လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ အႏွီးထုပ္ျဖဴျဖဴေလးထဲ ေျခေထာက္
ေလးေတြ႐ုမ္းကန္ရင္း ႏို႔ဆာေနတဲ့သားေလးက လက္သီး
ေလးေတြဆုပ္ကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ မ်က္လံုးေလးမ်ားျပဴးက်ယ္
ဝိုင္းစက္လ်က္။
လက္ေမာင္းေဖြးေဖြးဥဥႀကီးေတြက မုန္လာဥျဖဴျဖဴႀကီးေတြ
လိုတုတ္ခိုင္သန္မာလ်က္ အေဖတူသားလို႔ အေထြအထူးေခၚ
ေနစရာမလို ခြၽတ္စြတ္ကိုတူလြန္းလွစြာ။
အင္း....ေသခ်ာသည္က ႏိူင္းက သူ႔ကိုသိပ္ကိုခ်စ္တာပါပဲ။
"ဘာလို႔ လိုက္လာရတာလဲ၊ ဒီေနရာကိုေကာဘယ္လိုသိတာ
လဲ၊ ကို ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား"
ေလသံမျပင္းမ႐ွ ခပ္ပါးပါးေလးမွာတင္ တရဆတ္ေမးခြန္း
ေတြထပ္စြာ ေမးမိလိုက္၏။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္မွာသူ႔ကို
႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ထူပူသြားလိုက္ရ
လဲ...က်စ္။
"ငါလည္း မင္းကိုေျပာခဲ့တယ္ မင္းနဲ႔ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေနနိင္ပါ
တယ္လို႔"
"ျပန္ေတာ့"
ျပတ္သားထိ႐ွတဲ့ ျသ႐ွ႐ွအသံက ႏွလံုးသားကို႐ိုက္ခတ္မူျပင္း
ထန္လြန္း၏။ မ်က္ဝန္းလဲ့လဲ့ေတြရဲ႕ အေရာင္ေတြကေတာက္
ပစူး႐ွသြားကာ ငိုမိေနၿပီျဖစ္တဲ့မ်က္ရည္ေတြၾကား ႏိူင္းရဲ႕႐ွိရင္း
စြဲမာနတရားကို ထိပါးလိုက္သလိုပင္။
"မယူဘူး...လာမေပးနဲ႔"
လက္ထဲသို႔ အႏွီးထုတ္ျဖဴျဖဴေလးကိုျပန္လာထည့္တဲ့ မိႈင္း
ေၾကာင့္ အေနာက္သို႔ ႏွစ္လွမ္းစာမ်ွ ဆုတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းတ
ခါခါျဖင့္ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကိုရင္ဘတ္သို႔ယွက္၍ ပိုက္
ထားလိုက္၏။
သူ႔ကေလးပဲ သူ႔ဘာသာယူထားပါေတာ့လား။
အလြမ္းေတာင္သယ္လို႔မဝ၊ တဖန္ခ်စ္ရည္မဝရေသးခင္ ႏွင္
ေနစရာလား။ ၿပီးေတာ့ ကိုက....
"သားေလးကိုေခၚၿပီးအိမ္ျပန္ေတာ့ ၊ ဒီကိစၥေတြၿပီးသြားရင္
သားေလးနဲ႔အခ်စ္ကိုျပန္လာေခၚမယ္"
!လူပါးလာမဝနဲ႔!
"ဘာ...အခ်စ္"
"မင္းကိုေျပာတာ၊ လူပါးလာမဝနဲ႔လို႔..မင္းမၾကားဘူးလား"
အသံကိုျမႇင့္၍ တည္ေစရာမိုင္ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ား
က်လ်က္ တဇြတ္ထိုးေျပာမိလိုက္တာ ႏႈတ္ခမ္းေတြပါတုန္ရီ
လို႔။
လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္၍....တကယ္ေျပာရရင္ ႏိူင္းမ်က္
ဝန္းထဲ ဘာဆိုဘာမ်ွမျမင္မိေလေတာ့။
"ေသာက္က်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္၊ ငါ့မခ်စ္ပါဘူးဆိုတာကို
ျပန္ခ်စ္လာေအာင္လုပ္ယူၿပီး ညတိုင္းငါ့ကိုလာလာလုပ္တယ္
ကေလးရေတာ့ေသၿပီဆိုၿပီးကလိန္ကက်စ္က်တယ္၊
အခုလည္း ေသြးႏုသားႏုငါ့ကို ႏွင္ထုတ္ေနျပန္တယ္၊ မင္းကို
ဆဲတယ္၊ ငါ့လီးပဲ၊ အဲ့ကေလးေပး၊ လမ္းကအမိႈက္ပံုမွာသြား
ပစ္ထားမယ္၊ သနားတဲ့လူတေယာက္ေယာက္က လာေကာက္
သြားပေစ"
တည္ေစရာမိုင္ လက္ထဲက သားေလးကိုျပန္လုၿပီးတကယ္
လုပ္မဲ့ဆိုဒ္နဲ႔လု၊ သားေလးကလည္းအဲ့က်မွအသားကုန္ငိုေလ
ေတာ့ ျပာျပာသလဲျဖစ္သြားရသူက တည္ေစရာမိုင္သာ။
အထိတ္ထိတ္အျပာျပာျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္တဲ့ႏိူင္းကိုသူ
မျမင္ဖူးပါ။ သူ႔ခ်စ္သမ်ွၿငိမ္ခံေနတဲ့ မာနေထာင္လႊားတဲ့မင္း
သားေလးကိုပဲ ျမင္ဖူးခဲ့ျခင္းသာျဖစ္တာမို႔ အံ့ျသမိတာအမွန္။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္မွာအခ်စ္ကိုစိတ္ပူလို႔ ေသမတတ္။ဒီေန
ရာကဆင္းရဲတဲ့ မာဖီယားဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္း၊ စ႐ိုက္မ်ိဳးစံု၊လူမ်ိဳး
စံု၊အက်င့္မ်ိဳးစံုနဲ႔ အေနအထိုင္က အခ်စ္တို႔ဂိုဏ္းမ်ိဳးမဟုတ္၊
ဒီလိုေနရာမွာ သူ႔ေၾကာင့္မေနေစခ်င္ပါ။
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ! သားေလးငိုေနၿပီေလကြာ"
"အို...ငိုငို၊ မင္းေတာင္ဂ႐ုမစိုက္တာ၊ ငါ့သားလည္းငါဘာလုပ္
လုပ္၊ ကုလားမႀကီးကိုပဲေပးပစ္ပစ္၊မင္းေစာက္ပူမပါဘူး၊ ေပး
စမ္းပါ၊ လႊတ္"
"သားေလးက ကို႔သားေလကြာ"
"မင္းရဲ႕သားမဟုဘူး၊ငါေလဥ ဥထားတာ!"
!ငါလုပ္ၿပီး မင္းေမြးထားတဲ့သား!
