PROLOGUE
Umalis ako sa bahay na hindi alam ng Mama. Hindi ako nagpaalam. Ako ang nagkusa umalis sa bahay iyon dahil gusto ko sumaya kahit ngayon gabi lang. Umalis ako nang walang pasabi. Kailangan 'kong gawin iyon dahil masakit na. Nasasaktan na ako. Durog na durog na sa kanila. Konti na lang mapupuno na ako. Hindi 'ko alam kung ano ang dapat kong gawin para lang maging mabuting anak, pero hindi nila nakikita iyon.
Kailan kaya ako magpapahinga nang habang buhay?
I am here today at the Coffee shop because I want peace of mind. I just went straight to the counter to order my drink and bread. After I ordered, I immediately went to the rooftop of its building. Hindi na bago sa akin lugar na ito dahil madalas ako pumupunta noon dito. Pagkadating ko rito sa may rooftop, ay halos marami-rami na rin pala ang mga taong nandito.
Dito sa may coffee shop ay may mga banda o group of banda kumanta rito. Every saturday and sunday nga lang. Minsan, pinagkakamalang itong bar dahil sa unique theme nila. Pero, lahat ng audience na pumupunta ay bumabalik dahil sa gandang meron sila.
Palinga-linga ako para humanap na mauupuan pero nang may nahagip akong lugar na p'wede kong pag-p'westuhan ay dali-dali ako pumaroon.
"Sana wala siya rito," Pakikiusap ko sa hangin.
May biglang lang ako naalala. Natapatawa ako ng pagak. "Lyzza, It's been a four years na kaya move on na. . ." Sabi ko sa sarili ko.
Four years. I was a fool for four years. I was blind for four years. And for four years I became a fool for his love. Because of him why I am still locked in my dark gray life. I loved him but. . . why did he give like this? Minahal nga ba ako o ginamit lang niya ang katawan ko?
Ang buong akala 'ko babalik siya. Ang buong akala 'ko pagbalik niya, maalala niya pa rin ako. Umaasa pa rin ako ngunit nandoon na ako sa puntong kinu-question ko na ang sarili ko.
Babalikan niya ako. Promise, babalik siya.
Pero dahil isa akong tanga, naghintay ako. Umasa ako na wala naman assurance. At lalong nagtiwala ako sa mga salitang lumalabas sa bibig nito.
Ilang minuto ang nakalipas. Biglang umingay ang paligid. Nang tignan ko sana kung bakit umiingay ay biglang dumating in-order kong matcha flavor milktea.
"Ma'am Lyzza, here's order po. Enjoy your night!" Sabi sa akin ng crew nila dito.
"Thank you!" Ani ko sa 'kaniya bago ito umalis.
Isinawalang bahala ko na lang ang paligid ko. Hindi ko rin alam kung ano ang grupo ang tutugtog rito ngayon. Sobrang tagal 'ko nang hindi nakapunta dito kaya hindi ko alam kung may bagong banda ba ang tutugtog o walang panibago.
O sila pa rin ba?
Akmang iinumin ko na sana inorder kong drink ay may pamilyar na boses akong narinig.
"Hi!"
Hindi ko maibaba ang baso ko dahil sa narinig kong boses. Nanlaki ang mga dalawang mata ko dahil sa gulat at ayaw maproseso ang aking utak. Nagdadasal ako sa utak ko na ilang ulit para lang hindi mag-cross uli ang landas na'ming dalawa.
Sana hindi siya. Sana kaboses niya lang siya. Sana wala siya rito. Sana hindi ko siya nakita ko noon.
He only said one word but the girls here screamed so hard. The girls just couldn't stop screaming.
"Sorry, kung ngayon lang kami. May emergency lang saglit kanina," Paliwanag naman ang lalaki.
Pero bakit magkaboses na magkaboses sila? Ayaw kong lumingon. Ayaw ko siyang tignan. Ayaw kong malaman na siya nga. Ayaw kong siyang makita. Gustong-gusto ko talaga umalis rito sa lugar na ito ngunit tila may pumipigil sa akin.
