YAYINLANMA TARİHİ 18:10.2022
DÜZENLENME TARİHİ 19.11.2023
SATIR ARALARINA YORUM YAPMAYI VE OY VERMEYİ UNUTMAYALIM OLUR MU 🤌🏻
Öpüldünüz😘
~keyifli okumalar
.....
Korku ile Barlas'a baktım. "Emredersiniz komutanım." Telefonu kapatıp bana döndü.
Yine mi gidecekti..
Ama yeni gelmişti...
"Güzelim benim çıkmam gerekiyor."
"Gidecek misin?" Diye sordum.
"Ben de bilmiyorum belli değil." dedi yine o sevmediğim cümleyi kurarak.
"Peki" kollarını belime sarınca kafamı omzuna yasladım "Daha iki gün bile olmadı geleli." diye mırıldandım kendimce.
Daha sıkı sarılınca dudaklarımı omzuna bastırıp kafamı boynuna gömdüm, kendine has kokusu ciğerlerime nüfus ederken onsuz günlerde de yetsin diye daha çok içime çektim.
Yetmeyeceğini bile bile...
"Tamam hadi git sen." dedim biraz uzaklaşarak, böyle giderse ayrılmayacaktık.
Gözlerimi bakıp ellerini yanaklarıma koydu ve eğilerek dudaklarımı dudaklarının arasına aldı öpüşü şehveti değil de şefkati hissettiriyordu bana öyle yumuşak ve yavaştı ki..
Veda eder gibi...
Dudaklarımı aralayıp alt dudağını emdim, bedenim kasılmaya başlayınca ellerimi karnına koydum. Bana biraz daha yaklaştığın da elleri belimi buldu ve beni duvara yaslayıp dudaklarını dudaklarıma sürttü devamını isteyerek onu kendime çektim.
Ama o kendini hızla benden çekti, nefes nefese kalmış bir şekilde bana bakarken "Dayanamıyorum sana, ama durmalıyım, gitmem de gerek." dedi.
kendini durdurmaya çalışıyordu, ondan uzaklaşarak "Git hadi" dedim Ben de hala nefes nefeseydim.
Gitmesini istemiyordum ama gitmeliydi.
Yoksa devamı yataktı bunun...
Barlas az önce yere düşürdüğüm gömleğini alarak giydi "Telefonunu yanından ayırma, bir şey olursa ararım."
"Sakın haber vermeden bir yere gitme."
"Tamam" dedi ve gitti...
İçimi, boşluğa düşmüş gibi bir his kaplarken üzerimi değiştirerek yatağa uzandım.
İnşallah kötü bir şey olmamıştır...
....
Yatakta bir sağa bir sola dönüp ofladım, saat gece 01.25'di ve Barlas hala gelmemişti, aramalarıma da cevap vermemişti, kendi de beni aramamıştı, demek ki hala karargahtaydı.
İçeriden duyduğum tıkırtılar ile yerimden kalktım, Gizem mi uyanmıştı? Yoksa Barlas mı gelmişti? Ufak adımlar ile odadan çıktım "Barlas, sen mi geldin?" etrafa bakındığım da Gizemin odasından bir karartı geçti, gördüğüm karartı ile irkilmiştim "Gizem?" Dedim bu sefer.
Dışarıdan aniden silah sesleri yükselince çığlık attım, korkudan Elim ayağım titrerken Balasın dışarda olduğu aklıma geldi, o çatışmanın içinde..
Ne oluyordu şu an dışarıda?
Titreyen ellerimi ve dolan gözlerimi bir kenara bıraktım ve Barlası aramak için telefonu açtım, arkamdan bir el ağzımı kapatınca bir çığlık daha attım.
"Süpriiiiz" bir elini de belime sarınca olduğum yerde çırpındım
"Bırak beni! Kimsin!" Eli ağzımdayken konuşamoyordum tabi, ne dediğim anlaşıldı mı bilmiyorum. Ayaklarımı arkaya doğru savurup ona tekme atmaya çalıştım.
"Şşş rahat dur kırmayayım kafanı!" binanın dışına doğru beni sürüklemeye başlayınca gözlerimden yaş akmaya başladı..
Korkuyordum...
Nereye götürüyordu beni...
Barlas gel lütfen...
"Nereye götürüyorsun?! bırak beni!
Öldürürler seni! Yaşatmazlar! " dedim yine boğuk bir sesle.
