[Unicode]
အခန်း ၁ (တ)
တံခါးကို သော့ခတ်ထားတာမို့ အန္တရာယ် မရှိပါပေ။
သူတစ်ရေးတစ်မော အိပ်မောကျနေစဉ်မှာ စွန်းလင်းသည် အေးစက်သည့်လက်တစ်စုံက သူ့မျက်နှာကို ပွတ်သပ်နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ အေးလွန်းတာမို့ သက်ရှိလက်လို့ပင် မခံစားရပေ။
"!!!" သူခုန်ထလိုက်ရာ စစ်ဝမ်၏ ချောမောသော်လည်း ကြောက်စရာကောင်းသော မျက်နှာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်သွားရသည်။
"မိန်းမ နိုးလာပြီပဲ။" စစ်ဝမ်က အံ့အားသင့်သွားသော စွန်းလင်းကိုကူညီကာ ထိုင်စေရင်း ပြုံးလိုက်သည်။
"ခင်ဗျားဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ခင်ဗျားဘယ်လိုဝင်လာတာလဲ၊ ကျွန်တော်တံခါးကိုသော့ခတ်ထားတာလေ!" စွန်းလင်းက ကြောက်ရွံ့စွာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။
ဖုတ်ကောင်က တံခါးကို တိတ်တဆိတ်ဖွင့်လာနိုင်ခြေကို သူ ခဏလောက် စဉ်းစားမိခဲ့မည်ဆိုလျှင် သူ ဤမျှသက်တောင့်သက်သာဖြင့် အိပ်ပျော်သွားမှာ မဟုတ်ပေ။
"ကိုယ့်မှာသော့တွေရှိတယ်။" စစ်ဝမ်က စွန်းလင်းကို လှောင်ပြောင်နေသလို စွန်းလင်း၏ မျက်နှာရှေ့တွင် သော့များ ဝှေ့ယမ်းပြလာသည်။
"...." အိုး...
"အိုး!" ဒီဖုတ်ကောင်စုတ်ကတော့။
"မိန်းမ၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့၊ ကိုယ်မင်းအတွက် စားစရာတစ်ခုခုလုပ်ထားပေးတယ်။" စစ်ဝမ်က စားပွဲပေါ်က ဗန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး စွန်းလင်းရှေ့မှာ ချပေးလိုက်သည်။ သူ၏တောင့်တင်းသော မျက်နှာပေါ်တွင် နူးညံ့သိမ်မွေ့သောအပြုံးတစ်ခုရှိနေသည်။
စွန်းလင်းသည် အရသာရှိသော အစားအစာ၏ ရနံ့ကို ရှူရှိုက်မိလိုက်သည်နှင့် ကြောက်ရွံ့မှုများအားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားရသည်။
ဩော်၊ ဒီဖုတ်ကောင်က ဘယ်လောက်တောင် ကြင်နာတတ်လဲ ကြည့်ကြည့်လိုက်စမ်း! ပြီးတော့ ဒီအရသာရှိတဲ့ အစားအစာကိုလည်း ကြည့်လိုက်ကြစမ်းပါ!
ဖုတ်ကောင်၏ ပခုံးကိုပုတ်ပေးလိုက်ပြီး စားပွဲမှာထိုင်လိုက်ကာ သူ စတင်စားသောက်တော့သည်။
အင်၊ အရမ်းကောင်းတယ်! အရမ်းအရသာရှိတယ်၊ အရမ်းကျေနပ်တယ်!
