Γέμισε το ποτήρι της με κρασί και το ήπιε μονορουφι. Ένιωθε την οργή να την καταπνίγει. Σφυριες χτυπούσαν στα μηνίγγια της κάνοντας την να τρέμει. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της, φόρεσε βιαστικά το πανωφόρι της και βγήκε στο δρόμο. Τριγύρω της οι άνθρωποι την αναγνώριζαν και την κοιτούσαν επίμονα. Αδιαφορούσε για τα πάντα και τους πάντες. Μπήκε βιαστικά στο ταξί και έφτασε στο σπίτι του. Χτυπούσε την πόρτα, μανιασμένη.
-Κυρία Τερέζα, τι κάνετε εδώ;
-Πού είναι το αφεντικό σου, Μαρία;
-Δεν, δεν είναι εδώ κυρία Τερέζα. Καλύτερα να πηγαίνετε.
Ήταν φανερό πως της έλεγε ψέματα. Η γυναίκα δεν ήταν καλή σ' αυτά και καρφώθηκε αμέσως. Την αγνόησε. Έσπρωξε με δύναμη την πόρτα και μπήκε στο εσωτερικό.
Τον βρήκε στο σαλόνι. Ριγμένος στο βελούδινο ανάκλιντρο, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, είχε διπλαρωσει για τα καλά μια κυρία την υψηλής κοινωνίας, γνωστή από τα κοσμικά και όχι μόνο.
-Τι κανείς; Πώς μπαίνεις έτσι εδώ μέσα;
-Διωξτην, θέλω να μιλήσουμε. Τώρα!
-Θα αστιευεσαι βέβαια. Πέρασε έξω σε παρακαλώ και μη με ξαναενοχλησεις.
-Πολυ καλά, θα τα πω μπροστά της. Να ξέρει και με τι κουμάσι έχει μπλέξει. Έβαλες το φωτογράφο της κακιάς ώρας, το Νικολαιδη να με παρακολουθεί για να με βγάλει φωτογραφία με το γκόμενο; Τόσο γελοίος είσαι. Και κράταγες τις φωτογραφίες τρεις μήνες για να τις χρησιμοποιήσεις τώρα; Πόσο ξεφτιλισμενος είσαι; Πες μου. Πόσο έξω είχα πέσει μαζί σου;
-Δεν ξέρεις τι λες. Είσαι τρελή για δέσιμο.
-Εγώ είμαι τρελή ρε γελοιε; Έχω αποδείξεις, θα το πάω διακαστικα και θα σε ξεφτιλισω, να μάθουν όλοι τι σιχαμα είσαι.
-Τερέζα αρκετά. Πάλι δεν πήρες τα χάπια σου και χάνεις τον έλεγχο.
-Ποια χάπια ρε κάθαρμα; Δε ντρέπεσαι; Θα με βγάλεις και ψυχασθενή τώρα; Θα σε ξεφτιλισω, δε θα λογαριασω τίποτα. Ξεπέρασες κάθε όριο.
-Ως εδώ. Πέρασε έξω γιατί θα καλέσω την αστυνομία.
-Θα φύγω, γιατί όσο κάθομαι εδώ μέσα και σε βλέπω με πιάνει αναγουλα.
Πριν φτάσει στην εξώπορτα, επιστράτευσε όλη της την ειρωνία και του είπε με ύφος "πάντως αν ο φιλαρακος σου έμενε λίγο ακόμα, θα έβλεπε και άλλες πολύ καλύτερες σκηνές. Από αυτές που τόσα χρόνια μαζί σου είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν. Κρίμα."
Κατάφερε να τους χαλάσει τη βραδιά. Ο Μάξιμος ντροπιασμένος για όσα ακούστηκαν δε μπορούσε να συγκρατήσει την οργή του. Ο φόβος, πως η Τερέζα ίσως είχε αποδείξεις για την πλεκτάνη που της έστησε, τον εζωσε. Η σύντροφός του, αν και γνώριζε τη σχέση του με την εκρηκτική ηθοποιό, έμεινε εμβρόντητη από το σκηνικό που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια της.
