ႏွစ္ရက္ေျမာက္သို႔ ေရာက္ရိွသြားခဲ့ၿပီ ။
မနက္မိုးလင္းခါက စလို႔ အနားမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့ သိုးေပါက္ေလးကို မေတြ႕မိသည္မွာ နွစ္ရက္ရိွၿပီ ။ အနားမွာလည္း သနပ္ခါးနံ႔ေလး မေမႊးပ်ံ႕ေနသည္မွာ နွစ္ရက္ရိွၿပီ ။ ၿမိဳင့္ကို ညိဳေလး ေရွာင္ဖယ္ေနသည္္မွာ နွစ္ရက္ရိွၿပီ ။ ထိုသို႔ မေတြ႕မိတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီဆိုကာမွျဖင့္ မၾကည့္လိုက္ရတဲ့ ဘိုင္စကုပ္လက္မွတ္နွစ္ေစာင္ကို ၿမိဳင္ သတိရမိသြားေပသည္ ။
ထိုအခါမွ ညိဳေလး စိတ္ေကာက္ေနသည္ကို ၿမိဳင္ သိလိုက္ရသည္ ။ ဟိုအရင္တစ္ေခါက္ကလည္းဟညိဳေလးဟာ ထိုသို႔ ေရွာင္ဖယ္ကာ အနားကို မလာျခင္းျဖင့္ ၿမိဳင့္ကို စိတ္ေကာက္ဖူးခဲ့သည္ ။ ယခုလည္း ထိုနည္းအတိုင္း စိတ္ေကာက္ေနၿပီ ။
ၿမိဳင္ကေတာ့ ထင္ေကာင္းထင္ပါလိမ့္မည္ ။ ဘိုင္စကုပ္ မၾကည့္ရလို႔ ေကာက္ေနသည္ ဆိုတာကိုေပါ့ ။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်င္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ ေကာက္ေနသည္မဟုတ္ ။ ႏြားသူေဌးကိုဘတင္ နဲ႔ ၿမိဳင့္ရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို မႀကိဳက္၍ စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႔ စိတ္ညစ္ေနသည္ဆိုတာကိုေတာ့ ညိဳေလးကလြဲ၍ မည္သူမ်ွ သိသည္မဟုတ္ ။ သိနိုင္မည္ မဟုတ္ ။
မွန္တင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ မမၿမိဳင္ဟာ ဘိုင္စကုပ္ လက္မွတ္နွစ္ေစာင္ နဲ႔ ၅ ျပားေစ့ေလးကို ယွဥ္တြဲကာၾကည့္၍ ေငးငိုင္ေနမိသည္ ။ လက္ကို ခံုေပၚတင္လို႔ ေမးေထာက္ကာျဖင့္ ေလကိုဝဝရွဴသြင္းလိုက္ၿပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိသည္ ။
ျပတင္းဝမွ ျဖတ္သန္းလာေသာ ေဆာင္းေလတျဖဴးျဖဴးကလည္း ၿမိဳင့္ရဲ႕မ်က္နွာျပင္ထက္ လာတိုက္ခိုက္ေနရွာသည္ ။ ျပတင္းဝကျမင္ေနရေသာ မနက္ခင္းပန္းခ်ီကို သူမ ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္ ။ ျမဴခိုးေတြ ေဝ့ဝဲေနေသာ ေလထုထဲမွာ ၿမိဳင္ဟာ ရုပ္နဲ႔နာမ္ ကြဲကြာခ်င္လာၿပီ ။ သို႔ေပတည္း ဦးေနွာက္ထဲမွာေတာ့ ညိဳေလးဟာ ေနရာအျပည့္ယူထားသည္ ။ ဒီအျဖစ္အား ၿမိဳင့္ရဲ႕ နွလံုးသားဟာ လက္မခံေပ ။
" သိုးေပါက္ ။ ဒီသိုးေပါက္က ငါ့ဆီကို မလာျပန္ဘူး ။ ေကာက္ ေကာက္ ။ ေခ်ာ့ကို မေခ်ာ့ဘူး ။ ပစ္ထားဦးမွာ ။ ဟြန္႔ ။ "
ဆိုကာျဖင့္ စားပြဲေပၚက အေႂကြေစ့နဲ႔ ဘိုင္စကုပ္လက္မွတ္နွစ္ေစာင္ကို ေသတၱာဗူးထဲသို႔ ေစာင့္ေစာင့္ေအာင့္ေအာင့္ျဖင့္ ထည့္လိုက္သည္ ။ မမၿမိဳင္ဟာ ကေလးလို ျဖစ္ေနရွာသည္ ။ ငယ္႐ြယ္စဥ္က မရရိွခဲ့တဲ့ ငယ္႐ြယ္မႈအတိုင္း သူမကိုယ္တိုင္ကပါ စိတ္ဆိုးမိေနသည္ ။
ဆံပင္ကို အသာသတ္ၿပီး အက်ႌစအား အက်အနျဖစ္ေအာင္ ဆြဲခ်လိုက္သည္ ။ ၿပီးေနာက္ နႈတ္ခမ္းကို ဘယ္ညာလႈပ္ယမ္းလိုက္ၿပီး ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္ ။ အခန္းတံခါးဆီသို႔ ေလ်ွာက္လွမ္းသြားသည့္ၿမိဳင္ဟာ ခမ္းနားစြာ လွပေနသည္ ။
အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္ၿပီးသည္နွင့္ ၿမိဳင္ဟာ ေလွကားဆီသို႔ ဦးတည္သြားသည္ ။ နွစ္ဖက္ခြဲေလွကားစံုကာေနရာသို႔ မေရာက္မွီ အိမ္ေရွ႕အဝင္ဝမွာလာေသာ စကားေျပာသံတစ္ပိုင္းတစ္စကို ၾကားေနရပါသည္ ။
" မမေလးေနာ္ ။ နို႔ထြက္နို႔ ။ အားႀကီးေကာင္းတယ္ ။ "
စင္စစ္ဧကန္ပင္ နို႔ပို႔ကုလားေလး၏ အသံျဖစ္သည္ ။ ညိဳေလးကိုပါ ေတြ႕မိသည္ေၾကာင့္ ၿမိဳင္ဟာ နားစြင့္မိေသးသည္ ။
" အားႀကီးေကာင္းရင္ ၿပီးတာပဲ ။ ကြၽန္မလည္း လမ္းမႀကံဳလို႔ ရွင့္ဆိုင္ကို မဝင္ျဖစ္တာ ။ အခုလို လိုက္ေရာင္းေတာ့ အဆင္ေျပရၿပီေလ ။ "
" အဆင္ေျပတယ္ေနာ္ ။ ဝမ္းသာတယ္ ။ ဆိုင္လာဝယ္တယ္ေနာ္ ။ ေရာင္းလိုက္မယ္ ။ မမေလး လမ္းမႀကံဳဘူးေနာ္ ။ လာပို႔မယ္ ။ "
" ေက်းဇူးပဲ ေက်းဇူးပဲ ။ အခုေတာ့ အရင္ပုလင္းအခြံေတြယူသြားေပေတာ့ ။ "
ေျပာၿပီး ညိဳေလးဟာ သူမလက္ထဲက ပုလင္းအခြံေတြအား နို႔ပို႔ကုလားေလးကို လွမ္းေပးလိုက္ေပသည္ ။ ၿပီးေနာက္ အေႂကြေစ့ေတြကို ထုတ္ကာေပးသည္ ။ နို႔ပို႔ကုလားေလးလည္း အေႂကြေစ့ေတြကို လက္ဖဝါးေပၚမွာ တစ္ခုခ်င္းေရတြက္ရင္း ။
" ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ၿပီ မမေလးေနာ္ ။ သြားၿပီ သြားၿပီ ။ "
" သြားပါ သြားပါ ။ "
နို႔ပို႔ကုလားေလးလည္း ထြက္သြားေပသည္ ။ မမၿမိဳင္ဟာ အနည္းငယ္မ်ွ မသိမသာၿပံဳးမိသည္ ။ ထိုအခ်ိန္ ညိဳေလးဟာ ေဘးၾကမ္းျပင္ေပၚမွာခ်ထားေသာ ႏြားနို႔ပုလင္းနွစ္လံုးကို တစ္ဖက္တစ္ခုစီ ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေလွကားဘက္ဆီသို႔ အမွတ္မထင္ လွမ္းၾကည့္မိသည္ ။
သူမအား ေခ်ာင္းၾကည့္ေနဟန္႔ျဖစ္ေနသည့္ မမၿမိဳင္ကို ျမင္သြားေတာ့သည္ ။ မမၿမိဳင္ရဲ႕ မသိမသာၿပံဳးေနေသာ မ်က္နွာေလးဟာ ခ်က္ခ်င္းတည္သြားကာျဖင့္ သူခိုးလူမိသလို ေလွကားလက္တန္းအား လက္နဲ႔အသာပြတ္ေနေတာ့သည္ ။
ဒုကၡပါပဲေနာ္ ။
ျမင္သြားတာလား မသိဘူး ။
ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ေလွကားကို ကိုင္ေနရင္း နွင့္ ...