အစားမက်သူသည် အမြဲတမ်း အစားမက်သူတစ်ဦးသာ ဖြစ်နေမည်ဟု ခန့်မှန်းရသည်၊ ထို့အပြင် သူ၏အစားအသောက်ပေါ် နှစ်သက်ခုံမင်မှုမှာ အလွန်ကြီးမားသည်။
"ကောင်းလိုက်တာ! အရမ်းကောင်းတယ်!" စွန်းလင်းက နှုတ်ခမ်းများကို အားရပါးရ သပ်လိုက်သည်။
ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရသော စစ်ဝမ်၏ မျက်ဝန်းများ မှောင်မိုက်သွားသည်။ စွန်းလင်းသည် အလွန်ဆွဲဆောင်မှုရှိသော လူသားတစ်ဦးဖြစ်ပြီး အဆိုးဆုံးမှာ ယခုလောလောဆယ် သူမည်မျှအထိ ဖြားယောင်းနေမိမှန်း သူ့ကိုယ်သူပင် မသိနေပေ။
"မင်းကြိုက်တာကောင်းတာပေါ့။ မင်းလိုချင်တာမှန်သမျှ ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်။" စစ်ဝမ်သည် စွန်းလင်း၏ ဆံပင်များကို ဖွလိုက်ပြီး ရုံးခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည်။
စွန်းလင်းက ဂရုမစိုက်ပေ။ အလွန်အရသာရှိနေတာကြောင့် ဆက်သာစားနေသည်။ စားသောက်ပြီးသောအခါ အကြောဆန့်လိုက်ပြီး ပြန်အိပ်လိုက်သည်။
အခုလောလောဆယ်တော့ ဤထူးခြားသောဖုတ်ကောင်သည် သူ့ကိုဝါးမျိုစားသောက်ဖို့ မရည်ရွယ်ထားပုံပင်။ သူ့ကိုကျွေးမွေးဖို့ပင် ဆန္ဒရှိသေးသည်။
မိန်းမဟု ခေါ်ခြင်းက နည်းနည်းတော့ အဆင်မပြေသော်လည်း အစားအသောက်ကောင်းများ ကျွေးနေနိုင်သရွေ့ စွန်းလင်းသည် ထိုကိစ္စကို လျစ်လျူရှုထားပေးနိုင်သည်။
သူက ဝက်တစ်ကောင်လိုသာ နေထိုင်ချင်ပြီး တခြားဘာမှ အရေးမကြီးဘူး!
စွန်းလင်းနှင့် စစ်ဝမ်တို့သည် တစ်လနီးပါး အတူနေထိုင်ခဲ့ကြသည်။
စစ်ဝမ်သည် စွန်းလင်းအတွက် အရသာရှိသော အစားအစာများကို နေ့တိုင်း ပြင်ဆင်ပေးကာ သူ့ကို နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် အလိုလိုက်မြတ်နိုးကာ အမြဲတစေ ပွေ့ဖက်ပြီး အိပ်တတ်သည်။
နောက်ဆုံးတော့၊ နောက်ဆုံးတော့ စွန်းလင်းသည် ဝက်တစ်ကောင်လို ရှင်သန်နေထိုင်နေရပြီ!
သူ့ဘဝမှာ စားသောက်ပြီး အိပ်စက်ရုံသာ။ ထို့အပြင် စစ်ဝမ်သည် သူ့ကိုခစားပေးနေသည်။ စွန်းလင်းသည် ကြွက်သားများကို လှုပ်ရှားရန်ပင် မလိုအပ်ပေ၊ စစ်ဝမ်သည် သူ့ကို ကျွေးမွေးပြီး ရေချိုးပေးကာ အ၀တ်အစားပါ ဆင်ယင်ပေးသောကြောင့် ပင်။
ဟုတ်တယ်လေ၊ တကယ့်ဝက်တစ်ကောင်ရဲ့ဘဝပေါ့!
"မိန်းမ၊ နေ့လည်စာ ဘာစားချင်လဲ။" စစ်ဝမ် ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် စွန်းလင်းသည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ငါးသေတစ်ကောင်လို လဲလျောင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
သူက အဖြူရောင်တီရှပ်ပွယောင်းယောင်း၊ မီးခိုးရောင်အတွင်းခံဘောင်းဘီတိုနှင့် အဖြူရောင်ခြေအိတ်ရှည်တစ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် သန့်စင်ပြီး နူးညံ့သိမ်မွေ့ပုံပေါ်နေသည်။
ယုန်ကလေးနှယ် ချစ်စရာကောင်း၏၊ မြေခွေးလိုလည်း ညို့ဓါတ်ပြင်းသည်။
"အမ်၊ ကျွန်တော် ပုဇွန်ဖက်ထုပ် စားချင်တယ်။" စွန်းလင်းက ခြေတံရှည်တွေကို ဆန့်ထုတ်ရင်း စကားဆိုလာတော့ စစ်ဝမ်မှာ ခက်ခက်ခဲခဲနှင့် တံတွေးမျိုချမိသွားသည်။
သူ အဲဒီခြေထောက်တွေကို နမ်းချင်တယ်...
