Unicode
"Jihoon! ခ...ခဏလေး!"
ယန်က ထိန်းချုပ်ဆေးရှာနေပေမဲ့လည်း Omegaလေးက အရမ်းသန်မာနေတာကြောင့် သူ့ကို မတွန်းထုတ်နိုင်ပေ... ထို့နောက် သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ကြမ်းပြင်ပေါ်လှဲကျသွားကာ Jihoonက သူ့အပေါ်မှာဖြစ်နေ၏...
"Jihoon... မင်းဘယ်လိုခံစားနေရလဲဆိုတာ ကိုယ်နားလည်ပေမဲ့ ဒီလိုနည်းနဲ့လုပ်ဖို့တော့ ကိုယ်အစီအစဉ်မရှိ... အင်းးး!!..." ကောင်လေးရဲ့တင်ပါးက သူ့ဘောင်းဘီအောက်က အရာပေါ်ကို ပွတ်သပ်နေတာကြောင့် ယန်မှာ အခွင့်ကောင်းယူလုနီးပါးဖြစ်သွား၏... "Ji...Jihoon... လှုပ်...လှုပ်မနေနဲ့တော့!" ယန်က Omegaလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ထည့်ကာ ပြောလိုက်သည်... တတ်နိုင်သမျှ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားကာ Omegaလေးမရုန်းနိုင်အောင်ချုပ်ထား၏... Jihoonဆီက ချိုမြိန်တဲ့တွေက သူ့အပေါ်ပျံ့နှံ့နေပေမဲ့ သူရအောင်ချုပ်တည်းထားလေသည်....
{Author...ကျွန်တော့်ကိုကယ်ပါအုံး! ထပ်ပြီး မထိန်းချုပ်ထားနိုင်လောက်တော့ဘူး}
Author : ထိန်းထား! မင်းတွေကို မထုတ်မိစေနဲ့...မဟုတ်ရင် သူပိုပြီးထိန်းချုပ်မရဖြစ်လာလိမ့်မယ်....
ယန်တစ်ယောက် သူ့အမြင်အာရုံတွေဝေဝါးလာပြီး Jihoonဆီမှာ ချိုမြိန်တဲ့ရနံလေးကြောင့် လိင်စိတ်နိုးကြွလာလေ၏... သူ ဒီOmegaလေးကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်လိုချင်နေပေမဲ့ သူနောက်ဆုံးစည်းကို မကျော်ချင်ပေ....
Author : ကိုယ့်စိတ်ကို ထိန်းထား! ဟေး!
ထို့နောက် ယန်က Jihoonရဲ့အင်္ကျီအောက်ထဲ လက်လျှိုကာ ပွတ်သပ်လိုက်တော့ "အင်း......" ကောင်လေးက ညည်းညူလိုက်၏...
"ဒါဆို မင်းheatဖြစ်ရင် ဒီနေရာလေးက အထိမခံနိုင်ဘူးပေါ့" ယန်က သူ့အပေါ်ငိုက်ကျလာတဲ့ Omegaလေးကိုကြည့်ကာ ဟန်လုပ်ပြုံးလိုက်သည်...
Author : ဟေး! ယန်...ချန်းယန်!
{ကျွန်တော်လုပ်နေတာ ကျွန်တော်သိတယ်}
ယန်က မဆိုင်းမတွဘဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ Jihoonလည်ပင်းကိုဖက်ပြီး ထိုလက်ကို သူ့ပါးစပ်နားရောက်တဲ့ထိတိုးကာ သူ့လက်ကို သွေးထွက်သည်အထိ ကိုက်လိုက်၏... ထို့နောက် Jihoonကိုလှည့်ကာ အိပ်ရာပေါ်သယ်သွားလိုက်သည်...
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်... ဒါပေမဲ့ကိုယ်လုပ်မှရမယ်" ယန်ပြောရင်း neaktieကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်...
Jihoonနိုးလာတဲ့အချိန်မှာ နေထွက်နေပြီဖြစ်၏... သူ့အိပ်ခန်းထဲမှာပဲဆိုပေမဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က လေးလံနေပြီး တစ်ခုခုနှင့် ချည်ထားသလို ခံစားနေရသည်... သူအိပ်ချင်သလို ခံစားနေရတာကြောင့် ခဏလောက် ပြန်ခွေနေဖို့လုပ်လိုက်ပေမဲ့ သူ့လက်တွေ နောက်ပြန်ချည်ခံထားရတာကို သတိထားမိလိုက်ချိန်မှာတော့ ကြက်သေသေသွားလေ၏...
