THIS IS A WORK OF FICTION. NAMES INVOLVED IN THIS STORY DOES NOT HAVE ANY CONNECTIONS IN OUR REAL WORLD AND THAT INVOLVES EVENTS AND EVEN PLACES MENTIONED IN THIS STORY AND IF SOME NAMES ARE SIMILAR TO SOMEONE WHO IS STILL LIVING OR DEAD IT'S PURELY COINCIDENTAL. AGAIN THIS IS A WORK OF FICTION.
R-18
TW: Violence, explicit scenes, and foul words
***
There are blurry sceneries that even the clearest eyes couldn't handle. Seeing things deeper than what it seems and seeing things a way an artist could see. But right now, all I can see is God's second creation.
Because in his second creation there's no more corrections, there's no more errors, and there is no such thing as imperfections. Because when it comes to you, he succeeded the art of perfection.
Those are my description when I am asked how I see you, how I see life with you. God knows how I would sell everything just for him to be my last memory.
"Are you sure? You do know na may mga episodes siya, baka saktan ka niya ulit, Bella." I gave her a half smile and patted her head. "I am serious, Bella. Take it seriously."
"If ever he tried to hurt me again, I'll immediately tell you, Celes."
"Promise me that."
"I promise." all I can see is the glint of worries in her eyes. She once saw me with bruises in my arms due to my husband's aggressive actions. "Let's just go inside, minsan na nga lang ako madaan dito sa San Soriano."
"Oh, please lang, we missed you so much! Our barkada is waiting for our Isabella Young."
"Bella! Oh my God! I missed you so much." I chuckled when Jaida hugged me so tight that I suddenly remembered the bruise I have in my shoulder after Samuel got mad. I am not really the type of person who would just let someone hurt me, my friends know that. I am the type of person who will immediately fight back when something is wrong, a person who would bark back.
But things changed and it hurts how there's no way for me to turn back time. To leave everything and just turn it into memories, damn how I wished to be the same old Isabella.
Nilibot ko ang tingin ko sa mga sulok ng lugar kung saan ginaganap ngayon ang birthday ni Jaida. Sa bawat tingin ko ay hindi ko tinatanggal yung ngiti ko dahil sa dami rin ng taong may kilala sa akin.
"Hades." Celes whispered, I turned my gaze to where Celes is looking, and I immediately saw him. One of the San Soriano's princes. "Still looking good as before."
"He's a trouble, Celes. Get over with you admiration over him."
"How can I? But believe me, noon na nag-aaral pa tayo, may gusto siya sa 'yo." umiling ako sa sinabi niya dahil imposible, kahit isang beses nga ay wala akong maalala na nag-usap kami. Except from the fact na I once caught him making out with someone in a cubicle.
Hindi ko namalayan na napatagal na pala ang tingin namin ni Celes sa kaniya, hangang sa lumingon siya sa gawi namin.
And there he is, the San Soriano's trouble. Staring at our side like his eyes were throwing daggers and piercing right through us. There's just this way of staring that every Soriano owns, hindi ko mapaliwanag pero I once felt it when his brother tried to hit on me.
Among all the Sorianos, I familiarized his features. His eyes are deep, his nose is perfect as it is, and those lips fits perfectly with his manly feature. Describing someone's features like a Greek God is cliché, but by just looking to his features, damn all I can say is even Apollo would go down to Earth just to elimante this perfection.
"Keep fooling yourself, sa paraan ng pagtingin na 'yan masasabi mo pa rin ba na hindi siya nagkagusto sa 'yo noon?"
"Stop it, Celes. I am a married woman." really, Isabella? No one would think that after how you described Hades.
"Fuck your husband." umiling na lamang ako nang umalis na si Celes sa gilid ko at habang naglalakad siya palayo ay naka middle finger siya, sa tingin ko rin ay kukuha siya ng ma-iinom. Sa pagbalik ng tingin ko kay Hades ay kausap niya na muli ang kaharap niyang lalaki, nakita ko ang pag-ngisi niya habang kausap ito.
Kahit isang beses ay wala kaming pag-uusap na dalawa at aaminin ko rin na sa kanilang magkakapatid, siya ang laging kumukuha ng atensyon ko. He's a trouble compared to his two brothers.
"Isabella." gumawi ang tingin ko sa lalaki na tumawag sa akin. Agad akong ngumiti nang makilala ko kung sino ito.
