ေဆာင္းရာသီရဲ႕ေအးျမမႈဟာ စိမ့္ခနဲ ၊ တုန္ခနဲအတိ ။ ေမၿမိဳ႕ရဲ႕ အလွတရားဟာ ေမႊးပ်ံ႕ေသာပန္းပင္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရစ္ေထြေနလ်က္ ။ တစ္ခါတစ္ရံ နွင္းမ်ားဖံုးလႊမ္းေနသည့္အခ်ိန္ အရိုးအထိပါ ခ်မ္းစိမ့္တုန္ခိုက္ရသည္ ။ လက္ေခ်ာင္း ၊ ေျခေခ်ာင္းမ်ားသည္ ေရခဲတံုးကိုင္ထားသကဲ့သို႔ပါပင္ ။
ထိုသို႔ေသာ ခ်မ္းေအးမႈကို ခ်မ္းသာေသာလူမ်ားဟာ ေႏြးေထြးမႈေျပာင္းလဲနိုင္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲေသာသူမ်ားမွာမူ ဖာေထးထားေသာ အေႏြးဝတ္တစ္ထည္နွင့္သာ ခ်မ္းခိုက္တုန္လႈပ္လ်က္ အနႈိင္းမဲ့ေအးစိမ့္လွေသာ ေဆာင္းရာသီအား ျဖတ္သန္းခဲ့ရေပသည္ ။
သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ပတ္ဝန္းက်င္၌ ျမဴခိုးမ်ား ရစ္ေထြလ်က္ရိွေနေပမယ့္ စံအိမ္အတြင္းရိွ အမ်ိဳးသမီးနွစ္ဦးမွာေတာ့ ေႏြးေထြးစြာျဖင့္ ခ်ည္လံုးထိုးေနၾကေပေတာ့သည္ ။
ခ်ည္ထိုးျခင္းအတတ္သည္ လူဆင္းရဲမေ႐ြး လူခ်မ္းသာတိုင္းလည္း တတ္ေျမာက္သင့္သည့္ ပညာရပ္တြင္ ပါဝင္ေသာ္လည္း ညိဳေလးမွာမူ ခ်ည္ကို ဘယ္သို႔ဘယ္ပံုထိုးရမွန္း မသိခဲ့ေပ ။
သခင္မၿမိဳင္သည္ ညိဳေလးအား ခ်ည္ထိုးနည္းသင္ေပးေနေတာ့သည္ ။ စိတ္လက္တစ္စစ္ရိွေသာ ၿမိဳင့္ဆီမွာ ခ်ည္ထိုးနည္းသင္ယူေနသည့္ ညိဳေလးအဖို႔ အင္မတန္မွ ထိတ္လန္႔စရာပါပင္ ။
" ပထမႀကိဳး မဟုတ္ဘူး ။ ဒုတိယႀကိဳးကို ယူရမွာ ။ "
စံအိမ္ေတာ္ဧည့္ခန္းထဲရိွ ခံု၌ ၿမိဳင္ဟာထိုင္ေနရင္း ၾကမ္းျပင္ေအာက္တြင္ထိုင္ကာ ခ်ည္ထိုးနည္းသင္ယူေနေသာ ညိဳေလးအား သတိေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ တုတ္ေခ်ာင္းနွစ္ေခ်ာင္းနွင့္ ပထမခ်ည္ပဲ ယူရမလိုလို ဒုတိယခ်ည္ကိုပဲ ယူရမလိုလိုျဖစ္ေနသည့္ ညိဳေလးခင္ဗ်ာ ၿမိဳင့္ကိုပါ ေၾကာက္လန္႔ေနရသည္ ။
ၿမိဳင္ဟာ သူမရဲ႕ၾကမ္းျပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ညိဳေလးအား စူးစိုက္ၾကည့္မိေတာ့သည္ ။ ခ်ည္လံုးမထိုးတတ္ခ်ိန္ မမႀကီးဆီမွာ သင္ယူခဲ့ေသာ သူမရဲ႕ပံုရိပ္ကို အမွန္ရသြားေစေတာ့သည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ ပထမခ်ည္ႀကိဳးမဟုတ္ဘူးေလကြယ္ ။ ဒုတိယခ်ည္ႀကိဳးကို ယူရမွာ ။ ဒီမယ္ မမႀကီး ျပမယ္ ။ "
မမႀကီးဟာ ၾကမ္းျပင္ေအာက္တြင္ထိုင္ေနေသာ ၿမိဳင့္ဆီသို႔ ခါးကိုအနည္းငယ္မ်ွကုန္းလ်က္ ၿမိဳင့္အား စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ အေသးစိတ္သင္ေပးေနေလသည္ ။
ၿမိဳင္ဟာ ခ်ည္ထိုးျခင္းအတတ္ကို စိတ္ဝင္စားျခင္းမရိွပါ ။ မ်ိဳးရိုးျမင့္ျဖစ္လာသည္နွင့္အမ်ွ ထိုအတတ္ပညာကို မျဖစ္မေန သင္ယူရမည္ဆိုေသာ စံအိမ္ေတာ္ရဲ႕စည္းကမ္းကို ၿမိဳင္ သေဘာမက်ပါ ။ ဆန္႔က်င္ခ်င္သည္ ။
ၿမိဳင္ဟာ ဖူးေဝဆာေနေသာ နႈတ္ခမ္းေလးကို အနည္းငယ္မ်ွစူလ်က္ ခ်ည္လံုးနွင့္တုတ္ေခ်ာင္းမ်ားကို ခံုေပၚသို႔ လွမ္းတင္လိုက္ေလေတာ့သည္ ။
" ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ မမႀကီးရယ္ ။ ၿမိဳင္ ခ်ည္မထိုးခ်င္ပါဘူး ။ အင္မတန္မွ အလုပ္ရႈပ္တဲ့ အရာေတြ ၿမိဳင့္ကို လာမလုပ္ခိုင္းပါနဲ႔ေတာ့ ။ "
" ေဟာ ။ ၿမိဳင္ ။ ကိုယ္ဟာ ဒီစံအိမ္ေတာ္မွာ အရွင္သခင္ေလ ။ အရွင္သခင္က အားလံုးသိထားတတ္ထားမွ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို ဘယ္လမ္းကိုဘယ္လိုခ်ိဳးေနသလဲဆိုတာ သိမွာေပါ့ကြယ္ ။ "
" ဟြန္႔ ။ မဆိုင္တာေတြ ။ လံုးလံုးကို မဆိုင္တာေတြပါ မမႀကီးေနာ္ ။ ဒီခ်ည္ထိုးတာ မတတ္လည္း ရသားကို ။ "
" ဟင္ ။ ေမၿမိဳ႕က ဥတုရာသီမေ႐ြး ခ်မ္းျမျမေလကြယ္ ။ အကယ္၍ ၿမိဳင္ဟာ ခ်စ္တဲ့သူကို ေတြ႕ၿပီပဲထားဆို႔ ။ ၿမိဳင္ခ်စ္တဲ့သူ ခ်မ္းေအးေနတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနေတာ့မလို႔လား ဟင္ ။ "
" ေဈးႀကီးထဲမွာ အေႏြးထည္ေတြ အမ်ားႀကီး သြားဝယ္လိုက္မွာေပါ့ မမႀကီးရဲ႕ ။ ခက္တာလည္း မဟုတ္ဘဲကို ။ "
" ဒါျဖင့္လည္း ၿမိဳင့္လက္ထဲမွာ အသျပာ မရိွဘူး ၊ ခ်ည္လံုးသာရိွတယ္ပဲ ဆိုပါဆို႔ ။ ဒါဆို ၿမိဳင္ ဘာလုပ္မလဲ ။ "
ၿမိဳင္ဟာ ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ မမႀကီးအား မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားနွင့္ တည္ၿငိမ္စြာ ၾကည့္ေတာ့သည္ ။ ၿမိဳင့္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဟာ စကားမ်ားနွင့္ ခံစားခ်က္ေတြ ျပည့္နွက္ေနၿပီ ။ ခ်စ္တဲ့သူေႏြးေထြးဖို႔ ခ်ည္ထိုးျခင္းအတတ္ကို သူမ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့ေတာ့သည္ ။ ဒါသည္ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့မွ ကေလးစကားျဖစ္ေသာ စကားအမွန္ေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္ ။
အစ္ကိုအတြက္လည္း အက်ႌအေရာင္စံုေလးေတြ ၿမိဳင္ကိုယ္တိုင္ ခ်ည္ထိုးေပးခဲ့တယ္ေလ ။
အတိတ္ရဲ႕ေနွာင္ဖြဲ႕မႈေတြဆီမွ ေခတၱမ်ွရုန္းထြက္ၿပီး ၿမိဳင္ဟာ ၿပံဳးရယ္မိခဲ့သည္ ။ သူမ၏ ေအာက္ၾကမ္းျပင္တြင္ထိုင္ေနေသာ ညိဳေလးသည္ ခ်ည္မ်ွင္မ်ားအား ဂရုတစိုက္နွင့္ ထိုးခ်ည္ေနေပမယ့္လို႔ တစ္တိုင္ နွစ္တိုင္မွားေနျပန္ေတာ့သည္ ။
