Just a bit of a recap and reminder: Paris and Archie had their first appearance on book 2. Sa mga di na nakakaalala, si Paris yung nakairingan ni Sisa sa basketball championship. Yung dahilan kung ba't sinigawan ni Sisa si Ponzi habang naglalaro. Hihihi.
Also, hindi na nakafocus sa WHODUNIT element ang book na ito. The perp could be anyone but it's not going to be the focus or main point of the book unlike in book one—survival and tying the loose ends are :)
9.
Be Good
Sisa
To Juliangina: Peasant, your highness is missing you. Let's hang out plish?
From Juliangina: No can't do mighty bitch. Me ish bishi :)
To Juliangina: PAKMO WITH UNLIMITED FEELINGS!!! LAST WEEK KA PA BISHI! PISHTI!!!
From Juliangina: R.I.P Me. Cause of death, you caps locked me to death.
To Juliangina: I HOPE YOU CAPS LOCK TO DEATH. BWAHAHA <3
From Juliangina: tsk-tsk, u r such a meanie but atleast yer pretty lyk me. Dearest pal, see you latuh :*
To Juliangina: k
Itinapon ko na lamang ang cellphone sa loob ng backpack ko.
Kanina pa nagwawala ang hypothalamus ko dahil nabalitaan kong nililigawan ni Archie my loves forever and ever ang mortal enemy kong si Paris tapos ngayon wala akong mapaglabasan ng sama ng loob. Nakakainis! Gusto kong magwala! Gusto kong manapak! Gusto kong manabunot! Kaso andito ako sa mall, hindi rin naman tama na basta nalang ako manghablot ng tao para manabunot.
Oh well, ngayong tinalikuran na ako ng lalaking lovey doves ko at pati narin ni Juliangina, atleast there's one thing that will never let me down—Tumahimik ka, hindi Rexona—Its Pizza. Pizza is life, Pizza is hope, Pizza is love. PIZZA IS THE ANSWER FOR EVERYTHING! ALL HAIL PIZZA!
Just like the normal whacko that I am, I skipped happily on the way to the nearest Pizza shop. It's not just because I like Pizza but dahil family kasi ni Julia ang may-ari ng shop na yon kaya ibig sabihin may free pizza ako. Free Pizza is the epitome of happiness.
But before I could enter the shop, I stopped on my tracks when I saw her inside—Si Julia, nakatali ang blonde niyang buhok na natatakpan ng kulay puting sombrero na may logo ng pizza shop. Tagaktak na ang pawis sa noo niya kaya pasimple niya itong pinupunasan habang nagma-mop sa sahig. Pagod na pagod na siya at mukhang wala siyang kagana-gana pero patuloy niya itong ginagawa.
Napansin ata niya ako kaya bigla siyang napatingin sa direksyon ko at napangiwi.
"What the hell?!" I opened my mouth wide as I can without letting out a single sound.
Ngumiwi lamang siya at sinenyasan akong hintayin siya.
***
"Julia, you own that Pizza shop. Why the heck are you mopping floors?" Tanong ko sabay abot sa kanya ng isang bottled water.
"Because of this." Proud niyang sambit sabay pakita sa akin ng isang white envelope mula sa bulsa niya. "I asked Dad for extra money pero hindi na siya nagbigay, sobra na daw kasi ako kung makahingi sa kanya but he said that he'll pay me once I help out at the shop. So yeah... I'm a thousand peso richer now bitch."
Natawa na lamang ako. That's Julia alright. Once she wants something, she'll stop at nothing. "So what are you saving up for? Bibili ka na naman ba ng albums or magpapa-tattoo ka na naman? Wait, don't tell me may dent na naman ang car mo?" Tanong ko na lamang saka napasandal sa pader na nasa kinatatayuan namin.
"Bobaness! Its your 14th birthday next week! Diba sabi mo gusto mong magpakulay ng buhok pero ayaw kang payagan ng parents mo kaya di ka nila binibigyan ng money to do so? Well my dearest pal, my gift for you is a great change to further sisafy your soul." She flipped her blonde hair proudly, "I'm amahzing right?" Dagdag pa niya sabay taas baba ng kilay niya.
"Seriously?! Omg omg omg! Thank you!" Nanlaki ang mga mata ko sa tuwa. Pakiramdam ko ano mang oras ay maiiyak na ako. All this time, I thought we were starting to drift apart pero it turns out may ginagawa lang pala siyang kabalbalan para sa akin. I'm touched—really really.
"Cry a single tear and I swear to God, kakalbuhin kita Sisa." Pagbabanta niya matapos lumagok ng tubig.