"ခဏစောင့်ပေး၊ ကိုယ်မင်းအတွက် ပြင်ဆင်ပေးမယ်။"
စွန်းလင်း၏ ပျော့ပျောင်းသော ဆံပင်များကို နမ်းရင်း စစ်ဝမ် တစ်ဖက်လှည့်၍ မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်သွားသည်။
ထိုအတောအတွင်း စွန်းလင်းသည် ဆဲလ်ဖုန်းဖြင့် ဂိမ်းများကစားနေသည်။
ဂြိုလ်တုအချက်ပြမှုများ အလုပ်မလုပ်တော့ပေ၊ လန်သဲ့တွင် လျှပ်စစ်စွမ်းအင်ရှိနေသေးသောကြောင့် စွန်းလင်းမှာ ပျင်းရိငြီးငွေ့မှုကို ဖြေဖျောက်ရန်အတွက် နေ့တိုင်း ဖုန်းဖြင့် ဂိမ်းများဆော့ကစားနေတတ်သည်။
ဂိမ်းသံများကြားမှ ရုံးခန်းတံခါးပွင့်လာသည်။ စွန်းလင်းမှာ စစ်ဝမ် သူ့အတွက် နေ့လယ်စာ ယူလာပေးသည်ဟု ထင်မှတ်ပြီး ဝမ်းသာအားရ ခုန်ထလိုက်သည်။
စွန်းလင်းသည် သေနတ်သမားအုပ်စုကို ကြည့်လိုက်ပြီး သေနတ်သမားများကလည်း စွန်းလင်းကို ကြည့်လာကြသည်။
ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ။
ကမ္ဘာပျက်ကပ်အလယ်မှာ တစ်ယောက်ယောက်က ဘာလို့ဒီလောက်တောင် စိတ်အေးလက်အေး နေနိုင်ရတာလဲ။
ဒီကောင်က ဘာလို့ စူပါမားကတ်ထဲမှာ အေးအေးဆေးဆေး နေနေတာလဲ။
သူ့ကိုပဲကြည့်လိုက်စမ်းပါ!
ဖုတ်ကောင်တွေ ပြည့်နေတဲ့ ကမ္ဘာပျက်ကပ်မှာ ဒီလောက်သန့်ရှင်းပြီး နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက် ဘယ်လိုရှိနေနိုင်ရတာလဲ။ သူ့ရဲ့ ပြီးပြည့်စုံတဲ့ မျက်နှာ၊ နူးညံ့ပျော့ပျောင်းတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုသာ ကြည့်လိုက်ကြပါဦး... အံ့သြဖို့ကောင်းလိုက်တာ လွန်ရော!
"ညီလေး၊ မင်းဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ မင်းနဲ့ တခြားသူကောရှိသေးလား။" လက်နက်ကိုင်တွေရဲ့ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်က ရှေ့ကို တိုးလာပြီး တတ်နိုင်သမျှ အနူးညံ့ဆုံး မေးလိုက်သည်။
ကျောက်စိမ်းမင်းသားလေးကို ခြောက်လှန့်မိမည်ကို သူစိုးရွံ့သည်။
"မ-မင်းကဘယ်သူလဲ?" စွန်းလင်းက ကြောက်ရွံ့စွာဖြင့် မေးလိုက်ရာ သူ့မျက်လုံးရွဲကြီးများက ပို၍ဝိုင်းစက်လာပြီး ကြယ်လေးများလို တောက်ပလာလေသည်။
ထိုကဲ့သို့ ချစ်စဖွယ်ကောင်းမှုလေးကြောင့် ပုရိသယောက်ျားသားများ စိတ်လှုပ်ရှားသွားကြသည်။
သူတို့နေထိုင်သည့် အခြေစိုက်စခန်းတွင် အလှတရားတို့ မရှိပေ။ လူတွေအားလုံး ညစ်ပတ်နေကြပြီး မျက်နှာများညှိုးနွမ်းကာ ကြောက်လန့်နေကြသည်။ အလှဆုံးအမျိုးသမီးများပင် စားသောက်ဖို့ရာအတွက် ပြည့်တန်ဆာအလုပ်ကို လုပ်ကြရသည်။
သို့သော် သူတို့ရှေ့မှောက်တွင် ဖြူစင်သန့်ရှင်းသော ယုန်လေးတစ်ကောင်သည်၊ ဆွဲဆောင်မှုရှိသော အဝတ်အစားများဝတ်ထားပြီး လန်းဆန်းမွေးပျံ့သော ရေချိုးဂျယ်ရနံ့တို့ဖြင့် ထုံသင်းနေတာမို့ ထိုအမျိုးသားများမှာ သရေများပင် ကျလာရသည်။
