ဝမ္ယန္းယန္းဟာ ေျမးျဖစ္သူရဲ႕ မဂၤလာကိစၥကို
စီစဥ္ခ်င္သူမို႔ ယခုလည္းပဲ ေရွာင္းအိမ္ေတာ္ဆီသူမ
ေရာက္လာေတာ့သည္။
"ေတြ႕မ်ားေတြ႕ပါ့မလားလို႔ ေရွာင္းခ်န္းရယ္..."
"aww..အမ ဝမ္ယန္းယန္းပါလား အေစာႀကီးေရာက္ခ်လာေတာ့ ကြၽန္မက မမွတ္မိသလိုျဖစ္သြားတာ စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္အမ။"
"ရပါတယ္.. ငါက အေရးတႀကီး လာခဲ့ရတာကိုး
အျပစ္မယူသလို စိတ္လည္းမဆိုးနိုင္ပါဘူး။"
"ေကာင္းပါၿပီရွင္..ဒါနဲ႕အမ ဘာမ်ားသုံးေဆာင္မလဲ
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးကို ယူခိုင္းမလို႔ပါ။"
"ငါ အၾကမ္းရည္ေကာင္းေကာင္းေလးပဲေသာက္ခ်င္တယ္ ေရွာင္းခ်န္းရယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့အမ..ယူလာခိုင္းလိုက္မယ္ေနာ္
ကြၽန္မတို႔အခု ပန္းၿခံထဲသြားရေအာင္ ေလေကာင္းေလသန့္ေလး ခံရင္းနဲ႕အမရဲ႕ လာရင္းကိစၥေလး ေျပာၾကရေအာင္။"
"ေအး..ေအး ေရွာင္းခ်န္း သြားၾကတာေပါ့။"
ဝမ္အိမ္ေတာ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ဝမ္ရိေပၚနဲ႕ေရွာင္က်န့္မွာ ရန္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး..
"ငါ့ကိုလႊတ္.. ဝမ္ရိေပၚ။"
"မလႊတ္နိုင္ဘူး..က်န့္က်န့္။"
"လႊတ္ဆို..ငါ့ကိုအခုလႊတ္ေပး ငါအိမ္ျပန္ရမယ္။"
"ဒါကမင္းရဲ႕လင္ပိုင္တဲ့အိမ္မဟုတ္လို႔လား ေရွာင္က်န့္ရ။မင္းကဘယ္ကိုျပန္ဦးမလို႔လည္း။"
"မင္း..."
"အဟက္..ငါကမင္းရဲ႕လင္ေလ..မၾကာခင္မွာ မင္းကငါ့အပိုင္ျဖစ္ကိုျဖစ္လာေစရမယ္ ေရွာင္က်န့္။"
"မဟုတ္ဘူး.. မျဖစ္နိုင္ဘူး..ဝမ္ရိေပၚ။
ငါမင္းနဲ႕လက္မထပ္နိုင္သလို လက္လည္းခံမွာမဟုတ္ဘူး။"
"ဒါဆိုရင္.. ဒီဗိုက္ထဲက ကေလးကေရာ ေရွာင္က်န့္"
"ငါမေျပာတတ္ဘူး.."