ညိဳေလး၏အမွားကို ေတြ႕ျမင္သြားေသာ ၿမိဳင္ဟာ မ်က္ေမွာင္ေလးအနည္းငယ္က်ဳတ္ၿပီး ညိဳေလးရဲ႕ ဦးေခါင္းအား ခြက္ခနဲျမည္ေအာင္ ေခါက္ခ်လိုက္ေပေတာ့သည္ ။
" အ ။ ေသပါၿပီ ။ "
ထီေပါက္သြားသလိုလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးနွင့္ ညိဳေလးဟာ သူမရဲ႕ဦးေခါင္းကို ဖိပြတ္ရင္း မမၿမိဳင္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့သည္ ။ ၿမိဳင့္ရဲ႕မ်က္နွာေပးဟာ မၾကည္ျဖဴေသာ မ်က္နွာေပးမ်ိဳး ။ ညိဳေလးသည္ ဦးေခါင္းကိုသာ ဖိပြတ္ၿမဲဖိပြတ္ဆဲ ျဖစ္ေနေပသည္ ။
" ဘာလို႔ ။ ဘာလို႔ လူကို ေခါက္ရတာလဲလို႔ ။ "
" လူသာဆို ေခါက္မေနဘူး ။ ညည္းက လူမွ မဟုတ္တာ ။ "
" ဟြန္႔ ။ မမၿမိဳင္ေနာ္ ။ ကြၽန္မက လူ ။ လူစစ္စစ္ရွင့္ ။ "
" လူျဖစ္ရင္ ဦးေနွာက္ပါရမွာေပါ့ ။ ဘယ္မလဲ မင္းဦးေနွာက္ ။
ဘယ့္နွယ့္ ။ တိုင္ေတြမွားေနတာ အေခါက္ေပါင္းမနည္းဘူး ။ မင္းကိုတတ္ေအာင္ တို႔ဘယ္လိုသင္ေပးရမလဲ ။ "
" ေက်ာင္းဆရာမေတာင္ ကႀကီး ၊ ခေခြး မေရးတတ္တဲ့ကေလးကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သင္ေပးရတာပဲ ။ မမၿမိဳင္က ကႀကီး ၊ ခေခြး မေရးတတ္တဲ့ကေလးလိုမ်ိဳး ကြၽန္မကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သင္ေပးေပါ့လို႔ ။ "
" စိတ္မရွည္နိုင္ပါဘူး ။ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွလည္း မရဘဲနဲ႔ ။ "
" ဘာကိုမရရမွာလဲ ။ တစ္ေန႔ရနိုင္မွာပဲ ဟာကို ။ "
" မင္း တို႔ကို ေအာ္ေနတာလဲ ။ "
" မေအာ္ရဲပါဘူးေနာ္ ။ မမၿမိဳင္ကိုေအာ္ရင္ ကြၽန္မ ျပန္ေအာ္ခံရမွာေပါ့လို႔ ။ "
" ဒါျဖင့္ ဘာလို႔စကားကို ေအာ္ေျပာေနရတာလဲ ။ "
" မမၿမိဳင္ မၾကားမွာဆိုးလို႔ ေအာ္ေျပာတာေပါ့လို႔ ။ "
" ၾကည့္ ။ ေအာ္ျပန္ၿပီ ။ "
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကားရံုမ်ွသာ မေျပာၾကဘဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ႐ြဲ႕တဲ့တဲ့လုပ္ရင္း စံအိမ္ေတာ္တစ္ခုလံုးၾကားသည္အထိ ေအာ္ေျပာေနၾကသည့္ သူမတို႔ၾကားမွာ တိတ္ဆိတ္မႈဆိုတာမ်ိဳးဟာ ေယာင္ရမ္းလို႔သာ ေရာက္မလာခဲ့ ။
မမၿမိဳင္နွင့္ညိဳေလးတို႔ဟာ ထမသတ္ရံုတမယ္ တႀကိတ္ႀကိတ္ ရန္ျဖစ္ေနၾကပါသည္ ။
" ျမင္ရတာ က်က္သေရကို မရိွဘူး ။ "
" က်က္သေရမရိွလည္း မၾကည့္နဲ႔ေပါ့ မမၿမိဳင္ ။ "
" မၾကည့္ဘူးဟယ္ ။ မၾကည့္ဘူး ။ "
ဆိုကာျဖင့္ ၿမိဳင္ဟာ ညိဳေလးအနားမွာ တေဆာင့္ေဆာင့္လုပ္ကာ ထြက္သြားေပသည္ ။ စိတ္ဆိုးသြားၿပီ ။ ၿမိဳင္ စိတ္ဆိုးသြားသည္ ။ ညိဳေလးဟာ ဒါကို သိလိုက္သည္ ။ သူမအနားက ထြက္ခြာသြားသည့္ ၿမိဳင့္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း နွလံုးသားထဲ စူးနစ္သကဲ့သို႔ ခံစားခ်က္သည္ ညိဳေလး၏ ဦးေနွာက္ဆီသို႔ပါ ျပန္နွ႔ံလာသည္ ။
အဲ့သလို ထြက္သြားတာမ်ိဳး ကြၽန္မ မႀကိဳက္ဘူး မမၿမိဳင္ ။
X X X X X
ညေနေစာင္းေရာက္ေသာအခါ၌ ညိဳေလးသည္ သူမ၏ အိပ္ခန္းအတြင္း ထိုင္ျခင္းမရိွခဲ့ ၊ လဲေလ်ာင္းျခက္းမရိွခဲ့ဘဲ အိပ္ခန္းတစ္ေလ်ွာက္ ေျခရာထပ္ေနေပေတာ့သည္ ။ ဟိုဘက္ကိုေလ်ွာက္လိုက္ ဒီဘက္ကိုေလ်ွာက္လိုက္ ၊ တစ္ေနရာရပ္ရင္း လက္သည္းကိုက္လိုက္ ၊ လမ္းျပန္ေလ်ွာက္လိုက္ရင္း ၊ အေတြးေတြမ်ားလာရင္းနွင့္ ညိဳေလးမွာ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္ ။
မေနနိုင္မထိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး နံရံအေပါက္ေလးနားသို႔သြားရင္း တစ္ဖက္အခန္းရိွ မမၿမိဳင္အား နားစြင့္ေနေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကသာ ညိဳေလးအား နႈတ္ဆက္ေလ၏ ။ ၿမိဳင္ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲ ညိဳေလး သိခ်င္မိသည္ ။ သူမအား စိတ္ဆိုးၿပီးကတည္းက အခန္းထဲမွာ ေနထိုင္ေနသည္မွာ ညေနေစာင္းလုၿပီ ။
ညိဳေလး မသိေသာ တစ္ဖက္အခန္း၌ ၿမိဳင္သည္ ကုတင္ေပၚမွာ ကိုယ္ကိုလွဲၿပီး အေတြးကမာၻထဲ နစ္ေမ်ာေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္ ။ မ်က္ခြံမ်ားမွာေလးလံ၍ အညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းထဲ၌ အၾကည္ေရာင္မ်က္ရည္မ်ား တလဲ့လဲ့ေတာက္ပေနရွာေတာ့သည္ ။
" ငယ္႐ြယ္စဥ္အခါက အစ္ကို႔ကို ၿမိဳင္ သိပ္သတိရတာပဲ အစ္ကိုရယ္ ။ "
ၿမိဳင္ဟာ သူမရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ကိုအသာကိုင္ရင္း တီးတိုးစြာ ေျပာေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္ ။ အတိတ္ရဲ႕ခ်ည္ေနွာင္မႈေတြကို တစ္ခါျပန္၍ ေျခဦးလွည့္မိေပေတာ့သည္ ။
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၂ နွစ္ေက်ာ္ခန္႔ဟာ ၿမိဳင့္အသက္ဟာ ၂၅ နွစ္သာ ရိွေသးသည္ ။ စံပယ္ပန္းလွလွေလးအား ပန္ဆင္ထားေသာ ငယ္႐ြယ္လွပသည့္ ၿမိဳင့္အား အလွဆံုးနတ္သမီးေလးနွင့္ တင္စားလိုက္ခ်င္ေလ၏ ။
ေမၿမိဳ႕ရိွ အဂၤလိပ္ေဆးခန္းတစ္ခု၌ ၿမိဳင္နွင့္ဆရာဝန္ႀကီးတို႔ စကားေျပာေဆြးေႏြးခဲ့ၾကရာ ၿမိဳင့္မွာ ကိုယ္ဝန္ ၃ လ ခန္႔ ရိွေနၿပီျဖစ္သည္ ။ အစ္ကို႔ကို လက္ထပ္သည့္အခ်ိန္ကတည္းက ကေလးလိုခ်င္ေနသာ ၿမိဳင္ဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္သြားသည္ ။