" ေဒၚႏုတို႔ကလည္း ေလွကားကို ေျပာင္ေအာင္သုတ္မထားဘူး ။ အို တကယ္ပါပဲေနာ္ ၾကည့္စမ္းပါဦး ။ ဖုန္ေတြႀကီးပဲ ။ "
ေလွကားေအာက္မွာရိွေသာ ညိဳေလးကို မသိမသာ ခိုးၾကည့္မိျပန္ၿပီ ။ ညိဳေလးကေတာ့ ၿမိဳင့္ကို ရုပ္တည္တည္နဲ႔ ၾကည့္ေနရင္းမွ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ခ်ာခနဲလွည့္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ရိွရာဆီသို႔ သြားေပေတာ့သည္ ။
ထိုအခါမွ မမၿမိဳင္မွာ ေလွကားလက္ရန္းကို တင္းၾကပ္စြာ စုပ္ကိုင္ၿပီး သက္ျပင္းခ်မိေတာ့သည္ ။
" ဘုရား ဘုရား ။ "
ထိုသို႔သက္ျပင္းခ်ၿပီး ခဏအၾကာမွာ မမၿမိဳင္ဟာ ေလွကားမွဆင္းဖို႔အလုပ္ ရုတ္တရက္ႀကီး ညိဳေလးကိုလွမ္းျမင္လိုက္ေတာ့သည္ေၾကာင့္ ဆင္းမယ့္ေျခလွမ္းမ်ား ယိုင္ေခြက်သြားေလေတာ့သည္ ။ ညိဳေလးကေတာ့ မမၿမိဳင္ကို တစ္ခ်က္ပင္မၾကည့္ ။ လက္ထဲက ဇေကာအေသးေလးကိုကိုင္ၿပီး ကတၱီပါဖိနပ္ထုတ္စီးလို႔ စံအိမ္ေတာ္အျပင္ဘက္ကို ထြက္သြားပါသည္ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မမၿမိဳင္မွာ ဘယ္လိုဂယက္ထေနသလဲ ညိဳေလး မသိပါ ။ စိတ္ေကာက္ေနသည္ မဟုတ္လား ။ ဘယ္သိခ်င္မလဲ ။
မမၿမိဳင္ဟာ ေလွကားလက္ရန္းကို ကိုင္ထားရင္း မ်က္လံုးေတြမွိတ္ကာျဖင့္ ထြက္ေလဝင္ေလတို႔အား တဖူးဖူးနဲ႔ အသက္ရွဴေနျပန္ေတာ့သည္ ။
" ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ မိန္းမပါလား ။ အၾကည့္ေတြက နဂါးမီးေတာက္လိုပဲ ။ လူမွာ ျပာေတာင္ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ။ ေၾကာက္ေတာင္ ေၾကာက္လာၿပီ ။ "
တစ္ေယာက္တည္းစကားေတြေျပာရင္း ေလွကားမွဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္ ။ အိမ္ေရွ႕တံခါးဝ၌ ေသသပ္စြာ ထားထားေသာ ဖိနပ္စင္မွ အိမ္တြင္းစီး ကတၱီပါဖိနပ္အနက္ကို ယူကာစီးေတာ့သည္ ။
အိမ္အျပင္သို႔ထြက္ၿပီး မီးလံုးမ်ားတပ္ဆင္ထားေသာ အိမ္ေရွ႕စင္ဝင္ေအာက္မွာ လက္ပိုက္လို႔ မတ္တပ္ရပ္မိသည္ ။ အေရွ႕တည့္တည့္ရိွ အမိုးပါေသာ အေဆာက္အအံုထဲရိွ စားပြဲမွာ ထိုင္ေနေသာ ညိဳေလးကို လွမ္းေတြ႕မိေတာ့သည္ ။
ဇေကာထဲက စံပယ္ပန္းေတြကို တစ္ပြင့္ခ်င္းယူကာျဖင့္ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးထိုးထားေသာ အပ္နွင့္ သီေစေနေတာ့သည္ ။ ထိုအျပဳအမူသည္ ၿမိဳင့္ရဲ႕ရင္ထဲ ေအးခ်မ္းသြားေစသည္ ။ ၿမိဳင္ သတိမထားမိေသာ အခိုက္အတန္႔ ။ တီးတိုးစြာျဖင့္ ။
" ဒီစံပယ္ေတြက ငါ့အတြက္ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ကြယ္ ။ "
ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ စိတ္ႀကီးဝင္မိျခင္းျဖစ္သည္ ။ ေျခတစ္လွမ္းကုေဋတစ္သန္းနဲ႔အညီ ညိဳေလးရိွရာ အေဆာက္အအံုဆီသို႔ ႂကြႂကြယြယြေလး ေလ်ွာက္လွမ္းသြားျပန္သည္ ။ အနားသို႔ ေရာက္လာသည္နွင့္ ညိဳေလးဟာ လွမ္းၾကည့္သည္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၿမိဳင္တို႔ ေျခလွမ္းေတြ မယိုင္မိေတာ့ ။ ယံုၾကည္ခ်က္ ရိွေနေပသည္ ။
ရာသီဥတုကလည္း ေဆာင္းေလေအးမ်ားၾကားမွာ သာယာသလိုဟန္ရိွသည္ ။ အေဆာက္အအံုထဲကို ဝင္သြားသည္နွင့္ ညိဳေလးထိုင္ရာခံုမွာသာ ထိုင္လိုက္သည္ ။
ညိဳေလးဟာ ၿမိဳင့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔အလုပ္သူျပန္လုပ္ေနသည္ ။ ဒါကို မမၿမိဳင္ဟာ မေက်နပ္နိုင္ပါ ။ သူမကို ဂရုမစိုက္သည့္ ညိဳေလးကို မေက်နပ္နိုင္ပါ ။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးကို သူမ မေက်နပ္နိုင္ပါ ။
" စံပယ္ေတြက ေဖြးေနတာပဲ ေနာ္ ။ "
" ..... "
" ေမႊးေနမွာပဲ ။ "
" ..... "
ၿမိဳင့္ကို ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ မ်က္လံုးနဲ႔သာ ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး စံပယ္ေတြကိုသာ ဆက္သီေနပါသည္ ။
မမၿမိဳင္ဟာ ဇေကာထဲရိွ စံပယ္တစ္ခက္ကို ယူလိုက္ၿပီး နွာေခါင္းဝမွာေတ့ကာ အသာေမႊးႀကိဳင္ကာျဖင့္ မသိမသာ ၿပံဳးမိေတာ့သည္ ။ သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ေမႊးႀကိဳင္လာေသာ စံပယ္ရနံ႔သာ ဦးေနွာက္တစ္ခုလံုးသာမက ရင္ခြင္တစ္ခြင္ပါ ၾကည္လင္သြားေစသည္ ။ ညိဳေလးမွာေတာ့ျဖင့္ သူမအား ဂရုမစိုက္သည့္ဟန္ျဖင့္ စံပယ္ေတြကို ဆက္သီေနသည္ ။
" ဒီစံပယ္ေတြက တို႔အတြက္ မဟုတ္လား ဟင္ ။ "
စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖစ္ေစခဲ့သည့္ ေမးခြန္းေလးေၾကာင့္ ညိဳေလး စိတ္ေကာက္ေနသည္မွာ ၃ပံု ၂ပံု ေလာက္ေတာ့ စိတ္ေကာက္ေျပခဲ့ၿပီ ။ သို႔ေပတည္း က်န္တဲ့တစ္ပံုအတြက္ ဆက္ေကာက္ေနမွ ျဖစ္ပါမည္ ။
" တို႔အတြက္ မဟုတ္လား လို႔ ။ "
" မဟုတ္ပါဘူး ။ "
" ဟင္ ။ ေျပာေတာ့ကာျဖင့္ ဒီစံပယ္ရံုက တို႔အတြက္ပါဆို ။ အခုက် ဘာလို႔ဒီစံပယ္ေတြက တို႔အတြက္ မဟုတ္ရသလဲ ေျပာစမ္းပါဦး ။ ေျပာ ေျပာ ။ "
