POV Natasha
We zijn alweer maandag Ik heb Becky nog niets verteld over mijn bezoekje bij William voorbije week, ze weet dus ook niet af van de uitnodiging voor het cocktail feest dat dit weekend plaatsvond. Ik heb het gevoel dat ze daar niet heel blij om zal zijn. Als ze erachter komt zal het mijn beste dag niet zijn denk ik.
Het was waarschijnlijk niet de beste beslissing om bij William langs te gaan. Hij zal zich afvragen wat ik daar deed, en waarom ik achter Emma vroeg. Zou hij weten dat ik haar leerkracht ben? Emma zal wel iets gezegd hebben nadat ik vertrokken ben. Ik snap nog steeds niet waarom ze niet gewoon tot aan de deur kwam, even tonen dat ze in orde is. Even dag zeggen, even haar gezicht laten zien.
De bel gaat en leerlingen slenteren de klas binnen. Tot mijn grote verbazing is Emma een van hen. Ze is op school? Ik heb moeite met m'n groeiende glimlach te verbergen. Ik ben zo blij haar te zien. Mijn ogen blijven wat langer op haar plakken dan goed is. Ze draagt een gescheurde zwarte skinny jeans die de atletische vorm van haar benen omspant, door de scheuren komen kleine stukjes van verschillende tatoeages piepen. De broekspijpen rusten op Zwart-Witte, middelhoge sneakers van Nike. Een veel te grote vintage T-shirt laat genoeg ruimte zodat haar halve sleeve zichtbaar is. Het is de eerste keer dat ik zo aandachtig kan kijken. Of noem het staren. Er vallen nieuwe elementen op aan haar look, alsof ik nooit eerder zoveel details in me kon opnemen.
Haar haren zijn bij elkaar gebonden in een Messy bun. In haar hals een tatoeage. Ik zei altijd dat tatoeages oké zijn, zolang ze niet onder een shirt met lange mouwen uitkomen. Maar bij haar staat het echt goed. Stoer, toch elegant. Het is een hele fijne tekst, al sta ik te veraf om te kunnen lezen wat er staat. Achter haar oor staan nog enkele kleine symbooltjes. De lijn tekst wordt onderbroken door enkele zilveren halskettingen die in verschillende niveaus van haar nek naar beneden bengelen. Een van de kettingen is wat langer, er hangt een zilveren staafje aan waarin wat nummers gegraveerd staan dat rust op haar buik.
Het is ook voor het eerst dat ik haar stretch en piercings opmerk. Haar rechteroor steekt vol en is afgewerkt met een lange veer die ze als oorbel gebruikt.
Wanneer iedereen neerzit start ik mijn les. Zo nu en dan laat ik mijn blik rusten op Emma. En ondanks ze niet aan het opletten is, ben ik blij dat ze in m'n lokaal zit. Ze zit weer te tekenen of schrijven. Ik zou er iets van moeten zeggen, haar laten nablijven of op z'n minst een waarschuwing geven. Als eender welke andere leerling dit zou doen, zou ik niet weten waar ik het had. Op Emma kan ik niet kwaad worden. Ik denk dat het haar helpt, dat het haar kalmeert. Wanneer ze in dat boek bezig is hangt er een rust rond haar, een soort van sereniteit.
Het lesuur is bijna om. Ik ga alvast de deur openen en tegen het deurkozijn leunen. Het moment dat mijn schouder de lijst raakt, galmt het geluid van de bel door de gangen. Zoals gewoonlijk kunnen de leerlingen niet snel genoeg vertrekken, ze vluchten weg alsof ze anders zouden vastroesten op hun stoel. Er is slechts een iemand die blijft zitten, Emma. Ze heeft pas door dat de les voorbij is wanneer een medeleerling in volle vlucht tegen haar bank knalt. Ze schrikt er vanop en kijkt even rond om te merken dat ze als laatste overgebleven is. Terwijl ik leerlingen op hun weg naar buiten gedag zeg, is Emma haar spullen aan het inpakken. Als ze richting gang komt, ga ik voor haar staan om haar doorgang te blokkeren. Ik kijk haar streng in de ogen.
