Selamlar canlar! Umarım bölümü beğenirsiniz...
Arkadaşlar bölümleri düzenleme fırsatım olmuyor. O yüzden hatalarım olursa satır arası yorum yaparak bildirirseniz sevinirim <3
Kitaplarımda reklam yapmak yasaktır!
Bir dakika ne!? Yeğenim mi dedi o bana?! Bana! Tanrım burada neler dönüyor böyle. Hiç bir anlayamıyorum. O iskeletimsi şey benim amcam falan mı!?
"Ne?"
Dudaklarımdan dökülen kelimelerle birlikte Lessy'nin elini bana uzattığını gördüm. Elini tutmamı istiyor gibiydi. Belki de bir tuzaktı. Şuan hiç bir şeyden emin değilim ve kafam çok karışık. Şu lanet olasıca hayatım sadece bir kaç hafta içinde karışmış ve bildiğim her şey yanlış çıkmaya başlamıştı.
Tereddüt ile kemikten elini tuttum. Soğuk ellerim onun taş kadar sert kemiklerine değdiği anda sanki yere düşermişçesine zeminin yüzüme yaklaştığını gördüm.
Ayağım altında hissetmeye devam ettiğim toprak ile içinden geçtiğim zeminin ardından sanki yerden kalkmışçasına 180 derece bakış açım değişti. Korkuyla bir adım gerilerken çevreme göz attım.
Aynıydı. Ormandaydık ama gökyüzü koyu mor renkteydi. Kaşlarım çatılırken bakışlarım yere kaydı. Çimen beklediğim gibi yeşil değildi onun yerine su yeşili gibiydi. Bakışlarım hala elimi sıkıca tutan ve bırakmayan amcama kaydı. En azından o öyle demişti
"N-Neresi burası?"
Sorum üzerine Lessy elimi bırakmadan doğruldu. Tanrım! Ben neyin içine bulaştım böyle?
Neden bu iskeletten olma şeye güvendim ki? Belki de beni öldürdü! Yada ruhumu falan çaldı ve şimdi de cehenneme götürüyor! Tanrım sen bütün günahlarımı bağışla!!
"Sakin ol Nova. Burası senin evin"
Excuse me! Evim mi? Burası nasıl ev ya! Dünyada olduğumuzdan bile şüpheliyim!
"Ne saçmalıyorsun sen!"
Sinirle bağırmam ile Lessy arkamdaki bir yeri gösterdi. Merakla oraya dönerken 2 kişinin bizi izlediğini gördüm. Kaşlarım çatılırken göz ucuyla Lessy'e baktım. İlk kez üzüldüğünü hissettim.
Bakışlarım tekrar o 2 kişiye kaydı. İkisinin de başında taç benzeri bir şey vardı. Biri 30'larında olan simsiyah saçlara sahip çok güzel bir kadındı. Diğeri ise beyazlaşmaya başlayan saçları ile yanındaki kadının elini tutan bir adamdı.
"Bunlarda kim?"
Sorum üzerine kadın hafifçe gülümsedi ve bir elini bize uzattı. Merakla ne yapacağını beklerken söylediği sözcük bende bir şok etkisi yaratmaya yetmişti.
"Kızım"
Has-. Sen ciddi olamazsın! Bu bir şaka değil mi? Bu kesinlikle bir şaka olmalı! Yok yani ben kesinlikle öldüm! Bir dakika... Yeni idrak ediyorum! Annem ve babam mı bunlar?!
"A-Anne? B-baba?"
Sorarcasına söylediklerim ile ikisi de hüzünle gülümsedi. Gözlerindeki kederi ve özlemi görebiliyordum. Şokla bakışlarımı Lessy'e çevirdim.
"Ö-Öldüm mü?"
Lessy başını iki yana salladığı an kaşlarım şiddetle çatıldı. Ama nasıl olur? Ölmediysem onları nasıl görebiliyorum? Üstelik bu geldiğimiz yer de neresi? Araf falan mı? Şokla bakışlarım anne ve babama döndü.
Annem havadaki elini indirdi ve babama dönüp sarıldı. Ağlama sesi kulaklarıma dolduğu an ona gitmek için bir adım attım. Ama Lessy'nin elini bırakmam ile kendi dünyama dönmem bir oldu. Baş dönmesi ile iki dizimin üstüne düştüm.
Neler oluyor anlamıyorum! Anne ve babam öldü sanıyordum! Teyzem bana öldüklerini söylemişti. Peki bu olanlar ne? Neden çevremdekiler bana bu kadar yalan söylüyor? Neden anne ve babam beni bıraktı! Ya neden! Bir nedeni olmalı! Sebebi olmalı!
Bakışlarım Lessy'i bulurken tekrar elini tuttum ama o dünyaya geçiş yapmadık sinirle tısladım
"Beni geri götür! Onlardan hesap sormalıyım! Beni geri götür Lessy!"