Τον εκδικήθηκε με το δικό της τρόπο αλλά δεν της ήταν αρκετό. Δεν κατάφερε να μαλακώσει την αντάρα της ψυχής της. Περπατούσε βιαστικά στο ερημικό στενάκι, έξω από τη βίλα του Μαξίμου στα βόρεια προάστια. Το ψιλόβροχο που διαρκώς δυνάμωνε τη χτυπούσε στο πρόσωπο. Μέχρι να βγει στον κεντρικό δρόμο και να βρει ταξί είχε γίνει μούσκεμα. Ήταν τόση η ένταση της που ούτε καν το ένιωθε.
.........
Ούτε η Ελένη ούτε η Χριστιάνα είχαν ιδέα που μπορεί να ήταν η σύντροφός του. Σκέφτηκε να πάρει στα νοσοκομεία που εφημερευαν αλλά πώς να πει το όνομα της, πως να την κάνει ρεζίλι; Το απέφυγε. Έμεινε εκεί, σε αναμμένα κάρβουνα, να περιμένει ένα σημείο ζωής της.
Άκουσε τη βαριά πόρτα του νεοκλασικού να κλείνει απότομα. Έτρεξε στην εισοδο του σπιτιού, ξεκλείδωσε βιαστικά και την είδε να στέκεται από πίσω. Την αντίκρυσε με τα μάτια κατακόκκινα από το κλάμα, βρεγμένη ως το κόκκαλο, έτοιμη να καταρρεύσει.
Έπεσε στην αγκαλιά του αφήνοντας όλο της το βάρος στα χέρια του.
-Πού ήσουν κορίτσι μου; Σε ψάχνω; Πέθανα απ'την αγωνία. Γιατί είσαι έτσι; Ποιος σε πείραξε;
Οι ερωτήσεις του Αλέξανδρου έπεφταν βροχή. Δε μπορούσε να απαντήσει. Έτρεμε ολόκληρη από το κρύο και την ένταση. Οι αναπνοές της κόβονταν από το κλάμα.
-Αυτος έδωσε εντολή στο φωτογράφο να μας παρακολουθήσει. Αυτός ο αλήτης. Ο Μάξιμος.
Κράτησε το κεφάλι της στιβαρά με το χέρι του για να τη σταθεροποιήσει και να κοιτάξει τα μάτια της.
-Τι λες κορίτσι μου; Δεν είναι δυνατόν, γιατί;
-Το έμαθε ο μαθητής του Λάμπρου, ο ρεπόρτερ. Είναι σίγουρο. Για να με ξεφτιλισει, Αλέξανδρε. Να παίξει μαζί μου. Να γίνει ντόρος και να κόψει παραπάνω εισιτήρια. Μόνο αυτά τον νοιάζουν.
-Και πού ήσουν; Πηγές να τον βρεις;
Εγνεψε καταφατικά, με φανερή απογοήτευση.
-Γιατί Τερέζα; Γιατί; Γιατί να το περάσεις μόνη σου όλο αυτό; Γιατί να βάλεις τον εαυτό σου σε αυτή τη διαδικασία;
-Για να μάθει πως ξέρω, πως ότι πλεκτάνη και να σκεφτεί να κάνει, θα αποκαλυφθεί. Να με φοβάται. Όχι να τον φοβάμαι.
Οι λέξεις έβγαιναν ανακατεμένες με τους λυγμούς της. Η φωνή της κόβονταν. Την τράβηξε πάνω του και την κράτησε σφιχτά.
-Ησυχασε κορίτσι μου, ηρέμησε. Πάει, τελείωσε. Τώρα είσαι εδώ, μαζί μου, ασφαλής.
-Κρατα με, κράτα με σφιχτά. Σε παρακαλώ.