"Ga even zitten Emma" Ze blijft voor me staan, draait haar hoofd naar beneden en staart naar de grond. Ik grijp haar kin zachtjes vast en duw haar hoofd omhoog.
"Ga zitten" Mijn toon wat strenger dan voorheen. Ze slentert naar de eerste bank, trekt de stoel achteruit en laat zich erop neer zakken. Haar gedrag slaat om. Ze was net zo rustig, zo kwetsbaar. Nu gedraagt ze zich plots weer heel stoer en onverschillig, achteruit hangen in haar stoel, benen languit voor zich gestrekt. Ze probeert zich zo sterk voor te doen. Ik kijk er doorheen, het is wel schattig. Als je verder kijkt dan die stoere buitenkant merk je hoe zenuwachtig ze nu is. Dat acteren werkt niet bij me, het is gewoon voor de show. Andere trappen er misschien in, ik laat me niet zo makkelijk vangen. Het doet me zelf een beetje lachen.
"Je hebt gisteren een heel belangrijke test gemist" start ik
"Ze zeiden me dat je ziek was" Haar ogen veranderen een beetje, alsof ze twijfelt of nadenkt over iets. Antwoorden doet ze niet.
"Ben je nu beter?" vraag ik haar. De twijfel ebt weg en wordt vervangen door een vorm van arrogantie en nieuwsgierigheid. Ze probeert men gedachten te lezen terwijl de rest van haar houding me duidelijk zegt op te rotten. Het is best intrigerend om te zien. Op een of andere manier raakt het me, krijg ik er rillingen van, op een goede manier. Ik voel elektriciteit door men lijf gieren, van men kleinste teentje tot in het uiteinde van men neus.
"Ik was ziek, maar ik voel me beter nu. Dus als het voor jou hetzelfde is zou ik graag iets gaan eten nu" zegt ze. Dit is het eerste alledaagse, normale ding dat ik haar hoor zeggen op school. Ik weet dat ze liegt en ik ga haar er niet mee laten wegkomen. Niet deze keer.
"Wat was er? Waar ben je gebleven?" Haar ogen schieten weer even opzij. Volgens mij is ze verbaasd over mijn vraag. Heel even maar. Haar verbazing maakt snel plaats voor die arrogante en overdreven gespeelde vrijmoedigheid. Ze laat haar tong over haar onderlip glijden, draait haar hoofd weg terwijl een grijns op haar lippen verschijnt. Ze gaat met haar handen over haar haren en rekt zich uit. Die beweging doet de mouwen van haar veel te grote T-shirt verschuiven tot op haar schouders waardoor enkele blauwe plekken ter hoogte van haar triceps mijn aandacht trekken. Haar armen zijn zo goed gevormd, het is een beetje afleidend. Verdomme wat is ze mooi. Ik zet een stapje terug zodat ik beter kan kijken. Emma merkt op dat ik aan het staren ben en brengt haar armen onmiddellijk weer naar beneden naast haar.
Die grijns die ze vol goede moed staande hield, is verdwenen. Ze lijkt zich te schamen, en probeert het te verbergen. Haar hoofd zakt weer naar de grond. Ik ga wat dichterbij, zak naar de grond naast haar en leg men hand op haar been in een poging haar gerust te stellen.
"Je bent tegen mij bezig Emma, ik heb je al buiten deze muren gezien en gesproken. Ik merk dat je aan het liegen bent" Ze doet er alles aan om mijn ogen te ontwijken.
"En waarom kijk je toch steeds weg van mij? Ik probeer je te helpen, ik praat tegen je, je kan me op zen minst aankijken"
Nu ik zo dicht bij haar ben zie ik nog meer verwondingen, meer plekken in alle kleuren van de regenboog, een gescheurde lip. Haar wang geel en blauw. Ik verplaats mijn hand van haar been naar haar arm.