" ဒီစံပယ္ရံုက မမၿမိဳင္အတြက္ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္မ ပ်ိဳးထားတဲ့စံပယ္ရံုပါေနာ္ ။ ဒီ့အတြက္ ကြၽန္မမွာ မမၿမိဳင္ကိုမွ မဟုတ္ဘူး ။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ပန္ေပးပိုင္ခြင့္ ရိွတယ္ ။ "
စင္စစ္ဧကန္ ဒီစံပယ္ေတြကို မမၿမိဳင္အတြက္ သီေနျခင္းျဖစ္သည္ ။ သို႔ေပတည္း စိတ္ေကာက္ေနသည့္ တစ္ပံုအတြက္ ၿမိဳင့္ကို အေလ်ာ့မေပးခ်င္ေသးေၾကာင္းပါ ။
ညိဳေလးရဲ႕ စကားေၾကာင့္လည္း ၿမိဳင္သည္ အေတာ္ေလးကို စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္မိသြားေတာ့သည္ ။ စံပယ္ခက္ကို ဇေကာထဲသို႔ ပစ္ခ်ၿပီး လက္ကိုပိုက္ကာျဖင့္ မ်က္နွာစူပုတ္ေနျပန္သည္ ။ ညိဳ႕ကိုလည္း လွည့္၍ပင္ မၾကည့္ေတာ့ပါ ။ စံပယ္ရံုကိုသာ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္ ။ စံပယ္ဖူးမ်ားမွလြဲလို႔ က်န္ေသာ စံပယ္ပန္းပြင့္မ်ားကို မေတြ႕ရေတာ့ပါ ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ စံပယ္ပန္းပြင့္မ်ားဟာ ညိဳေလး၏ ဇေကာထဲသို႔ ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္ ။
ညိဳေလးဟာ စံပယ္ပန္းတစ္ပြင့္ကို ယူလိုက္ၿပီး ၿမိဳင့္ရဲ႕နား႐ြက္အေနာက္သို႔ ထိုးပန္ေပးလိုက္ေတာ့သည္ ။ ရုတ္တရက္ မထင္ထားတဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္ ၿမိဳင္ဟာ ညိဳေလးအား လွည့္ၾကည့္မိသည္ ။ ညိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဟာ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနသလိုမ်ိဳး ေလးနက္ေနသည္ ။ သို႔ေပမယ့္ ၿမိဳင္မွာ ဒီမ်က္ဝန္းေတြကို အေျဖမရွာတတ္ေပ ။
" က်ိန္းေသေပါက္ ဒီစံပယ္ေတြက မမၿမိဳင္အတြက္ပဲေလ ။ ေနပဲ ပူပူ ။ မိုးပဲ ႐ြာ႐ြာ ။ နွင္းပဲ က်က် ။ ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ ။ ဒီစံပယ္ရံုမွာ လွလွပပပြင့္ေနတဲ့ စံပယ္ပန္းေတြက မမၿမိဳင္အတြက္ပဲဆိုတာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲမွာ မဟုတ္ဘူး ။ "
ညိဳေလးဟာ မမၿမိဳင္၏ နားသယ္စက ဆံႏြယ္ေတြကို အသာသပ္ယူလိုက္ၿပီး စံပယ္ပန္းေလးအား လွပေစခဲ့ေတာ့သည္ ။ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြဟာ လက္လွမ္းမမွီ ၊ ဉာဏ္ရည္မမွီေသးတဲ့ ဦးေနွာက္နဲ႔ ဖတ္ၾကည့္ေနမိတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လိုပါပဲ ။ ေလးနက္မႈသာရိွေနၿပီး အဓိပၸါယ္ကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ ။ မသိခဲ့ ။
" မမၿမိဳင္က စံပယ္ပန္း ပန္ထားရင္ သိပ္လွတာပဲ ။ ဒါေပမယ့္ မမၿမိဳင္ရဲ႕အလွကိုေတာ့ ဒီစံပယ္ေတြ မမွီဘူး ရွင့္ ။ "
ညိဳေလးဟာ ၿပံဳးေပ်ာ္ကာျဖင့္ စံပယ္ပန္းမ်ားကို ဆက္သီေနေတာ့သည္ ။ ၿမိဳင္ကေတာ့ျဖင့္ အခုန္ျမန္ေနတဲ့သူမရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို လက္နဲ႔နားမေထာင္ၾကည့္ရံုတစ္မယ္သာပင္ ။ ဒီရင္ခုန္သံကို ညိဳေလးၾကားသြားမွာ သူမ အေတာ့္ကိုစိုးရိမ္ေနရွာသည္ ။
ေႏြးေထြးမႈေတြ ေထြးေပြ႕ထားတဲ့ ညိဳေလးဆီမွာ ခိုနားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိေနသည္ ။ ညိဳေလးနဲ႔ရိွေနရင္ သူမ ေပ်ာ္ရမည္ ။ လံုၿခံဳရမည္ဟု ခံစားမိေနသည္ ။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕ မူမမွန္ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို ေပ်ာက္ေစရန္အတြက္ မ်က္လံုးေတြကို ဆက္တိုက္ဆက္တိုက္ မွိတ္သည္တစ္ခ်က္ ဖြင့္သည္တစ္ခ်က္ လုပ္ေနမိေတာ့သည္ ။
နား႐ြက္နားမွာ စံပယ္ပန္းရိွသည္ကို သူမ ခံစားမိသည္ ။
" ဒီစံပယ္ေတြ သီၿပီးသြားရင္ မမၿမိဳင္ကို ကြၽန္မ ပန္ေပးမယ္ေနာ္ ။ "
ညိဳေလးမွာ ေပ်ာ္ေနရွာသည္ ။ သူမ စိတ္ေကာက္သည္တိုင္း မမၿမိဳင္ဟာ သူမအနားကိုေရာက္လာလို႔ ၾကည္ႏူးမိရသည္ ။
ထိုအခ်ိန္ သီရိၿမိဳင္ၿခံဝန္းထဲသို႔ ျမင္းလွည္းတစ္စည္းဝင္လာခဲ့သည္ ။ ျခဴသံနဲ႔ ျမင္းခြာသံမ်ားဟာ သီရိၿမိဳင္ၿခံထဲမွ ျပန္႔က်ဲသြားသည္ ။ စံအိမ္ေတာ္အေရွ႕သို႔ ျမင္းလွည္းရပ္လိုက္သည္နွင့္ ျမင္းဟီသံမွာ ျမည္ဟီးလာေတာ့သည္ ။
ၿမိဳင္နွင့္ညိဳေလးဟာ ျမင္းလွည္းထဲက ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိတာေၾကာင့္ ထိုလူမထြက္လာမခ်င္း စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနပါေတာ့သည္ ။
ျမင္းလွည္းတံခါးဖြင့္သြားသည္နွင့္ မီးပူထိုးထားေသာ တိုက္ပံု လံုခ်ည္တို႔ကို ေကာ့ေက်ာ့ေနေအာင္ ဝတ္ထားၿပီး ေယာက္်ားစီးညႇပ္ဖိနပ္နွင့္ သြယ္လ်လ်ေျခေခ်ာင္း ေျခဖမိုးတို႔ဟာ ရုပ္ရည္ရူပကာ ခန္႔ညားလွတဲ့ ႏြားသူေဌးကိုဘတင္ဟာ ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းလာေပေတာ့သည္ ။
" ဟယ္ ႏြားသူေဌး ။ "
