Uni
အချိန်တွေဟာလူကိုမစောင့်ဆိုတဲ့စကားပုံကသိပ်မှန်တာဘဲ။တစ်နှစ်တစ်နှစ်ကဒီနေ့နဲ့မနက်ဖြန်ရောက်မဲ့အချိန်ထက်မြန်တယ်။အချိန်လေးတစ်ခုအတွင်း ဖြစ်တည် ပျက်စီး တည်ရှိ အရာရာကလွယ်ကူခဲ့ပေမဲ့နှလုံးသားထဲကတည်ရှိရာအရပ်တစ်ခုဟာလုံးဝကွယ်မပျောက်ခဲ့....
~ = ~ = ~
( ၆နှစ်ကြာပြီးနောက်....)
" ကိုယ်မင်းကိုသဘောကျတယ်...."
" ကျွန်တော်သဘောမကျဘူး..."
" တွဲကြည့်မှသိမှာပေါ့ကွာ...ကိုယ့်တို့တွဲကြည့်ရအောင်..."
လမ်းမလေးတစ်လျှောက်စက်ဘီးတွန်းလာတဲ့ဖြူဖြူဖွေးဖွေးသွယ်သွယ်လျလျနဲ့တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရင်မိန်းကလေးနဲ့အနည်းငယ်ဆင်တဲ့ကောင်ငယ်လေးနောက်ကို ပန်းစည်းကြီးကိုင်လို့ချစ်ကြောင်းတွေလိုက်ဖွင့်ဟနေတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်။
" ကျွန်တော့်နောက်ကိုဆက်မလိုက်နဲ့တော့....အကို့ကတတိယနှစ် ကျွန်တော်ကပထမနှစ်...ကျွန်တော့်မှာစာလုပ်ဖို့အချိန်ရှိသေးတယ်..."
" ကိုယ့်မှာငွေရှိတယ်..."
" အကို့မှာငွေရှိလဲ ကျွန်တော်စိတ်မဝင်စားဘူး...ကျွန်တော်ချစ်တာငွေမဟုတ်ဘူး..."
ကောင်ငယ်လေးဟာအေးအေးလူလူသာပြောလို့စက်ဘီးလေးနင်းထွက်လာပေမဲ့ကျန်ခဲ့တဲ့ကောင်လေးကတော့အငြင်းခံလိုက်ရလို့ဒေါတွေပွကာပန်းစည်းကြီးကိုပစ်ချလို့တက်ပါနင်းနေလေသည်။
ခေတ်ခြံထဲမှာပန်းပင်တွေရေလောင်းနေရင်းခြံထဲကိုစက်ဘီးလေးဝင်လာတာကြောင့်ပန်းပင်တွေရေလောင်းရင်းပြုံးမိသည်။
" သားနွယ်....ပြန်လာပြီလား "
" ပါးပါး..."
ခေတ်ရေလောင်းတာကိုရပ်ပစ်လို့သားနွယ်လေးရဲ့မျက်နှာအားလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ဟုတ်တာပေါ့ခုနကရည်းစားစကားလိုက်ပြောခံရတဲ့အလှလေးဟာနွယ်ဘဲ...တကယ့်ကိုနွယ်က၆နှစ်အကြာမှအများကြီးပြောင်းလဲလာခဲ့တာဘဲ။
" စက်ဘီးပတ်စီးတာမပျော်ဘူးလားနွယ်..."
ခေတ်အမေးကိုခေါင်းခါလာသည့်သားလေးဟာအရင်ကလိုအားနည်းလွယ်တတ်တဲ့ကောင်ငယ်လေးမဟုတ်တော့။ပြောရမယ်ဆို ဖုံးကွယ်လာတတ်တဲ့အရွယ်လေးရောက်လာခဲ့ပြီ...သားလေးက၁၈ပြည့်ပြီးလို့ကျော်တောင်ကျော်နေပြီ။အခုခေတ်ကောင်လေးတွေလိုဆံပင်အုပ်အုပ်လေးဖြင့် ဘာဆေးချယ်သမှု့မှမရှိတဲ့ရုပ်ကလေးဟာကျောင်းမှာနာမည်ကြီးလှတဲ့ကြွေရုပ်လေး။မိန်းကလေးတွေကောယောကျာ်းလေးတွေကပါလိုက်ကြိုက်ကြလို့ကျောင်းပြောင်းချင်ပေမဲ့လဲ ခေတ်အရင်ကတက်ခဲ့တဲ့ကျောင်းမို့လုံခြုံတယ်ဆိုပြီးအဲ့မှာသာဆက်တက်နေခြင်း။
ကျောင်းစတက်ကတည်းကအိမ်ကိုကောင်မလေးတွေလာလိုက်ကြတာခေတ်လန့်ပင်လန့်သည်။လူကြီးကတော့ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဥ်ဘဲဆိုပြီးလွှတ်ထားလေသည် အငယ်ကောင်ကိုလဲအဲ့လိုဘဲလွှတ်ထားတာလေ အခုများတော့ခွေးမဖြစ်ရုံဘဲ။
" လီးဘဲ!!! "
ကြားလိုက်ရတဲ့ခြံပေါက်ဝကဆဲသံကြောင့်နွယ်ကောခေတ်ကောသက်ပြင်းချမိသည်။
" ဟဲ့ဟိုနွားလာအုံး..."
ခေတ်ခြံဝကအုပ်ကြားမြက်ပေါက်အားလက်ယက်ခေါ်လိုက်တော့အနားကိုရောက်လာတာကြောင့်ခေါင်းကိုပိတ်ခေါက်ပေးလိုက်သည်။သူလဲအရင်က သားငယ်ကိုအလိုလိုက်ခဲ့ပေမဲ့အရမ်းကိုဆိုးလာတာကြောင့်ဘီလူးလိုသရဲလိုလုပ်ပြနေရခြင်း။
" ပါးပါးနာတယ်နော်..."
" မင်းကိုဘာပြောထားလဲ ဟမ်!!! ဒီနားကနားကပ်တွေမင်းဖြုတ်မလားငါကိုယ်တိုင်ဖြုတ်ပေးရမလား..."
" မလုပ်နဲ့နော် ဒယ်ဒီတောင်ဘာမှမပြောဘူးပါးပါး..."
ခေတ်အပြောကြောင့်နားကနားကပ်တွေကိုလက်ဖြင့်အုပ်လို့ဆူပုတ်ပုတ်ဖြင့်ဆိုလာသည့်သားဆိုင်းဟာတကယ့်လူဆိုးပေါက်စ။
" ကောင်းပြီလေမဖြုတ်နဲ့ မင်းကငါ့စကားဆိုနာမထောင်ဘူး..."
" ဒုန်းးး "
ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးဖြင့်ပန်းအိုးအားဆောင့်ကန်ကာအိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့ပါးပါးအားကြည့်ကာနွယ်ကောဆိုင်းကောတစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်မိသည်။ပါးပါးကအခုဆို၂၄နှစ်ရှိပြီ တကယ့်ကိုကလေးအတိုင်းဘဲ။
" တွေ့လားပါးပါးစိတ်ဆိုးသွားပြီ...ဒါတောင်မင်းကမချွတ်သေးဘူးလား..."
နွယ်မျက်မှောင်တွေကျုံ့လို့သူနဲ့အရပ်အမောင်းတပြေးညီတဲ့ညီဖြစ်သူအားပြောလိုက်တော့ဆူပုတ်သွားလေသည်။ဒီကောင်အသက် ၁၅နှစ်ရှိနေပြီ ဘာကြောင့်လဲတော့မသိဘူးအရင်ကနွယ့်ရဲ့ပုခုံးလောက်ဘဲရှိတာအခုတော့နွယ့်အရပ်နဲ့မတိမ်းမယိမ်းပင်ဖြစ်လာလေသည်။ပိုလဲအားသန်လာတယ်ပိုလဲဆိုးလာတယ်။ရန်ပွဲဆိုပါးပါးမသိအောင်ဒယ်ဒီကရှင်းပေးတာကြောင့်ဆိုင်းဟာထိန်းမရသိမ်းမရ...ဆိုးတာဘဲရှိပေမဲ့ဟိုလိုပေါက်လွတ်ပဲစားတွေလိုဘိန်းတွေဘာတွေတော့မသုံး။သုံးလဲပါးပါးရိုက်ရင်ဒီကောင်သေပြီ...
" ဟယ်လို...လူကြီး!! "
" အင်းပြောလေကလေးရဲ့..."
" ခင်များသားခွေးသားကိုမထိန်းဘူးလား.."
ဖုန်းတစ်ဖက်ကခေတ်အပြောကြောင့်မုန်းမာန်ကုမဏီစာရင်းတွေကြည့်နေရင်းရယ်မိသည်။တကယ့်ကိုကလေးဟာအခုထိကလေးစိတ်မပျောက်။အိမ်မှာသူကဂျီအကျဆုံး အပူဆာဆုံး။
" ဟားဟားးးယောကျာ်းဘဲ ဆိုးတာဘာဖြစ်လဲ..."
" မရဘူးဗျာ ခင်များမထိန်းရင်ကျုပ်အဆိုးမဆိုနဲ့ ကျွန်တော်တင်းလာတဲ့တစ်နေ့ခင်များကောသားဆိုင်းကောအိမ်ပေါ်ကဆင်းရမယ်..."
" အံမယ် ကိုယ်ကအိမ်ရှင်လား မင်းလေးကအိမ်ရှင်လား..."
" ပါးစပ်ပေါက်ပိတ်ပြီးလူလိုပြောတာနားထောင်...ဒါဘဲ!! "
အသံကိုနားထောင်ရကတည်းကခေတ်ဘယ်လောက်စိတ်ဆိုးနေလဲသိသာလှသည်။လူကိုများအိမ်ပေါ်ကနှင်ချမယ်တဲ့လေ အိမ်ရှင်ကိုဒီလိုလာပြောတိုင်း အိမ်ရှင်ကကြောက်နေမယ်များထင်နေလား။ထင်တဲ့အတိုင်းဘဲ ကြောက်တယ် ဟက်။
" သားနွယ် ကျောင်းမသွားဘူးလားဒီနေ့..."
" ဟင့်အင်းပါးပါး ဒီနေ့ကVdayနေ့လေ ကိုယ့်သေတွင်းကိုယ်တူးသလိုဖြစ်သွားလိမ့်မယ်..."
မီးဖိုချောင်ထဲဝင်လာရင်းဆိုလာသည့်သားနွယ်စကားကြောင့်ဟင်းချက်ရင်းခေတ်ပြုံးမိသည်။သူသိတာပေါ့ကျောင်းရောက်ရင်သားနွယ်တကယ်မလွယ်ဘူးဆိုတာဘဲ အထက်တန်းတုန်းကဆို ကောင်မလေးတွေကြားထဲအတင်းညပ်သွားလို့ငိုတောင်ငိုတယ်ဆိုဘဲလေ...ပါးပါးတုန်းကလဲဒီလိုပါဘဲသားရယ် ဟဲဟဲ။
" ပါးပါးဘာကူပေးရမလဲ..."
မီးဖိုခန်းထဲကိုပြေးဝင်လာတဲ့သားဆိုင်းကိုခေတ်တစ်ချက်သာလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။နားကနားကပ်တွေပြုတ်သွားပြီ...ဆိုးတာတော့မဟုတ်ပေမဲ့အဲ့လိုဂျစ်ကန်ကန်လုပ်တဲ့တာကိုခေတ်သဘောမကျ။သားနှစ်ယောက်လုံးကဒယ်ဒီဖြစ်သူစကားထက်သူ့စကားကိုသာပိုနားထောင်ကြလေသည်။
" မင်းကောကျောင်းမသွားဘူးလား..."
" သွားမှာပေါ့ပါးပါးရဲ့အစောကြီးဘဲရှိသေးတာကို...အာပြီးတော့အကိုနွယ် အကို့အတွက်ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းကစာပေးလိုက်လို့..."