"ရမလား..သူကငါ့ရဲ႕ေသြးသား မင္းေမြးေပးရမယ္
ရွင္းလား။"
"ငါမလုပ္နိုင္ဘူး... မလုပ္နိုင္ဘူးဆို။"
''လုပ္ရမယ္..ငါ့ကိုမုန္းေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ
သူ႕မွာအျပစ္မရွိဘူး..ေရွာင္က်န့္။''
''အဟင့္..အဟင့္..မင္းအရမ္းအတၱႀကီးလြန္းတယ္
ဝမ္ရိေပၚ ငါ့ရဲ႕ဘဝကိုဖ်က္စီးတယ္"
''ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေရွာင္က်န့္..ကိုယ္မင္းကို တာဝန္ယူခ်င္တယ္''
''မလိုဘူး...ငါနဲ႕လာၿပီးေတာ့ မပက္သက္ပဲေနေပးပါ ဝမ္ရိေပၚ..ငါမင္းကိုလက္မခံဘူး''
''ေရွာင္က်န့္...ဒီစကားကိုဒီမွာတင္ရပ္ပါ။
မင္းကို ဘယ္မွမသြားနိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ဘက္ကလုပ္နိုင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုတာကို မေမ့လိုက္နဲ႕။''
''အား..ငါမင္းကိုမုန္းတယ္ မုန္းတယ္လို႔''
''မင္းႀကိဳက္သေလာက္သာမုန္းစမ္း..ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ မမုန္းနိုင္ဘူး။''
ထိုသို႔ေျပာၿပီး အခန္းတံခါးအားပိတ္၍ထြက္သြားတဲ့ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္က်န့္မွာ တံခါးအားထုရိုက္ရင္းက်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
''ငါ့ကိုလႊတ္ေပးပါ ဝမ္ရိေပၚ... ငါ့ကိုသြားခြင့္ေပးပါ။''
ေမာပမ္းလာတာနဲ႕အမွ် ေရွာင္က်န့္မွာဆက္ၿပီးမငိုနိုင္ေတာ့ေပ။
ထိုေနရာမွာပဲ တံခါးအားေက်ာေပးမွီရင္း ထိုင္ေနမိတာ ႏွစ္နာရီနီးပါးပင္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။
'ပါး..ကြၽန္ေတာ္ မားခ်န္နဲ႕မေနခ်င္ဘူးပါး။
မားက ကြၽန္ေတာ္ဝါသနာပါတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ခြင့္မေပးဘူး။ၿပီးေတာ့ ဟိုဝမ္မ်ိဳးရိုးကလူနဲ႕ အတင္းစီစဥ္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ေတာ္ကေန ထြက္ေျပးပုန္းကြယ္ေနခဲ့ရတာၾကာၿပီပါး။
ဒါေတာင္မွ သူနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုဆုံၿပီး မွားယြင္းခဲ့ပါလိမ့္ဗ်ာ။အခု ကြၽန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲပါး။ပါးသာ ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာရွိေနရင္
သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္အခုခ်ိန္မွာ လမ္းေပ်ာက္ေနၿပီပါး။
မားက ေငြအရမ္းမက္တာပဲ ပါး။ကြၽန္ေတာ့္ကို ေငြနဲ႕လဲယူမဲ့ မားကို ဘယ္လိုစိတ္နဲ႕ ယုံၾကည္ရမလဲ ပါး။'
ငိုလည္းမငိုနိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ စားပြဲေပၚကေရဘူးကိုယူ၍ေမာ့ေသာက္မိျပန္သည္။
အဲ့ဒီေနာက္ ကုတင္ေပၚ အသာအယာလွဲခ်လိဳက္ကာ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ လမ္းအတြက္ေတြးေတာမိျပန္တယ္။သူ႕မွာက ဝမ္မ်ိဳးရိုးရဲ႕ ေသြးသားကိုလြယ္ထားရတဲ့အေျခအေနမွာမို႔ အဖက္ဖက္က
ေတြးေပးရျပန္တယ္။
''ကေလးေလး မင္းက မေမွ်ာ္လင့္ပဲနဲ႕ ပါးပါးရဲ႕ဘဝထဲကိုဝင္လာခဲ့တဲ့အတြက္ ပါးပါးကိုအခက္ေတြ႕ေအာင္မလုပ္ရဘူးေနာ္။ၿပီးေတာ့ ပါးပါးကို
ဒီေနရာနဲ႕အေဝးဆုံးကိုေခၚသြားေပးရမယ္။''
'အာ..ဟုတ္ၿပီ.. ငါ
ထြက္ေျပးရမယ္..အေျခအေနေပးရင္ေပါ့။
ခုလက္ရွိမွာေတာ့ သူ႕ဘက္ကိုအယုံသြင္းၿပီးေနရအုံးမွာပဲ။'
တစ္ပတ္ၾကာၿပီးေနာက္...
ဝမ္ယန္းယန္းနဲ႕ေရွာင္းခ်န္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကေလးေတြရဲ႕ မဂၤလာကိစၥကို တိုင္ပင္ၾကၿပီးေနာက္..