ၿမိဳင္ဟာ ႏြားသူေဌးကိုဘတင္ဆီသို႔ ေျပးသြားသည္ဟုထင္ေယာင္မိေသာ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ သြားေတာ့သည္ ။ ၿမိဳင္ဟာ ကိုဘတင္အနားသို႔ေရာက္သည္နွင့္ ျမင္းလွည္းဆရာဟာ ျမင္းကို က်ိန္တို႔လိုက္သည္ေၾကာင့္ ျမင္းလွည္းမွာ သီရိၿမိဳင္ၿခံဝန္းထဲမွ ထြက္ရန္ တစ္ပတ္ပတ္သြားေတာ့သည္ ။
" မေန႔ကလာမယ္လို႔ တယ္လီဖုန္းဆက္ထားၿပီး မလာမိလို႔ အခုေတာင္းပန္တဲ့အေနနဲ႔ လာခဲ့တာ ။ "
" အမေလး ေမ်ွာ္ေတာင္ေယာင္ျဖစ္ရတာ လည္ပင္းေတာင္ ရွည္ပါတယ္ေနာ္ ။ သစ္ကုလားအုတ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ ေဆြမ်ိဳးေတြေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ ေတာ္ရဲ႕ ။ "
" ဒါ့ေၾကာင့္ အားနာလိုက္ရတာ ၿမိဳင္ရယ္ ။ ဒီမွာ ၿမိဳင့္အတြက္ ေ႐ႊမ်က္မွန္ႀကီး အပါးေတာ္လိုက္တဲ့ ထိုးမုန္႔ေတြ ။ "
ၿမိဳင္ဟာ ထုတ္ပိုးထားေသာ ထိုးမုန္႔ဗူးကို လွမ္းယူလိုက္ေတာ့သည္ ။
" ၿမိဳင္ ဘယ္ေတြသြားစရာရိွလဲ ။ "
" အခုအသစ္ထြက္ထားတဲ့ ပိတ္စေတြ သြားေ႐ြးမလားလို႔ေလ ။ အရမ္းေနာက္က်သြားရင္ ပိတ္ေတြ ေရာင္းကုန္သြားမွာ ။ ဝန္ကေတာ္ေတြရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုး ေျပာင္မွာပဲ ။ "
" ဒါျဖင့္ရင္ အခု သြားမလား ၿမိဳင္ ။ "
" အင္း ။ ေကာင္းသား ေကာင္းသား ။ တို႔ အဝတ္သြားလဲလိုက္ဦးမယ္ ။ စံအိမ္ထဲမွာ ခဏေစာင့္ေခ်ဦး ။ "
ဟု ေျပာၿပီး ၿမိဳင္ဟာ သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ထဲသို႔ ဝင္သြားေပေတာ့သည္ ။ ကိုဘတင္ကေတာ့ စံအိမ္ထဲမဝင္မိေသးဘဲ ၿခံပတ္ဝန္းက်င္ကို ေဝ့ၾကည့္မိသည္ ။ ထိုအခ်ိန္ စံအိမ္အေရွ႕တည့္တည့္ရိွ အေဆာက္အအံုေလးထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို စိတ္ဝင္စားဟန္ျဖစ္ေနေသာ ညိဳ႕ကို ေတြ႕ေတာ့သည္ ။ ကိုဘတင္ဟာ ၿပံဳးကာျဖင့္ သူ၏ ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို လက္နွင့္အသာဖတ္မိသည္ ။ ခုန္ေနေသာ သူ႔၏ ရင္ခုန္သံဟာ 'အခ်စ္'ဆိုေသာ ေဝါဟာရကို ေဆာင္ေနသည္ ။
ႏြားသူေဌးကိုဘတင္ဟာ လက္ကိုအေနာက္ပစ္ၿပီး ညိဳေလးရိွရာ အေဆာက္အံုဆီသို႔ ဦးတည္သြားေနေတာ့သည္ ။ ျမက္ခင္းေတြၾကားထဲ တည္ေဆာက္ထားေသာ ထိုအေဆာက္အအံုအတြင္း ညိဳေလးဟာ ရင္ခုန္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ လွပေနပါသည္ ။
ကိုဘတင္ဟာ အေဆာက္အအံုထဲသို႔ ဝင္လိုက္ၿပီး ညိဳေလးရိွရာ ခံု၏ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့သည္ ။ ၿပီးေနာက္ ...
" ညိဳ႕ကို ဒီမွာေတြ႕လိမ့္မယ္လို႔ ကိုဘတင္ မထင္ထားဘူး ။ "
ထိုသို႔ စကားကို ရင္းနွီးစြာေျပာေနသည့္ ကိုဘတင္ကို ညိဳေလးတစ္ခ်က္ပင္ မၾကည့္ပါ ။ စံပယ္ပန္းပြင့္ေတြကိုသာ သီကုန္းေနပါေတာ့သည္ ။
ကိုဘတင္မွာ ညိဳေလးရဲ႕ ဂရုမစိုက္ဟန္ေၾကာင့္ အခံရခက္ကာျဖင့္ အက်ႌအိတ္ထဲမွာ အၿမဲေဆာင္ထားေလ့ရိွေသာ စီးကရက္စ္နဲ႔မီးျခစ္ကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး စီးကရက္စ္အား မီးညႇိကာျဖင့္ တစ္ဖြာမ်ွ ဖြာေနေတာ့သည္ ။ ပါးစပ္ဝမွ စီးကရက္စ္အေငြ႕မ်ား ထြက္လာသည္ေၾကာင့္ ညိဳဟာ ကိုဘတင္ကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့သည္ ။
" ဟို ညိဳ မႀကိဳက္လို႔လား ။ ညိဳ မႀကိဳက္ရင္ ကိုဘတင္ မီးသတ္လိုက္ပါ့မယ္ ။ "
" ရပါတယ္ရွင္ ။ အဆင္ေျပသလို ေနပါ ။ "
ညိဳေလး သူ႔အား စကားျပန္ေျပာေတာ့မွ ကိုဘတင္မ်က္နွာ ၿပံဳးသြားမိသည္ ။
" ဒါျဖင့္ ညိဳက ၿမိဳင့္ဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာလား ။ "
ညိဳေလး ဘာျပန္ေျပာရမလဲ ။ သူမဟာ ဒီစံအိမ္ေတာ္ရဲ႕ သခင္ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕ မယားငယ္ ၊ သခင္မၿမိဳင္နဲ႔ လင္လုဖက္လို႔ ျပန္ေျပာရမလား ။ ဒီစကားကို ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အေရွ႕မွာ ေျပာရမွာ သိပ္ကိုရွက္ပါသည္ ။
ညိဳေလးဟာ ေခါင္းတစ္ခ်က္မ်ွသာ ၿငိမ့္လိုက္သည္ ။ ကိုဘတင္ဟာ ဇေကာေလးထဲမွ စံပယ္တစ္ပြင့္ကိုယူလိုက္ၿပီး သူ႔နွာေခါင္းဝမွာေတ့ကာ ရင္ခြင္တစ္ခြင္လံုး လန္းဆန္းေစသာ္အထိ ရွဴရႈိက္လိုက္ေတာ့သည္ ။
" ေမႊးလိုက္တာေနာ္ ။ လွလည္း လွတယ္ ။ "
ထိုစကားကို ညိဳ႕အားၾကည့္၍ ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္ ။ ညိဳေလးစိတ္ထဲ အေတာ္ကိုမွ ေလးလံေနရွာပါသည္ ။ မသက္မသာျဖစ္ေနရသည္ ။
ထိုအခ်ိန္ စံအိမ္ေတာ္အေပၚထပ္က ျပတင္းေပါက္ေလးမွ ထိုျမင္ကြင္းကို ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ လွမ္းျမင္မိလိုက္ေလသည္ ။ ႏြားသူေဌးကိုဘတင္၏ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြဟာ ေလးနက္သလို ညိဳေလးဟာလည္း ရွက္ေနသည့္ဟန္ဟု ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ ထင္ေနမိသည္ ။
" ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ ။ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနရမယ္ ။ "