"ဒါဆို ဘာေစာက္ခ်ိဳးနဲ႔ႏွင္ေနတာလဲ"
!စိတ္ပူလို႔ဆိုတာ မင္းနားမလည္ဘူးလား၊ မင္းမွာဦးေႏွာက္မ
႐ွိဘူးလား!"
"ငါ့မွာ႐ွိ႐ွိ မ႐ွိ႐ွိ မင္းေစာက္ပူပါလို႔လား၊မင္းပစၥည္းမင္းသိမ္း!
"လက္ထဲကေကာ၊ေအာက္ကပစၥည္းေကာသိမ္းေနတာပဲ
ေလ!
"အာ့ဆို ဘာလို႔လာေထာင္ျပေနလဲ!
!သူ႔ပိုင္႐ွင္ေတြ႔လို႔ႏႈတ္ဆက္ေနတာ!
"ဟို...ဟိုေလ"
ႏွစ္ေယာက္သား စကားမ်ားေနရင္းအေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္
လိုက္ေတာ့ ကုတ္ကုတ္ေလးနဲ႔ သူတို႔ရန္ျဖစ္သမ်ွၿငိမ္ၿပီး နား
ေထာင္ေနရတဲ့ ဂ်ိတ္စ္။
လက္ထဲကမုန္လာဥျဖဴေလးကလည္း အငိုတိတ္ၿပီးျပဴးတူး
ျပဲတဲႏွင့္ ႏို႔ဆာလြန္းလို႔သူ႔ေျခေထာက္ေလးကိုပါးစပ္ေလးထဲ
ေတာင္ထည့္ေနေလၿပီ။
"အထဲေရာက္မွဆက္ရန္ျဖစ္ၾကပါလားသခင္ေလးနဲ႔ဆရာမိုင္"
ရန္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ေတာ့မသိ၊ ဂိုဏ္းဂိတ္ေပါက္ဝမွာမဝင္
ေသးပဲ ရန္ျဖစ္ေနၾကတာ ေဘးကျဖတ္သြားၾကတဲ့ဂိုဏ္းသား
ေတြက ကြက္ၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္။
ဂ်ိတ္စ္မွာဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ မ်က္ႏွာေတြထူပူေနလ်က္။
"လာခဲ့...အခ်စ္"
"ေအးမင္းအတင္းေခၚသြင္းလို႔ငါလိုက္ရတာေနာ္၊ငါအရမ္း
လိုက္ခ်င္လို႔မထင္နဲ႔...အဟင္း!"
မလိုက္ခ်င္တဲ့သူက ျပံဳးစီစီနဲ႔လက္ကိုခ်ိတ္ၿပီးဝင္သြားတာမ်ား
တေမာ္ေမာ္ျဖင့္။
အေနာက္မွာေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိက်န္ေနခဲ့တဲ့ဂ်ိတ္စ္ပင္။
တျခားတေယာက္ရဲ႕ေ႐ွ႕ေရာက္ရင္လည္း မ်က္ႏွာပူလ်က္နီ
ျမန္းေနဦးမွာမလြဲပင္။
...........
အခန္းထဲတြင္ အရိပ္အေယာင္ေလးပင္မေတြ႔ရသလို၊မုန္လာဥ
ေလးရဲ႕တအဲအဲရယ္သံေလးျဖင့္မၾကားရ၊ စိတ္ေတြမြန္းက်ပ္
ကာ အဝတ္ဗီ႐ိုကိုဖြင့္ၾကည့္မိေလေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့မုန္
လာဥေလးရဲ႕အဝတ္အစားအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ႏိူင္းေလးရဲ႕ အဝတ္အ
စားအခ်ိဳ႕က ေလွာင္ျပေနေလ၏။
ေခါင္းေတြထူပူလ်က္ ရင္မွာဆို႔တတ္လာတဲ့အပူေတြက႐ုမ္း
ကန္ပင့္သက္လာေလစြာ ၊ ေအာက္ထပ္ကိုအေျပးဆင္းသြား
ၿပီး ႏိူင္းေလးတို႔သားအဖကို႐ွာၾကည့္ျပန္ေလတဲ့ကိုယ့္မွာအ႐ူး
တစ္ပိုင္းလိုပင္။
ေဘးနားကအေစခံေတြနဲ႔ အေစာင့္ဂိုဏ္းသားေတြကေတာ့
အ႐ူးႀကီးတေယာက္လို႔ထင္ေနၿပီလားမသိေပမဲ့ ထင္ခ်င္ရာ
ထင္ ကိုကိုက ႏိူင္းေလးအတြက္ဆို ႐ူးနစ္ေအာင္ခ်စ္ရသူမ
ဟုတ္လား။
"အေဖ...ႏိူင္းေလး...ကေလးမ႐ွိေတာ့ဘူး"
အိမ္ အလုပ္ခန္းထဲ ဂိုဏ္းသားေတြကိုၫႊန္ၾကားေနတဲ့ဦးမဟာ
ကအ႐ူးတစ္ပိုင္းေျပးဝင္ၿပီး ေျပာလာတဲ့ သမက္ျဖစ္သူကို
ၾကည့္ၿပီး အနားကဂိုဏ္းသားေတြကို အခန္းအျပင္ထြက္ရန္
မ်က္လံုးျဖင့္အခ်က္ျပလိုက္၏။
"သားႏိူင္းက သူ႔အခန္းထဲမွာမ႐ွိဘူးလား"
"မ႐ွိဘူး၊ တအိမ္လံုး၊တျခံလံုးႏွံေနၿပီ၊ ကေလးကမုန္လာဥ
ေလးကိုပါေခၚၿပီး ထြက္သြားတာ"
"မျဖစ္နိင္တာ၊ အေစခံေတြအကုန္ေခၚလိုက္"
"ကြၽန္ေတာ္အကုန္ေမးၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ဘယ္သူမွာမွမေတြ႔ဘူးတဲ့
ကေလးအျပင္ခိုးထြက္လည္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနၿပီလားမသိ
ဘူး...ကြၽန္ေတာ္ရင္ေတြပူေလာင္ေနၿပီ"
"ေတာက္! ဒါေလးေတာင္ေစာင့္မၾကည့္နိင္ၾကဘူး၊သားႏိူင္း
