် ။
" အရွယ်ရောက်နေတဲ့ ယောက်ျားတွေဖြစ်နေပြီပဲ မမမြိုင် ။ သူတို့ အဆင်ပြေမှာပါ ။ "
" မျှော်လင့်ရတာပဲအေ ။ "
" ကဲ ။ မမမြိုင် ရေချိုးတော့နော် ။ ကျွန်မ ဒေါ်ဒေါ်နုနဲ့အတူတူ ညနေစာအတွက် ပြင်ဆင်လိုက်ဦးမယ် ။ "
" ဘယ်အချိန်ရှိနေလို့လဲ ။ အစောကြီး ရှိသေးတယ်ထင်တာပဲ ။ "
" ဒီနေ့တော့ နည်းနည်းစောတယ် ။ ကိုဘတင်က ညနေစာကို စံအိမ်မှာစားမှာတဲ့လေ ။ "
ရေသောက်နေမိသည့်မြိုင့်မှာ ထိုအဖြေကြောင့် ပါးစပ်ထဲကရေများ ပန်းထွက်မိတော့သည် ။
" ဟယ် ဒုက္ခပဲ မမမြိုင် ။ "
ညိုလေးသည် ပုဝါတစ်ထည်ကို အလျှင်အမြန်ယူပြီး မြိုင့်နှုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်ကို သုတ်ပေးတော့သည် ။ ရင်ခုန်သံ တဒုန်းဒုန်းဟာ ထိုအချိန်မှ သိသာလာခဲ့သည် ။ စည်းချက်မှန်ခြင်းမရှိတဲ့ ပီယာနိုသံစဉ်ကို တီးခတ်နေသည့်အတိုင်းပါပင် ။
" စံအိမ်မှာ ညစာစားမယ် ။ တကယ်ပါပဲနော် ။ ကိုမြင့်မောင်နဲ့တော့ ဒုက္ခပါပဲ ။ ပြီးပြီးသားကိစ္စတွေကို သင်းက ဘာ့ကြောင့် မြေလှန်တူးနေရတာလဲ ။ "
ကိုဘတင်နှင့် မြိုင်တို့အား လူကြီးမိဘများ သဘောတူထားသောအကြောင်းအား ကိုမြင့်မောင်နှင့်မြိုင်တို့ စကားများသောနေ့မှာ ညိုလေးသိခဲ့ရသည် ။
မြိုင်ဟာ သူမရဲ့သိက္ခာကျလာခဲ့တာကြောင့် ကိုမြင့်မောင်အား ဒေါသထွက်ပေမယ့်လည်း ဒီဒေါသဟာ ခဏတာမျှပဲတည်ရှိခဲ့သည်ဟု ညိုလေး ထင်သည် ။
တကယ်လည်း အဟုတ်ပါပင် ။ မြိုင့်ရဲ့မျက်နှာမှာ ဒေါသပုံရိပ်များရှိမနေဘဲ စိုးရိမ်စိတ်များသာ ရှင်သန်နေသည် ။
မြိုင့်အား တစ်ခါတစ်လေများမှာ သနားမိ၏ ။ မြိုင်ဟာ အချစ်မခံရဘူးလား ။ ချစ်ဖို့မထိုက်တန်လို့လား ဆိုသော မေးခွန်းများအား မေးကြည့်မိခဲ့သည် ။ အဖြေဟာ ကိုယ်မလိုချင်သော အဖြေမျိုးသာဖြစ်နေသည် ။ ချစ်သောမြိုင် ။ တစ်နေ့သောအခါမှာ ထိုက်တန်တဲ့အချစ်တစ်ခု မြိုင့်ဆီကို ရောက်လာပါစေ ။ မျှော်လင့်မိ၏ ။
သီရိမြိုင်စံအိမ်ထဲရှိ စာကြည့်ခန်းမှာတော့ ယောက်ျားနှစ်ယောက်သည် မာနချင်းပြိုင် ဘယ်သူနိုင်ဖြင့် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အကဲစမ်းနေကြတော့သည် ။