" ဆိုင်း!!! "
" အာ ဘာဖြစ်လို့အော်တာလဲ စာလေးပေးတာကို..."
" ငါလက်မခံဘူးလို့ပြောထားတယ်လေ..."
" ဒါပေမဲ့ကျွန်တော်လဲအားနာလို့လေ...စာအိတ်လေးကမွှေးနေတာဘဲနော်ဟားဟားးး "
ခေတ်ဟင်းချက်ရင်းခေါင်းသာခါမိသည်။ဆိုင်းကသူ့အကိုမကြိုက်တာဆိုအရမ်းလိုက်စတာ...ဥပမာနွယ်ကြောက်တဲ့ဟာတွေနဲ့လိုက်စတာ နွယ့်ကိုလိုက်အနိုင်ကျင့်တာတွေပေါ့။အရင်တုန်းကတော့တစ်ယောက်သောသူကကာကွယ်ပေးပေမဲ့လဲနောက်ပိုင်းတစ်ယောက်တည်းဖြစ်သွားတဲ့နွယ်ဟာခေတ်ကိုသာအားကိုးလေသည်။
သို့ပေမဲ့ဆိုင်းကလိုက်စတယ်ဆိုပေမဲ့သူ့အကိုကိုဘေးနားကနေနွဲ့လိုက်တာ ရုပ်ကလေးကမိန်းမကျနေတာဘဲအဲ့လိုသာပြောသွားကြည့် နောက်နေ့အဲ့လူဆေးရုံရောက်သွားပြီ။အဲ့လောက်အထိကိုသူ့အကိုကိုဆက်ဆက်ထိမခံချစ်သည်။
" ဒီနားမှာ ဘာဘယ်တီးသွားသောက်မလို့လိုက်မလား..."
" လိုက်မယ်ဝယ်တိုက်..."
" မင်းကတော့မုန့်ဖိုးရတာချင်းအတူတူတောင်နော် တိုက်မယ်လာ..."
ဘာဘယ်တီးတိုက်မယ်ဆိုတာနဲ့ပြုံးရယ်လို့နွယ်အနောက်ကိုပြေးလိုက်လာသူလေးဟာခွေးပေါက်လေးအတိုင်း။အကိုကUniမှာနာမည်ကြီးတယ် ညီကအထက်တန်းကျောင်းမှာနာမည်ကြီးတယ်။ရုပ်ရည်ရူပကာမတူညီပေမဲ့သူ့ရုပ်သူရည်ရှိတာမို့ကောင်မလေးတွေရဲ့အသဲစွဲသာ...စကားပုံတောင်မှည့်ပေးထားသေးသည်တဲ့ ဘာတဲ့.. ဂျစ်ကန်ကန်ကြိုက်ရင်ညီ့ကိုယူ အေးမြချင်ရင်အကို့ကိုယူဆိုဘဲ။အိမ်ရှေ့ကနေကောင်မလေးတွေအော်သွားတာခနခနကြားမိတယ်...
" ဘာဘယ်တီး၂ခွက်ပေးပါဗျ..."
" အာဒါဘဲလားဗျ..."
ဆိုင်ဝန်ထမ်းလေးရဲ့ပြန်အမေးကိုနွယ်ခေါင်းသာငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ထိုကိုဆိုင်းကအလိုမကျဟန်ဖြင့်နွယ်အားငေးနေသူအားချောင်းဟန့်လိုက်ကာ...
" ဘောကိုကြောင်ကြည့်နေတာလား...လုပ်လေ.."
" ဟုတ်ကဲ့..."
ဆိုင်းအပြောအဆုံးဝန်ထမ်းကောင်လေးကတစ်ချက်သာပြုံးရယ်ပြလို့အမြန်လုပ်ပေးကာပုလဲများတဲ့ခွက်အားနွယ့်ဆီပေးလာလို့ပုလဲစေ့တောင်ရှာရခက်တဲ့ခွက်အားဆိုင်းဆီပေးလာသည်။
" အယ်ငါ့ခွက်ထဲကဘာလို့ပုလဲနည်းနေရတာလဲ...ဘယ်မှာလဲမင်းဆိုင်ရှင် အခုထုတ်ပေးအခုထုတ်ပေး..."
" ဟက်!!ကိုယ်ကဒီဆိုင်ရဲ့ဆိုင်ရှင်ပါ..."
အရှေ့ကကောင်လေးအပြောကြောင့်ဆိုင်းတစ်ယောက်ကြောင်အသွားသည်။ဘောဘဲအခုပြဿနာရှာမိလိုက်တာလား...
" အကိုနွယ်ပြောပေးပါအုံး ဘာမှမပါဘဲဘာသောက်ကမှာလဲ..."
" မင်းကတော့လေ...ရော့အကိုကျသင့်ငွေပါဗျ သာယာတဲ့နေ့လေးဖြစ်ပါစေဗျ...လာဆိုင်းသွားမယ်.."
နွယ်ခပ်မြန်မြန်ဘဲဘာဘယ်တီးနှစ်ခွက်ဖိုးပေးကာဆိုင်အပြင်ကိုဆိုင်းအားဆွဲထုတ်လာလိုက်သည်။ပြီးနောက်သူ့လက်ထဲကခွက်နဲ့ဆိုင်းလက်ထဲကခွက်အားအမြန်လဲလိုက်ကာ...
" နောက်ဆိုဖင်မယားနဲ့...မင်းအဲ့လိုရိုင်းစိုင်းနေရင်လူတိုင်းကသဘောကျမှာမဟုတ်ဘူး..."
" ဟင့်အကိုကောသဘောမကျဘူးလား..."
" သေချာတာပေါ့လာအိမ်ပြန်မယ်...."
" ခနလေး ဟိုကကောင်မလေးနဲ့ခနသွားစကားပြောလိုက်အုံးမယ် ဒီမှာစောင့်နေနော်..."
" အယ်နေ...နေအုံးလေ..."
နွယ့်စကားအားမကြားချင်ယောင်ဆောင်လို့တစ်ဖက်လမ်းကကောင်မလေးရှိရာကိုထွက်သွားသူအားကြည့်ကာနွယ်ခေါင်းသာခါမိသည်။
" အယ်ဆိုင်း...တို့ကိုဘာလို့စကားလာမပြောတာလဲ.."
" အခုလာပြောပြီလေ....ကျွန်တော်တို့လမ်းခွဲကြမယ်.."
" ဟမ်!! "
ရုတ်တရက်ဆိုင်းရဲ့အပြောကြောင့်ကြောင်အသွားတဲ့မိန်းကလေးဟာဆိုင်းထက်အတော့်ကိုအသက်ကြီးသည်။
" တို့နားကြားမှားတာလား..."
" မမှားပါဘူး ကျွန်တော်အမကိုသဘောမကျတော့ဘူး...အမကချုပ်ချယ်တယ် "
" ဟက်!! သူများတွေပြောသလိုမင်းကတကယ့်ကိုပလေးဘွိုင်းဘဲငါကတော့ချစ်လိုက်ရတာ...ကောင်းပြီလေမင်းသဘောဘဲ "
" ဒါဆိုဆက်လာမပက်သက်နဲ့တော့နော်..."
" လုံးဝဘဲ...ဒါပေမဲ့ပြောလိုက်အုံးမယ် တစ်ချိန်ချိန်တော့မင်းလဲမင်းလိုလူမျိုးနဲ့တွေ့အုံးမှာပါ..."
မိန်းကလေးရဲ့အပြောကြောင့်ဆိုင်းပုခုံးလေးသာတွန့်ပြလို့ရယ်မောရင်းဆိုလိုက်သည်။
" အဲ့လိုမျိုးလုံးဝဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး ဘုရားမှာပတ်ဆုတောင်းနေလိုက်...Byebye..."
ဆိုင်းလိုကောင်မျိုးကမကြိုက်တော့ဘူးဆိုလှည့်မကြည့်တတ်တဲ့ကောင်ပင်။မိန်းကလေးတွေတစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်တွဲခဲ့ပေမဲ့သူတို့ကိုလက်ဖျားနဲ့တောင်မထိခဲ့ဘူး မကြိုက်ရင်လစ်ဘဲ။
ဆိုင်းတစ်ဖက်ကမ်းကိုကူးရန်အလုပ်တစ်ဖက်ကမ်းကသူ့အကိုအားယောကျာ်းနှစ်ယောက်ကဆွဲလားရမ်းလားလုပ်နေတာကြောင့်ဆိုင်းမျက်မှောင်တစ်ချက်ကျုံ့သွားသည်။
" လွှတ်နော်...ငါမင်းတို့ကိုမကြိုက်ဘူးလို့ပြောပြီးပြီလေ..."
" မင်းမှာငါ့ကိုငြင်းပိုင်ခွင့်မရှိဘူး မင်းမကြိုက်လဲငါကမင်းကိုရအောင်ယူမှာ...သူ့ကိုဖမ်းခေါ်လာ..."
" မလုပ်နဲ့နော်လွှတ်..."
" ရပ်စမ်း!! "
လူနှစ်ယောက်ကအားသန်စွာနွယ့်အားလာပြီးဆွဲရမ်းနေတုန်းအနောက်ဘက်ကထွက်လာတဲ့အသံဟာဆိုင်းရဲ့ခပ်ရှရှအသံ။
ဆိုင်းအသံကြားတော့နွယ့်ရှေ့ကလူနှစ်ယောက်ကဆိုင်းရှိရာကိုလှည့်ကြည့်ကာဆိုင်းကိုတွေ့သည်နှင့်တုန်လှုပ်သွားသည်။
" ငါ့ကိုသိတယ်မှတ်လား...ဦးမုန်းမာန်မင်းမြတ်ရဲ့သား..."
" မင်းဘယ်သူဘဲဖြစ်ဖြစ် သူနဲ့ဆိုင်လို့လား..."
" သူကငါ့အကို...ပြီးတော့သူလဲဦးမုန်းမာန်မင်းမြတ်ရဲ့သားဘဲ...ငါ့အကိုကိုဆက်မကြိုက်နဲ့ ငါမင်းတို့နဲ့သဘောမတူဘူး အောက်တန်းစားတွေ....လာအကိုသွားမယ်.."
မျက်နှာငယ်လေးဖြစ်နေတဲ့အကိုဖြစ်သူကိုဆွဲခေါ်လို့ထိုနေရာကနေအမြန်ထွက်လာလိုက်သည်။သူ့ကျသိပြီးအကိုကျဘာလို့မသိကြတာလဲဆို အကိုကအရမ်းလျို့ဝှက်တယ်...ကျောင်းမှာဆိုသူ့အဖေကဘယ်သူဆိုတာကျောင်းအုပ်ကြီးနဲ့တစ်ချို့ဘဲသိတယ်...ဆိုင်းကတော့အဲ့လိုမဟုတ်အဖေအားကိုးနဲ့လဲဆိုးတယ်ကိုယ့်အားကိုကိုးပြီးလဲဆိုးတယ်....ဦးမုန်းမာန်မင်းမြတ်ဆိုတာနာမည်ကြီးထိပ်တန်းစီးပွားရေးပညာရှင်ဘဲလေ။စီးပွားရေးလောကထဲကကောင်တွေမှန်သမျှဒယ်ဒီအကြောင်းမသိတာမရှိကြဘူး။
အကို့အားအိမ်ကိုအမြန်ဆွဲခေါ်လာကာဧည့်ခန်းထဲကဆိုဖာပေါ်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ကာသူကတော့မတ်တပ်ရပ်ကာခါးထောက်ထားလို့...
" ဒီမှာထိုင်...သူတို့ကိုပြန်ခံမလုပ်တတ်ဘူးလား...အကို့မှာလက်မပါဘူးလား...အဲ့ကောင်ကဘယ်သူလဲသိလား သူကမှောင်ခိုဂိုဏ်းကလူရဲ့သား...အကိုကိုဘာမဆိုလုပ်သွားလို့ရတယ် အဆိုးဆုံးအကို့ကိုအပိုင်တောင်..."