က ဘယ္မွသြားတတ္တာမဟုပါဘူး၊ ဂိုဏ္းသားေတြကို ၿမိဳ႕
အႏွံ႔မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္႐ွာခိုင္းရမယ္"
"အကိုမိုင္ ေနာက္လိုက္သြားတာေနမွာေပါ့"
႐ုတ္တရက္ အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ လမင္းမဟာ။
"သမီးလမင္း...တည္ေစရာမိုင္ကေသၿပီေလ၊ ဘာေတြေျပာ
ေနတာလဲ၊ သားႏိူင္းနဲ႔မုန္လာဥေလးေပ်ာက္သြားလို႔စိတ္ပူေန
မယ္ဆိုတာသိေပမဲ့ ဒါႀကီးကေတာ့မျဖစ္နိင္"
"ေဖေဖမလိမ္ေနပါနဲ႔၊ အကိုမိုင္မေသေသးဘူးဆိုတာလည္း
သိတယ္၊ သူတာဝန္ၿပီးတာနဲ႔ ႏိူင္းကိုလာေခၚမွာလည္းသိတယ္
ကုန္ကုန္ေျပာမယ္...မုန္လာဥေလးက အကိုမိုင္နဲ႔ရတာမွန္း
လည္းသိတယ္ေဖေဖ"
"ဒါေတြ...ဘယ္လိုျဖစ္လို႔"
"ေဖေဖနဲ႔အႀကီးတန္းဂိုဏ္းသားတေယာက္ေဆြးေႏြးေနတာ
ကို လမင္းအမွတ္မထင္ၾကားခဲ့ရတာ၊ ႏိူင္းမွာကိုယ္ဝန္႐ွိေန
ေတာ့ ႏိူင္းကိုဘယ္သူနဲ႔ရတာလဲေမးတုန္းက အကိုမိုင္လို႔
မတုန္႔မဆိုင္းမ်က္ႏွာတခ်က္မပ်က္ပဲသတၱိ႐ွိ႐ွိ ႏိူင္းေျဖေနတဲ့
အခါမွာလည္း လမင္း႐ွိေနခဲ့တယ္၊ အကိုေကာင္းကင္က ႏိူင္း
ရဲ႕ကိုယ္ဝန္ကိုတာဝန္ယူၿပီး လက္ထပ္ခဲ့တုန္းက အမွန္ေျပာရ
ရင္ လမင္းေပ်ာ္ခဲ့မိတယ္၊ အကိုမိုင္အေပၚ လမင္းခံစားခ်က္
ေတြ႐ွိေနခဲ့လို႔ပဲ၊ လမင္းကိုအ႐ူးလုပ္လို႔မရဘူးေဖေဖ၊လမင္း
ကအ႐ူးမဟုတ္ဘူး"
"ေျသာ္...႐ွင္တို႔ဖံုးကြယ္ထားၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းထဲကြၽန္မက
သာအ႐ူးပါ၊ အ႐ူးတေယာက္လို ဆက္ဆံခံရၿပီး ဘာမသိညာ
မသိလူတေယာက္ကကြၽန္မပါပဲ"
လမင္း ဝန္ခံသမ်ွသိသမ်ွအေၾကာင္းအရာေတြကို ဦးမဟာနဲ႔
ထက္ေကာင္းကင္ယံ အံ့ျသေနတုန္းမွာ တုန္လႈပ္မိတာက
ေဒၚရတနာပါ ထပ္ဆင့္ၾကားသြားတာကိုပင္။
မုန္လာဥေလးကို ထက္ေကာင္းကင္ယံ နဲ႔ရတာပဲဟုထင္မွတ္
ထားရာမွ မေမ်ွာ္လင့္သည့္အရာက ဘယ္လိုမ်ား။
"ေမေမ!
!ရတနာ!
"သားႏိူင္းကို ကြၽန္မဘယ္လိုပိုးေမြးသလိုေမြးခဲ့ရလဲ၊ အငယ္
ဆံုးေလး၊ ေယာက်္ားေလးတေယာက္တည္းမို႔ လက္ကေနမခ်
နိင္ေအာင္ခ်စ္လိုက္ရတာ၊ မင္းသားေလးတစ္ပါးလိုထားၿပီး
ေစၫႊန္သမ်ွရတဲ့ဘဝမွာကံေကာင္းတဲ့ကြၽန္မရဲ႕မင္းသားေလး
က အဲ့ဒီလမ္းေဘးကေအာက္တန္းစားရဲ႕ကေလးကိုလြယ္ရ
တာ အဲ့ဒါ႐ွင့္ေၾကာင့္ပဲ၊ ႐ွင္သာ သူကိုအိမ္ေပၚေခၚမလာခဲ့ရင္
ႏိူင္းေလးက အဲ့ေကာင္ရဲ႕ကေလးကိုရမွာမဟုဘူး၊ ႐ွင္ကမွ
တကယ့္တရားခံ ႐ွင္သိလား!"
"ရတနာ...သားႏိူင္းကိုယ္တိုင္က အခုကေလးပါေခၚၿပီးသူ႔
ေနာက္လိုက္သြားတာ၊ မင္းရဲ႕သားကိုယ္တိုင္က အျမႇီးႏွံေန
တာမင္းမသိဘူးမလား"
"ကြၽန္မသားနဲ႔ေျမးကို အဲ့ေအာက္တန္းစားလက္ထဲမထည့္
ေပးနိင္ဘူး၊ကြၽန္မကိုယ္တိုင္လိုက္ေခၚမယ္..ကြၽန္မကိုကြာ
႐ွင္းေပးဖို႔သာျပင္ထား!
"ေတာက္စ္!
ထက္ေကာင္းကင္ယံကေတာ့ အခန္းထဲကေန ေခါင္းငိုက္
စိုက္လ်က္သာ ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ
ထြက္လာခဲ့ေလ၏။
လမင္းမွာလည္း ထင္ထားသမ်ွမျဖစ္လာေတာ့ မ်က္ရည္မ်ား
က်ရံုမ်ွအပမတတ္နိင္။ ဝဋ္ေႂကြးလို႔သာခံယူရင္းေပါ့။
အခန္းကုတင္ေပၚ ထိုင္ေနရင္း မုန္လာဥေလးနဲ႔ကေလးကို
သတိရစိတ္ေၾကာင့္ ေယာက်္ားႀကီးတန္မဲ့ငိုမိေလသည္။
ကေလးက ကိုကို႔ကိုေျပာခဲ့ပါတယ္၊ ကိုကိုသာနားမေထာင္ခဲ့
တာပါ။
*ႏိူင္းကိုလက္ထပ္ရင္ ကိုကို႔ပဲမွားလိမ့္မယ္၊ ႏိူင္းအမ်ိဳးသား
ကိုေစာင့္ေနတာမို႔ ႏိူင္းရင္ထဲ သူ႔ပဲခ်စ္ေနေတာ့မွာကိုကို*
.................