"Kahit isa lang? Na-touch ako eh! Bruh gimme a hug! Gimmeee!" Biro ko at ako na mismo ang yumakap sa kanya ng mahigpit. See, I've always had trouble expressing my feelings. I haven't even told my parents that I love them kasi nakokornihan ako at naiilang. Siguro sa lahat ng tao dito sa mundo, kay Julia lang ata ako komportableng mag-express ng nararamdaman. I don't know why. I'm weird, yeah, I know.
"Ew! Don't touch me I'm amahzing!" Sabi niya habang pabiro akong tinutulak palayo.
"Yey! I'm gonna have blue hair!" Pagmamalaki ko pa sabay palakpak na parang isang shungang seal.
"Actually, blue isn't really what I have in mind for you." Aniya kaya kunot-noo akong napabitaw sa kanya.
"Ganun? Eh anong color? Blonde din gaya mo?" Tanong ko na lamang.
She took a bite from the Pizza she's holding while looking at my long hair. Parang kinikilatis niya ito. Ugh, she's such a know-it-all.
"Red. Yup. Definitely Red." Giit niya saka nag-thumbs up at tumango-tango pa.
"Red? Can I really pull that off?" Napangiwi ako.
Pabiro niya akong inakbayan "Damn right, you can! Come on, you're Sisa! You can pull off and do anything! No matter how much the world tries to break you, always remember that you're Sisa. Dearest pal, whenever you feel sad and worthless, just look at yourself in the mirror. Your Red hair will always be the reminder that whatever happens, you have a bitchy pal who will do anything for you and she will always be there to help you stand up whenever you trip on the floor—well after kitang pagtawanan, dun pa kita tutulungan but you get it right?" Aniya pa kaya napakagat na lamang ako sa labi ko para mapigilan ang sarili kong maiyak. "But seriously, your red hair will always be a reminder that you are not alone. Whatever happens, I'll always be your Juliangina." Tumatawa niyang sambit.
Ayaw tumigil ng luha at mga hikbi ko. Napapasigaw na lamang ako sa sobrang sama ng loob. Wala na akong lakas pang tumayo o kumilos pa kaya nanatili na lamang akong nakaupo sa sahig habang nakayakap sa mga tuhod ko. Ito na lamang ang alaalang natitira ko mula kay Julia at ngayon wala na ito. Para ko ulit nakitang mamatay si Julia sa harapan ko at gaya noon, wala akong nagawa. Hinayaan ko siyang mamatay. Bigo ako. Binigo ko siya.
I keep on disappointing everyone who believes in me.
"Sisa come on, you're better than this... You can't snap now." Narinig kong sambit ni Paris na nasa katabi kong selda.
"Wala pa yan sa naranasan naming hirap! Wala pa yan sa mararanasan mong hirap! Kung gusto mo pang mabuhay tumigil ka sa pag-iinarte!" Bulyaw naman sa akin ni Ada.
"Ayaw kitang takutin pero tama si Ada. Sisa, kung—" Natigil sa pagsasalita si Kerry. Lahat kami natahimik nang bigla na lamang umalingawngaw ang kantang pang-simbahan na nagmumula sa mga speaker na nakakabit sa dingding kasama ng mga cctv camera. Shit! Nakikikita niya ang bawat galaw namin!
"Sisa! Sisa look at me!" Sigaw ni Kerry sa akin kaya bahagya akong lumingon sa direksyon niya.
"Sisa makinig ka, wag kang gagawa ng kahit na anong ikakagalit ni Tatang kasi sasaktan ka niya. Gawin mo lang kung ano ang gagawin namin. 'Wag kang gagawa ng ikakagalit niya." Mangiyak-ngiyak nitong sambit pero hindi na lamang ako kumibo.
Tatang? Aba putangama nga naman.
Nagtaka ako nang makita ko silang magsitayuan. May pinulot silang mga posas mula sa mga kama nila pero mas ikinagulat ko nang makitang may bitbit pa silang isang bagay at ikinakabit nila ito sa mga paa nila—Isang Ankle Bracelet.
"Sisa, it's time for dinner. If you want to eat, you have to wear them." Dagdag pa ni Kerry kaya napalingon ako kama ko at nakita ko ang mga posas dito kasama na ang isang ankle bracelet. "He rigged them up and intensified the shock—"
"If you're not careful you'll end up just like me." Narinig kong tinapos ni Paris ang sinasabi ni Kerry pero hindi ko makita ang ibig niyang sabihin. Nasa tabi ko kasi siya at nahaharangan ng pader kaya hindi ko siya makita ng buo.