"Praat met me Emma, laat me je helpen, wat is er gebeurd?" Ze blijft muisstil. Ik kan dit niet langer trekken, waarom praat ze niet gewoon met me? Ik heb haar nog geen enkele keer verraden. Ze weet dat ze me kan vertrouwen. Mijn geduld raakt op, ik word er gefrustreerd van.
"Komaan Emma, stop met die act. Stop met alles in te houden en vertel me wat er gaande is" Mijn stem klinkt wat luider en sterker, bijna roepend.
"Dit is jouw fout, als jij je niet zou moeien in de eerste plaats, dan was dit niet gebeurd. Jij hebt me naar huis gebracht, jij bleef doorzetten en was me zo goed als aan het dwingen. Net zoals je nu blijft aandringen." Ik sta perplex.
"Is dit bij je thuis gebeurd?" ze kijkt me gewoon aan, met diezelfde bedenkelijke blik. Ze lijkt al spijt te hebben van wat ze net zei.
"Wie heeft je dit aangedaan Emma? Je kan het mij zeggen" Ze springt recht. Haar plotselinge beweging gaat gepaard met een grimas en gekreun, volgens mij heeft ze pijn. Ze duwt haar stoel achteruit.
"Laat me toch gewoon gerust, laat het los, ik ben oké"
"Je bent echt niet oké, je bent helemaal niet oké. Iedereen met ogen kan dat zien" Roep ik terug. Ik zou men stem niet mogen verheffen, dit is onprofessioneel. Ik ben haar leerkracht, ik zou men emoties ten allen tijden onder controle moeten houden. Iets aan haar doet me dat allemaal vergeten, doet me vergeten dat ze mijn leerling is, doet me vergeten dat ik professioneel moet zijn en maakt dat ik haar wil helpen, wat er ook gebeurt. Ik zucht en laat mijn stem terug zakken terwijl Emma richting deur gaat.
"Je moet de test nog afleggen, deze woensdag. Je hebt veel gemist en de vragen zijn niet mals. Het zullen andere vragen zijn dan diegene die je klasgenoten hadden. De test telt voor een vierde van je eindcijfer." Ze blijft staan aan de deur
"Ik blijf nog een tijdje hier aan het einde van de dag, morgen ook. Spring binnen, ik zal je helpen met studeren en voorbereiden voor de test zodat je zeker zal slagen" Ze draait haar hoofd een beetje, haar lippen van elkaar gescheiden maar er komt geen woord uit. De deur gaat open en Emma vertrekt zonder omkijken.
Emma naar huis brengen was het slechtste idee dat ik ooit had. Ze is daar niet veilig. Ze heeft een stabiele omgeving nodig, die heeft ze niet thuis en ook niet bij William. Hoe kan ik haar hieruit halen, ik weet niet eens wat de hele situatie inhoudt. Misschien is ze een vechtersbaasje. Ze verdient zoveel beter.
De dag gaat verder. Het geluid van mijn vrijheid galmt als muziek in m'n oren, de laatste bel van de dag. Ik blijf op men stoeltje zitten terwijl de leerlingen van de laatste les mijn lokaal verlaten. Ik heb enkele seconden om tot rust te komen alvorens Monica binnenwandelt.
"Hey, hoe was je dag?"
"Hey Mevrouw Green, dat viel wel mee. Hoe gaat het met je?"
"Mevrouw Green?" lacht ze
"Alsjeblieft, noem me Monica. Je bent niet een van mijn studenten hé" knipoogt Monica terwijl ze naar mij wandelt, ze komt voor me tegen mijn bureau leunen.
"Waarom ben je nog steeds hier? Moet je niet naar huis? Je vriendje zal wel aan het wachten zijn" Een lachje verschijnt op men gezicht, is ze nu aan het vissen?
"Nee hoor, er zit thuis niemand op me te wachten" Mijn antwoord bevalt haar.