ဆယ္ေပမျပည့္ခ်င္တဲ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ကုတင္ေလးတစ္
လံုးႏွင့္ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္အခ်ိဳ႕နဲ႔
အတူ အဝတ္ဗီ႐ိုခပ္ေဟာင္းေဟာင္းေလးတစ္ခု။
"မင္းပစၥည္းကိုဘယ္မွာထားမွာလဲ"
"ကုတင္ေပၚခနတင္ထားလိုက္မယ္"
လင္ႏွစ္ေယာက္အခ်စ္စမ္းေနၾကတဲ့ပြဲအတြင္း မုန္လာဥေလး
ကပစၥည္းေလးကိုျဖစ္ေကာ။
"ဗိုက္ဆာေနၿပီလား၊ ကို သြားဝယ္ဦးမယ္"
"ဒီလိုေနရာမွာ စားေသာက္ဆိုင္႐ွိလို႔လား"
ႏိူင္းေမးလည္းေမးခ်င္စရာႀကီး။ အခန္းက်ဥ္းေလးေတြႁပြတ္
သိပ္ကပ္ရပ္ေနၿပီး လမ္းသြယ္ေတြခ်ည္း႐ွိေနကာ စုတ္ျခာျခာ
စခန္းတစ္ခုေပမို႔ပင္။
ေနရာလြတ္ပင္မ႐ွိ၊ သူေနရာနဲ႔သူလူျပည့္ေနတာခ်ည္း၊ ညစ္
ပတ္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမဲ့ အေနအထိုင္ကေတာ့လမ္းေဘး
လူဆိုးလူမိုက္ေတြစုေနတဲ့ ဂိုဏ္းစခန္းတစ္ခုမို႔မသားနားတာ
ေတာ့အမွန္ပါပင္။
"အင္း...စားေသာက္ဆိုင္ေတာ့မ႐ွိဘူး၊ ထမင္းဆိုင္ေတာ့႐ွိ
တယ္..."
"မင္းပစၥည္းကႏို႔ေတာင္းေနလို႔ႏို႔တိုက္ရဦးမယ္..ဟင္းးး"
"ႁပြတ္"
နဖူးေလးကိုနမ္းၿပီး ျပံဳးမေယာင္အျပံဳးကိုေတြ႔မွ ရင္ထဲၾကည္
ႏူးမိကာ ျပန္လည္ျပံဳးမိတာမ်ား သြားအလံုးစံုကိုေပၚလို႔။
ကိုယ္ကအနမ္းခံခ်င္လို႔ သူ႔ပစၥည္းနဲ႔ၿခိမ္းေျခာက္ရေသး။
အခန္းထဲ မုန္လာဥေလးကိုႏို႔တိုက္က်န္ခဲ့ရင္း သပ္ရပ္စြာေန
တတ္တဲ့ကိုက သူ႔ေနရာနဲ႔သူသပ္သပ္ရပ္ရပ္သန္႔႐ွင္းစြာထား
ေသာေၾကာင့္ ေဟာင္းႏြမ္းေနေပမဲ့ သံုးလိုရေလာက္ေအာင္
စီရီေသသပ္ေလ၏။
ၿပီးေတာ့ ကိုက ပိုေတာင္ေခ်ာေမာေနသလားလိုပင္။
ေနာက္ပစၥည္းတခုထြက္လာတဲ့အထိ ကေလးအေဖထပ္လုပ္
ခိုင္းရမွာပဲေလ..အဟင္း။
"ဟို...မိုင္ ႐ွိလားဟင္"
"ဘယ္သူလဲ...ဘာကိစၥငါ့ေယာက်္ားကိုေတြ႔ခ်င္ရတာလဲ၊ငါနဲ႔
ေတြ႔မယ္"
"မိုင္ေကာဟင္....အခုေျပာေနတာေကာဘယ္သူလဲ"
"မိုင္ေတာ့မ႐ွိဘူး...ငါ့လင္ပဲ႐ွိတယ္၊အခုလည္းသူ႔ပစၥည္းကို
ႏို႔တိုက္ေနတာ....ဘာလုပ္မို႔လဲ"
"သူ႔ပစၥည္းဟုလား...ဘာကိုလဲ..ငါ့လင္ဆိုေတာ့"
"သားရယ္...ငိုျပလိုက္စမ္းပါ၊ ဖေအတူသားကေတာ့ ႏို႔ကိုပါး
စပ္ထဲကမခြၽတ္ခ်င္ဘူး"
ဘာသံမွပင္မၾကားရေအာင္ ပါးစပ္ပိတ္လ်က္ထြက္ေျပးသြား
တဲ့မိန္းကေလးကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ေစာင္းပိတ္ထိုးဖို႔လည္းမေမ့။
ည7နာရီအခ်ိန္....
"ကို မနက္ျဖန္က် အျပင္မွာစားေသာက္ဖို႔ဝယ္ေပးမယ္ေနာ္
အခုစားရတာေတြခံတြင္းမေတြ႔ဘူးမလား"
"မဝယ္နဲ႔အခုလည္းစားေကာင္းတယ္၊ ေနာက္က်ငါခ်က္ေကြၽး
မယ္"
"အခ်စ္က ခ်က္တတ္တယ္ေပါ့..အံ့ျသစရာ"
"ကိုကေဘးနားက ခ်က္ေပးေလ၊ ႏိူင္းကသင္မယ္၊ ႏိူင္းသင္
လို႔ဝရင္ခ်က္ေကြၽးမယ္"
"လူလည္ေလး"
"ပစၥည္းေလးအိပ္သြားၿပီ...ဟီး"
ကုတင္က အိပ္ယာခင္းကိုေသခ်ာခင္းၿပီး ေဘးနားလာခြၽဲေန
တဲ့ အခ်စ္ကအူယားစရာေလးအတိ။
"ႏိူင္း ကိုကိုနဲ႔ဟန္ေဆာင္လက္ထပ္ေပမဲ့စာခ်ဳပ္ေပၚလက္မွတ္
ေတာင္မထိုးခဲ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုနဲ႔တခန္းထဲေတာင္မအိပ္
ခဲ့ဖူးဘူး၊ ယံုတယ္မလားဟင္"
"ကိုယံုပါတယ္...ဒါေၾကာင့္မို႔ယံုၾကည္စြာနဲ႔ ကိုလာေခၚတဲ့အ
ခ်ိန္ထိေစာင့္ေနမယ္ဆိုတာသိေနခဲ့တာ"
"အိပ္ၾကရေအာင္ေလ...ပစၥည္းေလးမႏိုးခင္အိပ္ၾကမယ္"
"အေစာႀကီးအခ်စ္ကလည္း"
"ငါအိပ္ဆိုအိပ္မယ္ေပါ့၊ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ကို တာဝန္႐ွိေသးတယ္၊ ဒီည ေလာင္းကစားအႀကီးစားတစ္
ခုလုပ္မယ္ၾကားတယ္၊ အဲ့ကို ဒန္နီယယ္နဲ႔ခဏသြားရမယ္"
"ဒါဆိုငါလည္းလိုက္မယ္..ပစၥည္းေလးေရ၊ မင္းေဖေဖပစၥည္း
ႀကီးေနာက္လိုက္ၾကရေအာင္..မင္းမသိလို႔ေနာ္၊ ငါနဲ႔မုန္လာဥ
ေလးကသိပ္ကံေကာင္းတာ မင္းေလာင္းကစားနိင္မွာက်ိန္း
ေသတယ္"
ေစြ႔ခနဲ႔ဆို အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့မုန္လာဥေလးကို အေႏြးပိုးေစာင္နဲ႔
ပတ္ၿပီးေပြ႔လိုက္ေလ၏။စကားလည္းတေျပာေျပာႏွင့္ တည္ေစ
ရာမိုင္မွာေတာ့ ကုတင္ေပၚထိုင္ရက္နဲ႔ႏိူင္းလုပ္သမ်ွလိုက္
ၾကည့္ေနရံုမွအပ မတတ္နိင္စြာ။
ႏိူင္းမွာေတာ့ လင္ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ကေလးပိုက္ၿပီးဘယ္ေနရာ
တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနေလရဲ႕။
ခက္ၿပီေလ။
ဂ်ိတ္စ္မွာလည္း သူ႔သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးနဲ႔ရန္ျဖစ္ေနရတာ
မေမာနိင္မပန္းနိင္ပါပဲ။
✨✨✨✨✨✨✨✨✨
upေပးလိုက္ၿပီေနာ္..