"Mayor?" the Soriano who tried to shoot his shot on me. "What are you doing here?"
"I am here to fetch Hades, he texted me telling me that he's a bit tipsy."
"Oh, he is? Good luck then." he smiled at me.
"I have to go to Hades already, it was nice seeing you here in San Soriano again. I hope you liked it better here now."
"You are doing a great job with the town, your daughter, and your wife."
"What? I don't have a wife."
"What? No way, Celes told me that you already have one? I think the name she mentioned is Sanya ata?" he then chuckled.
"Maybe I do have a wife then." yoon na ang kaniyang huling sinabi bago umalis.
"Here you go." ngumiti ako kay Celes at tinanggap ang binigay niyang inumin. "You know what? I always want to be a ninang na to your future child pero on second thought, 'wag na lang muna pala."
"Why so?"
"Your husband is a mess."
"Celes, stop it already. Let's just enjoy our night." saad ko sa kaniya. "But first, I have to use the restroom muna. Hold my drink please."
Nagmamadali akong maglakad papunta sa restroom kaya ngiti na lamang ang nagiging sagot ko sa mga taong tumatawag ng pangalan ko. Naka-hinga ako nang maluwag nang mapansin ko na wala masyadong tao sa restroom.
"Isabella." my hand immediately stopped after hearing someone call my name. The voice isn't familiar, but it gave me chills. "Why are you here?"
"Saan?
"Dito sa San Soriano." seryoso niyang tanong at ako naman ay napahawak nang mahigpit sa pinto.
"It's Jaida's birthday."
"Okay." I really find this conversation weird; this is really the first time that we talked. Hindi ko maintindihan kung bakit at para saan bakit nag-uusap kami na dalawa ngayon. Sebastian Hades Soriano, you're weird.
"May kailangan ka ba?"
"Wala." ramdam ko ang ilang sa bawat galaw ko ngayon, bahagya na lang ako na ngumiti at tumango. "Just always be safe."
"Thanks, ikaw din." tinuro ko ang pinto ng restroom bilang senyales na kailangan ko na pumasok at iwan ang usapan namin, tumango na lang siya.
Nang matapos ko na gumamit ng toilet ay agad ako na humarap sa salamin. Bumalik sa akin yung nangyari kagabi, yung galit ni Samuel nang umalis ako ng bahay namin na walang paalam.
Gustong-gusto ko yung idea na iwan siya at pumunta sa malayong lugar o tumakas na lang pero alam ko na imposibleng mangyari yoon, madali sa kaniyang ipahanap ako. Malaki ang atraso ng pamilya ko sa pamilya nila. Sinisisi ng pamilya niya ang pamilya ko sa pagkamatay ng nanay ni Samuel, eroplano na under sa airline namin ang sinakyan ng nanay ni Samuel at dahil sa kapabayaan ng mga tauhan ni Papa ay nagkaroon ng problema sa sinasakyang eroplano ni Mrs. Lim.
Isa 'yon sa bagay na alam ko na habang-buhay dadalhin ni Papa, dahil mas pinili niya pa rin ang pera keysa sa pag-aayos ng serbisyo ng negosyo ng pamilya namin.
Bago mangyari 'yon ay matagal ko nang kilala si Samuel, noon na nag-aaral pa lang ako sa aviation school ko sa Clark ay palagi na siyang naka-aligid sa akin at sinusubukan na ligawan ako. Alam ko na sa sarili ko noon pa lang na hindi maganda ang ugali niya pero sa pagkamatay ng nanay niya ay parang sinamantala niya na yung sitwasyon para ipilit ang sarili niya sa akin.
Kaya hangang ngayon ay nasa sitwasyon ako na parang ang parehong kamay at paa ko ay nakatali sa kaniya.
Sa pag-labas ko ng restroom ay tila nawala ang lahat ng dugo ko sa katawan nang magtagpo ang tingin naming dalawa ni Samuel. Kita ko ang pag-igting ng kaniyang panga habang kausap ang isang lalaki, nagpaalam siya dito at agad na lumapit sa akin.
Akala ko ay agad niya akong hahablutin ngunit habang papalapit siya ay tinatanggal niya ang suot niyang jacket.
"Hi." said by a random guy who just approached me. I already know how this thing will trigger Samuel. Hindi ko inalis ang tingin ko kay Samuel kahit may ibang lalaki na sa harap ko ngayon, kumbaga ay hindi ko siya pinansin.
