POV Natasha
Ik lig nog rustig te slapen in mijn bed wanneer het geluid van de intercom mijn rust verstoort. Geen idee wie er aan de deur staat, ik had niet toegezegd om naar een event te gaan en had ook niet afgesproken met iemand. Becky kan het niet zijn, zij was vandaag bezet. Ik draai me om, als ik lang genoeg blijf liggen zullen ze wel weggaan. De intercom app op mijn gsm gaat een tweede keer af. Ze gaan dus niet weg, de nieuwsgierigheid wint het van mijn luiheid en dwingt me mijn gsm van het nachtkastje te nemen. Mijn zicht nog wazig door ontwakende ogen. Ik voel me een beetje soezig van het plots gewekt worden. Zonder te goed en wel te beseffen wie er op m'n scherm verschijnt neem ik op.
"Hallo?" mijn stem kraakt nog van de slaperigheid.
"Ik ben het, heb je even?" Ik herken de stem maar wrijf me toch even in de ogen om visueel te kunnen bevestigen.
"Taylor?"
"Ja?" Ugh. Waarom toch. Mijn hoofd zakt even terug in het kussen. De zin om op te staan verlaat mijn lichaam volledig. Ik raap alle moed bijeen, even doorbijten.
"Ik kom er aan, ik laat je al even binnen. Kom maar naar boven" Ik open de deur, leg mijn gsm weg en geef mezelf nog enkele seconden alvorens op te staan. Ik moet echt nodig uit bed nu.
"Em?" Ik hoor Taylor roepen in de woonkamer.
"Ja, ik ben in m'n slaapkamer" Het duurt niet lang alvorens mijn deur met een enorme zwier opent en Tie erdoor komt gehuppeld.
"Lag je nog te slapen?" Captain Obvious is ook aanwezig denk ik bij mezelf.
"Nee, ik was mijn lakens aan het knuffelen" Ze moet er van grinniken. Al is het geluk van korte duur. Haar besef valt dat ik nooit lang slaap tenzij het de nacht ervoor laat werd.
"Heb je het nog laat gemaakt dan?" vraagt ze.
"Zoiets" haar ogen worden groter en de lach van daarnet heeft zich omgekeerd. Ze haalt zich dingen in haar hoofd, je kan het zo op haar gezicht aflezen.
"Dus, jij en Wilia-" ik laat haar niet uitspreken.
"Oh nee, Tie. Je haalt dingen in je hoofd die er niet zijn. Er is niets gebeurd, het duurde gewoon wat langer voor ik ben thuis gekomen." Het moet een gedeelde kunst zijn van mensen in mijn buurt om flauwe lachjes te gebruiken als manier van antwoorden. Taylor maakt er klaarblijkelijk ook graag gebruik van.
"Ik kwam langs om je te zeggen dat ik het leuk vond gisteren. Het dansen met jou enzo."
"Tie. Het dansen was fijn maar je beseft toch wel dat het gewoon dansen was hé?" Ik lijk dan weer een talent te hebben om mensen met één zin triest te maken.
"Wat is dat tegenwoordig toch met je, Taylor?" Ze kijkt naar mij met ogen die elk moment de sluizen kunnen gaan openen.
"Ik. Ik mis je." Ze twijfelt over haar woorden en neemt een diepe hap lucht voor ze verder gaat.
"Ik voel me schuldig voor wat er tussen ons gebeurd is. Ik heb zoveel spijt van hoe het is gelopen. Ik wou niet inzien wat we hadden. En nu ik je zo zie, nu ik merk dat je..." ze stopt zichzelf.
"Nat, Ik hou nog steeds van je" haar woorden doen me slikken. Als ik haar daarnet al triest gemaakt heb, zal het er nu niet op beteren. Iemand hierboven moet een pik op mij hebben, of is het slechte karma van een vorig leven? Ik weet niet wat het is, maar het mag eens gaan stoppen. Ik heb andere dingen aan m'n hoofd.
"Ik hou ook van jou, maar als een goede vriendin Taylor. We waren een tijdje exen. Onze band is iets speciaals en dat hebben we weer kunnen uitbouwen tot vrienden, maar dat is het dan ook, niets meer. Dat weet je. Het werkte gewoon niet tussen ons en dat gaat niet snel veranderen."
"Waarom niet?"
"Omdat, eerst en vooral, jij niet gaat veranderen van jezelf. En ik ga je dat ook niet vragen. Je bent wie je bent en je moet iemand vinden die zijn of haar leven kan combineren met het jouwe. Soms passen mensen niet bij elkaar, hoe graag ze elkaar ook zien. Je kan een dekseltje niet op een pot forceren, het moet passen" Ik hoor haar hart lichtjes breken en geef haar even om te laten bezinken wat ik net zei.
"Je hebt gelijk" mompelt ze.
"Ten tweede, je was zo snel over mij? Alsof het je niet eens raakte. Het duurde nog geen week voor je een rebound had en sinds we uit elkaar zijn heb je al meer dan twintig mensen alle hoeken van je kamer laten zien. Ik heb je nooit tegengehouden of op aangesproken, Jij hebt mij ook nooit iets gezegd. Wat is er nu plots zo anders?"
"Ik weet het niet. Ik denk... Toen Becks over jou en die William gast begon raakte ik wat gefrustreerd"
"Ben je nu jaloers? Op mij en William?" Ik kan men oren niet geloven. Gaat ze er meteen met een ander vandoor na onze relatie, en nu, na al die tijd gaat zij jaloers doen?