မဂၤလာပြဲကိစၥကို အက်ဥ္းခ်ဳံးသာ စီစဥ္ေပးခဲ့ေတာ့သည္။
ေရွာင္က်န့္မွာ အငိုမ်က္ရည္ေတြရင္ထဲ၌ၿမိဳသိပ္ထားရေလတဲ့အျဖစ္ေပ။သူထြက္ေျပးလို႔မရနိုင္ဘူးေလ...ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ခ်စ္သူ
လီက်င္းယုံမွာ မဂၤလာပြဲသို႔ ေဒါသတကြီးဖြင့်ရောက်ချလာခဲ့သည်။
''ကိုကို..လုပ္ရက္လိုက္တာ ေျပာေတာ့ လီက်င္းကိုပဲခ်စ္တယ္ဆို ဘာလို႔သူနဲ႕ကိုကိုက။''
စကားကိုဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ေရွာင္က်န့္ရဲ႕ပုံပန္းသ႑ာန္ကို အကဲခတ္ေနျပန္တဲ့သူမေၾကာင့္..
ဝမ္ယန္းယန္းမွာ။
''ဒီမွာကေလးမ မင္းနဲ႕ငါ့ေျမးနဲ႕က ပက္သက္စရာ
အေၾကာင္းလုံးဝမရွိနိုင္ေတာ့တဲ့အေျခအေနမွာမို႔
မင္းဘက္က ေလ်ာ္ေၾကးလိုခ်င္လို႔ လာႏြယ္ေနတာလား။ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္သလဲ...ေျပာ။''
''ကြၽန္မက ကိုကို႔ကိုပဲလိုခ်င္တာ..အဲ့ဒီေငြေတြက
ကြၽန္မကို ေပ်ာ္႐ႊင္နိုင္ေအာင္မလုပ္နိုင္ဘူး ဖြားဝမ္။''
ထိုစကားကိုၾကားၿပီးေနာက္..
တခ်ိန္လုံး ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေရွာင္က်န့္မွာ ထိုင္ေနရာမွာထလာၿပီးေနာက္..ဝမ္ရိေပၚရွိရာဆီသို႔ ေရာက္လာေတာ့တယ္။
''ဝမ္ရိေပၚ... မင္းနဲ႕ငါ အခုပဲကြာရွင္းၾကတာေပါ့။''
ေဘးမွ ဝမ္ယန္းယန္းနဲ႕ေရွာင္းခ်န္မွာ
''မဟုတ္တာ..ဒီကေလးကေတာ့။''
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုသို႔ေျပာလိုက္ၾကေပမဲ့..
လီက်င္းယုံရဲ႕မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာက္ပသြားခဲ့ေပမဲ့ ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ မ်က္လုံးမ်ား နီက်င္စျပဳလာေတာ့တယ္။သူသိပ္ကိုနာက်င္သြားသလိုခံစားလိုက္ရတယ္။ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ေၾကမြပ်က္စီးသြားသလို ျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္ႀကီးနဲ႕မို႔..
''မလုပ္ေပးနိုင္ဘူး..ေရွာင္က်န့္ မင္းကိုလုံးဝကြာရွင္းမေပးဘူးဆိုရင္ေရာ။''
''ေကာင္းၿပီေလ..ငါဒီကိုယ္ဝန္ကိုေမြးဖြားၿပီးတာနဲ႕မင္းနဲ႕ကြာရွင္းမယ္ မင္းက မင္းရဲ႕ေသြးသားကိုလိုခ်င္တာမဟုတ္လား ရေစရမယ္ဝမ္ရိေပၚ။
''ငါမဆိုလိုဘူးေနာ္ ေရွာင္က်န့္..မင္းရဲ႕ဆႏၵအတြက္ဆိုရင္ေတာ့..
ငါသေဘာတူတယ္...''