"နောက်ဆုံးတော့ မင်းနိုးလာပြီ" Alphaက တံခါးဝမှာရပ်နေရင်း သူ့ကိုနှုတ်ဆက်သည်...
ဒီကောင်လေးက ပုံမှန်ချိန်မှာ တော်တော်လေးငြိမ်သက်ပေမဲ့ Heatဝင်နေရင်တော့ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရပဲ
ယန် မျက်နှာကို လက်နှင့်သပ်လိုက်ပြီးနောက် Jihoonဆီလျှောက်သွားကာ ခုတင်ဘေးမှာ ထိုင်လိုက်သည်... "မနေ့ညက ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်... ကိုယ်တကယ် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့လို့ မင်းလက်တွေကိုပဲ ချည်ထားလိုက်တော့တာ" သူပြောကာ Jihoonလက်တွေကို ကြိုးဖြည်ပေးနေသည်...
Omegaလေးက မရေရာတဲ့မျက်နှာနဲ့ သူ့ကိုကြည့်နေပြီး သူကြည့်ရတာ ဘာမှသတိရပုံမပေါ်ပေ... "မနေ့ညက ရုတ်တရတ် မင်းHeatဝင်လာတယ်... အဲ့တာကြောင့် ကိုယ်....." Jihoonမှာ နားမထောင်နိုင်တော့ဘဲ သူ့လက်နှစ်ဖက်လုံးနှင့် ယန်ရဲ့ပါးစပ်ကိုပိတ်လိုက်လေ၏.... Jihoonမျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲလာပေမဲ့ Alphaက သူ့လက်တွေကို အောက်ချလိုက်ပြီး ခေါင်းကို အသာပုတ်ပေးသည်..."အဆင်ပြေပါတယ်... မင်းကိုယ့်ကိုအားကိုးလို့ရတယ်" ယန်က ပြုံးရင်းဆိုသည်...
Jihoonရဲ့ အကြည့်က ယန်ရဲ့လက်ကိုရောက်သွားတော့ ကိုက်ရာတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်တာကြောင့် သူစူးစမ်းလို ထိကြည့်လိုက်သည်... "အဲ့တာဘာမှမဟုတ်ဘူး...စိတ်ထဲမထားနဲ့... လာ...မနက်စာသွားစားကြစို့...ကိုယ်စားစရာတွေမှာပြီးပြီ" ယန်ထပ်ပြောလိုက်သည်...
ယန်က သူ့ကိုယ်သူထိန်းချုပ်ဖို့ လက်ကိုကိုက်ခဲ့တယ်ဆိုတာ Jihoonကို ပြောမပြခဲ့... သူ Jihoonကို စိတ်မပူစေချင်ဘူး... ပြီးတော့ သူ့အဖေကလည်း အခုထိဆေးရုံမှာပဲ ရှိသေးတယ်... သူတို့ အတူတကွစားသောက်နေကြပြီး မနေ့ညက အကြောင်းအရာကို နှစ်ယောက်လုံးစကားပင်မစချေ...
ထုံးစံအတိုင်း ယန်က Jihoonကို ဆေးရုံပန်းခြံမှာစောင့်၏...
{Jihoonအဖေ အဆင်ပြေသွားမှာလား}
Author : မင်းငါ့ကိုလှည့်စားလို့မရပါဘူး ငါကြိုမပြောဘူး...
{ဟေ့လူ! လုပ်ပါဗျာ}
ယန်က သူ့မျက်နှာကို ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး ဘာမှမရှိတဲ့နေရာကို ငေးကြည့်နေသည်... ဇာတ်ကောင်ရဲ့ဘဝကို မြင်နိုင်ဖို့ အလွန်ခက်၏... Jihoonက ဒီကမ္ဘာကြီးရဲ့ အဓိကဇာတ်လိုက်ပြီး သူကတော့ Jihoonကိုကူညီပြီးတော့ လှည့်စားဖို့ရောက်နေတာပင်... ဟုတ်တယ် 'လှည်စားတယ်' ဆိုတဲ့စကားလုံးက သူ့နှလုံးသားထဲမှာ တင်းကျပ်နေပေမဲ့ တစ်ဖက်ကလည်း သူ့ကိုယ်သူ ဒီဟာက စာအုပ်တစ်အုပ်ဆိုတာ သတိပေးနေသည်... ဒါက သူ့အစစ်အမှန်ကမ္ဘာမှမဟုတ်တာ...
