Kabanata 47
Decision
Kinakalma ko ang sarili ko nang makarating ako sa condo. Tahimik na tinahak ko ang daan papasok ng building hanggang sa makapasok ako sa lift. Hindi ako nakaligtas sa mga tingin na ipinupukol sa akin ng lahat ngunit hindi ko na iyon pinansin pa.
Hindi ko alam kung anong susunod na hakbang pagkatapos ng ginawa ko. Mahal na mahal ko si Levi pero alam ko ring hinding-hindi ako matatanggap ng mom niya dahil labis akong kinakumuhian nito. I won't ask him to walkaway from his family. Alam ko ang pakiramdam ng pangungulila sa pamilya at ayaw kong maranasan niya iyon. Though I doubt he'd do it, too but there is a chance dahil ginawa na niya ito noon. Levi is an honorable man to his family. He loved them dearly. And that's probably one of the reasons why I adore him so much.
Mas posible at mas madali na para sa'kin ang umalis nang hindi niya nalalaman. Gaya noon. Madaling ipagkait sa'kin ang kasiyahan ko pero kapag sinabi niya sa'kin na hindi niya kami kayang mawala sa kaniya, iyon ang mahirap.
So all I'm hoping now is for him to give us up. For him to realize that I was just a trash or just after his money and nothing else. I hope he believes his mom that I am just after his wealth. Sana pala ay tinanggap ko ang perang inalok sa'kin ng dad niya. Fifty million is not that bad in exchange of my feelings but I can't sacrifice the completeness of my family.
Suminghap ako nang tuluyan na akong makapasok sa condo ko. Hinubad ko ang pumps ko at gumapang patungo sa kama. Damang-dama ko ang kalungkutan sa puso ko habang nakasubsob sa unan. Hindi ko na napigilang mapasigaw roon dahil sobrang sakit talaga ng puso ko. Pakiramdam ko ay pinagpira-piraso iyon.
I don't want to think of the future but it became clearer now. I will be in a far away place with my daughter when Levi decides yo marry someone else. I will be very broken but I will never be mad at him. I will be happy for him but I will choose not to know more about his life anymore. Kung magiging miserable man ako, I will try my best to find joy in other small things.
At sana mabilis ang paglimot. Kung hindi pala ito para sa akin, sana hindi ako pahirapan sa paglimot sa mga susunod na araw, buwan, at taon.
Ang katahimikan ng kwarto ko ay sapat upang marinig ko ang kahit maliliit lang na tunog galing sa kung saan. Ngunit nangibabaw ang mga mabibigat na yabag na nagmumula sa labas at maya-maya pa, dinig ko na ang pagkalabog ng pinto.
My breathing hitched at that. Sa gulat ko ay hindi ko na alam ang gagawin ko. My heart is almost on my throat sa sobrang likot nito sa paghuhurumentado. Ramdam ko ang paglubog ng kama sa gilid ko kaya gumalaw ako. Tiningnan ko siya. His eyes bore into me and I saw both pain and sorrow in it.
"W-where is my daughter?" I asked awkwardly.
Kinakalma ko ang sarili ko dahil nararamdaman kong kalmado naman siya. Hindi namin kailangang mag away dahil tapos na. Wala na akong lakas pa.
"She's with my cousin Acel."
Napatingin ako sa kabuuan niya. Nakita ko ang pag-angat ng kamay niya senyales na hahawakan niya ako kaya mabilis akong napaatras. Sumulyap ako sa mukha niya at nakitaan ko ito ng galit at pagsusumamo sa mga mata niya. It was like he knew what I was doing and he was pissed about it and he can also beg just for me to stop doing it. Tumikhim ako at inayos ang sarili.
Binalot kami ng matinding katahimikan. Tanging ang mabibigat na paghinga lamang niya ang naririnig ko at ang pagsinghot ko. His eyes bore into me like I could escape from his grasp if he didn't watch me closely. Hindi ko malaman kung titingin ba ako sa kaniya o hahayaan siya roon.
"D-dapat ay iniuwi mo na rito. I don't want her to stay at your house. Nag-usap na kami ng mom mo," sambit ko nang mapagtanto ko na wala kaming patutunguhan dito kung tatahimik lamang ako.
He relaxed a bit. He adjusted his sit and tried to reach for me.