''အဟက္..မင္းကတိကိုမင္းတည္ပါေစ ဝမ္ရိေပၚ။''
ထိုသို႔ေျပာၿပီးတာနဲ႕ေရွာင္က်န့္မွာ သူ႕အခန္းရွိရာဆီ ဝင္ေရာက္သြားကာ အႀကီးအက်ယ္ငိုေနမိသည္။
သူ႕ဘဝက ဘယ္အေျခအေနမွာ ရွိေနတာလဲ။
ၿပီးေတာ့ သူက ခံစားတတ္တဲ့လူပါ..အရာရာကို
သူရင္မဆိုင္နိုင္ရင္ေတာင္မွပဲ သူ႕ဘဝအတြက္ဆိုရင္ လုပ္သင့္သလို စီစဥ္မိမွာပဲေလ။ဒါေပမဲ့ ထိုသို႔ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ပင္မရရွာတဲ့သူ႕ဘဝက စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္မဟုတ္လား။
ကံတရားကိုပဲအျပစ္တင္ရမလား..ဝမ္ရိေပၚကိုပဲမုန္းတီးရမလား ေငြမက္တဲ့သူ႕မားကိုပဲ အျပစ္ဖို႔ရမလားဆိုတာ ေရွာင္က်န့္မသိၿပီ။သူအခုခ်ိန္မွာငိုေနဖို႔ပဲတတ္နိုင္တယ္..
'ရက္စက္လိုက္ၾကတာ..ငါဘာေတြမ်ားမွားခဲ့မိလို႔လည္း။'
''ကေလးေရ ပါးပါးကို ကူညီဖို႔စိတ္ကူးမရွိေတာ့ဘူးလားဟင္။ပါးပါးဒီမွာမေနခ်င္ဘူး ကေလးရယ္
ဟင့္..အဟင့္..အဟင့္..မုန္းတယ္ မုန္းတယ္အရမ္း။''
သူငိုေနစဥ္မွာပဲ သူ႕ရဲ႕ဖုန္းေလးထဲသို႔ စာတိုတစ္ေစာင္ေရာက္လာေတာ့တယ္။
တင္း!!..
ေရွာင္က်န့္ ဖုန္းကိုဖြင့္ၾကည့္မိေလရာမွာေတာ့
သူ႕ရဲ႕မ်က္ဝန္းေလးမ်ားအေရာင္လက္လာေတာ့သည္။
*ေကာေကာက်န့္ ညီမေလးပါ ေကာေကာအခုဘယ္မွာလဲဟင္ အိမ္ကိုေတာ့ျပန္လာမယ္မဟုတ္လား။
ညီမေလးစိတ္ပူလို႔ပါ။
ၿပီးေတာ့ မားက ပါးနဲ႕ဖုန္းဆက္ေနတာ ညီမေလးၾကားခဲ့တယ္။ေကာေကာက်န့္က ညီမေလးရဲ႕အကိုအရင္းမဟုတ္ဘူးဆို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ညီမေလးကေတာ့ ေကာေကာကိုပဲအကိုတစ္ေယာက္လိုသတ္မွတ္ထားတယ္။အခု ေကာေကာအဲ့ဒီမွာအဆင္ေျပမယ္လို႔ ညီမေလးမထင္ဘူး။ဒါေၾကာင့္
မနက္ျဖန္ ညီမေလးနဲ႕မားက အဲ့ဒီအိမ္ေတာ္ကိုျပန္လာရမွာ ညီမေလးကူညီေပးမယ္ေနာ္..ေကာေကာက်န့္ အားတင္းေပးထားပါ ခ်စ္တယ္ေကာေကာက်န့္။*
*ေကာေစာင့္ေနမယ္ ညီမေလး..*
ထိုသို႔စာျပန္ပို႔လိုက္တဲ့ ေရွာင္က်န့္မွာ အခုမွၿပဳံးနိုင္ေတာ့တယ္။''ပါးပါးတို႔အဆင္ေျပမွာပါ ကေလးရယ္
ပါးပါးကိုစိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္။''
ထိုတစ္ညတာကိုေတာ့ ေရွာင္က်န့္အားတင္းၿပီးေတာ့ ျဖတ္ေက်ာ္ရေပမယ္။သို႔ေသာ္ သူ႕အခန္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ေျခတစ္စုံေၾကာင့္ မ်က္ဝန္းတို႔ဝိုင္းစက္လာတဲ့သူ။
''ဘာလာလုပ္တာလဲ..မင္း''
''ေျပာစရာရွိလို႔လာတာ..မလာရဘူးလားဒီကို
ငါပိုင္တဲ့ေနရာပဲဟာ''
''ထြက္သြား''
''ထြက္ေျပးဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႕ေရွာင္က်န့္..မင္းရဲ႕ေျခလွမ္းေတြမလြန္ခင္ ေအးေဆးေနတာေကာင္းမယ္ေနာ္..ကိုယ္သတိအႀကိမ္ႀကိမ္ေပးထားရက္နဲ႕မင္းထြက္ေျပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ဘာလုပ္မိမယ္မသိဘူး။''
''႐ူးေနလား ဝမ္ရိေပၚ..''