ရုတ်တရတ် မိုးစက်လေးတွေက သူ့ကိုယ်ပေါ်ကိုကျလာသည်... ကောင်းကင်က တိမ်ထူလာ၏.... မိုးစက်လေးတွေမှ တဖြည်းဖြည်းမိုးကြီးပေမဲ့ ယန်က မလှုပ်မယှက်ဘဲ သူ့ကို အအေးဓာတ်တွေ ပွေ့ဖက်လာဖို့ ထိုင်စောင့်နေလေသည်...
ယန်တစ်ယောက် အတွေးထဲမှာနစ်နေတုန်း အနက်ရောင်ထီးတစ်ချောင်းက သူ့မြင်ကွင်းကို ဖုံးအုပ်သွား၏... သူမော့ပြီး ရင်းနှီးနေတဲ့ မျက်နှာလေးကို ကြည့်လိုက်သည်... "Jihoon" ထို့နောက် လေးက သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး လက်လှမ်းလိုက်လေ၏...
************************
Jihoonက သူ့အဖေအခန်းထဲကို တစ်ယောက်တည်းဝင်သွား၏... ယန်က သူနဲ့အတူ အထဲမဝင်ခဲ့ပေ... သူက Jihoonအဖေရဲ့ အခန်းတံခါးကိုကြည့်ရင်း ဝမ်းနည်းနေသည်... အဲ့နေ့တုန်းက သူJihoonကို အပြင်ခေါ်ထုတ်ခဲ့တာအတွက် နောင်တရနေဆဲဖြစ်သည်... သူ အိုကြီးကို သတင်းတောင်သွားမမေးဝံ့ချေ...
"သား..." အိပ်ရာပေါ်မှာလှဲနေတဲ့ လူအိုကြီးကပြောပြီး Jihoonလက်ကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်... "မလုံလောက်သေးဘူးလား...အဲ့ကလေးက အဖေတို့ကို အများကြီးကူညီပေးထားတာ" လူအိုကြီးကပြောရင်း Jihoonလက်တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဖိလိုက်သည်... လေးကတော့ ခေါင်းငုံပြီးသာနေနေလေသည်...
"အတိတ်တုန်းက သားဘယ်လောက်နာကျင်ခဲ့လဲဆိုတာ အဖေသိတယ်... ဒါပေမဲ့ သားရယ် သားဒီလိုဖြစ်နေတာကိုသိရင် သားအမေက ကောင်းကင်ဘုံမှာ ပျော်နိုင်မျာမဟုတ်ဘူး... Jihoon... အဖေလည်းအိုလာပြီ...အနည်းဆုံးတော့ အဖေမသေခင် သားပျော်နေတာကို မြင်သွားချင်တယ်"
သူ့အဖေဆီက ဒီလိုစကားတွေကြားလိုက်တာကြောင့် Jihoonက အောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်လိုက်ပြီး ကျောမတ်ကာ သူ့အဖေကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရလေသည်...
Jihoonက ဆေးရုံပန်းခြံကိုသွားနေတုန်း ပြတင်းပေါက်ကနေ မိုးစက်လေးတွေကျလာတာကိုတွေ့တာကြောင့် ထီးတစ်ချောင်းယူလာခဲ့သည်.... ယန်က သူမလာမချင်း ဘယ်မှမသွားဘူးဆိုတာ သူသိ၏... သူမမှားပေ...Alphaက ပုံမှန်ထိုင်နေကျနေရာမှာပဲ ထိုင်နေပြီး ငေးမောနေလေသည်...
ယန်က သူ့ကို ထီးမိုးပေးထားတဲ့လူကို မော့ကြည့်လိုက်၏...