Φιλούσε τρυφερά το πρόσωπο και τα μαλλιά της και απομάκρυνε τις τούφες που εμπόδιζαν την όραση της. Καθάρισε το πρόσωπο της και το κράτησε ανάμεσα στα δάχτυλα του. Άφησε το βλέμμα του να χαθεί μέσα στο δικό της. Λίγα δευτερόλεπτα, πριν τα χείλη του κολλήσουν με δύναμη στα δικά της, κλέβοντας τις ανάσες της.
Τη σήκωσε με δύναμη στην αγκαλιά του, τύλιξε τα πόδια της γύρω απ'τον κορμό του και τα χέρια της στο λαιμό του. Της έβγαλε το παλτό και το άφησε να πέσει στο πάτωμα. Τα χέρια του τρύπωσαν κάτω από το πλεκτό φορεματακι της και ζουληξαν με δύναμη τους μηρούς της.
Ξάπλωσε το σώμα της πάνω στο χαλί και το κάλυψε με το δικό του. Της έβγαλε το φόρεμα και έπεσε ορμητικά στο στήθος της, ρουφωντας το λαίμαργα. Το καλσόν της έγινε κομμάτια πάνω στη μανία του να τη γδυσει.
Και εκείνη με ατσαλες, απότομες κινήσεις τον ελευθέρωσε από τη μπλούζα του. Τα νύχια της εγδερναν την πλάτη του ενώ τα πόδια της έσπρωχναν το σώμα του όλο και πιο κοντά στο δικό της.
Ξεκουμπωθηκε βιαστικά και μπήκε ορμητικά στο κορμί της. Η Τερέζα ούρλιαξε δυνατά, λυγίζοντας αντανακλαστικά το κορμί της σε ένα έντονο τόξο. Ενώνονταν με μανία παρασυρμένοι από το πάθος τους. Τη σήκωσε στην αγκαλιά του, καθιστά και την έκανε δική του άγρια, σχεδόν βίαια. Όσο την έβλεπε να το απολαμβάνει και να τον αποζητά όλο και περισσότερο, τόσο δυνάμωνε την ένταση με την οποία κατακτούσε το κορμί της.
Το σώμα της πάλλονταν δυνατά από έντονους σπασμούς. Βογγουσε και εσκουζε σαν αγρίμι. Η φωνή της τον έφερνε σε έκσταση. Τελείωσε ταυτόχρονα με εκείνη μετά από ένα δυνατό κρεσεντο πάθους.
Ήταν αδύναμος ακόμα και να βγει από το σώμα της. Έμεινε εκεί για λίγα λεπτά. Τον έσφιγγε επάνω της σα να μην ήθελε να τον αποχωριστεί.
Τράβηξε μια μικρή, πλεχτη κουβερτουλα που είχε στον καναπέ και τύλιξε τα σώματα τους μέχρι να ηρεμήσουν και να ξαναβρούν τις ανάσες τους.
-Νομιζα πως δε θα με αγγίξεις ξανά. Φοβόμουν..
-Τι φοβόσουν μάτια μου;
-Από τη μέρα που γύρισες στο σπίτι, δε με αγγιξες. Φοβήθηκα πώς σου πέρασε, πως δε με βλέπεις πια ερωτικά. Πώς είσαι εδώ από υποχρέωση.
Την αγκάλιασε τρυφερά και τη φίλησε στο μέτωπο.
-Δε θέλω να σκέφτεσαι χαζομάρες. Ήσουν αδύναμη, δεν ήθελα να σε ταλαιπωρήσω. Προσπαθούσα να συγκρατηθω. Απόψε δεν τα κατάφερα..
-Ευτυχώς, είπε αθώα κάνοντας και τους δύο να ξεσπάσουν σε δυνατά γέλια.
