"Cheers!!!"
အရက္တစ္ဝက္ပါသည့္ဖန္ခြက္မ်ားသည္ ေလထဲတြင္စုကာ ခြက္ခ်င္းတိုက္မိသံမ်ားထြက္လာၾကသည္။
"Lolipop ရုပ္ရွင္ ေကာင္းေကာင္းထြက္လာႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ သက္ဆိုင္ရာက႑ကေန အတူတကြႀကိဳးစားေပးခဲ့ၾကတဲ့ အဖြဲ႔သားအားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေရ႔ွေလ်ွာက္ရံုတင္တဲ့အခါက်ရင္ လူတိုင္းရဲ့ပါးစပ္ဖ်ားမွာစြဲသြားေစမယ့္ ဇာတ္ကားတစ္ကားျဖစ္လာေစရမယ္လို႔ ကတိေပးပါတယ္"
"ေဟး....."
မေန့က ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးေရးအားလံုးၿပီးစီးသြား၍ ကေန့ Lolipop ရုပ္ရွင္အဖြဲ႔သားအားလံုး ၿပီးေျမာက္ျခင္းအထိမ္းအမွတ္ႏွင့္ ဆိုင္ႀကီးႀကီးတစ္ဆိုင္တြင္ Dinner စားျဖစ္ၾကသည္။ စားၿပီးေနာက္ အဖြဲ႔ငယ္သားမ်ားကိုျပန္ေစၿပီး လူႀကီးပိုင္းေလာက္သာ ဘားတစ္ခုခုတြင္ ဆက္ေသာက္ျဖစ္ၾကသည္။
ဒါရိုက္တာ၊ လက္ေထာက္ဒါရိုက္တာ၊ မင္းသားမင္းသမီး၊ ဇာတ္ပို႔မင္းသားမင္းသမီးႏွင့္ တာဝန္ယူထားမႈနည္းနည္းႀကီးသည့္သူမ်ားပါဝင္သည္။
သက္ထင္လည္း ခုရက္ထဲ စိတ္ေတြညစ္ေနေပ
မယ့္ အလုပ္သေဘာအရမျငင္းေကာင္း၍ ပါလာရသည္။ ဒီေန့ပြဲေတာင္သိပ္စိတ္ပါမေန။ သက္ထင္ေခါင္းထဲမွာ ညီညီပဲတစ္ခ်ိန္လံုးရိွေန၏။
အရင္ကေတာ့ ညီညီနဲ႔သက္ဆိုင္သူျဖစ္ေနတာေလးနဲ႔တင္ ေရာင့္ရဲႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့ေလာဘႀကီးမိလာသည္။ တစ္ေလာကလံုးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲ ညီညီ့ကိုခ်စ္တာမဟုတ္။ တစ္ေလာကလံုးနဲ႔ ညီညီ့ကိုၿပိဳင္ခ်စ္ေနရတာ။
ညီညီ့ဘဝမွာ ကိုယ့္ကိုပထမၪီးစားေပးထားသည့္ ဘဝမ်ိဳးေတာ့ သက္ထင္မေမ်ွာ္လင့္ပါ။ ပရိတ္သတ္ကၪီးစားေပးျဖစ္သင့္တာ သက္ထင္နားလည္သည္။ သက္ထင္ကဒုတိယျဖစ္ရင္ေတာင္ သူ႔ပရိတ္သတ္ႏွင့္အယွဥ္ခံရတာမို႔ေနသာသည္။ ခုကသက္ထင္က ဒုတိယေတာင္ဟုတ္ရဲ့လားမသိေတာ့။
ညီညီ့ရင္ထဲကို ေရာက္မွန္းမသိေရာက္ေနတဲ့ေကာင္တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ ခုတေလာ ညီညီႏွင့္သက္ထင္ ခဏခဏရန္ျဖစ္ရသည္။ ကိုယ္ကသဝန္တိုလြန္းလို႔ေပါ့ေလ။ ခ်စ္သူရည္းစားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အဲ့ေလာက္ေတာင္စြက္ဖက္ပိုင္ခြင့္မရိွတာလား။ ဒီေကာင္ႀကီးက တစ္ခါမွမခ်စ္ဖူးတဲ့ပံုစံနဲ႔ခ်စ္လြန္းလို႔ သဝန္တိုမိေနတာကို မသိေလသလား။
"သက္ထင္...."
"ဗ် ဗ်ာ....."
