ရောင်ဖျော့ဖျော့အခန်းလေးထဲ ပြန်နိုးလာချိန်ထယ်
ယောင်းဦးနှောက်တစ်ခုလုံးဟာလာဟင်းလင်း။
ထိုးကိုက်မူးဝေနေသောခေါင်းနဲ့အတူသူ့ခြေတွေ
လက်တွေကလည်းအားအင်မဲ့လှစွာ။မေ့သွားတာပဲ...ဂျောင်ကုသတင်းကြားကြားပြီးခြင်းစိတ်ခံစား
ချက်ဝမ်းနည်းမူ့တွေကိုဘယ်လိုမှထိန်းချုပ်မရ
တော့။ပစ္စုပန်နဲ့အဆက်အသွယ်ပြတ်ကာအတိတ်
အပိုင်းအစတစ်ခုတွင်အုတ်မူတ်ခွက်ကေနဲ့လူကြီး
မင်းဂျွန်ကိုရှာကြည့်ခဲ့ပါသေးတယ်။
"နင်နိုးလာပြီလား...ကိုကို"
အပြင်မှာမှောင်နေပြီးဟယ်ဝန်းကသူနိုးလာတဲ့
အချိန်ထိစောင့်စားပေးနေဟန်။ခေါင်းမငြိမ့်
ခေါင်းမခါကုတင်ပေါ်ကလူသေလိုပုံစံကြီးကြောင့်
ကင်မ်ဟယ်ဝန်းမျက်ဝန်းထောင့်တွေပိုနီလာရတယ်။သူ(မ) ပြောမှဖြစ်မှာ...ရင်ထဲကတစ်စို့နေတဲ့
အရာတွေကိုဖောက်ထုတ်ပစ်မှရမှာ။
"ခဏလေး..ငါတံခါးပြေးပိတ်ဦးမယ်"
ကင်မ်ဟယ်ဝန်းအပြေးအလွှားတံခါးသွားပိတ်
တယ်။ထို့နောက်ထယ်ယောင်းရှေ့ပြန်လာထိုင်ကာ
ဝါကျင့်ကျင့်စက္ကူခေါက်လေးကိုထုတ်ပြလာတယ်။
ထယ်ယောင်းမျက်လုံးလေးဝိုင်းကနဲ။သူကယောကျာ်းချင်းလိင်တူနှစ်သက်တယ်ဆိုတာမိသား
စုကိုမသိစေချင်ခဲ့ဘူး။ရှက်သည်ဆိုတာမျိုးမဟုတ်
ဘဲ..သူ့ကြောင့်မိသားစုတစ်ခုလုံးစိတ်ဆင်းရဲသော
ကရောက်မည်စိုးသောကြောင့်သာ။အခုတော့..
ကင်မ်ဟယ်ဝန်းကဘယ်လိုလုပ်။
"ပြန်...ပေး..."
"ငါဘာကိုပြန်ပေးရမှာလဲကိုကို၊နင်ချစ်သူကအဲ့
ကောင်ဂျွန်ဂျောင်ကုလား၊ငါဘယ်လောက်နင်ကို
လေးစားပြီးအထင်ကြီးခဲ့သလဲ၊ငါ့မျက်စိထဲမှာ
နင်ကအပြစ်အကင်းဆုံးလူသားကိုကိုရဲ့။ယော
ကျာ်းချင်းချစ်လဲ နင်ပျော်ရင်ပြီးရောဆိုပြီးငါ
ပါးစပ်ပိတ်ထားပေးလို့ရတယ်။အခုဟာက...
ဂျွန်ဂျောင်ကုကတိုင်းပြည်သစ္စာဖောက်ဆိုပြီး
ကြိုးစင်တက်ရတော့မှာ၊နင်သူ့ကိုမေ့ပစ်ရမယ်
ကိုကို၊နင်တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာငါအရမ်းစိုးရိမ်
တာပဲ..."
ကင်မ်ဟယ်ဝန်းအသံကခပ်အုပ်အုပ်။မျက်ရည်စီး
ကြောင်းနှစ်ဖက်ကသူ(မ)ပါးအို့အို့လေးပေါ်အထင်း
သား။အစ်ကိုလိင်တူကြိုက်နေလို့အပြစ်မမြင်ပါဘူး။ရာဇဝတ်သားတစ်ယောက်ကိုချစ်သူတော်
ထားလို့စိတ်ဒဏ်ရာရမှာပဲစိုးတာ။စိတ်ဓာတ်ပျော့
ပျောင်းနူးညံတဲ့အစ်ကိုက ဒီထိုးနှက်ချက်တွေကို
မခံနိုင်မှာပဲစိုးတာ။
"ငါပြောတာကြားလား၊နင်သူ့ကိုမေ့ပစ်ရမယ်ဟ၊
သူက အခုသေမိန့်ကျပြီးသား။ငါပြောတာနင်
သဘောပေါက်တယ်ဟုတ်....နင်ကောင်းကောင်း
မွန်မွန်အသက်ရှင်ပြီးလူတွေကိုသူ့အကြောင်းပြော
ပြနိုင်ရမယ်။သူ့အသက်နဲ့ရင်းခဲ့တဲ့တိုင်းပြည်သစ်
ကြီးပေါ်ပေါက်လာတဲ့အခါ လူတွေအားလုံးဂျောင်
ကုကိုကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောလိမ့်မယ်။နင်
ကသူဖန်တီးပေးတဲ့နေ့သစ်လေးကိုအကျိုးရှိရှိ
အသုံးချပေးရုံပဲ...သူ့ကိုနောက်ဆံတင်းအောင်
မလုပ်စမ်းပါနဲ့ကိုကို။သူကအဲ့အဆုံးသတ်ကို
နင့်ထက်ပိုသိပြီးသားပါ..."