"ညီလေး၊ မကြောက်ပါနဲ့၊ ကိုယ်တို့က လူဆိုးမဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ်တို့က ဒီမှာ စားစရာလာရှာတာ။ မင်းရဲ့ အုပ်ထိန်းသူတစ်ယောက်ယောက်ရှိတယ်ဆိုရင် ကိုယ်တို့ သူတို့နဲ့ စကားပြောချင်တယ်၊ မဟုတ်ရင်လည်း ကိုယ်တို့ကို ထိုင်ခိုင်းလို့ရမလား၊ ပြီးရင် ဒီကိစ္စကို ကိုယ်တို့ ဆွေးနွေးကြမယ်လေ။ စကားမစပ် ကိုယ့်နာမည်က ကျင်ခိုင်ပါ၊ မင်းကိုယ့်ကို ခိုင်ကောလို့ ခေါ်လို့ရတယ်။" ခေါင်းဆောင်က တောင့်တင်းစွာဖြင့် ပြုံးလာသည်။
"ခိုင်ကော..." စွန်းလင်းက မရဲတရဲဖြင့် ခေါ်လိုက်တာကြောင့် ထိုယောက်ျားများ၏ နှလုံးသားအစုံမှာ ယားယံလာရသည်။
သူတို့သည် ဤချစ်စရာလေးကို ပွေ့ဖက်နမ်းရှုပ်ချင်သည်။
"ကျွန်တော်က ဒီမှာ တစ်ယောက်တည်းနေတာ၊ ပြီးတော့ ဘာပြဿနာမှ မဖြစ်ချင်ဘူး။ အစားအသောက်ကိုတော့ မျှဝေပေးနိုင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ဒီကို အရင်ရောက်တယ်ဆိုတော့ ၇၀% ကို သိမ်းထားချင်တယ်၊ ခင်ဗျားတို့က ၃၀% ယူပြီး ထွက်သွားပေးမှာလား။"
ထိုလူများသည် တုတ်ခိုင်သန်မာသည့်အပြင် လက်နက်တို့ပါ ကိုင်ဆောင်ထားသောကြောင့် စွန်းလင်းကြောက်ရွံ့စွာဖြင့် မေးလိုက်သည်။
*****
[Zawgyi]
အခန္း ၁ (တ)
တံခါးကို ေသာ့ခတ္ထားတာမို႔ အႏၲရာယ္ မရိွပါေပ။
သူတစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ေမာက်ေနစဉ္မွာ စြန္းလင္းသည္ ေအးစက္သည့္လက္တစ္စံုက သူ႔မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္ေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေအးလြန္းတာမို႔ သက္ရိွလက္လို႔ပင္ မခံစားရေပ။
"!!!" သူခုန္ထလိုက္ရာ စစ္ဝမ္၏ ေခ်ာေမာေသာ္လည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သြားရသည္။
"မိန္းမ ႏိုးလာၿပီပဲ။" စစ္ဝမ္က အံ့အားသင့္သြားေသာ စြန္းလင္းကိုကူညီကာ ထိုင္ေစရင္း ၿပံဳးလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုဝင္လာတာလဲ၊ ကြၽန္ေတာ္တံခါးကိုေသာ့ခတ္ထားတာေလ!" စြန္းလင္းက ေၾကာက္ရြံ႔စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။
ဖုတ္ေကာင္က တံခါးကို တိတ္တဆိတ္ဖြင့္လာႏိုင္ေျခကို သူ ခဏေလာက္ စဉ္းစားမိခဲ့မည္ဆိုလ်ွင္ သူ ဤမ်ွသက္ေတာင့္သက္သာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာ မဟုတ္ေပ။
"ကိုယ့္မွာေသာ့ေတြရိွတယ္။" စစ္ဝမ္က စြန္းလင္းကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသလို စြန္းလင္း၏ မ်က္ႏွာေရ႔ွတြင္ ေသာ့မ်ား ေဝ႔ွယမ္းျပလာသည္။
"...." အိုး...