ကိုမြင့်မောင်သည် ယောက်ျားဆန်စွာ ခြေချိတ်ထိုင်နေကာဖြင့် ဆေးလိပ်ဖွာနေသည် ။ ထို့အတူ ကိုဘတင်သည်လည်း ကိုမြင့်မောင်ပေးသော ဆေးလိပ်အား ထပ်တူဖွာနေပြန်သည် ။ ယင်းတို့နှစ်ဦးကြားမှာ တိတ်ဆိတ်ခြင်းများသာ လွှမ်းမိုးနေသည် ။ ယင်တစ်ကောင် ၊ ခြင်တစ်ကောင်မျှ ယင်းတို့အနီးအနား၌ ပျံ့သန်းဖို့အရေးကို ကြောက်ရွံနေမည်မှာ အမှန်ပင် ။
အချိန်အတော်ကြာသော တိတ်ဆိတ်မှုကြောင့် ကိုမြင့်မောင်သည် ဆေးလိပ်မီးအား ဖန်ပြာခွက်ထဲသို့ ဖိသတ်လိုက်ပြီး တိတ်ဆိတ်မှုကို အသွင်ပြောင်းလဲစေတော့သည် ။
" ကျွန်တော် မှတ်မိတာတစ်ခုရှိတယ် ။ "
ကိုမြင့်မောင်ရဲ့အသံကို ကြားရသည်ကြောင့် ကိုဘတင်သည်လည်း ထိုနည်းတူစွာ ဆေးလိပ်မီးကို ဖန်ပြာခွက်ထဲသို့ ဖိသတ်လိုက်တော့သည် ။
" ဘာကို မှတ်မိတာများဖြစ်မလဲ ။ ပြောကြည့်စမ်းပါဦး ဦးမြင့်မောင် ။ " ဟု စိတ်ဝင်စားစွာ မေးလိုက်သည် ။
" အဲ့နေ့က မြိုင့်ကို ခင်ဗျားတို့မိသားစု လာတောင်းတဲ့နေ့ ထင်တာပဲ ။ ဦးဘတင် ပြောခဲ့တဲ့စကားကို ကျွန်တော်ကြားလိုက်ရတယ် ။ "
" ဆက်ပါဦး ဦးမြင့်မောင် ။ "
" ဦးဘတင်က အသက်အရွယ်တစ်ခုမှာ စစ်ဦးစီးမှူး ဖြစ်ချင်တယ်လို့ ပြောခဲ့သလားလို့ပါ ။ ကျွန်တော် နားစွန်နားဖျားကြားတာတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော် ။ "
ကိုမြင့်မောင်သည် ကိုဘတင်အား ပညာရှိဆန်စွာ လှောင်ပြောင်လိုက်သည်ကိုကား ကိုဘတင်သိနေသည် ။ သူသည် ငယ်စဉ်အခါက စစ်ဦးစီးမှူးဖြစ်ချင်ခဲ့သည့် ဆန္ဒရှိခဲ့ဖူးပါသည် ။ သို့ပေတည်း မြိုင့်ကိုဆုံးရှုံးရခဲ့သည့်နေ့ကစလို့ သူက ကမ္ဘာပတ်နိုင်မည့်ကုန်သည်ကြီးတစ်ဦးသာ ဖြစ်ချင်တော့သည် ။ အကြောင်းမှာ မြိုင်နှင့် ဝေးရာကို ထွက်ပြေးနိုင်မည့်တစ်ခုတည်းသော အကြောင်းပြချက်ဖြစ်သည် ။
လှောင်ပြောင်ခံရသည်ကို အခံရခက်ပေမယ့်လို့ ပြုံးနေသောသူ၏မျက်နှာမှာ တစ်ချက်မဲ့သွားခြင်း မရှိခဲ့ ။
" ဟုတ်ပါတယ် ။ ကျွန်တော် ငယ်ငယ်က စစ်ဦးစီးမှူး သိပ်ဖြစ်ချင်ခဲ့တာပေါ့ ။ "
" ဒါဖြင့်ရင် ဘာလို့ ဒီကုန်သည်အလုပ်ကို လုပ်နေရသလဲ ဦးဘတင် ။ ခင်ဗျားသာ စစ်ဦးစီးမှူးဖြစ်ရင် ကျွန်တော် အကူညီတွေအများကြီး ရမှာ ။ "
