POV Natasha
Ik zit naast Becky. Initieel wou ik wachten tot Emma een plaatsje had gekozen zodat ik me naast haar kon plaatsen en nog wat met haar praten. Ze is eindelijk met me aan het praten. Echt praten kun je het niet noemen, het is eerder een eenzijdige conversatie waarbij ik vragen stel en zij zo kort en mysterieus mogelijk antwoord. Kleine stapjes. Het is beter dan niets. Het is beter dan genegeerd worden en praktisch tegen de muren praten. Becky trok me naar beneden op de stoel naast haar. Taylor zit aan de andere kant van me, tegenover haar William. Aan het einde van de tafel, op de kop, zit Emma. Naast haar William en Taylor.
Ik heb Taylor niet meer gesproken over wat er gebeurd is toen we gingen slapen en je voelt de spanning stijgen. Ik denk niet dat mijn woorden zijn blijven plakken. Ik verschiet er niet van, ze was al goed dronken en is nu opnieuw in de alcohol gevlogen. Ik denk dat de meeste van de meiden nog niet eens in de buurt van nuchter zijn geraakt voor we naar hier gekomen zijn. Ik zou dit zo snel mogelijk met haar moeten uitklaren, die spanning tussen ons is niet gezond en niet plezierig. Al is dit noch de plaats, noch het moment om erover te beginnen. Niet hier, niet nu. Niet met al die mensen rondom ons, niet met Emma en Will in de buurt.
Iedereen is aan het praten, kleine gesprekjes hier en daar. Sommige zijn aan het kennismaken, andere lijken elkaar al eeuwen te kennen. De sfeer zit echt goed, ik ben blij dat we naar hier zijn. Zo nu en dan blijft mij blik op Emma hangen, ik probeer niet te hard op te vallen maar ik blijk er erg in te falen. Becky geeft me een stomp gevolgd door een fluister roepende waarschuwing gepaard met een grijns en knipoog.
"Stop met staren naar William, het valt echt op"
"Ik ben niet naar hem aan het staren" Het is geen leugen, ik heb de nadruk op niet gelegd. Met de nadruk op hem klopt die zin wel. Ik kan haar niet zeggen dat ik eigenlijk naar Emma aan het kijken ben, vanwaar zij zit kan ze het verschil niet echt uitmaken. Ik heb haar nog niet verteld dat Emma een van mijn leerlingen is, dat zij die student is waar ik het een tijdje geleden over had. Momenteel weet niemand dat Emma bij mij in de klas zit, naast Emma en ikzelf. Ik wil geen ongemakkelijke situaties creëren dus houd ik die info liever nog even voor mezelf. Dat en het feit dat ik niet kan toegeven hoeveel Emma in men gedachten ronddwaalt. Ze zouden misschien verkeerde ideeën kunnen krijgen, dat zou het alleen maar erger maken.
"Dus, William, Heb je iemand op deze moment? Een relatie of aan het daten?" Ik hoor de woorden naast me vertrekken en voel Becky haar hand in mijn been knijpen. Alsof ze wil zeggen dat ik moet opletten voor het antwoord dat komen gaat.
"Nee, niet echt. Niemand momenteel, maar wie weet wat er kan gebeuren hé" antwoord hij met zijn ogen op de mijne gefixeerd. Ik voel mijn wangen rood en warm worden. Ben ik nu aan het blozen? Ik ben te jong voor vapeurs. Ik zie niks in hem, waarom doet dit me zo blozen? Ik trek mijn blik snel los en verleg 'm naar Emma. Zou ze dat gehoord hebben? Of erger, zou ze zien dat ik ervan moet blozen? Ik denk wel dat ze het gemerkt heeft, de blik in haar ogen spreken boekdelen. Als een blik doden kan, zeggen ze dan. Naast me trekt een vervelend geschuifel mijn aandacht. Ook Taylor voelt zich klaarblijkelijk ongemakkelijk. Geweldige situatie, dank je Becks.
"Ik dacht dat jij en Emma een ding waren?" Gooi ik snel op tafel om de aandacht af te leiden. Ik heb me die vraag echt al gesteld, het was nu het moment om ze te gebruiken. William kan zijn lach niet bedwingen, geen gewone glimlach, hij schatert het uit. Was dat zo een grappige vraag? Gezien Emma haar hoofd schudt, zal er wel niets van aanzijn. Hij grijpt Emma's schouder en geeft haar een grote dikke smakkerd op haar wang.
"Dit kleintje hier? Oh god, nee! Echt niet" Emma reageert niet veel dus gaat Will verder.