" တကယ္ ။ ဒါ တကယ္ပဲလားဟင္ ။ အိပ္မက္ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ ။ "
" အိပ္မက္မဟုတ္ပါဘူး ။ မိန္းကေလးမွာ ကိုယ္ဝန္ ၂ လ ရိွေနပါၿပီ ။ ခင္ပြန္းအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ။ "
ၿမိဳင္သည္ အင္မတန္မႈ ၿပံဳး႐ႊင္ေနသည္ ။ ထိုအၿပံဳးေတြဟာ အသက္ဝင္လွသည္ ။ ခ်စ္ရတဲ့ အစ္ကို႔ရဲ႕ကေလးကို ၿမိဳင္ ေမြးခြင့္ရေတာ့မည္ ဆိုေသာအသိဟာ ၿမိဳင့္ရဲ႕ဦးေနွာက္ထဲမွာသာမက ၿမိဳင့္ရဲ႕နွလံုးသားဆီသို႔ပါ စီးဆင္းလာေတာ့သည္ ။
ၿမိဳင္သည္ သူမရဲ႕ရင္ေသြးေလးရိွရာ ဗိုက္ကိုအသာကိုင္ပြတ္ရင္း ၿပံဳးရယ္ေနသည္ ။
အစ္ကိုနဲ႔ၿမိဳင့္ရဲ႕ ခ်စ္သက္ေသေလး ျဖစ္ထြန္းလာၿပီေပါ့ အစ္ကိုရယ္ ။
ၿမိဳင္ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲသိရဲ႕လား ။
ၿမိဳင္ဟာ မိခင္ျဖစ္ေတာ့မယ္ ။
ၿမိဳင္နဲ႔အစ္ကို႔ၾကားမွာ သံေယာဇဥ္ေလးတစ္မ်ွင္ တိုးလာေတာ့မယ္ ။
ၿမိဳင္ဟာ ပီတိၿပံဳးေလးၿပံဳးရင္း မ်က္ရည္ေဝေနမိေတာ့သည္ ။ ယခုအခ်ိန္၌ သိပ္လွတဲ့ေကာင္းျခင္းေလးဟာ ၿမိဳင့္ဆီသို႔ က်ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ။
ၿမိဳင္ဟာ အဂၤလိပ္ေဆးခန္းမွ ဆရာဝန္ေပးေသာ ေဆးစာ႐ြက္ကို ၿပံဳး႐ႊင္စြာကိုင္ၿပီး ေဆးခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ရာ၌ ေဆးခန္းအျပင္ဘက္ လမ္းမႀကီးတစ္ဖက္၌ ကိုျမင့္ေမာင္ကို လွမ္းေတြ႕ေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ ။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳင့္ရဲ႕မ်က္နွာမွာ ၿပံဳး႐ႊင္ျခင္းေတြ မရိွခဲ့ဘဲ အံ့ၾသထိတ္လန္႔မႈေတြသာ ရိွခဲ့ေပသည္ ။
ကံေကာင္းရာမွ ကံဆိုးသြားခဲ့ေသာ ၿမိဳင္ ။ ခ်စ္ရတဲ့အစ္ကို ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲသို႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ေနရာယူထားခဲ့ၿပီ ။ အစ္ကို႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့လက္ေတြဟာ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ ေရာက္ရိွေနခဲ့ၿပီ ။
ထိုျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ကို အေမေမြးကတည္းကပါလာတဲ့ သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းမ်ားနွင့္ ျမင္မိတာေတာင္ ယံုၾကည္ျခင္းမဲ့ေနခဲ့ ။ သို႔ေသာ္ သူမရဲ႕နွလံုးသားဟာ မြန္းၾကပ္ျခင္း ၊ ဝမ္းနည္းျခင္း ၊ သိမ္ငယ္ျခင္းတို႔ ျပည့္ေနခဲ့ၿပီ ။ အသက္ရွဴရၾကပ္လာသျဖင့္ သူမရဲ႕ရင္ဘက္တစ္စံုအား လက္သီးစုတ္ကာ ထုေခ်ေနခဲ့ၿပီ ။ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းေနသည္ကိုေတာင္ သတိမထားမိခဲ့ ။ ၿမိဳင္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေနၿပီ ။
အစ္ကိုေပးခဲ့တဲ့ သစၥာနဲ႔ကတိဆိုေသာ စကားလံုးမ်ားဟာ ကိုယ္ဝန္ႏုနယ္စြာေသာ ၿမိဳင့္ရဲ႕ဦးေနွာက္ဆီသို႔ မဖတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ။ တုန္ရီေနေသာ နႈတ္ခမ္းေတြဟာ ကူရာမဲ့ေနခဲ့ၿပီ ။
လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ျဖတ္ကာေမာင္းသြားေသာ ျမင္းရထားမ်ားဆီက ခ်ဴသံ ၊ ျမင္းခြာသံမ်ားကို ၿမိဳင္ မၾကားနိုင္ေတာ့ ။ လမ္းမထက္ရိွ လမ္းေလ်ွာက္သြားေသာသူမ်ား၏ စကားေျပာသံမ်ား ၊ ကေလးငယ္မ်ား၏ ရယ္သံမ်ား ၊ ေဈးသည္မ်ား၏ ေဈးေရာင္းသံမ်ားကို ၿမိဳင္ မၾကားနိုင္ေတာ့ ။ ၿမိဳင္ဟာကမာၻပ်က္ေနၿပီ ။
ကတိေတြေပးခဲ့ၿပီးမွ ဖ်က္သြားတဲ့ အစ္ကို ။ သစၥာစကားေတြကို ခ်ိဳးေဖာက္သြားတဲ့ အစ္ကို ။
" ရက္စက္လိုက္တာ အစ္ကိုရယ္ ။ "
တုန္ရီေနေသာ နႈတ္ခမ္းမ်ားနွင့္ တီးတိုးစြာေျပာမိေပမယ့္ သူမစကားသံကိုေတာင္ သူမ မၾကားခဲ့ပါ ။ အျမင္အာရံုေတြဟာ အသက္မဲ့ေနခဲ့ေတာ့သည္ ။
ထိုအခ်ိန္ လမ္းမေဘးတစ္ဖက္၌ တစ္ေယာက္တည္း ကမာၻပ်က္ေနသည့္ ၿမိဳင့္ကို ကိုျမင့္ေမာင္ ျမင္ေတြ႕သြားေတာ့သည္ ။ ရင္ခြင္ထဲက အမ်ိဳးသမီးကို အတင္းဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ၿမိဳင့္ဆီသြားဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္ေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးဟာ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး သူမအနားကထြက္သြားဖို႔ ၊ ၿမိဳင့္ဆီသို႔ မသြားဖို႔ ဆိုေသာ ဝမ္းနည္းစရာ မ်က္ဝန္းမ်ားနွင့္ ၾကည့္ေနခဲ့ေတာ့သည္ ။
သို႔ေပတည္း ကိုျမင့္ေမာင္မွာ ထိုသို႔ မလုပ္နိုင္ခဲ့ ။ ၿမိဳင့္ကို ခ်စ္သည္ ။ ၿမိဳင့္ကို မစြန္႔ပစ္နိုင္ ။ လက္ကိုဖယ္လိုက္ကာျဖင့္ လမ္းမႀကီးတစ္ဖက္က ၿမိဳင့္ဆီသို႔ ျမင္းရထားလံုးမ်ားကို ျဖတ္ရင္းအေျပးသြားေတာ့သည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ "
ၿမိဳင္ဟာ နားပါလ်ွက္နဲ႔ေတာင္ သူမကိုေခၚေနသည္ကို မၾကားနိုင္ေတာ့ ။ အသက္ရွဴရၾကပ္ေနေသာ သူမရဲ႕ ရင္ဘက္ကိုသာ ထုေခ်ရင္းထုေခ်ေနေတာ့သည္ ။ အသံတိတ္ငိုေနရသည္ေၾကာင့္ ၿမိဳင့္ကို ပို၍မြန္းၾကပ္လာေစသည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ "
ကိုျမင့္ေမာင္သည္ သူအား ေက်ာခိုင္းလွည့္ထားေသာ ၿမိဳင့္အား ဆြဲလွည့္လိုက္ေတာ့သည္ ။ ၿမိဳင့္ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို အစ္ကိုျမင္လိုက္သည္ ။
ၿမိဳင္ဟာ အခ်စ္ကိုရူးသြပ္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ။ အစ္ကို႔ကို ျမင္မိပါလ်ွက္နဲ႔ ၿမိဳင္ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိ ၊ ၿမိဳင့္ရဲ႕ ဦးေနွာက္ဟာ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ ။
အသိစိတ္လြတ္ေနေသာ ၿမိဳင့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ခ်က္နွစ္ခ်က္မ်ွ ဆြဲခါလိုက္ကာမွ ၿမိဳင္ဟာ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာေတာ့သည္ ။
" အစ္ကို ။ အစ္ကို အစ္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ အဲ့သလို လုပ္ရတာလဲ ။ "
" ၿမိဳင္ ။ "
" ဘာ့ေၾကာင့္ အဲ့သလို လုပ္ရတာလဲ ။ ၿမိဳင့္အေပၚမွာ ဘာလို႔ သစၥာေဖာက္ရတာလဲ ။ ဘာလို႔ ကတိေတြဖ်က္ရတာလဲ ။ "
" ၿမိဳင္ ။ "
" အစ္ကို သိပ္ရက္စက္တယ္ ။ ရွင္ ကြၽန္မကို သိပ္ရက္စက္တယ္ ။ "
လူအမ်ားဝိုင္းအံုၾကည့္ေနသည္ကိုေတာင္ ၿမိဳင္ သတိမထားမိ ။ ရင္ထဲနင့္ေနေလာက္ေအာင္ ခံစားရသည္ ။ အဆိပ္ေတြေရာက္ေနသလို ၿမိဳင့္ရဲ႕ရင္မွာ အသည္းကြဲေနၿပီ ။
ၿမိဳင္ဟာ ကုိျမင့္ေမာင္၏ ရင္ဘက္ကို လက္သီးစုတ္ၿပီး ထုရိုက္ေနေပမယ့္လို႔ ခ်စ္ရတဲ့အစ္ကို နာက်င္မွာကိုလည္း သူမ မလိုခ်င္ခဲ့ ။ ေအာ္ဟစ္ငိုရံုမ်ွသာ တတ္နိုင္ေသာေၾကာင့္ ထုရိုက္ေနသည္ကို ရပ္တန္႔၍ ငိုေႂကြးေနရွာေတာ့သည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ အစ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ ။ "
" ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ ေယာက္်ား ။ လူယူတ္မာ ။ သစၥာေဖာက္ေကာင္ ။ "
ဟု ေျပာၿပီး လူပံုအလယ္၌ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕ပါးအား ေျဖာင္းခနဲျမည္ေအာင္ ရိုက္လိုက္ေတာ့သည္ ။ သူမကိုယ္တိုင္ အစ္ကို႔ရဲ႕ပါးကိုရိုက္လိုက္ေပမယ့္လို႔ အစ္ကိုနာက်င္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္ေနသည္ ။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳင့္ရဲ႕လက္ေတြဟာေတာ့ တုန္ရီေနသည္ ။
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္မွာ လူပံုအလယ္အရွက္ကြဲခံရေသာ္လည္း ၿမိဳင္ နားလည္ဖို႔က အေရးႀကီးသည္ေၾကာင့္ ၿမိဳင့္ကို စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္ေနေတာ့သည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ "
" ႐ြံစရာေကာင္းတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ကြၽန္မ အသားကို လာမထိစမ္းနဲ႔ ။ "
" ၿမိဳင္ ။ အစ္ကိုရွင္းျပတာ နားေထာင္ဦး ။ "
" ရွင့္ပါးစပ္က အလိမ္အညာေတြပဲ ထြက္လာမွာ ။ ကြၽန္မ နွလံုးသားတစ္ခုလံုး ကြဲေၾကပ်က္ဆီးသြားတဲ့အထိ အလိမ္အညာေတြပဲ ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား ။ ကိုျမင့္ေမာင္ ကြၽန္မအခ်စ္က အဲ့သေလာက္ေတာင္ ေဈးေပါသလား ။ ဒီမိန္းမပ်က္ေတြကို ခ်စ္ရေလာက္တဲ့အထိ ကြၽန္မအခ်စ္က တန္ဖိုးမဲ့ေနသလား ။ ဟင္ ။ "
" မဟုတ္ဘူး ။ မဟုတ္ဘူး ၿမိဳင္ ။ "
" ရွင့္ကို အရမ္းမုန္းတယ္ ။ "
ၿမိဳင္ဟာ သိပ္ခ်စ္တဲ့ရသူျဖစ္လို႔ ရႈံးနိမ့္သြားပါၿပီ ။ ကိုျမင့္ေမာင္ကို မမုန္းနိုင္ပါဘူး ။ ခက္ခက္ခဲခဲ ရင္ဆိုင္ၿပီး ခ်စ္တဲ့သူကိုလက္ထပ္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ သူမ မမုန္းရက္နိုင္ပါဘူး ။
သူမတို႔အား လူမ်ားဝိုင္းအံုၾကည့္ေနသည္ကို ၿမိဳင္ သတိထားမိသြားေတာ့သည္ ။ ၿမိဳင့္ရဲ႕ အသိစိတ္ေတြဟာ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚသို႔ က်ေရာက္သြားေတာ့သည္ ။ သတ္ေသခ်င္စိတ္မ်ားျဖစ္ၿပီး အရွက္ရသြားၿပီ ။ သူမအား သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ေတာ္ သခင္မၿမိဳင္ဟု သိေနၾကေသာသူမ်ားကအစ သူမတို႔ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ဟာ မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္လို႔ တီးတိုးေျပာေနၾကေတာ့သည္ ။
ကိုျမင့္ေမာင္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ စိုးရိမ္ႀကီးေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္ ။ ဒီမ်က္ဝန္းေတြကို ၿမိဳင္ မုန္းတီးလာခဲ့သည္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမ်က္ဝန္းေတြကပဲ ၿမိဳင့္ကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာေလ ။
လမ္းတစ္ဖက္ကမိန္းမကိုၾကည့္ရင္း ထိုမိန္းမကိုေတာ့ အမုန္းႀကီးကို မုန္းတီးေနေတာ့သည္ ။ ထိုမိန္းမရဲ႕မ်က္နွာကို ၿမိဳင္ဟာ ေသရာပါဒါဏ္ရာတစ္ခုလို ဦးေနွာက္ထဲမွာ အၿမဲမွတ္မိေနခဲ့ေတာ့သည္ ။
မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ အင္အားမရိွေတာ့သျဖင့္ ၿမိဳင္ဟာ သူတို႔အနားမွ ထြက္သြားဖို႔ ေက်ာခိုင္းမိေတာ့သည္ ။ တီးတိုးစြာေျပာေနၾကေသာ အတင္းစကားမ်ားကို ၿမိဳင္ မၾကားခ်င္ေတာ့ ။ ၿမိဳင့္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားဟာ ပို၍ပို၍ မရိွေတာ့ၿပီ ။
ယိုင္နဲ႔ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကို အားျပဳ၍ လမ္းေလ်ွာက္ေနေသာၿမိဳင္ဟာ ေျမၿပိဳသလိုခံစားမ်ိဳးနွင့္အတူတူ လမ္းမေပၚသို႔ ေခြၫႊတ္က်ကာ ေမ့လဲသြားေပေတာ့သည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ ၿမိဳင္ ။ "
ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ ၿမိဳင့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အား အသာေပြ႕ယူၿပီး လႈပ္ခါနိုးေပမယ့္ ၿမိဳင္ဟာ နိုး၍မလာေပ ။ ၿမိဳင္ရဲ႕အသိကေတာ့ သူမ ေသသြားၿပီ ဆို၍သာ ႀကီးစိုးေနေတာ့သည္ ။ ၿမိဳင္ဟာ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္၌ သူမရဲ႕ဝိဉာဥ္ လႊင့္ထြက္သြားသည္ဆိုေသာ ခံစားခ်က္ဟာ မ်က္လႊာၾကားထဲက မ်က္ရည္မ်ားနွင့္အတူတူ ဆင္းက်လာခဲ့ေပေတာ့သည္ ။
လက္ထဲ၌ ျပဳတ္က်သြားေသာ ေဆးစာ႐ြက္ကေလးကေတာ့ ေလနွင္ရာဘက္သို႔ ယိမ္းယိုင္ဖို႔အတြက္ ၿမိဳင့္အနားမွ တီးတိုးစြာျဖင့္ တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္ခြာသြားေပေတာ့သည္ ။
X X X X X
ဆက္ရန္ရိွသည္ ။
morA_nyein
19.11.2022
ဆောင်းရာသီရဲ့အေးမြမှုဟာ စိမ့်ခနဲ ၊ တုန်ခနဲအတိ ။ မေမြို့ရဲ့ အလှတရားဟာ မွှေးပျံ့သောပန်းပင်ပေါင်းများစွာနဲ့ ရစ်ထွေနေလျက် ။ တစ်ခါတစ်ရံ နှင်းများဖုံးလွှမ်းနေသည့်အချိန် အရိုးအထိပါ ချမ်းစိမ့်တုန်ခိုက်ရသည် ။ လက်ချောင်း ၊ ခြေချောင်းများသည် ရေခဲတုံးကိုင်ထားသကဲ့သို့ပါပင် ။
ထိုသို့သော ချမ်းအေးမှုကို ချမ်းသာသောလူများဟာ နွေးထွေးမှုပြောင်းလဲနိုင်သော်လည်း ဆင်းရဲသောသူများမှာမူ ဖာထေးထားသော အနွေးဝတ်တစ်ထည်နှင့်သာ ချမ်းခိုက်တုန်လှုပ်လျက် အနှိုင်းမဲ့အေးစိမ့်လှသော ဆောင်းရာသီအား ဖြတ်သန်းခဲ့ရပေသည် ။
သီရိမြိုင်စံအိမ်ပတ်ဝန်းကျင်၌ မြူခိုးများ ရစ်ထွေလျက်ရှိနေပေမယ့် စံအိမ်အတွင်းရှိ အမျိုးသမီးနှစ်ဦးမှာတော့ နွေးထွေးစွာဖြင့် ချည်လုံးထိုးနေကြပေတော့သည် ။
ချည်ထိုးခြင်းအတတ်သည် လူဆင်းရဲမရွေး လူချမ်းသာတိုင်းလည်း တတ်မြောက်သင့်သည့် ပညာရပ်တွင် ပါဝင်သော်လည်း ညိုလေးမှာမူ ချည်ကို ဘယ်သို့ဘယ်ပုံထိုးရမှန်း မသိခဲ့ပေ ။
သခင်မမြိုင်သည် ညိုလေးအား ချည်ထိုးနည်းသင်ပေးနေတော့သည် ။ စိတ်လက်တစ်စစ်ရှိသော မြိုင့်ဆီမှာ ချည်ထိုးနည်းသင်ယူနေသည့် ညိုလေးအဖို့ အင်မတန်မှ ထိတ်လန့်စရာပါပင် ။
" ပထမကြိုး မဟုတ်ဘူး ။ ဒုတိယကြိုးကို ယူရမှာ ။ "
စံအိမ်တော်ဧည့်ခန်းထဲရှိ ခုံ၌ မြိုင်ဟာထိုင်နေရင်း ကြမ်းပြင်အောက်တွင်ထိုင်ကာ ချည်ထိုးနည်းသင်ယူနေသော ညိုလေးအား သတိပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။ တုတ်ချောင်းနှစ်ချောင်းနှင့် ပထမချည်ပဲ ယူရမလိုလို ဒုတိယချည်ကိုပဲ ယူရမလိုလိုဖြစ်နေသည့် ညိုလေးခင်ဗျာ မြိုင့်ကိုပါ ကြောက်လန့်နေရသည် ။
မြိုင်ဟာ သူမရဲ့ကြမ်းပြင်အောက်တွင် ထိုင်နေသော ညိုလေးအား စူးစိုက်ကြည့်မိတော့သည် ။ ချည်လုံးမထိုးတတ်ချိန် မမကြီးဆီမှာ သင်ယူခဲ့သော သူမရဲ့ပုံရိပ်ကို အမှန်ရသွားစေတော့သည် ။
" မြိုင် ။ ပထမချည်ကြိုးမဟုတ်ဘူးလေကွယ် ။ ဒုတိယချည်ကြိုးကို ယူရမှာ ။ ဒီမယ် မမကြီး ပြမယ် ။ "
မမကြီးဟာ ကြမ်းပြင်အောက်တွင်ထိုင်နေသော မြိုင့်ဆီသို့ ခါးကိုအနည်းငယ်မျှကုန်းလျက် မြိုင့်အား စိတ်ရှည်စွာဖြင့် အသေးစိတ်သင်ပေးနေလေသည် ။
မြိုင်ဟာ ချည်ထိုးခြင်းအတတ်ကို စိတ်ဝင်စားခြင်းမရှိပါ ။ မျိုးရိုးမြင့်ဖြစ်လာသည်နှင့်အမျှ ထိုအတတ်ပညာကို မဖြစ်မနေ သင်ယူရမည်ဆိုသော စံအိမ်တော်ရဲ့စည်းကမ်းကို မြိုင် သဘောမကျပါ ။ ဆန့်ကျင်ချင်သည် ။
မြိုင်ဟာ ဖူးဝေဆာနေသော နှုတ်ခမ်းလေးကို အနည်းငယ်မျှစူလျက် ချည်လုံးနှင့်တုတ်ချောင်းများကို ခုံပေါ်သို့ လှမ်းတင်လိုက်လေတော့သည် ။
" ခက်ရချည်ရဲ့ မမကြီးရယ် ။ မြိုင် ချည်မထိုးချင်ပါဘူး ။ အင်မတန်မှ အလုပ်ရှုပ်တဲ့ အရာတွေ မြိုင့်ကို လာမလုပ်ခိုင်းပါနဲ့တော့ ။ "
" ဟော ။ မြိုင် ။ ကိုယ်ဟာ ဒီစံအိမ်တော်မှာ အရှင်သခင်လေ ။ အရှင်သခင်က အားလုံးသိထားတတ်ထားမှ လက်အောက်ငယ်သားတွေကို ဘယ်လမ်းကိုဘယ်လိုချိုးနေသလဲဆိုတာ သိမှာပေါ့ကွယ် ။ "
" ဟွန့် ။ မဆိုင်တာတွေ ။ လုံးလုံးကို မဆိုင်တာတွေပါ မမကြီးနော် ။ ဒီချည်ထိုးတာ မတတ်လည်း ရသားကို ။ "
" ဟင် ။ မေမြို့က ဥတုရာသီမရွေး ချမ်းမြမြလေကွယ် ။ အကယ်၍ မြိုင်ဟာ ချစ်တဲ့သူကို တွေ့ပြီပဲထားဆို့ ။ မြိုင်ချစ်တဲ့သူ ချမ်းအေးနေတာကို လက်ပိုက်ကြည့်နေတော့မလို့လား ဟင် ။ "
" ဈေးကြီးထဲမှာ အနွေးထည်တွေ အများကြီး သွားဝယ်လိုက်မှာပေါ့ မမကြီးရဲ့ ။ ခက်တာလည်း မဟုတ်ဘဲကို ။ "
" ဒါဖြင့်လည်း မြိုင့်လက်ထဲမှာ အသပြာ မရှိဘူး ၊ ချည်လုံးသာရှိတယ်ပဲ ဆိုပါဆို့ ။ ဒါဆို မြိုင် ဘာလုပ်မလဲ ။ "