"ဘာေတြေတြးေနတာလဲ.....ေသာက္ေလ"
ဒါရိုက္တာကိုေဝလ (ရႈေထာင့္သစ္) လက္လာတို႔ေတာ့မွ သက္ထင္အေတြးလြန္ေနမွန္း သိသြားသည္။ ေရာင္စဥ္က သက္ထင့္ေဘးမွာ။ ေခါင္းေဆာင္မင္းသားမင္းသမီးမို႔ ေဘးခ်င္းကပ္ထားေသာ္လည္း ရိုက္ကြင္းျပင္ပဆိုရင္ အလိုလိုသူစိမ္း။
"ဟုတ္"
ကိုေဝလကေတာ့ ဇာတ္ကားနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူလုပ္ခ်င္သည့္အစီအစဥ္ေတြအကုန္ေျပာသည္။ Melody Moon ကုမၸဏီနဲ႔ဖက္စပ္ရိုက္ထားရတဲ့အခြင့္အေရးကို အေကာင္းဆံုးအသံုးခ်ၿပီး အာရွေက်ာ္ဇာတ္ကားတစ္ကားျဖစ္ေအာင္ လုပ္မည္ဟု ကတိအထပ္ထပ္ေပးသည္။
ျမန္မာ့ Netflix မင္းသားနဲ႔ ထိပ္တန္းမင္းသမီးတို႔ပါဝင္ထားသည္မို႔ ေပါက္ကိုေပါက္မည္ဟုယံုၾကည္သည္ဟုလည္း စကားဝိုင္းကိုသူၪီးေဆာင္ကာ အားလံုးကိုပတ္ခ်ီးက်ူးသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးေလးနားေထာင္ရံု။ ကိုယ့္ေခါင္းထဲကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ရႈပ္ေနတာမို႔ စကားဝိုင္းထဲမယ္ သက္ထင္တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ႏွာတည္နဲ႔အရုပ္တစ္ရုပ္လို။
"ဒါနဲ႔ အၾကာႀကီးေနမွ ႏွစ္ေယာက္အလုပ္အတူျပန္တြဲလုပ္ရေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ"
ကိုေဝလအေမးႏွင့္ စကားဝိုင္းအသံတိတ္ခ်ိန္ႏွင့္တိုးသြားကာ ကိုေဝလအေမးကို လူတိုင္းၾကားလိုက္ရေလသည္။ သက္ထင္အာရံုမ်ားလည္း ျပန္စုစည္းလာမိကာ ေဘးကေရာင္စဥ့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။
ေရာင္စဥ္ကေခတ္ဆန္ဆန္ေလးဝတ္စားထားကာ ဘား၏ညဘက္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ လွေနသည္။ အေမးခံလိုက္ရသူႏွစ္ေယာက္စလံုး အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိၾကေပမယ့္ သင္ထင္ကပင္အရင္စလႊဲသြားသည္။
"ေရာင္စဥ္တို႔က အရင္ကတည္းကအလုပ္တြဲလုပ္ဖူးတာနည္းတယ္ေလ။ ပြဲတက္ေလာက္ပဲအတူတက္ျဖစ္တာ။ ပေရာ့ဂ်က္အႀကီးႀကီးဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ဆံုတာ ဒါပထမဆံုးပါပဲ။ ဘယ္လိုေနလဲဆိုေတာ့ အခက္အခဲေတာ့ရိွတာေပါ့။ မင္းသားက ကိုသက္ထင္ျဖစ္ေနလို႔ကို ပိုခက္ခဲတဲ့အခန္းေတြရိွပါတယ္ အဟင္းဟင္း"
ေရာင္စဥ္ကေတာ့ အမွန္တိုင္းေျပာလိုက္သည္။ ကိုယ့္ဆႏၵကိုသိသြားေစခ်င္သလို ကိုယ့္ဘက္ကလြန္ကဲတာမ်ိဳးကိုလည္းမရိပ္မိေစရေအာငိ စကားအသြားအလာေလးထိန္းေျပာလိုက္သည္။
သူျဖစ္ေနလို႔ခက္ခဲပါတယ္ဆိုတာ အလုပ္သေဘာလို႔စဥ္းစားလိုက္ရင္ေတာင္ သူနဲ႔ပတ္သတ္ရင္အလိုလို အေနအမ္းမိလာတာ၊ သူနဲ႔ျပန္ပတ္သတ္ရမွာ ကိုယ့္အတြက္စိတ္လႈပ္ရွားမႈေလးေတာ့ျဖစ္သြားတာ စသျဖင့္ အနည္းငယ္ေလးေတာ့ျပလိုက္ရာေရာက္ပါသည္။
"ဒါဆို သက္ထင္ကေရာ"
"ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔လိုပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕အခန္းေတြရိုက္ကူးရတာ အေတာ္ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ အဆိုနယ္ပယ္က လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေရာင္စဥ့္ဆီကအမ်ားႀကီးသင္ယူလိုက္ရပါတယ္"
အို.....။ သူလည္းခက္ခဲတယ္တဲ့လား။ ကိုသက္ထင္လည္း ေရာင္စဥ့္လိုအေနခက္တာမ်ိဳးရိွတာလား။ ေရာင္စဥ့္လိုေရာခံစားရေသးလား။
ဒါဆိုဘာလို႔ နည္းနည္းေလးေတာင္ ေနြးေထြးမႈမရိွတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးျဖစ္ေနရတာလဲကြယ္။ လူေရ႔ွသူေရ႔ွမို႔ရွက္တယ္ဆိုရင္လည္း ကြယ္ရာမျွပေပါ့။ ကြယ္ရာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပင္။
ကိုသက္ထင္က ေျပာစကားႏွင့္မညီေအာင္ကို အေနစိမ္းလြန္းသည္။
"ေခါင္းေဆာင္မင္းသားမင္းသမီးက မင္းတိူ႔ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ကို ဒီဇာတ္ကားကေပါက္မွာ။ မင္းတို႔ကိုျပန္ျမင္ခ်င္တဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြခ်ည္းပဲေလ"
ကိုသက္ထင္ကၿပံဳး၍ ေရာင္စဥ္ပါလိုက္ၿပံဳးသည္။ တကယ္ကိုၿပံဳးရံုေလးပဲ။ မ်က္လံုးေလးေတာင္ ေရာင္စဥ့္ဘက္ အၾကည့္လည္မလာေပ။ ေရာင္စဥ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုအတူျမင္ခ်င္ၾကတယ္လို႔ တစ္ခါၾကားရတိုင္း ေရာင္စဥ္ကေတာ့ေပ်ာ္တယ္။ ကိုသက္ထင္ကေတာ့ အရုပ္တစ္ရုပ္ထက္မပို။ ခါတိုင္းပံုစံႏွင့္မတူဘဲ မ်က္လံုးေတြငိုင္းစင္းေနရေလာက္တဲ့အထိ သူဘာေတျြဖစ္ေနပါလိမ့္....။
ေရာင္စဥ္တို႔ကို ရင္ခုန္သံေတျြပန္ေနႊးေပးသည့္စကားေတြေျပာခံေနရတာကိုေတာင္ သူ႔မ်က္လံုးေတြကေအးေဆးလြန္းၿပီး ပံုမွန္ျဖစ္လြန္းတာျမင္ရတာ ေရာင္စဥ္ခံစားမိပါသည္။ ကိုသက္ထင္ရင္ထဲမွာ ေရာင္စဥ္ရိွေနေသးတာလား မရိွေတာ့တာလား။
........