တရူံ့ရူံ့ငိုနသောထယ်ယောင်းကိုယ်လုံးလေးကို
ပွေ့ဖက်နှစ်သိမ့်ရုံကလွဲဘာမှမတတ်နိုင်။ပြသနာ
တွေဒီထက်ပိုကြီးမထွားလာအောင်အဖေနဲ့အမေ
ကိုလည်းမသိစေချင်။သိသွားရင်...အစ်ကိုကိုခွင့်
လွှတ်ပါ့မလား။မခွင့်လွှတ်ရင်တောင်နာကျင်စေ
ဥိးမည်မို့ဒီအတိုင်းလေးသာအရာအားလုံးပြီးသွား
စေချင်ပါသည်။
"ငါ..သူ့ကိုချစ်တယ်...ဟယ်ဝန်း"
"ငါသိတယ်...ငါသိတယ်လို့"
"လွယ်လွယ်နဲ့မေ့လို့ရမှတော့အချစ်လို့ဘယ်
ခေါ်ပါ့မလဲ၊တစ်ခြားကွေကွင်းခြင်းဆိုရင်တောင်
ငါခံသာသေးတယ်၊အခုဟာက...ငါချစ်တဲ့လူတစ်
ယောက်လုံးကြိုးစင်တက်ရမှာ၊ငါရူးသွားလိမ့်
မယ်.. ဟယ်ဝန်း"
ဟယ်ဝန်း ထပ်ပြီးနှစ်သိမ့်မနေတတ်တော့။ သူ(မ)
လည်းတစ်ခါမှအချစ်ကိုမခံစားဖူး။ချစ်ခြင်းက
ဒီလောက်ထိပူလောင်စေရင်ဘယ်သောအခုမှ
အချစ်အားထိတွေ့ဖို့စိတ်ကူးမရှိတော့ပါ။အစ်ကို
လုပ်သူအား နှစ်သိမ့်ဖေးမရင်းထိုညအားကုန်လွန်
စေခဲ့သည်။မနက်မိုးလင်းမှမှေးကနဲထယ်ယောင်း
ပြန်အိပ်သွားမှအခန်းထဲကထွက်လာခဲ့တော့၏ ။
မနက်ခင်းနေရောင်ပျိုပျို့သည်လွမ်းမောဖို့ကောင်း
ပြန်၏ ။ငှက်ကလေးတွေသည်ယနေ့ကျမှသီချင်း
မဆို။အရာအားလုံးဆိတ်ငြိမ်နေပြီးထိုဆိတ်ငြိမ်
မူ့ကြီးက အေးချမ်းမူ့မရှိတဲ့အပြင်ခြောက်ခြား
ဖို့ပင်ကောင်းသေး၏ ။ မေကြီးမေးလျှင်အစ်ကို
နေမကောင်းလို့နားနေသည်ကလွဲဘာမှမပြောဖြစ်။တော်သေးသည်က...အခုချိန်ထိ လက်ရှိအစိုးရက
ဂျွန်ဂျောင်ကုအားဖမ်းမမိခြင်းပင်။
ဂျောင်ကုကြောင့်စိတ်ထောင်းကိုယ်ကြေဖြစ်သွားတဲ့အစ်ကိုက လူမမာကြီးနဲ့ပင်မခြားတော့။အချိန်
ပြည့်အခန်းထဲလှဲကာငြိမ်နေတတ်တယ်။အရင်
ကလောက်ထမင်းတွေအများကြီးမစားတော့ပဲ
ဟယ်ဝန်းခြောက်ကျွေးချော့ကျွေးမှတစ်လုပ်နှစ်
လုပ်စ စားသည်။လာတုန်းကအကောင်းကြီး
ကောက်ကာငင်ကာလူမမာတစ်ယောက်လိုဖြစ်
သွားတဲ့အစ်ကိုထယ်ယောင်းရဲရောဂါဇစ်မြစ်ကို
သူတို့ရှာလို့မရကြ။အထူကုသမားတော်ကြီးတွေတောင်မှပေါ့လေ....
ဟယ်ဝန်းကတော့ကောင်းကောင်းသိပါတယ်။
ဒါကနှလုံးကွဲ ခြင်းဒါမှမဟုတ်ရင်ကွဲနာကျတယ်
ဆိုတာကိုပေါ့။အရင်လိုစာတိုက်ပုံးလေးတွေထဲအညိုရောင်စာအိတ်ကလေးရှိမနေတော့။အဲ့ပေးစာလေးတွေသာကိုကိုမြင်ရင်ရောဂါတစ်ဝက်
တော့သက်သာနိုင်ကောင်းပါရဲ့။
မနက်ပိုင်းတစ်ချိန်လုံးမေကြီးကအစ်ကိုထယ်ယောင်းနားရှိနေတတ်ပြီးညနေည ပိုင်း
ကျမှသာဟယ်ဝန်းရောက်ရောက်လာတတ်သည်။
"ဒီနေ့ရော...ဘာထူးလဲ"
"အခုချိန်အထိသူအဖမ်းမခံရသေးဘူး.."
ရင်အေးစေအောင်လိမ္မော်သီးအခွံခွာပေးရင်းအစိတ်ကလေးတွေအားထယ်ယောင်းလက်ထဲ
ကမ်းပေးလိုက်သည်။ အစ်ကိုမျက်နှာအနည်းငယ်
ကျသွားပေမဲ့ချောမောမူ့ကတစ်စက်ကလေးရယ်
မှလျှော့မသွား။အခန်းထဲရေဒီညိုလေးတစ်လုံသာဖွင့်ထားပြီး သတင်းဆိုးအားစောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ပုံ။
"နင်နဲ့အဖေပြသနာတက်သေးတယ်ဆို"
ဟယ်ဝန်းခေါင်းသာငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။
"အဆင်ပြေလား..."
"ပြေပါတယ်၊ညီမလေးကအဖေခွင့်ပြုချက်မရှိ
ဘဲစက်ရုံ စည်းကမ်းအချို့ကိုပြောင်းလဲပစ်လိုက်
လို့..."
ရယ်ကျဲကျဲလေးဆိုတာတဲ့ဟယ်ဝန်းရယ်။ကင်မ်
အိမ်ကသခင်မလေးကမာနကြီးတယ်၊ဗိုလ်ကျတယ်ဆိုပေမဲ့တစ်ခါတစ်လေ လည်းသူဖြစ်ချင်
တာလေးကိုဇွတ်တရွတ်လေးလုပ်တတ်သေးတယ်။
"ငါ့ကြောင့်နင်ပင်ပန်းသွားပြီ..."
"ပင်ပန်းတယ်ထင်ရင်...မြန်မြန်ကျန်းမာအောင်လုပ်
ပြီးပြန်လာခဲ့"
အသက်မပါတဲ့အပြုံးအရယ်ကြီးကြောင့်ဟယ်ဝန်း
ဘာစကားမှထပ်မဆိုတော့။အစ်ကိုစားဖို့လိမ္မော်
သီးလေးတွေအားဂရုတစ်စိုက်နွှားပေးပြီးသူ့(မ)
အစ်ကိုထယ်ယောင်းကလည်းရင်ပူလို့ထင်တစ်
မွှာပြီးတစ်မွှာယူစားသည်။
"သခင်လေး...အောက်မှာ တယ်လီဖုန်းလာနေပါ
တယ်"
ကျိုးနွံစွာပြောလာတဲ့အစေခံရယ်။
ထယ်ယောင်းမျက်ဝန်းလေးများသည်လဲ့ကနဲ။
"ဘယ်သူလို့ပြောလဲ..."
ဟယ်ဝန်းလှမ်းမေးလိုက်တော့အစေခံမိန်းမကြီး
က မသိပါဘူးတဲ့။ထယ်ယောင်းလက်ဖျား၊
ခြေဖျားလေးများမသိမသာအေးစက်လာတော့
သည်။ဂျောင်ကု...လူကြီးမင်းဂျွန်ဖုန်းဆက်လာ
တာလား။
"ဟယ်လို..."
"ယောင်းလားဟင်...အခုပြောနေတာကျုပ်ကလေး
လေးမလား"
ထယ်ယောင်းမျက်ရည်တွေပေါက်ကနဲ။
ဖုန်းထဲက ဂျောင်ကုအသံကအလောသုံးဆယ်နိုင်
ပြီးဖျော့တော့တော့။သူ့နူတ်ခမ်းပါးတွေတုန်ရီနေပြီးအတော်ကြာတဲ့အထိစကားမပြောနိုင်ပေမဲ့ရိူက်
သံလေးတွေကိုတော့တစ်ဖက်လူမကြားအောင်
မထိန်းထားနိုင်ရှာ။
"ငိုနေတာလား...မငိုပါနဲ့ဆိုဗျာ..."