"Oh! မင်းရောက်လာပြီ"ယန်က ထပြီး Jihoonဆီမှ ထီးယူလိုက်သည်... "သွားကြစို့... မိုးသည်းလာတော့မယ်" သို့သော် ယန်ခြေမလှမ်းရသေးခင်မှာပဲ Jihoonက သူ့ခါးကို နောက်ကနေဖက်လိုက်တာကြောင့် ယန်နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်၏... Omegaလေး တုန်ယင်နေတာကို သူ့ခါးကိုဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုကြည့်ပြီး သိနိုင်လေသည်... "Ji..Jihoon? အဆင်ပြေရဲ့လား...ဘာဖြစ်လို့လဲ" ယန်က စိတ်ပူနေတဲ့ပုံနှင့် မေးလိုက်၏...
Omegaလေးက သူ့ရပ်နေတဲ့နေရာကနေ လုံးဝမရွေ့ဘဲ ယန်ရဲ့ခါးကိုသာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလေသည်... သူက တုန်လှုပ်ကြောက်ရွံ့နေပြီး တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ရင်တွေအရမ်းခုန်နေတာ ယန်တောင်ကြားရလေသည်... သူတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်နေတယ်ဆိုတာသိပေမဲ့ ဒီလူကို သူတစ်ယောက်တည်းအတွက်လိုချင်သည်... သူ့ပွေ့ဖက်မှုတွေ သခေါင်းပုတ်ပေးတာလေးတွေ ပြုံးပြတာလေးတွေကို ပိုလိုချင်တယ်... အဲ့တာက သူ့ကို အရမ်းပျော်စေတာကြောင့် မျက်ရည်ကျချင်နေသည်... နောက်ဆုံးမှာတော့ သူဘယ်လိုခံစားနေရလဲဆိုတာ ပြောနိုင်လေပြီ...
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
မိုးသံတွေက သူတို့အနားကအသံတွေကို ဖုံးအုပ်သွားဖို့လုံလောက်ပေမဲ့ ယန်ကတော့ Jihoonပြောတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ကြားလိုက်ရ၏....
ပထမဆုံးအကြိမ် Jihoonစကားပြောတာကို ကြားလိုက်ရလေသည်...
'အချစ် Levelမှာ 57%သို မြင့်တက်လာပါသည်'
Zawgyi
"Jihoon! ခ...ခဏေလး!"
ယန္က ထိန္းခ်ဳပ္ေဆးရွာေနေပမဲ့လည္း Omegaေလးက အရမ္းသန္မာေနတာေၾကာင့္ သူ႔ကို မတြန္းထုတ္ႏိုင္ေပ... ထို႔ေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ၾကမ္းျပင္ေပၚလွဲက်သြားကာ Jihoonက သူ႔အေပၚမွာျဖစ္ေန၏...
"Jihoon... မင္းဘယ္လိုခံစားေနရလဲဆိုတာ ကိုယ္နားလည္ေပမဲ့ ဒီလိုနည္းနဲ႔လုပ္ဖို႔ေတာ့ ကိုယ္အစီအစဉ္မရိွ... အင္းးး!!..." ေကာင္ေလးရဲ့တင္ပါးက သူ႔ေဘာင္းဘီေအာက္က အရာေပၚကို ပြတ္သပ္ေနတာေၾကာင့္ ယန္မွာ အခြင့္ေကာင္းယူလုနီးပါးျဖစ္သြား၏... "Ji...Jihoon... လႈပ္...လႈပ္မေနနဲ႔ေတာ့!" ယန္က Omegaေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲကို ထၫ့္ကာ ေျပာလိုက္သည္... တတ္ႏိုင္သမ်ွ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားကာ Omegaေလးမရုန္းႏိုင္ေအာင္ခ်ဳပ္ထား၏... Jihoonဆီက ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ေတြက သူ႔အေပၚပ်ံ့ႏွံ႔ေနေပမဲ့ သူရေအာင္ခ်ဳပ္တည္းထားေလသည္....
{Author...ကြၽန္ေတာ့္ကိုကယ္ပါအံုး! ထပ္ၿပီး မထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး}
Author : ထိန္းထား! မင္းေတြကို မထုတ္မိေစနဲ႔...မဟုတ္ရင္ သူပိုၿပီးထိန္းခ်ဳပ္မရျဖစ္လာလိမ့္မယ္....