Uni...
လက်ထဲရောက်လာတဲ့ အနှီးထုပ်ဖြူဖြူလေးထဲ ခြေထောက်
လေးတွေရုမ်းကန်ရင်း နို့ဆာနေတဲ့သားလေးက လက္သီး
လေးတွေဆုပ်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်လုံးလေးများပြူးကျယ်
ဝိုင်းစက်လျက်။
လက်မောင်းဖွေးဖွေးဥဥကြီးတွေက မုန်လာဥဖြူဖြူကြီးတွေ
လိုတုတ်ခိုင်သန်မာလျက် အဖေတူသားလို့ အထွေအထူးခေါ်
နေစရာမလို ချွတ်စွတ်ကိုတူလွန်းလှစွာ။
အင်း....သေချာသည်က နိူင်းက သူ့ကိုသိပ်ကိုချစ်တာပါပဲ။
"ဘာလို့ လိုက္လာရတာလဲ၊ ဒီနေရာကိုကောဘယ်လိုသိတာ
လဲ၊ ကို ပြန်လာမယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်မဟုတ်လား"
လေသံမပြင်းမရှ ခပ်ပါးပါးလေးမှာတင် တရဆတ်မေးခွန်း
တွေထပ်စွာ မေးမိလိုက်၏။ တကယ်တော့ ကိုယ့်မှာသူ့ကို
ရုတ်တရက်မြင်လိုက်ရတော့ ဘယ်လောက်ထူပူသွားလိုက်ရ
လဲ...ကျစ်။
"ငါလည်း မင်းကိုပြောခဲ့တယ် မင်းနဲ့ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်နေနိင်ပါ
တယ်လို့"
"ပြန်တော့"
ပြတ်သားထိရှတဲ့ သြရှရှအသံက နှလုံးသားကိုရိုက်ခတ်မူပြင်း
ထန်လွန်း၏။ မျက်ဝန်းလဲ့လဲ့တွေရဲ့ အရောင်တွေကတောက်
ပစူးရှသွားကာ ငိုမိနေပြီဖြစ်တဲ့မျက်ရည်တွေကြား နိူင်းရဲ့ရှိရင်း
စြဲမာနတရားကို ထိပါးလိုက်သလိုပင်။
"မယူဘူး...လာမပေးနဲ့"
လက်ထဲသို့ အနှီးထုတ်ဖြူဖြူလေးကိုပြန်လာထည့်တဲ့ မှိုင်း
ကြောင့် အနောက်သို့ နှစ်လှမ်းစာမျှ ဆုတ်လိုက်ပြီး ခေါင်းတ
ခါခါဖြင့် လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကိုရင်ဘတ်သို့ယှက်၍ ပိုက်
ထားလိုက်၏။
သူ့ကလေးပဲ သူ့ဘာသာယူထားပါတော့လား။
အလွမ်းတောင်သယ်လို့မဝ၊ တဖန်ချစ်ရည်မဝရသေးခင် နှင်
နေစရာလား။ ပြီးတော့ ကိုက....
"သားလေးကိုခေါ်ပြီးအိမ်ပြန်တော့ ၊ ဒီကိစ္စတွေပြီးသွားရင်
သားလေးနဲ့အချစ်ကိုပြန်လာခေါ်မယ်"
!လူပါးလာမဝနဲ့!
"ဘာ...အချစ်"
"မင်းကိုပြောတာ၊ လူပါးလာမဝနဲ့လို့..မင်းမကြားဘူးလား"
အသံကိုမြှင့်၍ တည်စေရာမိုင်ကိုစူးစိုက်ကြည့်ပြီး မျက်ရည်များ
ကျလျက် တဇွတ်ထိုးပြောမိလိုက်တာ နှုတ်ခမ်းတွေပါတုန်ရီ
လို့။
လက်သီးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်၍....တကယ်ပြောရရင် နိူင်းမျက်
ဝန်းထဲ ဘာဆိုဘာမျှမမြင်မိလေတော့။
"သောက်ကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်၊ ငါ့မချစ်ပါဘူးဆိုတာကို
ပြန်ချစ်လာအောင်လုပ်ယူပြီး ညတိုင်းငါ့ကိုလာလာလုပ်တယ်
ကလေးရတော့သေပြီဆိုပြီးကလိန်ကကျစ်ကျတယ်၊
အခုလည်း သွေးနုသားနုငါ့ကို နှင်ထုတ်နေပြန်တယ်၊ မင်းကို
ဆဲတယ်၊ ငါ့လီးပဲ၊ အဲ့ကလေးပေး၊ လမ်းကအမှိုက်ပုံမှာသွား
ပစ်ထားမယ်၊ သနားတဲ့လူတယောက်ယောက်က လာကောက်
သြားပေစ"
တည်စေရာမိုင် လက်ထဲက သားလေးကိုပြန်လုပြီးတကယ်
လုပ်မဲ့ဆိုဒ်နဲ့လု၊ သားလေးကလည်းအဲ့ကျမှအသားကုန်ငိုလေ
တော့ ပြာပြာသလဲဖြစ်သွားရသူက တည်စေရာမိုင်သာ။
အထိတ်ထိတ်အပြာပြာဖြင့် ကြမ်းတမ်းခက်ထန်တဲ့နိူင်းကိုသူ
မမြင်ဖူးပါ။ သူ့ချစ်သမျှငြိမ်ခံနေတဲ့ မာနထောင်လွှားတဲ့မင်း
သားလေးကိုပဲ မြင်ဖူးခဲ့ခြင်းသာဖြစ်တာမို့ အံ့သြမိတာအမှန်။
တကယ်တော့ ကိုယ့်မှာအချစ်ကိုစိတ်ပူလို့ သေမတတ်။ဒီနေ
ရာကဆင်းရဲတဲ့ မာဖီယားဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်း၊ စရိုက်မျိုးစုံ၊လူမျိုး
စုံ၊အကျင့်မျိုးစုံနဲ့ အနေအထိုင်က အချစ်တို့ဂိုဏ်းမျိုးမဟုတ်၊
ဒီလိုနေရာမှာ သူ့ကြောင့်မနေစေချင်ပါ။
"ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ! သားလေးငိုနေပြီလေကွာ"
"အို...ငိုငို၊ မင်းတောင်ဂရုမစိုက်တာ၊ ငါ့သားလည်းငါဘာလုပ်
လုပ်၊ ကုလားမကြီးကိုပဲပေးပစ်ပစ်၊မင်းစောက်ပူမပါဘူး၊ ပေး
စမ်းပါ၊ လွှတ်"
"သားလေးက ကို့သားလေကွာ"
"မင်းရဲ့သားမဟုဘူး၊ငါလေဥ ဥထားတာ!"