"အိုး!" ဒီဖုတ္ေကာင္စုတ္ကေတာ့။
"မိန္းမ၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔၊ ကိုယ္မင္းအတြက္ စားစရာတစ္ခုခုလုပ္ထားေပးတယ္။" စစ္ဝမ္က စားပြဲေပၚက ဗန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး စြန္းလင္းေရ႔ွမွာ ခ်ေပးလိုက္သည္။ သူ၏ေတာင့္တင္းေသာ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ့ေသာအၿပံဳးတစ္ခုရိွေနသည္။
စြန္းလင္းသည္ အရသာရိွေသာ အစားအစာ၏ ရနံ႔ကို ရႉရိႈက္မိလိုက္သည္ႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႔မႈမ်ားအားလံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္။
ေဩာ္၊ ဒီဖုတ္ေကာင္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကင္နာတတ္လဲ ၾကၫ့္ၾကၫ့္လိုက္စမ္း! ၿပီးေတာ့ ဒီအရသာရိွတဲ့ အစားအစာကိုလည္း ၾကၫ့္လိုက္ၾကစမ္းပါ!
ဖုတ္ေကာင္၏ ပခံုးကိုပုတ္ေပးလိုက္ၿပီး စားပြဲမွာထိုင္လိုက္ကာ သူ စတင္စားေသာက္ေတာ့သည္။
အင္၊ အရမ္းေကာင္းတယ္! အရမ္းအရသာရိွတယ္၊ အရမ္းေက်နပ္တယ္!
အစားမက္သူသည္ အၿမဲတမ္း အစားမက္သူတစ္ၪီးသာ ျဖစ္ေနမည္ဟု ခန႔္မွန္းရသည္၊ ထို႔အျပင္ သူ၏အစားအေသာက္ေပၚ ႏွစ္သက္ခံုမင္မႈမွာ အလြန္ႀကီးမားသည္။
"ေကာင္းလိုက္တာ! အရမ္းေကာင္းတယ္!" စြန္းလင္းက ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို အားရပါးရ သပ္လိုက္သည္။
ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရေသာ စစ္ဝမ္၏ မ်က္ဝန္းမ်ား ေမွာင္မိုက္သြားသည္။ စြန္းလင္းသည္ အလြန္ဆြဲေဆာင္မႈရိွေသာ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အဆိုးဆံုးမွာ ယခုေလာေလာဆယ္ သူမည္မ်ွအထိ ျဖားေယာင္းေနမိမွန္း သူ႔ကိုယ္သူပင္ မသိေနေပ။
"မင္းႀကိဳက္တာေကာင္းတာေပါ့။ မင္းလိုခ်င္တာမွန္သမ်ွ ကိုယ္လုပ္ေပးမယ္။" စစ္ဝမ္သည္ စြန္းလင္း၏ ဆံပင္မ်ားကို ဖြလိုက္ၿပီး ရံုးခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။
စြန္းလင္းက ဂရုမစိုက္ေပ။ အလြန္အရသာရိွေနတာေၾကာင့္ ဆက္သာစားေနသည္။ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ အေၾကာဆန႔္လိုက္ၿပီး ျပန္အိပ္လိုက္သည္။
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဤထူးျခားေသာဖုတ္ေကာင္သည္ သူ႔ကိုဝါးမ်ိဳစားေသာက္ဖို႔ မရည္ရြယ္ထားပံုပင္။ သူ႔ကိုေကြၽးေမြးဖို႔ပင္ ဆႏၵရိွေသးသည္။
မိန္းမဟု ေခၚျခင္းက နည္းနည္းေတာ့ အဆင္မေျပေသာ္လည္း အစားအေသာက္ေကာင္းမ်ား ေကြၽးေနႏိုင္သေရြ့ စြန္းလင္းသည္ ထိုကိစၥကို လ်စ္လ်ူရႈထားေပးႏိုင္သည္။
သူက ဝက္တစ္ေကာင္လိုသာ ေနထိုင္ခ်င္ၿပီး တျခားဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး!
စြန္းလင္းႏွင့္ စစ္ဝမ္တို႔သည္ တစ္လနီးပါး အတူေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။
စစ္ဝမ္သည္ စြန္းလင္းအတြက္ အရသာရိွေသာ အစားအစာမ်ားကို ေန့တိုင္း ျပင္ဆင္ေပးကာ သူ႔ကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အလိုလိုက္ျမတ္ႏိုးကာ အၿမဲတေစ ေပြ့ဖက္ၿပီး အိပ္တတ္သည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စြန္းလင္းသည္ ဝက္တစ္ေကာင္လို ရွင္သန္ေနထိုင္ေနရၿပီ!
