Biglang bumukas ang pinto ng hospital room ko. I flinched because of his sudden intrusion.
"Mabuti naman at maayos na ang pakiramdam mo."
"What do you think?" I bluntly asked.
"Mainit na naman ang ulo mo. Ibig sabihin, magaling ka na."
I sighed, giving up on him.
"May mga dala akong pasalubong. Gusto mo bang kumain?"
Inilatag niya ang maliit na table sa tapat ko at inihanda ang chicken soup. Mabuti't may matino siyang dala ngayon. I took a little portion and tasted it. Masarap ang pagkakaluto nito.
Gaganahan na sana akong kumain kung hindi lang dahil sa pagkanta at pagsayaw niya na nakakadistract. Nakakaasiwang tingnan.
"JAJAN!!!" At humarap siya at ipinakita ang flower vase na puno ng mga makukulay na bulaklak.
"Hindi pa ako patay para dalhan mo ako niyan." Inis kong sambit.
"Sira ka ba? Itong mga bulaklak makatutulong sa'yo para magkaroon ng peace of mind, --- at ito pa!"
Hinalungkat niya pa ang isang paper bag at inilabas ang dalawang pot ng halaman.
"Itong halaman naman, makakatulong sa magandang circulation ng hangin dito sa kwarto. Mas magiging mabilis ang recovery mo. Take it from me!" he said with a proud face. Hinayaan ko na lamang siya at itinuloy ang pagkain.
"At mayroon pa!" Then he open another paper bag at inilabas ang isang laruan.
"Magandang stress reliever 'to! Pisil-pisilin mo lang 'to kapag gusto mong kumalma." At pinisil pisil niya ang mukhang duckling na kulay dilaw na iyun.
"Anong akala mo sa akin, sanggol?"
"Ano ka ba, I-appreciate mo naman ang effort ng mga kaibigan mo. Itong duckling, bigay ni Paolo sa'yo..." Sabay lagay niya sa higaan ko ng laruang pato na 'yon. That guy...
May inilagay pa siyang paper bag sa bed ko kaya't tinignan ko ito.
"Iyan naman, galing kay Darlene. Wag mong sasayangin 'yan, dapat may magawa ka mula riyan."
Binuka niya ito at inilabas ang isang kumpol na chord at isang steel na parang pantahi. Hindi ko alam kung anong tawag nila roon. I got curious that's why I took it.
•••••
I started knitting the chord using the two what-yah-call-it steel, but I fail to make it. Pareho kaming nanood ng tutorial dahil wala kaming ni-isang ideya tungkol doon.
"Tsk, sobrang hirap!" At binato ko iyun sa paanan ko.
"Patience. Paano ka matututo gumawa ng bonnet mula rito kung hindi mo pagtatiyagaan?" Aniya habang abala sa panonood ng knitting techniques.
"How is this thing will be able to relieve stress? Mas lalo lang akong naiistress sa paggawa nito."
He just laughed at me and ignored my complaints afterwards.
Dumagdag ang araw ng confinement ko sa ospital. Ang tanging bumibisita sa'kin ay si Professor Jed.
"Sobrang busy ngayon ng mga kaibigan mo kaya't hindi rin nila magawang bumisita."
"It's not like it bothers me."
"Huwag ka nang magkaila. Sigurado namang nagtataka ka."
I just frown and lie properly on my bed.
"School works?"
"Yeah, and there's more."
I hum and continue what I'm doing.
"Ilang araw mo na 'yang ginagawa pero hindi mo pa rin natatapos."
I glared at him before going back to my task.
"Tama ba 'yang ginagawa mo?" Usyoso niya at sinilip ang ginagawa ko.
"Stay away from me." At tinulak ko ang mukha niya palayo.
"Ano naman 'yang ginagawa mo?" Makulit na tanong niya.
I knit the chords using my bare hands. Hindi ko matuto-tutunan kung paano gamitin ang crochet hook, that steel used to knit some bags and pockets. Maging ang stick na ginagamit sa paggawa ng bonnet at scarf ay hindi ko makuha.