Τη σήκωσε αποφασιστικά στα χέρια του και την πήγε στο κρεβάτι. Κοιμήθηκαν γυμνοί, αγκαλιασμενοι σφιχτά, τόσο που οι χτύποι τους μπερδεύτηκαν. Ούτε οι ίδιοι δε μπορούσαν να ξεχωρίσουν ποιοι ήταν της δικής τους καρδιάς.
.....
Οι επόμενες μέρες κύλησαν ομαλά. Το ζευγάρι ήταν μαζί νυχθημερόν. Μαζί στο γύρισμα, μαζί στο σπίτι, μαζί παντού. Ακόμα και στο θέατρο πήγαινε πλέον μαζί της. Δεν την ενδιέφερε τίποτα, ούτε τα σχόλια των συνεργατών, ούτε η αντίδραση του Μαξίμου. Ένιωθε απελευθερωμένη και σίγουρη για τον εαυτό της και την επιλογή της.
..........
Ξαπλωμένη στο καμαρίνι, διάβαζε την επόμενη σκηνή της. Ο Λάμπρος θα αποκάλυπτε στην Ελένη πως η Θεοδοσία περίμενε το παιδί του, θάβοντας κάθε πιθανότητα να είναι μαζί. Χωρίς να το καταλάβει τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα. Είχε μπει τόσο βαθειά στο ρόλο που η σκέψη πως θα έχανε τόσο άδοξα τον άντρα της ζωής της τη διέλυε.
Μπήκε μέσα χαρούμενος κρατώντας ένα γλύκισμα που ήξερε πως της αρέσει πολύ. Αιφνιδιάστηκε όταν την είδε σε αυτή την κατάσταση. Κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι πανικόβλητος.
-Τι έπαθες κορίτσι μου; Ποιος σε πείραξε;
-Θα κανείς παιδί με τη Θεοδοσια, πάνω που θα φτιάχναμε τη ζωή μας. Είναι άδικο, είπε ανάμεσα στους λυγμούς της.
-Τερέζα τι λες; Είσαι με τα καλά σου; Ένα σενάριο είναι μόνο. Και ξέρεις καλά πως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Τι έπαθες;
-Η ζωή μιμείται την τέχνη, αν συμβεί και σε μας;
-Πώς θα συμβεί μάτια μου; Ποια να αφήσω έγκυο; Όλη μέρα μαζί σου είμαι.
- Αν η πρώην σου...;
-Αν η πρώην μου ήταν έγκυος από μένα, μάλλον θα είχε ήδη γεννήσει. Σοβαρεψου.
Χώθηκε στην αγκαλιά του και τον τύλιξε σφιχτά με τα χέρια της.
-Πες μου ότι δε θα συμβεί και σε μας.
-Φυσικά και δε θα συμβεί, ψυχή μου. Ηρέμησε..
Δεν την είχε ξαναδεί σε τέτοια κατάσταση. Ήξερε πως η Τερέζα, ως ηθοποιός, έμπαινε πάντα στο ρόλο και το ζούσε αλλά δεν περίμενε να φτάσει στο σημείο να πενθεί διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα.
Γύρισαν τη σκηνή με την Τερέζα φορτισμένη έντονα συναισθηματικά. Ο σκηνοθέτης τους έμεινε άφωνος με το αποτέλεσμα. Ήταν μαγική. Σα να το ζούσε στα αλήθεια. Αν την έβλεπε κανείς θα πίστευε πως η γυναίκα αυτή έχει βιώσει στη ζωή της ανάλογη κατάσταση.
.......
-Μιλάς σοβαρά; Γιατί δε με ειδοποιήστε νωρίτερα;
-Αλέξανδρε, έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο, δεν απειλείται η ζωή της. Αλλά έχει χάσει το ηθικό της. Ξέρεις πως είναι η μαμά, έχει μάθει να είναι στο πόδι διαρκώς. Τώρα με την ακινησία και το πόδι στο γύψο νιώθει ανήμπορη. Νομίζω πως πρέπει να έρθεις. Μόνο εσύ μπορείς να της φτιάξεις τη διάθεση.