သက္ထင္အေတာ္ေရခ်ိန္ကိုက္ေနခဲ့ၿပီ။ အရက္ေသာက္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒီညေတာ့ လစ္မစ္ေက်ာ္သည္အထိ မူးေနေအာင္ကိုေသာက္ခဲ့သည္။ သက္ထင္ေခါင္းထဲမွာ အေတြးထဲမွာ အလ်ားအနံဧရိယာ အစအဆံုးမရိွေနရာယူထားသည့္သူတစ္ျဖစ္လဲ သက္ထင့္ရင္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္နာေစသည့္သူကို တစ္ညတာေတာ့ေမ့ခ်င္၍ မူးေနေအာင္ေသာက္ခဲ့သည္။
မူးေနသည့္ၾကား အသိတစ္ခ်က္ရခ်ိန္တြင္ ကားေပၚေရာက္ေနမွန္းသိလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေမာင္းပို႔ေနတာပဲလား သူ႔အိမ္ကလာေခၚတာပဲလားေတာ့မသိ။ မ်က္လံုးပင္က်ယ္က်ယ္မဖြင့္ႏိုင္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႔ကားနံ႔မဟုတ္ဘူးဆိုတာပင္။ အသိစိတ္မလြတ္တလြတ္ၾကားက ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေနၾကည့္မိသည္။
"Just give me a reason..... Just a little bit's enough..... "
သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ကိုၾကားသည္ႏွင့္ သက္ထင္မ်က္လံုးေတြ ခ်က္ခ်င္းပြင့္လာ၏။ ကိုယ္စီးေနသည့္ကားထဲက ဖြင့္ေနျခင္းမို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကပင္လ်ွင္ သူ႔အသည္းမ်ားကိုနာက်င္လာေစသည္။
ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးစတင္ခဲ့တဲ့ အေျချပဳရာသီခ်င္းပင္မို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္၏လႈံ႔ေဆာ္ႏိုင္စြမ္းက သူ႔ႏွလံုးသားကိုနာက်င္လာေစသည္။ လူကမူးေနေသာ္လည္း နာက်င္မႈဒဏ္ရာကိုေတာ့သိသည္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ညီညီ့ကိုသတိရလာသည္။ ခုခ်က္ခ်င္းေတြ့ခ်င္မိေလာက္ေအာင္ လြမ္းဆြတ္လာသည္။ သူနဲ႔ကိုယ္ေရေျမေတျြခားေနတာမို႔ သက္ထင္ဆႏၵေတြမျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာမေနႏိုင္ေအာင္ကိုေတြ့ခ်င္ေနမိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခုတေလာအေခ်အတင္ျဖစ္ခဲ့သမ်ွ ကိစၥအားလံုးကိုေမ့ပစ္ၿပီး ညီနဲ႔အတူ တစ္ကျပန္စခ်င္မိသည္။
အသက္ရႉၾကပ္လာ၍ မွန္တံခါးဘက္ေခါင္းေစာင္း၍ မွန္ေအာက္ခ်လိုက္ရင္ပဲ ေလေတြဝင္လာၿပီး သက္ထင္ဆံပင္ေတြေလေပၚပ်ံကုန္ၾကသည္။ မြန္းၾကပ္သမ်ွ ေလႏွင့္အတူပါသြားပါေစ။ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပန္ရလာ၍ မူးတာအနည္းငယ္ေလ်ာ့သြားသလို။
"အေတာ္မူးေနတာပဲ ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေသာက္ရတာလဲ"
တစ္ဖက္လူဆီကအသံထြက္လာသည္။ Driver seat မွာကားေမာင္းေနတဲ့သူ ဘယ္သူမွန္း သူခုထိမသိေသး။ သက္ထင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျမင္အာရံုေတြေဝဝါးေနသည္မို႔ မသည္းကြဲ။ မ်က္ေၾကာေတြတြန္႔ၾကည့္သည္၊ မ်က္ခံုးေမွးၾကည့္သည့္ သည္းသည္းကြဲကြဲေပၚမလာ။