"Ahh..." reaksiyon niya pagkatapos sumilip sa pinapanood kong tutorial. I sighed and focus on my piece of art. More patience, I'm getting a hang of it.
"Bakit hindi ka pa umaalis? Marami ka pang gagawing school report, maging mga ituturo mo." Sita ko sa kaniya.
"Tapos ko ng gawin ang mga 'yun. Wala ka bang tiwala sa pogi mong propesor? Nakakahurt ka naman ng feelings." Aniya sa madramang tono. Para namang may pakialam ako sa nararamdaman niya.
"Kung gusto mong may maitulong, bilhan mo na lang ako nito." At ipinakita ko sa kaniya ang gusto kong ipabili. Mabuti't hindi siya tumanggi.
I stayed in the hospital for a week. Bagama't natagalan akong makalabas, hindi naman ako naburyo sa pamamalagi ko. I feel a lot better kaysa noong mga nagdaang araw.
The breakdown after arguing with my father was caused by a psychological imbalance. I don't have any idea about it. Ang tanging alam ko ay ang pagkimkim ng galit tungkol sa nakaraan. Dumagdag na rin marahil ang halo-halong emosyon na nararamdaman ko na hindi ko magawang maipaliwanag.
"Sigurado ka bang kaya mo ng umuwi mag-isa?" Tanong ni Professor Jed habang nakadungaw ito mula sa bintana ng kotse niya.
"Who do you think I am?"
He sighed deeply bago ulit lumingon sa akin.
"Bumili ka na ng bagong cellphone para man lang macontact ka kung may emergency."
I waved my hand off, gesturing him to leave already.
Because I stayed in the hospital for a long time, ramdam ko ang paninibago sa paligid. The air feels so thin. My heartbeat is uneven na parang hinahabol ko ang paghinga. Maging ang hanging nilalanghap ko ay sobrang lamig. I feel the pain inside my lungs.
It's a good relief that I arrived in the apartment building nang hindi hinihimatay. Paunti-unti ay masasanay din uli ako sa labas. It's good as well that my things were brought here ahead kaya't ang tanging dala ko ay ang magaan kong backpack.
Entering the place, I look around. As usual, malinis dahil kay Paolo, but the thing that I'm baffled about is his other things weren't here. Napagtanto ko na lamang ng mapansin ang sulat na iniwan niya sa mesa sa sala.
Dahil sinira ko raw ang cellphone ko, wala siyang ibang pagpipilian kundi ang sumulat. Dinaig niya pa raw ang sinaunang tao na gumagamit pa ng telegrama ayon sa sulat.
He won't be around for a week. Umuwi siya ng probinsiya para sa tatay niyang may sakit. Umalis siya ngayon-ngayon lang. Humihingi rin siya ng pasensiya dahil kahit alam niyang ngayon ako uuwi ay hindi niya na ako mahihintay dahil sa paghabol niya sa maagang biyahe.
He's unbelievable, naisingit niya pa sa abala niyang schedule ang paglilinis. Maging sa sulat ay tinadtad niya ako ng mga bilin, na mukha tuloy na nagmumukhang huling habilin.
I roamed the kitchen and saw the food he prepared para sa pananghalian.
"Pakiinit na lang ang ulam kung kakain ka na. Hindi ko alam kung anong oras ang dating mo." Ang sabi sa sulat niya. Tsk, as if I'm a kid who can't prepare foods for myself.
I spent my whole day just watching some movies, slacking off on my bed. Hindi ko muna magagawa ang pagpipinta. Because of my frail body, iniiwasan kahit makaamoy man lang ng kemikal. My immune system is rapidly failing, that's why.
Quarter to 6 o'clock in the evening when my apartment doorbell ring. Wala akong inaasahang bisita but I still mind opening the door for the person.
"Darlene?"
