Üst kattan gelen tiz ağlama sesiyle masaya yerleştirdiğin tabakları hızlıca masanın üstüne bıraktın ve kızınızın odasına doğru hızlı adımlarla ilerledin.
Beşiğinde ağlayan, yeni uyanmış bebeğini görünce gülümsedin ve onu nazikçe kucağına aldın. "Günaydın anneciğim," dedin henüz 2 aylık olan kızına. Onun minik burnuna kuş tüyü kadar hafif bir öpücük bıraktın, beşiğin yaındaki tekli koltuğa oturdun.
Zil çaldığında sen tişörtünü yukarı sıyırıyordun, evde kapıyı açacak biri vardı. Göğüsünü açmanla kızının dudakları göğüsüne kapandı ve karnını doyurmaya başladı. Sen, kızının seyrek ve kısa olan sarı saçlarını okşadın, yanağında parmağını gezdirdin ve sırtını okşadın.
Küçüklüğünden beri anne olma fikri sana hep dünyaanın en özel şeyi gibi gelmişti; kendinden bir can doğurmak, sevdiğin adam ve senden bir parça!
Tabii, bunun doğru adamla olması her şeyden önemliydi. Neyse ki o adamı bulduğundan emindin; şu an kapı pervazına tek omzunu yaslayarak sana bakan ve gülümseyen adam.
Sen de ona gülümsedin ve kafanı yana yatırdın. Zeke, yavaş adımlarla size doğrum ilerledi. Gözlerin onu takip ederken hâlâ gülümsemeye devam ediyordun. Genç adam bir şey demeden elini senin yanağına yasladı. Kafanı kaldırıp eşine baktın; dünyanın en harika adamı. Boştaki elinle onun bileğini tuttun, kafanı çevirdin ve büyük avuç içine bir öpücük kondurdun.
"Babamlar geldi." dedi sessizce. Kafanı salladın. "Sen in istersen, ben de kızımızı doyurup geleyim."
Zeke kafasını salladı, eli hâlâ senin yanağındayken eğildi, kızınızın yanağına bir öpücük kondurdu. Doğrulurken senin dudaklarına kendi dudaklarını bastırmayı da ihmal etmedi.
"Seni çok seviyorum." diye fısıldadı kulağına. Huylanmanla beraber kafanı yana yatırdın, gülümsemen iyice genişledi. "Ben daha çok." diye yanıtladın.
Zeke sana sımsıcak irisleriyle baktı. Derin bir nefesi içine çekti ve alnına bir öpücük kondurdu. "Onu bu gece göreceğiz."
biraz kısa oldu ama gece hayalini kurduğum senaryolar arasında olan bir şeydi bu, zeke'ya uyarlayıp yapmak istedim