Gecenin soluğu hissedildiğinde
şehrin ışıkları yanardı
Herkes o soluktan bakardı hayata
Yaşamak denen ürpertici pencereden
Eski acılar belirirdi başucunda
Şimdi soluğun kesilirdi
Ay ışığı bile hüzünlüydü şimdi
Yada bu, buğulu gözlerin yansımasıydı gördükleri
Kocaman bir dehliz vardı o şehirde
Her bakanın boğulduğu
Her kaçanın kurtulduğu
Dipsiz bir kuyu..
Siren sesleri karıştı geceye
Yansımalar kayboldu
Buğular unutuldu
Sabahın ilk ışıklarıyla yeni bir umut doğdu
Başucu acıları tozlu raflara kaldırıldı
Yeni bir telaş yine bir koşuşturmaca
Mutlu günler hep ertelendi yarınlara
Halbuki bugün de dün 'ün yarını değil miydi?..