ထယ်ယောင်းလေဘတက်မိပါ၏ ။အခုအချိန်
ဂျောင်ကုအသံလေးကိုကြားရုံမျှမတင်းတိမ်နိုင်။
လူတစ်ကိုယ်လုံးကိုအရှင်လတ်လတ်တွေ့ပြီးရင်
ခွင်ထဲပွေ့ဖက်ထားချင်ခဲ့တာ။သူကအရင်လို
ဆယ်ကျော်သက်ကောင်လေးရဲ့ခေါင်းလေးကိုပုတ်
ပြီး...ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး၊အားလုံးအဆင်ပြေသွား
ပြီလို့နှစ်သိမ့်ပေးချင်တာ။
ဂျောင်ကုကို..စစ်တပ်ထဲဝင်ခွင့်ပေးခဲ့တာ သူ့အမှား။ဘယ်တော့မှပြန်ပြင်လို့မရတော့မဲ့အမှား။
"ဂျွန်လူကြီးမင်း...အတွက်ဒီလိုဖြစ်စေတဲ့ပယောဂ
မှာကိုယ်ပါသွားလား"
"မဆိုင်တာကျုပ်လူ၊ ခင်ဗျားက ကျုပ်အတွက်
အလင်းရောင်လေးပါ။နှစ်ယောက်မရှိတဲ့အလင်း
ရောင်လေး။ကျုပ် ဒီအိမ်ကအစ်ကိုမင်ဟော့နဲ့အတူ
ထွက်ပြေးတော့ ခင်ဗျားလေးအဖေသူဌေးကြီးဘာ
လုပ်ခိုင်းလဲသိလား၊ကျွန်တောတို့ကိုအနောက်ကနေလိုက်ဖမ်းခိုင်းခဲ့တာ။အစ်ကိုမင်ဟော့က
အကြီးပီပီအဲ့လူတွေရန်က ကာကွယ်ရင်း ကျွန့်
တော့်ကိုရထားပေါ်တင်ပေးလိုက်တာ။ ဒါတွေ
သူဌေးကြီးက ခင်ဗျားလေးကိုပြန်မပြောဘူးမလား..အစ်ကိုမင်ဟော့ကခင်ဗျားလေးအဖေလက်
ချက်ကြောင့်သေ သွားပြီ..."
ဒီကိစ္စတွေထယ်ယောင်းမသိရိုးအမှန်ပါ။ထယ်
ယောင်းဆက်သွယ်တဲ့အချိန်မှာလည်းဂျောင်ကု
ကစစ်သင်တန်းရောက်နေပြီဆိုလို့နှစ်ယောက်လုံး
ဘေးကင်းလုံခြုံသည်ဟုထင်လိုက်ခြင်းသာ။အခု
တော့...ဒီလိုအဖြစ်ဆိုးကြီးရှိခဲ့တာ အခုထိမယုံ
နိုင်သေး။နောက်ပြီးအဲ့လိုဖြစ်အောင်လုပ်တဲ့သူက
အဖေတဲ့လေ။ဂျောင်ကုမုန်းသင့်ပါတယ်...ဒီအရင်း
ရှင်စနစ်ကြီးကိုမုန်းသင့်ပါတယ်။
"ငါ...ငါတောင်းပန်ပါတယ်..ဂျောင်ကု၊ငါ့အဖေ
ကြောင့်လေ..."
"ဟင့်အင်း မတောင်းပန်နဲ့။ခင်ဗျားလေးလုပ်တာ
မှမဟုတ်တာ၊ကလေးလေးက ဒီကမ္ဘာပေါ်အဖြူ
စင်ဆုံးပဲ။သွေးစွန်းခဲ့တဲ့ကိုယ့်လက်တွေနဲ့ထွေးပွေ့
ဖို့မတန်လောက်အောင်ကိုဖြူစင်တာ"
ထယ်ယောင်းဘက်ကဘာအသံမှမထွက်။
အရင်းရှင်စနစ်ကိုမုန်းပေမဲ့စနစ်ဆိုးကြီး၏ အောက်
မှအလှဆုံးသောပန်းတွေကိုယ်တော့သူတို့နှလုံးသားနဲ့ရင်းပြီးစိုက်ပျိုးခဲ့တယ်လေ။
"ဘာလို့ဖုံးကွယ်ခဲ့တာလည်း...."
"အဖြေကတော့ရှင်းရှင်းလေးပါ...ယောင်း၊ဖုံး
ကွယ်တယ်ဆိုတာထက်ပြောမထွက်ခဲ့တာ။
ကိုယ့်အကြောင်းသိသွားတာနဲ့မင်းစိုးရိမ်ပူပန်
ရပြီလေ။အေးချမ်းတဲ့ဘဝလေးကိုနှောင့်ယှက်
မိလို့နောက်တစ်ခါထပ်တောင်းပန်ပါတယ်။"
ကင်မ်ဟယ်ဝန်းကအခုထိမပြန်သေး။
ခပ်ဝေးဝေးမှာနေပြီးလူရိပ်လူခြေစောင့်ကြည့်ပေးစဲ။တအုံအုံနွေးနွေးလောင်ကျွမ်းနေမဲ့အစားဒီလို
ပေါက်ကွဲသွားတာ..စိတ်ဖြေသာရာရပါတယ်..
နှစ်ယောက်လုံးအတွက်။
"မင်းလည်းမတောင်းပန်နဲ့။မင်းကြောင့်ငါပျော်
ခဲ့ရတာတွေ၊အမှတ်တရတွေအများကြီး။တစ်ခုပဲ..မင်းငါ့ကိုကြိုဖွင့်ပြောခဲ့ရင်ဒီထက်ပိုပြီးမင်း
နာမှာအေးအတူပူအမျှအတူရှိပေးခဲ့မှာ။ဒီထက်
ပိုတဲ့လေးနက်မူ့တွေနဲ့မင်းကိုငါဂရုစိုက်ပေးခဲ့မှာ။
ငါမှားတာဂျောင်ကု၊ငါ့ချစ်သူဘာဖြစ်နေမှန်းမသိ
လောက်အောင်ကိုငါလူကဲခတ်ညံခဲ့တာ၊ငါမင်း
ကိုတွေ့ချင်တယ်.. ဂျောင်ကုရယ်၊နောက်ထပ်..
နောက်ထပ်ပြီးတော့လေ..."
ထယ်ယောင်းဆက်ပြီးစကားမပြောနိုင်တော့။
သူသိတယ်...ဒါ လူကြီးမင်းဂျွန်နဲ့သူနောက်ဆုံး
ဖုန်းလက်ခံစကားပြောခြင်းဆိုတာ။
ဒါပြီးရင်....ဘယ်သောအခါမှလူကြီးမင်းဂျွန်သည်
သူ့ဆီပြန်လာတော့မည်မဟုတ်။
"ထယ်ယောင်း...ကျုပ်စကားနားထောင်၊အချိန်
သိပ်မရှိတော့ဘူး၊အကယ်၍ ကျုပ်မရှိတော့ရင်
တောင်ပျော်ရွှင်အောင်ကြိုးစားနေပေးပါ။အချို
တွေလည်းသိပ်မစားနဲ့။အရက်လည်းမကြိုက်ရင်
ဘယ်တော့မှထပ်မသောက်နဲ့။ညဘက်စောင်ခြုံ
ပြီးအိပ်နော်....ခင်ဗျားပေးတဲ့အချစ်တွေ၊ဂရုစိုက်
ကြင်နာမူ့တွေက ကျွန်တော့်ဘဝအတွက်အကောင်း
ဆုံးလက်ဆောင်ပါပဲ"
"ဂျောင်ကု..."