" ဟင့်...အီးဟီးးး "
ပြောနေရင်းငိုလာသည့်အကိုကြောင့်ဆိုင်းသူ့စကားတွေမှားသွားကြောင်းရိပ်မိသည်။သေစမ်းဒီပါးစပ်ကတော့စည်းကိုမစောင့်ဘူး...
" ဟင့်...ပါးပါးးး အီးဟီးးး "
" အကိုနွယ်ရယ်ကျွန်တော်မှားပါတယ်မငိုပါနဲ့တောဗျာ..."
" အီးဟီးးး ဟင့် "
" သားဘာဖြစ်လို့လဲပါးပါးကိုပြော....ပါးပါးကိုပြော..."
" ဒယ်ဒီကိုပြောသားဘာဖြစ်လဲ..."
ခေတ်နောက်ဖေးမှာဟင်းချက်နေရင်းသားလေးအသံကြောင့်ပြေးထွက်လာကာလူကြီးလဲအပေါ်ထပ်ကနေအသည်းအသန်ဆင်းလာလေသည်။
" ဆိုင်းအကို့ကိုဘာပြောလိုက်တာလဲ..."
" သားဘာမှမပြောပါဘူး သူ့ကိုနှောင့်ယှက်နေတဲ့လူတွေကိုပြန်မချတတ်ဘူးလားဘဲပြောတာ..."
" ဟင်းးးမင်းကတော့လေ သားနွယ်မငိုရဘူးလေ...."
" အီးဟိးးးကိုကို...ကိုကိုဆိုအဲ့လိုမပြောဘူး အီးဟီးးး "
ဟုတ်တာပေါ့ သူ့ကိုကိုကသူ့ကိုအမြဲကာကွယ်ပေးတယ်။လုံးဝအခုလိုပြန်ချပါလားဘာညာမပြောဘူး...သားဆိုင်းရယ်ဘာလို့ဒဏ်ရာကိုသွားဆွရတာလဲ။
" မငိုရဘူးလေ ကိုကိုကပြန်လာတော့မဲ့ဟာကို..."
" အီးဟိးးးလိမ်တယ်...ကိုကိုကလိမ်တယ် "
သားဖြစ်သူကိုချော့မြူပေမဲ့လဲဆက်ငိုနေတာကြောင့်ခေတ်ကောမုန်းမာန်ကောတစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာသာခေါင်းခါမိသည်။ဒီအချိန်ကြီးဘယ်တော့မှပြီးမှာလဲနော်....
.
.
.
.
.
" အင်း ကောင်းတာပေါ့...မပူနဲ့ငါကကတိတည်ပါတယ်ကွာ...အင်းပါ...."
မုန်းမာန်ဖုန်းပြောနေရင်းဘေးကိုကလေးငယ်ရောက်လာတာကြောင့်ဖုန်းအမြန်ချလိုက်ကာကလေးငယ်ဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့စိတ်ညစ်နေပုံပေါ်တဲ့ကလေးငယ်အားတွေ့လိုက်ရသည်။
" ဘာဖြစ်လို့လဲကလေး..."
" အကိုသစ်ကူးကပြန်မလာသေးဘူးလား...သားလေးကသူမရှိရင်မဖြစ်ဘူးလေ "
" ဟင်းးးသစ်ကူးလဲမအားလို့နေမှာပေါ့ကွာ...ဘာမှစိတ်ညစ်မနေနဲ့ကိုယ်တို့အကြောင်းဘဲတွေး..."
" ဘာအကြောင်းတွေးရမှာလဲ "
" ကိုယ့်ကိုချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ..."
" အင်းးခင်များကတော့လေသေတော့မယ်..."
ခေတ်အခုထိစကားတတ်နေတုန်းဖြစ်တဲ့အဖိုးကြီးရဲ့ရင်ဘတ်အားလက်သီးသေးသေးလေးဖြင့်ခပ်ဖွဖွထိုးလိုက်သည်။တကယ်ပါလူကြီးဟာလေအသက်သာကြီးလာတာလုံးဝမအိုလာဘူး..ဘာလဲသူကျတော့အသက်ကြီးလာပြီးလူကြီးကျတော့၃၀မှာရပ်နေသလိုဘဲရုပ်ကိုက....
" လူကြီး..."
" ဗျာ..."
" ဘယ်လိုကြည့်ကြည့်လူကြီးကချောနေတုန်းဘဲ..."
" ဟုတ်လား...ချီးကျူးတယ်ဆိုတော့ဘာများလိုချင်လို့ပါလဲခင်မျ..."
" နောက်လကျသားနွယ်မွေးနေ့မှတ်လား...သားနွယ်၁၉နှစ်ပြည့်လေ...ပွဲကြီးကြီးလုပ်ကြရအောင်..."
" အင်းကိုယ်လဲအဲ့တာကိုစဥ်းစားနေတာသားနွယ်အတွက်စပရိုက်လုပ်ပေးဖို့လဲစဥ်းစားထားတယ်..."
စပရိုက်ဆိုတဲ့စကားကြောင့်ခေတ်မျက်လုံးလေးတွေပြူးကာသိချင်စိတ်တွေတောင်ဖြစ်လာသည်။
" ကျွန်တော့်ကိုကောပြောပြလို့ရလား..."
" မရဘူးဒါကအားလုံးအတွက်စပရိုက်ဖြစ်သွားမှာ...အင်းးးတွေးကြည့်မိတော့ကလေးကိုယ့်ကိုအာဘွားမပေးတာနာရီဝက်ရှိပြီ..."
" ခင်များကိုကျွန်တော်သားနွယ်မရောက်ခင်တုန်းကရေချိုးခန်းထဲမှာပေးခဲ့ပြီလေ..."
ခေတ်ဗြောင်လာလိမ်နေတဲ့လူကြီးအားပါးလေးတွေရဲကာပြောလိုက်တော့ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်လာလို့ဆိုလာပြန်သည်။
" ဒါပေမဲ့ကိုယ်လဲမင်းကိုပြန်လုပ်ပေးခဲ့တယ်လေ..."
" ခင်များ...ခြံထဲမှာဆိုပေမဲ့နေရာတိုင်းမှာနားရှိတယ်နော်..."
" ဘာဖြစ်လဲ လင်မယားတွေမုန့်လင်မယားလုပ်တမ်းကစားတာဘဲဘာရှက်စရာရှိလို့လဲ..."
" ခင်များကတော့တကယ့်ကိုပြောလေကဲလေဘဲ စိတ်ဆိုးပြီနော်..."
" စတာပါဗျာ...စိတ်တော်မဆိုးပါနဲ့ ကိုယ့်ယောကျာ်းကချစ်လို့စတာကို..."
လက်ကလေးပိုက်ကာနှုတ်ခမ်းဆူသွားသောမြတ်နိုးရသူလေးကိုမုန်းမာန်ပွေ့ဖက်ကာပါးကလေးကိုနမ်းလို့ချော့ရလေသည်။ကိုယ်တို့ဘဝကြီးကအေးချမ်းလိုက်တာ...ကလေးငယ်ရယ်။
မွေးနေ့နီးလာတိုင်းနွယ်ဟာအမြဲလိုလိုငြိမ်နေတတ်တယ်။သူ့ဘေးနားမှာတစ်စုံတစ်ယောက်မရှိဘူးဆိုတဲ့အတွေးကတကယ့်ကိုတွေးကြည့်ရင်သေစေနိုင်တဲ့အထိနာကျဥ်စေတယ်...
" သားနွယ်မပျော်ဘူးလား..."
ပွဲတက်ဝတ်စုံအဖြူလေးအားဝတ်ဆင်ထားတဲ့ပါးပါးကအနားကိုရောက်လာကာမေးတကြောင့်မပျော်ပေမဲ့လဲနွယ်ပြုံးရယ်လို့။
" ပျော်ပါတယ်ပါးပါးရဲ့ နည်းနည်းလူများတော့နေရခက်လို့ပါ..."
" ဟက်!! သားကသာနေရခက်နေတာဟိုမျောက်လောင်းလေးကိုကြည့်ပါအုံး..."
ပါးပါးကနွယ့်နောက်ကျောဘက်ကိုမေးငေါ့ပြလာတာကြောင့်နွယ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ကောင်မလေးတွေဖြင့်ပြုံးရယ်ကာစကားပြောနေတဲ့ဆိုင်းကြောင့်နွယ်တစ်ချက်ပြုံးမိသည်။ဒီကောင်လေးတော်တော်အရွယ်ရောက်လာပြီဘဲ...
အိမ်ရဲ့ခြံကြီးကကြီးတာမို့နွယ့်ရဲ့မွေးနေ့ပွဲအားအိမ်မှာသာလုပ်လေ့ရှိသည်။အရမ်းပွဲဆူရင်မကြိုက်တဲ့နွယ့်အကြောင်းသိတာမို့ဒယ်ဒီကမိတ်ဆွေတွေကိုယ်သာခေါ်ဖိတ်သည်။ဒါပေမဲ့အဲ့မိတ်ဆွေတွေကပွဲထဲအပြည့်ဘဲ။
ဒီအချိန်ဘေးမှာကိုကိုရှိနေသင့်တာမှတ်လား...ကိုကိုကညာတယ်လူလိမ် ပြန်လာမယ်ဆိုပြီး၆နှစ်တောင်ကြာသွားပြီ။အခုထိဖုန်းလေးတောင်တစ်ချက်မဆက်ဘူး...
" သားနွယ်..."
" ဗျာဒယ်ဒီ.."
" ဒယ်ဒီသားအတွက်စပရိုက်တစ်ခုစီစဥ်ထားတယ်...ခေတ်သားနွယ်မျက်လုံးတွေကိုဒီပိတ်စနဲ့စည်းပေးလိုက်..."
" ဟုတ်..."
ခေတ်သူ့ဆီပေးလာသောအမဲရောင်အစလေးအားယူလို့ခုံမှာထိုင်နေတဲ့သားနွယ်နောက်ကိုသွားကာသားနွယ်ရဲ့မျက်လုံးတွေကိုကာကအဝတ်မဲလေးဖြင့်စည်းပေးလိုက်သည်။
" ဒယ်ဒီ့လက်ကိုဆွဲထား..."
" ဘယ်ခေါ်သွားမလို့လဲဒယ်ဒီ..."
ဟိုစမ်းဒီစမ်းဖြစ်နေတဲ့သားရဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုမုန်းမာန်ဆွဲကိုင်ကာပွဲအလယ်လောက်ကိုခေါ်လာလိုက်သည်။အစီအစဥ်အတိုင်းပွဲကမီးလုံးတွေဟာပိတ်သွားလို့သားနွယ်ရှိရာဆီကိုသာအလင်းတွေရောက်လာလေသည်။
" ဒီမှာရပ်နေနော်..."
" ဒယ်ဒီဘယ်သွားမလို့လဲ..."
နွယ်သူ့လက်အားလွှတ်ကာတစ်နေရာရာကိုထွက်သွားသောဒယ်ဒီအားလိုက်ဆွဲပေမဲ့မဖမ်းမိ။အဝတ်စကအမဲမို့ဘာမှမတွေ့ရတာကြောင့်နွယ်ထိုနေရာမှာသာတောင့်တောင့်ကြီးရပ်နေမိသည်။ပွဲတစ်ခုလုံးအပ်ကျသံတောင်မထွက်...နောက်ဆုံးအနားကိုဖြေးဖြေးချင်းရောက်လာတဲ့အသံတစ်ခု။
ပွဲထဲကလူတွေဟာလဲအံ့သြကာခေတ်ဆိုထအော်မိမလို့ဖြစ်တာကြောင့်မုန်းမာန်မှာပါးစပ်အားလက်ဖြင့်အုပ်လို့တိတ်နေရန်တောင်းပန်လိုက်ရသည်။
တဖြေးဖြေးအနားကိုကပ်လာတဲ့ခြေသံကြောင့်နွယ်အနောက်ကိုနဲနဲဆုပ်မိတယ်။ဒါပေမဲ့နှာခေါင်းထဲကိုဝင်လာတဲ့ရေမွှေးနံတစ်ခု...ရင်းနှီးနေတဲ့အနံကြောင့်နွယ်အရှေ့ကိုတိုးသွားကာဟိုစမ်းဒီစမ်းလုပ်လိုက်သည်။
" ကိုကိုလားဟင်..."