သူ႔ဘဝမွာ စားေသာက္ၿပီး အိပ္စက္ရံုသာ။ ထို႔အျပင္ စစ္ဝမ္သည္ သူ႔ကိုခစားေပးေနသည္။ စြန္းလင္းသည္ ႂကြက္သားမ်ားကို လႈပ္ရွားရန္ပင္ မလိုအပ္ေပ၊ စစ္ဝမ္သည္ သူ႔ကို ေကြၽးေမြးၿပီး ေရခ်ိဳးေပးကာ အ၀တ္အစားပါ ဆင္ယင္ေပးေသာေၾကာင့္ ပင္။
ဟုတ္တယ္ေလ၊ တကယ့္ဝက္တစ္ေကာင္ရဲ့ဘဝေပါ့!
"မိန္းမ၊ ေန့လည္စာ ဘာစားခ်င္လဲ။" စစ္ဝမ္ ရံုးခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ စြန္းလင္းသည္ ဆိုဖာေပၚတြင္ ငါးေသတစ္ေကာင္လို လဲေလ်ာင္းေနသည္ကို ေတြ့လိုက္ရသည္။
သူက အျဖဴေရာင္တီရွပ္ပြေယာင္းေယာင္း၊ မီးခိုးေရာင္အတြင္းခံေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ အျဖဴေရာင္ေျခအိတ္ရွည္တစ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားကာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္သည္ သန႔္စင္ၿပီး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ့ပံုေပၚေနသည္။
ယုန္ကေလးႏွယ္ ခ်စ္စရာေကာင္း၏၊ ေျမေခြးလိုလည္း ညို႔ဓါတ္ျပင္းသည္။
"အမ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ပုဇြန္ဖက္ထုပ္ စားခ်င္တယ္။" စြန္းလင္းက ေျခတံရွည္ေတြကို ဆန႔္ထုတ္ရင္း စကားဆိုလာေတာ့ စစ္ဝမ္မွာ ခက္ခက္ခဲခဲႏွင့္ တံေတြးမ်ိဳခ်မိသြားသည္။
သူ အဲဒီေျခေထာက္ေတြကို နမ္းခ်င္တယ္...
"ခဏေစာင့္ေပး၊ ကိုယ္မင္းအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးမယ္။"
စြန္းလင္း၏ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ဆံပင္မ်ားကို နမ္းရင္း စစ္ဝမ္ တစ္ဖက္လွၫ့္၍ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္သြားသည္။
ထိုအေတာအတြင္း စြန္းလင္းသည္ ဆဲလ္ဖုန္းျဖင့္ ဂိမ္းမ်ားကစားေနသည္။
ၿဂိဳလ္တုအခ်က္ျပမႈမ်ား အလုပ္မလုပ္ေတာ့ေပ၊ လန္သဲ့တြင္ လ်ွပ္စစ္စြမ္းအင္ရိွေနေသးေသာေၾကာင့္ စြန္းလင္းမွာ ပ်င္းရိၿငီးေငြ့မႈကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္အတြက္ ေန့တိုင္း ဖုန္းျဖင့္ ဂိမ္းမ်ားေဆာ့ကစားေနတတ္သည္။
ဂိမ္းသံမ်ားၾကားမွ ရံုးခန္းတံခါးပြင့္လာသည္။ စြန္းလင္းမွာ စစ္ဝမ္ သူ႔အတြက္ ေန့လယ္စာ ယူလာေပးသည္ဟု ထင္မွတ္ၿပီး ဝမ္းသာအားရ ခုန္ထလိုက္သည္။
စြန္းလင္းသည္ ေသနတ္သမားအုပ္စုကို ၾကၫ့္လိုက္ၿပီး ေသနတ္သမားမ်ားကလည္း စြန္းလင္းကို ၾကၫ့္လာၾကသည္။
ဘာေတျြဖစ္ေနတာလဲ။
ကမ႓ာပ်က္ကပ္အလယ္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္ေအးလက္ေအး ေနႏိုင္ရတာလဲ။
ဒီေကာင္က ဘာလို႔ စူပါမားကတ္ထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနေနတာလဲ။
သူ႔ကိုပဲၾကၫ့္လိုက္စမ္းပါ!