"ဘာေတြအဲ့ေလာက္ၾကည့္ေနတာလဲ"
အျမင္အာရံုတျဖည္းျဖည္း ၾကည္လင္လာခ်ိန္တြင္ သင္ထင္ျမင္လိုက္ရသည့္မ်က္ႏွာသည္ ယံုေတာင္မယံုႏိုင္စြာ။
တကယ္.....။ တကယ္ႀကီး ညီလား.....။
ညီညီကသူ႔ေဘးမွာတကယ္ေရာက္ေနတာလား။ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူမူးေနလို႔ေလ်ွာက္ျမင္ေနတာျဖစ္မယ္၊ သူအိပ္မက္မက္ေနတာျဖစ္မယ္၊ စိတ္စြဲေနလို႔ျမင္ခ်င္ရာျမင္ေနတာျဖစ္မယ္။ ႏိုးစမ္း ႏိုးစမ္း။ သက္ထင္အားယူၿပီးတစ္ခါထပ္ၾကည့္လ်ွင္ပဲ ညီ့မ်က္ႏွာေလးကိုပင္ထပ္ျမင္ရေလသည္။
"အိမ္ျပန္ပို႔ေပးေနတာ။ အစ္ကိုအိပ္ခ်င္အိပ္လိုက္ေလ"
သက္ထင္ ကားေမာင္းေနသည့္ညီ့လက္တစ္ဖက္ကို ဖမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ညီ့လက္မ်ားကေအးေနသည္။
"အစ္ကို.....ကားေမာင္းေနတယ္ေလ"
သက္ထင္လက္ကိုမလႊတ္မိပါ။ သက္ထင္လက္ထဲက ထပ္ၿပီးလြတ္ထြက္မသြားေတာ့ေအာင္ ဖမ္းဆုပ္ပဲထားခ်င္မိသည္။
"လြမ္းေနတာ....ကိုယ္လြမ္းေနတာပါ"
ကားသည္ လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ထိုးရပ္သြားသည္။ ဘရိတ္မွမနင္းရင္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေတာ့၍။
သက္ထင္ႏွင့္ညီညီ အၾကည့္ခ်င္းအၾကာႀကီးဆံုမိၾကသည္။ ညီ့မ်က္ႏွာေလးကၾကည့္မဝ။ သက္ထင္ကိုအခ်စ္ေတြရႊန္းေနတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ၾကည့္ေနတာမို႔ သက္ထင္မခံႏိုင္ေတာ့စြာ ညီ့မ်က္ႏွာေလးကိုဆြဲယူၿပီး နမ္းပစ္လိုက္သည္။
"အင့္.... ကို.... ကို....အင့္"
ညီကရုန္းေနသည္။ ၿငိမ္ေနေပးပါ ညီ။ ကိုယ့္အနမ္းေတြကို ညီႏွစ္သက္တယ္ဆို။ ကိုယ္နမ္းခ်င္တယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြးနမ္းမယ္ဆို။ ခုဘာလို႔ရုန္းေနရသလဲ။ မတူေတာ့ဘူး.....။.
ဒီေန့မင္းပူံစံကအရင္ကနဲ႔မတူဘူး။ မင္းအနမ္းေတြကလည္းခ်ိဳၿမိန္မေနဘူး။
ဒါ ဟိုေကာင့္ေၾကာင့္.....။ မရဘူး မင္းကိုငါပိုင္တယ္ဆိုတာ ခုညသိေစရမယ္။ မင္းကို ငါ့အပိုင္တံဆိပ္ကပ္ႏိွပ္ေပးမယ္။
မင္းကိုငါအလြတ္မေပးေတာ့ဘူး ညီ.....။
ညီကအတင္းရုန္းေသာ္လည္း သက္ထင္အားကိုမယွဥ္ႏိုင္ဘဲ သက္ထင္ေအာက္တြင္က်ရႈံးရေလသည္။ မူးေနေသာ္လည္း အပိုင္ရလိုေဇာအားႏွင့္ သက္ထင္သည္ က်ားတစ္ေကာင္ႏွယ္ အားအင္ေတြဟုန္းထေနခဲ့သည္။ သက္ထင္သိသည္က ဒီလိုလုပ္လိုက္လို႔ ညီညီ့ေပၚမွာဒဏ္ရာေပးသလိုပဲျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ...။ မတတ္ႏိုင္။
လမ္းေဘးတစ္ေနရာ ညဘက္မင္းႀကီးရပ္ထား
သည့္ကားတစ္စီးထဲတြင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခ်ိဳ႕ ရိွေနခဲ့ပါ၏။
တားဆီးမႈအသံအခ်ိဳ႕လည္း အရာမဝင္ေတာ့.....။
"အင့္.... မလုပ္....မလုပ္ပါနဲ႔ ....ကိုသက္ထင္....."
...........