ယန္တစ္ေယာက္ သူ႔အျမင္အာရံုေတြေဝဝါးလာၿပီး Jihoonဆီမွာ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ရနံေလးေၾကာင့္ လိင္စိတ္ႏိုးႂကြလာေလ၏... သူ ဒီOmegaေလးကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္လိုခ်င္ေနေပမဲ့ သူေနာက္ဆံုးစည္းကို မေက်ာ္ခ်င္ေပ....
Author : ကိုယ့္စိတ္ကို ထိန္းထား! ေဟး!
ထို႔ေနာက္ ယန္က Jihoonရဲ့အက်ႌေအာက္ထဲ လက္လ်ိႈကာ ပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့ "အင္း......" ေကာင္ေလးက ညည္းၫူလိုက္၏...
"ဒါဆို မင္းheatျဖစ္ရင္ ဒီေနရာေလးက အထိမခံႏိုင္ဘူးေပါ့" ယန္က သူ႔အေပၚငိုက္က်လာတဲ့ Omegaေလးကိုၾကၫ့္ကာ ဟန္လုပ္ၿပံဳးလိုက္သည္...
Author : ေဟး! ယန္...ခ်န္းယန္!
{ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္}
ယန္က မဆိုင္းမတြဘဲ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ Jihoonလည္ပင္းကိုဖက္ၿပီး ထိုလက္ကို သူ႔ပါးစပ္နားေရာက္တဲ့ထိတိုးကာ သူ႔လက္ကို ေသြးထြက္သည္အထိ ကိုက္လိုက္၏... ထို႔ေနာက္ Jihoonကိုလွၫ့္ကာ အိပ္ရာေပၚသယ္သြားလိုက္သည္...
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ကိုယ္လုပ္မွရမယ္" ယန္ေျပာရင္း neaktieကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္...
Jihoonႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနထြက္ေနၿပီျဖစ္၏... သူ႔အိပ္ခန္းထဲမွာပဲဆိုေပမဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ေလးလံေနၿပီး တစ္ခုခုႏွင့္ ခ်ည္ထားသလို ခံစားေနရသည္... သူအိပ္ခ်င္သလို ခံစားေနရတာေၾကာင့္ ခဏေလာက္ ျပန္ေခြေနဖို႔လုပ္လိုက္ေပမဲ့ သူ႔လက္ေတြ ေနာက္ျပန္ခ်ည္ခံထားရတာကို သတိထားမိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကက္ေသေသသြားေလ၏...
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းႏိုးလာၿပီ" Alphaက တံခါးဝမွာရပ္ေနရင္း သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္သည္...
ဒီေကာင္ေလးက ပံုမွန္ခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးၿငိမ္သက္ေပမဲ့ Heatဝင္ေနရင္ေတာ့ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရပဲ
ယန္ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္သပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ Jihoonဆီေလ်ွာက္သြားကာ ခုတင္ေဘးမွာ ထိုင္လိုက္သည္... "မေန့ညက ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္... ကိုယ္တကယ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့လို႔ မင္းလက္ေတြကိုပဲ ခ်ည္ထားလိုက္ေတာ့တာ" သူေျပာကာ Jihoonလက္ေတြကို ႀကိဳးျဖည္ေပးေနသည္...
Omegaေလးက မေရရာတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ကိုၾကည့္ေနၿပီး သူၾကၫ့္ရတာ ဘာမွသတိရပံုမေပၚေပ... "မေန့ညက ရုတ္တရတ္ မင္းHeatဝင္လာတယ္... အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ္....." Jihoonမွာ နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္လံုးႏွင့္ ယန္ရဲ့ပါးစပ္ကိုပိတ္လိုက္ေလ၏.... Jihoonမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနီရဲလာေပမဲ့ Alphaက သူ႔လက္ေတြကို ေအာက္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းကို အသာပုတ္ေပးသည္..."အဆင္ေျပပါတယ္... မင္းကိုယ့္ကိုအားကိုးလို႔ရတယ္" ယန္က ၿပံဳးရင္းဆိုသည္...