-Πνιγομαι αδερφή, έχω γυρίσματα κάθε μέρα.
-Τα σαββατοκύριακα δεν έχεις. Αν θέλεις, θα τα καταφέρεις. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων.
Έκλεισε το τηλέφωνο πολύ προβληματισμένος. Η αδερφή του είχε δίκιο. Έπρεπε να επισκεφτεί τη μάνα του. Αλλά πώς να πει στην Τερέζα πως θα πάει στη Θεσσαλονίκη; Ήξερε πως στο άκουσμα της φράσης και μόνο θα έχουν δράματα.
........
-Σου αρέσει το φαγητό;
-Ειναι πολύ νόστιμο. Από αυτό το καινούριο που άνοιξε ε;
Εγνεψε καταφατικά.
-Τι γιορταζούμε απόψε και μου ετοίμασες τέτοιο δείπνο; Καλό φαγητό, κρασί, κεριά..
-Κάθε μέρα είναι γιορτή για μας, μωρό μου. Είμαστε μαζί, είμαστε καλά, είμαστε ευτυχισμένοι, χρειαζόμαστε και άλλο λόγο για να γιορτάσουμε;
Όση ώρα έτρωγαν, τον ένιωθε λίγο νευρικό, αλλά δεν ήθελε να το κάνει θέμα και να χαλάσει την όμορφη ατμόσφαιρα. Συνέχισαν το κρασί τους στον καναπέ με τη συνοδεία απαλής μουσικής.
-Θα βάλεις να δούμε καμία ταινία;
-Γιατί; Για να σε νανουρισει και να κοιμηθείς;
Τον χτύπησε απαλά στο μπράτσο, δήθεν θιγμένη.
-Ψεματα λέω; Αφού κάθε φορά που βλέπεις ταινία κοιμάσαι του καλού καιρού, αγάπη μου. Άσε που έχω μια καλύτερη ιδέα για το πώς θα περάσουμε το βράδυ μας.
Κατάλαβε αμέσως που το πήγαινε. Του χαμογέλασε πονηρά και αφέθηκε στα χάδια και τα φιλιά του. Σύντομα, βρέθηκε ξαπλωμένη στον καναπέ να απολαμβάνει την περιποίηση του. Η νύχτα τους πήγαινε από το καλό στο καλύτερο.
Ξαπλωμένη στο στέρνο του, γαλήνια μετά την επαφή τους, τον άγγιζε απαλά και γέμιζε τα πνευμόνια της με τη μυρωδιά του. Εκείνος έπαιζε αμήχανα με τις μπούκλες της προσπαθώντας να βρει τρόπο να της πει ότι πρέπει να φύγει.
-Σου είπα για τη μάνα μου; Έπεσε και έσπασε το πόδι της.
-Αλήθεια; Περαστικά.
-Μίλησα σήμερα με την αδερφή μου, δεν είναι καλά. Την έχει πάρει πολύ από κάτω όλο αυτό. Έχει πέσει η ψυχολογία της.
Δεν του απάντησε κάτι, αρκέστηκε σε ένα λίγο πιο έντονο χάδι και ένα απαλό φιλί στο στήθος του. Πελαγωσε, έπρεπε να της το πει χωρίς άλλες περιστροφές.
-Τερεζακι, πρέπει να πάω να τη δω.
Πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο και τον κοίταξε στα μάτια φανερά ενοχλημένη.
-Γιατί; Δεν είναι εκεί οι αδερφές σου; Η μία δεν είναι και γιατρός;
-Ναι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είμαι και εγώ παιδί της, ότι δεν έχω "υποχρεώσεις".
-Θα πας δηλαδή ως τη Θεσσαλονίκη, από υποχρέωση;
-Μην παίζεις με τις λέξεις, κορίτσι μου. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δεν είναι μόνο υποχρέωση, θέλω και εγώ να τη δω.