"အွင်း....ကျုပ်မှာပြေးဖို့မြေမရှိတော့ဘူး..
ထယ်ယောင်း"
ထိုစကားပြောပြီးသည်နှင့်Ph လေးသည်လည်း
တီကနဲ ပြန်ကျသွားသည်။ph ကိုင်ထားသည့်
ထယ်ယောင်းလက်တွေသည်ဖရိုဖရဲ။ရင်ဘတ်
ထဲတင်းကျပ်ကာနာကျင်ခံစားမူကိုသူ့ဘယ်လိုမှ
ဆက်ပြီးအောင့်အီးမခံနိုင်တော့။
"ကိုကို....နင်သတိထားစမ်းပါဟာ၊ကိုကို...."
ဟယ်ယွန်းကလှေကားထစ်တွေအတိုင်းပြေးဆင်းကာ လှေကားထိပ်နားခွေခွေလေး လဲနေတဲ့သူ့အစ်ကိုပြေးထူသည်။ကံကောင်းသည်ကအလုပ်
သမားတွေပါရောက်လာပြီး အိပ်ယာထဲပို့ကာသမားတော်အမြန်ပင့်ကာကုစေတော့သည်။
နောက်တစ်နေ့မနက်မှာ..ရေဒီယိုကနေတစ်ဆင့်
သတင်းဆိုးတစ်ခုကိုထုတ်လွှင့်လာခဲ့တယ်။
မြင်းကွင်းပစ်ခတ်မူ့၊တစ်ခြားဝန်ကြီးချုပ်များ
သေစေနိုင်သည့်ပစ်မူ့များကျူးလွန်ခဲ့သည့်တရား
ခံဂျွန်ဂျောင်ကုအားနိုင်ငံပေါ်သစ္စာဖောက်မူ့ဖြင့်
ကြိုးမိန့်ပေးကာသေဒဏ်ချမှတ်စီရင်ခဲ့တယ်။
ထိုနေ့က ကင်မ်အိမ်တော်ရဲ့ရေဒီယိုတွေအားလုံး
ပိတ်ထားသည်မို့ဘာသတင်းမှတက်မလာ။ကင်မ်
ဟယ်ဝန်းတစ်ယောက်ထဲသာသိခဲ့ပြီးစိတ်မကောင်း
လွန်းလို့နောက်ကွယ်ကျိတ်ငိုခဲ့သေး၏ ။
ကိုကိုကတော့ထိုညကစပြီးနလံမထူနိုင်တော့။
ဒီအကြောင်းအရာတွေအားလုံးမိဘတွေသိသင့်သည့်အခြေအနေမို့သူ(မ)ပြောပြရန်သာဆုံးဖြတ်ထား
တော့တယ်။
သေမိန့်ကျတဲ့နေ့...ဘယ်သူမှမသိတဲ့အညတရသူရဲ
ကောင်းဟာကြိုးကွင်းထဲခေါင်းစွပ်ရင်းကမ္ဘာမြေ
ကြီးကနေတိတ်တဆိတ်ထွက်ခွာသွားတယ်။
လူ့ဘဝကခဏတာလေးတဲ့
နှင်းဆီကိုချစ်ခဲ့မိတာသံသရာစာမို့
နောက်တစ်ခေါက်...နီရဲရဲနှင်းဆီအသွင်ဖြင့်
ရွှေအိမ်စံအနားခစားချင်ပါသေးတယ်တဲ့။
ဒီသူရဲကောင်းရဲ့ ဆုတောင်းကို
နတ်ဘုရားတွေလစ်လျူရူကျတယ်။
ဒီတစ်ခေါက်ဆောင်းဝင်လို့မေပယ်လ်တွေကြွေ
ချိန်...ကျုပ်ထပ်မရောက်နိုင်တာသေချာသလောက်
ပေါ့ကျုပ်လူ။
ကင်မ်ဟယ်ဝန်းအခန်းထဲကထွက်သွားပြီမှထယ်ယောင်း မျက်လုံးလှပ်လှပ်လေးတွေပြန်ပွင့်လာတ
ယ်။အခူသူ့အနားမှာဘယ်သူမှမရှိိတော့။နာရီသံ
တစ်ဂျတ်ဂျတ်ကလွဲဘာမှမကြားရ။အခန်းထဲ
ဘယ်သူမှမရှိတာသေချာမှ.... ထယ်ယောင်း
အိမ်ကြီး၏ဝရံတာဘက်သို့ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။
ထို့နောက်ဝရံတာလက်တန်းဘောင်ပေါ်သို့တက်
ကာ လောကကြီးအားတစ်ချက်ငုံကြည့်တယ်။
လွတ်မြောက်ခြင်းကဒါပဲရှိတာမို့ကိုယ့်ကိုရွေး
ချယ်ခွင့်ပြုပါ....ဂျွန်။
မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ကာ..ခြေထောက်နှစ်ဖက်လေထဲလွင့်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ...ဟော..သူလွတ်
လပ်သွားပြန်ရော။
အပေါ်ထပ်ကပြုတ်ကျလာတဲ့ဘုံးကနဲအသံ ကြီး
ကြောင့်ပန်းခြံထဲစုစကားပြောနေတဲ့ကင်မ်မိသား
စုတစ်စုလုံးရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်သွားရပြီး
အပြေးအလွှားသွားကြည့်ကျတော့၏ ။
သူတို့၏အဖိုးတန်ကင်မ်လေးမှာ မြေကြီးပေါ်
ငြိမ်သက်စွာလဲလျှောင်းသွားပြီဖြစ်တယ်။ငြိမ်
သက်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေကပုံမှန်ထက်ငြိမ်းချမ်း
နေသယောင်။
အချစ်က...ဆိုးညံတဲလူ့အဖွဲ့အစည်းတွေကြား
ရှင်သန်ပေါက်ဖွားရင်း...အဆိပ်ဖြစ်စေခဲ့တယ်။
ထိုအဆိပ်က...ချစ်တဲ့သူတွေအတွက်
အရမ်းကိုချိုမြိန်ပါလေရဲ့။
နောင်သံသရာကျရင်ပေါင်းဖက်ချင်ပါသေး
တယ်...ကိုယ့်လူ။
Thank You For Rrading.