"Artist-K အဖြဲ႔ဝင္ Eagle သည္ စိတ္က်ေရာဂါခံစားေနရသည္မွာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ရာ ယခုက်န္းမာေရးအေတာ္ထိခိုက္ေန၍ အဖြဲ႔လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္မရိွရပ္နားမည္ျဖစ္သည္"
ညီညီ့က်န္းမာေရးအေၾကာင္းကို Official ခ်ျပလိုက္ၿပီျဖစ္ရာ သတင္းေခါင္းစဉ္ႀကီးပိုင္းတြင္ပင္ ပါလာခဲ့ေလသည္။
မေရ႔ွမေနွာင္း Dating ေကာလာဟာလမ်ားကိုျငင္းပယ္ၿပီးေနာက္ က်န္းမာေရးသတင္းထုတ္ျပန္လိုက္သည့္အတြက္ ပရိတ္သတ္မ်ားဆီမွ မွတ္ခ်က္ေကာင္းမ်ားျပန္ရလာခဲ့သည္။ အကန္႔အသတ္မရိွရပ္နားမည္ဟုဆိုသည္မွာ ညီညီ့အတြက္ အခ်ိန္ယူရန္လိုအပ္၍သာျဖစ္ၿပီး ဖန္မ်ားအတြက္ေတာ့ ဒဏ္ခတ္လိုက္သလိုႏွယ္ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူတို႔အတြက္ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရလိုက္သည့္ႏွယ္ ဝမ္းနည္းပူေဆြးကုန္ၾက၏။
အထင္လြဲအျမင္လြဲၾကခ်ိန္တြင္သာ ကိုယ့္ဘက္မရိွၾကသည္ စိတ္က်ေရာဂါခံစားေနရသည့္ သူတို႔ Idol တစ္ခုခုလုပ္လိုက္မွာကိုေတာ့ ေသမေလာက္ေၾကာက္ၾကပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္အထိမျမင္ရမလဲမသိ၍ က်န္းမာေရးအားေပးစကားေျပာရံုကလြဲရင္ သူတို႔လည္းမတတ္ႏိုင္ၾက။ ညီညီလည္း ျပန္ေကာင္းဖို႔အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားရပါမည္။
ညီညီ ေဆးရံုကဆင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ သတိရၿပီး ေနာက္တစ္ေန့ပဲဆင္းလာခဲ့သည္။ မန္ဘာေတြကေတာ့ အခ်ိန္ဇယားၿပီးမွ လာမည္ဟုေျပာသည္။ ညီညီကေတာ့ အခ်ိန္ဇယားေတြကေန အနားယူထားၿပီမို႔ လတ္တေလာဘာမွလုပ္စရာရိွမေနေပ။ ရိွရင္ေတာင္ ေဇကခြင့္မျပဳ။
"ေပးေတာ့ ဖုန္း....စာေတြဖတ္ၿပီးဝမ္းနည္းေနျပန္ၿပီလား"
"မဟုတ္ပါဘူး ေဇရဲ့။ ငါကဝမ္းသာေနတာပါ။ ငါ့ကိုေစာင့္ေပးၾကမယ့္ ပရိတ္သတ္ေတြအမ်ားႀကီးရိွေနတယ္ေလ။ အင္း.... အနားယူလိုက္ရေတာ့ ေခါင္းေပၚမွာေပါ့သြားသလိုပဲ"
"အင္းေပါ့ လံုးဝေနျပန္ေကာင္းမွ အဖြဲ႔ထဲျပန္ဝင္ရမွာေနာ္။ အဲ့မတိုင္ခင္အထိ ငါေျပာသမ်ွကိုပဲ နားေထာင္ရမယ္"
"မင္းကယံုရလို႔လား"
ညီညီ ၿပီတီတီမ်က္ႏွာထားနဲ႔ေျပာသည္။
"ဘာလဲ ခုထိမယံုေသးဘူးလား။ မယံုလည္းေနေလ။ ကိစၥမရိွဘူး"
"ကိစၥမရိွဘူးဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကဘာျဖစ္သြားတာလဲ"
ေဇက အဝတ္ေတြေခါက္ေနသည္။ ညီညီ့ကိုလွည့္မၾကည့္။ ေဇ့ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး ညီညီအူယားလာရေတာ့သည္။
"ေဟ့ စတာေလ။ ေဇ့ .... မင္းကိုပဲယံုတာလို႔။ မင္းကိုပဲယံုေတာ့တာလို႔။ မင္းေျပာတာမွန္သမ်ွ အကုန္နားေထာင္ေတာ့မွာလို႔"
"မင္းကို ဘယ္သူကေမးလို႔လဲ"
"ဘာ...."
ညီညီျပန္အေဆာ္ခံလိုက္ရ၍ မ်က္ႏွာႀကီးရႈံ႔သြားသည္။
"မင္းကအေကာင္းေျပာလို႔မရဘူးပဲ"
ေျပာရင္းဆိုရင္း အိပ္ရာေပၚကေနထလာသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚအဝတ္ေခါက္ မီးပူတိုက္ေနသည့္ ေဇ့နားလာၿပီး လက္ေမာင္းကိုလာလိမ္ဆြဲသည္။
"ငါ့စကားနားေထာင္မယ္ဆိုတာေသခ်ာလား"
"ေသခ်ာတယ္"
အရုပ္တစ္ရုပ္လို ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။
"အဲ့တာဆို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန။ ငါနဲ႔ေပ်ာ္စရာမ်ားမ်ားလုပ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြမေတြးနဲ႔။ ေတြးမိရင္ေခါင္းထဲကခ်က္ခ်င္းထုတ္ပစ္။ ကုသမႈကိုအၿမဲတမ္းအခ်ိန္မွန္ခံယူရမယ္။ မျငင္းရဘူး။ ခုန္ေပါက္မေဆာ့ရဘူး။ ေမာေစမယ့္အရာေတြမလုပ္ရဘူး။ ဇာတ္ကားၾကည့္ရင္ေတာင္ အငိုအေလာင္ကားေတြမၾကည့္ရဘူး။ ဖုန္းကိုငါမသိပဲမသံုးရဘူး။ ၿပီးေတာ့....."