!ငါလုပ်ပြီး မင်းမွေးထားတဲ့သား!
"ဒါဆို ဘာစောက်ချိုးနဲ့နှင်နေတာလဲ"
!စိတ်ပူလို့ဆိုတာ မင်းနားမလည်ဘူးလား၊ မင်းမှာဦးနှောက်မ
ရှိဘူးလား!"
"ငါ့မှာရှိရှိ မရှိရှိ မင်းစောက်ပူပါလို့လား၊မင်းပစ္စည်းမင်းသိမ်း!
"လက်ထဲကကော၊အောက်ကပစ္စည်းကောသိမ်းနေတာပဲ
လေ!
"အာ့ဆို ဘာလို့လာထောင်ပြနေလဲ!
!သူ့ပိုင်ရှင်တွေ့လို့နှုတ်ဆက်နေတာ!
"ဟို...ဟိုလေ"
နှစ်ယောက်သား စကားများနေရင်းအနောက်သို့ လှည့်ကြည့်
လိုက်တော့ ကုတ်ကုတ်လေးနဲ့ သူတို့ရန်ဖြစ်သမျှငြိမ်ပြီး နား
ထောင်နေရတဲ့ ဂျိတ်စ်။
လက်ထဲကမုန်လာဥဖြူလေးကလည်း အငိုတိတ်ပြီးပြူးတူး
ပြဲတဲနှင့် နို့ဆာလွန်းလို့သူ့ခြေထောက်လေးကိုပါးစပ်လေးထဲ
တောင်ထည့်နေလေပြီ။
"အထဲရောက်မှဆက်ရန်ဖြစ်ကြပါလားသခင်လေးနဲ့ဆရာမိုင်"
ရန်ဖြစ်တဲ့နှစ်ယောက်တော့မသိ၊ ဂိုဏ်းဂိတ်ပေါက်ဝမှာမဝင်
သေးပဲ ရန်ဖြစ်နေကြတာ ဘေးကဖြတ်သွားကြတဲ့ဂိုဏ်းသား
တွေက ကွက်ကြည့်ကြည့်ဖြင့်။
ဂျိတ်စ်မှာဘာမဆိုင်ညာမဆိုင် မျက်နှာတွေထူပူနေလျက်။
"လာခဲ့...အချစ်"
"အေးမင်းအတင်းခေါ်သွင်းလို့ငါလိုက်ရတာနော်၊ငါအရမ်း
လိုက်ချင်လို့မထင်နဲ့...အဟင်း!"
မလိုက်ချင်တဲ့သူက ပြုံးစီစီနဲ့လက်ကိုချိတ်ပြီးဝင်သွားတာများ
တမော်မော်ဖြင့်။
အနောက်မှာတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိကျန်နေခဲ့တဲ့ဂျိတ်စ်ပင်။
တခြားတယောက်ရဲ့ရှေ့ရောက်ရင်လည်း မျက်နှာပူလျက်နီ
မြန်းနေဦးမှာမလွဲပင်။
...........
အခန်းထဲတွင် အရိပ်အယောင်လေးပင်မတွေ့ရသလို၊မုန်လာဥ
လေးရဲ့တအဲအဲရယ်သံလေးဖြင့်မကြားရ၊ စိတ်တွေမွန်းကျပ်
ကာ အဝတ်ဗီရိုကိုဖွင့်ကြည့်မိလေတော့ ပျောက်ဆုံးနေတဲ့မုန်
လာဥလေးရဲ့အဝတ်အစားအချို့နှင့် နိူင်းလေးရဲ့ အဝတ်အ
စားအချို့က လှောင်ပြနေလေ၏။
ခေါင်းတွေထူပူလျက် ရင်မှာဆို့တတ်လာတဲ့အပူတွေကရုမ်း
ကန်ပင့်သက်လာလေစွာ ၊ အောက်ထပ်ကိုအပြေးဆင်းသွား
ပြီး နိူင်းလေးတို့သားအဖကိုရှာကြည့်ပြန်လေတဲ့ကိုယ့်မှာအရူး
တစ်ပိုင်းလိုပင်။
ဘေးနားကအစေခံတွေနဲ့ အစောင့်ဂိုဏ်းသားတွေကတော့
အရူးကြီးတယောက်လို့ထင်နေပြီလားမသိပေမဲ့ ထင်ချင်ရာ
ထင် ကိုကိုက နိူင်းလေးအတွက်ဆို ရူးနစ်အောင်ချစ်ရသူမ
ဟုတ္လား။
"အေဖ...နိူင်းလေး...ကလေးမရှိတော့ဘူး"
အိမ် အလုပ်ခန်းထဲ ဂိုဏ်းသားတွေကိုညွှန်ကြားနေတဲ့ဦးမဟာ
ကအရူးတစ်ပိုင်းပြေးဝင်ပြီး ပြောလာတဲ့ သမက်ဖြစ်သူကို
ကြည့်ပြီး အနားကဂိုဏ်းသားတွေကို အခန်းအပြင်ထွက်ရန်
မျက်လုံးဖြင့်အချက်ပြလိုက်၏။
"သားနိူင်းက သူ့အခန်းထဲမှာမရှိဘူးလား"
"မရှိဘူး၊ တအိမ်လုံး၊တခြံလုံးနှံနေပြီ၊ ကေလးကမုန္လာဥ
လေးကိုပါခေါ်ပြီး ထြက္သြားတာ"
"မဖြစ်နိင်တာ၊ အစေခံတွေအကုန်ခေါ်လိုက်"
"ကျွန်တော်အကုန်မေးကြည့်ပြီးပြီ၊ ဘယ်သူမှာမှမတွေ့ဘူးတဲ့
ကလေးအပြင်ခိုးထွက်လည်ရင်း လမ်းပျောက်နေပြီလားမသိ
ဘူး...ကျွန်တော်ရင်တွေပူလောင်နေပြီ"
"တောက်! ဒါလေးတောင်စောင့်မကြည့်နိင်ကြဘူး၊သားနိူင်း
က ဘယ်မှသွားတတ်တာမဟုပါဘူး၊ ဂိုဏ်းသားတွေကို မြို့
အနှံ့မတွေ့တွေ့အောင်ရှာခိုင်းရမယ်"
"အကိုမိုင် နောက်လိုက်သွားတာနေမှာပေါ့"
ရုတ်တရက် အခန်းထဲဝင်လာတဲ့ လမင်းမဟာ။
"သမီးလမင်း...တည်စေရာမိုင်ကသေပြီလေ၊ ဘာတွေပြော
နေတာလဲ၊ သားနိူင်းနဲ့မုန်လာဥလေးပျောက်သွားလို့စိတ်ပူနေ
မယ်ဆိုတာသိပေမဲ့ ဒါကြီးကတော့မဖြစ်နိင်"
"ဖေဖေမလိမ်နေပါနဲ့၊ အကိုမိုင်မသေသေးဘူးဆိုတာလည်း
သိတယ်၊ သူတာဝန်ပြီးတာနဲ့ နိူင်းကိုလာခေါ်မှာလည်းသိတယ်
ကုန်ကုန်ပြောမယ်...မုန္လာဥေလးက အကိုမိုင်နဲ့ရတာမှန်း
လည်းသိတယ်ဖေဖေ"