"Can we start?" Tanong ng vocalista nila.
Isang tanong lang pero grabe ang sigaw ng mga babae sa kaniya. Just by a simple 'Can we start' halos mabaliw lahat ng mga kababaihan at isali pa na 'tin ang mga gays sa kaniya. The crowd go wilder as they heard what the vocalist just said.
"Good evening everyone!" Masiglang bati nito. "This song ay para sa mga taong hanggang ngayon naghihintay bumalik ang kanilang taong minahal."
Tila lahat ng taong nandito ay nagiba ang modo dahil hindi masaya ang kantang napili nang banda ngayon. Pero ako nanatili pa rin akong nakatalikod sa kanila. Ayaw ko na siyang makita pa. Kahit hindi pa ako sigurado kung siya nga.
"I Don't Wanna Lose You." He said the title of song that made the crowd goes wild. "I wrote this song because of the only girl that I love. I left her but when I came back to him, I couldn't go back. She's gone. . . I can't find her."
"Yes, I admit that I was the one who left. Maybe that's why I suffer like this, and I know, I deserve this."
Napahinto ako sa paglaro ng baso ko. Naestatwa rin ako sa kinauupuan ko dahil sa kantang binanggit nito. Bakit?! Bakit sa daming dami ng kanta, bakit 'yan pa ang napili niya?! Gago ba siya O ginagago lanh ako?!
Nagsimula na itong mag-strum ng gitira. At halos lahat ng tao ay hinihintay siya.
"Ev'rything is broken. . ." He started.
"I'm broken too. Here is mesmerized by the night full. . . of stars and moon." He sang with his heart.
"You don't think so. . . I can't see my dream for you, only for you. . ." He continued.
As he recited each letter of the lyrics, his heart seemed to be pinched. I don't know but he still needs to sing that. I can really feel his voice, how he sings with a lot of heart.
Alam niya bang nandito ako? Alam niya na bang dito ako palagi? Bakit kailangan niya pa akong saktan? Sinasadya niya ba ito? Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Hindi maiisip kung bakit kailangan niya lang gawin iyon?
Patuloy pa rin itong kumakanta habang ako ay nasasaktan.
"I don't wanna lose you, babe. . ." He sang again.
May bigla akong naalala. Napapakit na lang ako habang pilit kong pinipigilan na h'wag tumulo ang mga luha ko. I tried to hold my tears but I can't hold it anymore. Masakit na. Naalala ko na naman siya. Kinakarma na siguro ako.
"Give me four years and then i'll be back. Babalikan kita, Lyzza," Seryosong tugon nito sa akin.
"Hihintayin kita, Zack," Pekeng akong ngumiti sa kaniya. "Maghihintay lang ako sa pagbalikw."
But he didn't wait for me.
Hindi niya ako hinintay. Kinalimutan na niya ako. Kilala niya pa ba ako? Naalala niya pa ba ako o sad'yang kinalimutan na ako?
Labag sa loob ko iyon, pero wala akong karapatan pigilan siya sa mga gusto niyang gawin. Sino ba naman ako sa buhay niya?
Pero pagkatapos ng apat na taon na iyon, nakita ko na lang siya sa isang mall. Nakita ko siyang may kasamang babae. Tila binuhusan ako ng malamig na malamig na tubig nang makita ko siya.
"Gago siya! Naghintay ako ng apat taon sa kan'ya pero anong ginawa niya? Pinaikot niya ako. Pinaghintay niya ako na walang kasiguruhan. . . Umasa ako, Ken. Nagpakatatag ako dahil alam kong babalikan niya ako pero tangina. . . Naghanap na pala siyang iba." Paiyak kong sabi. "H-hinintay ko siya. . . hinintay ko siya kahit malabo na. B-Bumalik nga siya pero parang hindi kami magkakilala. . . P-pagod na ako, Kenzo. . ." hagulgol ko kay Kenzo.