မျက်နှာရှိတဲ့နေရာကိုလက်ကရောက်သွားလို့ပါးပြင်တွေအားပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်တော့ရင်ထဲဒိုင်းခနဲ။
လက်တွေဟာအရှေ့ကဘယ်ကလူမှန်းမသိတဲ့လူရဲ့ရင်ဘတ်တွေကိုအုပ်ကိုင်လို့။တုန့်ရီနေတဲ့လက်တွေဟာသူများလားဆိုတဲ့အတွေးတွေနဲ့...မနေနိုင်တော့တဲ့အဆုံးနွယ်သူ့မျက်လုံးပေါ်ကအဝတ်စကိုဆွဲဖယ်လိုက်တဲ့အခါမြင်လိုက်ရတဲ့မျက်နှာတစ်ခု။
" ဟင့် ကိုကို..."
ဟုတ်တာပေါ့သူ့ရှေ့ကနေသူ့အားပြုံးပြနေတဲ့ကိုကို။လောင်းကုတ်အညိုရောင်ကြီးကိုဝတ်ဆင်ထားတဲ့ကိုကိုကချောမောနေတုန်း...
" အင့်...အီးဟီးးးကိုကို လွမ်းနေခဲ့တာ..."
ရင်ခွင်ထဲအားငယ်ငယ်ကလိုပြေးဝင်လာတဲ့ကလေးငယ်အားအရင်ကအတိုင်းသစ်ကူးထွေးပွေ့လိုက်သည်။ကလေးငယ်ရဲ့မွေးနေ့ဆိုတာသိတာကြောင့်ဦးလေးရဲ့စီစဥ်ပေးတဲ့လေယာဥ်ဖြင့်အမြန်ပြန်လာခဲ့ရခြင်း။
" ဖြောင်းးးဖြောင်းးး "
" အားကျစရာဘဲ..."
" ဟုတ်ပ.."
သစ်ကူးနဲ့မွေးနေ့ရှင်ဖက်နေကြတာကိုကြည့်ကာပွဲထဲကလူတွေအားလုံးပျော်ရွှင်ကာလက်ခုပ်တွေထတီးကြလို့။ခေတ်နဲ့မုန်းမာန်လဲပျော်ရပါသည်။
" ဟင့်အီးဟိးးး ကိုကို့ကိုအရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ...လူဆိုးကြီးလိမ်တယ် ၆နှစ်တောင်ခွဲခဲ့တာအီးဟီးးး "
ရင်ဘတ်အားငိုယိုကာလက်သီးသေးသေးလေးတွေဖြင့်လာထုသူရဲ့လက်တွေကိုသစ်ကူးပြန်ဆုပ်ကိုင်ကာပြုံးရယ်လို့...
" ကိုကိုပြန်လာပြီ...နောက်ဘယ်တော့မှမခွဲတော့ဘူးကတိပေးတယ် ဒီအတောအတွင်းကိုကိုဘယ်လောက်သတိရလဲနွယ်သိလား...ကိုကိုရူးမလိုဘဲ..."
" ဟင့်ကိုကိုမရှိတော့နွယ့်ကိုအနိုင်ကျင့်ကြတယ်အီးဟီးးး "
ကယ်တင်သူရောက်လာတာနဲ့စုထားတဲ့မျက်ရည်လုံးတွေကိုထလဟောထုတ်နေသူလေးကြောင့်သစ်ကူးရယ်သာရယ်မိသည်။
" အကိုသစ်ကူးကျွန်တော့်အတွက်ဘာပါလဲ..."
" ပါပါ့ ဒါနဲ့ဆိုင်းလေးကောမတွေ့ပါလား..."
" ဆိုင်းလေးမဟုတ်တော့ဘူးအကိုသစ်ကူးရေ ဆိုင်းကြီးဖြစ်နေပြီ ဆိုင်းကြီး "
နောက်ကျောဘက်ကထွက်လာတဲ့အသံကြောင့်သစ်ကူးလှည့်ကြည့်မိတော့အံ့သြသွားသည်မှာအမှန်။ဒီကလေးဖွံ့ဖြိုးတာမြန်လှချည်လား။
" အံမယ်ဆိုင်း...လူကောင်တွေဘာတွေကြီးလာလို့ပါလား...မင်းနွယ့်ကိုအနိုင်ကျင့်သေးလားပြော..."
" အယ်မဟုတ်တာ လာတာနဲ့ပြဿနာရှာပြီဟွန့်..."
" ကဲကဲအလွမ်းသယ်လိုက်ကြအုံး လာကလေးကိုယ်နဲ့လာသာဆောင်သွားမယ်..."
မုန်းမာန်ကလေးတွေအားထားခဲ့ကာအပေါ်ထပ်ကလသာဆောင်ရှိရာကိုခေတ်အားဆွဲခေါ်လာလိုက်သည်။
" အသာလုပ်ပါလူကြီးရာ..."
" ကလေးအဲ့မှာရပ်နေနော်...ခနလေး "
ခေတ်သူ့ရှေ့ကနေစိတ်လှုပ်ရှားနေသောလူကြီးကြောင့်မျက်စိပင်နောက်လာလေသည်။သူပြောတဲ့အတိုင်းခေတ်နေရာမှာငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်လို့လူကြီးကိုပြုံးသာကြည့်နေလိုက်သည်။
ထိုစဥ်ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲကနေတစ်ခုခုကိုထုတ်နေတာကြောင့်ခေတ်စိတ်ဝင်တစားလိုက်ကြည့်မိတော့သူ့မျက်လုံးရှေ့ကိုရောက်လာတဲ့ဆွဲကြိုးလေးတစ်ကုံး။စိန်တစ်ပွင့်ထဲနဲ့အတော့်ကိုလှတဲ့ဆွဲကြိုးလေးကြောင့်ခေတ်အံ့သြမိသည်။
" လူကြီးဒါက..."
" Happy Anniversaryပါကလေးငယ် ကိုယ်တို့အိမ်ထောင်သကိတမ်း၇နှစ်ပြည့်သွားပြီ...လာဘ်ရွှင်ဂဏန်းလေး၇ကစလို့နောင်နှစ်တွေထိအတူတူပေါင်းဖက်ကြမယ်နော်..."
" ဟင့်ပျော်လိုက်တာလူကြီး....ကျွန်တော်ငိုမိတော့မှာဘဲ.."
မုန်းမာန်သူ့အားလာပြေးဖက်တဲ့ကလေးငယ်ရဲ့လည်ပင်းလေးကိုဆွဲကြိုးလေးဆွဲပေးလို့ကလေးငယ်အားရင်ခွင်ထဲကနေထုတ်ကာ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုတစ်ချက်ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။
" မွ....အရမ်းချစ်တယ်နော်ကလေးငယ် ကိုယ့်နှလုံးသားကြီးကွဲကြေသွားမတက်ချစ်တယ် "
" ဟင့်ကျွန်တော်ရောဘဲအရမ်းချစ်တယ် အရမ်းအရမ်းကို ဟင့် "
" ဖျောင်းးး ဖျောင်းး "
ခေတ်စကားသံအဆုံးကောင်းကင်ပေါ်ကိုမီးရှူးမီးပန်းတွေလွင့်ပျံလာကာအသဲပုံတွေခေတ်နာမည်အစအဂ်လိပ်လိုတွေ မုန်းမာန်ရဲ့နာမည်အစတွေဖြင့်ကောင်းကင်ကြီးဟာအတော့်ကိုလှလို့။
" ဟက်ကောင်မြန်မြန်လုပ်လေ..."
" အေးပါကွာ..."
အရှေ့ကလူတွေကတော့ပျော်မြူးကာမီးရှုးမီးပန်းတွေကြည့်နေကြပေမဲ့အိမ်နောက်ဖေးကဖြိုးဇော်နဲ့ကြည်သာကတော့မီးရှုးမီးပန်းတွေကိုမရပ်မနားပစ်ပေးနေရလေသည်။ချီးးးသူငယ်ချင်းကောင်းမှု့ကြောင့်မွေးနေ့ပွဲလာတာကိုနောက်ဖေးမှာမီးရှုးမီးပန်းလာပစ်နေရတယ်လို့...
" ကိုယ်မင်းဘေးမှာရိုးမြေကျတဲ့အထိနေသွားပါရစေကလေးငယ်..."
" ကျွန်တော်ရောပါဘဲ နေမင်းကြီးရှိနေသ၍နေကြာဟာဘယ်တော့မှထွက်မသွားပါဘူး..."
" အရမ်းချစ်တယ်နော်ကလေးငယ်..."
မွေးနေ့ပွဲလေးဟာပျော်ရွှင်စရာတွေနဲ့ပြည့်လို့ပျော်မြူးနေတဲ့ခေတ်နဲ့မုန်းမာန်တို့အတွဲတွေ့ကစအလွမ်းသယ်နေတဲ့သစ်ကူးနဲ့နွယ်စကီလေးတွေဖြင့်ကြူနေတဲ့ဆိုင်းတို့ဟာကိုယ်ပိုင်ပျော်ရွှင်စရာလေးတွေဖြင့်။
မင်းမှာရည်းစားမရှိလို့လား...မပူပါနဲ့မင်းမှာသူငယ်ချင်းရှိရင်ပြည့်စုံပြီ။သူ့ကိုလင်ရှာပေးလိုက် ပြီးရင်မင်းကျေးဇူးတွေကိုဆပ်ခိုင်းဖို့သူမွေးတဲ့သားကိုသာယူလိုက်...လောကကြီးမှာရည်းစားမရှိတဲ့လူဆိုတာမရှိပါဘူး...ရှိချင်လဲရှိမှာပေါ့ငါကတော့ငါ့ယောကျာ်းရှိတယ်။
ပြီးပါပြီ
ဆက်ရေးပေးဖို့စဥ်းစားခဲ့ပေမဲ့ဒီficကအဓိကလူတွေကိုရည်ညွှန်းထားတာမို့အဓိကလူတွေနဲ့ဘဲအဆုံးသတ်ပြရစေ။အပိုင်းအစ အလယ်အဆုံးစီးမျော်ပေးတဲ့ကလေးတို့ကိုလဲကျေးဇူးတင်ပါတယ်..reviewလှလှလေးတွေပေးဖို့လဲမျှော်လင့်ပါတယ် ပြန်ဆုံကြမယ်နော်
အားလုံးချစ်တဲ့ Boin.....
.
.
.
.
.
.
Zg
အခ်ိန္ေတြဟာလူကိုမေစာင့္ဆိုတဲ့စကားပုံကသိပ္မွန္တာဘဲ။တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကဒီေန႕နဲ႕မနက္ျဖန္ေရာက္မဲ့အခ်ိန္ထက္ျမန္တယ္။အခ်ိန္ေလးတစ္ခုအတြင္း ျဖစ္တည္ ပ်က္စီး တည္ရွိ အရာရာကလြယ္ကူခဲ့ေပမဲ့ႏွလုံးသားထဲကတည္ရွိရာအရပ္တစ္ခုဟာလုံးဝကြယ္မေပ်ာက္ခဲ့....
~ = ~ = ~
( ၆ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္....)
" ကိုယ္မင္းကိုသေဘာက်တယ္...."
" ကြၽန္ေတာ္သေဘာမက်ဘဴး..."