"Ik ben eigenlijk aan het wachten op Emma Jones, Ik verwacht haar voor een bijles omtrent de leerstof die ze gemist heeft. Ze moet woensdag een test inhalen en heeft wel wat gemist." Ik zie Monica met haar ogen draaien en zachtjes zuchten.
"Waarom zou je daar zelf moeite in steken? Volgens mij is ze amper goede cijfers aan het halen voor haar vakken. Het is toch al een verloren zaak." Ik ben verbaasd door die uitspraak en kijk haar dan ook vragend aan.
"Zoiets als een verloren zaak is niet van toepassing op leerlingen, er is alleen verloren hoop in hen. Ik weiger mijn hoop en vertrouwen in studenten op te geven. Ik wil dat ze de beste versie van zichzelf kunnen worden, dat ze hunne volle potentieel gebruiken en zien wat ze waard zijn. Ik wil hen helpen zich te gedragen naar hun waarde. Als dat wat uren van mijn vrije tijd vergt, besteed ik ze met veel plezier aan hen."
"Ik bewonder je toewijding, je bent te goed voor deze school" Zegt Monica terwijl ze zichzelf op mijn bureau hijst en haar voeten tussen mijn benen op m'n stoel plaatst. Ze leunt voorover, waardoor haar blouse lichtjes openvalt en het zicht op haar decolleté vrij is. Ik doe extra moeite om in haar ogen te kijken en mijn blik niet lager te laten dwalen. Het lijkt alsof ze door heeft dat ik mijn best doe, want ze leunt nog een beetje verder voorover. Doet ze dit nu expres? Is ze mij aan het testen? Mijn ogen wijken toch even af en vallen op haar zwarte push up BH.
"Uhgrum" We worden beide opgeschrikt door iemand die haar keel schraapt en op de openstaande deur klopt. Emma. Monica staat recht, rolt met haar ogen naar Emma, knipoogt naar mij en wenst me nog veel succes alvorens de ruimte te verlaten. Zij en Emma blijven intens naar elkaar staren tot Monica door de deur is. Emma neemt plaats aan het studentenbureau vlak voor de mijne.
"Sorry dat ik jullie speciale romantische moment heb verstoord." Zegt ze met een geïrriteerde ondertoon. Volgens mij doelt ze op Monica en mij, al vond ik dat niet echt een romantisch moment.
"Welke romantisch moment bedoel je net?"
"Je hebt gelijk, erg romantisch was het niet. Ze probeerde je eerder op te geilen dan het hof te maken." Ik moet er best om lachen.
"Je ziet geesten" Emma trekt haar mondhoeken een beetje de hoogte in zodat een zachte glimlach verschijnt. Zo een glimlach die mensen hebben wanneer ze informatief hebben waar je niets van afweet.
"Je hebt er echt geen idee van? Ze heeft een oogje op je. Of een boon voor jou. Misschien wel een ganse moestuin vol bonen. Je weet toch dat ze op vrouwen valt hé? En voor het moment is ze aan het vallen voor jou, hard"
"Van waar haal je dat?"
"Je bedoelt naast het feit dat ze jou zonet helemaal aan het uitkleden was met haar ogen? En je probeerde te verleiden? Ze heeft met een van men beste vriendinnen gedatet. Ze zijn enkele dagen geleden uit elkaar gegaan. Mevrouw Green had aangegeven dat ze iemand op haar werk was tegengekomen waar ze een oogje op had. Ze was nog niet aan het daten met die persoon en ze wist zelf niet of die interesse zou hebben, maar ze wou het een kans geven en vond dat niet fair ten opzichte van mijn vriendin. Hoe ze hier nu net voor je zat, hoe ze naar je keek. Ik ben zeker dat dat gesprekje over jou ging." Wanneer Emma uitgepraat is weet ik eigenlijk niet goed hoe te reageren. Zou ze met mijn voeten aan het spelen zijn? Is Monica echt geïnteresseerd in mij? Was ze echt aan het flirten met een bedoeling? Ik dacht dat ze ermee aan het spelen was.
"Ik ben niet geïnteresseerd" zeg ik waarop Emma me streng aankijkt.