-Μήπως το έχετε κάνει λίγο πιο τραγικό από ότι είναι; Και η μάνα μου έχει ένα σωρό προβλήματα υγείας και τα περνάει μόνη, όχι με δύο παιδιά παρέα και να ζητάει και το τρίτο.
-Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Εμείς είμαστε δεμένη οικογένεια, πάντα συντρεχαμε ο ένας τον άλλον.
-Ενώ εγώ είμαι αδιάφορη κόρη; Αυτό εννοείς;
-Δεν είπα αυτό. Γιατί πιανεσαι από τις λέξεις; Είπα απλώς ότι εμείς ήμασταν άλλο στυλ οικογένειας.
-Και ποτέ σκέφτεσαι να κόψεις τον ομφάλιο λώρο;
-Τον ποιον; Δηλαδή με θεωρείς μαμακια;
-Συ ειπας.
-Μαλλον τα έχεις λίγο θολά στο μυαλό σου. Το να πηγαίνεις μια φορά στο τρίμηνο για δύο μέρες να δεις την οικογένειά σου, δε σε κάνει μαμοθρεφτο , Τερέζα. Και δεν καταλαβαίνω αυτή την αντίδραση σου. Γιατί το κάνεις τόσο μεγάλο θέμα;
-Αλήθεια δεν καταλαβαίνεις; Έχουν γίνει τόσα, πάνω που προσπαθούμε να ηρεμήσουμε θέλεις να φύγεις και να με αφήσεις μόνη μου.
-Δυο μέρες μόνο θα είναι κορίτσι μου. Μην το κάνεις τραγικό.
-Μάλιστα τώρα είμαι και drama queen. Το ακούσαμε και αυτό. Εντάξει Αλέξανδρε, πήγαινε. Δε θα σε εμποδίσω. Μην ξεχάσεις να πιεις και κανένα καφεδάκι με την Ειρήνη. Έτσι κι αλλιώς για τους δικούς σου είναι μέλος της οικογένειάς σας και αυτή. Σε αντίθεση με μένα.
Σηκώθηκε νευρικά από πάνω του, ψάχνοντας κάτι για να καλύψει τη γύμνια της. Βρήκε ένα T-shirt του, πεταμένο στον καναπέ και το φόρεσε βιαστικά. Πήγε στην κουζίνα, άναψε τσιγάρο και άνοιξε μια μισοτελειωμένη Μερέντα. Την ήξερε καλά. Πάντα, σε στιγμές οργής ή απελπισίας αποζητούσε κάτι γλυκό χωρίς φυσικά να λείπει από το χέρι της το τσιγάρο.
Αν μπορούσε να προβλέψει τις κινήσεις της, λίγο μετά θα αναζητούσε και το κάψιμο μιας παγωμένης coca cola. Έτσι και έγινε. Η πρόβλεψη του επιβεβαιώθηκε, κάνοντας τον να γελάσει πνιχτα.
-Γελας; Σου φαίνεται κάτι αστείο;
-Όχι μάτια μου. Δε βρίσκω τίποτα αστείο σε όλο αυτό. Και τίποτα λογικό. Αντιδρας λες και σου λέω κάτι παράλογο. Συμπεριφέρεσαι σαν να μη μου έχεις εμπιστοσύνη, λες και αν πάω στο σπίτι μου θα σε απατησω με την Ειρήνη. Σου έχω δώσει ποτέ αφορμή;
-Ας μην πιάσουμε καλύτερα αυτό το θέμα. Να χαρείς. Απ' ότι βλέπω είσαι αποφασισμένος οπότε πήγαινε και καλά να περάσεις.
Πέρασε από μπροστά του, για να βγει από το χώρο. Την άρπαξε με δύναμη από το μπράτσο και την έφερε μπροστά του. Το μπλουζάκι που ανασηκώθηκε ελαφρά, αποκαλύπτοντας τη γύμνια της τον αναστάτωσε.