Jihoonရဲ့ အၾကၫ့္က ယန္ရဲ့လက္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ကိုက္ရာတစ္ခုကိုေတြ့လိုက္တာေၾကာင့္ သူစူးစမ္းလို ထိၾကၫ့္လိုက္သည္... "အဲ့တာဘာမွမဟုတ္ဘူး...စိတ္ထဲမထားနဲ႔... လာ...မနက္စာသြားစားၾကစို႔...ကိုယ္စားစရာေတြမွာၿပီးၿပီ" ယန္ထပ္ေျပာလိုက္သည္...
ယန္က သူ႔ကိုယ္သူထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ လက္ကိုကိုက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ Jihoonကို ေျပာမျပခဲ့... သူ Jihoonကို စိတ္မပူေစခ်င္ဘူး... ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖကလည္း အခုထိေဆးရံုမွာပဲ ရိွေသးတယ္... သူတို႔ အတူတကြစားေသာက္ေနၾကၿပီး မေန့ညက အေၾကာင္းအရာကို ႏွစ္ေယာက္လံုးစကားပင္မစေခ်...
ထံုးစံအတိုင္း ယန္က Jihoonကို ေဆးရံုပန္းၿခံမွာေစာင့္၏...
{Jihoonအေဖ အဆင္ေျပသြားမွာလား}
Author : မင္းငါ့ကိုလွၫ့္စားလို႔မရပါဘူး ငါႀကိဳမေျပာဘူး...
{ေဟ့လူ! လုပ္ပါဗ်ာ}
ယန္က သူ႔မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး ဘာမွမရိွတဲ့ေနရာကို ေငးၾကၫ့္ေနသည္... ဇာတ္ေကာင္ရဲ့ဘဝကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔ အလြန္ခက္၏... Jihoonက ဒီကမ႓ာႀကီးရဲ့ အဓိကဇာတ္လိုက္ၿပီး သူကေတာ့ Jihoonကိုကူညီၿပီးေတာ့ လွၫ့္စားဖို႔ေရာက္ေနတာပင္... ဟုတ္တယ္ 'လွည္စားတယ္' ဆိုတဲ့စကားလံုးက သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာ တင္းက်ပ္ေနေပမဲ့ တစ္ဖက္ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ဒီဟာက စာအုပ္တစ္အုပ္ဆိုတာ သတိေပးေနသည္... ဒါက သူ႔အစစ္အမွန္ကမ႓ာမွမဟုတ္တာ...
ရုတ္တရတ္ မိုးစက္ေလးေတြက သူ႔ကိုယ္ေပၚကိုက်လာသည္... ေကာင္းကင္က တိမ္ထူလာ၏.... မိုးစက္ေလးေတြမွ တျဖည္းျဖည္းမိုးႀကီးေပမဲ့ ယန္က မလႈပ္မယွက္ဘဲ သူ႔ကို အေအးဓာတ္ေတြ ေပြ့ဖက္လာဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနေလသည္...
ယန္တစ္ေယာက္ အေတြးထဲမွာနစ္ေနတုန္း အနက္ေရာင္ထီးတစ္ေခ်ာင္းက သူ႔ျမင္ကြင္းကို ဖံုးအုပ္သြား၏... သူေမာ့ၿပီး ရင္းႏွီးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကၫ့္လိုက္သည္... "Jihoon" ထို႔ေနာက္ ေလးက သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၾကၫ့္ၿပီး လက္လွမ္းလိုက္ေလ၏...
************************
Jihoonက သူ႔အေဖအခန္းထဲကို တစ္ေယာက္တည္းဝင္သြား၏... ယန္က သူနဲ႔အတူ အထဲမဝင္ခဲ့ေပ... သူက Jihoonအေဖရဲ့ အခန္းတံခါးကိုၾကၫ့္ရင္း ဝမ္းနည္းေနသည္... အဲ့ေန့တုန္းက သူJihoonကို အျပင္ေခၚထုတ္ခဲ့တာအတြက္ ေနာင္တရေနဆဲျဖစ္သည္... သူ အိုႀကီးကို သတင္းေတာင္သြားမေမးဝံ့ေခ်...
"သား..." အိပ္ရာေပၚမွာလွဲေနတဲ့ လူအိုႀကီးကေျပာၿပီး Jihoonလက္ကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္... "မလံုေလာက္ေသးဘူးလား...အဲ့ကေလးက အေဖတို႔ကို အမ်ားႀကီးကူညီေပးထားတာ" လူအိုႀကီးကေျပာရင္း Jihoonလက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖိလိုက္သည္... ေလးကေတာ့ ေခါင္းငံုၿပီးသာေနေနေလသည္...