ညီညီကၿပံဳးၿပံဳးေလးၾကည့္ေနသည္။ တကယ့္အဘိုးအိုေပါက္စေလးလိုပဲ ပြစိပြစိေျပာေနတာ။
ညီညီ့ဘဝကို ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ညီညီ့အတြက္ၫႊန္ၾကားေပးေနတာမ်ိဳးကို ညီညီသေဘာက်မိေနတာ။
"ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ"
"ၿပီးေတာ့ အက်ႌေခါက္မီးပူတိုက္"
"ဟင္ ဘာဆိုင္"
"ဆိုင္တယ္.....ေနမေကာင္းလို႔ဆိုၿပီးအပ်င္းထူလို႔ေတာ့မရဘူး။ ဒီေန့ကစၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္။ ေရာ့ ေခါက္ အဝတ္"
ေဇ တမင္အႏိုင္ပိုင္းၿပီးထြက္လာခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ အံႀကိတ္ၿပီးက်န္ခဲ့ေတာ့မည္။ ညီညီနဲ႔ခုလိုစေနာက္ေနရတာ ဟိုးအရင္ကအခ်ိန္ေတြကိုျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲ။
အထက္တန္းတုန္းကအခ်ိန္ေတြလိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ မရယ္ေမာႏိုင္ခဲ့တာၾကာၿပီ။
ကိုယ့္ကို ျပန္လည္းေျပာခ်င္ ျပန္လည္းမေျပာရဲသည့္ေကာင္ေလးကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားရမွာ သူ႔တာဝန္ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။
"တူ တူ"
ညီညီ့ဖုန္းျမည္လာသည္။ ထင္သည့္အတိုင္း ဟိုတစ္ေယာက္ဆီက။ ေတာ္ေသးသည္ ဖုန္းကိုေဇယူလာလို႔။ ညီညီခုလိုပစ္လဲသြားရျခင္းမွာ သက္ထင္ရဲ့စိတ္ဒဏ္ရာေပးမႈေတြအမ်ားႀကီးပါသည္။ ဖုန္းကိုသာ ညီညီကိုင္လိုက္ရင္ ဘာေတျြဖစ္သြားမလဲမေတြးရဲ။
ေဇလည္းတမင္မကိုင္ဘဲထားလိုက္သည္။ ေခၚပေလ့ေစၪီး။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ဝင္လာသည္။
မကိုင္မခ်င္းေခၚမည့္ပံု။
သံုးခါေလာက္ေခၚၿပီးမကိုင္ေတာ့ စာဝင္လာသည္။
"ညီေရဖုန္းကိုင္ပါၪီး အေရးႀကီးကိစၥမို႔လို႔"တဲ့။ ေဇေတာင္ေတြးဆဆျဖစ္သြားသည္။
"တူ တူ"
ေဇ ဖုန္းကိုင္လိုက္ရင္ပဲ သက္ထင့္ဆီကအသံေတြတရစပ္ဝင္လာသည္။
"ညီ....ညီခုဘယ္မွာလဲ။ ညီျမန္မာျပည္ကိုျပန္ေရာက္ေနတာမလားဟင္။ ညက ကိုယ့္ကိုလာေတြ့ခဲ့တယ္မလား"
စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္ေနၿပီး အလ်င္လိုသံေတြမို႔ ေဇဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုတာေတာင္ေတြးမရ။ ညီညီက ကိုရီးယားမွာေပါ့။ ဘယ္မွာရိွရမလဲ။ ဘာေတြေမးေနတာလဲ။
"ညီ ေျဖပါၪီး။ အခုဘယ္မွာလဲလို႔"
"ငါပါ ေဇသုခရယ္"
"မင္းကဘာလို႔ သူ႔ဖုန္းကိုကိုင္တာလဲ"
ေလသံခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားေလသည္။
"မင္း ညီညီ့သတင္းကိုမေတြ့ေသးဘူးလား။ ညီညီက်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး။ အာ့ေၾကာင့္ဖုန္းေပးမသံုးဘူး"
"ဘာ....ညီညီက်န္းမာေရးမေကာင္းဘူးဟုတ္လား။ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးလား ခုေရာသက္သာရဲ့လား"
"အျပည့္အစံုသိခ်င္ရင္သတင္းဖတ္လိုက္ေပါ့။ မင္းဘာေတြေမးေနလဲမသိေပမယ့္ ညီညီကျမန္မာျပည္မွာမဟုတ္ဘူး။ ညကလည္းငါနဲ႔တစ္ညလံုးရိွေနတယ္။ ဒါကိုအတည္ျပဳခ်င္တာမလား"
တစ္ဖက္မွအသံျပန္မလာေတာ့ေပ။ ကိစၥအႀကီးႀကီးတစ္ခုရိွေနသည္ထင္သည္။ အသံေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မလာ၍ ေဇဖုန္းခ်လိုက္သည္။ ညီညီ့ကိုထိခိုက္မယ့္ကိစၥမ်ိဳးေတာ့မျဖစ္ေစနဲ႔ သက္ထင္။ ငါမင္းကို ခြင့္မလႊတ္ဘူး။
.........