သို႔ေပမယ့္ ၿမိဳင့္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ အေတာ္ကိုမွ မြန္းၾကပ္ရွာသည္ ။ မ်က္နွာနဲ႔ နႈတ္ခမ္းကသာ ၿပံဳးေနေပမယ့္ အၾကင္နာမ်က္ဝန္းေတြကျဖင့္ လိမ္ညာလို႔မရပါ ။ ၿမိဳင့္ မ်က္ဝန္းေတြဟာ ဝမ္းနည္းေနသည္ ။
ၿမိဳင္ဟာ နီညိဳေရာင္အဝတ္အစားကို လဲဝတ္ၿပီးသည္နွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို ဆြဲယူကာျဖင့္ ပံုေတာ္ဖိနပ္ကို ထုတ္စီးလို႔ စံအိမ္ေတာ္အျပင္သို႔ ထြက္သြားေပေတာ့သည္ ။
ၿမိဳင္အနားသို႔ ေရာက္လာသည္ကို ကိုဘတင္နဲ႔ညိဳေလးတို႔ သတိထားမိပံုမေပၚေပ ။
" အမယ္ ။ နွစ္ဦးသား ဘာစကားေတြေျပာေနလို႔ တို႔ လာတာေတာင္ မသိရတာလဲ ေနာ္ ။ "
ၿမိဳင္ဟာ ညိဳေလးေဘးသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ေၾကာင့္ ညိဳ႕ရင္ေတြ ခုန္သြားခဲ့ပါသည္ ။ ညိဳေလးေဘးက ကိုဘတင္ကေတာ့ျဖင့္ စီးကရက္စ္ဖြာလို႔ျဖင့္ ။
" ဘာစကားေျပာရမလဲ ၿမိဳင္ရာ ။ ညိဳ႕က စကားတစ္ခြန္းေတာင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးကြ ။ "
" ဟယ္ ။ ၾကက္တူေ႐ြးက စကားမေျပာဘူး ဟုတ္သလား ။ "
ညိဳေလးဟာ မမၿမိဳင္အား မ်က္ေစာင္းေလးနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ။
" ဘာကို ၾကက္တူေ႐ြးလဲ မမၿမိဳင္ ။ "
" အဲ့သလို မဟုတ္ဘူးလား ။ "
မမၿမိဳင္နဲ႔ဆို ဟုတ္တယ္ေလ ။
အခုဟာက ။ အခုဟာကျဖင့္ ။
" လာ တို႔နဲ႔အတူတူ အျပင္သြားရေအာင္ ။ "
" မသြားခ်င္ပါဘူး ။ မမၿမိဳင္တို႔ နွစ္ေယာက္ပဲ ေအးေအးေဆးေဆးသြားၾကပါ ရွင္ ။ ကြၽန္မပါလိုက္ၿပီး သံုးေယာက္မလုပ္ခ်င္ပါဘူး ။ "
ေကာက္တဲ့စိတ္ ပိုေကာက္လို႔ ညိဳေလးရဲ႕စိတ္မွာ ျပန္ေျဖာင့္လို႔ပင္ မရေတာ့ပါ ။ မမၿမိဳင္မွာလည္း ေခါင္းေလးတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ ။
" ဒါ့ျဖင့္ တို႔ေတြ သြားၾကရေအာင္လား ႏြားသူေဌး ။ "
" ေအးကြယ္ ။ သြားၾကမယ္ ။ "
ဆိုကျဖင့္ ညိဳေလးရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွ နွစ္ဦးသား ထြက္ခြာလို႔ သြားၾကေပေတာ့သည္ ။ အေရွ႕တည့္တည့္မွ ျမင္ေနရေသာ မမၿမိဳင္ကို သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္နွင့္ တြဲျမင္ေနမိသည့္ေၾကာင့္ ညိဳေလးရဲ႕ စိတ္ထဲမယ္ ကိုျမင့္ေမာင္ကို သဝန္တိုသလို သဝန္တိုမိေနသည္ ။
ဒါမွမဟုတ္ ။
ကြၽန္မ ဘယ္သူ႔ကို သဝန္တိုေနမိတာလဲ ။
X X X X X
morA_nyein
28.9.2022
နှစ်ရက်မြောက်သို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့ပြီ ။
မနက်မိုးလင်းခါက စလို့ အနားမှာ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ သိုးပေါက်လေးကို မတွေ့မိသည်မှာ နှစ်ရက်ရှိပြီ ။ အနားမှာလည်း သနပ်ခါးနံ့လေး မမွှေးပျံ့နေသည်မှာ နှစ်ရက်ရှိပြီ ။ မြိုင့်ကို ညိုလေး ရှောင်ဖယ်နေသည်မှာ နှစ်ရက်ရှိပြီ ။ ထိုသို့ မတွေ့မိတာ အတော်ကြာနေပြီဆိုကာမှဖြင့် မကြည့်လိုက်ရတဲ့ ဘိုင်စကုပ်လက်မှတ်နှစ်စောင်ကို မြိုင် သတိရမိသွားပေသည် ။
ထိုအခါမှ ညိုလေး စိတ်ကောက်နေသည်ကို မြိုင် သိလိုက်ရသည် ။ ဟိုအရင်တစ်ခေါက်ကလည်းဟညိုလေးဟာ ထိုသို့ ရှောင်ဖယ်ကာ အနားကို မလာခြင်းဖြင့် မြိုင့်ကို စိတ်ကောက်ဖူးခဲ့သည် ။ ယခုလည်း ထိုနည်းအတိုင်း စိတ်ကောက်နေပြီ ။
မြိုင်ကတော့ ထင်ကောင်းထင်ပါလိမ့်မည် ။ ဘိုင်စကုပ် မကြည့်ရလို့ ကောက်နေသည် ဆိုတာကိုပေါ့ ။ သို့သော် ထိုအချင်းအရာတစ်ခုကြောင့် ကောက်နေသည်မဟုတ် ။ နွားသူဌေးကိုဘတင် နဲ့ မြိုင့်ရဲ့ အပြုအမူတွေကို မကြိုက်၍ စိတ်မချမ်းမသာနဲ့ စိတ်ညစ်နေသည်ဆိုတာကိုတော့ ညိုလေးကလွဲ၍ မည်သူမျှ သိသည်မဟုတ် ။ သိနိုင်မည် မဟုတ် ။
မှန်တင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်နေသော မမမြိုင်ဟာ ဘိုင်စကုပ် လက်မှတ်နှစ်စောင် နဲ့ ၅ ပြားစေ့လေးကို ယှဉ်တွဲကာကြည့်၍ ငေးငိုင်နေမိသည် ။ လက်ကို ခုံပေါ်တင်လို့ မေးထောက်ကာဖြင့် လေကိုဝဝရှူသွင်းလိုက်ပြီး သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်မိသည် ။
ပြတင်းဝမှ ဖြတ်သန်းလာသော ဆောင်းလေတဖြူးဖြူးကလည်း မြိုင့်ရဲ့မျက်နှာပြင်ထက် လာတိုက်ခိုက်နေရှာသည် ။ ပြတင်းဝကမြင်နေရသော မနက်ခင်းပန်းချီကို သူမ ငေးကြည့်နေပြန်သည် ။ မြူခိုးတွေ ဝေ့ဝဲနေသော လေထုထဲမှာ မြိုင်ဟာ ရုပ်နဲ့နာမ် ကွဲကွာချင်လာပြီ ။ သို့ပေတည်း ဦးနှောက်ထဲမှာတော့ ညိုလေးဟာ နေရာအပြည့်ယူထားသည် ။ ဒီအဖြစ်အား မြိုင့်ရဲ့ နှလုံးသားဟာ လက်မခံပေ ။
" သိုးပေါက် ။ ဒီသိုးပေါက်က ငါ့ဆီကို မလာပြန်ဘူး ။ ကောက် ကောက် ။ ချော့ကို မချော့ဘူး ။ ပစ်ထားဦးမှာ ။ ဟွန့် ။ "
ဆိုကာဖြင့် စားပွဲပေါ်က အကြွေစေ့နဲ့ ဘိုင်စကုပ်လက်မှတ်နှစ်စောင်ကို သေတ္တာဗူးထဲသို့ စောင့်စောင့်အောင့်အောင့်ဖြင့် ထည့်လိုက်သည် ။ မမမြိုင်ဟာ ကလေးလို ဖြစ်နေရှာသည် ။ ငယ်ရွယ်စဉ်က မရရှိခဲ့တဲ့ ငယ်ရွယ်မှုအတိုင်း သူမကိုယ်တိုင်ကပါ စိတ်ဆိုးမိနေသည် ။