Nakatalikod siya nang buksan ko ang pinto. Mas lalo akong naguluhan ng makita siyang naluluha ng tuluyan na siyang humarap sa akin.
"E-eve, nakalabas ka na pala? A-andiyan ba si Pao?"
I frowned and my mood suddenly subducted.
"Wala siya rito." I bluntly replied.
I'm here but she's looking for someone else. Hindi man lang kinumusta ang pakiramdam ko pagkatapos niyang hindi dumalaw ng ilang araw.
I flinched when she unexpectedly held my two hands and stared at me deeply.
"G-gabi, alam kong n-need mo ng pahinga ngayon p-pero hindi ko na k-kasi alam kung anong g-gagawin ko..." She said in between her sobs. My mood swayed immediately and I look directly in her eyes.
"Ano bang nangyare?" Mahinahong pagkakatanong ko.
Pinapasok ko siya sa loob ng apartment at binigyan siya ng tubig na maiinom. Mukhang kanina pa siya umiiyak dahil hindi na niya magawang makapagsalita ng maayos sa paghikbi.
"Tell me what happened." I asked the moment I sat on the couch right in front of her.
"S-si mama k-kasi...n-nawawala..."
Napakunot-noo ako sa sinabi niya. "What do you mean na nawawala? I mean..."
"K-kanina ko pa siya h-hinahanap… p-pero wala eh..." At nagsimula na siyang umiyak.
"Okay. Do you have any idea where can she possibly found? Mga alam mong pwede niyang puntahan?"
She started telling where the places she can recall that might help us find her mother.
"Let's find her. I'll help you."
"Pero kagagaling mo lang sa ospital. Baka mabinat ang katawan mo. A-ayos lang ba talaga?"
"I can manage."
We left my apartment and started roaming around the area she mentioned. She keeps calling for her mother but there's no good.
An hour had past. Lumalalim at lumalamig na ang gabi. I can feel the coldness even with the thick jacket that I'm wearing. I look at her and I noticed that she's feeling the same way. She's only wearing a thin clothing, halatang hindi na siya nagdalawang isip pa na umalis at hanapin ang mom niya.
"Magpahinga na muna tayo." Suhestiyon ko dahil alam kong napapagod na siya.
"P-pero..." She immediately faced me, showing her disagreement.
"No buts. Mas lalo mong hindi mahahanap ang mom mo kung bumigay 'yang katawan mo." I insisted. She became silent while sobbing for a bit.
Dinala ko siya sa kalapit na parke at pinaupo sa isa sa mga benches doon. Kaunti na lamang ang mga tao, gladly, there's still an open food cart nearby.
Pansin ko ang paghimas niya sa mga braso niya. Sino ba namang hindi lalamigin sa suot niyang white sando at pedal?
"Wear this on." Then I took my jacket off at inilagay iyun ng maayos sa likod niya.
"P-paano ka?"
"Think of yourself first, huwag lagi ang ibang tao." I hissed and left her for a while.
I went to a nearby food stall at bumili ng dalawang bowl ng ramen. Maingat ko itong inayos sa may kalakihang tray para dalhin sa pwesto niya.
"Let's eat. Lipat muna tayo ng mauupuan." I said at inaya siya sa kabilang bench na may malaking mesa para makakain kami ng maayos.
She started eating while still sobbing. Pambihira talaga...
"You're too hungry. Sana kumain ka muna pala bago tayo umalis kanina..."
She gently wiped the tears on her eyes with her palm. "H-hindi ko na magagawang maisip 'yun l-lalo kung ganito..."
Kinapa ko ang bulsa ng pantalon ko, hoping that there's a handkerchief inside, gladly there's one. I handed it to her immediately.
After we ate, binalik ko na kaagad ang tray at bowls para masimulan ulit namin ang paghahanap.
It's already quarter to 11 but we don't have any progress. Napabuntong-hininga na lamang ako dahil hindi rin magandang maghiwalay kami sa paghahanap. It's dangerous.