"အတိတ္တုန္းက သားဘယ္ေလာက္နာက်င္ခဲ့လဲဆိုတာ အေဖသိတယ္... ဒါေပမဲ့ သားရယ္ သားဒီလိုျဖစ္ေနတာကိုသိရင္ သားအေမက ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ေပ်ာ္ႏိုင္မ်ာမဟုတ္ဘူး... Jihoon... အေဖလည္းအိုလာၿပီ...အနည္းဆံုးေတာ့ အေဖမေသခင္ သားေပ်ာ္ေနတာကို ျမင္သြားခ်င္တယ္"
သူ႔အေဖဆီက ဒီလိုစကားေတြၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ Jihoonက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္လိုက္ၿပီး ေက်ာမတ္ကာ သူ႔အေဖကို ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို ၿပံဳးၿပီးၾကၫ့္ေနတာကို ေတြ့လိုက္ရေလသည္...
Jihoonက ေဆးရံုပန္းၿခံကိုသြားေနတုန္း ျပတင္းေပါက္ကေန မိုးစက္ေလးေတြက်လာတာကိုေတြ့တာေၾကာင့္ ထီးတစ္ေခ်ာင္းယူလာခဲ့သည္.... ယန္က သူမလာမခ်င္း ဘယ္မွမသြားဘူးဆိုတာ သူသိ၏... သူမမွားေပ...Alphaက ပံုမွန္ထိုင္ေနက်ေနရာမွာပဲ ထိုင္ေနၿပီး ေငးေမာေနေလသည္...
ယန္က သူ႔ကို ထီးမိုးေပးထားတဲ့လူကို ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္၏...
"Oh! မင္းေရာက္လာၿပီ"ယန္က ထၿပီး Jihoonဆီမွ ထီးယူလိုက္သည္... "သြားၾကစို႔... မိုးသည္းလာေတာ့မယ္" သို႔ေသာ္ ယန္ေျခမလွမ္းရေသးခင္မွာပဲ Jihoonက သူ႔ခါးကို ေနာက္ကေနဖက္လိုက္တာေၾကာင့္ ယန္ေနာက္လွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္၏... Omegaေလး တုန္ယင္ေနတာကို သူ႔ခါးကိုဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကိုၾကၫ့္ၿပီး သိႏိုင္ေလသည္... "Ji..Jihoon? အဆင္ေျပရဲ့လား...ဘာျဖစ္လို႔လဲ" ယန္က စိတ္ပူေနတဲ့ပံုႏွင့္ ေမးလိုက္၏...
Omegaေလးက သူ႔ရပ္ေနတဲ့ေနရာကေန လံုးဝမေရြ့ဘဲ ယန္ရဲ့ခါးကိုသာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားေလသည္... သူက တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႔ေနၿပီး တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ရင္ေတြအရမ္းခုန္ေနတာ ယန္ေတာင္ၾကားရေလသည္... သူတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနတယ္ဆိုတာသိေပမဲ့ ဒီလူကို သူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္လိုခ်င္သည္... သူ႔ေပြ့ဖက္မႈေတြ သေခါင္းပုတ္ေပးတာေလးေတြ ၿပံဳးျပတာေလးေတြကို ပိုလိုခ်င္တယ္... အဲ့တာက သူ႔ကို အရမ္းေပ်ာ္ေစတာေၾကာင့္ မ်က္ရည္က်ခ်င္ေနသည္... ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူဘယ္လိုခံစားေနရလဲဆိုတာ ေျပာႏိုင္ေလၿပီ...
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
မိုးသံေတြက သူတို႔အနားကအသံေတြကို ဖံုးအုပ္သြားဖို႔လံုေလာက္ေပမဲ့ ယန္ကေတာ့ Jihoonေျပာတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားလိုက္ရ၏....
ပထမဆံုးအႀကိမ္ Jihoonစကားေျပာတာကို ၾကားလိုက္ရေလသည္...
'အခ်စ္ Levelမွာ 57%သို ျမင့္တက္လာပါသည္'