Kenzo ang naging karamay 'ko sa mga oras na iyon. Si Kenzo ang naging sandalan ko.
Siya dapat ang karamay ko noon, pero mas pinili niya akong kalimutan at iwanan.
Halos hindi ko magawang tignan siya ngayon dahil sa sobrang sakit at hirap na binigay niya sakin. Sa tuwing tumututog siya ay tila lahat ng sakit ay bumabalik sa akin. Ang mga dinanas ko. Ang mga kalokohan niya. Kahit na ubos na ubos ako, okay lang.
Nang hindi ko na matiis, humarap ako sa kaniya mismo. Pinanood lo siyang kung paano siya kumanta. Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa ngunit walang pinagbago.
"Can you still be by my side? I can't reach you anymore. . . You've gone too far to reach me." kanta nito habang pumipikit pa ang mga mata niya.
"Hold me. . . Hold me tight. . . Come back to me 'cause I don't wanna lose you, babe. . . My babe. . . You are only my woman. . ."
Habang pinanood ko siya, 'di ko magawang hindi tumulo ang luha ko kasabay ng mabigat kong paghinga. Sumabay na rin ang pagtulo na sunod-sunod na luha ang pagdaloy sa aking pisnge.
"P-Putangina. . ." bulong ko. "Sabi 'ko kaya ko na siya makita pero. . . b-bakit ganito pa rin ang nararamdaman 'ko?"
I hate it! He hurt me but why do I still feel this way? No! Hindi dapat ganito.
Bakit pa ako nanatili dito. Dapat kanina pa ako umalis. It was Zack. Zack my weather thingy. Si Zack na minahal kong buo pero ang binalik niya sa akin ay pasakit. Wala nang iba pa.
Ang sakit.
Sobrang sakit na makita siyang masaya. Sobrang sakit dahil mukhang wala siyang iniwan na taong nagmamahal sa kaniya. Sobrang sakit parang wala siyang problema but look at me now, suffering from the affliction he left behind.
Gusto ko nang umalis pero tila may pumipigil sa akin. Gusto kong tumakbo pero nanghihina ang mga tuhod ko. Hindi ako makahinga ng maayos at parang gusto ko na lang maglaho na parang bula dito sa kinauupuan ko.
When his eyes opened, those brown eyes found mine immediately. I saw shock when our eyes met.
"Fuck. . ." Mura nito.
Alam kong narinig ng mga taong nandito dahil sa mahinang pagmura niya. Rinig na rinig nila ang mura niya dahil sa microphone.
"Lyzza, you're here. . ." Masayang sabi nito habang ang mga nanonood sa kanila ay nananatili silang gulat at magulo kung sino ang tinutukoy ni Zack.
Sa kabila ng luha na meron ako ay pinilit ko ang aking sarili na ngumiti sa kaniya. I didn't deserve to see him. He didn't deserve to see me too. Sunod-sunod akong umiling bago ako tumalikod. Kahit maraming tao ay nakipagsiksikan ako upang maging madali sa akin ang paglabas sa lugar na ito.
Gusto ko na umalis dito. Ayoko na siyang makita pa. Bakit pa siya nagpakita pa?
I don't know where I'm going. I don't know where my legs will take me, I don't know how I was able to walk properly even though my knee was weak, but I just found myself hurrying to the exit of the coffee shop. Nandito ako ngayon sa may parking lot naglalakad pa rin ako ng mabilis na mabilis. Sobrang labo na ang nakikita ko ngunit patuloy pa rin ang paglakad ko paalis, para malayo sa kaniya.
Dapat na akong lumayo sa kaniya.
Dapat ko na siyang iwasan. Dapat ko na siyang pakawalan. Dapat ko na siya kalimutan.
at lalong dapat ko na siyang palayain sa nakakulong kong buhay.
