Zawgyi
"Hello...သူႀကီး.."
"ဟဲလို....ေအး...ေမာင္ရင္လား..."
သူႀကီးမွာ အညာသားပီပီ
အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္ ဖုန္းထဲမွ
ေအာ္ေျပာေလသည္
"ဟုတ္ကဲ့....သူႀကီးတို႔ေနေကာင္းၾကလား.."
"ေရာ္...ဦးႀကီးတို႔ဆီက ေမာင္ရင္
ဒီေန႔ပဲ ထြက္သြားတာကို
ဦးႀကီးတို႔မယ္ ပိုးမထိရင္
အေကာင္းႀကီးပဲေလကြာ..."
"အာ...ဟုတ္.."
ေလထုမွာ တိတ္ဆိတ္သြားရာ
သူႀကီးက သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား
လွည္းက်င္းေနေသာ ေကာင္ငယ္ေလးအား ၾကည့္လ်က္
"ေမာင္ရင္ ေမာင္ရင့္ခင္ပြန္းကို
သိခ်င္လို႔ဖုန္းဆက္တယ္မဟုတ္လား...
စကားေဝ့ဝိုက္မေနစမ္းနဲ႔ကြယ္..."
ေနာင္ဆက္မွာ ၿငိမ္းႏွင့္ေတြ႔တာၾကာေလ
ၿငိမ္းအက်င့္မ်ားကူးလ်က္
ဂုတ္ပိုးကိုပြတ္လိုက္ကာ
"အာ...ဟုတ္တယ္ဗ်..."
"ေအး...ဦးႀကီးတို႔ကလည္း
အညာသားေတြမို႔ စကားဆို
တည့္တိုးေျပာတာပဲ ႀကိဳက္တာကြ..
ဒီကေလး အဆင္ေျပပါတယ္..
ငါ့တူရ....အဲ....မနက္ကေတာ့
အခန္းထဲမွာ အၾကာႀကီးျဖစ္သြားတယ္.."
သူႀကီး၏ စကားေၾကာင့္
ေနာင္ဆက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိကာ ခါးပင္မတ္သြားရသည္
"ၿငိမ္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ...သူႀကီး...
ၿငိမ္းအဆင္ေျပရဲ႕လား...
ကြၽန္ေတာ္လာခဲ့ရမလား...
ဒီကေလးက ကြၽန္ေတာ္မ႐ွိတာနဲ႔ဗ်ာ.."
"ဟား...ဟား...."
သူႀကီးမွာ အသံအုပ္အုပ္ႀကီးႏွင့္
ရယ္ခ်လိုက္ေတာ့ ၿငိမ္းက
အလန္႔တၾကားလွည့္ၾကည့္သည္
သူႀကီးက စိတ္မပူရန္ လက္ကာျပလ်က္
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...သူႀကီး..."
"ေရာ္...ေခတ္လူငယ္မ်ား
တယ္ခက္ပါလားကြ...
မင့္ခင္ပြန္းမယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးကြ...
အခုေတာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုတာကို
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလွည္းေနေလရဲ႕..."
ေနာင္ဆက္က နားမလည္စြာ
ေခါင္းတစ္ခ်က္ ဆတ္လ်က္
"အဲ့ဒါဆို ၿငိမ္းကမနက္က
ဘာျဖစ္တာလဲ....
ေခ်ာ္လဲတာမ်ားလား....တစ္ခုခုေတာ့
ျဖစ္မသြားဘူးမဟုတ္လား...သူႀကီး.."
သူႀကီးက ခပ္ျပံဳးျပံဳးႏွင့္
မုတ္ဆိတ္ေမြးညႇင္းေပါက္ေလမ်ားကို
ပြတ္သပ္လ်က္
"မျဖစ္ပါဘူး...ေမာင္ရင္ရ...
အိမ္း....ဘာျဖစ္တာလဲဆိုရင္ေတာ့
ေမာင္ရင့္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္လို႔ေျပာရမွာပဲ..."
ေနာင္ဆက္က ေကာ္ဖီေသာက္ေနရာမွခြက္ကိုခ်လိုက္ကာ
"ကြၽန္ေတာ္ ၿငိမ္းကိုဘာလုပ္မိလို႔လဲ..."
"အိုကြယ္...ေမာင္ရင္ထားခဲ့တဲ့
စာအိတ္ကို မနက္ကဦးႀကီးေပးလိုက္ေတာ့ ဒီကေလးမယ္
ထမင္းစားေနရင္းေတာင္
ထသြားၿပီး အခန္းထဲမွာငိုေနပါေရာလားကြ...
တစ္မနက္လံုး အခန္းထဲကမထြက္တာ
ဒီညေနမွ အမႈိက္လွည္းဖို႔ရယ္ဆိုၿပီး
ထြက္လာေလရဲ႕...."
ၿငိမ္းငိုသည္ဆိုေသာစကားတြင္
ေနာင္ဆင္ရင္ထဲ စူးခနဲ....
တစ္ခါမွမငိုေအာင္ထားခ်င္ခဲ့တာ..
ကိုယ္မင္းကိုငိုေစခဲ့မိတာလား...
ကေလးငယ္.....
"ဟုတ္ကဲ့...ကြၽန္ေတာ္မွားသြားျပန္ၿပီထင္ပါရဲ႕...."
"ဟုတ္ပါ့...ေအး...ေမာင္ရင္ေရ...
ဦးႀကီးလည္း ေျမာက္ပိုင္းက
ထန္းရည္ဆိုင္ေလး ေဆးျဖစ္ဝါးျဖစ္
သြားမွီဝဲလိုက္ဦးမယ္...."
"ဟုတ္ကဲ့...ၿငိမ္းကိုတစ္ခ်က္
ဂ႐ုစိုက္ေပးပါဦး..."