-Πού πας; Μιλάμε. Δε θα φεύγεις έτσι.
-Άσε με. Με πονάς. Να μείνω,να πούμε τι ακριβώς;
-Ελα μαζί μου.
-Τι είπες; Θα αστειεύεσαι βέβαια.
-Καθόλου. Έλα να πάμε μαζί. Να μην έχεις καμία ανασφάλεια. Ευκαιρία να αλλάξεις και παραστάσεις.
-Φοβερη ιδέα. Πάντα ήθελα να φορτωθώ στη μάνα σου.
-Δε σου είπα να μείνεις εκεί. Θα πω στο φίλο μου τον Αχιλλέα να μας δώσει τα κλειδιά του σπιτιού του. Αυτός πηγαίνει σπάνια, μένει στην κοπέλα του. Θα μείνουμε εκεί, δε θα σε ενοχλήσει κανείς.
Μέσα του έτρεμε πως ο αυθορμητισμός του δε θα του βγει σε καλό. Δεν πίστευε ότι θα δεχόταν να τον συνοδέψει, αλλά η πρόταση του ήταν η μόνη λύση για να την καθησυχάσει.
Η πρόταση του την αιφνιδίασε. Δεν ήταν και άσχημη ιδέα να πάει ένα διήμερο στη Θεσσαλονίκη. Θα ανανεωνόταν και κυρίως δε θα χρειαζόταν να τον αποχωριστεί και να φτιάξει στο μυαλό της δεκάδες σενάρια. Πώς θα μπορούσε όμως να αποφύγει τη συνάντηση με την οικογένειά του; Δεν είχε καμία διάθεση να υποκριθεί πως χαίρεται. Δεν το έκανε ποτέ στη ζωή της, δε θα το έκανε ούτε και τώρα.
"ΝΑΙ" του απάντησε χωρίς να το ζυγίσει δεύτερη φορά. Δεν περίμενε να δεχτεί.
"Τι είπες;" τη ρώτησε σχεδόν τρομαγμένος.
-Είπα "ναι". Αν υπάρχει δυνατότητα να κοιμηθούμε κάπου αλλού, όχι σε ξενοδοχείο σαφώς, θέλω να έρθω μαζί σου.
Ένιωσε να τον λούζει κρύος ιδρώτας. Ευτυχώς, ήταν ηθοποιός και μπόρεσε να το καλύψει. Φόρεσε το πιο λαμπερό του χαμόγελο και την έκλεισε στην αγκαλιά του, κρύβοντας έτσι την αμηχανία του.
Κανόνισε την άδεια τους από τη δουλειά για το επόμενο Δευτεροτριτο που η Τερέζα δε θα είχε θέατρο. Ενημέρωσε τους δικούς του πως θα πάει και προσευχόταν μέσα του να μην τους βγει όλο αυτό σε κακό.
........
-Θα πας εσύ, μαζί του, στους δικούς του; Πλάκα κάνεις;
-Σε άλλο σπίτι θα μείνω, ούτε θα τους δω. Μια επίσκεψη ίσως χρειαστεί μόνο να κάνω και αυτή θα την αποφύγω όσο περνάει από το χέρι μου.
-Το σκέφτηκες καλά;
-Όχι.
-Αλίμονο.
-Έλα, σταμάτα. Ευχησου μου να πάνε όλα καλά και μην κοροϊδεύεις.
-Ολα καλά θα πάνε Τερεζάκι μου. Λοιπόν, σε φιλώ και καλά να περάσετε. Όποτε θελήσεις πάρε με. Θέλω ενημέρωση.
-Μην ανησυχείς.
-Αααα, θέλω και τρίγωνα Θεσσαλονίκης.
-Εννοείται. Φιλιά μωρό μου.
Έκλεισε το τηλέφωνο στην κολλητή της και έτοιμη, περίμενε τον Αλέξανδρο να έρθει να την πάρει..