"Alyzza." I heard his voice.
Lumunok ako ng ilang beses at hindi siya hinarap at patuloy pa rin ako naglakad. Nagbingi-bingihan ako para hindi na makausap pa.
"Humarap ka naman sa akin, Lyzza, please. . ." Naginginig ang kaniyang boses.
Tumigil ako sa paglalakad. I let out a heavy breath and quickly wiped away the tears that fell from my eyes before I tackled him. Napapikit na muna ako bago siya harapin sa mukha niya.
"Ano?" Pinipilit kong maging kalmado ang boses ko. "Bakit ka na rito?"
Kumunot ang noo niya. Tinititigan niya lang ako ng matagal bago ito nagsalita.
"Nandito na ako, Lyy. Bumalik na ako. . ." He smiled painfully. "Tagal kitang hinahanap,"
Napatawa akong sarkastiko. "Matagal mo akong hinanap?" Napailing-iling pa ang ginawa ko. "Tangina, Faulkerson! H'wag mo akong gawin tanga."
Ako pa gagawin niya tanga?! No way! Kitang-kita sa dalawang mata 'ko kung ano ang ginagawa niya.
"Hinanap mo ba ako o sad'yang gusto mong magpahanap?!" I almost shouted at him. "Tangina mo talaga, Eldridge!"
Takang-takang itong tumingin sa akin. Hahakbang sana ito palapit sa akin nang naunahan kong humakbang paatras.
"Lyzza, believe me. Walang araw akong hindi kita hinanap halos buong araw ay nasa daan ako, nagbabakasaling makita kita,"
"H-Hindi. . .hindi kita paniniwalain, gago ka!" Malakas loob kong tugon. "Z-Zack, naghintay ako. . . naghintay ako sa pagbalik mo,"
Hinawi ko ang aking buhok na patalikod. Here I am again watching him. Wala akong nakikitang sakit at pagsisisi sa kan'yang mata.
"Hayaan mong magpaliwanag ako kahit 'yun lang, Lyzza," He said. "Lyzza. . .hayaan mo na ako,"
Napatawa akong masakit. Umiling-iling ako ng ilang beses. Sa pag-iling ko doon na nagsitulo ang mga luha ko. Hinayaan ko lang bumuhos sa aking luha. Hinayaan ko na lang dumaloy nang dumaloy. Tumingala ako sa taas upang pigilan ang mga luha ko.
Pagod na akong umiyak.
"Zack. . . Hindi. A-Ayoko na. Tama na ang sakit na 'to. Nagmakaawa ako sa 'yo. Lumuhod ako sa harap mo para sabihin mo ang lahat, pero. . .anong ginawa mo? P-Pinagtabuyan mo ako. . . iniwan mo akong umiiyak. . . i-iniwan mo ako nang araw na iyon kahit na kailangan na kailangan kita."
"H-Hindi. . .Hindi mo naiintindihan ang mga bagay sa mga oras na iyon, Lyy," He voice cracked. "Gusto kitang alaalayan sa mga oras na iyon, pero paano ako makakilos kung--"
Hindi ko na siya pinapagtuloy kung ano ang sasabihin niya. "Did you really love me o sad'yang ginawa mo lang akong butas para maibsa ang nararamdaman mo?" Mahina kong tanong. "Ano ang totoo roon? Alin?!"
Umiiling-iling lang ito sa akin. Hindi siya makatingin sa akin diretso. Hindi na rin niya alam ang gagawin nito.
Hirap na hirap na akong huminga. Hirap na hirap na akong bumigkas ng mga salita pa.
Heto ang ayaw 'ko, eh. Nagmahal lang naman ako pero bakit kailangan may kapalit pagdudusa. Ginawa ko naman ang mga dapat kong gawin para 'di lang ako iwan ng tao mahal ko pero bakit kulang pa rin? Bakit kulang pa rin sa kanila ang binigay ko?
Am I enough?