Bağırışlarıma rağmen Lessy amca elini sertçe çekti ve benden 2 adım uzaklaştı. Sinirle ellerimi saçlarım arasından geçirdim ve derin bir nefes aldım. Onlar nasıl yaşıyor olabilir ki! Bu yaşıma kadar öğrendiğim, bildiğim, gördüğüm her şey yalandan mı ibaretti! Peki ya neden? Neden bu yalan hayatı yaşattılar bana? En önemlisi neden şimdi? Ne değişti de bana kendilerini gösteriyorlar?!
Bedenime dolanan kollar ile kokusu burnuma doldu. Derek'in sarılması sanki deşarj ediyordu ruhumu. Başımı göğüsüne yasladım ve gözlerim kapalı bir şekilde durdum. O saçımı okşarken Lessy çoktan yok olmuştu.
"B-Ben on-onları gördüm"
Kekeleyerek söylediklerim ile Derek başıma bir öpücük kondurdu. Ona ne kadar ihtiyacım olduğunu hiç anlamamıştım bile. Oysa beni sakinleştirecek ve iyi hissettirebilecek tek kişi Derek'miş.
"Şşş. Sakin ol. Eve geçince anlatırsın"
Yatıştırıcı sesi ile gözümden akan 1 damla yaşı tutamadım. Onun tişörtüne bulaşan tuzlu su damlasını takip eden bir kaç göz yaşım ile derin bir nefes bıraktım.
Şimdi onlar yaşıyor muydu? O zaman neden teyzem öldüğünü söyledi? Yada teyzem amcamdan neden kaçtı?
Bacaklarımın altında hissettim Derek'in kolu ile beni kucağına almasına izin ve kollarımı boynuna dolayarak başımı boyun girintisine soktum. Onun kokusunu içime çekerek sakinleşmeye çalışırken zihnimde dolanan tek bir soru vardı...
Neden?
------------------------------
Saçlarımla oynayan Derek'in büyük eli beni sakinleştirirken gözlerim kapalı duruyordum. Derek beni kucağında evine kadar getirmişti. Sonrasında koltuğa oturmuştu ama beni kucağından indirmemişti. Bende itiraz etmeden son yarım saattir benim saçımla oynamasına izin vermiştim.
Doğrusu hayatımdaki tek doğru şey Derek gibi geliyordu. Her bir insan bana yalan söylerken bir kurt adamın bana doğruları söylemesi ona güvenmemi sağlıyordu. İstese beni bırakabilirdi, umursamayabilirdi, annemler gibi terk edebilirdi. Ama o yanımda kalmayı seçmişti.
"Konuşmak ister misin güzelim?"
Sorusu üzerine hafifçe geri çekildim ve yüzüne baktım. Yüzü oldukça yorgun görünüyordu. Benim yüzümden başına onca iş açılmıştı tabiki yorgun olurdu.
"Ben.. Özür dilerim"
Sözler dudaklarımdan döküldüğü an Derek yanağıma uzun bir buse kondurdu. Geri çekilirken ise gözlerimin içine bakıyordu
"Özür dileme. Sen yanlış bir şey yapmadın"
Başımı iki yana salladım ve bakışlarımı kaçırdım.
"Sizin kurt olduğunuzu biliyordum. Bende kargaları kontrol edebiliyorum. Bunları sizden sakladım"
Boştaki eli ile çenemden tutarak yüzlerimizi hizaladı. Yüzündeki gülümsemeyi bozmadan konuştu
"Tanıştığımız an birbirimize güvenmedik ve sırlarımızı sakladık. Bu yanlış değildi Nova. "
Burnumun ucuna bir buse kondurması ile istemsizce gülümsedim. Aslında haklıydı. Neden özür diledim onu bile bilmiyorum. Sadece içimden gelmişti. Sanırım son yaşadıklarım beni fazla duygusal yapmıştı.
"Eğer anlatmak istersen, dinlerim"
Derek'in sözleri içimde bir ısı yayılmasını sağlarken kuruyan dudaklarımı dilim ile ıslattım ve bakışlarımı kaçırdım. Bunu sesli söylemek benim içinde zordu sanırım...
"Anne ve babam"
Diyebildim sadece devamını getirecek gücü bulamadım kendimde. Bizzat onlardan tarafından kandırılmış olmak fazla acı vericiydi.
"Evet güzelim" Dedi ve çenemdeki elini çekip yüzümün önüne gelen saçımı kulağımın arkasına attı.
Onun bu hareketinden gelen güç ile sözlerime devam ettim
"Sanırım yaşıyorlar"
Bakışlarım gözlerine çıkarken şaşkın gözleri yüzümde gezindi. Onunda bunlara bir anlam veremediği aşikardı.
"Onları gördüm. Lessy oranın evim olduğunu söyledi"
Sözlerimi kesen şey Derek'in bana sarılması oldu. Kollarım bunu bekliyormuş gibi onun boynuna dolanırken ne zaman tekrar akmaya başladığını bilmediğim göz yaşlarımı sildim.
"Sakin ol güzelim. Beraber üstesinden geliriz. Sakin ol"
Sözlerinin güzelliği kalbimi okşarken fısıldadım
"Lütfen beni terk etme"
Eğer hatam olduysa uyarırsanız sevinirim. Sonraki bölümde veya bir sonraki kitabımda görüşmek üzere.