မြိုင်ဟာ ခုံပေါ်မှာ ထိုင်နေသော မမကြီးအား မျက်ဝန်းညိုများနှင့် တည်ငြိမ်စွာ ကြည့်တော့သည် ။ မြိုင့်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေဟာ စကားများနှင့် ခံစားချက်တွေ ပြည့်နှက်နေပြီ ။ ချစ်တဲ့သူနွေးထွေးဖို့ ချည်ထိုးခြင်းအတတ်ကို သူမ ကြိုးစားသင်ယူခဲ့တော့သည် ။ ဒါသည် အချိန်ကြာလာတော့မှ ကလေးစကားဖြစ်သော စကားအမှန်တွေ ဖြစ်ခဲ့သည် ။
အစ်ကိုအတွက်လည်း အင်္ကျီအရောင်စုံလေးတွေ မြိုင်ကိုယ်တိုင် ချည်ထိုးပေးခဲ့တယ်လေ ။
အတိတ်ရဲ့နှောင်ဖွဲ့မှုတွေဆီမှ ခေတ္တမျှရုန်းထွက်ပြီး မြိုင်ဟာ ပြုံးရယ်မိခဲ့သည် ။ သူမ၏ အောက်ကြမ်းပြင်တွင်ထိုင်နေသော ညိုလေးသည် ချည်မျှင်များအား ဂရုတစိုက်နှင့် ထိုးချည်နေပေမယ့်လို့ တစ်တိုင် နှစ်တိုင်မှားနေပြန်တော့သည် ။
ညိုလေး၏အမှားကို တွေ့မြင်သွားသော မြိုင်ဟာ မျက်မှောင်လေးအနည်းငယ်ကျုတ်ပြီး ညိုလေးရဲ့ ဦးခေါင်းအား ခွက်ခနဲမြည်အောင် ခေါက်ချလိုက်ပေတော့သည် ။
" အ ။ သေပါပြီ ။ "
ထီပေါက်သွားသလိုလို ခံစားချက်မျိုးနှင့် ညိုလေးဟာ သူမရဲ့ဦးခေါင်းကို ဖိပွတ်ရင်း မမမြိုင်ကို လှည့်ကြည့်တော့သည် ။ မြိုင့်ရဲ့မျက်နှာပေးဟာ မကြည်ဖြူသော မျက်နှာပေးမျိုး ။ ညိုလေးသည် ဦးခေါင်းကိုသာ ဖိပွတ်မြဲဖိပွတ်ဆဲ ဖြစ်နေပေသည် ။
" ဘာလို့ ။ ဘာလို့ လူကို ခေါက်ရတာလဲလို့ ။ "
" လူသာဆို ခေါက်မနေဘူး ။ ညည်းက လူမှ မဟုတ်တာ ။ "
" ဟွန့် ။ မမမြိုင်နော် ။ ကျွန်မက လူ ။ လူစစ်စစ်ရှင့် ။ "
" လူဖြစ်ရင် ဦးနှောက်ပါရမှာပေါ့ ။ ဘယ်မလဲ မင်းဦးနှောက် ။
ဘယ့်နှယ့် ။ တိုင်တွေမှားနေတာ အခေါက်ပေါင်းမနည်းဘူး ။ မင်းကိုတတ်အောင် တို့ဘယ်လိုသင်ပေးရမလဲ ။ "
" ကျောင်းဆရာမတောင် ကကြီး ၊ ခခွေး မရေးတတ်တဲ့ကလေးကို စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ သင်ပေးရတာပဲ ။ မမမြိုင်က ကကြီး ၊ ခခွေး မရေးတတ်တဲ့ကလေးလိုမျိုး ကျွန်မကို စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ သင်ပေးပေါ့လို့ ။ "
" စိတ်မရှည်နိုင်ပါဘူး ။ ဘာအကျိုးကျေးဇူးမှလည်း မရဘဲနဲ့ ။ "
" ဘာကိုမရရမှာလဲ ။ တစ်နေ့ရနိုင်မှာပဲ ဟာကို ။ "
" မင်း တို့ကို အော်နေတာလဲ ။ "
" မအော်ရဲပါဘူးနော် ။ မမမြိုင်ကိုအော်ရင် ကျွန်မ ပြန်အော်ခံရမှာပေါ့လို့ ။ "
" ဒါဖြင့် ဘာလို့စကားကို အော်ပြောနေရတာလဲ ။ "
" မမမြိုင် မကြားမှာဆိုးလို့ အော်ပြောတာပေါ့လို့ ။ "
" ကြည့် ။ အော်ပြန်ပြီ ။ "
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကြားရုံမျှသာ မပြောကြဘဲ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ရွဲ့တဲ့တဲ့လုပ်ရင်း စံအိမ်တော်တစ်ခုလုံးကြားသည်အထိ အော်ပြောနေကြသည့် သူမတို့ကြားမှာ တိတ်ဆိတ်မှုဆိုတာမျိုးဟာ ယောင်ရမ်းလို့သာ ရောက်မလာခဲ့ ။
မမမြိုင်နှင့်ညိုလေးတို့ဟာ ထမသတ်ရုံတမယ် တကြိတ်ကြိတ် ရန်ဖြစ်နေကြပါသည် ။
" မြင်ရတာ ကျက်သရေကို မရှိဘူး ။ "
" ကျက်သရေမရှိလည်း မကြည့်နဲ့ပေါ့ မမမြိုင် ။ "
" မကြည့်ဘူးဟယ် ။ မကြည့်ဘူး ။ "
ဆိုကာဖြင့် မြိုင်ဟာ ညိုလေးအနားမှာ တဆောင့်ဆောင့်လုပ်ကာ ထွက်သွားပေသည် ။ စိတ်ဆိုးသွားပြီ ။ မြိုင် စိတ်ဆိုးသွားသည် ။ ညိုလေးဟာ ဒါကို သိလိုက်သည် ။ သူမအနားက ထွက်ခွာသွားသည့် မြိုင့်ရဲ့ နောက်ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း နှလုံးသားထဲ စူးနစ်သကဲ့သို့ ခံစားချက်သည် ညိုလေး၏ ဦးနှောက်ဆီသို့ပါ ပြန်နှံ့လာသည် ။
အဲ့သလို ထွက်သွားတာမျိုး ကျွန်မ မကြိုက်ဘူး မမမြိုင် ။
X X X X X
ညနေစောင်းရောက်သောအခါ၌ ညိုလေးသည် သူမ၏ အိပ်ခန်းအတွင်း ထိုင်ခြင်းမရှိခဲ့ ၊ လဲလျောင်းခြက်းမရှိခဲ့ဘဲ အိပ်ခန်းတစ်လျှောက် ခြေရာထပ်နေပေတော့သည် ။ ဟိုဘက်ကိုလျှောက်လိုက် ဒီဘက်ကိုလျှောက်လိုက် ၊ တစ်နေရာရပ်ရင်း လက်သည်းကိုက်လိုက် ၊ လမ်းပြန်လျှောက်လိုက်ရင်း ၊ အတွေးတွေများလာရင်းနှင့် ညိုလေးမှာ ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေတော့သည် ။
မနေနိုင်မထိုင်တော့သည့်အဆုံး နံရံအပေါက်လေးနားသို့သွားရင်း တစ်ဖက်အခန်းရှိ မမမြိုင်အား နားစွင့်နေတော့သည် ။ သို့သော် တိတ်ဆိတ်ခြင်းကသာ ညိုလေးအား နှုတ်ဆက်လေ၏ ။ မြိုင် ဘာတွေဖြစ်နေသလဲ ညိုလေး သိချင်မိသည် ။ သူမအား စိတ်ဆိုးပြီးကတည်းက အခန်းထဲမှာ နေထိုင်နေသည်မှာ ညနေစောင်းလုပြီ ။
ညိုလေး မသိသော တစ်ဖက်အခန်း၌ မြိုင်သည် ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုယ်ကိုလှဲပြီး အတွေးကမ္ဘာထဲ နစ်မျောနေခြင်းပင်ဖြစ်သည် ။ မျက်ခွံများမှာလေးလံ၍ အညိုရောင်မျက်ဝန်းထဲ၌ အကြည်ရောင်မျက်ရည်များ တလဲ့လဲ့တောက်ပနေရှာတော့သည် ။
" ငယ်ရွယ်စဉ်အခါက အစ်ကို့ကို မြိုင် သိပ်သတိရတာပဲ အစ်ကိုရယ် ။ "
မြိုင်ဟာ သူမရဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကိုအသာကိုင်ရင်း တီးတိုးစွာ ပြောနေခြင်းပင်ဖြစ်သည် ။ အတိတ်ရဲ့ချည်နှောင်မှုတွေကို တစ်ခါပြန်၍ ခြေဦးလှည့်မိပေတော့သည် ။