" လွတ်လွပ်မှုက ကျွန်တော်နဲ့ ပိုလိုက်ပါတယ် ။ သြော် ဒါနဲ့ ။ ဦးမြင့်မောင်က ရာဇဝတ်အုပ်ရာထူးမှာပဲ အခြေချနေရတာ ပျော်နေတဲ့ပုံပဲ ။ တစ်နေ့တော့ အင်စပက်တော်ရာထူးဂုဏ်ပြုပွဲတက်ရဖို့ မျှော်လင့်မိတယ်ဗျာ ။ "
" အဟားဟား အဟားဟား ။ ဟုတ်ပါ့ဗျာ ။ ကျွန်တော်လည်း ဂုဏ်ပြုပွဲတစ်ပွဲလောက် လုပ်ရဦးမှာပေါ့ ။ ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ။ "
ကိုဘတင်၏ ထိုးနှက်ချက်ကိုလည်း ကိုမြင့်မောင်မှာ အခံရခက်သွားသည် ။ ရာဇဝတ်အုပ်ရာထူးနှင့် ၁၈ နှစ်ကြာသည့်တိုင်အောင် ထိန်းသိမ်းလာခဲ့ပေမယ့် ကိုမြင့်မောင်အားရာထူးတိုးပေးခြင်းမရှိခဲ့သလို သူသည်လည်း မိန်းမပွေရှုပ်သောကိစ္စများဖြင့် အလုပ်ရှုပ်ခဲ့သူဖြစ်၍ ထိုကိစ္စအား ခေါင်းထဲရောက်ခဲ့သည်မရှိ ။
ထိုသို့ တန်ပြန်သက်ရောက်မှုဖြင့် တိုက်ခိုက်နေကြသော ထိုအမျိုးသားနှစ်ဦးကို မည်သူကများ တားဆီးနိူင်မည်နည်း ။ မည်သူကများ ဟန့်တားနိုင်မည်နည်း ။ ရရာလက်နက်ဆွဲကိုင်၍ တိုက်ခိုက်ကြေးဆို သွေးထွက်စေနိုင်မည်အထိ ဖြစ်လင့်တကားရှိမည် ။ သို့ပေတည်း နယ်ပယ်အသီးသီး၌ အောင်မြင်နေသော ယောက်ျားများဖြစ်သည်ကြောင့် ထိုအပြုအမူမျိုးအား လုပ်မိမဟုတ် ။
ကိုမြင့်မောင်ဟာ ဦးဆောင်၍ ဝိုင်ပုလင်းနှင့် ဝိုင်ခွက်တစ်ခွက်ကို လှမ်းယူကာဖြင့် ဝိုင်ငှဲ့တော့သည် ။ ပါသည်ဆိုရုံမျှ ပမာဏကို ထည့်ပြီးသည်နှင့် နောက်တစ်ခွက်ကို ယူငင်၍ ဝိုင်ငှဲ့ပြန်သည် ။
" နောက်တစ်ခွက် ထပ်သောက်လိုက်ပါဦး ဦးဘတင် ။ ကနေ့အဖို့ မူးလဲရင်တောင် စံအိမ်မှာအိပ်သွားနိုင်သားပဲ ။ "
" ဒီလောက်ပမာဏနဲ့ မူးလဲဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ပေမယ့် မနက်ဖြန်ခါအတွက် အလုပ်လုပ်ရဖို့ ရှိသေးတော့ စံအိမ်မှာအိပ်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ။ နောက်ပြီး မြိုင့် အရှေ့မှာ ထမင်းစားရမှာဆိုတော့ ဣနြေ္ဒမဲ့လို့လည်းမဖြစ်ဘူး မဟုတ်လား ။ ဒါ့ကြောင့် ဒီတစ်ခွက်ကိုတော့ ဦးမြင့်မောင်ရဲ့မျက်နှာကိုထောက်ပြီး လက်ခံလိုက်ပါမယ် ။ "