"Oo. . . Mahal na mahal na mahal na mahal kita, Babe," diretsong sagot nito. "God knows that how much I love you, Babe,"
"Ikaw lang. Simula noon hanggang ngayon."
Napailing-iling ako sa mga naririnig ko. Pero. . . kung mahal niya ako, bakit sinasaktan niya ako? Bakit pilit ko siyang hinahabol.
I chuckled. "Mahal? Gago! H-Hinayaan mo lang nga ako habulin kita, eh. . . P-Pinagtabuyan mo ako. . . N-Napahiya ako. . . gan'un ka ba magmahal?"
He couldn't even look at me. He lower his gaze. Siguro, nahihiya na siya sa mga katarantaduhang ginawa niya sa akin. He didn't protect me against them.
"Sorry, Babe," He said. "Hug me now,"
He spread his arms para yakapin niya ako. Lalapit na sana siya pero hinayaan ko lang siya lumapit. Akmang yayakapin na niya ako nang binigyan ko siyang malakas na sampal. Buong lakas ko ang ginamit ko inipon iyon. Ginamit ko ang natitirang lakas na meron ako ngayon.
He chuckled. "Alyzza. . . H-Hanggang ngayon pa ba m-masakit?" He uttered. "Gan'yan ka na ba kita nasaktan at na-trauma ka na?"
"Gan'yan mo na ako kinamumungkahian?! Wala na ba akong natitirang pagmamahal diyan sa puso mo?!" Duro niya sa akin. "B-Babe. . . ginawa ko iyon dahil kailangan. Kailangan kong gawin iyon dahil kailangan natin parehas iyon."
Nang tumulo ang mga luha nito, doon ako mas lalong nasaktan. He tried to hold his tears. Pinunasan niya mismong luha nito gamit ang sarili niyang kamay. Ayaw niya umiiyak siya sa harap ko dahil nagmumukha siyang mahina.
I can not think properly. Everything he says, I feel it's all a lie. Why do I feel like he just doesn't have it?
"Please, forgive me, Babe. . ." He sighed and unti-unti siyang lumapit sa akin. He hold my hands. "I can't lose you, Babe. Nagsisisi na ako sa ginawa ko. H'wag mo naman bitawan."
Kita ko uli ang pag-iling ng ulo niya. Bawat galaw ng ulo nito ay nadudurog ako at nasasaktan ako.
"Tama na, Kerson! Tama na. . . .pagod na ako. . .s-sobrang pagod na pagod na ako sa lahat, k-kaya hayaan mo na a-ako," Tuloy tuloy na ang pag-agos ng nga luha ko. Hindi ko na kayang itago pa. Hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko. Masakit. Sobrang sakit na.
"U-Umalis ka na. . . Just act like we never met. G-Ganu'n. . . Ganu'n na lang, tutal d'yan ka magaling!"
Kailangan kong tapusin ito.
"Ayaw." He said with full of conviction.
Malakas na loob niyang tugon.
Lumayo ito ng ilang hakbang dahil sa tarantang binigkas ko.
"Nakakapagod at nasasaktan rin ako pero never kita iniwan! Dapat ganu'n ka din, Lyzza! Yes, I'm tired but I still won't leave you. or let go because I know for myself that I will rest on your shoulders. Yes, I'm hurt too but I didn't think of leaving you because I know you're just angry that's why you just said that,"
"That's why I'm here now, understanding your emotions because you're angry... because you're heartbroken. I won't allow you to divorce me,"
"Faulkerson. . ." nanghihina kong sambit sa pangalan niya. "H-Hayaan mo na ako. . . Hayaan mo na ako umalis sa mundo mo."
Palinga-linga ako sa paligid ko dahil baka may kotseng pupunta sa p'westo na 'min tapos makikita nila kami ganito. Nakakahiya. Tanggap ko na hanggang dito lang kami. Tanggap ko na ganito na kami. Kailangan namin umalis sa mundo ng isa't isa.