"And?"
Saglit pa siyang tumigil bago tuluyan na akong naabot. Hindi na ako makagalaw dahil nasa dulo na ako ng kama.
"S-stop it, please," I uttered.
I sound so frustrated that I almost begged him. Mas lalo ko lang nakita ang galit at sakit sa mga mata niya. His jaw clenched repeatedly at imbes na sundin ang sinabi ko ay tuluyan na niya akong nilapitan.
My heart pounded harshly. Lalo na nang hindi niya sinunod ang hiningi ko. Lalo na nang nagsimula na namang bumukas ang gripo kong mga mata at nagsilabasan ang mga luha mula roon. I covered my face with my hands and I felt his warm embrace shielding me.
"I can't stop, Rae," he equalled my frustration with his.
Mas lalo niyang hinigpitan ang yakap niya. Ibinaon ko ang aking mukha sa dibdib niya nang sandaling pumailalim ang braso niya sa leeg ko. I feel at peace whenever we're together. Parang wala akong pangamba kapag ganito kami. And I wonder if I make him feel this way, too? That in the midst of all the chaos of his life, I make him feel at peace?
Nanghihina ko siyang hinampas nang paulit-ulit. I feel so frustrated that I couldn't even form my own words. I couldn't even exactly explain what I'm feeling and it is because I love him so much. Hirap na hirap ako!
"P-pakawalan mo na lang ako, Levi. Hindi ko na kaya," halos bulong ko sa kaniya habang humahagulhol.
"No. Fuck it," he replied in his raspy voice.
Umiling ako. Alam kong alam niya ang tinutukoy ko. Hindi ko na kailangang ipaliwanag pa dahil naroon siya nang minsang pagbabarilin ako ng mom niya ng mga salita. He knew this from the very beginning kaya hindi ko maintindihan kuny bakit ipinagpapatuloy pa niya.
"Alam mo naman kung anong nangyayari, di ba? Alam mong ayokong iwan mo ang pamilya mo para lang dito. Alam mong hindi talaga ako matatanggap—"
He hugged me tighter. Ang haplos niya sa buhok ko ay nakakapangulila. Mas lalo lamang akong nahirapan at umiyak. Gustong-gusto ko siya. Mahal na mahal ko siya na kahit ang hawak niya sa'kin ay mapapaamo ako nito. Hindi ko kaya itong pakawalan.
I pushed his chest away from me. I want to tell him what I told to his mom a while ago so he'd understand. I pushed him so he'd stop winning me back through his touch. It is my fucking weakness.
"M-mahal na mahal kita, Lev, pero ang hirap hirap na kasi. Nakakapagod marinig 'yong mga insultong ibinabato ng pamilya mo sa akin lalong-lalo na sa anak ko."
I heard his heavy sigh. He pulled me back to him again like my words don't matter. His lips touched my head until I heard him whispered some words.
"Hindi pa ako pagod, Rae. Hinding-hindi ako mapapagod."
Parang sinasaksak ako nang paulit-ulit sa desperasyon at pag-asa sa tono ng boses niya. Ibinaon ko ang mukha ko sa dibdib niya.
Those words were very simple but somehow it calmed my confused heart. Gano'n ang kaya niyang gawin sa akin.
"Baby, I told you if you're tired then let me fight this while you're resting. Kaya ko, kakayanin ko hanggang sa makayanan mo na ulit. Hindi natin puwedeng isuko 'to."
I cried more. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Kung paano ako makakawala sa kaniya. I'm not doing this for myself. I'm doing this for his family nang sa gano'n ay hindi na sila mahirapan, lalo na siya dahil alam kong ipit na ipit na siya sa sitwasyon. Ngunit hindi na ako sigurado kung kaya ko pa ba siyang saktan. Hindi na ako sigurado kung kaya ko bang ipagkait ang sarili ko maging ang anak ko sa kaniya. He's all I have. I don't think I can.
"Let me do this while you're with me, please."
He scooped me from where I was. Kahit kinakabahan ay hindi ko na nagawang tumanggi pa. Hinayaan ko siyang iangat ang mukha ko. I covered my face with my hands and his chest. After some minutes, he was now slowly and gently stroking the strands of my hair habang nakasubsob ako sa kaniya. Kalmado na siya base sa tibok ng puso nito, maging ako, ngunit ramdam ko pa rin ang hapdi ng mga mata ko dahil sa pag-iyak.