" တြဲၾကည့္မွသိမွာေပါ့ကြာ...ကိုယ့္တို႔တြဲၾကည့္ရေအာင္..."
လမ္းမေလးတစ္ေလွ်ာက္စက္ဘီးတြန္းလာတဲ့ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးသြယ္သြယ္လ်လ်နဲ႕တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္မိန္းကေလးနဲ႕အနည္းငယ္ဆင္တဲ့ေကာင္ငယ္ေလးေနာက္ကို ပန္းစည္းႀကီးကိုင္လို႔ခ်စ္ေၾကာင္းေတြလိုက္ဖြင့္ဟေနတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။
" ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကိုဆက္မလိုက္နဲ႕ေတာ့....အကို႔ကတတိယႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္ကပထမႏွစ္...ကြၽန္ေတာ့္မွာစာလုပ္ဖို႔အခ်ိန္ရွိေသးတယ္..."
" ကိုယ့္မွာေငြရွိတယ္..."
" အကို႔မွာေငြရွိလဲ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မဝင္စားဘူး...ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တာေငြမဟုတ္ဘူး..."
ေကာင္ငယ္ေလးဟာေအးေအးလူလူသာေျပာလို႔စက္ဘီးေလးနင္းထြက္လာေပမဲ့က်န္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးကေတာ့အျငင္းခံလိုက္ရလို႔ေဒါေတြပြကာပန္းစည္းႀကီးကိုပစ္ခ်လိဳ႕တက္ပါနင္းေနေလသည္။
ေခတ္ၿခံထဲမွာပန္းပင္ေတြေရေလာင္းေနရင္းၿခံထဲကိုစက္ဘီးေလးဝင္လာတာေၾကာင့္ပန္းပင္ေတြေရေလာင္းရင္းၿပဳံးမိသည္။
" သားႏြယ္....ျပန္လာၿပီလား "
" ပါးပါး..."
ေခတ္ေရေလာင္းတာကိုရပ္ပစ္လို႔သားႏြယ္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာအားလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ဟုတ္တာေပါ့ခုနကရည္းစားစကားလိုက္ေျပာခံရတဲ့အလွေလးဟာႏြယ္ဘဲ...တကယ့္ကိုႏြယ္က၆ႏွစ္အၾကာမွအမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲလာခဲ့တာဘဲ။
" စက္ဘီးပတ္စီးတာမေပ်ာ္ဘူးလားႏြယ္..."
ေခတ္အေမးကိုေခါင္းခါလာသည့္သားေလးဟာအရင္ကလိုအားနည္းလြယ္တတ္တဲ့ေကာင္ငယ္ေလးမဟုတ္ေတာ့။ေျပာရမယ္ဆို ဖုံးကြယ္လာတတ္တဲ့အ႐ြယ္ေလးေရာက္လာခဲ့ၿပီ...သားေလးက၁၈ျပည့္ၿပီးလို႔ေက်ာ္ေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ။အခုေခတ္ေကာင္ေလးေတြလိုဆံပင္အုပ္အုပ္ေလးျဖင့္ ဘာေဆးခ်ယ္သမႈ႕မွမရွိတဲ့႐ုပ္ကေလးဟာေက်ာင္းမွာနာမည္ႀကီးလွတဲ့ေႂကြ႐ုပ္ေလး။မိန္းကေလးေတြေကာေယာက်ာ္းေလးေတြကပါလိုက္ႀကိဳက္ၾကလို႔ေက်ာင္းေျပာင္းခ်င္ေပမဲ့လဲ ေခတ္အရင္ကတက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းမို႔လုံၿခဳံတယ္ဆိုၿပီးအဲ့မွာသာဆက္တက္ေနျခင္း။
ေက်ာင္းစတက္ကတည္းကအိမ္ကိုေကာင္မေလးေတြလာလိုက္ၾကတာေခတ္လန့္ပင္လန့္သည္။လူႀကီးကေတာ့ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ဘဲဆိုၿပီးလႊတ္ထားေလသည္ အငယ္ေကာင္ကိုလဲအဲ့လိုဘဲလႊတ္ထားတာေလ အခုမ်ားေတာ့ေခြးမျဖစ္႐ုံဘဲ။
" လီးဘဲ!!! "
ၾကားလိုက္ရတဲ့ၿခံေပါက္ဝကဆဲသံေၾကာင့္ႏြယ္ေကာေခတ္ေကာသက္ျပင္းခ်မိသည္။
" ဟဲ့ဟိုႏြားလာအုံး..."
ေခတ္ၿခံဝကအုပ္ၾကားျမက္ေပါက္အားလက္ယက္ေခၚလိုက္ေတာ့အနားကိုေရာက္လာတာေၾကာင့္ေခါင္းကိုပိတ္ေခါက္ေပးလိုက္သည္။သူလဲအရင္က သားငယ္ကိုအလိုလိုက္ခဲ့ေပမဲ့အရမ္းကိုဆိုးလာတာေၾကာင့္ဘီလူးလိုသရဲလိုလုပ္ျပေနရျခင္း။
" ပါးပါးနာတယ္ေနာ္..."
" မင္းကိုဘာေျပာထားလဲ ဟမ္!!! ဒီနားကနားကပ္ေတြမင္းျဖဳတ္မလားငါကိုယ္တိုင္ျဖဳတ္ေပးရမလား..."
" မလုပ္နဲ႕ေနာ္ ဒယ္ဒီေတာင္ဘာမွမေျပာဘူးပါးပါး..."
ေခတ္အေျပာေၾကာင့္နားကနားကပ္ေတြကိုလက္ျဖင့္အုပ္လို႔ဆူပုတ္ပုတ္ျဖင့္ဆိုလာသည့္သားဆိုင္းဟာတကယ့္လူဆိုးေပါက္စ။
" ေကာင္းၿပီေလမျဖဳတ္နဲ႕ မင္းကငါ့စကားဆိုနာမေထာင္ဘူး..."
" ဒုန္းးး "
ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးျဖင့္ပန္းအိုးအားေဆာင့္ကန္ကာအိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့ပါးပါးအားၾကည့္ကာႏြယ္ေကာဆိုင္းေကာတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္မိသည္။ပါးပါးကအခုဆို၂၄ႏွစ္ရွိၿပီ တကယ့္ကိုကေလးအတိုင္းဘဲ။
" ေတြ႕လားပါးပါးစိတ္ဆိုးသြားၿပီ...ဒါေတာင္မင္းကမခြၽတ္ေသးဘူးလား..."
ႏြယ္မ်က္ေမွာင္ေတြက်ဳံ႕လို႔သူနဲ႕အရပ္အေမာင္းတေျပးညီတဲ့ညီျဖစ္သူအားေျပာလိုက္ေတာ့ဆူပုတ္သြားေလသည္။ဒီေကာင္အသက္ ၁၅ႏွစ္ရွိေနၿပီ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့မသိဘူးအရင္ကႏြယ့္ရဲ႕ပုခုံးေလာက္ဘဲရွိတာအခုေတာ့ႏြယ့္အရပ္နဲ႕မတိမ္းမယိမ္းပင္ျဖစ္လာေလသည္။ပိုလဲအားသန္လာတယ္ပိုလဲဆိုးလာတယ္။ရန္ပြဲဆိုပါးပါးမသိေအာင္ဒယ္ဒီကရွင္းေပးတာေၾကာင့္ဆိုင္းဟာထိန္းမရသိမ္းမရ...ဆိုးတာဘဲရွိေပမဲ့ဟိုလိုေပါက္လြတ္ပဲစားေတြလိုဘိန္းေတြဘာေတြေတာ့မသုံး။သုံးလဲပါးပါးရိုက္ရင္ဒီေကာင္ေသၿပီ...
" ဟယ္လို...လူႀကီး!! "
" အင္းေျပာေလကေလးရဲ႕..."
" ခင္မ်ားသားေခြးသားကိုမထိန္းဘူးလား.."
ဖုန္းတစ္ဖက္ကေခတ္အေျပာေၾကာင့္မုန္းမာန္ကုမဏီစာရင္းေတြၾကည့္ေနရင္းရယ္မိသည္။တကယ့္ကိုကေလးဟာအခုထိကေလးစိတ္မေပ်ာက္။အိမ္မွာသူကဂ်ီအက်ဆဳံး အပူဆာဆုံး။
" ဟားဟားးးေယာက်ာ္းဘဲ ဆိုးတာဘာျဖစ္လဲ..."
" မရဘူးဗ်ာ ခင္မ်ားမထိန္းရင္က်ဳပ္အဆိုးမဆိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တင္းလာတဲ့တစ္ေန႕ခင္မ်ားေကာသားဆိုင္းေကာအိမ္ေပၚကဆင္းရမယ္..."
" အံမယ္ ကိုယ္ကအိမ္ရွင္လား မင္းေလးကအိမ္ရွင္လား..."
" ပါးစပ္ေပါက္ပိတ္ၿပီးလူလိုေျပာတာနားေထာင္...ဒါဘဲ!! "
အသံကိုနားေထာင္ရကတည္းကေခတ္ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆိုးေနလဲသိသာလွသည္။လူကိုမ်ားအိမ္ေပၚကႏွင္ခ်မယ္တဲ့ေလ အိမ္ရွင္ကိုဒီလိုလာေျပာတိုင္း အိမ္ရွင္ကေၾကာက္ေနမယ္မ်ားထင္ေနလား။ထင္တဲ့အတိုင္းဘဲ ေၾကာက္တယ္ ဟက္။
" သားႏြယ္ ေက်ာင္းမသြားဘူးလားဒီေန႕..."
" ဟင့္အင္းပါးပါး ဒီေန႕ကVdayေန႕ေလ ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးသလိုျဖစ္သြားလိမ့္မယ္..."
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္လာရင္းဆိုလာသည့္သားႏြယ္စကားေၾကာင့္ဟင္းခ်က္ရင္းေခတ္ၿပဳံးမိသည္။သူသိတာေပါ့ေက်ာင္းေရာက္ရင္သားႏြယ္တကယ္မလြယ္ဘူးဆိုတာဘဲ အထက္တန္းတုန္းကဆို ေကာင္မေလးေတြၾကားထဲအတင္းညပ္သြားလို႔ငိုေတာင္ငိုတယ္ဆိုဘဲေလ...ပါးပါးတုန္းကလဲဒီလိုပါဘဲသားရယ္ ဟဲဟဲ။
" ပါးပါးဘာကူေပးရမလဲ..."
မီးဖိုခန္းထဲကိုေျပးဝင္လာတဲ့သားဆိုင္းကိုေခတ္တစ္ခ်က္သာလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။နားကနားကပ္ေတြျပဳတ္သြားၿပီ...ဆိုးတာေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့အဲ့လိုဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္တဲ့တာကိုေခတ္သေဘာမက်။သားႏွစ္ေယာက္လုံးကဒယ္ဒီျဖစ္သူစကားထက္သူ႕စကားကိုသာပိုနားေထာင္ၾကေလသည္။
" မင္းေကာေက်ာင္းမသြားဘူးလား..."
" သြားမွာေပါ့ပါးပါးရဲ႕အေစာႀကီးဘဲရွိေသးတာကို...အာၿပီးေတာ့အကိုႏြယ္ အကို႔အတြက္ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကစာေပးလိုက္လို႔..."
" ဆိုင္း!!! "
" အာ ဘာျဖစ္လို႔ေအာ္တာလဲ စာေလးေပးတာကို..."
" ငါလက္မခံဘူးလို႔ေျပာထားတယ္ေလ..."