Votes Conments Rlအတွက်ကျေးဇူးပါ။
အမှားပါလည်းခွင့်လွှတ်ပါ။
TaeKook is real for me
Thinzar251
Next part is final
Zawggi
ေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အခန္းေလးထဲ ျပန္နိုးလာခ်ိန္ထယ္
ေယာင္းဦးႏွောက္တစ္ခုလုံးဟာလာဟင္းလင္း။
ထိုးကိုက္မူးေဝေနေသာေခါင္းနဲ႕အတူသူ႕ေျခေတြ
လက္ေတြကလည္းအားအင္မဲ့လွစြာ။ေမ့သြားတာပဲ...ေဂ်ာင္ကုသတင္းၾကားၾကားၿပီးျခင္းစိတ္ခံစား
ခ်က္ဝမ္းနည္းမူ႕ေတြကိုဘယ္လိုမွထိန္းခ်ဳပ္မရ
ေတာ့။ပစၥဳပန္နဲ႕အဆက္အသြယ္ျပတ္ကာအတိတ္
အပိုင္းအစတစ္ခုတြင္အုတ္မူတ္ခြက္ေကနဲ႕လူႀကီး
မင္းဂြၽန္ကိုရွာၾကည့္ခဲ့ပါေသးတယ္။
"နင္နိုးလာၿပီလား...ကိုကို"
အျပင္မွာေမွာင္ေနၿပီးဟယ္ဝန္းကသူနိုးလာတဲ့
အခ်ိန္ထိေစာင့္စားေပးေနဟန္။ေခါင္းမၿငိမ့္
ေခါင္းမခါကုတင္ေပၚကလူေသလိုပုံစံႀကီးေၾကာင့္
ကင္မ္ဟယ္ဝန္းမ်က္ဝန္းေထာင့္ေတြပိုနီလာရတယ္။သူ(မ) ေျပာမွျဖစ္မွာ...ရင္ထဲကတစ္စို႔ေနတဲ့
အရာေတြကိုေဖာက္ထုတ္ပစ္မွရမွာ။
"ခဏေလး..ငါတံခါးေျပးပိတ္ဦးမယ္"
ကင္မ္ဟယ္ဝန္းအေျပးအလႊားတံခါးသြားပိတ္
တယ္။ထို႔ေနာက္ထယ္ေယာင္းေရွ႕ျပန္လာထိုင္ကာ
ဝါက်င့္က်င့္စကၠဴေခါက္ေလးကိုထုတ္ျပလာတယ္။
ထယ္ေယာင္းမ်က္လုံးေလးဝိုင္းကနဲ။သူကေယာက်ာ္းခ်င္းလိင္တူႏွစ္သက္တယ္ဆိုတာမိသား
စုကိုမသိေစခ်င္ခဲ့ဘူး။ရွက္သည္ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္
ဘဲ..သူ႕ေၾကာင့္မိသားစုတစ္ခုလုံးစိတ္ဆင္းရဲေသာ
ကေရာက္မည္စိုးေသာေၾကာင့္သာ။အခုေတာ့..
ကင္မ္ဟယ္ဝန္းကဘယ္လိုလုပ္။
"ျပန္...ေပး..."
"ငါဘာကိုျပန္ေပးရမွာလဲကိုကို၊နင္ခ်စ္သူကအဲ့
ေကာင္ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုလား၊ငါဘယ္ေလာက္နင္ကို
ေလးစားၿပီးအထင္ႀကီးခဲ့သလဲ၊ငါ့မ်က္စိထဲမွာ
နင္ကအျပစ္အကင္းဆုံးလူသားကိုကိုရဲ႕။ေယာ
က်ာ္းခ်င္းခ်စ္လဲ နင္ေပ်ာ္ရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီးငါ
ပါးစပ္ပိတ္ထားေပးလို႔ရတယ္။အခုဟာက...
ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုကတိုင္းျပည္သစၥာေဖာက္ဆိုၿပီး
ႀကိဳးစင္တက္ရေတာ့မွာ၊နင္သူ႕ကိုေမ့ပစ္ရမယ္
ကိုကို၊နင္တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာငါအရမ္းစိုးရိမ္
တာပဲ..."
ကင္မ္ဟယ္ဝန္းအသံကခပ္အုပ္အုပ္။မ်က္ရည္စီး
ေၾကာင္းႏွစ္ဖက္ကသူ(မ)ပါးအို႔အို႔ေလးေပၚအထင္း
သား။အစ္ကိုလိင္တူႀကိဳက္ေနလို႔အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ရာဇဝတ္သားတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္သူေတာ္
ထားလို႔စိတ္ဒဏ္ရာရမွာပဲစိုးတာ။စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့
ေပ်ာင္းႏူးညံတဲ့အစ္ကိုက ဒီထိုးႏွက္ခ်က္ေတြကို
မခံနိုင္မွာပဲစိုးတာ။
"ငါေျပာတာၾကားလား၊နင္သူ႕ကိုေမ့ပစ္ရမယ္ဟ၊
သူက အခုေသမိန့္က်ၿပီးသား။ငါေျပာတာနင္
သေဘာေပါက္တယ္ဟုတ္....နင္ေကာင္းေကာင္း
မြန္မြန္အသက္ရွင္ၿပီးလူေတြကိုသူ႕အေၾကာင္းေျပာ
ျပနိုင္ရမယ္။သူ႕အသက္နဲ႕ရင္းခဲ့တဲ့တိုင္းျပည္သစ္
ႀကီးေပၚေပါက္လာတဲ့အခါ လူေတြအားလုံးေဂ်ာင္
ကုကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာလိမ့္မယ္။နင္
ကသူဖန္တီးေပးတဲ့ေန႕သစ္ေလးကိုအက်ိဳးရွိရွိ
အသုံးခ်ေပး႐ုံပဲ...သူ႕ကိုေနာက္ဆံတင္းေအာင္
မလုပ္စမ္းပါနဲ႕ကိုကို။သူကအဲ့အဆုံးသတ္ကို
နင့္ထက္ပိုသိၿပီးသားပါ..."