I sighed. Hinawakan ko ang braso niya.
"Levi," I called him.
"Yes, baby," he said very gently.
Kinagat ko ang labi ko at hindi na sinubukan pang tingnan siya dahil baka lalo lamang akong manghina.
"You can still find another woman," I stated.
He stopped stroking my hair for a moment then sighed heavily again.
"I won't. You're all I want," mataman niyang sinabi.
Bigo ko siyang tiningala. His eyes bore into me and it was too much. Mariin ang kaniyang titig, may halong galit at kawakasan. Tila hindi siya tatanggap ng ibang opinyon o salita. Nagtataka pa ako. He's always been this way. I know that his parents won't fine with his decision.
"Hindi puwedeng makaaway mo ang lahat nang dahil lang sa akin," mahina kong sambit sa kaniya.
"You're now my family, kayo ni Ria. Let me handle that, stop worrying."
"Hindi na maaayos 'to, Levi. Galit na galit ang mga magulang mo sa'kin. Anak ako ng taong nagpapahirap sa kanila hanggang ngayon. Hinding-hindi nila 'to maiintindihan," puno ng desperasyon kong sinabi sa kaniya.
"They will eventually understand us. Dumaan din sila sa ganitong sitwasyon," he said in a controlled voice.
"At anong gagawin natin? Kailan natin sila iintindihin? Na sa tuwing makikita nila ako ay naaalala nila ang sakit at pait ng mga nakaraan nila. Kinamumuhian nila ako at ayokong maramdaman 'yon ni Ria." Gumaralgal ang boses ko.
His eyes focused on me with an agonizing pain. Ganoon din ang titig ko sa kaniya.
He cupped my chin with his fingers. He licked his lower lip and sighed.
"And your solution is to leave me, is that it? Sure, we botu understand my parents so we are going to separate our ways again, is that what you mean? What about Asteria? Do you think she will understand this?" He said stubbornly.
Sa puntong iyon ay hindi ko na alam ang isasagot ko ngunit nais ko pa ring tutulan siya.
"I will make her understand soon. I'm sure she will understand—"
"God damn it, Rae, naririnig mo ba ang sinasabi mo? I'm not asking you to make this decision without me! Hindi ko kayang mawala kayo," agap nito sa sasabihin ko.
Tumigil ako sa pagsasalita. Pagod ko siyang tiningnan. He looked at me with both fear and longing in his eyes. Takot sa maaaring magiging desisyon ko at pag-aasam na baka maayos pa namin ito.
"Hindi ko kayang makitang nasasaktan at nahihirapan ang mom mo, Levi, please," I begged him.
"At ako ay kaya mong saktan? Kaya mong makitang nahihirapan? You did this to me before and I'm not letting you do this again," pagmamatigas niya kaya muli akong umiling.
"Hindi sa gano'n, Levi, please. Huwag mo na akong pahirapan. Para matapos na 'to ay lalayo—"
"You can't run away from me again and stop trying! I'm gonna pursue you, Rae, until you're exhausted! Until you stop running away from me! Fuck! May anak na tayo!" Agap niya habang mas lalong hinihigpitan ang hawak sa'kin.
Bumuntong hininga ako. Sobrang sakit na makita siyang nasasaktan. Para akong pinapatay nang paulit-ulit habang nakikita ko ang takot sa mga mata niya.
"Kung pagod ka na, hayaan mo na akong lumaban habang hawak kita. Just don't fucking leave me, Lumiere. Hindi ko kaya," he firmly said to me.
Sa puntong iyon, alam kong hinding-hindi na ako makakawala pa sa kaniya. Na kahit anong gawin ko, kahit anong sabihin ko ay hindi niya iyon tatanggapin sa kadahilanang ayaw niyang malayo muli kami sa kaniya gaya noon. I really want us to be happy and complete but the more I think about his parents' feelings, lalo lamang akong lumulubog sa sakit. Hindi ko iyon kayang balewalain dahil pati ang anak ko ay nadadamay, ngunit paano ko kakayaning ilayo sa kaniya ang sarili niyang ama nang dahil lang sa nakaraan ng iba?