"Hey." sagot ni Samual sa lalaki nang makaharap niya ito.
"Samuel." mahina kong bulong upang sana pigilan siya.
Sa kaniyang paglapit ay agad niyang pinatong ang jacket niya sa aking balikat. Hindi naman gaanong revealing ang suot ko na damit kaya hindi ko maintindihan kung para saan 'to.
"I was actually talking to her."
"Talk to me then." seryosong saad ni Samuel.
"You're not my type, she is."
"Do you know who the fuck I am? I am her husband." madiin na wika ni Samuel.
"Samuel, just ignore it."
"Do I look like someone who cares?" nakangising saad nung lalaki. "You're Isabella Young right? Just come with me, I can make you happier than he can."
"In your dreams." kita ko ang pagporma ng kamao ngayon ni Samuel, natatakot na agad ako sa maari niyang gawin.
"What dream?" pang-aasar nung lalaki.
"This dream." nagulat ang lahat nang biglang suntukin ni Samuel ang lalaki.
Maging ako ay nanlaki ang mata sa gulat, dahil na rin nawalan agad ng malay ang lalaki.
"Umuwi na tayo." saad ni Samuel oras na lumingon siya sa akin.
Nawala ang atensyon ko sa lalaki at ngayon ay bumalik sa akin ang dahilan kung bakit nasa harap ko ngayon si Samuel. Hindi ako nagpaalam sa kaniya na pumunta dito sa San Soriano dahil alam ko na hindi niya ako papayagan, pero dalawang buwan na akong hindi nakakalabas sa bahay kaya pinilit ko na talagang makapunta rito kahit malayo sa Manila.
"Samuel its Jaida's birthday, you know her, right?" anyone can sense the glint of fear right through my voice as I explain things to Samuel. "Samuel, I just really need to be here, it's been a year since we saw each other."
"Did I asked you to explain, Isabella?" umiling ako nang bahagya at napakagat ako sa loob ng aking labi nang maramdaman ko ang paghigpit ng kaniyang hapit sa bewang ko. "Someone told me he saw you talking to a guy earlier."
"I wasn't talking to anyone, Samuel."
"Umuwi na tayo."
"Samuel, please."
"Bella." I saw how Celes looked down to Samuel's hand, holding my curve. "Samuel, she's with me."
"Thank you for the information then, but she's with me now."
"Let Bella decide." saad ni Celes sa matigas niyang tono.
"Isabella?" ginawi ni Samuel ang tingin niya sa akin, alam ko na agad ang ibig sabihin nito. Gustong-gusto ko na lumaban at magsalita ng masasamang bagay sa kaniya, pero alam ko na kung saan ang patungo nito.
"Celes, kailangan ko na umuwi. Tell Jaida that I had so much fun."
Kita ko ang pag-alala agad kay Celes ngunit nginitian ko na lang siya.
"Call me when you're home, Bella."
"I will."
Sa pagpasok ng kotse ni Samuel sa aming bahay, hindi pa man din ito humihinto ay agad ko na binuksan ang pinto nito at tumakbo papasok sa bahay. Alam ko na ang gagawin sa akin ni Samuel, kumakaripas ako sa pagtakbo papasok sa guest room ng bahay namin ngunit sa pagpihit ko pa lang ng pinto ay naramdaman ko na agad ang paghatak ni Samuel sa buhok ko.
"Fuck Isabella, do you know what happened to my car after you ran out?!" he dragged me out to our house and made me kneel for me to clearly see how his car door bumped to the wall after I left it open.
"Samuel, I am sorry-"
I didn't get the chance to finish my sentence when she pushed my head right through where the car door is crippled. There were no tears coming right out from my eyes after feeling the excruciating pain, just a moan from me due to the stinging pain from my forehead.
"All I ever asked you is to stay in our house and be a nice housewife, Isabella. Is it that hard? Ganyan ka ba ka-desperada para gumala o umalis ng bahay?!"
"Samuel, Jaida is a close friend of mine! Ano ba ang hindi mo maintindihan doon?!"
"Ang hindi ko maintindihan bakit kailangan mo pa makipag-usap sa lalaki sa party? Fuck it, Isabella, I swear if ever know who that guy is. I will slit his throat in front of you."