ဆံပင်ကို အသာသတ်ပြီး အင်္ကျီစအား အကျအနဖြစ်အောင် ဆွဲချလိုက်သည် ။ ပြီးနောက် နှုတ်ခမ်းကို ဘယ်ညာလှုပ်ယမ်းလိုက်ပြီး ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည် ။ အခန်းတံခါးဆီသို့ လျှောက်လှမ်းသွားသည့်မြိုင်ဟာ ခမ်းနားစွာ လှပနေသည် ။
အခန်းအပြင်သို့ ထွက်ပြီးသည်နှင့် မြိုင်ဟာ လှေကားဆီသို့ ဦးတည်သွားသည် ။ နှစ်ဖက်ခွဲလှေကားစုံကာနေရာသို့ မရောက်မှီ အိမ်ရှေ့အဝင်ဝမှာလာသော စကားပြောသံတစ်ပိုင်းတစ်စကို ကြားနေရပါသည် ။
" မမလေးနော် ။ နို့ထွက်နို့ ။ အားကြီးကောင်းတယ် ။ "
စင်စစ်ဧကန်ပင် နို့ပို့ကုလားလေး၏ အသံဖြစ်သည် ။ ညိုလေးကိုပါ တွေ့မိသည်ကြောင့် မြိုင်ဟာ နားစွင့်မိသေးသည် ။
" အားကြီးကောင်းရင် ပြီးတာပဲ ။ ကျွန်မလည်း လမ်းမကြုံလို့ ရှင့်ဆိုင်ကို မဝင်ဖြစ်တာ ။ အခုလို လိုက်ရောင်းတော့ အဆင်ပြေရပြီလေ ။ "
" အဆင်ပြေတယ်နော် ။ ဝမ်းသာတယ် ။ ဆိုင်လာဝယ်တယ်နော် ။ ရောင်းလိုက်မယ် ။ မမလေး လမ်းမကြုံဘူးနော် ။ လာပို့မယ် ။ "
" ကျေးဇူးပဲ ကျေးဇူးပဲ ။ အခုတော့ အရင်ပုလင်းအခွံတွေယူသွားပေတော့ ။ "
ပြောပြီး ညိုလေးဟာ သူမလက်ထဲက ပုလင်းအခွံတွေအား နို့ပို့ကုလားလေးကို လှမ်းပေးလိုက်ပေသည် ။ ပြီးနောက် အကြွေစေ့တွေကို ထုတ်ကာပေးသည် ။ နို့ပို့ကုလားလေးလည်း အကြွေစေ့တွေကို လက်ဖဝါးပေါ်မှာ တစ်ခုချင်းရေတွက်ရင်း ။
" ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်နဲ့ပဲ ကျေနပ်ပြီ မမလေးနော် ။ သွားပြီ သွားပြီ ။ "
" သွားပါ သွားပါ ။ "
နို့ပို့ကုလားလေးလည်း ထွက်သွားပေသည် ။ မမမြိုင်ဟာ အနည်းငယ်မျှ မသိမသာပြုံးမိသည် ။ ထိုအချိန် ညိုလေးဟာ ဘေးကြမ်းပြင်ပေါ်မှာချထားသော နွားနို့ပုလင်းနှစ်လုံးကို တစ်ဖက်တစ်ခုစီ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး လှေကားဘက်ဆီသို့ အမှတ်မထင် လှမ်းကြည့်မိသည် ။
သူမအား ချောင်းကြည့်နေဟန့်ဖြစ်နေသည့် မမမြိုင်ကို မြင်သွားတော့သည် ။ မမမြိုင်ရဲ့ မသိမသာပြုံးနေသော မျက်နှာလေးဟာ ချက်ချင်းတည်သွားကာဖြင့် သူခိုးလူမိသလို လှေကားလက်တန်းအား လက်နဲ့အသာပွတ်နေတော့သည် ။
ဒုက္ခပါပဲနော် ။
မြင်သွားတာလား မသိဘူး ။
ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ လှေကားကို ကိုင်နေရင်း နှင့် ...
" ဒေါ်နုတို့ကလည်း လှေကားကို ပြောင်အောင်သုတ်မထားဘူး ။ အို တကယ်ပါပဲနော် ကြည့်စမ်းပါဦး ။ ဖုန်တွေကြီးပဲ ။ "
လှေကားအောက်မှာရှိသော ညိုလေးကို မသိမသာ ခိုးကြည့်မိပြန်ပြီ ။ ညိုလေးကတော့ မြိုင့်ကို ရုပ်တည်တည်နဲ့ ကြည့်နေရင်းမှ ချက်ချင်းဆိုသလို ချာခနဲလှည့်ကာ မီးဖိုချောင်ရှိရာဆီသို့ သွားပေတော့သည် ။
ထိုအခါမှ မမမြိုင်မှာ လှေကားလက်ရန်းကို တင်းကြပ်စွာ စုပ်ကိုင်ပြီး သက်ပြင်းချမိတော့သည် ။
" ဘုရား ဘုရား ။ "
ထိုသို့သက်ပြင်းချပြီး ခဏအကြာမှာ မမမြိုင်ဟာ လှေကားမှဆင်းဖို့အလုပ် ရုတ်တရက်ကြီး ညိုလေးကိုလှမ်းမြင်လိုက်တော့သည်ကြောင့် ဆင်းမယ့်ခြေလှမ်းများ ယိုင်ခွေကျသွားလေတော့သည် ။ ညိုလေးကတော့ မမမြိုင်ကို တစ်ချက်ပင်မကြည့် ။ လက်ထဲက ဇကောအသေးလေးကိုကိုင်ပြီး ကတ္တီပါဖိနပ်ထုတ်စီးလို့ စံအိမ်တော်အပြင်ဘက်ကို ထွက်သွားပါသည် ။ ဒါ့ကြောင့် မမမြိုင်မှာ ဘယ်လိုဂယက်ထနေသလဲ ညိုလေး မသိပါ ။ စိတ်ကောက်နေသည် မဟုတ်လား ။ ဘယ်သိချင်မလဲ ။
မမမြိုင်ဟာ လှေကားလက်ရန်းကို ကိုင်ထားရင်း မျက်လုံးတွေမှိတ်ကာဖြင့် ထွက်လေဝင်လေတို့အား တဖူးဖူးနဲ့ အသက်ရှူနေပြန်တော့သည် ။
" တော်တော်ဆိုးတဲ့ မိန်းမပါလား ။ အကြည့်တွေက နဂါးမီးတောက်လိုပဲ ။ လူမှာ ပြာတောင် ဖြစ်တော့မယ် ။ ကြောက်တောင် ကြောက်လာပြီ ။ "
တစ်ယောက်တည်းစကားတွေပြောရင်း လှေကားမှဆင်းလာခဲ့တော့သည် ။ အိမ်ရှေ့တံခါးဝ၌ သေသပ်စွာ ထားထားသော ဖိနပ်စင်မှ အိမ်တွင်းစီး ကတ္တီပါဖိနပ်အနက်ကို ယူကာစီးတော့သည် ။
အိမ်အပြင်သို့ထွက်ပြီး မီးလုံးများတပ်ဆင်ထားသော အိမ်ရှေ့စင်ဝင်အောက်မှာ လက်ပိုက်လို့ မတ်တပ်ရပ်မိသည် ။ အရှေ့တည့်တည့်ရှိ အမိုးပါသော အဆောက်အအုံထဲရှိ စားပွဲမှာ ထိုင်နေသော ညိုလေးကို လှမ်းတွေ့မိတော့သည် ။
ဇကောထဲက စံပယ်ပန်းတွေကို တစ်ပွင့်ချင်းယူကာဖြင့် အပ်ချည်ကြိုးထိုးထားသော အပ်နှင့် သီစေနေတော့သည် ။ ထိုအပြုအမူသည် မြိုင့်ရဲ့ရင်ထဲ အေးချမ်းသွားစေသည် ။ မြိုင် သတိမထားမိသော အခိုက်အတန့် ။ တီးတိုးစွာဖြင့် ။
" ဒီစံပယ်တွေက ငါ့အတွက်ပဲ ဖြစ်မှာပေါ့ကွယ် ။ "
ဒုတိယအကြိမ်မြောက် စိတ်ကြီးဝင်မိခြင်းဖြစ်သည် ။ ခြေတစ်လှမ်းကုဋေတစ်သန်းနဲ့အညီ ညိုလေးရှိရာ အဆောက်အအုံဆီသို့ ကြွကြွယွယွလေး လျှောက်လှမ်းသွားပြန်သည် ။ အနားသို့ ရောက်လာသည်နှင့် ညိုလေးဟာ လှမ်းကြည့်သည် ။ ဒီတစ်ခါတော့ မြိုင်တို့ ခြေလှမ်းတွေ မယိုင်မိတော့ ။ ယုံကြည်ချက် ရှိနေပေသည် ။