တ႐ူံ႕႐ူံ႕ငိုနေသာထယ္ေယာင္းကိုယ္လုံးေလးကို
ေပြ႕ဖက္ႏွစ္သိမ့္႐ုံကလြဲဘာမွမတတ္နိုင္။ျပသနာ
ေတြဒီထက္ပိုႀကီးမထြားလာေအာင္အေဖနဲ႕အေမ
ကိုလည္းမသိေစခ်င္။သိသြားရင္...အစ္ကိုကိုခြင့္
လႊတ္ပါ့မလား။မခြင့္လႊတ္ရင္ေတာင္နာက်င္ေစ
ဥိးမည္မို႔ဒီအတိုင္းေလးသာအရာအားလုံးၿပီးသြား
ေစခ်င္ပါသည္။
"ငါ..သူ႕ကိုခ်စ္တယ္...ဟယ္ဝန္း"
"ငါသိတယ္...ငါသိတယ္လို႔"
"လြယ္လြယ္နဲ႕ေမ့လို႔ရမွေတာ့အခ်စ္လို႔ဘယ္
ေခၚပါ့မလဲ၊တစ္ျခားေကြကြင္းျခင္းဆိုရင္ေတာင္
ငါခံသာေသးတယ္၊အခုဟာက...ငါခ်စ္တဲ့လူတစ္
ေယာက္လုံးႀကိဳးစင္တက္ရမွာ၊ငါ႐ူးသြားလိမ့္
မယ္.. ဟယ္ဝန္း"
ဟယ္ဝန္း ထပ္ၿပီးႏွစ္သိမ့္မေနတတ္ေတာ့။ သူ(မ)
လည္းတစ္ခါမွအခ်စ္ကိုမခံစားဖူး။ခ်စ္ျခင္းက
ဒီေလာက္ထိပူေလာင္ေစရင္ဘယ္ေသာအခုမွ
အခ်စ္အားထိေတြ႕ဖို႔စိတ္ကူးမရွိေတာ့ပါ။အစ္ကို
လုပ္သူအား ႏွစ္သိမ့္ေဖးမရင္းထိုညအားကုန္လြန္
ေစခဲ့သည္။မနက္မိုးလင္းမွေမွးကနဲထယ္ေယာင္း
ျပန္အိပ္သြားမွအခန္းထဲကထြက္လာခဲ့ေတာ့၏ ။
မနက္ခင္းေနေရာင္ပ်ိဳပ်ိဳ႕သည္လြမ္းေမာဖို႔ေကာင္း
ျပန္၏ ။ငွက္ကေလးေတြသည္ယေန႕က်မွသီခ်င္း
မဆို။အရာအားလုံးဆိတ္ၿငိမ္ေနၿပီးထိုဆိတ္ၿငိမ္
မူ႕ႀကီးက ေအးခ်မ္းမူ႕မရွိတဲ့အျပင္ေျခာက္ျခား
ဖို႔ပင္ေကာင္းေသး၏ ။ ေမႀကီးေမးလွ်င္အစ္ကို
ေနမေကာင္းလို႔နားေနသည္ကလြဲဘာမွမေျပာျဖစ္။ေတာ္ေသးသည္က...အခုခ်ိန္ထိ လက္ရွိအစိုးရက
ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုအားဖမ္းမမိျခင္းပင္။
ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကျဖစ္သြားတဲ့အစ္ကိုက လူမမာႀကီးနဲ႕ပင္မျခားေတာ့။အခ်ိန္
ျပည့္အခန္းထဲလွဲကာၿငိမ္ေနတတ္တယ္။အရင္
ကေလာက္ထမင္းေတြအမ်ားႀကီးမစားေတာ့ပဲ
ဟယ္ဝန္းေျခာက္ေကြၽးေခ်ာ့ေကြၽးမွတစ္လုပ္ႏွစ္
လုပ္စ စားသည္။လာတုန္းကအေကာင္းႀကီး
ေကာက္ကာငင္ကာလူမမာတစ္ေယာက္လိုျဖစ္
သြားတဲ့အစ္ကိုထယ္ေယာင္းရဲေရာဂါဇစ္ျမစ္ကို
သူတို႔ရွာလို႔မရၾက။အထူကုသမားေတာ္ႀကီးေတြေတာင္မွေပါ့ေလ....
ဟယ္ဝန္းကေတာ့ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။
ဒါကႏွလုံးကြဲ ျခင္းဒါမွမဟုတ္ရင္ကြဲနာက်တယ္
ဆိုတာကိုေပါ့။အရင္လိုစာတိုက္ပုံးေလးေတြထဲအညိုေရာင္စာအိတ္ကေလးရွိမေနေတာ့။အဲ့ေပးစာေလးေတြသာကိုကိုျမင္ရင္ေရာဂါတစ္ဝက္
ေတာ့သက္သာနိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။
မနက္ပိုင္းတစ္ခ်ိန္လုံးေမႀကီးကအစ္ကိုထယ္ေယာင္းနားရွိေနတတ္ၿပီးညေနည ပိုင္း
က်မွသာဟယ္ဝန္းေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။
"ဒီေန႕ေရာ...ဘာထူးလဲ"
"အခုခ်ိန္အထိသူအဖမ္းမခံရေသးဘူး.."
ရင္ေအးေစေအာင္လိေမၼာ္သီးအခြံခြာေပးရင္းအစိတ္ကေလးေတြအားထယ္ေယာင္းလက္ထဲ
ကမ္းေပးလိုက္သည္။ အစ္ကိုမ်က္ႏွာအနည္းငယ္
က်သြားေပမဲ့ေခ်ာေမာမူ႕ကတစ္စက္ကေလးရယ္
မွေလွ်ာ့မသြား။အခန္းထဲေရဒီညိုေလးတစ္လုံသာဖြင့္ထားၿပီး သတင္းဆိုးအားေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ပုံ။
"နင္နဲ႕အေဖျပသနာတက္ေသးတယ္ဆို"
ဟယ္ဝန္းေခါင္းသာၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"အဆင္ေျပလား..."
"ေျပပါတယ္၊ညီမေလးကအေဖခြင့္ျပဳခ်က္မရွိ
ဘဲစက္႐ုံ စည္းကမ္းအခ်ိဳ႕ကိုေျပာင္းလဲပစ္လိုက္
လို႔..."
ရယ္က်ဲက်ဲေလးဆိုတာတဲ့ဟယ္ဝန္းရယ္။ကင္မ္
အိမ္ကသခင္မေလးကမာနႀကီးတယ္၊ဗိုလ္က်တယ္ဆိုေပမဲ့တစ္ခါတစ္ေလ လည္းသူျဖစ္ခ်င္
တာေလးကိုဇြတ္တ႐ြတ္ေလးလုပ္တတ္ေသးတယ္။
"ငါ့ေၾကာင့္နင္ပင္ပန္းသြားၿပီ..."
"ပင္ပန္းတယ္ထင္ရင္...ျမန္ျမန္က်န္းမာေအာင္လုပ္
ၿပီးျပန္လာခဲ့"
အသက္မပါတဲ့အၿပဳံးအရယ္ႀကီးေၾကာင့္ဟယ္ဝန္း
ဘာစကားမွထပ္မဆိုေတာ့။အစ္ကိုစားဖို႔လိေမၼာ္
သီးေလးေတြအားဂ႐ုတစ္စိုက္ႏႊားေပးၿပီးသူ႕(မ)
အစ္ကိုထယ္ေယာင္းကလည္းရင္ပူလို႔ထင္တစ္
မႊာၿပီးတစ္မႊာယူစားသည္။
"သခင္ေလး...ေအာက္မွာ တယ္လီဖုန္းလာေနပါ
တယ္"
က်ိဳးႏြံစြာေျပာလာတဲ့အေစခံရယ္။
ထယ္ေယာင္းမ်က္ဝန္းေလးမ်ားသည္လဲ့ကနဲ။
"ဘယ္သူလို႔ေျပာလဲ..."
ဟယ္ဝန္းလွမ္းေမးလိုက္ေတာ့အေစခံမိန္းမႀကီး
က မသိပါဘူးတဲ့။ထယ္ေယာင္းလက္ဖ်ား၊
ေျခဖ်ားေလးမ်ားမသိမသာေအးစက္လာေတာ့
သည္။ေဂ်ာင္ကု...လူႀကီးမင္းဂြၽန္ဖုန္းဆက္လာ
တာလား။
"ဟယ္လို..."
"ေယာင္းလားဟင္...အခုေျပာေနတာက်ဳပ္ကေလး
ေလးမလား"
ထယ္ေယာင္းမ်က္ရည္ေတြေပါက္ကနဲ။
ဖုန္းထဲက ေဂ်ာင္ကုအသံကအေလာသုံးဆယ္နိုင္
ၿပီးေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့။သူ႕ႏူတ္ခမ္းပါးေတြတုန္ရီေနၿပီးအေတာ္ၾကာတဲ့အထိစကားမေျပာနိုင္ေပမဲ့ရိူက္
သံေလးေတြကိုေတာ့တစ္ဖက္လူမၾကားေအာင္
မထိန္းထားနိုင္ရွာ။
"ငိုေနတာလား...မငိုပါနဲ႕ဆိုဗ်ာ..."