"ဒါတွေ...ဘယ်လိုဖြစ်လို့"
"ဖေဖေနဲ့အကြီးတန်းဂိုဏ်းသားတယောက်ဆွေးနွေးနေတာ
ကို လမင်းအမှတ်မထင်ကြားခဲ့ရတာ၊ နိူင်းမှာကိုယ်ဝန်ရှိနေ
တော့ နိူင်းကိုဘယ်သူနဲ့ရတာလဲမေးတုန်းက အကိုမိုင်လို့
မတုန့်မဆိုင်းမျက်နှာတချက်မပျက်ပဲသတ္တိရှိရှိ နိူင်းဖြေနေတဲ့
အခါမှာလည်း လမင်းရှိနေခဲ့တယ်၊ အကိုကောင်းကင်က နိူင်း
ရဲ့ကိုယ်ဝန်ကိုတာဝန်ယူပြီး လက်ထပ်ခဲ့တုန်းက အမှန်ပြောရ
ရင် လမင်းပျော်ခဲ့မိတယ်၊ အကိုမိုင်အပေါ် လမင်းခံစားချက်
တွေရှိနေခဲ့လို့ပဲ၊ လမင်းကိုအရူးလုပ်လို့မရဘူးဖေဖေ၊လမင်း
ကအရူးမဟုတ်ဘူး"
"သြော်...ရှင်တို့ဖုံးကွယ်ထားကြတဲ့ ဇာတ်လမ်းထဲကျွန်မက
သာအရူးပါ၊ အရူးတယောက်လို ဆက်ဆံခံရပြီး ဘာမသိညာ
မသိလူတယောက်ကကျွန်မပါပဲ"
လမင်း ဝန်ခံသမျှသိသမျှအကြောင်းအရာတွေကို ဦးမဟာနဲ့
ထက်ကောင်းကင်ယံ အံ့သြနေတုန်းမှာ တုန်လှုပ်မိတာက
ဒေါ်ရတနာပါ ထပ်ဆင့်ကြားသွားတာကိုပင်။
မုန္လာဥေလးကို ထက်ကောင်းကင်ယံ နဲ့ရတာပဲဟုထင်မှတ်
ထားရာမွ မမျှော်လင့်သည့်အရာက ဘယ္လိုမ်ား။
"မေမေ!
!ရတနာ!
"သားနိူင်းကို ကျွန်မဘယ်လိုပိုးမွေးသလိုမွေးခဲ့ရလဲ၊ အငယ်
ဆုံးလေး၊ ယောကျ်ားလေးတယောက်တည်းမို့ လက္ကေနမခ်
နိင်အောင်ချစ်လိုက်ရတာ၊ မင်းသားလေးတစ်ပါးလိုထားပြီး
စေညွှန်သမျှရတဲ့ဘဝမှာကံကောင်းတဲ့ကျွန်မရဲ့မင်းသားလေး
က အဲ့ဒီလမ်းဘေးကအောက်တန်းစားရဲ့ကလေးကိုလွယ်ရ
တာ အဲ့ဒါရှင့်ကြောင့်ပဲ၊ ရှင်သာ သူကိုအိမ်ပေါ်ခေါ်မလာခဲ့ရင်
နိူင်းလေးက အဲ့ကောင်ရဲ့ကလေးကိုရမှာမဟုဘူး၊ ရှင်ကမှ
တကယ့်တရားခံ ရှင်သိလား!"
"ရတနာ...သားနိူင်းကိုယ်တိုင်က အခုကလေးပါခေါ်ပြီးသူ့
နောက်လိုက်သွားတာ၊ မင်းရဲ့သားကိုယ်တိုင်က အမြှီးနှံနေ
တာမင်းမသိဘူးမလား"
"ကျွန်မသားနဲ့မြေးကို အဲ့အောက်တန်းစားလက်ထဲမထည့်
ပေးနိင်ဘူး၊ကျွန်မကိုယ်တိုင်လိုက်ခေါ်မယ်..ကျွန်မကိုကွာ
ရှင်းပေးဖို့သာပြင်ထား!
"တောက်စ်!
ထက်ကောင်းကင်ယံကတော့ အခန်းထဲကနေ ခေါင်းငိုက်
စိုက္လ်က္သာ နှုတ်ဆိတ်လျက် ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်စွာ
ထွက်လာခဲ့လေ၏။
လမင်းမှာလည်း ထင်ထားသမျှမဖြစ်လာတော့ မျက်ရည်များ
ကျရုံမျှအပမတတ်နိင်။ ဝဋ်ကြွေးလို့သာခံယူရင်းပေါ့။
အခန်းကုတင်ပေါ် ထိုင်နေရင်း မုန်လာဥလေးနဲ့ကလေးကို
သတိရစိတ်ကြောင့် ယောကျ်ားကြီးတန်မဲ့ငိုမိလေသည်။
ကေလးက ကိုကို့ကိုပြောခဲ့ပါတယ်၊ ကိုကိုသာနားမထောင်ခဲ့
တာပါ။
*နိူင်းကိုလက်ထပ်ရင် ကိုကို့ပဲမှားလိမ့်မယ်၊ နိူင်းအမျိုးသား
ကိုစောင့်နေတာမို့ နိူင်းရင်ထဲ သူ့ပဲချစ်နေတော့မှာကိုကို*
.................
ဆယ်ပေမပြည့်ချင်တဲ့အခန်းကျဉ်းလေးထဲ ကုတင်လေးတစ်
လုံးနှင့် စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ ပန်းကန်ခွက်ယောက်အချို့နဲ့
အတူ အဝတ်ဗီရိုခပ်ဟောင်းဟောင်းလေးတစ်ခု။
"မင်းပစ္စည်းကိုဘယ်မှာထားမှာလဲ"
"ကုတင်ပေါ်ခနတင်ထားလိုက်မယ်"
လင်နှစ်ယောက်အချစ်စမ်းနေကြတဲ့ပွဲအတွင်း မုန္လာဥေလး
ကပစ္စည်းလေးကိုဖြစ်ကော။
"ဗိုက်ဆာနေပြီလား၊ ကို သွားဝယ်ဦးမယ်"
"ဒီလိုနေရာမှာ စားသောက်ဆိုင်ရှိလို့လား"
နိူင်းမေးလည်းမေးချင်စရာကြီး။ အခန်းကျဉ်းလေးတွေပြွတ်
သိပ်ကပ်ရပ်နေပြီး လမ်းသွယ်တွေချည်းရှိနေကာ စုတ်ခြာခြာ
စခန်းတစ်ခုပေမို့ပင်။
နေရာလွတ်ပင်မရှိ၊ သူနေရာနဲ့သူလူပြည့်နေတာချည်း၊ ညစ်
ပတ်နေတာမျိုးမဟုတ်ပေမဲ့ အနေအထိုင်ကတော့လမ်းဘေး
လူဆိုးလူမိုက်တွေစုနေတဲ့ ဂိုဏ်းစခန်းတစ်ခုမို့မသားနားတာ
တော့အမှန်ပါပင်။
"အင်း...စားသောက်ဆိုင်တော့မရှိဘူး၊ ထမင်းဆိုင်တော့ရှိ
တယ်..."