"B-Bugbog na bugbog na ang puso ko sayo, Zack. . ." Pinikit ko ang mga mata ko dahil nararamadaman ko na may nangingilid na luha ulit sa mata ko.
Nagbuga itong mabigat na paghinga bago ito sumagot. "Sige. Papayag na ako."
"P-Pero hihintayin kita. . . h-hihintayin kita hanggan't sa p'wede na," He sobbed.
I smiled painfully to him. Finally, magiging malaya na ako. Magiging okay na din ang lahat. Ayos na iyon kaysa pahirapan ko pa ang sarili.
Mahal ko pa siya pero kailangan ko rin gawin iyon para sarili naming dalawa.
"Babe. . . Please, hug me," pagmamakaawa niya.
I looked at him. Doon ko napagtanto na tuloy tuloy ang agos ng luha niya. Hindi ko napansin kanina dahil magkalayo kami ng distansiya.
"Sana hintayin mo rin ako," He smiled painfully at me. I was stunned because of what he said.
Hindi ko alam kung ano p'wede kong gawin. Pero ito lang ang magagawa para sa 'kanya.
"H'wag. . . h'wag mo na ako hintayin. D-Dami pang b-babae diyan na mas deserve mo. 'Di mo ako deserve. . .At 'di rin ako deserve mahalin." halos mapaos na ako.
"Bakit mo sinasabi 'yan?" Mahinang tanong nito.
"Dahil ganu'n ako. Pero. . .what if iparamdam ko din sayo 'yung pinaramdam mo sa akin. Ipaparamdam ko ang sakit noong iniwan mo ako. Kakapit ka pa kaya? Mananatili ka pa kaya? Tulad ng pagkapit ko sayo? Tatagal ka kaya tulad ng pagtagal ko sayo? Eldridge, four years! Four years iyon!" I asked him.
I couldn't help but ask him that. I can't stop myself because of the pain he left behind. Tinitignan ko ito sa mata pero pilit ko rin hinuhuli ang mga mata niya dahil hindi ito makatingin sa akin.
"Kakayanin mo kaya? Tulad ng pagkaya ko? Kaso. . .h'wag na lang baka kasi hindi mo kayanin mas okay nang ako na lang. . .mas okay na ako na ang magdusa at masaktan, h'wag lang kayo. . ." I sobbed. "Mas okay na ako na lang kasi kaya ko. . . kaya ko, Zack! Kinaya ko iyon ng apat na taon. . . kinaya ko na wala ka. Kinaya ko na walang Zack na pangalan. . ." hagulgol kong sabi.
Habang sinasambit ko ang mga mga iyon, doon uli nagsitulo ang mga likido sa aking mata. Hinayaan ko lang lumabas at tumulo sa aking pisngi. Natitikim ko na rin ang sarili kong luha. Maalat parang buhay ko. Hinayaan niya ako magsalita na magsalita. Pilit siyang umiiwas sa tingin ko. Alam ko, masakit na rin ang iyak nito.
"Tanungin kita ulit. Minahal mo ba ako?" I asked him.
Nawawala na ako sa katinuan. Hindi ko na alam kung saan ko kinuha ang tanong na yan.
"I'll always love you, Babe!" Buong-buo ang loob nito sa pagsagot.
I smiled. At least nalinawan ako sa sagot nito. Naging kampante ako pero hindi na ako magiging uto uto ngayon.
I smiled at him. "Hindi mo naman talaga ako minahal,"
Lumapit ako sa kan'ya. I caressed his cheeks still staring at him. Pinunasan ko ang mga luha niya. Patuloy pa rin ito humihikbi at umiiyak sa harapan ko. Ngumiti siya habang may panibagong nangngingilid na luha sa kan'ya.
"Kaya mo lang nasabi na mahal mo ako kasi nu'ng panahon na 'yun, ako lang nandito sa tabi mo."
N A M E L E S S G U Y 2 5