ရာသီဥတုကလည်း ဆောင်းလေအေးများကြားမှာ သာယာသလိုဟန်ရှိသည် ။ အဆောက်အအုံထဲကို ဝင်သွားသည်နှင့် ညိုလေးထိုင်ရာခုံမှာသာ ထိုင်လိုက်သည် ။
ညိုလေးဟာ မြိုင့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အလုပ်သူပြန်လုပ်နေသည် ။ ဒါကို မမမြိုင်ဟာ မကျေနပ်နိုင်ပါ ။ သူမကို ဂရုမစိုက်သည့် ညိုလေးကို မကျေနပ်နိုင်ပါ ။ ဒီအခြေအနေမျိုးကို သူမ မကျေနပ်နိုင်ပါ ။
" စံပယ်တွေက ဖွေးနေတာပဲ နော် ။ "
" ..... "
" မွှေးနေမှာပဲ ။ "
" ..... "
မြိုင့်ကို ဘာစကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ မျက်လုံးနဲ့သာ ကြည့်ကြည့်ပြီး စံပယ်တွေကိုသာ ဆက်သီနေပါသည် ။
မမမြိုင်ဟာ ဇကောထဲရှိ စံပယ်တစ်ခက်ကို ယူလိုက်ပြီး နှာခေါင်းဝမှာတေ့ကာ အသာမွှေးကြိုင်ကာဖြင့် မသိမသာ ပြုံးမိတော့သည် ။ သင်းသင်းပျံ့ပျံ့ မွှေးကြိုင်လာသော စံပယ်ရနံ့သာ ဦးနှောက်တစ်ခုလုံးသာမက ရင်ခွင်တစ်ခွင်ပါ ကြည်လင်သွားစေသည် ။ ညိုလေးမှာတော့ဖြင့် သူမအား ဂရုမစိုက်သည့်ဟန်ဖြင့် စံပယ်တွေကို ဆက်သီနေသည် ။
" ဒီစံပယ်တွေက တို့အတွက် မဟုတ်လား ဟင် ။ "
စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြစ်စေခဲ့သည့် မေးခွန်းလေးကြောင့် ညိုလေး စိတ်ကောက်နေသည်မှာ ၃ပုံ ၂ပုံ လောက်တော့ စိတ်ကောက်ပြေခဲ့ပြီ ။ သို့ပေတည်း ကျန်တဲ့တစ်ပုံအတွက် ဆက်ကောက်နေမှ ဖြစ်ပါမည် ။
" တို့အတွက် မဟုတ်လား လို့ ။ "
" မဟုတ်ပါဘူး ။ "
" ဟင် ။ ပြောတော့ကာဖြင့် ဒီစံပယ်ရုံက တို့အတွက်ပါဆို ။ အခုကျ ဘာလို့ဒီစံပယ်တွေက တို့အတွက် မဟုတ်ရသလဲ ပြောစမ်းပါဦး ။ ပြော ပြော ။ "
" ဒီစံပယ်ရုံက မမမြိုင်အတွက်ဆိုပေမယ့် ကျွန်မ ပျိုးထားတဲ့စံပယ်ရုံပါနော် ။ ဒီ့အတွက် ကျွန်မမှာ မမမြိုင်ကိုမှ မဟုတ်ဘူး ။ ဘယ်သူ့ကိုမဆို ပန်ပေးပိုင်ခွင့် ရှိတယ် ။ "
စင်စစ်ဧကန် ဒီစံပယ်တွေကို မမမြိုင်အတွက် သီနေခြင်းဖြစ်သည် ။ သို့ပေတည်း စိတ်ကောက်နေသည့် တစ်ပုံအတွက် မြိုင့်ကို အလျော့မပေးချင်သေးကြောင်းပါ ။
ညိုလေးရဲ့ စကားကြောင့်လည်း မြိုင်သည် အတော်လေးကို စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်မိသွားတော့သည် ။ စံပယ်ခက်ကို ဇကောထဲသို့ ပစ်ချပြီး လက်ကိုပိုက်ကာဖြင့် မျက်နှာစူပုတ်နေပြန်သည် ။ ညို့ကိုလည်း လှည့်၍ပင် မကြည့်တော့ပါ ။ စံပယ်ရုံကိုသာ ကြည့်နေမိတော့သည် ။ စံပယ်ဖူးများမှလွဲလို့ ကျန်သော စံပယ်ပန်းပွင့်များကို မတွေ့ရတော့ပါ ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော စံပယ်ပန်းပွင့်များဟာ ညိုလေး၏ ဇကောထဲသို့ ရောက်နေသောကြောင့်ပင် ဖြစ်ပါသည် ။
ညိုလေးဟာ စံပယ်ပန်းတစ်ပွင့်ကို ယူလိုက်ပြီး မြိုင့်ရဲ့နားရွက်အနောက်သို့ ထိုးပန်ပေးလိုက်တော့သည် ။ ရုတ်တရက် မထင်ထားတဲ့ အပြုအမူကြောင့် မြိုင်ဟာ ညိုလေးအား လှည့်ကြည့်မိသည် ။ ညို့ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေဟာ တစ်ခုခုကို ပြောချင်နေသလိုမျိုး လေးနက်နေသည် ။ သို့ပေမယ့် မြိုင်မှာ ဒီမျက်ဝန်းတွေကို အဖြေမရှာတတ်ပေ ။
" ကျိန်းသေပေါက် ဒီစံပယ်တွေက မမမြိုင်အတွက်ပဲလေ ။ နေပဲ ပူပူ ။ မိုးပဲ ရွာရွာ ။ နှင်းပဲ ကျကျ ။ ရာသီဥတုတွေ ပြောင်းလဲသွားပေမယ့် ။ ဒီစံပယ်ရုံမှာ လှလှပပပွင့်နေတဲ့ စံပယ်ပန်းတွေက မမမြိုင်အတွက်ပဲဆိုတာတော့ ဘယ်တော့မှ ပြောင်းလဲမှာ မဟုတ်ဘူး ။ "
ညိုလေးဟာ မမမြိုင်၏ နားသယ်စက ဆံနွယ်တွေကို အသာသပ်ယူလိုက်ပြီး စံပယ်ပန်းလေးအား လှပစေခဲ့တော့သည် ။ မျက်ဝန်းအကြည့်တွေဟာ လက်လှမ်းမမှီ ၊ ဉာဏ်ရည်မမှီသေးတဲ့ ဦးနှောက်နဲ့ ဖတ်ကြည့်နေမိတဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်လိုပါပဲ ။ လေးနက်မှုသာရှိနေပြီး အဓိပ္ပါယ်ကို ကောင်းကောင်းနားမလည် ။ မသိခဲ့ ။
" မမမြိုင်က စံပယ်ပန်း ပန်ထားရင် သိပ်လှတာပဲ ။ ဒါပေမယ့် မမမြိုင်ရဲ့အလှကိုတော့ ဒီစံပယ်တွေ မမှီဘူး ရှင့် ။ "
ညိုလေးဟာ ပြုံးပျော်ကာဖြင့် စံပယ်ပန်းများကို ဆက်သီနေတော့သည် ။ မြိုင်ကတော့ဖြင့် အခုန်မြန်နေတဲ့သူမရဲ့ ရင်ခုန်သံကို လက်နဲ့နားမထောင်ကြည့်ရုံတစ်မယ်သာပင် ။ ဒီရင်ခုန်သံကို ညိုလေးကြားသွားမှာ သူမ အတော့်ကိုစိုးရိမ်နေရှာသည် ။
နွေးထွေးမှုတွေ ထွေးပွေ့ထားတဲ့ ညိုလေးဆီမှာ ခိုနားချင်စိတ်ဖြစ်မိနေသည် ။ ညိုလေးနဲ့ရှိနေရင် သူမ ပျော်ရမည် ။ လုံခြုံရမည်ဟု ခံစားမိနေသည် ။ ဒါပေမယ့် သူမရဲ့ မူမမှန်ဖြစ်နေတဲ့စိတ်ကို ပျောက်စေရန်အတွက် မျက်လုံးတွေကို ဆက်တိုက်ဆက်တိုက် မှိတ်သည်တစ်ချက် ဖွင့်သည်တစ်ချက် လုပ်နေမိတော့သည် ။
နားရွက်နားမှာ စံပယ်ပန်းရှိသည်ကို သူမ ခံစားမိသည် ။
" ဒီစံပယ်တွေ သီပြီးသွားရင် မမမြိုင်ကို ကျွန်မ ပန်ပေးမယ်နော် ။ "
ညိုလေးမှာ ပျော်နေရှာသည် ။ သူမ စိတ်ကောက်သည်တိုင်း မမမြိုင်ဟာ သူမအနားကိုရောက်လာလို့ ကြည်နူးမိရသည် ။