"Hand me your phone. Hihingi na tayo ng tulong kay Professor Jed at sa mga kakilala niyang awtoridad..."
She nodded and gave me her phone. Luckily, kabisado ko ang phone number ni propesor. I check her phone and saw her wallpaper on it. I'm guessing that it's her and her mother in the picture.
Matapos kong makausap sa tawag si professor Jed, I sent all the information to him, even the picture she used as a wallpaper.
"Hindi mo masyadong kamukha ang mama m---" Hindi ko na natapos ang sasabihin dahil umiiyak na naman ito.
"Tsk, iyakin. Tumahan ka na..."
We're on the street side katabi ng isang lamp post. Nakaupo siya habang nakasandal ang likod doon.
"N-nawawalan na ako ng pag-asa eh...p-paano kung may n-nangyare na sa kaniya???" Aniya at mas lalo pang naiyak.
I sighed deeply because my feelings kept swaying again. I hate to say this but I think I'm too soft when it comes to this, and I really hate it...
"Come here."
It's as if on cue, when I saw her vulnerable side, my body cheated on my mind. I spread my arms wide and waited for her.
She stared at me for a while bago tuluyang tumayo at lumapit sa akin. She sobbed loudly and ran the remaining distance we had, instantly hugging me tight when she finally reached me.
Iyak na siya ng iyak. Kanina niya pa siguro gustong ilabas ang mga luhang iyun. She's tough after all, she actually did it, handling her emotions well, an admirable part of her.
"Hush now. We will find her, trust me..." Then I gently caressed her hair while she's crying on my chest.
Ang liwanag na nagmumula sa ilaw ng lamp post sa itaas ang naging saksi sa mga sandaling iyun, mga sandaling nagpakita ng kahinaan niya.
I tried my best to comfort her just a bit because who will? I'm just the only person who's there with her. It's not like I wanted to, I just don't have a choice...
Ilang minuto kaming nanatili sa ganoong posisyon bago niya buwagin ang pagkakayakap sa akin. Siguro ay bahagya nang gumaan ang loob niya.
"S-salamat Gabi..."
I nodded and patted her head gently.
"It's okay to fall apart, as long as you stand again and put back the shattered pieces of yourself afterwards."
She chuckled and rolled her eyes on me.
"Ayan ka na naman sa mga Words of Wisdom mo. Bagay nga talaga kayong magsama ni Pao..."
Magpasalamat na lang siya at pinagaan ko ang loob niya. Is that how she pays back my kindness?
"Tsk, tara na. Siguraduhin mong lalabhan mo 'yang jacket, panyo, maging itong t-shirt ko na pinahiran mo ng uhog."
She started complaining dahil sobrang nakadidiri raw ang mga pinagsasabi ko. I just grimace and walk ahead. Mabuti't tumahan na siya.
Narating namin ang isang lumang playground at rinig naming may mga bata pa roong naglalaro kahit dis-oras na ng gabi, but we didn't expected the commotion that is happening there. We saw a woman na pinagtitripan ng mga bata roon.
"M-mama? MAMA!!!"
Hindi ko kaagad naunawaan ang nangyayare kaya't hindi ko inaasahan ang pagtakbo ni Darlene papunta sa babae at sa mga batang naroon.
"Darlene! Teka!" subok kong pigil sa kaniya dahil sa isang binatilyong pumulot ng bato at ibinato sa direksiyon ng mom ni Darlene.
I rushed too, trying to stop the lad but he already landed the rock. Nakita iyun ni Darlene kaya't kaagad niyang hinarang ang sarili at niyakap ang mom niya. Instead of her mother, siya ang tinamaan ng bato sa ulo. Pagkatapos ay nagsitakbuhan na ang mga bata.
"Are you okay?!" I exclaimed when I finally reached them.
"A-akala ko di na kita makikita ma! B-bakit ka kasi umalis?! Saan ka ba nagpupunta?!" she ask while crying, but the woman is just staring at her.
End of Chapter 17:
Vulnerable