- Doolhof -

Droom

Ik kijk recht in zijn mooie blauwe ogen, die van Matthyas het Lam. Alles klopt, zelfs mijn ouders zijn er. Ze houden wel van me. We staan op een hoge wolkenkrabber, ik kan vanaf hier de grond niet eens zien. Alleen wolken, zon en een prachtige lucht. "Fleur Marie van de Graaf, neemt u Matthyas Maarten het Lam.." Zijn stem vervaagt omdat ik opeens in het publiek iemand zie bewegen. Het is Robbie. Robbie staat op en loopt, zonder iets te zeggen, naar het hek toe. Wat gaat hij doen? Ik verstijf. Hij klimt over het hek. Wat is hij van plan? Ik kijk naar Matthy, hij geeft geen enkele reactie. Ook de ambtenaar wil gewoon mijn aandacht. "Fleur, wat is daarop u antwoord?" Boeit het echt niemand wat daar allemaal gebeurd? Tot mijn grote schrik springt Robbie ervan af. Nee, nee dat kan niet. Ik kan het niet helpen, ik moet erachter aan. Ik ren naar het hek en doe hetzelfde wat Robbie net deed, maar dan in een trouwjurk. Ik ga sneller naar beneden dan ik had gedacht. Wat? Ik had verwacht dat ik gewoon zachtjes op de grond terecht zou komen, maar dit ziet er niet goed uit voor mij. Ik zie Robbie niet meer, hij lijkt wel verdwenen in dit wolkenbad. Waar is de prachtige grond onder mijn voeten? Langzaam komt het tevoorschijn, ik zie alleen maar groen, alsof er geen water bestaat in deze wereld. Er staan geen huizen of andere gebouwen, het is gewoon groen. Voor ik het weet lig ik op de grond. Ik lig stil, ik kan me niet bewegen en ik voel niks, ben ik dood? Dood op mijn eigen bruiloft. Robbie ligt een meter van me vandaan. Ook op de grond. Zijn kleding zit onder het bloed en ik weet het zeker, we zijn dood. Ik zie mijn familie staan, ze staan bij Robbie. Ze huilen. Ik wil schreeuwen. 'Hallo, ik ben er ook! Iemand help me!' Het lijkt alsof ze niet eens doorhebben dat ik hier ben, dood. Ik zie Matthy verschijnen. Hij merkt me wel op. Hij staat naast me en pakt mijn hand vast, hij zorgt nog beter voor me dan mijn eigen ouders.