သူႀကီးက တံျမက္စည္းလွဲေနေသာ
ကေလးငယ္အားၾကည့္လိုက္ျပန္ကာ
"ေျပာစရာလား....ေမာင္ရင္ရဲ႕...
ဧည့္သည္ကိုဂ႐ုစိုက္ရမွာ
ဦးႀကီးတို႔တာဝန္ပဲ..."
"ဟုတ္..."
"ေအး...ဒါဆို ေနာက္တစ္ပတ္မွ
ေတြ႔တာေပါ့ ေမာင္ရင္ေရ..."
"ဟုတ္ကဲ့...ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္..."
"ေအး..ေအး..."
"တီ......"
တကယ္တမ္းဖုန္းခ်မည္ေျပာေသာ္လည္း ေနာင္ဆက္ကသူႀကီးခ်လိုက္သည္အထိ ေစာင့္ၿပီးမွ ေနာင္ဆက္က
ခံု၌ မွီထိုင္လိုက္ကာ
မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္..
ပင္ပန္းလိုက္တာကြယ္...
အခုေနမ်ား ၿငိမ္းကိုေတြ႔ရရင္ျဖင့္
ကိုယ္ပင္ပန္းတာေတြသက္သာေကာင္းပါရဲ႕....
🎼 I can't write one song that's not about you..
Can't drink without thinking about you..
Is it too late to tell you that..
Everything means nothing if I can't have you🎼
(A/N : ေနာင္ဆက္က
Ringtone ေျပာင္းလိုက္တာပါ
အရင္Ringtone ကိုမွတ္မိတဲ့သူ
ဆရာႀကီးပဲ👻)
ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္ၿပီး ခါတိုင္းလို
Speaker ဖြင့္ကာ စားပြဲေပၚ၌
ခ်ထားလိုက္သည္
ထို႔ေနာက္ ခံုကိုျပန္မွီထိုင္လိုက္ရင္း
မ်က္ခံုး႐ိုးမ်ားကိုႏွိပ္ေနလိုက္သည္...
"Hello..."
"Hello...ေနာင္ဆက္...
မင္းတစ္ခုခုျဖစ္ေနေသးလား..."
"အဆက္အစပ္မ႐ွိပါလား...ဦးညီ...
ကြၽန္ေတာ္ကဘာျဖစ္ရမွာလဲ..."
ထိုအခါ ပိုင္ညီလင္းက
ေဘးမွ မ်က္လံုးေလးအဝိုင္းသားႏွင့္
ၾကည့္ေနေသာ ေက်ာ္ေခါင္အား
ျပံဳးျပရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ကာ
"ဦးညီတို႔ ငပလီသြားတုန္းက
႐ိုက္ထားတဲ့ပံုေလးကိုသိတယ္မဟုတ္လား..အဲ့ပံုေလးကို Serviceလာေပးတဲ့
ကေလးတစ္ေယာက္တိုက္ခ်လိုက္တာ
မင္းအျခမ္းက အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ
ျဖစ္သြားတယ္...
ေခါင္ငယ္က အရမ္းစိတ္ပူေနလို႔
ဦးညီ ဖုန္းဆက္လိုက္တာ..."
ေနာင္ဆက္က အေၾကာင္းရင္းကိုသိလ်က္ ျပံဳးလိုက္ကာ
"အယူေတြပါ ဦးညီရာ....
ကြၽန္ေတာ္အလတ္ႀကီး႐ွိေသးတယ္....
ဦးေခါင္ကိုေျပာလိုက္..မေသေသးဘူးလို႔..."
ထိုအခါ ပိုင္ညီလင္းကအမွန္ပင္
ေက်ာ္ေခါင္ဘက္လွည့္ကာ
"မေသေသးဘူးတဲ့...ေခါင္ငယ္.."
ေက်ာ္ေခါင္က ပိုင္ညီလင္း၏
ငယ္ထိပ္အား ေဒါင္ခနဲေခါက္ခ်လိုက္ကာ
"မေသေသးတာေတာ့သိတယ္ေလကြ...
မေသေသးလို႔ဖုန္းေျပာေနတာေပါ့...
ေနာင္ဆက္ကို ထပ္ေမးလိုက္...
တစ္ခုခုသြားစရာ႐ွိေသးလားလို႔..
သူ႔အလုပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးျဖစ္ျဖစ္.."
အလုပ္ဆိုသည္မွာ ေနာင္ဆက္၏
ဂိုဏ္းကိစၥကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း
ပိုင္ညီလင္းနားလည္လ်က္
ငယ္ထိပ္ေလးအားပြတ္ကာ
"ဂိုဏ္းကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး
သြားစရာ႐ွိေသးလားတဲ့...ေနာင္ဆက္.."
ေနာင္ဆက္က တစ္ခ်က္ေတြးလိုက္ၿပီး
ခပ္ျပံဳးျပံဳးႏွင့္သာ
"မ႐ွိပါဘူး...ဦးညီရဲ႕....
ဦးေခါင္ကိုေျပာလိုက္..စိတ္မပူနဲ႔လို႔...
ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိပါတယ္.."
ဦးေလး ငါးေယာက္႐ွိသည့္အထဲတြင္
ေနာင္ဆက္အတြက္ တာဝန္မ်ားကို
သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သတ္မွတ္ၿပီးျဖစ္သည္
ပထမဆံုး ဦးညီ...
ဦးပိုင္ညီလင္းသည္ ဦးေလးမ်ားထဲ၌
ေနာင္ဆက္ ရင္ဖြင့္၍အရဆံုး
ဦးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္..
ေနာင္ဆက္ ရင္ဖြင့္သမွ်ကို
နားေထာင္ေပးႏိုင္သည္...
အၾကံေပးႏိုင္သည္...
ေနာက္...ဦးေခါင္..