Arkamdaki adam alayla güldü "hiçbir şey yapamazlar bana."
Dirseğimi karnına geçirip ayağımla diz kapağına vurdum, acı ile inleyip beni bıraktığın da arkama bakmadan koşmaya başladım. "Lan yürek mi yedin sen?! Gel lan buraya!" saçlarıma dolanan parmaklar ile ağlamam şiddetlendi.
Canım çok acımıştı "Bırak beni! Ne istiyorsun benden? Bırak!" saçlarımı daha çok çekip diğer eli ile boğazıma sarıldı, nefesim kesilirken kalbim korku ile göğsümün içinde çırpınıyordu. "Rahat dur dedim sana!" dedi boğazımı daha çok sıkarak.
Son çare bacak arasına bir tekme savurdum saçlarıma daha çok asılıp bağırdı ama elinden kurtulamamıştım.
"Yok sen rahat durmayacasın!" Belinden çıkardığı silahı havaya kaldırdı ve kabzasını sertçe başıma vurdu, acı ile kıvranırken bir kere daha vurdu, alnıma doğru süzülen kan ile yavaş yavaş bilincimi kaybediyordum.
Barlasdan
Hümadan zar zor ayrılarak evden çıktım ve hızla Yukarıya çıkıp kapıyı birkaç kare çaldım.
Birkaç dakika sonra kapı açılınca Yavuz'un da hazırlandığını gördüm "Seni de mi aradı?" dedi Sami albayı kastederek.
"Evet"
"Hadi gidelim" dedi.
Koşar adım karargaha geldik. Sancar abi üniformasını giymiş bir şekilde bizi karşılaşınca kaşlarımı çattım "görev mi var?"
"Evet var..." yüzündeki tedirgin ifade beni rahatsız ederken "Abi bir sıkıntı mı var?" Diye sordum bu sefer.
"Barlas... Sami albay söyler zaten ama ilk benden duy.." sıkıntılı bir nefes verdi "Baran.. kaçmış hastaneden"
Baran yıllardır aradığım Babamı ve annemi şehit eden örgüt üyelerinden biriydi... ama onunla aramızdaki hesap diğerlerinden farklıydı, o benim Ailemi patlatmıştı, ben de onun abisini gebertmiştim. Onu öldüreceğim sırada ise Sami albay izin vermemiş ve hapise atılmasını emretmişti.
Geçen gün yaralandığı için hastaneye yattığı haberini almıştım ama şimdi kaçmıştı.
"Dün kaçmış, sana söylememişler, ama bugün kameralara yakalanmış lojmanların oralarda görülmüş, dünden beri nöbetteki asker sayısını arttırdık ama bir yolunu bulmuş işte, hemen bir ekip toplayarak devriyeye çıkılacak. Hedef sen olabilirsin." hedef ben olsam kaçtığı gibi yapardı bunu, hedefi ben değildim.
Abisini öldürdüğüm gün söylediği sözler yankılandı beynimde "Sen benim Abimi alıp benim canımı yaktın, ben de sevdiklerini alıp senin canını yakacağım."
Hedef, Hümaydı...
Aklıma dank eden gerçek ile olduğum yerde sarsılırken dışarıdan gelen silah sesleri ile kalbim hızlanmıştı, içimdeki korku büyürken askerler hızla yanımdan geçerek dışarı çıktılar.
"Yok.. yok.. olmaz.. hayır" anne ve babamın ölüm anı gözümün önünden geçip gitmişti, Hümayı da kaybedemezdim.
Onu da benden alamazdı..
Aklıma gelen şeyin olmamasını ümit ederek belimdeki silahı çıkardım "lütfen" dedim Aklımdaki şey olmasın için
çıkışa doğru koştuğum da Yavuz ve Sancar abi de peşimden geldi.
kendimi birden çatışmanın ortasında bulurken neler olduğunu anlamaya çalıştım, karargaha saldırı olmuştu. Çok kalabalık olmayan grubu görünce kaşlarımı çattım, bunlar bu kadar kişi ile Karargahı basacak cesareti nerden bulmuşlardı?
Tabi amaçları karargahı basmak değilse..
Dikkatimizi dağıtmak için yapmışlardı.
Sancar abimin dedikleri aklıma gelince bakışlarımı bizim eve çevirdim Aklımdaki düşünceler ile kafamı iki yana salladım "kendine gel yok öyle bir şey, kötü düşünme!"