ကိုမြင့်မောင်ဟာ ပြုံးနေပေမယ့် အကြောင်းသိသောသူသာဆိုလျှင် ကိုမြင့်မောင်၏အပြုံးအား ကောင်းကောင်းကြီး နားလည်လိမ့်မည်ဖြစ်သည် ။
ကိုမြင့်မောင်လှမ်းပေးသော ဝိုင်ခွက်ကိုယူပြီး တစ်ငုံမျှမော့နေသည့် ကိုဘတင်ရဲ့မျက်နှာကို ကိုမြင့်မောင်သည် စေ့စေ့ကြည့်ရင်း အတွင်းစိတ်မှ အမျက်ဒေါသထွက်နေပေသည် ။ ထိုဒေါသများဟာ မျက်နှာ၌ပေါ်လွင်ခြင်းမရှိ ။ မျက်ဝန်းနက်နက်များ၌သာ ထင်ဟပ်နေခြင်းဖြစ်သည် ။
စားပွဲပေါ်က ဝိုင်ခွက်ကိုယူလိုက်ပြီး ဝိုင်ရဲ့အရသာအား ခံစားသက်ဝင်ခြင်းမရှိဘဲ တစ်ကြိုက်တည်း မော့ချခဲ့တော့သည် ။
ဆောင်းဝင်နေပြီဖြစ်သည်ကြောင့် မိုးချုပ်စောပြီး အအေးဓာတ်ပိုကဲလာရသည် ။ နေသာသောနေ့ဘက်များမှာတောင် ပူပြင်းလှသောနေ၏အပူဒါဏ်ဟာ မေမြို့၏ အေးစိမ့်မှုအား အောင်နိုင်ခြင်းမရှိခဲ့ ။ အေးချမ်းသောလမင်းရှိရာ ညဘက်မှာဆို ပိုလို့မှအချမ်းပိုကဲသည် ။ ထိုအခါ မီးကိုလှုံ၍ နေရသည် ။
စံအိမ်ကြီးထဲသို့ရောက်နေသော ကိုဘတင်သည်လည်း သူ၏အပေါ်ဝတ်ကုတ်အင်္ကျီအရှည်အား ထပ်ဝတ်ထားရတော့သည် ။
ထမင်းစားခန်းထဲ၌ လူစုံနေကြပြီဖြစ်သည် ။ ကိုမြင့်မောင်သည် ခုံတန်းရှည်၏ ထိပ်ဦးပိုင်းတွင်ထိုင်၍ သူ၏ဘေး၌ မြိုင်နှင့်ညိုလေးတို့ ရှိနေသည် ။ ကိုဘတင်သည် မိသားစုဝင်မဟုတ်သော ဧည့်သည်ဖြစ်သည်ကြောင့် အလှမ်းဝေးသော ထိပ်ဦးပိုင်တွင်သာ ထိုင်ဖြစ်ခဲ့သည် ။ ဤသည်မှာ သူ၏လူမှုရေးဖြစ်သည် ။
သို့ပေတည်း ကိုမြင့်မောင်နှင့်မြိုင်တို့အပါးမှာ ညိုလေးသည် ဘာ့ကြောင့်ထိုင်နေသည်ဆိုတာအား နားမလည်ခဲ့ ။ တစ်ချိန်က ညိုလေးဟာ မြိုင့်ရဲ့အလုပ်သမားလို့ နားလည်ပုံရခဲ့ပေမယ့်လို့ ယခုအပြုအမူကြောင့် ကိုမြင့်မောင်၏ ဆွေမျိုးဖြစ်မည်ဟု အထင်မှားပြန်သည် ။
" စားပါ ဦးဘတင် စားပါ ။ လိုရင်ထပ်ယူပေါ့ ။ ကျွန်တော့်ဇနီးလေးက ဟင်းချက်သိပ်ကောင်းတာဗျ ။ "
ကိုမြင့်မောင်ဟာ ညိုလေးအား ရည်ညွှန်းပြီးပြောလိုက်ပေမယ့်လို့ ကိုဘတင်သည်တော့ မြိုင်ဟုသာ အထင်မှားနေပြန်သည် ။ သို့ပေတည်း မြိုင်ဟာ ဟင်းမချက်တတ်တဲ့သူဋ္ဌေးသမီးဟု သိထားသည် ။ ကိုမြင့်မောင်နှင့်ယူပြီး တစ်နှစ်အတွင်းဟာ " မြိုင်လိမ္မာနေပြီ ။ သူ့ယောက်ျားကို သူကိုယ်တိုင်ပြုစုယုယနေပြီ " ဆိုသောစကားကို ဆွေမျိုးများဆီမှ နားစွန်နားဖျား ကြားခဲ့ရသည်အား အမှတ်ရသွားတော့သည် ။