''ဟုတ္တယ္ ကိုယ္႐ူးရေတာ့မယ္။ မင္းေၾကာင့္ေလ''
''မၾကားခ်င္ဘူး..ထြက္သြား။''
''မသြားနိုင္ဘူး..မင္းကကိုယ့္ရဲ႕သက္ဆိုင္သူျဖစ္သြားၿပီ ေရွာင္က်န့္''
ေျပာလို႔မရတဲ့အဆုံး..ေရွာင္က်န့္မွာ
''ဒါဆိုရင္ ငါသြားရတာေပါ့ ေနခဲ့အဲ့ဒီမွာ''
ကုတင္ေပၚမွဝရန္တာရွိရာဆီထြက္လာခဲ့ကာေလာ့ပါခ်ပစ္လိုက္တဲ့ေရွာင္က်န့္ေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚတံခါးကိုလွမ္းဆြဲဖို႔အခ်ိန္မရလိုက္ပါ။
ဂ်ိမ္းခနဲပဲ ပိတ္သြားတဲ့ တံခါးခ်ပ္ေၾကာင့္ရိေပၚရဲ႕လက္သီးကထိုတံခါးခ်ပ္အားထိုးမိခဲ့ေတာ့သည္။
''ဒုန္း..''
'ေရွာင္က်န့္မင္းသိပ္ၿပီးေတာ့ေခါင္းမာလြန္းတယ္'
ဝရန္တာဘက္ဆီမွေကာင္ေလးမွာ ေလေအးေတြေၾကာင့္ခ်မ္းေနခဲ့ၿပီး ေဒါင့္အကြယ္ေလးမွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ကေလးထိုင္ေနမိေလသည္။
'ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကံတရားႀကီးရယ္..
ငါ့ကိုဒီအိမ္မက္ဆိုးႀကီးကေန နိုးထခြင့္ေပးပါေတာ့
ငါေၾကာက္လို႔ပါ။'
အရမ္းေအးလာတာနဲ႕အမွ်ေရွာင္က်န့္ရဲ႕အားနည္းမႈ႕တို႔ကမခုခံနိုင္ပဲ ေမ့လဲသြားရရွာသည္။
ဒါေပမဲ့ေရွာင္က်န့္မသိသည္က သူေလာ့ခ်ခဲ့သည့္တံခါးကို ေသာ့ရွာၿပီးဖြင့္ေနတဲ့လက္တစ္စုံရွိသည္ကိုေပါ့။
'ကိုယ္မင္းကို ခ်စ္ေနမိၿပီ ေရွာင္က်န့္..မင္းကိုကိုယ့္အနားမွာပဲ ထာဝရေနေစခ်င္တာ ကိုယ့္အမွားမဟုတ္ဘူးထင္တယ္။မင္းျပန္ခ်စ္လာတဲ့အထိကိုယ္ႀကိဳးစားသြားမွာပါ ေရွာင္က်န့္ရာ။'
ေသာ့ပြင့္သြားတာနဲ႕ သူျမင္လိုက္ရတဲ့လူသားေလးေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕စိုးရိမ္မႈ႕က ငယ္ထိပ္ပြင့္မတတ္ပင္။(ေသြးေဆာင့္တက္သြားတဲ့သေဘာပါ)
''က်န့္က်န့္..က်န့္က်န့္..ကိုယ္ေခၚေနတယ္ေလ မ်က္လုံးေတြဖြင့္ၾကည့္စမ္းပါ ခင္ဗ်ားေလးရဲ႕။''
mp Rockeain🍁