ဦးေက်ာ္ေခါင္မင္းမွာ အရမ္းစိတ္ပူတတ္သည္...
ကိုယ္တိုင္လည္း စီးပြားေရး
လုပ္ငန္းလုပ္ခဲ့သူမို႔ တစ္ခုခုဆို
ေနာင္ဆက္ႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး
စိတ္ပူသည္ကအရင္ပင္...
တစ္ခါဆို ေနာင္ဆက္ ဦးေခါင္အား
ေပးထားသည့္ Snowballေလး
က်ကြဲ၍
ေနာင္ဆက္အား
Videocall ေခၚကာ အေသအခ်ာကို
ၾကည့္လိုက္ေသးသည္
သို႔ေပမယ့္ ဦးေခါင္မမွားေခ်...
ဦးေခါင္ႏွင့္ေျပာၿပီး အိမ္အျပန္လမ္း၌
ဒီက ဂိုဏ္းေသးတစ္ခုက
ေနာင္ဆက္အားလုပ္ၾကံခ်င္၍
ကားဘီးေဖာက္ထားကာ
Accident အေသးေလး
ျဖစ္လိုက္ေသးသည္....
ကံေကာင္း၍ ေသကံမေရာက္
အသက္မေပ်ာက္ျခင္းပင္...
ေနာက္တစ္ဦးမွာ ဦးဥာဏ္ ေခၚ
ဦးေအာင္စိုးဥာဏ္..
ဦးဥာဏ္မွာ ေနာင္ဆက္ႏွင့္
နည္းနည္းမွ မတည့္...
မတည့္ဆို ေနာင္ဆက္က Cappy
ျဖစ္ၿပီး ဦးဥာဏ္က Cancer ရာသီဖြားျဖစ္၍ပင္..
သို႔ေပမယ့္ ဦးဥာဏ္က
ေနာင္ဆက္လိုသည့္အခ်ိန္တိုင္း
အဆင္သင့္႐ွိေနက်ပင္...
ဦးဥာဏ္မွာ ဦးညီေလာက္
အေျပာအဆိုမေကာင္းေသာျငား
ေနာင္ဆက္အေပၚေကာင္းမႈမွာ
ဦးညီႏွင့္ တန္းတူမ႐ွိလွ်င္
ပိုပင္ပိုဦးမည္..
ဦးဥာဏ္၏ ခ်စ္ရသူေလး
အန္ကယ္လႊမ္းမွာ ေနာင္ဆက္၏
Sugar Uncle ႀကီးပင္ျဖစ္၏
ေနာင္ဆက္ငယ္ငယ္က စိတ္မ႐ွိရင္
မ႐ွိသလို ေက်ာင္းအုပ္႐ုံးခန္း
ေရာက္တိုင္း ေငြအထုပ္လိုက္ႏွင့္
ေရာက္လာသူမွာ အန္ကယ္လႊမ္းပင္ျဖစ္သည္...
ေနာင္ဆက္ႏွင့္ ဦးဥာဏ္
မတည့္တိုင္းလည္း အန္ကယ္လႊမ္းကသာ ေျဖ႐ွင္းေပးတတ္၏။
မာမီႏွင့္ ဒယ္ဒီမအားတိုင္း
အန္ကယ္လႊမ္းႏွင့္ ဦးေခါင္မွာ
ေနာင္ဆက္အား ေက်ာင္းႀကိဳရန္
တစ္လွည့္စီတာဝန္ယူၾကသည္...
ဦးေလးအရင္းျဖစ္သည့္ ဦးသက္ေမာင္မွာေတာ့ အင္မတန္ေအးသည္...
ေနာင္ဆက္တို႔ႏွင့္လည္း ခဏခဏ
အဆက္အသြယ္မ႐ွိ...
သို႔ေပမယ့္ ဦးသက္ေမာင္မွာ
အရင္က အရမ္းတက္ႂကြခဲ့သူဟု
မာမီ ခဏခဏေျပာဖူးသည္..
သို႔ေပမယ့္ ဦးသက္ေမာင္သည္
တစ္ေယာက္ေသာသူႏွင့္ေတြ႔ၿပီးခ်ိန္မွ
စ၍ အင္မတန္ေအးခ်မ္းသြားကာ
အျမဲတမ္း တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သူျဖစ္၏..
ဦးေလးမ်ားထဲ၌ အေအးခ်မ္းဆံုးႏွင့္
သနားဖြယ္အေကာင္းဆံုးမွာ
ဦးသက္ေမာင္လင္းပင္ျဖစ္သည္
(A/N : ဦးသက္မွာေနာက္ေၾကာင္းေလးေတြ႐ွိပါတယ္
ဦးသက္ေလးက အရမ္းသနားဖို႔ေကာင္းတယ္ကြ
ဦးသက္အေၾကာင္းေတာ့ေနာက္မွ ဆက္ေျပာျပမယ္..😔)
"အဲ့ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ...
သတိေတာ့ထားေနေနာ္...ေနာင္ဆက္...
မင္းအေျခအေနကိုသိတယ္မလား.."
"ဟုတ္...ဦးညီ....ကြၽန္ေတာ္သတိထားပါ့မယ္..."
"ေအး...အဲ့ဒါဆို ဒါပဲ..."
"ဟုတ္..."
"တီ......"
🎼I can't write one song..🎼
"Hello............"
ဖုန္းခ်၍ပင္ မၿပီးေသး
ေနာက္ထပ္ဝင္လာေသာတစ္ေကာေၾကာင့္ ေနာင္ဆက္ စိတ္မ႐ွည္စြာအသံဆြဲ၍ ေျဖလိုက္မိေတာ့သည္..
"Hello...ေနာင္ဆက္မင္းလား..."