"ေျပာပါတယ္ ညက ကိုကို႔ကိုျပန္ပို႔တာ ေရာင္စဥ္ပါလို႔။ ညီညီမဟုတ္ပါဘူးဆို။ ငါကိုယ္တိုင္ ကိုကို႔ကိုထြက္ႀကိဳရတာပါဟယ္"
သက္ႏွင္းက မိုးၿပိဳေနသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ေျပာသည္။ သက္ႏွင္းလည္း ထင္သည့္အတိုင္း မွားယြင္းသြားတာကို လက္မခံခ်င္သည့္ဟန္။ သက္ထင္ကိုစိတ္ပ်က္အားေလ်ာ္ျခင္းမွားစြာျဖစ္ေနသည္။
" ဒါနဲ႔ သတင္းဖြင့္ၾကည့္ပါၪီး"
"ဘာသတင္းေတြဖြင့္ခိုင္းေနတာလဲ။ ခုအခ်ိန္မွာသတင္းၾကည့္ခ်င္ေနေသးလို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူးဟာ....။ ညီညီေနမေကာင္းဘူးေျပာတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲသိခ်င္လို႔ပါ"
ထိုအခါမွ သက္ႏွင္းလည္း လိုင္းဖြင့္ၾကည့္သည္။ တန္းျမင္ရသည္ကေတာ့ ညီညီ့က်န္းမာေရးသတင္းပင္။ ကုမၸဏီဘက္က အတည္ျပဳထားသည့္ ညီညီ့ေရာဂါကိုျမင္ၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္စလံုးဆြံ႔အသြားေတာ့သည္။ "စိတ္က်ေရာဂါ"တဲ့လား။ ယံုေတာင္မယံုႏိုင္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ဓာတ္က် စိတ္ဆင္းရဲခဲ့လို႔ စိတ္က်ေရာဂါျဖစ္ရတဲ့အထိပါလိမ့္.....။
"ညီညီေရာဂါက ငါ့ေၾကာင့္မ်ားျဖစ္ေနမလားဟာ"
"ခု ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ ကိုကို"
သက္ထင္ပံုစံသည္ ယူႀကံဳးမရသည့္ပံုျဖစ္ေနသည္။ ညကသူမူးေနသည္။ မူးမူးနဲ႔ လူခ်င္းမွားၿပီး အမွားလုပ္ခဲ့သည္။ ေတာက္.... တဏွာရာဂေကာင္၊ ေသာက္က်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္၊ ရြံစရာ ေအာလီေကာင္။
သက္ႏွင္းက ညကအိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲထိလိုက္ပို႔ရ၍ ဘယ္သူလိုက္ပို႔သလဲဆိုတာအကုန္သိေနသည္။
သက္ႏွင္းလည္း ျမင္လိုက္ရေတာ့အံ့ၾသသြားတာ။ ကိုယ့္အစ္ကိုကမူးေနၿပီး လိုက္ပို႔တဲ့သူေရာင္စဥ္ျဖစ္ေနလို႔။ ညကေရာင္စဥ့္ပံုက ပံုမွန္ေပမယ့္ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးလို႔သက္ႏွင္းထင္ခဲ့တာ။ ခုမနက္ကိုကို႔ဆီကေျဖာင့္ခ်က္ရအၿပီးမွာ ယံုသြားေတာ့သည္။
ကိုကိုအရူးက ႏိုးလာလာခ်င္း ညီညီဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုတာခ်ည္းေမးေနလို႔ ေျပာမိရင္းကေန အမွားေတျြဖစ္ကုန္ၾကတယ္ဆိုတာသိရတာပင္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မူးေနလို႔ လူခ်င္းေတာင္မွားျမင္ရတာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္တဏွာႀကီးေနလို႔ လူတစ္ေယာက္ကိုကားထဲမွာတင္ ျပစ္မွားဖို႔ႀကံရြယ္ရတာလဲ။ ညီညီမဟုတ္တဲ့တျခားတစ္ေယာက္ေပမယ့္ စိတ္ေတြကညီညီဆိုၿပီးမွားခဲ့တာမလား။ အဲ့ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ျပစ္မွားခဲ့တာေပါ့။
ဒါကိုေရာင္စဥ္က အိမ္အထိလိုက္ပို႔သြားေသးတာ။ လမ္းေဘးတင္ျဖစ္သလိုဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ရဲ့မာနလို႔ေျပာရမလား တကယ္ဘာမွမရိွခဲ့တဲ့ပံုစံနဲ႔ မ်က္ႏွာကိုခပ္တင္းတင္းထားၿပီး အိမ္အထိလိုက္ပို႔သြားတာ။ ေရာင္စဥ့္လိုမိန္းမမာနအရ ဒီကိစၥေၾကာင့္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးေျခခ်ဳပ္မိေအာင္လုပ္မွာမဟုတ္ဟုထင္သည္။
သို႔ေသာ္ အမွားကအမွားပဲ။ က်ူးလြန္ထားတဲ့အမွားတစ္ခုကို တာဝန္ယူရမွာပဲ။ လူပဲမွားမွား
ကိုယ့္မဆင္မျခင္လုပ္ရပ္တစ္ခုကို တာဝန္ယူမယ္လို႔ေတာ့ထင္တာပဲ။ ညီညီ့ကို သက္ႏွင္းအားနာလိုက္တာ။
"မသိေတာ့ဘူးဟာ"
"ဘာကိုမသိတာလဲ....မသိလည္းလုပ္စရာကတစ္ခုတည္းပဲရိွေတာ့တာ"
သက္ထင္ သူ႔ညီမကိုေမာ့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာလုပ္ရမလဲကိုမသိေတာ့ေအာင္ ရႈပ္ေထြးေနခ်ိန္မွာ သူ႔ညီမဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုက သူ႔အတြက္အလင္းတန္းတစ္ခုမ်ားျဖစ္လာမလား။
"ကိုယ္ဝန္ရတာမရတာအသာထား။ ကိုကိုက မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ တာဝန္ယူမႈတာဝန္ခံမႈအျပည့္ရိွတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရမွာ"
"ဒါေပမယ့္ ညီညီ...."