" ဒါေပမဲ့ကြၽန္ေတာ္လဲအားနာလို႔ေလ...စာအိတ္ေလးကေမႊးေနတာဘဲေနာ္ဟားဟားးး "
ေခတ္ဟင္းခ်က္ရင္းေခါင္းသာခါမိသည္။ဆိုင္းကသူ႕အကိုမႀကိဳက္တာဆိုအရမ္းလိုက္စတာ...ဥပမာႏြယ္ေၾကာက္တဲ့ဟာေတြနဲ႕လိုက္စတာ ႏြယ့္ကိုလိုက္အနိုင္က်င့္တာေတြေပါ့။အရင္တုန္းကေတာ့တစ္ေယာက္ေသာသူကကာကြယ္ေပးေပမဲ့လဲေနာက္ပိုင္းတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားတဲ့ႏြယ္ဟာေခတ္ကိုသာအားကိုးေလသည္။
သို႔ေပမဲ့ဆိုင္းကလိုက္စတယ္ဆိုေပမဲ့သူ႕အကိုကိုေဘးနားကေနႏြဲ႕လိုက္တာ ႐ုပ္ကေလးကမိန္းမက်ေနတာဘဲအဲ့လိုသာေျပာသြားၾကည့္ ေနာက္ေန႕အဲ့လူေဆး႐ုံေရာက္သြားၿပီ။အဲ့ေလာက္အထိကိုသူ႕အကိုကိုဆက္ဆက္ထိမခံခ်စ္သည္။
" ဒီနားမွာ ဘာဘယ္တီးသြားေသာက္မလို႔လိုက္မလား..."
" လိုက္မယ္ဝယ္တိုက္..."
" မင္းကေတာ့မုန့္ဖိုးရတာခ်င္းအတူတူေတာင္ေနာ္ တိုက္မယ္လာ..."
ဘာဘယ္တီးတိုက္မယ္ဆိုတာနဲ႕ၿပဳံးရယ္လို႔ႏြယ္အေနာက္ကိုေျပးလိုက္လာသူေလးဟာေခြးေပါက္ေလးအတိုင္း။အကိုကUniမွာနာမည္ႀကီးတယ္ ညီကအထက္တန္းေက်ာင္းမွာနာမည္ႀကီးတယ္။႐ုပ္ရည္႐ူပကာမတူညီေပမဲ့သူ႕႐ုပ္သူရည္ရွိတာမို႔ေကာင္မေလးေတြရဲ႕အသဲစြဲသာ...စကားပုံေတာင္မွည့္ေပးထားေသးသည္တဲ့ ဘာတဲ့.. ဂ်စ္ကန္ကန္ႀကိဳက္ရင္ညီ့ကိုယူ ေအးျမခ်င္ရင္အကို႔ကိုယူဆိုဘဲ။အိမ္ေရွ႕ကေနေကာင္မေလးေတြေအာ္သြားတာခနခနၾကားမိတယ္...
" ဘာဘယ္တီး၂ခြက္ေပးပါဗ်..."
" အာဒါဘဲလားဗ်..."
ဆိုင္ဝန္ထမ္းေလးရဲ႕ျပန္အေမးကိုႏြယ္ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ထိုကိုဆိုင္းကအလိုမက်ဟန္ျဖင့္ႏြယ္အားေငးေနသူအားေခ်ာင္းဟန့္လိုက္ကာ...
" ေဘာကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလား...လုပ္ေလ.."
" ဟုတ္ကဲ့..."
ဆိုင္းအေျပာအဆုံးဝန္ထမ္းေကာင္ေလးကတစ္ခ်က္သာၿပဳံးရယ္ျပလို႔အျမန္လုပ္ေပးကာပုလဲမ်ားတဲ့ခြက္အားႏြယ့္ဆီေပးလာလို႔ပုလဲေစ့ေတာင္ရွာရခက္တဲ့ခြက္အားဆိုင္းဆီေပးလာသည္။
" အယ္ငါ့ခြက္ထဲကဘာလို႔ပုလဲနည္းေနရတာလဲ...ဘယ္မွာလဲမင္းဆိုင္ရွင္ အခုထုတ္ေပးအခုထုတ္ေပး..."
" ဟက္!!ကိုယ္ကဒီဆိုင္ရဲ႕ဆိုင္ရွင္ပါ..."
အေရွ႕ကေကာင္ေလးအေျပာေၾကာင့္ဆိုင္းတစ္ေယာက္ေၾကာင္အသြားသည္။ေဘာဘဲအခုျပႆနာရွာမိလိုက္တာလား...
" အကိုႏြယ္ေျပာေပးပါအုံး ဘာမွမပါဘဲဘာေသာက္ကမွာလဲ..."
" မင္းကေတာ့ေလ...ေရာ့အကိုက်သင့္ေငြပါဗ် သာယာတဲ့ေန႕ေလးျဖစ္ပါေစဗ်...လာဆိုင္းသြားမယ္.."
ႏြယ္ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲဘာဘယ္တီးႏွစ္ခြက္ဖိုးေပးကာဆိုင္အျပင္ကိုဆိုင္းအားဆြဲထုတ္လာလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္သူ႕လက္ထဲကခြက္နဲ႕ဆိုင္းလက္ထဲကခြက္အားအျမန္လဲလိုက္ကာ...
" ေနာက္ဆိုဖင္မယားနဲ႕...မင္းအဲ့လိုရိုင္းစိုင္းေနရင္လူတိုင္းကသေဘာက်မွာမဟုတ္ဘူး..."
" ဟင့္အကိုေကာသေဘာမက်ဘဴးလား..."
" ေသခ်ာတာေပါ့လာအိမ္ျပန္မယ္...."
" ခနေလး ဟိုကေကာင္မေလးနဲ႕ခနသြားစကားေျပာလိုက္အုံးမယ္ ဒီမွာေစာင့္ေနေနာ္..."
" အယ္ေန...ေနအုံးေလ..."
ႏြယ့္စကားအားမၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔တစ္ဖက္လမ္းကေကာင္မေလးရွိရာကိုထြက္သြားသူအားၾကည့္ကာႏြယ္ေခါင္းသာခါမိသည္။
" အယ္ဆိုင္း...တို႔ကိုဘာလို႔စကားလာမေျပာတာလဲ.."
" အခုလာေျပာၿပီေလ....ကြၽန္ေတာ္တို႔လမ္းခြဲၾကမယ္.."
" ဟမ္!! "
႐ုတ္တရက္ဆိုင္းရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ေၾကာင္အသြားတဲ့မိန္းကေလးဟာဆိုင္းထက္အေတာ့္ကိုအသက္ႀကီးသည္။
" တို႔နားၾကားမွားတာလား..."
" မမွားပါဘူး ကြၽန္ေတာ္အမကိုသေဘာမက်ေတာ့ဘူး...အမကခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္ "
" ဟက္!! သူမ်ားေတြေျပာသလိုမင္းကတကယ့္ကိုပေလးဘြိုင္းဘဲငါကေတာ့ခ်စ္လိုက္ရတာ...ေကာင္းၿပီေလမင္းသေဘာဘဲ "
" ဒါဆိုဆက္လာမပက္သက္နဲ႕ေတာ့ေနာ္..."
" လုံးဝဘဲ...ဒါေပမဲ့ေျပာလိုက္အုံးမယ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့မင္းလဲမင္းလိုလူမ်ိဳးနဲ႕ေတြ႕အုံးမွာပါ..."
မိန္းကေလးရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ဆိုင္းပုခုံးေလးသာတြန့္ျပလို႔ရယ္ေမာရင္းဆိုလိုက္သည္။
" အဲ့လိုမ်ိဳးလုံးဝျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး ဘုရားမွာပတ္ဆုေတာင္းေနလိုက္...Byebye..."
ဆိုင္းလိုေကာင္မ်ိဳးကမႀကိဳက္ေတာ့ဘူးဆိုလွည့္မၾကည့္တတ္တဲ့ေကာင္ပင္။မိန္းကေလးေတြတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္တြဲခဲ့ေပမဲ့သူတို႔ကိုလက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္မထိခဲ့ဘူး မႀကိဳက္ရင္လစ္ဘဲ။
ဆိုင္းတစ္ဖက္ကမ္းကိုကူးရန္အလုပ္တစ္ဖက္ကမ္းကသူ႕အကိုအားေယာက်ာ္းႏွစ္ေယာက္ကဆြဲလားရမ္းလားလုပ္ေနတာေၾကာင့္ဆိုင္းမ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္က်ဳံ႕သြားသည္။
" လႊတ္ေနာ္...ငါမင္းတို႔ကိုမႀကိဳက္ဘူးလို႔ေျပာၿပီးၿပီေလ..."
" မင္းမွာငါ့ကိုျငင္းပိုင္ခြင့္မရွိဘူး မင္းမႀကိဳက္လဲငါကမင္းကိုရေအာင္ယူမွာ...သူ႕ကိုဖမ္းေခၚလာ..."
" မလုပ္နဲ႕ေနာ္လႊတ္..."
" ရပ္စမ္း!! "
လူႏွစ္ေယာက္ကအားသန္စြာႏြယ့္အားလာၿပီးဆြဲရမ္းေနတုန္းအေနာက္ဘက္ကထြက္လာတဲ့အသံဟာဆိုင္းရဲ႕ခပ္ရွရွအသံ။
ဆိုင္းအသံၾကားေတာ့ႏြယ့္ေရွ႕ကလူႏွစ္ေယာက္ကဆိုင္းရွိရာကိုလွည့္ၾကည့္ကာဆိုင္းကိုေတြ႕သည္ႏွင့္တုန္လႈပ္သြားသည္။
" ငါ့ကိုသိတယ္မွတ္လား...ဦးမုန္းမာန္မင္းျမတ္ရဲ႕သား..."
" မင္းဘယ္သူဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူနဲ႕ဆိုင္လို႔လား..."
" သူကငါ့အကို...ၿပီးေတာ့သူလဲဦးမုန္းမာန္မင္းျမတ္ရဲ႕သားဘဲ...ငါ့အကိုကိုဆက္မႀကိဳက္နဲ႕ ငါမင္းတို႔နဲ႕သေဘာမတူဘူး ေအာက္တန္းစားေတြ....လာအကိုသြားမယ္.."
မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖစ္ေနတဲ့အကိုျဖစ္သူကိုဆြဲေခၚလို႔ထိုေနရာကေနအျမန္ထြက္လာလိုက္သည္။သူ႕က်သိၿပီးအကိုက်ဘာလို႔မသိၾကတာလဲဆို အကိုကအရမ္းလ်ိဳ႕ဝွက္တယ္...ေက်ာင္းမွာဆိုသူ႕အေဖကဘယ္သူဆိုတာေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႕တစ္ခ်ိဳ႕ဘဲသိတယ္...ဆိုင္းကေတာ့အဲ့လိုမဟုတ္အေဖအားကိုးနဲ႕လဲဆိုးတယ္ကိုယ့္အားကိုကိုးၿပီးလဲဆိုးတယ္....ဦးမုန္းမာန္မင္းျမတ္ဆိုတာနာမည္ႀကီးထိပ္တန္းစီးပြားေရးပညာရွင္ဘဲေလ။စီးပြားေရးေလာကထဲကေကာင္ေတြမွန္သမွ်ဒယ္ဒီအေၾကာင္းမသိတာမရွိၾကဘူး။
အကို႔အားအိမ္ကိုအျမန္ဆြဲေခၚလာကာဧည့္ခန္းထဲကဆိုဖာေပၚထိုင္ခိုင္းလိုက္ကာသူကေတာ့မတ္တပ္ရပ္ကာခါးေထာက္ထားလို႔...
" ဒီမွာထိုင္...သူတို႔ကိုျပန္ခံမလုပ္တတ္ဘူးလား...အကို႔မွာလက္မပါဘူးလား...အဲ့ေကာင္ကဘယ္သူလဲသိလား သူကေမွာင္ခိုဂိုဏ္းကလူရဲ႕သား...အကိုကိုဘာမဆိုလုပ္သြားလို႔ရတယ္ အဆိုးဆုံးအကို႔ကိုအပိုင္ေတာင္..."