ထယ္ေယာင္းေလဘတက္မိပါ၏ ။အခုအခ်ိန္
ေဂ်ာင္ကုအသံေလးကိုၾကား႐ုံမွ်မတင္းတိမ္နိုင္။
လူတစ္ကိုယ္လုံးကိုအရွင္လတ္လတ္ေတြ႕ၿပီးရင္
ခြင္ထဲေပြ႕ဖက္ထားခ်င္ခဲ့တာ။သူကအရင္လို
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းေလးကိုပုတ္
ၿပီး...ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး၊အားလုံးအဆင္ေျပသြား
ၿပီလို႔ႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္တာ။
ေဂ်ာင္ကုကို..စစ္တပ္ထဲဝင္ခြင့္ေပးခဲ့တာ သူ႕အမွား။ဘယ္ေတာ့မွျပန္ျပင္လို႔မရေတာ့မဲ့အမွား။
"ဂြၽန္လူႀကီးမင္း...အတြက္ဒီလိုျဖစ္ေစတဲ့ပေယာဂ
မွာကိုယ္ပါသြားလား"
"မဆိုင္တာက်ဳပ္လူ၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္အတြက္
အလင္းေရာင္ေလးပါ။ႏွစ္ေယာက္မရွိတဲ့အလင္း
ေရာင္ေလး။က်ဳပ္ ဒီအိမ္ကအစ္ကိုမင္ေဟာ့နဲ႕အတူ
ထြက္ေျပးေတာ့ ခင္ဗ်ားေလးအေဖသူေဌးႀကီးဘာ
လုပ္ခိုင္းလဲသိလား၊ကြၽန္ေတာတို႔ကိုအေနာက္ကေနလိုက္ဖမ္းခိုင္းခဲ့တာ။အစ္ကိုမင္ေဟာ့က
အႀကီးပီပီအဲ့လူေတြရန္က ကာကြယ္ရင္း ကြၽန့္
ေတာ့္ကိုရထားေပၚတင္ေပးလိုက္တာ။ ဒါေတြ
သူေဌးႀကီးက ခင္ဗ်ားေလးကိုျပန္မေျပာဘူးမလား..အစ္ကိုမင္ေဟာ့ကခင္ဗ်ားေလးအေဖလက္
ခ်က္ေၾကာင့္ေသ သြားၿပီ..."
ဒီကိစၥေတြထယ္ေယာင္းမသိရိုးအမွန္ပါ။ထယ္
ေယာင္းဆက္သြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္းေဂ်ာင္ကု
ကစစ္သင္တန္းေရာက္ေနၿပီဆိုလို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး
ေဘးကင္းလုံၿခဳံသည္ဟုထင္လိုက္ျခင္းသာ။အခု
ေတာ့...ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးႀကီးရွိခဲ့တာ အခုထိမယုံ
နိုင္ေသး။ေနာက္ၿပီးအဲ့လိုျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့သူက
အေဖတဲ့ေလ။ေဂ်ာင္ကုမုန္းသင့္ပါတယ္...ဒီအရင္း
ရွင္စနစ္ႀကီးကိုမုန္းသင့္ပါတယ္။
"ငါ...ငါေတာင္းပန္ပါတယ္..ေဂ်ာင္ကု၊ငါ့အေဖ
ေၾကာင့္ေလ..."
"ဟင့္အင္း မေတာင္းပန္နဲ႕။ခင္ဗ်ားေလးလုပ္တာ
မွမဟုတ္တာ၊ကေလးေလးက ဒီကမၻာေပၚအျဖဴ
စင္ဆုံးပဲ။ေသြးစြန္းခဲ့တဲ့ကိုယ့္လက္ေတြနဲ႕ေထြးေပြ႕
ဖို႔မတန္ေလာက္ေအာင္ကိုျဖဴစင္တာ"
ထယ္ေယာင္းဘက္ကဘာအသံမွမထြက္။
အရင္းရွင္စနစ္ကိုမုန္းေပမဲ့စနစ္ဆိုးႀကီး၏ ေအာက္
မွအလွဆုံးေသာပန္းေတြကိုယ္ေတာ့သူတို႔ႏွလုံးသားနဲ႕ရင္းၿပီးစိုက္ပ်ိဳးခဲ့တယ္ေလ။
"ဘာလို႔ဖုံးကြယ္ခဲ့တာလည္း...."
"အေျဖကေတာ့ရွင္းရွင္းေလးပါ...ေယာင္း၊ဖုံး
ကြယ္တယ္ဆိုတာထက္ေျပာမထြက္ခဲ့တာ။
ကိုယ့္အေၾကာင္းသိသြားတာနဲ႕မင္းစိုးရိမ္ပူပန္
ရၿပီေလ။ေအးခ်မ္းတဲ့ဘဝေလးကိုႏွောင့္ယွက္
မိလို႔ေနာက္တစ္ခါထပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
ကင္မ္ဟယ္ဝန္းကအခုထိမျပန္ေသး။
ခပ္ေဝးေဝးမွာေနၿပီးလူရိပ္လူေျခေစာင့္ၾကည့္ေပးစဲ။တအုံအုံႏြေးႏြေးေလာင္ကြၽမ္းေနမဲ့အစားဒီလို
ေပါက္ကြဲသြားတာ..စိတ္ေျဖသာရာရပါတယ္..
ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္။
"မင္းလည္းမေတာင္းပန္နဲ႕။မင္းေၾကာင့္ငါေပ်ာ္
ခဲ့ရတာေတြ၊အမွတ္တရေတြအမ်ားႀကီး။တစ္ခုပဲ..မင္းငါ့ကိုႀကိဳဖြင့္ေျပာခဲ့ရင္ဒီထက္ပိုၿပီးမင္း
နာမွာေအးအတူပူအမွ်အတူရွိေပးခဲ့မွာ။ဒီထက္
ပိုတဲ့ေလးနက္မူ႕ေတြနဲ႕မင္းကိုငါဂ႐ုစိုက္ေပးခဲ့မွာ။
ငါမွားတာေဂ်ာင္ကု၊ငါ့ခ်စ္သူဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိ
ေလာက္ေအာင္ကိုငါလူကဲခတ္ညံခဲ့တာ၊ငါမင္း
ကိုေတြ႕ခ်င္တယ္.. ေဂ်ာင္ကုရယ္၊ေနာက္ထပ္..
ေနာက္ထပ္ၿပီးေတာ့ေလ..."
