gün ağarmadan, tut ellerimden.
şimdi,
işte şimdi çek beni uçurumdan.
kırık döküktür hayallerim,
tamamla beni.
camdan bir oyuncak gibi,
oynadım ve oyun bitti.
bin parça şimdi.
ne ben sevebildim kimseyi,
ne de kimse beni sevebildi.
battı batacak bir sandalım vardı yalnız.
terk edilmiş, köhneydi..
oysa umutlarım ve tutkularım vardı.
yaşanmış, hem de yarım kalmışlar.
düşlerim ve düşüşlerim vardı,
yaşamı sorgularken uçurum kenarlarında.
bıktım çelişkilerimle savaşmaktan,
bıktım artık dost yüzlü yalnızlıktan.
çiçek açmayan baharlardan,
kapkara kalplerden..
hiç aklım ermedi, hem de hiç!
neden yağmur yağar hüzünlenince ben?
ya da neden hüznüm olur yağmur,
anlamadım mesela.
sevdiğim şarkılar geliyor aklıma.
saçlarıma anne eli değer gibi,
öylesine şefkatli.
ruhuma huzur veren şarkılar.
bak dinle, dinle sen de.
neyin sesi ne güzel,
ut, kanun, fasl-ı muhabbet..
güneş doğacak az sonra,
sabahına kavuşacak,
nefesi yeten,
kalbi vuran her beden.
bu şehir kirlenecek yine,
sanki kıyamet kopacakmış gibi.
ne kokusu kalacak gülün
ne bülbül konacak dalına.
sokaklar dolup taşacak,
anlamsız bir meşgale,
kesintisiz bir hengâmeyle.
telaşlı seslerle dolacak her bir taraf.
bertaraf olacağız belki seninle.
martılar, kanat çırpacak bembeyaz.
hiç sonu yokmuşcasına yaşamın,
masmavi göğe karışalım birlikte.
sen öğrettin bana,
ben her gün biraz daha,
sen.
anla-sana.