Hindi na niya alam ang nararamdaman niya.
Totoo ba talaga 'to..
I just saw them together.
And, they're together. Sila na.
"Masaya ba kayo para sa'min?"
At napansin niyang nakatingin si Yojeid sa kanya.
Ganito pala kasakit 'yon. . .
Ang pagmamahal. Ni parang ayaw mong tumingin sa mga mata niya.
Dahil . . . baka makita niya ang sakit na nararamdaman ng puso mo.
"Oo naman." sabi niya habang pinipilit ngumiti.
"Tteka lang. . Yojeid, 'di ba - -"
"Wala na kami pare."
Then her eyes become watery. At mukhang napansin ni Giulio iyon.
"Ah,.. o sige pare, ... Doon muna kami ni Nadine ha. Ikaw na ang bahala kay Micah. Mag-aaral muna kami."
"Sige."
~ ~At the study area of Giulio's house. . . ~ ~
At 'di na yata niya napigilan ang sarili niya. She burst into tears, and Giulio hugged him.
"Hindi ko yata sila kayang makita."
"Okay lang 'yan Nadine. Nandito ako."
"Pero bakit ang sakit pa rin. . ang sakit- sakit... Maaalis ..pa ba ..'to?"
"Oo, Nadine."
"Hindi ko yata kaya."
"Kakayanin mo, Nadine. Tutulungan kita."
"Ano bang dapat kong ..gawin?"
"Iiyak mo lang lahat, Nadine."
Ngunit ilang saglit pa ay inalis niya ang pagkakayakap kay Giulio. Pinunasan ang mga luha.
"Salamat, Giulio. Aalis na ako." nginitian niya ito.
"Sige. Ingat ka."
Ito na siguro ang huli kong pagkakataong makita sila.
Hindi ko siguro kakayanin 'pag nanatili pa ako.
Aalis na ako ng Raven.