"ကိုကို ညီညီ့ကိုထည့္စဥ္းစားစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ကိုကိုနဲ႔ေရာင္စဥ္ကမသက္ဆိုင္ေတာ့သူေတြေလ။ ခ်စ္သူရည္းစားအျဖစ္နဲ႔ မွားၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာမွမဆိုင္ေတာ့တဲ့သူေတြအျဖစ္နဲ႔.မွားၾကတာမို႔လို႔ ကိုကိုကေဖာက္ျပန္သူပဲ။ ေရာင္စဥ့္ဘက္က ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးလို႔ေျပာရင္ေတာင္ ညီညီ့ေဘးမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔မွားထားဖူးတဲ့ ကိုကိုကလိပ္ျပာလံုႏိုင္ရဲ့လား"
"ဟင့္အင္း"
"ကိုကို ညီညီ့ကိုေမ့လိုက္ေတာ့။ ညီညီနဲ႔လမ္းခြဲလိုက္ေတာ့။ ညီညီေရာဂါအေၾကာင္းကိုလည္းသိေနတာပဲ။ ထုတ္ေျပာလို႔ေတာ့မရေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေနွာင္းမွသိရင္ပိုဆိုးသြားလိမ့္မယ္"
"ဒါဆို ငါဘာလုပ္ရမလဲ"
"ဘာလုပ္ရမလဲ.....ေဇသုခနဲ႔တိုင္ပင္ရမွာေပါ့"
"ဘာ....."
သက္ထင္အသံကခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့။ ဒီတိုင္းေသသြားတာကမွပိုေကာင္းၪီးမည္။ ေဇသုခကို ဒီလိုစကားေတြေျပာရမွာေလာက္ သက္ထင္ရွက္တာမရိွဘူး။ ညီညီ့အတြက္ တိုင္ပင္ရမွာေပမယ့္ ညီညီ့အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ တိုင္ပင္ရမယ့္သူက သူျဖစ္ေနလို႔ကို သက္ထင္ရွက္တာ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သူ႔ေရ႔ွမွာ"ငါရႈံးပါၿပီ"လို႔ ေၾကျငာလိုက္ႏိုင္မလား။
သက္ထင္အသည္းေတြကြဲေနရပါၿပီ။ အခ်ိန္ေတြေနာက္ျပန္ဆုတ္ေပးၾကပါဗ်ာ။ သူ႔ကိုအသိစိတ္ဝင္ေအာင္ တစ္ေလာကလံုးကစီရိုက္ေပးၾကစမ္းပါ။ အမွားတစ္ခုကိုလြယ္လြယ္နဲ႔က်ူးလြန္တဲ့ သူ႔ကိုေသေအာင္သတ္ေပးၾကစမ္းပါဗ်ာ။ ညီညီ့ကိုအပိုင္ႀကံတဲ့စိတ္ေမြးမိတဲ့ သူ႔ကိုႀကိဳက္သေလာက္အျပစ္ေပးၾကစမ္းပါဗ်ာ။
ညီညီနဲ႔မခြဲရဖို႔ ဘာမဆိုလုပ္ပါမယ္လို႔ႀကိမ္းဝါးခဲ့တာ ညီညီ့ဘက္ကမခြဲခြာဘဲ ကိုယ့္ဘက္ကအရင္စတင္ရေတာ့မယ္လို႔ပဲ...။ သက္ထင္ရူးေတာ့မယ္။
မေကာင္းတဲ့ေကာင္ အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ ႏြားေကာင္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္က်ိန္ဆဲလည္း မေျဖသာေတာ့။
သက္ထင္ရင္ထဲမွာငိုေႂကြးဖို႔မ်က္ရည္ေတျြပည့္ေနခဲ့ၿပီး တစ္ေန့လံုးသည္းထန္စြာငိုေႂကြးခဲ့မိသည္။
ခ်စ္တယ္.....ေတာင္းပန္ပါတယ္..... ညီ.....။
.......
#Yoe
Aug 28 2022 9:44 PM