"Ems is mijn klein meisje, mijn zusje. We hebben dezelfde moeder maar andere vader. Wanneer ik vier jaar was ging het niet meer zo goed tussen mijn ouders. Mijn moeder is vertrokken en we hebben haar niet meer terug gezien. Ze had toen de middelen niet om voor mij te zorgen dus ben ik bij mijn vader gebleven. Mijn vader moet naar niets zien op dat vlak en mijn moeder is zonder iets vertrokken. Het contact was weg tot enkele jaren geleden. Ze was ziek, heel ziek. Kanker. Ze heeft toen contact met ons genomen om zich te verontschuldigen en de resterende tijd nog met mij door te brengen. Toen heb ik Ems ontmoet. Blijkbaar heeft mijn moeder een nieuwe liefde gevonden nadat ze bij ons is vertrokken en heeft ze een jaartje later Emma gekregen. We hebben elkaar ontmoet bij haar tweede doktersafspraak." Ik probeer me sterk te houden, maar wat een zwaar verhaal al tot nu. Iedereen blijft stil en is aandacht aan het luisteren. Dit lijkt nieuwe informatie voor de meerderheid van de mensen aan tafel. En het verhaal is nog niet gedaan.
"Ik heb Emma geholpen met voor onze moeder te zorgen, iets langer dan 2 jaar duurde haar strijd. Emma komt niet zo heel goed overeen met haar stiefvader. Wat er met haar echte vader is gebeurd en wat er nu speelt met haar stiefvader is niet aan mij om te vertellen. Daar ga ik niet over uitweiden." Hij kijkt Emma aan, maar die kijkt zelf niet op en is met haar eten aan het spelen. Ze verroert geen vin. Het lijkt alsof ze al haar emoties afblokt en diep wegstopt. Uiteindelijk kijkt ze toch snel op om met haar lippen een 'Dank je' te vormen, al komt er geen geluid uit.
"In die twee jaar zijn we enorm dicht naar elkaar toe gegroeid. Onze moeder heeft hard gevochten en we hebben er alles aan gedaan om haar zo goed mogelijk te helpen en te ondersteunen. Maar Emma haar stiefvader is een klootzak, van de ergste graad. We stonden er dus alleen voor. In het begin kregen we nog hulp van een verpleegster, maar wanneer alle behandelingen stopte is ook dat gestopt. Zoiets zorgt ervoor dat je een goede band vormt. Heet lijkt alsof we al jaren samenleven. Alsof we altijd hebben samengewoond."
Niemand durft iets zeggen, het is een zwaar verhaal. Emma is nog zo jong, achttien jaar, en ze heeft al zoveel moeten verduren. Wettelijk gezien is ze volwassen, maar door zoiets gaan op zo een jonge leeftijd wens je niemand toe. Dan dat stukje nog van haar stiefvader, er is iets niet pluis. Ik probeer tranen te bedwingen, het doet pijn om te weten wat ze allemaal heeft meegemaakt.
"Wel, dit heeft de sfeer precies een beetje verpest hé? Laten we dit even achter ons laten en er terug een feestje van maken! Laten we dansen!" Roept hij nogal wandelend naar de muziekinstallatie. We horen meteen het volume stijgen en salsamuziek galmt rond onze oren.
Taylor pakt mijn hand vast, trekt me mee naar een platform waar de rest aan het dansen is en we beginnen onze heupen rijkelijk te shaken zoals iedereen. Bijna iedereen. Wanneer ik even stop om op adem te komen merk ik dat Emma niet op de dansvloer staat. Mijn ogen speuren de omgeving af en landen op Emma die de tafels is aan het opruimen en afkuisen. Ik maak net aanstalten om ze te helpen wanneer ik terug op de dansvloer getrokken wordt door Taylor. Ik kijk nog even naar Emma en zie haar staren naar mij en Tie. Uiteraard net op dat moment dat Taylor zich tegen me aandrukt, heel intens en sensueel haar lichaam schurend tegen het mijne. Emma schudt haar hoofd, frustratie op haar gezicht en ze loopt weg. Ik laat ze even doen, als ik haar nu aanspreek ga ik zeker geen antwoord krijgen denk ik. Ik kan niet goed vatten waarom ze zo gefrustreerd is? Misschien heeft het helemaal niets met mij te maken maar kuist ze de tafel niet graag.
Ondertussen is de avond gevallen en een deel van de aanwezigen zijn al vertrokken, inclusief een deel van de meiden. Emma steekt de vuurkorven aan. De overgebleven gasten plaatsing zich rond een vuurkorf en ook ik sluit aan. Ik blijf even staan tot Emma haar plekje heeft genomen en zet me naast haar. Echter het moment mijn bips de oude strandstoel raakt, springt Emma weer recht en gaat ze naar binnen. Ugh. Weer bij af.