ဖုတ္ေကာင္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ကမ႓ာပ်က္ကပ္မွာ ဒီေလာက္သန႔္ရွင္းၿပီး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ့တဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုရိွေနႏိုင္ရတာလဲ။ သူ႔ရဲ့ ၿပီးျပၫ့္စံုတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကိုသာ ၾကၫ့္လိုက္ၾကပါၪီး... အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ လြန္ေရာ!
"ညီေလး၊ မင္းဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ မင္းနဲ႔ တျခားသူေကာရိွေသးလား။" လက္နက္ကိုင္ေတြရဲ့ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က ေရ႔ွကို တိုးလာၿပီး တတ္ႏိုင္သမ်ွ အႏူးညံ့ဆံုး ေမးလိုက္သည္။
ေက်ာက္စိမ္းမင္းသားေလးကို ေျခာက္လွန္႔မိမည္ကို သူစိုးရြံ႔သည္။
"မ-မင္းကဘယ္သူလဲ?" စြန္းလင္းက ေၾကာက္ရြံ႔စြာျဖင့္ ေမးလိုက္ရာ သူ႔မ်က္လံုးရြဲႀကီးမ်ားက ပို၍ဝိုင္းစက္လာၿပီး ၾကယ္ေလးမ်ားလို ေတာက္ပလာေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းမႈေလးေၾကာင့္ ပုရိသေယာက္်ားသားမ်ား စိတ္လႈပ္ရွားသြားၾကသည္။
သူတို႔ေနထိုင္သည့္ အေျခစိုက္စခန္းတြင္ အလွတရားတို႔ မရိွေပ။ လူေတြအားလံုး ညစ္ပတ္ေနၾကၿပီး မ်က္ႏွာမ်ားၫွိုးႏြမ္းကာ ေၾကာက္လန႔္ေနၾကသည္။ အလွဆံုးအမ်ိဳးသမီးမ်ားပင္ စားေသာက္ဖို႔ရာအတြက္ ျပၫ့္တန္ဆာအလုပ္ကို လုပ္ၾကရသည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔ေရ႔ွေမွာက္တြင္ ျဖဴစင္သန႔္ရွင္းေသာ ယုန္ေလးတစ္ေကာင္သည္၊ ဆြဲေဆာင္မႈရိွေသာ အဝတ္အစားမ်ားဝတ္ထားၿပီး လန္းဆန္းေမြးပ်ံ့ေသာ ေရခ်ိဳးဂ်ယ္ရနံ႔တို႔ျဖင့္ ထံုသင္းေနတာမို႔ ထိုအမ်ိဳးသားမ်ားမွာ သေရမ်ားပင္ က်လာရသည္။
"ညီေလး၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ကိုယ္တို႔က လူဆိုးမဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္တို႔က ဒီမွာ စားစရာလာရွာတာ။ မင္းရဲ့ အုပ္ထိန္းသူတစ္ေယာက္ေယာက္ရိွတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္၊ မဟုတ္ရင္လည္း ကိုယ္တို႔ကို ထိုင္ခိုင္းလို႔ရမလား၊ ၿပီးရင္ ဒီကိစၥကို ကိုယ္တို႔ ေဆြးေနြးၾကမယ္ေလ။ စကားမစပ္ ကိုယ့္နာမည္က က်င္ခိုင္ပါ၊ မင္းကိုယ့္ကို ခိုင္ေကာလို႔ ေခၚလို႔ရတယ္။" ေခါင္းေဆာင္က ေတာင့္တင္းစြာျဖင့္ ၿပံဳးလာသည္။
"ခိုင္ေကာ..." စြန္းလင္းက မရဲတရဲျဖင့္ ေခၚလိုက္တာေၾကာင့္ ထိုေယာက္်ားမ်ား၏ ႏွလံုးသားအစံုမွာ ယားယံလာရသည္။
သူတို႔သည္ ဤခ်စ္စရာေလးကို ေပြ့ဖက္နမ္းရႈပ္ခ်င္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ အစားအေသာက္ကိုေတာ့ မ်ွေဝေပးႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီကို အရင္ေရာက္တယ္ဆိုေတာ့ ၇၀% ကို သိမ္းထားခ်င္တယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔က ၃၀% ယူၿပီး ထြက္သြားေပးမွာလား။"
ထိုလူမ်ားသည္ တုတ္ခိုင္သန္မာသၫ့္အျပင္ လက္နက္တို႔ပါ ကိုင္ေဆာင္ထားေသာေၾကာင့္ စြန္းလင္းေၾကာက္ရြံ႔စြာျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။