အသံေအးေအးေၾကာင့္
ေနာင္ဆက္ ခါးမတ္မိလိုက္ကာ
"Hello...ဦး..ဦးသက္ေမာင္လား..."
ထိုအခါ တစ္ဖက္မွ အသံေအးေအးေလးမွာ တိတ္ဆိတ္သြားရာမွ
"မင္းအဆင္ေျပေနလား...ေနာင္ဆက္မင္း.."
မဆက္တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီ
ျဖစ္လ်က္ ေနာင္ဆက္ အံ့ဩသြားတာေတာ့အမွန္ပင္...
"ကြၽန္ေတာ္ ေျပပါတယ္..ဦးေလးေရာ..."
"အင္း...ေျပေနပါတယ္...
မင္း တကယ္အဆင္ေျပရဲ႕လား..."
"ဘာလို႔လဲ...ဦးေလး..."
"နိမိတ္ေတြေကာင္းမေနဘူး...
ေနာင္ဆက္မင္း...ဒီရက္အတြင္း
မင္း အိမ္ထဲမွာပဲေနတာေကာင္းမယ္ထင္တယ္..."
႐ုတ္တရက္ႀကီး ေျပာလာသူေၾကာင့္
ေနာင္ဆက္ ကုတင္ေပၚ၌
လွဲခ်လိုက္ကာ ဖုန္းကိုလည္း
ေဘး၌ခ်ထားလိုက္သည္
"ခုနကပဲ ဦးေခါင္လည္းဖုန္းဆက္တယ္..
ကြၽန္ေတာ့္ ဓာတ္ပံုက်ကြဲတယ္တဲ့.."
"မမေျပာထားတယ္...မင္းနတ္ေမာက္ကို
ေရာက္ေနတာဆို...
ဦးေလးက ေနျပည္ေတာ္ကို
ေရာက္ေနတာ....မင္းဦးေလးဆီ
လာခဲ့မလား..."
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...ဦးေလးရ...
ကြၽန္ေတာ္အေကာင္းႀကီးပါ...
ဦးေလးလည္း အယူသီးတာပဲလား..."
အသံေအးေအးပိုင္႐ွင္ေလးမွာ
ကြၽန္းညိဳေရာင္ ထိုင္ခံုေပၚ၌
ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္မွ
အျပင္ကိုၾကည့္လ်က္
"အယူရယ္လို႔မဟုတ္ဘူး...
ဒီအယူကို မယံုခဲ့လို႔
ဦးေလး တစ္ဘဝစာနာက်င္ခဲ့ၿပီးၿပီ...
ေနာင္ဆက္မင္း...မင္းေသသြားရင္
မင္းပဲနာက်င္ရမွာမဟုတ္ဘူး...
လူေတြက ေသသြားတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို အၾကာႀကီးမလြမ္းေပမယ့္
ႏွလံုးသားထဲေရာက္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ဘဝလံုးစာ
ခံစားေနရမွာ....
မင္းတစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္ခ်င္နဲ႔..."
စကားအမ်ားႀကီးေျပာေလ့မ႐ွိေသာ
ဦးေလးဆီမွ စကားမ်ားကို
ေနာင္ဆက္ ဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ျဖစ္သည္..
"ကြၽန္ေတာ္က တစ္ကိုယ္ေကာင္း
ဆန္တတ္တယ္...ဦးေလး...
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို
ႏွလံုးသားထဲ မသိမ္းထားေလာက္ေသးဘူးလို႔ထင္တယ္...
ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မမွားေသးဘူးမဟုတ္လား..."
ေနာင္ဆက္က ေျပာလိုက္ေတာ့
အသံေအးေအးပိုင္႐ွင္မွာ
မ်က္မွန္အားခြၽတ္လ်က္
စားပြဲခံုေလးေပၚတင္လိုက္၍
"ဦးေလးမသိဘူး...ေနာင္ဆက္မင္း..
သတိေတာ့ထားေနပါ...
မေကြးက တက္မင္းရြာကို
မင္းသြားတယ္ၾကားတယ္..
ဦးေလး အဲ့ကိုသြားလိုက္မယ္...
တစ္စံုတစ္ေယာက္လည္း႐ွိေနတယ္
မဟုတ္လား..."
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေက်းဇူးပါ...
ဦးေလး.."
"ဒါဆိုရင္ ဒါပဲ...."
"ဟုတ္..."
ေနာင္ဆက္မွ ဖုန္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္
ဦးသက္ေမာင္လင္းမွာ
ဖုန္းကို စားပြဲညိဳႀကီးေပၚတင္လိုက္ၿပီး
စာအုပ္အနက္ေရာင္ေလးအား
ဖြင့္ကာ စာလံုးမ်ားဆံုးသြားေသာ
ေနရာေလး၌ တစ္ခုခုကိုေရးရန္
ၾကံၿပီးမွ ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္
ထို႔ေနာက္ေတာင္တန္းမ်ားကိုၾကည့္လ်က္
မ်က္ဝန္းမ်ားတြင္လြမ္းဆြတ္မႈအျပည့္ႏွင့္...
"လြမ္းလိုက္ရတာ...အစ္ကို...
ထြက္သြားတဲ့သူကထြက္သြားခဲ့ေပမယ့္
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူက ႏွလံုးသားတြင္း
ဒဏ္ရာ တစ္သက္တာအတြက္
မက်က္ႏိုင္ေတာ့တာ...
ကြၽန္ေတာ့္တူကို
ဘယ္လို႐ွင္းျပရပါ့မလဲ...
အစ္ကို ကူညီလွည့္ပါဦးဗ်ာ...."
ဝင္းမြတ္ေသာ ပါးျပင္ႏွင့္
အသားက်ေနေသာ မ်က္ရည္ၾကည္တစ္စက္မွာ ပါးျပင္ေပၚမွ
ေျမျပင္ေပၚသို႔ က်ခဲ့ျပန္ရဲ႕....
🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁
ဒီအပိုင္းေလးတိုသြားတယ္
ဦးသက္ရဲ႕အေၾကာင္းေလးမွာ
အဆံုးသတ္ခ်င္မိလို႔ရယ္ပါ..
ကိုယ္စဥ္းစားတာေပါ့ေနာ္..
ဦးသက္ရဲ႕ အေၾကာင္းေလးကို
One Shot ေလးေရးေနပါတယ္
အဟိ😁
Unicode
"Hello...သူကြီး.."
"ဟဲလို....အေး...မောင်ရင်လား..."
သူကြီးမှာ အညာသားပီပီ
အသံကျယ်ကြီးနှင့် ဖုန်းထဲမှ
အော်ပြောလေသည်
"ဟုတ်ကဲ့....သူကြီးတို့နေကောင်းကြလား.."
"ရော်...ဦးကြီးတို့ဆီက မောင်ရင်
ဒီနေ့ပဲ ထွက်သွားတာကို
ဦးကြီးတို့မယ် ပိုးမထိရင်
အကောင်းကြီးပဲလေကွာ..."
"အာ...ဟုတ်.."
လေထုမှာ တိတ်ဆိတ်သွားရာ
သူကြီးက သစ်ရွက်ခြောက်များ
လှည်းကျင်းနေသော ကောင်ငယ်လေးအား ကြည့်လျက်
"မောင်ရင် မောင်ရင့်ခင်ပွန်းကို
သိချင်လို့ဖုန်းဆက်တယ်မဟုတ်လား...
စကားဝေ့ဝိုက်မနေစမ်းနဲ့ကွယ်..."
နောင်ဆက်မှာ ငြိမ်းနှင့်တွေ့တာကြာလေ
ငြိမ်းအကျင့်များကူးလျက်
ဂုတ်ပိုးကိုပွတ်လိုက်ကာ
"အာ...ဟုတ်တယ်ဗျ..."
"အေး...ဦးကြီးတို့ကလည်း
အညာသားတွေမို့ စကားဆို
တည့်တိုးပြောတာပဲ ကြိုက်တာကွ..
ဒီကလေး အဆင်ပြေပါတယ်..
ငါ့တူရ....အဲ....မနက်ကတော့
အခန်းထဲမှာ အကြာကြီးဖြစ်သွားတယ်.."
သူကြီး၏ စကားကြောင့်
နောင်ဆက် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိကာ ခါးပင်မတ်သွားရသည်
"ငြိမ်း ဘာဖြစ်လို့လဲ...သူကြီး...
ငြိမ်းအဆင်ပြေရဲ့လား...
ကျွန်တော်လာခဲ့ရမလား...
ဒီကလေးက ကျွန်တော်မရှိတာနဲ့ဗျာ.."
"ဟား...ဟား...."
သူကြီးမှာ အသံအုပ်အုပ်ကြီးနှင့်
ရယ်ချလိုက်တော့ ငြိမ်းက
အလန့်တကြားလှည့်ကြည့်သည်
သူကြီးက စိတ်မပူရန် လက်ကာပြလျက်
"ဘာဖြစ်လို့လဲ...သူကြီး..."
"ရော်...ခေတ်လူငယ်များ
တယ်ခက်ပါလားကွ...
မင့်ခင်ပွန်းမယ် ဘာမှမဖြစ်ဘူးကွ...
အခုတောင် မလုပ်ပါနဲ့ဆိုတာကို
သစ်ရွက်ခြောက်တွေလှည်းနေလေရဲ့..."
နောင်ဆက်က နားမလည်စွာ
ခေါင်းတစ်ချက် ဆတ်လျက်
"အဲ့ဒါဆို ငြိမ်းကမနက်က
ဘာဖြစ်တာလဲ....
ချော်လဲတာများလား....တစ်ခုခုတော့
ဖြစ်မသွားဘူးမဟုတ်လား...သူကြီး.."
သူကြီးက ခပ်ပြုံးပြုံးနှင့်
မုတ်ဆိတ်မွေးညှင်းပေါက်လေများကို
ပွတ်သပ်လျက်
"မဖြစ်ပါဘူး...မောင်ရင်ရ...
အိမ်း....ဘာဖြစ်တာလဲဆိုရင်တော့
မောင်ရင့်ကြောင့်ဖြစ်တယ်လို့ပြောရမှာပဲ..."
နောင်ဆက်က ကော်ဖီသောက်နေရာမှခွက်ကိုချလိုက်ကာ
"ကျွန်တော် ငြိမ်းကိုဘာလုပ်မိလို့လဲ..."
"အိုကွယ်...မောင်ရင်ထားခဲ့တဲ့
စာအိတ်ကို မနက်ကဦးကြီးပေးလိုက်တော့ ဒီကလေးမယ်
ထမင်းစားနေရင်းတောင်
ထသွားပြီး အခန်းထဲမှာငိုနေပါရောလားကွ...
တစ်မနက်လုံး အခန်းထဲကမထွက်တာ
ဒီညနေမှ အမှိုက်လှည်းဖို့ရယ်ဆိုပြီး
ထွက်လာလေရဲ့...."
ငြိမ်းငိုသည်ဆိုသောစကားတွင်
နောင်ဆင်ရင်ထဲ စူးခနဲ....
တစ်ခါမှမငိုအောင်ထားချင်ခဲ့တာ..
ကိုယ်မင်းကိုငိုစေခဲ့မိတာလား...
ကလေးငယ်.....
"ဟုတ်ကဲ့...ကျွန်တော်မှားသွားပြန်ပြီထင်ပါရဲ့...."
"ဟုတ်ပါ့...အေး...မောင်ရင်ရေ...