"Omdat ze een vrouw is of omdat je al met iemand samen bent?"
"Ik zal daarop antwoorden als jij me verteld wat er gaande is in je leven en hoe je aan al die blauwe plekken komt."
"Weetje, ik heb eigenlijk helemaal geen recht op info uit je privéleven. Mijn excuses, dat was ongepast. Ik ben toch maar je leerling."
"Dat klopt, je bent mijn leerling. We zullen dan maar starten met je bijles zeker?" Ik probeer mijn stem onder controle te houden, het gekraak erin te verbergen, geen emoties tonen. Het doet pijn om uit haar mond te horen dat ze een van m'n leerlingen is. Het is ook zo, dus eigenlijk zou ik dat heel normaal moeten vinden. Maar het pikt. Ik wil voor haar zoveel meer zijn dan een leerkracht, ik wil haar helpen. Dit is zo verwarrend.
"Ja, laten we beginnen." Reageert ze eerder kattig. Ik laat het rusten en neem mijn lesmateriaal erbij. Emma neemt haar spullen uit haar zak en zodra ze alles uitgepakt heeft starten we.
Ik probeer haar te helpen met de lesonderwerpen en het gaat eigenlijk heel goed. Emma is slim, heel slim. Ze stelt bijna geen vragen en kan al de mijne beantwoorden. Ik begin me af te vragen of ze dit eigenlijk wel nodig heeft. Ik ga het in ieder geval niet vragen, ik vind het wel fijn om haar zo in mijn materie te zien opgaan. Dat, en als ze naast me zit, hier in het lokaal, ben ik zeker dat er haar niets kan overkomen.
De bijles is zo goed als voorbij wanneer Monica weer in het deurgat verschijnt, ze moet het frisjes gehad hebben want haar knopjes zijn allemaal mooi gesloten nu. Haar geklop trekt onze aandacht.
"Hoe gaat het hier?" vraagt ze me. Als blikken kunnen doden zou Emma nu spontaan naast me doodvallen. De negatieve emoties in Monica haar blik stapelen op. Ik weet niet wat ze tegen Emma heeft, moest ze zo naar mij kijken, ik zou meteen men eigen graf beginnen graven. Emma kijkt afwisselend naar mij en Monica.
"We zijn klaar voor vandaag" zegt Emma. Ze neemt haar boeken bij elkaar, staat recht en duwt ze in haar rugzak terwijl ze naar de gang wandelt. Een boek valt naast haar rugzak maar ze merkt het niet en gaat verder. Ik volg haar om afscheid te nemen. Wanneer ik aan het gevallen boek kom, blijf ik staan. Dat boek ziet eruit als haar schetsboek, ik wil niet dat Monica dat ziet en probeer het subtiel te verbergen. Emma is nog niet helemaal buiten wanneer Monica me uitnodigt om samen iets te gaan eten. Ik kan nog net een glimp van Emma opvangen die plots heel bedenkelijk kijkt voor Monica de deur sluit. Enkele seconden eerder en die deur had Emma geraakt. Nu Monica met de deur bezig is schuif ik Emma's schetsboek onder tafel.
"Niet vandaag Monica"
"Kom op, je zal wel hongerig zijn na al die energie te verspillen en al dat harde werk."
"Ik ben wel hongerig, maar ik ben ook moe. Het was al een zwaar weekend, vandaag was een chaotische dag en dan nog wat langer gebleven voor de bijles. Ik ben kapot, batterijtje is op. Ik zou graag naar huis gaan en rusten." De teleurstelling is goed zichtbaar bij Monica.
"Oké, laat me je een handje helpen met die stapel. Ik loop wel even mee naar je wagen" fluistert ze al wijzend naar een stapel boeken en notities. We verdelen de stapel in twee en wandelen samen naar mijn wagen. Nadat we alle spullen in de koffer hebben gestoken zeggen we gedag en gaan we beide onze eigen kant op.
Het enige waar ik nu nog zin in heb is rust.