"မင်းပစ္စည်းကနို့တောင်းနေလို့နို့တိုက်ရဦးမယ်..ဟင်းးး"
"ပြွတ်"
နဖူးလေးကိုနမ်းပြီး ပြုံးမယောင်အပြုံးကိုတွေ့မှ ရင်ထဲကြည်
နူးမိကာ ပြန်လည်ပြုံးမိတာများ သွားအလုံးစုံကိုပေါ်လို့။
ကိုယ်ကအနမ်းခံချင်လို့ သူ့ပစ္စည်းနဲ့ခြိမ်းခြောက်ရသေး။
အခန်းထဲ မုန်လာဥလေးကိုနို့တိုက်ကျန်ခဲ့ရင်း သပ်ရပ်စွာနေ
တတ်တဲ့ကိုက သူ့နေရာနဲ့သူသပ်သပ်ရပ်ရပ်သန့်ရှင်းစွာထား
သောကြောင့် ဟောင်းနွမ်းနေပေမဲ့ သုံးလိုရလောက်အောင်
စီရီသေသပ်လေ၏။
ပြီးတော့ ကိုက ပိုတောင်ချောမောနေသလားလိုပင်။
နောက်ပစ္စည်းတခုထွက်လာတဲ့အထိ ကလေးအဖေထပ်လုပ်
ခိုင်းရမှာပဲလေ..အဟင်း။
"ဟို...မိုင် ရှိလားဟင်"
"ဘယ္သူလဲ...ဘာကိစ္စငါ့ယောကျ်ားကိုတွေ့ချင်ရတာလဲ၊ငါနဲ့
တွေ့မယ်"
"မိုင်ကောဟင်....အခုပြောနေတာကောဘယ်သူလဲ"
"မိုင်တော့မရှိဘူး...ငါ့လင်ပဲရှိတယ်၊အခုလည်းသူ့ပစ္စည်းကို
နို့တိုက်နေတာ....ဘာလုပ်မို့လဲ"
"သူ့ပစ္စည်းဟုလား...ဘာကိုလဲ..ငါ့လင်ဆိုတော့"
"သားရယ်...ငိုပြလိုက်စမ်းပါ၊ ဖေအတူသားကေတာ့ နို့ကိုပါး
စပ်ထဲကမချွတ်ချင်ဘူး"
ဘာသံမှပင်မကြားရအောင် ပါးစပ်ပိတ်လျက်ထွက်ပြေးသွား
တဲ့မိန်းကလေးကိုကြည့်ပြီး မျက်စောင်းပိတ်ထိုးဖို့လည်းမမေ့။
ည7နာရီအချိန်....
"ကို မနက်ဖြန်ကျ အပြင်မှာစားသောက်ဖို့ဝယ်ပေးမယ်နော်
အခုစားရတာတွေခံတွင်းမတွေ့ဘူးမလား"
"မဝယ်နဲ့အခုလည်းစားကောင်းတယ်၊ နောက်ကျငါချက်ကျွေး
မယ်"
"အခ်စ္က ချက်တတ်တယ်ပေါ့..အံ့ျသစရာ"
"ကိုကေဘးနားက ချက်ပေးလေ၊ နိူင်းကသင်မယ်၊ နိူင်းသင်
လို့ဝရင်ချက်ကျွေးမယ်"
"လူလည်လေး"
"ပစ္စည်းလေးအိပ်သွားပြီ...ဟီး"
ကုတင်က အိပ်ယာခင်းကိုသေချာခင်းပြီး ဘေးနားလာချွဲနေ
တဲ့ အချစ်ကအူယားစရာလေးအတိ။
"နိူင်း ကိုကိုနဲ့ဟန်ဆောင်လက်ထပ်ပေမဲ့စာချုပ်ပေါ်လက်မှတ်
တောင်မထိုးခဲ့ဘူး၊ ပြီးတော့ ကိုကိုနဲ့တခန်းထဲတောင်မအိပ်
ခဲ့ဖူးဘူး၊ ယုံတယ်မလားဟင်"
"ကိုယုံပါတယ်...ဒါကြောင့်မို့ယုံကြည်စွာနဲ့ ကိုလာခေါ်တဲ့အ
ချိန်ထိစောင့်နေမယ်ဆိုတာသိနေခဲ့တာ"
"အိပ်ကြရအောင်လေ...ပစ္စည်းလေးမနိုးခင်အိပ်ကြမယ်"
"အစောကြီးအချစ်ကလည်း"
"ငါအိပ်ဆိုအိပ်မယ်ပေါ့၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
"ကို တာဝန်ရှိသေးတယ်၊ ဒီည လောင်းကစားအကြီးစားတစ်
ခုလုပ်မယ်ကြားတယ်၊ အဲ့ကို ဒန်နီယယ်နဲ့ခဏသွားရမယ်"
"ဒါဆိုငါလည်းလိုက်မယ်..ပစ္စည်းလေးရေ၊ မင်းဖေဖေပစ္စည်း
ကြီးနောက်လိုက်ကြရအောင်..မင်းမသိလို့နော်၊ ငါနဲ့မုန်လာဥ
လေးကသိပ်ကံကောင်းတာ မင်းလောင်းကစားနိင်မှာကျိန်း
သေတယ်"
စွေ့ခနဲ့ဆို အိပ်ပျော်နေတဲ့မုန်လာဥလေးကို အနွေးပိုးစောင်နဲ့
ပတ်ပြီးပွေ့လိုက်လေ၏။စကားလည်းတပြောပြောနှင့် တည်စေ
ရာမိုင်မှာတော့ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ရက်နဲ့နိူင်းလုပ်သမျှလိုက်
ကြည့်နေရုံမှအပ မတတ်နိင်စွာ။
နိူင်းမှာတော့ လင်ကိုချစ်လွန်းလို့ ကလေးပိုက်ပြီးဘယ်နေရာ
တကောက်ကောက်လိုက်နေလေရဲ့။
ခက်ပြီလေ။
ဂျိတ်စ်မှာလည်း သူ့သက်ဆိုင်ရာလူကြီးနဲ့ရန်ဖြစ်နေရတာ
မမောနိင်မပန်းနိင်ပါပဲ။
upပေးလိုက်ပြီနော်..