ဦးကြီးလည်း မြောက်ပိုင်းက
ထန်းရည်ဆိုင်လေး ဆေးဖြစ်ဝါးဖြစ်
သွားမှီဝဲလိုက်ဦးမယ်...."
"ဟုတ်ကဲ့...ငြိမ်းကိုတစ်ချက်
ဂရုစိုက်ပေးပါဦး..."
သူကြီးက တံမြက်စည်းလှဲနေသော
ကလေးငယ်အားကြည့်လိုက်ပြန်ကာ
"ပြောစရာလား....မောင်ရင်ရဲ့...
ဧည့်သည်ကိုဂရုစိုက်ရမှာ
ဦးကြီးတို့တာဝန်ပဲ..."
"ဟုတ်..."
"အေး...ဒါဆို နောက်တစ်ပတ်မှ
တွေ့တာပေါ့ မောင်ရင်ရေ..."
"ဟုတ်ကဲ့...ကျွန်တော်ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်..."
"အေး..အေး..."
"တီ......"
တကယ်တမ်းဖုန်းချမည်ပြောသော်လည်း နောင်ဆက်ကသူကြီးချလိုက်သည်အထိ စောင့်ပြီးမှ နောင်ဆက်က
ခုံ၌ မှီထိုင်လိုက်ကာ
မျက်လုံးများကို မှိတ်ချလိုက်တော့သည်..
ပင်ပန်းလိုက်တာကွယ်...
အခုနေများ ငြိမ်းကိုတွေ့ရရင်ဖြင့်
ကိုယ်ပင်ပန်းတာတွေသက်သာကောင်းပါရဲ့....
🎼 I can't write one song that's not about you..
Can't drink without thinking about you..
Is it too late to tell you that..
Everything means nothing if I can't have you🎼
(A/N : နောင်ဆက်က
Ringtone ပြောင်းလိုက်တာပါ
အရင်Ringtone ကိုမှတ်မိတဲ့သူ
ဆရာကြီးပဲ👻)
ဖုန်းကိုကိုင်လိုက်ပြီး ခါတိုင်းလို
Speaker ဖွင့်ကာ စားပွဲပေါ်၌
ချထားလိုက်သည်
ထို့နောက် ခုံကိုပြန်မှီထိုင်လိုက်ရင်း
မျက်ခုံးရိုးများကိုနှိပ်နေလိုက်သည်...
"Hello..."
"Hello...နောင်ဆက်...
မင်းတစ်ခုခုဖြစ်နေသေးလား..."
"အဆက်အစပ်မရှိပါလား...ဦးညီ...
ကျွန်တော်ကဘာဖြစ်ရမှာလဲ..."
ထိုအခါ ပိုင်ညီလင်းက
ဘေးမှ မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနှင့်
ကြည့်နေသော ကျော်ခေါင်အား
ပြုံးပြရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ကာ
"ဦးညီတို့ ငပလီသွားတုန်းက
ရိုက်ထားတဲ့ပုံလေးကိုသိတယ်မဟုတ်လား..အဲ့ပုံလေးကို Serviceလာပေးတဲ့
ကလေးတစ်ယောက်တိုက်ချလိုက်တာ
မင်းအခြမ်းက အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ
ဖြစ်သွားတယ်...
ခေါင်ငယ်က အရမ်းစိတ်ပူနေလို့
ဦးညီ ဖုန်းဆက်လိုက်တာ..."
နောင်ဆက်က အကြောင်းရင်းကိုသိလျက် ပြုံးလိုက်ကာ
"အယူတွေပါ ဦးညီရာ....
ကျွန်တော်အလတ်ကြီးရှိသေးတယ်....
ဦးခေါင်ကိုပြောလိုက်..မသေသေးဘူးလို့..."
ထိုအခါ ပိုင်ညီလင်းကအမှန်ပင်
ကျော်ခေါင်ဘက်လှည့်ကာ
"မသေသေးဘူးတဲ့...ခေါင်ငယ်.."
ကျော်ခေါင်က ပိုင်ညီလင်း၏
ငယ်ထိပ်အား ဒေါင်ခနဲခေါက်ချလိုက်ကာ
"မသေသေးတာတော့သိတယ်လေကွ...
မသေသေးလို့ဖုန်းပြောနေတာပေါ့...
နောင်ဆက်ကို ထပ်မေးလိုက်...
တစ်ခုခုသွားစရာရှိသေးလားလို့..
သူ့အလုပ်နဲ့ ပတ်သတ်ပြီးဖြစ်ဖြစ်.."
အလုပ်ဆိုသည်မှာ နောင်ဆက်၏
ဂိုဏ်းကိစ္စကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ကြောင်း
ပိုင်ညီလင်းနားလည်လျက်
ငယ်ထိပ်လေးအားပွတ်ကာ
"ဂိုဏ်းကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး
သွားစရာရှိသေးလားတဲ့...နောင်ဆက်.."
နောင်ဆက်က တစ်ချက်တွေးလိုက်ပြီး
ခပ်ပြုံးပြုံးနှင့်သာ
"မရှိပါဘူး...ဦးညီရဲ့....
ဦးခေါင်ကိုပြောလိုက်..စိတ်မပူနဲ့လို့...
ကျွန်တော် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသိပါတယ်.."
ဦးလေး ငါးယောက်ရှိသည့်အထဲတွင်
နောင်ဆက်အတွက် တာဝန်များကို
သူ့နေရာနှင့်သူ သတ်မှတ်ပြီးဖြစ်သည်
ပထမဆုံး ဦးညီ...
ဦးပိုင်ညီလင်းသည် ဦးလေးများထဲ၌
နောင်ဆက် ရင်ဖွင့်၍အရဆုံး
ဦးလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်..
နောင်ဆက် ရင်ဖွင့်သမျှကို
နားထောင်ပေးနိုင်သည်...