"Zie je wel! Jullie hebben iets hé! Ik wist het!"
"Adem Taylor. Nee er is niets gaande tussen mij en William. Becky probeert ons te koppelen voor een of andere mysterieuze reden maar ik zie echt niets in hem. Hij is gezellig en lief, maar wat er tussen ons is zal nooit meer dan vriendschap worden. Losstaand daarvan, je ontwijkt mijn vraag. Tie. Ben je jaloers?"
"Misschien" Toch echt onwaarschijnlijk dit. Nu gaat zij echt jaloers zijn. Ik kan het niet goed vatten. Jaloers worden om iets dat niet eens aan het gebeuren is. Ik probeer mijn kalmte te bewaren maar moest het fysiek kunnen zou er nu stoom uit mijn oren, neus én mond komen van borrelende woede. Waar haalt ze zelf het recht.
"Waarom?" ze haalt haar schouders op.
"Je bent zo afgeleid tegenwoordig, de laatste keer dat je zo was, was dat door mij. Je lijkt altijd aan iemand of iets te denken, dan verandert er iets in je ogen. Ik kan het niet goed omschrijven, die blik gaf je mij vroeger ook. Alleen in een afgezwakte versie. Wat je nu doormaakt van gevoelens, voor wie ze ook zijn, lijken nog zoveel sterker dan voor mij. Ik denk dat ik dat gewoon ook wil van jou. Je zo bezeten zien, doet me naar jou verlangen. Het doet me je terug willen."
"Tie. Ik wil je in mijn leven, wat wij hadden was speciaal, het kon niet blijven duren en dat moet je accepteren. Al dacht ik dat je dat al lang gedaan had. We zijn vrienden en ik wil dat graag zo houden. Koester de momenten die we hadden en laat ons er nu nieuwe maken, als vrienden. Er komt een dag dat je een meisje gaat vinden die stapelzot van je is, net zoals ik was. Maar zij zal jou wel alles kunnen geven dat je nodig hebt en verdient. Je weet dat ik dat niet kan." Ze knikt lichtjes terwijl tranen in haar ogen komen. Zijn we nu net voor een tweede keer uit elkaar gegaan? Ik grijp ze vast, trek haar tegen mij aan en geef een kus op haar slaap.
"Je vind wel iemand" Het blijft stil. We kunnen zo niet langer blijven zitten. We zijn dan wel vrienden, en ik vind lichamelijk contact normaal geen probleem. Maar ik wil geen verkeerde gedachten of verloren hoop in haar hoofd steken.
"Het wordt tijd dat ik me ga douchen en aan mijn schoolwerk begin" Ik laat Taylor buiten nadat we afscheid hebben genomen. Ik denk dat ze het nu wel begrijpt.
Ik snel me naar de douche en draai het warme water open. De ruimte vult zich met warme dampen terwijl ik uit mijn nacht outfitje stap. De spiegel heeft zijn functie al deels verloren door de wazige laag die zich erop vormt Ik zet nog snel een muziekje op en spring onder de douche. Wanneer de eerste druppels mijn schouders raken hult mijn hele lichaam zich in kippenvel. Ik moet even wennen aan de warmte.
Eens gedoucht schuif ik mijn benen in een jogging, trek een comfortabele T-shirt aan, grijp wat werkjes die ik moet verbeteren en zoek de zetel op. Glaasje wijn erbij. Eigenlijk is het leven als leerkracht nog zo slecht niet. Moesten de leerlingen nu eens meewerken.
Ik start met de eerste zinnen te lezen op het eerste papier. Na een keer of tien proberen ben ik nog geen zin verder. Ik kan me niet concerteren. Ik probeer mezelf te vermannen maar vrijwel meteen gaan mijn gedachte de vrije loop. Ik vraag me af of Emma een goede nacht zou gehad hebben. Waarschijnlijk wel, hopelijk wel. Ik krijg haar niet uit mijn hoofd, hoe hard ik ook probeer. Ik leg alles even neer en vul mijn glas nog eens.
Ik ga verder met mijn werk en raak toch nog klaar, met veel moeite. Ik leg net alles opzij wanneer mijn iPhone afgaat.
Becky: Hey babe, wat doe je?
Ik: Niet veel, net gedaan met werk. Gewoon wat chillen nu
Becky: Alles oké met je? Wil je dat ik afkom?
Ik: Ja hoor. Ik ben oké. Nee, het is goed zo.
Becky: Ben je zeker?
Ik: yeas! Ik ga eens vroeg slapen
Becky: Oki, CU, luv ya!
Ik: Love you
Ik lieg niet tegen Becky, ik typ men laatste berichtje onderweg naar mijn slaapkamer. Ik kleed me om en kruip in mijn bed. Dat gaat goed doen. Ik moet dringend wat meer slapen, tegen dit tempo haal ik het einde van het jaar niet. Al dat feesten. Er zit niets anders op dan de meiden erover aan te spreken, hopelijk hebben ze er wat begrip voor. Ik wil niet als een zombie lesgeven. Mijn leerlingen mogen niet lijden onder mijn slaapgebrek. Ik word humeurig, snel geïrriteerd en bitsig bij een tekort aan slaap. Niet de beste kant van mij om voor een klas, vol op hol geslagen pubers, te staan.
Ik zal ze komende week een belletje geven, kunnen we wat afspraken maken. Becky zal het wel begrijpen, ben ik zeker van. Het zal we wel wat weekend quality-time als wederdienst kosten. Er zijn ergere dingen in het leven.