လွန်ခဲ့သော ၁၂ နှစ်ကျော်ခန့်ဟာ မြိုင့်အသက်ဟာ ၂၅ နှစ်သာ ရှိသေးသည် ။ စံပယ်ပန်းလှလှလေးအား ပန်ဆင်ထားသော ငယ်ရွယ်လှပသည့် မြိုင့်အား အလှဆုံးနတ်သမီးလေးနှင့် တင်စားလိုက်ချင်လေ၏ ။
မေမြို့ရှိ အင်္ဂလိပ်ဆေးခန်းတစ်ခု၌ မြိုင်နှင့်ဆရာဝန်ကြီးတို့ စကားပြောဆွေးနွေးခဲ့ကြရာ မြိုင့်မှာ ကိုယ်ဝန် ၃ လ ခန့် ရှိနေပြီဖြစ်သည် ။ အစ်ကို့ကို လက်ထပ်သည့်အချိန်ကတည်းက ကလေးလိုချင်နေသာ မြိုင်ဟာ ပျော်ရွှင်သွားသည် ။
" တကယ် ။ ဒါ တကယ်ပဲလားဟင် ။ အိပ်မက် မဟုတ်ပါဘူးနော် ။ "
" အိပ်မက်မဟုတ်ပါဘူး ။ မိန်းကလေးမှာ ကိုယ်ဝန် ၂ လ ရှိနေပါပြီ ။ ခင်ပွန်းအတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ် ခင်ဗျာ ။ "
မြိုင်သည် အင်မတန်မှု ပြုံးရွှင်နေသည် ။ ထိုအပြုံးတွေဟာ အသက်ဝင်လှသည် ။ ချစ်ရတဲ့ အစ်ကို့ရဲ့ကလေးကို မြိုင် မွေးခွင့်ရတော့မည် ဆိုသောအသိဟာ မြိုင့်ရဲ့ဦးနှောက်ထဲမှာသာမက မြိုင့်ရဲ့နှလုံးသားဆီသို့ပါ စီးဆင်းလာတော့သည် ။
မြိုင်သည် သူမရဲ့ရင်သွေးလေးရှိရာ ဗိုက်ကိုအသာကိုင်ပွတ်ရင်း ပြုံးရယ်နေသည် ။
အစ်ကိုနဲ့မြိုင့်ရဲ့ ချစ်သက်သေလေး ဖြစ်ထွန်းလာပြီပေါ့ အစ်ကိုရယ် ။
မြိုင် သိပ်ပျော်တာပဲသိရဲ့လား ။
မြိုင်ဟာ မိခင်ဖြစ်တော့မယ် ။
မြိုင်နဲ့အစ်ကို့ကြားမှာ သံယောဇဉ်လေးတစ်မျှင် တိုးလာတော့မယ် ။
မြိုင်ဟာ ပီတိပြုံးလေးပြုံးရင်း မျက်ရည်ဝေနေမိတော့သည် ။ ယခုအချိန်၌ သိပ်လှတဲ့ကောင်းခြင်းလေးဟာ မြိုင့်ဆီသို့ ကျရောက်လာခဲ့ပြီ ။
မြိုင်ဟာ အင်္ဂလိပ်ဆေးခန်းမှ ဆရာဝန်ပေးသော ဆေးစာရွက်ကို ပြုံးရွှင်စွာကိုင်ပြီး ဆေးခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့ရာ၌ ဆေးခန်းအပြင်ဘက် လမ်းမကြီးတစ်ဖက်၌ ကိုမြင့်မောင်ကို လှမ်းတွေ့တော့သည် ။ သို့သော် ။ သို့သော် မြိုင့်ရဲ့မျက်နှာမှာ ပြုံးရွှင်ခြင်းတွေ မရှိခဲ့ဘဲ အံ့သြထိတ်လန့်မှုတွေသာ ရှိခဲ့ပေသည် ။
ကံကောင်းရာမှ ကံဆိုးသွားခဲ့သော မြိုင် ။ ချစ်ရတဲ့အစ်ကို ကိုမြင့်မောင်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲသို့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဟာ နေရာယူထားခဲ့ပြီ ။ အစ်ကို့ရဲ့ နွေးထွေးတဲ့လက်တွေဟာ ထိုအမျိုးသမီးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ရောက်ရှိနေခဲ့ပြီ ။
ထိုဖြစ်စဉ်ဖြစ်ရပ်ကို အမေမွေးကတည်းကပါလာတဲ့ သူမရဲ့မျက်ဝန်းများနှင့် မြင်မိတာတောင် ယုံကြည်ခြင်းမဲ့နေခဲ့ ။ သို့သော် သူမရဲ့နှလုံးသားဟာ မွန်းကြပ်ခြင်း ၊ ဝမ်းနည်းခြင်း ၊ သိမ်ငယ်ခြင်းတို့ ပြည့်နေခဲ့ပြီ ။ အသက်ရှူရကြပ်လာသဖြင့် သူမရဲ့ရင်ဘက်တစ်စုံအား လက်သီးစုတ်ကာ ထုချေနေခဲ့ပြီ ။ မျက်ရည်များ ကျဆင်းနေသည်ကိုတောင် သတိမထားမိခဲ့ ။ မြိုင် ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျနေပြီ ။
အစ်ကိုပေးခဲ့တဲ့ သစ္စာနဲ့ကတိဆိုသော စကားလုံးများဟာ ကိုယ်ဝန်နုနယ်စွာသော မြိုင့်ရဲ့ဦးနှောက်ဆီသို့ မဖတ်ခေါ်ဘဲ ရောက်လာခဲ့ပြီ ။ တုန်ရီနေသော နှုတ်ခမ်းတွေဟာ ကူရာမဲ့နေခဲ့ပြီ ။
လမ်းမကြီးပေါ်၌ ဖြတ်ကာမောင်းသွားသော မြင်းရထားများဆီက ချူသံ ၊ မြင်းခွာသံများကို မြိုင် မကြားနိုင်တော့ ။ လမ်းမထက်ရှိ လမ်းလျှောက်သွားသောသူများ၏ စကားပြောသံများ ၊ ကလေးငယ်များ၏ ရယ်သံများ ၊ ဈေးသည်များ၏ ဈေးရောင်းသံများကို မြိုင် မကြားနိုင်တော့ ။ မြိုင်ဟာကမ္ဘာပျက်နေပြီ ။
ကတိတွေပေးခဲ့ပြီးမှ ဖျက်သွားတဲ့ အစ်ကို ။ သစ္စာစကားတွေကို ချိုးဖောက်သွားတဲ့ အစ်ကို ။
" ရက်စက်လိုက်တာ အစ်ကိုရယ် ။ "
တုန်ရီနေသော နှုတ်ခမ်းများနှင့် တီးတိုးစွာပြောမိပေမယ့် သူမစကားသံကိုတောင် သူမ မကြားခဲ့ပါ ။ အမြင်အာရုံတွေဟာ အသက်မဲ့နေခဲ့တော့သည် ။
ထိုအချိန် လမ်းမဘေးတစ်ဖက်၌ တစ်ယောက်တည်း ကမ္ဘာပျက်နေသည့် မြိုင့်ကို ကိုမြင့်မောင် မြင်တွေ့သွားတော့သည် ။ ရင်ခွင်ထဲက အမျိုးသမီးကို အတင်းဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး မြိုင့်ဆီသွားဖို့ ခြေလှမ်းပြင်တော့ ထိုအမျိုးသမီးဟာ ကိုမြင့်မောင် လက်ကိုလှမ်းဆွဲပြီး သူမအနားကထွက်သွားဖို့ ၊ မြိုင့်ဆီသို့ မသွားဖို့ ဆိုသော ဝမ်းနည်းစရာ မျက်ဝန်းများနှင့် ကြည့်နေခဲ့တော့သည် ။
သို့ပေတည်း ကိုမြင့်မောင်မှာ ထိုသို့ မလုပ်နိုင်ခဲ့ ။ မြိုင့်ကို ချစ်သည် ။ မြိုင့်ကို မစွန့်ပစ်နိုင် ။ လက်ကိုဖယ်လိုက်ကာဖြင့် လမ်းမကြီးတစ်ဖက်က မြိုင့်ဆီသို့ မြင်းရထားလုံးများကို ဖြတ်ရင်းအပြေးသွားတော့သည် ။
" မြိုင် ။ "
မြိုင်ဟာ နားပါလျှက်နဲ့တောင် သူမကိုခေါ်နေသည်ကို မကြားနိုင်တော့ ။ အသက်ရှူရကြပ်နေသော သူမရဲ့ ရင်ဘက်ကိုသာ ထုချေရင်းထုချေနေတော့သည် ။ အသံတိတ်ငိုနေရသည်ကြောင့် မြိုင့်ကို ပို၍မွန်းကြပ်လာစေသည် ။
" မြိုင် ။ "
ကိုမြင့်မောင်သည် သူအား ကျောခိုင်းလှည့်ထားသော မြိုင့်အား ဆွဲလှည့်လိုက်တော့သည် ။ မြိုင့်ရဲ့မျက်ရည်တွေကို အစ်ကိုမြင်လိုက်သည် ။