"I already told you, wala akong nakausap!" pinilit ko na tumayo, alam ko ang dapat ko na gawin. Pinilit ko maglakad palapit kay Samuel, kung may isang bagay man na alam ko tungkol kay Samuel. Kahit sa ilang beses niya akong saktan ay kahinaan niya ako, alam ko na kahit gaano siya kagago ay sobrang lalim ng nararamdaman niya sa akin.
"You're bleeding." seryoso niya na saad. "Sorry."
Hinawakan ko ang noo ko at nanginig ako sa takot nang makita ang dugo dito.
"Mas gusto kitang nakikitang nagbabago kaysa nagso-sorry, Samuel." seryoso ko na sagot sa kaniya.
Magsasalita na sana muli ako nang tumunog ang phone niya, agad niya na tiningnan 'yon at kita ko ang kaniyang pag-ngisi sa dismaya at pag-angat ng tingin sa akin. He showed me what's in his phone and it was a picture of me talking to Hades.
"Nice try, Isabella." he immediately pulled my hair and the moment we reached the sofa of our living room; he threw me there. I was about to run away when he punched me right through my stomach. My head fell through his shoulder the moment I felt my body getting weak because of the pain.
"Samuel, please." umiling siya sa akin at muling hiniltak ang buhok ko upang ma-iharap sa akin ang phone niya.
"Who is the guy, Isabella. Tell me his fucking name." hindi kita si Hades, nakatalikod siya at oras na malaman niya ay alam ko ang kaya niyang gawin. Noon nang may sumubok na kumausap sa akin at nakilala niya ito ay nadala ang lalaki sa hospital dahil sa labis na pangbubugbog niya.
"Samuel, hindi ko alam kung bakit niya ako kinausap, walang nangyari diyan."
"Bakit mo pa sa akin tinatago kanina kung wala?!" napahawak ako sa kaniyang braso dahil hinang-hina na ako. "Tangina Isabella, why do you have to be so complicated."
"Samuel, please."
"Nakakabaliw ka." mahigpit niya hinawakan ang magkabilang panga ko gamit ang isang kamay niya. "Do you hear what I am saying, Isabella? You're like my mom, pareho kayong walang pake sa pamilya niyo."
"I am nothing like her, Samuel. Please Samuel, nanghihina na ako, hindi ko na kaya-"
Naputol ang sasabihin ko nang tinulak niya ako dahilan upang magtumba na ako at ma-untog ang ulo ko muli sa pader. Doon ako nagsimulang manginig lalo sa takot nang lumabo na ang paningin ko, pero kahit sa mga sakit na tila pinapatay na ako, walang luha ang tumulo sa akin.
"Samuel." pagsamo ko sa kaniya at hindi pa man din ako nakakabangon ay naramdaman ko ang pagsipa niya sa tiyan ko. "Hindi ko na kaya."
"All this, all the things I did, Isabella. None of it was my fault, everything is your fault. You made me do shits."
"I hope I die here; I hope I die now." mahina ko na sambit nang muli ko na maramdaman ang kaniyang pag-sipa. And while he kept on going, I can see the sting of pain through his eyes as he continues what he is doing.
Bagay na lagi kong nakikita sa tuwing sinasaktan niya ako, kung nasasaktan ka sa tuwing sinasaktan mo ako, bakit kailangan mo pa ulit-ulitin? Hirap na hirap na ako.
Wala na akong maramdaman, lahat ay tila naging blanko, hangang sa marinig ko na lang ang mga sigawan sa paligid at pag-pigil sa kaniya.
Wala na akong maintindihan dahil tila nawala na ako sa wisyo.
Sa pag-pikit ng mata ko ay tila bumalik ang lahat ng memorya ko simula bata ako.
Yung unang beses na makapaglakad ako at magsalita.
Ang unang beses na makakilala ako ng kaibigan, Celes.
Ang unang beses na may tumulong luha sa akin.
Ang huling beses na naramdaman kong maging masaya sa maliit na bagay, habang kaharap ko ang isang pagkain mula sa fastfood.
Hangang sa huling memorya ko na nagtapos.
Huling memorya na dapat ay nagtapos sa pananakit sa akin ni Samuel ngunit hindi. Nagtapos ito sa memorya kaharap niya.
Kaharap ng isang lalaki na klarong nakita ko na tila nasa harapan ko kahit ang lahat ngayon ay malabo.
Ang unang beses na lapitan niya ako, kausapin, at sabihin sa akin na lagi akong mag-iingat.
Ikaw ang huling bahagi ng memorya ko.