အကြံပေးနိုင်သည်...
နောက်...ဦးခေါင်..
ဦးကျော်ခေါင်မင်းမှာ အရမ်းစိတ်ပူတတ်သည်...
ကိုယ်တိုင်လည်း စီးပွားရေး
လုပ်ငန်းလုပ်ခဲ့သူမို့ တစ်ခုခုဆို
နောင်ဆက်နှင့်ပတ်သတ်ပြီး
စိတ်ပူသည်ကအရင်ပင်...
တစ်ခါဆို နောင်ဆက် ဦးခေါင်အား
ပေးထားသည့် Snowballလေး
ကျကွဲ၍
နောင်ဆက်အား
Videocall ခေါ်ကာ အသေအချာကို
ကြည့်လိုက်သေးသည်
သို့ပေမယ့် ဦးခေါင်မမှားချေ...
ဦးခေါင်နှင့်ပြောပြီး အိမ်အပြန်လမ်း၌
ဒီက ဂိုဏ်းသေးတစ်ခုက
နောင်ဆက်အားလုပ်ကြံချင်၍
ကားဘီးဖောက်ထားကာ
Accident အသေးလေး
ဖြစ်လိုက်သေးသည်....
ကံကောင်း၍ သေကံမရောက်
အသက်မပျောက်ခြင်းပင်...
နောက်တစ်ဦးမှာ ဦးဉာဏ် ခေါ်
ဦးအောင်စိုးဉာဏ်..
ဦးဉာဏ်မှာ နောင်ဆက်နှင့်
နည်းနည်းမှ မတည့်...
မတည့်ဆို နောင်ဆက်က Cappy
ဖြစ်ပြီး ဦးဉာဏ်က Cancer ရာသီဖွားဖြစ်၍ပင်..
သို့ပေမယ့် ဦးဉာဏ်က
နောင်ဆက်လိုသည့်အချိန်တိုင်း
အဆင်သင့်ရှိနေကျပင်...
ဦးဉာဏ်မှာ ဦးညီလောက်
အပြောအဆိုမကောင်းသောငြား
နောင်ဆက်အပေါ်ကောင်းမှုမှာ
ဦးညီနှင့် တန်းတူမရှိလျှင်
ပိုပင်ပိုဦးမည်..
ဦးဉာဏ်၏ ချစ်ရသူလေး
အန်ကယ်လွှမ်းမှာ နောင်ဆက်၏
Sugar Uncle ကြီးပင်ဖြစ်၏
နောင်ဆက်ငယ်ငယ်က စိတ်မရှိရင်
မရှိသလို ကျောင်းအုပ်ရုံးခန်း
ရောက်တိုင်း ငွေအထုပ်လိုက်နှင့်
ရောက်လာသူမှာ အန်ကယ်လွှမ်းပင်ဖြစ်သည်...
နောင်ဆက်နှင့် ဦးဉာဏ်
မတည့်တိုင်းလည်း အန်ကယ်လွှမ်းကသာ ဖြေရှင်းပေးတတ်၏။
မာမီနှင့် ဒယ်ဒီမအားတိုင်း
အန်ကယ်လွှမ်းနှင့် ဦးခေါင်မှာ
နောင်ဆက်အား ကျောင်းကြိုရန်
တစ်လှည့်စီတာဝန်ယူကြသည်...
ဦးလေးအရင်းဖြစ်သည့် ဦးသက်မောင်မှာတော့ အင်မတန်အေးသည်...
နောင်ဆက်တို့နှင့်လည်း ခဏခဏ
အဆက်အသွယ်မရှိ...
သို့ပေမယ့် ဦးသက်မောင်မှာ
အရင်က အရမ်းတက်ကြွခဲ့သူဟု
မာမီ ခဏခဏပြောဖူးသည်..
သို့ပေမယ့် ဦးသက်မောင်သည်
တစ်ယောက်သောသူနှင့်တွေ့ပြီးချိန်မှ
စ၍ အင်မတန်အေးချမ်းသွားကာ
အမြဲတမ်း တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သူဖြစ်၏..
ဦးလေးများထဲ၌ အအေးချမ်းဆုံးနှင့်
သနားဖွယ်အကောင်းဆုံးမှာ
ဦးသက်မောင်လင်းပင်ဖြစ်သည်
(A/N : ဦးသက်မှာနောက်ကြောင်းလေးတွေရှိပါတယ်
ဦးသက်လေးက အရမ်းသနားဖို့ကောင်းတယ်ကွ
ဦးသက်အကြောင်းတော့နောက်မှ ဆက်ပြောပြမယ်..😔)
"အဲ့ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲ...
သတိတော့ထားနေနော်...နောင်ဆက်...
မင်းအခြေအနေကိုသိတယ်မလား.."
"ဟုတ်...ဦးညီ....ကျွန်တော်သတိထားပါ့မယ်..."
"အေး...အဲ့ဒါဆို ဒါပဲ..."
"ဟုတ်..."
"တီ......"
🎼I can't write one song..🎼
"Hello............"
ဖုန်းချ၍ပင် မပြီးသေး
နောက်ထပ်ဝင်လာသောတစ်ကောကြောင့် နောင်ဆက် စိတ်မရှည်စွာအသံဆွဲ၍ ဖြေလိုက်မိတော့သည်..
"Hello...နောင်ဆက်မင်းလား..."
အသံအေးအေးကြောင့်
နောင်ဆက် ခါးမတ်မိလိုက်ကာ
"Hello...ဦး..ဦးသက်မောင်လား..."
ထိုအခါ တစ်ဖက်မှ အသံအေးအေးလေးမှာ တိတ်ဆိတ်သွားရာမှ
"မင်းအဆင်ပြေနေလား...နောင်ဆက်မင်း.."