"Ik ga nog wat drinken halen" gooit ze in de groep.
"Ik ga even helpen" zeg ik snel en ik volg haar naar binnen. Wanneer ik binnenstap zie ik haar net naar twee flessen wodka grijpen in een kast bovenaan. Ik ga achter haar staan en neem één van de flessen van haar over.
"Rode wodka? Dat is niet min" Ze neemt nog wat flessen uit de kast maar negeert me compleet.
"Ga je me opnieuw negeren? Waarom? Wat heb ik verkeerd gedaan?" Mijn toon triest en bijna smekend voor een eerlijk antwoord. Ik kan niet bedenken wat ik verkeerd gedaan heb.
"Je bedoelt naast het feit dat je in het begin van de avond met Will aan het flirten was? Hem hoop geven op meer? Om dan de second dat hij bezig is te gaan schuren met een vrouw die duidelijk gevoelens voor je heeft? Waar haal jij het lef om mij de les te spellen gisteren in de WC's? Ik ben tenminste duidelijk dat het over eenmalige dingen gaat" Ik blijf even hangen in mijn ademhaling en kijk haar in de ogen. Ze moet begrijpen dat ik meen wat ik ga zeggen.
"Ik had nooit de intentie om William op die manier hoop te geven. Ik vind hem leuk, schiet er goed mee op, als vriend. Meer zit er voor mij niet in. Becky is zijn ex en probeert ons te koppelen, maar ik heb daar nooit op toegezegd. Ik voel niets romantisch voor hem. Ik wou hier zelf niet echt zijn"
"Waarom ben je hier dan? Waarom ga je niet gewoon naar huis? Je vrienden zijn toch al weg. En wat met dat meisje?" Emma is waarschijnlijk bezorgd om William, gezien hun band is dat niet zo raar. Ze wil haar grote broer beschermen voor een gebroken hart, dat is eerder nobel van haar. Maar waarom geeft ze er zo veel om dat ik met Taylor dans? Gaat dit echt over William?
"Taylor is mijn ex, we zijn al een tijdje uit elkaar. Onze situatie is ... Ingewikkeld?" ik pauzeer even. "Als je het trouwens echt zo graag wil weten, ik ben hier voor jou. Ik heb het gevoel dat je veel meemaakt en ik wil je helpen" Emma kijkt naar de grond en blijft een hele tijd staren naar datzelfde plekje. Ik plaats mijn duim en wijsvinger aan haar kin en heft haar hoofd omhoog zodat ze mij aankijkt.
"Waarom kijk je me niet aan? Je probeert me te ontlopen, is het niet fysiek dan wel met je blik. Ik ben hier om jou te helpen, laat me je helpen Emma." Ik zie ze nerveuser worden met de minuut. Het is eigenlijk wel schattig. De anders zo stoere, badass jonge vrouw ziet er nu al een pak minder badass uit. We blijven een hele tijd in elkaars ogen hangen, mijn hand nog steeds onder haar gezicht. Ze opent haar mond om iets te zeggen wanneer we onderbroken worden door geroep vanuit de tuin.
"Waar blijft dat drinken?" wordt er geroepen.
We haasten ons met alle flessen naar buiten en komen net op tijd buiten om William van zijn stoel te zien vallen. Hij probeert nog recht te kruipen maar tevergeefs. Met een tweede, harde smak belandt hij terug tegen de aardkorst. Emma zet de flessen neer om hem te helpen. Ze hangt zijn arm rond haar nek en haar arm rond zijn zij. In een vloeiende beweging staat ze recht en tot mijn verbazing krijgt ze William recht. Emma is echt sterk. Ze heeft zonet een bodybuilder van een man de grond af getild, helemaal alleen. Aan de deur krijgt ze het even moeilijk. William recht houden zonder enige medewerking en gelijktijdig de schuifdeur openen is een ganse klus. Ik kan het niet aanzien en ga ze helpen. Ik trek de deur open en volg hen naar binnen. Emma duwt hem de zetel op en roefelt met haar hand door zijn haar.
"Slaap je roes maar uit, grote jongen" fluistert ze. Emma heeft een zacht, medelevend en bezorgd kantje. Af en toe komt dat boven piepen. Volgens mij is dat haar echte ik en is dat hele badass gedoe een cover. Ze zou dit kantje vaker moeten tonen. Ze grijpt nog een dekentje en stopt William ermee in.
"Slaapwel"