" ဟင့္...အီးဟီးးး "
ေျပာေနရင္းငိုလာသည့္အကိုေၾကာင့္ဆိုင္းသူ႕စကားေတြမွားသြားေၾကာင္းရိပ္မိသည္။ေသစမ္းဒီပါးစပ္ကေတာ့စည္းကိုမေစာင့္ဘူး...
" ဟင့္...ပါးပါးးး အီးဟီးးး "
" အကိုႏြယ္ရယ္ကြၽန္ေတာ္မွားပါတယ္မငိုပါနဲ႕ေတာဗ်ာ..."
" အီးဟီးးး ဟင့္ "
" သားဘာျဖစ္လို႔လဲပါးပါးကိုေျပာ....ပါးပါးကိုေျပာ..."
" ဒယ္ဒီကိုေျပာသားဘာျဖစ္လဲ..."
ေခတ္ေနာက္ေဖးမွာဟင္းခ်က္ေနရင္းသားေလးအသံေၾကာင့္ေျပးထြက္လာကာလူႀကီးလဲအေပၚထပ္ကေနအသည္းအသန္ဆင္းလာေလသည္။
" ဆိုင္းအကို႔ကိုဘာေျပာလိုက္တာလဲ..."
" သားဘာမွမေျပာပါဘူး သူ႕ကိုႏွောင့္ယွက္ေနတဲ့လူေတြကိုျပန္မခ်တတ္ဘူးလားဘဲေျပာတာ..."
" ဟင္းးးမင္းကေတာ့ေလ သားႏြယ္မငိုရဘူးေလ...."
" အီးဟိးးးကိုကို...ကိုကိုဆိုအဲ့လိုမေျပာဘူး အီးဟီးးး "
ဟုတ္တာေပါ့ သူ႕ကိုကိုကသူ႕ကိုအၿမဲကာကြယ္ေပးတယ္။လုံးဝအခုလိုျပန္ခ်ပါလားဘာညာမေျပာဘူး...သားဆိုင္းရယ္ဘာလို႔ဒဏ္ရာကိုသြားဆြရတာလဲ။
" မငိုရဘူးေလ ကိုကိုကျပန္လာေတာ့မဲ့ဟာကို..."
" အီးဟိးးးလိမ္တယ္...ကိုကိုကလိမ္တယ္ "
သားျဖစ္သူကိုေခ်ာ့ျမဴေပမဲ့လဲဆက္ငိုေနတာေၾကာင့္ေခတ္ေကာမုန္းမာန္ေကာတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာသာေခါင္းခါမိသည္။ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘယ္ေတာ့မွၿပီးမွာလဲေနာ္....
.
.
.
.
.
" အင္း ေကာင္းတာေပါ့...မပူနဲ႕ငါကကတိတည္ပါတယ္ကြာ...အင္းပါ...."
မုန္းမာန္ဖုန္းေျပာေနရင္းေဘးကိုကေလးငယ္ေရာက္လာတာေၾကာင့္ဖုန္းအျမန္ခ်လိဳက္ကာကေလးငယ္ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့စိတ္ညစ္ေနပုံေပၚတဲ့ကေလးငယ္အားေတြ႕လိုက္ရသည္။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲကေလး..."
" အကိုသစ္ကူးကျပန္မလာေသးဘူးလား...သားေလးကသူမရွိရင္မျဖစ္ဘူးေလ "
" ဟင္းးးသစ္ကူးလဲမအားလို႔ေနမွာေပါ့ကြာ...ဘာမွစိတ္ညစ္မေနနဲ႕ကိုယ္တို႔အေၾကာင္းဘဲေတြး..."
" ဘာအေၾကာင္းေတြးရမွာလဲ "
" ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ..."
" အင္းးခင္မ်ားကေတာ့ေလေသေတာ့မယ္..."
ေခတ္အခုထိစကားတတ္ေနတုန္းျဖစ္တဲ့အဖိုးႀကီးရဲ႕ရင္ဘတ္အားလက္သီးေသးေသးေလးျဖင့္ခပ္ဖြဖြထိုးလိုက္သည္။တကယ္ပါလူႀကီးဟာေလအသက္သာႀကီးလာတာလုံးဝမအိုလာဘူး..ဘာလဲသူက်ေတာ့အသက္ႀကီးလာၿပီးလူႀကီးက်ေတာ့၃၀မွာရပ္ေနသလိုဘဲ႐ုပ္ကိုက....
" လူႀကီး..."
" ဗ်ာ..."
" ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္လူႀကီးကေခ်ာေနတုန္းဘဲ..."
" ဟုတ္လား...ခ်ီးက်ဴးတယ္ဆိုေတာ့ဘာမ်ားလိုခ်င္လို႔ပါလဲခင္မ်..."
" ေနာက္လက်သားႏြယ္ေမြးေန႕မွတ္လား...သားႏြယ္၁၉ႏွစ္ျပည့္ေလ...ပြဲႀကီးႀကီးလုပ္ၾကရေအာင္..."
" အင္းကိုယ္လဲအဲ့တာကိုစဥ္းစားေနတာသားႏြယ္အတြက္စပရိုက္လုပ္ေပးဖို႔လဲစဥ္းစားထားတယ္..."
စပရိုက္ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ေခတ္မ်က္လုံးေလးေတြျပဴးကာသိခ်င္စိတ္ေတြေတာင္ျဖစ္လာသည္။
" ကြၽန္ေတာ့္ကိုေကာေျပာျပလို႔ရလား..."
" မရဘူးဒါကအားလုံးအတြက္စပရိုက္ျဖစ္သြားမွာ...အင္းးးေတြးၾကည့္မိေတာ့ကေလးကိုယ့္ကိုအာဘြားမေပးတာနာရီဝက္ရွိၿပီ..."
" ခင္မ်ားကိုကြၽန္ေတာ္သားႏြယ္မေရာက္ခင္တုန္းကေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေပးခဲ့ၿပီေလ..."
ေခတ္ေျဗာင္လာလိမ္ေနတဲ့လူႀကီးအားပါးေလးေတြရဲကာေျပာလိုက္ေတာ့ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လာလို႔ဆိုလာျပန္သည္။
" ဒါေပမဲ့ကိုယ္လဲမင္းကိုျပန္လုပ္ေပးခဲ့တယ္ေလ..."
" ခင္မ်ား...ၿခံထဲမွာဆိုေပမဲ့ေနရာတိုင္းမွာနားရွိတယ္ေနာ္..."
" ဘာျဖစ္လဲ လင္မယားေတြမုန့္လင္မယားလုပ္တမ္းကစားတာဘဲဘာရွက္စရာရွိလို႔လဲ..."
" ခင္မ်ားကေတာ့တကယ့္ကိုေျပာေလကဲေလဘဲ စိတ္ဆိုးၿပီေနာ္..."
" စတာပါဗ်ာ...စိတ္ေတာ္မဆိုးပါနဲ႕ ကိုယ့္ေယာက်ာ္းကခ်စ္လို႔စတာကို..."
လက္ကေလးပိုက္ကာႏႈတ္ခမ္းဆူသြားေသာျမတ္နိုးရသူေလးကိုမုန္းမာန္ေပြ႕ဖက္ကာပါးကေလးကိုနမ္းလို႔ေခ်ာ့ရေလသည္။ကိုယ္တို႔ဘဝႀကီးကေအးခ်မ္းလိုက္တာ...ကေလးငယ္ရယ္။
ေမြးေန႕နီးလာတိုင္းႏြယ္ဟာအၿမဲလိုလိုၿငိမ္ေနတတ္တယ္။သူ႕ေဘးနားမွာတစ္စုံတစ္ေယာက္မရွိဘူးဆိုတဲ့အေတြးကတကယ့္ကိုေတြးၾကည့္ရင္ေသေစနိုင္တဲ့အထိနာက်ဥ္ေစတယ္...
" သားႏြယ္မေပ်ာ္ဘူးလား..."
ပြဲတက္ဝတ္စုံအျဖဴေလးအားဝတ္ဆင္ထားတဲ့ပါးပါးကအနားကိုေရာက္လာကာေမးတေၾကာင့္မေပ်ာ္ေပမဲ့လဲႏြယ္ၿပဳံးရယ္လို႔။
" ေပ်ာ္ပါတယ္ပါးပါးရဲ႕ နည္းနည္းလူမ်ားေတာ့ေနရခက္လို႔ပါ..."
" ဟက္!! သားကသာေနရခက္ေနတာဟိုေမ်ာက္ေလာင္းေလးကိုၾကည့္ပါအုံး..."
ပါးပါးကႏြယ့္ေနာက္ေက်ာဘက္ကိုေမးေငါ့ျပလာတာေၾကာင့္ႏြယ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေကာင္မေလးေတြျဖင့္ၿပဳံးရယ္ကာစကားေျပာေနတဲ့ဆိုင္းေၾကာင့္ႏြယ္တစ္ခ်က္ၿပဳံးမိသည္။ဒီေကာင္ေလးေတာ္ေတာ္အ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီဘဲ...
အိမ္ရဲ႕ၿခံႀကီးကႀကီးတာမို႔ႏြယ့္ရဲ႕ေမြးေန႕ပြဲအားအိမ္မွာသာလုပ္ေလ့ရွိသည္။အရမ္းပြဲဆူရင္မႀကိဳက္တဲ့ႏြယ့္အေၾကာင္းသိတာမို႔ဒယ္ဒီကမိတ္ေဆြေတြကိုယ္သာေခၚဖိတ္သည္။ဒါေပမဲ့အဲ့မိတ္ေဆြေတြကပြဲထဲအျပည့္ဘဲ။
ဒီအခ်ိန္ေဘးမွာကိုကိုရွိေနသင့္တာမွတ္လား...ကိုကိုကညာတယ္လူလိမ္ ျပန္လာမယ္ဆိုၿပီး၆ႏွစ္ေတာင္ၾကာသြားၿပီ။အခုထိဖုန္းေလးေတာင္တစ္ခ်က္မဆက္ဘူး...
" သားႏြယ္..."
" ဗ်ာဒယ္ဒီ.."
" ဒယ္ဒီသားအတြက္စပရိုက္တစ္ခုစီစဥ္ထားတယ္...ေခတ္သားႏြယ္မ်က္လုံးေတြကိုဒီပိတ္စနဲ႕စည္းေပးလိုက္..."
" ဟုတ္..."
ေခတ္သူ႕ဆီေပးလာေသာအမဲေရာင္အစေလးအားယူလို႔ခုံမွာထိုင္ေနတဲ့သားႏြယ္ေနာက္ကိုသြားကာသားႏြယ္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကိုကာကအဝတ္မဲေလးျဖင့္စည္းေပးလိုက္သည္။
" ဒယ္ဒီ့လက္ကိုဆြဲထား..."
" ဘယ္ေခၚသြားမလို႔လဲဒယ္ဒီ..."
ဟိုစမ္းဒီစမ္းျဖစ္ေနတဲ့သားရဲ႕လက္တစ္ဖက္ကိုမုန္းမာန္ဆြဲကိုင္ကာပြဲအလယ္ေလာက္ကိုေခၚလာလိုက္သည္။အစီအစဥ္အတိုင္းပြဲကမီးလုံးေတြဟာပိတ္သြားလို႔သားႏြယ္ရွိရာဆီကိုသာအလင္းေတြေရာက္လာေလသည္။
" ဒီမွာရပ္ေနေနာ္..."
" ဒယ္ဒီဘယ္သြားမလို႔လဲ..."