မြိုင်ဟာ သူ၏သူငယ်ချင်းတစ်ဖြစ်လည်း ဟုတ်သလို အစ်ကိုတစ်ဖြစ်လည်းဟုတ်သည့် ကိုဘတင်အား စိုးရိမ်စိတ်ရှိမိသည် ။ ပန်းကန်ထဲက ထမင်းပုံဟာ ထိခြင်းကိုင်ခြင်းပျက်ယွင်းခြင်းမရှိဘဲ မူလအတိုင်းသာရှိနေပြီး ကိုဘတင်အား ငေးစိုက်ကြည့်မိသည် ။ မြိုင့်၏ စိုးရိမ်မှုအား သူ၏ဘေးရှိ ကိုမြင့်မောင်ဟာ တလွဲအဓိပ္ပါယ်ကောက်နေပြန်သည် ။ ညိုလေးမှာတော့ မြိုင့်ကိုကြည့်ရင်း ကိုမြင့်မောင်၏ဒေါသအား စိုးရိမ်မိနေပြန်သည် ။
" စားလို့မြိန်လိုက်တာ မြိုင် ။ နင့်လက်ရာကို ငါအခုမှပဲ စားဖူးတော့သည် ။ "
့ကိုဘတင်ပြောသော စကားများကို မှင်သက်မိကာ မြိုင်သည် ရယ်ဖို့အတွက်တောင် မေ့လျော့နေပြန်ပြီ ။ ကိုမြင့်မောင်သည် မိမိအား အကဲခတ်ကြည့်နေသည်ကို မြိုင် သတိမထားမိ ။
" မြိုင် ။ စားစရာတွေ အေးကုန်တော့မှာပဲ ။ စားတော့လေကွာ ။ "
ဟု ကိုမြင့်မောင်သတိပေးလိုက်ကာမှ သတိလက်လွတ်ဖြစ်နေမိသည်အား မိမိကိုယ်ကိုယ်မိမိ သတိထားမိတော့သည် ။ ထိုအခါမှ ဇွန်း ၊ ခရင်းကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပေမယ့်လို့ မြိုင်သည် ထိုအစားများကို ခံတွင်းထဲထည့်ဖို့ရာ အင်အားမရှိ ဖြစ်နေသည် ။
မည်သို့သော ဆူညံသည့်စကားသံများကို မကြားရသည့် ထိုထမင်းစားပွဲဟာ ည ၇ နာရီအချိန်၌ ပြီးဆုံးသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည် ။
" ဒါဖြင့် ကျွန်တော် ပြန်လိုက်ပါဦးမယ် ။ မနက်ဖြန်အတွက် အလုပ်ရှိသေးတော့ စောစောအနားယူမလို့ပါခင်ဗျာ ။ "
" ကောင်းတာပေါ့ ။ ကောင်းပါပြီ ။ ကျွန်တော် မြင်းရထားလုံးကို ဦးဘတင်အိမ်အထိရောက်အောင် ပို့ခိုင်းဖို့ ပြောလိုက်ပါ့မယ် ။
ဒေါ်ဒေါ်နု ။ မြင်းသမားကို သွားပြောပေးပါ ။ ဦးဘတင်ကို အထိအခိုက်မရှိစေဘဲ အိမ်အထိလိုက်ပို့ပေးပါလို့ ။ "
ဒေါ်ဒေါ်နုသည် ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ပြီး ထမင်းစားခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည် ။ ထိုအချိန် မြိုင်သည် ကိုဘတင်အား မည်သည့်စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောမိသေးသည်ကြောင့် ကိုမြင့်မောင်ဆီမှ ခေါ်ထုတ်ဖို့ ကြိုးစားတောာသည် ။