Birkaç el silah ateşledikten sonra askerlere baktım, bana en yakın olan Efeydi "Efe benimle gel!" diye bağırdım.
"Emredersiniz komutanım"
lojmanların olduğu yere doğru ilerledim ve bahçeye girdim "içeri gireceğim ve Hüma orada olacak." dedim kendimi ikna edercesine.
Binaya girdiğim de kapı açıktı, korku ile içeriye dalarak salona girdim, yerde yatan Gizemi görünce hızla yanına koştum. Önce üzerine baktım yarası yoktu, sonra nabzını kontrol ettim normaldi.
"Gizem.. beni duyuyor musun? Aç gözünü Gizem." elim ile hafif hafif yüzüne vuruyordum ama uyanmadı.
Peşimden içeriye giren Efe ile ayağa kalktım "Gizemi revire götür" dedim odadan çıkarak.
O iyiydi çok şükür...
Ama Hüma...
O nasıldı?
Cebimden telefonu çıkarıp Hümayı aradım belki bir yere saklanmıştır, silah sesinden korkup bir yere saklanmıştır değil mi?
Çalıyor.. aç güzelim..
Çalıyor... Lütfen aç...
Çalıyor... Yalvarırım Aç..
Ümidimi kesmek üzereyken açılan telefon ile tebessüm ettim "Hüma.." dedim güçsüz bir ses ile.
"O şu an seni duyamaz Yüzbaşı" Telefondan gelen Baranın sesiydi.
İçimde bir şeyler parçalanmıştı..
"Çok hırçın bir şeymiş bu nasıl evlendin sen bunun ile?"
"Lan aşağılık herif senin derdin benimle! Ne istiyorsun o kızdan gel beni al!"
"Bunları duymamış olayım yüzbaşı seni beni mi var bizim aramızda? Ha karın ha sen, ha abim ha ben değil mi? Neyse biz şimdi karınla ufak bir gezintiye çıkıyoruz... haberin olsun diye açtım telefonu bu kıyağmı da unutma..."
"Seni bulduğum gibi geberteceğim! Biliyorsun değil mi?! Andım olsun canını ben alacağım!"
"Cık, cık, cık. Yüzbaşı.. Yüzbaşı.. Bu kadar sinir bünyeye fazla... korkma daha öldürmedim karını.. sadece çok hareket ediyordu ben de hareket etmesini engelledim.. ama biraz sert vurdum herhalde... kafası kanıyor.."
"Ne yaptın lan ona! Onun saçının teline zarar gelsin seni doğduğuna pişman ederim! Anladın mı lan şerefsiz!" Bağırışım bütün evde yankılanırken Baranın alaylı sesi öfkemi daha da körükledi.
"Bağıracaksan konuşmayalım Yüzbaşı.. böyle olmaz.... saçının bir teline değil ama bir kaç teline zarar vermiş olabilirim elimin ayarı yok ki, bir çektim bütün saçı elime geldi. Ama daha bir şey yapmadım merak etme, tabi bu yapmayacağım anlamına gelmiyor. Güzel karın varmış, uyanınca bir şeyler yapabiliriz. Ne de olsa sen tadına baktın değil mi kıskanmazsın." diyerek telefonu kapattı.
Korku, üzüntü, endişe ve pişmanlık. İçimi kaplayan bu duygular ile savaşıyordum.
Ailemi kaybettiğim gibi Onu da mı kaybedecektim?
Ben onsuz yapamazdım ki...
22.Bölüm sonu...
Yayınlanma tarihi:18:10.2022
Bölüm hakkındaki düşünceleriniz?
Yazım hataları affola...
Kısa bir bölüm oldu farkındayım ama çok yakın bir arkadaşım evleniyor.. Bende nedimesiyim baya karışık buralar birde çalışıyorum.. bu hafta bayağı yoğunum yani..
Sürekli bahane üretmek istemiyorum ama dünya hali belli olmuyor işte neyse anlayışınız için teşekkürler:)
Eee siz nasılsınız nasıl gidiyor? okul,dersler,hayat.
Hep kitap hep kitap olmaz biraz da sohbet edelim
Hem insan bazen tanımadığı kişilere daha rahat anlatır derdini. Sizde belki yazarsanız hafiflersiniz...
Öyle işte... Hadi ben kaçar..
Kendinize çoook iyi bakın
Kış geldi sakın hasta olmayın😁