Fuck this shit. I'd rather die from hunger than to be that monster's marionette but then again, I can't die yet.... He has to pay... He has to die... If I'm going to die fine, mamatay na kung mamatay pero mauuna siya.
****
Taas-noo akong nakatayo sa harap ng rehas na bakal. Umaagos parin ang luha mula sa mga mata ko at hindi ko na lamang ito pinipigilan o pinupunasan pa. Walang emosyon pero lumuluha parin. Siguro nga, hanggang dito nalang ang kaya kong maipakita.
Lahat kami nakatayo sa harapan ng bawat rehas habang may posas sa mga kamay at paa.
"We're gonna be okay." Pabulong na sambit ni Kerry sakin na para bang isang nakatatandang kapatid na gusto akong protektahan. She looks familiar—wait... siya yung nasa missing poster! She's been gone for so many years at andito lang pala siya kasama ng iba.
Sa isang iglap nakita ko ang isang mesang de gulong na gumagalaw patungo sa gitna namin. Parang may nagtutulak nito. Ilang sandali pa ay nakita ko na naman siya—Yung lalakeng nakasuot ng damit na para sa mga doktor. Naglalagay siya ng mga upuan at pinggan—naghahanda siya para sa hapunan.
"Kamusta mga anak?" Sabi niya dahilan para manlaki ang mga mata ko sa gulat at pandidiri.
"Mabuti po Tatang." Sabay-sabay naman nilang sambit dahilan para gumapang ang matinding kilabot sa sistema ko.
"Kamusta ang unang araw mo? 'Wag kang mag-alala, magugustuhan mo dito. Tawagin mo rin akong Tatang kasi dito, ako ang reponsable sa inyo." Nagulat ako nang bigla siyang humarap sa direksyon ko. Mata lamang niya ang nakikita ko pero alam kong sa puntong ito ay may ngisi siya sa kanyang pagmumukha.
Hindi ako makapagsalita.
Para akong nanigas sa kinatatayuan ko.
Nanginginig ang nakakuyom kong kamao at lalo pang rumaragasa ang luha mula sa mga mata ko dahil sa matinding galit.
Una niyang binuksan ang seldang kinaroroonan ni Ada. Mistulang takot na takot si Ada sa kanya. Ni hindi nga magawa ni Ada na iangat ang kanyang ulo habang dahan-dahan siyang naglalakad patungo sa upuang para sa kanya.
Nang makaupo na ay may piraso ng itim na tela ang ikinabit sa leeg ni Ada dahilan para mapasandal siya sa upuan at hindi na makagalaw pa. Mistula itong garter na nakakabit sa upuan, hindi ko alam, hindi ko maintindihan.
Umiiyak si Ada pero pinipigilan niya ito sa pamamagitan ng pagpikit at pagkagat sa labi niya.
Pagkatapos ni Ada ay si Kerry naman ang inilabas niya mula sa selda. Gaya ni Ada, hindi rin nanglalaban si Kerry.
"Rose kamusta na ang tiyan mo? Sumasakit pa ba?" Tanong ni Tatang dun sa babaeng kalbo na nasa katabi kong selda. Iika-ika yung Rose na maglakad, parang hindi niya maigalaw ng maayos ang paa niya. Gaya nila hindi siya nanlaban.
Buong akala ko, ako na ang susunod niyang ilalabas sa selda kaya inihanda ko na ang sarili ko. Oras na buksan niya ang selda, tatakbo ako. Kuryentihin niya man ako, tatakbo ako at hinding-hindi ako titigil. Titiisin ko ang sakit para lang makatakas at makahingi ng tulong hindi para sa akin kundi para sa mga kasama ko. Pero mali ako, mas inuna niyang lapitan ang selda ni Paris.
Hindi ko makita si Paris pero narinig ko siyang umiiyak.
Ilang sandali pa ay nakita kong karga-karga na niya si Paris papunta sa upuan. Nagtataka ako kung bakit niya kinakarga si Paris kaya otomatiko akong napatingin sa mga paa niya at napahawak na lamang ako sa bibig ko nang hindi ko ito makita.
"Paris, anak. Sa susunod kasi, wag mo ng subukang tumakas." Tumatawa niyang sambit.
Napaiyak na lamang ako't lalong napahagulgol sa awa nang mapagtanto kong pinutol pala ang mga paa niya mula sa bukung-bukong. May benda pa ang mga ito at may bahid pa ng dugo.
END OF CHAPTER 9.
Note : Bukung-bukong is Ankle :)
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3