" ကိုဘတင် ။ မြိုင် စံအိမ်အရှေ့ထိ လိုက်ပို့ပေးမယ်နော် ။ "
" ကောင်းပြီ မြိုင် ။
ဦးမြင့်မောင် ကျွန်တော်ပြန်လိုက်ပါဦးမယ် ။ ဒီနေ့အဖို့ ထမင်းစားဖိတ်လို့ ကျေးဇူးအထူးပါဗျာ ။ "
" ကောင်းပါပြီဗျာ ။ "
ကိုမြင့်မောင်ဟာ မျက်ဝန်းတစ်ချက်မှိတ်ပြီး ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်သည့်အခိုက်၌ ချစ်သောအမျိုးသမီး ညိုလေးအား ပြုံးရွှင်စွာကြည့်သည် ။ ညိုလေးသည် ရိုသေသမှုဖြင့် ပြုံးလည်၍ပြုံးပြသည် ။ ထိုအပြုံးလေးဟာ ကိုဘတင်ရဲ့နှလုံးသားတည့်တည့်ကို တံခါးလာခေါက်နေဟန်ရှိသည် ။
တံခါးဖွင့်ထားတာဖြစ်လို့ ယုံကြည်ပြီး ဝင်လာခဲ့ပါ ညို ။
အတွေးများဟာ ပျော်ရွှင်စေသောကြောင့် ကိုဘတင်ပို၍ပြုံးမိသည် ။ ပြီးနောက် မြိုင့်ကိုကြည့်ကာ ထိုင်ရာမှထလိုက်ပြီး ...
" သွားရအောင် မြိုင် ။ "
" ဟုတ်ကဲ့ ။ "
မြိုင်နှင့်ကိုဘတင်တို့ ယှဉ်တွဲ၍ ထွက်သွားသည်အား ကိုမြင့်မောင်အခဲမကြေဖြစ်နေရှာသည် ။ သူကိုယ်တိုင်ပဲ လက်ခံပေးခဲ့သည်မဟုတ်လား ။ တကယ်ပဲ ကိုမြင့်မောင်ရဲ့အတွင်းစိတ်သည် မြိုင့်အတွက်သဝန်တိုမှုများဖြစ်နေမလား ။ သို့မဟုတ် မည်သည့်အတွက်ဖြစ်နေမည်နည်း ။ စသော သံသယစိတ်များဝင်လာစေပါသည် ။
ထမင်းစားခန်းထဲမ ထွက်လျှင်ပြီးချင်း မြိုင်သည် ကိုဘတင်၏လက်မောင်းကိုကိုင်ကာ လှေကားအရှေ့သို့ အမြန်ဆန်သွားသည် ။ မြိုင်ဆွဲခေါ်ရာအနောက်သို့ လိုက်သွားရသည်ကြောင့် ကိုဘတင်လန့်မိသည် ။
" မြိုင် ။ ဘာဖြစ်လို့လဲကွဲ့ ။ "
" ကိုဘတင် ။ ကိုဘတင် ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ဟင် ။ "
" ကိုဘတင်က ဘာဖြစ်ရမှာလဲ မြိုင်ရဲ့ ။ ကိုဘတင် အလက်ကြီးရှိသေးတယ်လေ ။ "
" တော်သေးတာပေါ့ ။ ဘုရားကယ်ပေလို့ပဲ ။ "
" မြိုင် စိတ်ပူတာကို နားလည်တယ် ။ အခုတော့ ကိုဘတင် မြိုင့်ကိုပဲ စိတ်ပူရတော့မယ် ။ ကိုဘတင် ပြန်သွားချိန် မြိုင်နဲ့ဦးမြင့်မောင် ပြဿနာမဖြစ်ဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ် ။ "