ႏြယ္သူ႕လက္အားလႊတ္ကာတစ္ေနရာရာကိုထြက္သြားေသာဒယ္ဒီအားလိုက္ဆြဲေပမဲ့မဖမ္းမိ။အဝတ္စကအမဲမို႔ဘာမွမေတြ႕ရတာေၾကာင့္ႏြယ္ထိုေနရာမွာသာေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနမိသည္။ပြဲတစ္ခုလုံးအပ္က်သံေတာင္မထြက္...ေနာက္ဆုံးအနားကိုေျဖးေျဖးခ်င္းေရာက္လာတဲ့အသံတစ္ခု။
ပြဲထဲကလူေတြဟာလဲအံ့ၾသကာေခတ္ဆိုထေအာ္မိမလို႔ျဖစ္တာေၾကာင့္မုန္းမာန္မွာပါးစပ္အားလက္ျဖင့္အုပ္လို႔တိတ္ေနရန္ေတာင္းပန္လိုက္ရသည္။
တေျဖးေျဖးအနားကိုကပ္လာတဲ့ေျခသံေၾကာင့္ႏြယ္အေနာက္ကိုနဲနဲဆုပ္မိတယ္။ဒါေပမဲ့ႏွာေခါင္းထဲကိုဝင္လာတဲ့ေရေမႊးနံတစ္ခု...ရင္းႏွီးေနတဲ့အနံေၾကာင့္ႏြယ္အေရွ႕ကိုတိုးသြားကာဟိုစမ္းဒီစမ္းလုပ္လိုက္သည္။
" ကိုကိုလားဟင္..."
မ်က္ႏွာရွိတဲ့ေနရာကိုလက္ကေရာက္သြားလို႔ပါးျပင္ေတြအားပြတ္သပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ရင္ထဲဒိုင္းခနဲ။
လက္ေတြဟာအေရွ႕ကဘယ္ကလူမွန္းမသိတဲ့လူရဲ႕ရင္ဘတ္ေတြကိုအုပ္ကိုင္လို႔။တုန့္ရီေနတဲ့လက္ေတြဟာသူမ်ားလားဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႕...မေနနိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံးႏြယ္သူ႕မ်က္လုံးေပၚကအဝတ္စကိုဆြဲဖယ္လိုက္တဲ့အခါျမင္လိုက္ရတဲ့မ်က္ႏွာတစ္ခု။
" ဟင့္ ကိုကို..."
ဟုတ္တာေပါ့သူ႕ေရွ႕ကေနသူ႕အားၿပဳံးျပေနတဲ့ကိုကို။ေလာင္းကုတ္အညိုေရာင္ႀကီးကိုဝတ္ဆင္ထားတဲ့ကိုကိုကေခ်ာေမာေနတုန္း...
" အင့္...အီးဟီးးးကိုကို လြမ္းေနခဲ့တာ..."
ရင္ခြင္ထဲအားငယ္ငယ္ကလိုေျပးဝင္လာတဲ့ကေလးငယ္အားအရင္ကအတိုင္းသစ္ကူးေထြးေပြ႕လိုက္သည္။ကေလးငယ္ရဲ႕ေမြးေန႕ဆိုတာသိတာေၾကာင့္ဦးေလးရဲ႕စီစဥ္ေပးတဲ့ေလယာဥ္ျဖင့္အျမန္ျပန္လာခဲ့ရျခင္း။
" ေျဖာင္းးးေျဖာင္းးး "
" အားက်စရာဘဲ..."
" ဟုတ္ပ.."
သစ္ကူးနဲ႕ေမြးေန႕ရွင္ဖက္ေနၾကတာကိုၾကည့္ကာပြဲထဲကလူေတြအားလုံးေပ်ာ္႐ႊင္ကာလက္ခုပ္ေတြထတီးၾကလို႔။ေခတ္နဲ႕မုန္းမာန္လဲေပ်ာ္ရပါသည္။
" ဟင့္အီးဟိးးး ကိုကို႔ကိုအရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာ...လူဆိုးႀကီးလိမ္တယ္ ၆ႏွစ္ေတာင္ခြဲခဲ့တာအီးဟီးးး "
ရင္ဘတ္အားငိုယိုကာလက္သီးေသးေသးေလးေတြျဖင့္လာထုသူရဲ႕လက္ေတြကိုသစ္ကူးျပန္ဆုပ္ကိုင္ကာၿပဳံးရယ္လို႔...
" ကိုကိုျပန္လာၿပီ...ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွမခြဲေတာ့ဘူးကတိေပးတယ္ ဒီအေတာအတြင္းကိုကိုဘယ္ေလာက္သတိရလဲႏြယ္သိလား...ကိုကို႐ူးမလိုဘဲ..."
" ဟင့္ကိုကိုမရွိေတာ့ႏြယ့္ကိုအနိုင္က်င့္ၾကတယ္အီးဟီးးး "
ကယ္တင္သူေရာက္လာတာနဲ႕စုထားတဲ့မ်က္ရည္လုံးေတြကိုထလေဟာထုတ္ေနသူေလးေၾကာင့္သစ္ကူးရယ္သာရယ္မိသည္။
" အကိုသစ္ကူးကြၽန္ေတာ့္အတြက္ဘာပါလဲ..."
" ပါပါ့ ဒါနဲ႕ဆိုင္းေလးေကာမေတြ႕ပါလား..."
" ဆိုင္းေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးအကိုသစ္ကူးေရ ဆိုင္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ဆိုင္းႀကီး "
ေနာက္ေက်ာဘက္ကထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္သစ္ကူးလွည့္ၾကည့္မိေတာ့အံ့ၾသသြားသည္မွာအမွန္။ဒီကေလးဖြံ႕ၿဖိဳးတာျမန္လွခ်ည္လား။
" အံမယ္ဆိုင္း...လူေကာင္ေတြဘာေတြႀကီးလာလို႔ပါလား...မင္းႏြယ့္ကိုအနိုင္က်င့္ေသးလားေျပာ..."
" အယ္မဟုတ္တာ လာတာနဲ႕ျပႆနာရွာၿပီဟြန့္..."
" ကဲကဲအလြမ္းသယ္လိုက္ၾကအုံး လာကေလးကိုယ္နဲ႕လာသာေဆာင္သြားမယ္..."
မုန္းမာန္ကေလးေတြအားထားခဲ့ကာအေပၚထပ္ကလသာေဆာင္ရွိရာကိုေခတ္အားဆြဲေခၚလာလိုက္သည္။
" အသာလုပ္ပါလူႀကီးရာ..."
" ကေလးအဲ့မွာရပ္ေနေနာ္...ခနေလး "
ေခတ္သူ႕ေရွ႕ကေနစိတ္လႈပ္ရွားေနေသာလူႀကီးေၾကာင့္မ်က္စိပင္ေနာက္လာေလသည္။သူေျပာတဲ့အတိုင္းေခတ္ေနရာမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္လို႔လူႀကီးကိုၿပဳံးသာၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ထိုစဥ္ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကေနတစ္ခုခုကိုထုတ္ေနတာေၾကာင့္ေခတ္စိတ္ဝင္တစားလိုက္ၾကည့္မိေတာ့သူ႕မ်က္လုံးေရွ႕ကိုေရာက္လာတဲ့ဆြဲႀကိဳးေလးတစ္ကုံး။စိန္တစ္ပြင့္ထဲနဲ႕အေတာ့္ကိုလွတဲ့ဆြဲႀကိဳးေလးေၾကာင့္ေခတ္အံ့ၾသမိသည္။
" လူႀကီးဒါက..."
" Happy Anniversaryပါကေလးငယ္ ကိုယ္တို႔အိမ္ေထာင္သကိတမ္း၇ႏွစ္ျပည့္သြားၿပီ...လာဘ္႐ႊင္ဂဏန္းေလး၇ကစလို႔ေနာင္ႏွစ္ေတြထိအတူတူေပါင္းဖက္ၾကမယ္ေနာ္..."
" ဟင့္ေပ်ာ္လိုက္တာလူႀကီး....ကြၽန္ေတာ္ငိုမိေတာ့မွာဘဲ.."
မုန္းမာန္သူ႕အားလာေျပးဖက္တဲ့ကေလးငယ္ရဲ႕လည္ပင္းေလးကိုဆြဲႀကိဳးေလးဆြဲေပးလို႔ကေလးငယ္အားရင္ခြင္ထဲကေနထုတ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကိုတစ္ခ်က္ငုံ႕နမ္းလိုက္သည္။
" မြ....အရမ္းခ်စ္တယ္ေနာ္ကေလးငယ္ ကိုယ့္ႏွလုံးသားႀကီးကြဲေၾကသြားမတက္ခ်စ္တယ္ "
" ဟင့္ကြၽန္ေတာ္ေရာဘဲအရမ္းခ်စ္တယ္ အရမ္းအရမ္းကို ဟင့္ "
" ေဖ်ာင္းးး ေဖ်ာင္းး "
ေခတ္စကားသံအဆုံးေကာင္းကင္ေပၚကိုမီးရႉးမီးပန္းေတြလြင့္ပ်ံလာကာအသဲပုံေတြေခတ္နာမည္အစအဂ္လိပ္လိုေတြ မုန္းမာန္ရဲ႕နာမည္အစေတြျဖင့္ေကာင္းကင္ႀကီးဟာအေတာ့္ကိုလွလို႔။
" ဟက္ေကာင္ျမန္ျမန္လုပ္ေလ..."
" ေအးပါကြာ..."
အေရွ႕ကလူေတြကေတာ့ေပ်ာ္ျမဴးကာမီးရႈးမီးပန္းေတြၾကည့္ေနၾကေပမဲ့အိမ္ေနာက္ေဖးကၿဖိဳးေဇာ္နဲ႕ၾကည္သာကေတာ့မီးရႈးမီးပန္းေတြကိုမရပ္မနားပစ္ေပးေနရေလသည္။ခ်ီးးးသူငယ္ခ်င္းေကာင္းမႈ႕ေၾကာင့္ေမြးေန႕ပြဲလာတာကိုေနာက္ေဖးမွာမီးရႈးမီးပန္းလာပစ္ေနရတယ္လို႔...
" ကိုယ္မင္းေဘးမွာရိုးေျမက်တဲ့အထိေနသြားပါရေစကေလးငယ္..."
" ကြၽန္ေတာ္ေရာပါဘဲ ေနမင္းႀကီးရွိေနသ၍ေနၾကာဟာဘယ္ေတာ့မွထြက္မသြားပါဘူး..."
" အရမ္းခ်စ္တယ္ေနာ္ကေလးငယ္..."
ေမြးေန႕ပြဲေလးဟာေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြနဲ႕ျပည့္လို႔ေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ့ေခတ္နဲ႕မုန္းမာန္တို႔အတြဲေတြ႕ကစအလြမ္းသယ္ေနတဲ့သစ္ကူးနဲ႕ႏြယ္စကီေလးေတြျဖင့္ၾကဴေနတဲ့ဆိုင္းတို႔ဟာကိုယ္ပိုင္ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေလးေတြျဖင့္။
မင္းမွာရည္းစားမရွိလို႔လား...မပူပါနဲ႕မင္းမွာသူငယ္ခ်င္းရွိရင္ျပည့္စုံၿပီ။သူ႕ကိုလင္ရွာေပးလိုက္ ၿပီးရင္မင္းေက်းဇူးေတြကိုဆပ္ခိုင္းဖို႔သူေမြးတဲ့သားကိုသာယူလိုက္...ေလာကႀကီးမွာရည္းစားမရွိတဲ့လူဆိုတာမရွိပါဘူး...ရွိခ်င္လဲရွိမွာေပါ့ငါကေတာ့ငါ့ေယာက်ာ္းရွိတယ္။
ၿပီးပါၿပီ
ဆက္ေရးေပးဖို႔စဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ဒီficကအဓိကလူေတြကိုရည္ၫႊန္းထားတာမို႔အဓိကလူေတြနဲ႕ဘဲအဆုံးသတ္ျပရေစ။အပိုင္းအစ အလယ္အဆုံးစီးေမ်ာ္ေပးတဲ့ကေလးတို႔ကိုလဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္..reviewလွလွေလးေတြေပးဖို႔လဲေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ျပန္ဆုံၾကမယ္ေနာ္
အားလုံးခ်စ္တဲ့ Boin.....
.
.
.
.
.
.