မဆက်တာ တစ်နှစ်လောက်ကြာပြီ
ဖြစ်လျက် နောင်ဆက် အံ့ဩသွားတာတော့အမှန်ပင်...
"ကျွန်တော် ပြေပါတယ်..ဦးလေးရော..."
"အင်း...ပြေနေပါတယ်...
မင်း တကယ်အဆင်ပြေရဲ့လား..."
"ဘာလို့လဲ...ဦးလေး..."
"နိမိတ်တွေကောင်းမနေဘူး...
နောင်ဆက်မင်း...ဒီရက်အတွင်း
မင်း အိမ်ထဲမှာပဲနေတာကောင်းမယ်ထင်တယ်..."
ရုတ်တရက်ကြီး ပြောလာသူကြောင့်
နောင်ဆက် ကုတင်ပေါ်၌
လှဲချလိုက်ကာ ဖုန်းကိုလည်း
ဘေး၌ချထားလိုက်သည်
"ခုနကပဲ ဦးခေါင်လည်းဖုန်းဆက်တယ်..
ကျွန်တော့် ဓာတ်ပုံကျကွဲတယ်တဲ့.."
"မမပြောထားတယ်...မင်းနတ်မောက်ကို
ရောက်နေတာဆို...
ဦးလေးက နေပြည်တော်ကို
ရောက်နေတာ....မင်းဦးလေးဆီ
လာခဲ့မလား..."
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး...ဦးလေးရ...
ကျွန်တော်အကောင်းကြီးပါ...
ဦးလေးလည်း အယူသီးတာပဲလား..."
အသံအေးအေးပိုင်ရှင်လေးမှာ
ကျွန်းညိုရောင် ထိုင်ခုံပေါ်၌
ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်မှ
အပြင်ကိုကြည့်လျက်
"အယူရယ်လို့မဟုတ်ဘူး...
ဒီအယူကို မယုံခဲ့လို့
ဦးလေး တစ်ဘဝစာနာကျင်ခဲ့ပြီးပြီ...
နောင်ဆက်မင်း...မင်းသေသွားရင်
မင်းပဲနာကျင်ရမှာမဟုတ်ဘူး...
လူတွေက သေသွားတဲ့လူတစ်ယောက်ကို အကြာကြီးမလွမ်းပေမယ့်
နှလုံးသားထဲရောက်နေတဲ့သူတစ်ယောက်ကတော့ တစ်ဘဝလုံးစာ
ခံစားနေရမှာ....
မင်းတစ်ကိုယ်ကောင်းမဆန်ချင်နဲ့..."
စကားအများကြီးပြောလေ့မရှိသော
ဦးလေးဆီမှ စကားများကို
နောင်ဆက် ဂရုတစိုက်နားထောင်ဖြစ်သည်..
"ကျွန်တော်က တစ်ကိုယ်ကောင်း
ဆန်တတ်တယ်...ဦးလေး...
ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို
နှလုံးသားထဲ မသိမ်းထားလောက်သေးဘူးလို့ထင်တယ်...
ဒါဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်မမှားသေးဘူးမဟုတ်လား..."
နောင်ဆက်က ပြောလိုက်တော့
အသံအေးအေးပိုင်ရှင်မှာ
မျက်မှန်အားချွတ်လျက်
စားပွဲခုံလေးပေါ်တင်လိုက်၍
"ဦးလေးမသိဘူး...နောင်ဆက်မင်း..
သတိတော့ထားနေပါ...
မကွေးက တက်မင်းရွာကို
မင်းသွားတယ်ကြားတယ်..
ဦးလေး အဲ့ကိုသွားလိုက်မယ်...
တစ်စုံတစ်ယောက်လည်းရှိနေတယ်
မဟုတ်လား..."
"ဒါဆိုရင်တော့ ကျေးဇူးပါ...
ဦးလေး.."
"ဒါဆိုရင် ဒါပဲ...."
"ဟုတ်..."
နောင်ဆက်မှ ဖုန်းချလိုက်သည်နှင့်
ဦးသက်မောင်လင်းမှာ
ဖုန်းကို စားပွဲညိုကြီးပေါ်တင်လိုက်ပြီး
စာအုပ်အနက်ရောင်လေးအား
ဖွင့်ကာ စာလုံးများဆုံးသွားသော
နေရာလေး၌ တစ်ခုခုကိုရေးရန်
ကြံပြီးမှ ပြန်ချထားလိုက်သည်
ထို့နောက်တောင်တန်းများကိုကြည့်လျက်
မျက်ဝန်းများတွင်လွမ်းဆွတ်မှုအပြည့်နှင့်...
"လွမ်းလိုက်ရတာ...အစ်ကို...
ထွက်သွားတဲ့သူကထွက်သွားခဲ့ပေမယ့်
ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့သူက နှလုံးသားတွင်း
ဒဏ်ရာ တစ်သက်တာအတွက်
မကျက်နိုင်တော့တာ...
ကျွန်တော့်တူကို
ဘယ်လိုရှင်းပြရပါ့မလဲ...
အစ်ကို ကူညီလှည့်ပါဦးဗျာ...."
ဝင်းမွတ်သော ပါးပြင်နှင့်
အသားကျနေသော မျက်ရည်ကြည်တစ်စက်မှာ ပါးပြင်ပေါ်မှ
မြေပြင်ပေါ်သို့ ကျခဲ့ပြန်ရဲ့....
🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁
ဒီအပိုင်းလေးတိုသွားတယ်
ဦးသက်ရဲ့အကြောင်းလေးမှာ
အဆုံးသတ်ချင်မိလို့ရယ်ပါ..
ကိုယ်စဉ်းစားတာပေါ့နော်..
ဦးသက်ရဲ့ အကြောင်းလေးကို
One Shot လေးရေးနေပါတယ်
အဟိ😁