" ပြဿနာဖြစ်လည်း မြိုင် အဆင်ပြေမှာပါ ။ ခဏလောက်တော့ နာကျင်ရတယ် ဆိုပေမယ့်ပေါ့ ။ "
" ဦးမြင့်မောင်က မိန်းမပွေရှုပ်တယ်လို့လည်း ကြားမိတယ် ။ မြိုင် အဆင်ရောပြေရဲ့လားကွာ ။ "
" မြိုင် အဆင်ပြေပါတယ် ။ "
" အပြင်မှာခြေရှုပ်နေတော့ ဦးမြင့်မောင်မယားငယ်ခေါ်လာမှာကိုလည်း မြိုင့်အတွက် တွေးပူမိတယ် ။ "
မြိုင်သည် မသိမသာစွာဖြင့် သက်ပြင်းအနည်းငယ်ချကာ တိတ်ဆိတ်နေမိသည် ။ ညိုလေးသည်သာ ကိုမြင့်မောင်ရဲ့မယားငယ်မှန်းသိရင် ကိုမြင့်မောင်အနားမှ ပထုတ်လို့ရမှာမဟုတ်မှန်း သိသလို မိမိအားလည်း ကိုဘတင်စိုးရိမ်စဖွယ်ဖြစ်ရမည် ။
" ဟော ကိုဘတင် ။ အရှေ့မှာ ရထားလုံးရောက်နေပြီပဲ ။ လာ သွားရအောင် ။ မနက်ဖြန် အလုပ်လုပ်ရမှာတော့ အိမ်မှာစောစောနားပေါ့ ။ "
ဟုပြောပြီး ရထားလုံးအနားသို့ သွားတော့သည် ။ ကိုဘတင်သည် ရထားလုံးပေါ်သို့ မတက်မှီ မြိုင့်အားလှည့်ကြည့်သည် ။ မြိုင်ဟာ အရင်လိုကလေးတစ်ယောက် မဟုတ်တော့မှန်း သူသိလိုက်ရသည် ။ မြိုင်ဟာ တကယ့်ပန်းပွင့်လေးလို လှပနေသည် ။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင် ။ တကယ်ဆို မြိုင်က စံအိမ်မှာ ညအိပ်ခိုင်းမလို့ပါပဲ ။ မြိုင် မလုပ်နိုင်မိလို့ အားနာမိရဲ့ ။ "
" မဟုတ်တာ မြိုင်ရယ် ။ အကယ်၍ ဒီစံအိမ်မှာ ညအိပ်တယ်ပဲထားဦး ။ ကိုဘတင် ဌာနကိုသွားရင် တသီကြီးသွားရမှာ ။ အချိန်တွေလင့်တယ်လေ ။ "
" ဒါဖြင့်လည်း ပိတ်ရက်ကျရင် တို့တွေတွေ့ရအောင်ကွာ ။ "
" ဟုတ်ပြီ ။ ပိတ်ရက်မတိုင်ခင် တယ်လီဖုန်းဆက်လိုက်မယ် ။ ကဲ အခုတော့ သွားပြီနော် ။ "
" ဟုတ်ကဲ့ပါ ။ "
ကိုဘတင်သည် ရထားလုံးပေါ်သို့ တက်သွားသည်နှင့် မြင်းရထားလုံးဟာ တရွေ့ရွေ့တအိအိဖြင့် စံအိမ်နှင့်ဝေးရာသို့ ချီတက်တော့သည် ။
စံအိမ်အရှေ့၌ ကျန်ခဲ့သောမြိုင်ဟာ လေးနက်သောခံစားချက် ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်ခြင်းမရှိသော မျက်ဝန်းများနှင့်အတူတူ မှိုင်းဝေအုံ့ဆိုင်းနေသော ညကောင်းကင်ယံအား မော့ကြည့်မိသည် ။
" ကနေ့ ညဝင်္ကပါမှာ ကြယ်စင်တွေ ကင်းစင်နေပါပကောလား ။ "
X X X X X
morA_nyein
10.12.2022