ထယ္ေယာင္းဆက္ၿပီးစကားမေျပာနိုင္ေတာ့။
သူသိတယ္...ဒါ လူႀကီးမင္းဂြၽန္နဲ႕သူေနာက္ဆုံး
ဖုန္းလက္ခံစကားေျပာျခင္းဆိုတာ။
ဒါၿပီးရင္....ဘယ္ေသာအခါမွလူႀကီးမင္းဂြၽန္သည္
သူ႕ဆီျပန္လာေတာ့မည္မဟုတ္။
"ထယ္ေယာင္း...က်ဳပ္စကားနားေထာင္၊အခ်ိန္
သိပ္မရွိေတာ့ဘူး၊အကယ္၍ က်ဳပ္မရွိေတာ့ရင္
ေတာင္ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနေပးပါ။အခ်ိဳ
ေတြလည္းသိပ္မစားနဲ႕။အရက္လည္းမႀကိဳက္ရင္
ဘယ္ေတာ့မွထပ္မေသာက္နဲ႕။ညဘက္ေစာင္ၿခဳံ
ၿပီးအိပ္ေနာ္....ခင္ဗ်ားေပးတဲ့အခ်စ္ေတြ၊ဂ႐ုစိုက္
ၾကင္နာမူ႕ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဘဝအတြက္အေကာင္း
ဆုံးလက္ေဆာင္ပါပဲ"
"ေဂ်ာင္ကု..."
"အြင္း....က်ဳပ္မွာေျပးဖို႔ေျမမရွိေတာ့ဘူး..
ထယ္ေယာင္း"
ထိုစကားေျပာၿပီးသည္ႏွင့္Ph ေလးသည္လည္း
တီကနဲ ျပန္က်သြားသည္။ph ကိုင္ထားသည့္
ထယ္ေယာင္းလက္ေတြသည္ဖရိုဖရဲ။ရင္ဘတ္
ထဲတင္းက်ပ္ကာနာက်င္ခံစားမူကိုသူ႕ဘယ္လိုမွ
ဆက္ၿပီးေအာင့္အီးမခံနိုင္ေတာ့။
"ကိုကို....နင္သတိထားစမ္းပါဟာ၊ကိုကို...."
ဟယ္ယြန္းကေလွကားထစ္ေတြအတိုင္းေျပးဆင္းကာ ေလွကားထိပ္နားေခြေခြေလး လဲေနတဲ့သူ႕အစ္ကိုေျပးထူသည္။ကံေကာင္းသည္ကအလုပ္
သမားေတြပါေရာက္လာၿပီး အိပ္ယာထဲပို႔ကာသမားေတာ္အျမန္ပင့္ကာကုေစေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ..ေရဒီယိုကေနတစ္ဆင့္
သတင္းဆိုးတစ္ခုကိုထုတ္လႊင့္လာခဲ့တယ္။
ျမင္းကြင္းပစ္ခတ္မူ႕၊တစ္ျခားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ား
ေသေစနိုင္သည့္ပစ္မူ႕မ်ားက်ဴးလြန္ခဲ့သည့္တရား
ခံဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုအားနိုင္ငံေပၚသစၥာေဖာက္မူ႕ျဖင့္
ႀကိဳးမိန့္ေပးကာေသဒဏ္ခ်မွတ္စီရင္ခဲ့တယ္။
ထိုေန႕က ကင္မ္အိမ္ေတာ္ရဲ႕ေရဒီယိုေတြအားလုံး
ပိတ္ထားသည္မို႔ဘာသတင္းမွတက္မလာ။ကင္မ္
ဟယ္ဝန္းတစ္ေယာက္ထဲသာသိခဲ့ၿပီးစိတ္မေကာင္း
လြန္းလို႔ေနာက္ကြယ္က်ိတ္ငိုခဲ့ေသး၏ ။
ကိုကိုကေတာ့ထိုညကစၿပီးနလံမထူနိုင္ေတာ့။
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြအားလုံးမိဘေတြသိသင့္သည့္အေျခအေနမို႔သူ(မ)ေျပာျပရန္သာဆုံးျဖတ္ထား
ေတာ့တယ္။
ေသမိန့္က်တဲ့ေန႕...ဘယ္သူမွမသိတဲ့အညတရသူရဲ
ေကာင္းဟာႀကိဳးကြင္းထဲေခါင္းစြပ္ရင္းကမၻာေျမ
ႀကီးကေနတိတ္တဆိတ္ထြက္ခြာသြားတယ္။
လူ႕ဘဝကခဏတာေလးတဲ့
ႏွင္းဆီကိုခ်စ္ခဲ့မိတာသံသရာစာမို႔
ေနာက္တစ္ေခါက္...နီရဲရဲႏွင္းဆီအသြင္ျဖင့္
ေ႐ႊအိမ္စံအနားခစားခ်င္ပါေသးတယ္တဲ့။
ဒီသူရဲေကာင္းရဲ႕ ဆုေတာင္းကို
နတ္ဘုရားေတြလစ္လ်ဴ႐ူက်တယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ေဆာင္းဝင္လို႔ေမပယ္လ္ေတြေႂကြ
ခ်ိန္...က်ဳပ္ထပ္မေရာက္နိုင္တာေသခ်ာသေလာက္
ေပါ့က်ဳပ္လူ။
ကင္မ္ဟယ္ဝန္းအခန္းထဲကထြက္သြားၿပီမွထယ္ေယာင္း မ်က္လုံးလွပ္လွပ္ေလးေတြျပန္ပြင့္လာတ
ယ္။အခူသူ႕အနားမွာဘယ္သူမွမရွိိေတာ့။နာရီသံ
တစ္ဂ်တ္ဂ်တ္ကလြဲဘာမွမၾကားရ။အခန္းထဲ
ဘယ္သူမွမရွိတာေသခ်ာမွ.... ထယ္ေယာင္း
အိမ္ႀကီး၏ဝရံတာဘက္သို႔ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ထို႔ေနာက္ဝရံတာလက္တန္းေဘာင္ေပၚသို႔တက္
ကာ ေလာကႀကီးအားတစ္ခ်က္ငုံၾကည့္တယ္။
လြတ္ေျမာက္ျခင္းကဒါပဲရွိတာမို႔ကိုယ့္ကိုေ႐ြး
ခ်ယ္ခြင့္ျပဳပါ....ဂြၽန္။
မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္ကာ..ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ေလထဲလြင့္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ...ေဟာ..သူလြတ္
လပ္သြားျပန္ေရာ။
အေပၚထပ္ကျပဳတ္က်လာတဲ့ဘုံးကနဲအသံ ႀကီး
ေၾကာင့္ပန္းၿခံထဲစုစကားေျပာေနတဲ့ကင္မ္မိသား
စုတစ္စုလုံး႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားရၿပီး
အေျပးအလႊားသြားၾကည့္က်ေတာ့၏ ။
သူတို႔၏အဖိုးတန္ကင္မ္ေလးမွာ ေျမႀကီးေပၚ
ၿငိမ္သက္စြာလဲေလွ်ာင္းသြားၿပီျဖစ္တယ္။ၿငိမ္
သက္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကပုံမွန္ထက္ၿငိမ္းခ်မ္း
ေနသေယာင္။
အခ်စ္က...ဆိုးညံတဲလူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြၾကား
ရွင္သန္ေပါက္ဖြားရင္း...အဆိပ္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။
ထိုအဆိပ္က...ခ်စ္တဲ့သူေတြအတြက္
အရမ္းကိုခ်ိဳၿမိန္ပါေလရဲ႕။
ေနာင္သံသရာက်ရင္ေပါင္းဖက္ခ်င္ပါေသး
တယ္...ကိုယ့္လူ။
Thank You For Rrading.
Votes Conments Rlအတြက္ေက်းဇူးပါ။
အမွားပါလည္းခြင့္လႊတ္ပါ။
TaeKook is real for me
Thinzar251
Next part is final