မြိုင်ဟာ အချစ်ကိုရူးသွပ်နေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ။ အစ်ကို့ကို မြင်မိပါလျှက်နဲ့ မြိုင် ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိ ၊ မြိုင့်ရဲ့ ဦးနှောက်ဟာ အလုပ်မလုပ်တော့ ။
အသိစိတ်လွတ်နေသော မြိုင့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို တစ်ချက်နှစ်ချက်မျှ ဆွဲခါလိုက်ကာမှ မြိုင်ဟာ အသိစိတ်ပြန်ဝင်လာတော့သည် ။
" အစ်ကို ။ အစ်ကို အစ်ကို ဘာ့ကြောင့် အဲ့သလို လုပ်ရတာလဲ ။ "
" မြိုင် ။ "
" ဘာ့ကြောင့် အဲ့သလို လုပ်ရတာလဲ ။ မြိုင့်အပေါ်မှာ ဘာလို့ သစ္စာဖောက်ရတာလဲ ။ ဘာလို့ ကတိတွေဖျက်ရတာလဲ ။ "
" မြိုင် ။ "
" အစ်ကို သိပ်ရက်စက်တယ် ။ ရှင် ကျွန်မကို သိပ်ရက်စက်တယ် ။ "
လူအများဝိုင်းအုံကြည့်နေသည်ကိုတောင် မြိုင် သတိမထားမိ ။ ရင်ထဲနင့်နေလောက်အောင် ခံစားရသည် ။ အဆိပ်တွေရောက်နေသလို မြိုင့်ရဲ့ရင်မှာ အသည်းကွဲနေပြီ ။
မြိုင်ဟာ ကိုမြင့်မောင်၏ ရင်ဘက်ကို လက်သီးစုတ်ပြီး ထုရိုက်နေပေမယ့်လို့ ချစ်ရတဲ့အစ်ကို နာကျင်မှာကိုလည်း သူမ မလိုချင်ခဲ့ ။ အော်ဟစ်ငိုရုံမျှသာ တတ်နိုင်သောကြောင့် ထုရိုက်နေသည်ကို ရပ်တန့်၍ ငိုကြွေးနေရှာတော့သည် ။
" မြိုင် ။ အစ်ကို တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ ။ "
" ဖောက်ပြန်တတ်တဲ့ ယောက်ျား ။ လူယူတ်မာ ။ သစ္စာဖောက်ကောင် ။ "
ဟု ပြောပြီး လူပုံအလယ်၌ ကိုမြင့်မောင်ရဲ့ပါးအား ဖြောင်းခနဲမြည်အောင် ရိုက်လိုက်တော့သည် ။ သူမကိုယ်တိုင် အစ်ကို့ရဲ့ပါးကိုရိုက်လိုက်ပေမယ့်လို့ အစ်ကိုနာကျင်သွားမှာကိုလည်း စိုးရိမ်နေသည် ။ သို့သော် မြိုင့်ရဲ့လက်တွေဟာတော့ တုန်ရီနေသည် ။
ယောက်ျားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်ကြောင့် ကိုမြင့်မောင်မှာ လူပုံအလယ်အရှက်ကွဲခံရသော်လည်း မြိုင် နားလည်ဖို့က အရေးကြီးသည်ကြောင့် မြိုင့်ကို စိုးရိမ်တကြီးဖြစ်နေတော့သည် ။
" မြိုင် ။ "
" ရွံစရာကောင်းတဲ့ လက်တွေနဲ့ ကျွန်မ အသားကို လာမထိစမ်းနဲ့ ။ "
" မြိုင် ။ အစ်ကိုရှင်းပြတာ နားထောင်ဦး ။ "
" ရှင့်ပါးစပ်က အလိမ်အညာတွေပဲ ထွက်လာမှာ ။ ကျွန်မ နှလုံးသားတစ်ခုလုံး ကွဲကြေပျက်ဆီးသွားတဲ့အထိ အလိမ်အညာတွေပဲ ပြောခဲ့တယ် မဟုတ်လား ။ ကိုမြင့်မောင် ကျွန်မအချစ်က အဲ့သလောက်တောင် ဈေးပေါသလား ။ ဒီမိန်းမပျက်တွေကို ချစ်ရလောက်တဲ့အထိ ကျွန်မအချစ်က တန်ဖိုးမဲ့နေသလား ။ ဟင် ။ "
" မဟုတ်ဘူး ။ မဟုတ်ဘူး မြိုင် ။ "
" ရှင့်ကို အရမ်းမုန်းတယ် ။ "
မြိုင်ဟာ သိပ်ချစ်တဲ့ရသူဖြစ်လို့ ရှုံးနိမ့်သွားပါပြီ ။ ကိုမြင့်မောင်ကို မမုန်းနိုင်ပါဘူး ။ ခက်ခက်ခဲခဲ ရင်ဆိုင်ပြီး ချစ်တဲ့သူကိုလက်ထပ်ထားခဲ့တာကြောင့် သူမ မမုန်းရက်နိုင်ပါဘူး ။
သူမတို့အား လူများဝိုင်းအုံကြည့်နေသည်ကို မြိုင် သတိထားမိသွားတော့သည် ။ မြိုင့်ရဲ့ အသိစိတ်တွေဟာ ပတ်ဝန်းကျင်အပေါ်သို့ ကျရောက်သွားတော့သည် ။ သတ်သေချင်စိတ်များဖြစ်ပြီး အရှက်ရသွားပြီ ။ သူမအား သီရိမြိုင်စံအိမ်တော် သခင်မမြိုင်ဟု သိနေကြသောသူများကအစ သူမတို့ဖြစ်စဉ်ဖြစ်ရပ်ဟာ မတ်တပ်ရပ်ကြည့်လို့ တီးတိုးပြောနေကြတော့သည် ။
ကိုမြင့်မောင်ကို လှည့်ကြည့်တော့ စိုးရိမ်ကြီးနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေသည် ။ ဒီမျက်ဝန်းတွေကို မြိုင် မုန်းတီးလာခဲ့သည် ။ ဒါပေမယ့် ဒီမျက်ဝန်းတွေကပဲ မြိုင့်ကို ချစ်တတ်အောင် သင်ပေးခဲ့တာလေ ။
လမ်းတစ်ဖက်ကမိန်းမကိုကြည့်ရင်း ထိုမိန်းမကိုတော့ အမုန်းကြီးကို မုန်းတီးနေတော့သည် ။ ထိုမိန်းမရဲ့မျက်နှာကို မြိုင်ဟာ သေရာပါဒါဏ်ရာတစ်ခုလို ဦးနှောက်ထဲမှာ အမြဲမှတ်မိနေခဲ့တော့သည် ။
မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ အင်အားမရှိတော့သဖြင့် မြိုင်ဟာ သူတို့အနားမှ ထွက်သွားဖို့ ကျောခိုင်းမိတော့သည် ။ တီးတိုးစွာပြောနေကြသော အတင်းစကားများကို မြိုင် မကြားချင်တော့ ။ မြိုင့်ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာများဟာ ပို၍ပို၍ မရှိတော့ပြီ ။
ယိုင်နဲ့နေသော ခြေလှမ်းများကို အားပြု၍ လမ်းလျှောက်နေသောမြိုင်ဟာ မြေပြိုသလိုခံစားမျိုးနှင့်အတူတူ လမ်းမပေါ်သို့ ခွေညွှတ်ကျကာ မေ့လဲသွားပေတော့သည် ။
" မြိုင် ။ မြိုင် ။ "
ကိုမြင့်မောင်ဟာ မြိုင့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အား အသာပွေ့ယူပြီး လှုပ်ခါနိုးပေမယ့် မြိုင်ဟာ နိုး၍မလာပေ ။ မြိုင်ရဲ့အသိကတော့ သူမ သေသွားပြီ ဆို၍သာ ကြီးစိုးနေတော့သည် ။ မြိုင်ဟာ သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်၌ သူမရဲ့ဝိဉာဉ် လွှင့်ထွက်သွားသည်ဆိုသော ခံစားချက်ဟာ မျက်လွှာကြားထဲက မျက်ရည်များနှင့်အတူတူ ဆင်းကျလာခဲ့ပေတော့သည် ။
လက်ထဲ၌ ပြုတ်ကျသွားသော ဆေးစာရွက်ကလေးကတော့ လေနှင်ရာဘက်သို့ ယိမ်းယိုင်ဖို့အတွက် မြိုင့်အနားမှ တီးတိုးစွာဖြင့် တိတ်တိတ်ကလေး ထွက်ခွာသွားပေတော့သည် ။
X X X X X
ဆက်ရန်ရှိသည် ။
morA_nyein
19.11.2022