ထိုအချိန် သီရိမြိုင်ခြံဝန်းထဲသို့ မြင်းလှည်းတစ်စည်းဝင်လာခဲ့သည် ။ ခြူသံနဲ့ မြင်းခွာသံများဟာ သီရိမြိုင်ခြံထဲမှ ပြန့်ကျဲသွားသည် ။ စံအိမ်တော်အရှေ့သို့ မြင်းလှည်းရပ်လိုက်သည်နှင့် မြင်းဟီသံမှာ မြည်ဟီးလာတော့သည် ။
မြိုင်နှင့်ညိုလေးဟာ မြင်းလှည်းထဲက ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိတာကြောင့် ထိုလူမထွက်လာမချင်း စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေပါတော့သည် ။
မြင်းလှည်းတံခါးဖွင့်သွားသည်နှင့် မီးပူထိုးထားသော တိုက်ပုံ လုံချည်တို့ကို ကော့ကျော့နေအောင် ဝတ်ထားပြီး ယောက်ျားစီးညှပ်ဖိနပ်နှင့် သွယ်လျလျခြေချောင်း ခြေဖမိုးတို့ဟာ ရုပ်ရည်ရူပကာ ခန့်ညားလှတဲ့ နွားသူဌေးကိုဘတင်ဟာ မြင်းလှည်းပေါ်မှ ဆင်းလာပေတော့သည် ။
" ဟယ် နွားသူဌေး ။ "
မြိုင်ဟာ နွားသူဌေးကိုဘတင်ဆီသို့ ပြေးသွားသည်ဟုထင်ယောင်မိသော ခြေလှမ်းတွေနဲ့ သွားတော့သည် ။ မြိုင်ဟာ ကိုဘတင်အနားသို့ရောက်သည်နှင့် မြင်းလှည်းဆရာဟာ မြင်းကို ကျိန်တို့လိုက်သည်ကြောင့် မြင်းလှည်းမှာ သီရိမြိုင်ခြံဝန်းထဲမှ ထွက်ရန် တစ်ပတ်ပတ်သွားတော့သည် ။
" မနေ့ကလာမယ်လို့ တယ်လီဖုန်းဆက်ထားပြီး မလာမိလို့ အခုတောင်းပန်တဲ့အနေနဲ့ လာခဲ့တာ ။ "
" အမလေး မျှော်တောင်ယောင်ဖြစ်ရတာ လည်ပင်းတောင် ရှည်ပါတယ်နော် ။ သစ်ကုလားအုတ်နဲ့ သူငယ်ချင်းတောင် မဟုတ်တော့ဘူး ။ ဆွေမျိုးတွေတောင် ဖြစ်နေပြီ တော်ရဲ့ ။ "
" ဒါ့ကြောင့် အားနာလိုက်ရတာ မြိုင်ရယ် ။ ဒီမှာ မြိုင့်အတွက် ရွှေမျက်မှန်ကြီး အပါးတော်လိုက်တဲ့ ထိုးမုန့်တွေ ။ "
မြိုင်ဟာ ထုတ်ပိုးထားသော ထိုးမုန့်ဗူးကို လှမ်းယူလိုက်တော့သည် ။
" မြိုင် ဘယ်တွေသွားစရာရှိလဲ ။ "
" အခုအသစ်ထွက်ထားတဲ့ ပိတ်စတွေ သွားရွေးမလားလို့လေ ။ အရမ်းနောက်ကျသွားရင် ပိတ်တွေ ရောင်းကုန်သွားမှာ ။ ဝန်ကတော်တွေရဲ့ လက်ချက်နဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်လုံး ပြောင်မှာပဲ ။ "
" ဒါဖြင့်ရင် အခု သွားမလား မြိုင် ။ "
" အင်း ။ ကောင်းသား ကောင်းသား ။ တို့ အဝတ်သွားလဲလိုက်ဦးမယ် ။ စံအိမ်ထဲမှာ ခဏစောင့်ချေဦး ။ "
ဟု ပြောပြီး မြိုင်ဟာ သီရိမြိုင်စံအိမ်ထဲသို့ ဝင်သွားပေတော့သည် ။ ကိုဘတင်ကတော့ စံအိမ်ထဲမဝင်မိသေးဘဲ ခြံပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကြည့်မိသည် ။ ထိုအချိန် စံအိမ်အရှေ့တည့်တည့်ရှိ အဆောက်အအုံလေးထဲမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို စိတ်ဝင်စားဟန်ဖြစ်နေသော ညို့ကို တွေ့တော့သည် ။ ကိုဘတင်ဟာ ပြုံးကာဖြင့် သူ၏ ဘယ်ဘက်ရင်အုံကို လက်နှင့်အသာဖတ်မိသည် ။ ခုန်နေသော သူ့၏ ရင်ခုန်သံဟာ 'အချစ်'ဆိုသော ဝေါဟာရကို ဆောင်နေသည် ။
နွားသူဌေးကိုဘတင်ဟာ လက်ကိုအနောက်ပစ်ပြီး ညိုလေးရှိရာ အဆောက်အုံဆီသို့ ဦးတည်သွားနေတော့သည် ။ မြက်ခင်းတွေကြားထဲ တည်ဆောက်ထားသော ထိုအဆောက်အအုံအတွင်း ညိုလေးဟာ ရင်ခုန်စရာကောင်းလောက်အောင် တည်ငြိမ်အေးချမ်းစွာဖြင့် လှပနေပါသည် ။
ကိုဘတင်ဟာ အဆောက်အအုံထဲသို့ ဝင်လိုက်ပြီး ညိုလေးရှိရာ ခုံ၏ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့သည် ။ ပြီးနောက် ...
" ညို့ကို ဒီမှာတွေ့လိမ့်မယ်လို့ ကိုဘတင် မထင်ထားဘူး ။ "
ထိုသို့ စကားကို ရင်းနှီးစွာပြောနေသည့် ကိုဘတင်ကို ညိုလေးတစ်ချက်ပင် မကြည့်ပါ ။ စံပယ်ပန်းပွင့်တွေကိုသာ သီကုန်းနေပါတော့သည် ။
ကိုဘတင်မှာ ညိုလေးရဲ့ ဂရုမစိုက်ဟန်ကြောင့် အခံရခက်ကာဖြင့် အင်္ကျီအိတ်ထဲမှာ အမြဲဆောင်ထားလေ့ရှိသော စီးကရက်စ်နဲ့မီးခြစ်ကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး စီးကရက်စ်အား မီးညှိကာဖြင့် တစ်ဖွာမျှ ဖွာနေတော့သည် ။ ပါးစပ်ဝမှ စီးကရက်စ်အငွေ့များ ထွက်လာသည်ကြောင့် ညိုဟာ ကိုဘတင်ကို လှည့်ကြည့်မိတော့သည် ။
" ဟို ညို မကြိုက်လို့လား ။ ညို မကြိုက်ရင် ကိုဘတင် မီးသတ်လိုက်ပါ့မယ် ။ "
" ရပါတယ်ရှင် ။ အဆင်ပြေသလို နေပါ ။ "
ညိုလေး သူ့အား စကားပြန်ပြောတော့မှ ကိုဘတင်မျက်နှာ ပြုံးသွားမိသည် ။
" ဒါဖြင့် ညိုက မြိုင့်ဆီမှာ အလုပ်လုပ်နေတာလား ။ "
ညိုလေး ဘာပြန်ပြောရမလဲ ။ သူမဟာ ဒီစံအိမ်တော်ရဲ့ သခင်ကိုမြင့်မောင်ရဲ့ မယားငယ် ၊ သခင်မမြိုင်နဲ့ လင်လုဖက်လို့ ပြန်ပြောရမလား ။ ဒီစကားကို ယောက်ျားတစ်ယောက် အရှေ့မှာ ပြောရမှာ သိပ်ကိုရှက်ပါသည် ။
ညိုလေးဟာ ခေါင်းတစ်ချက်မျှသာ ငြိမ့်လိုက်သည် ။ ကိုဘတင်ဟာ ဇကောလေးထဲမှ စံပယ်တစ်ပွင့်ကိုယူလိုက်ပြီး သူ့နှာခေါင်းဝမှာတေ့ကာ ရင်ခွင်တစ်ခွင်လုံး လန်းဆန်းစေသ်ာအထိ ရှူရှိုက်လိုက်တော့သည် ။
" မွှေးလိုက်တာနော် ။ လှလည်း လှတယ် ။ "
ထိုစကားကို ညို့အားကြည့်၍ ပြောနေခြင်းဖြစ်သည် ။ ညိုလေးစိတ်ထဲ အတော်ကိုမှ လေးလံနေရှာပါသည် ။ မသက်မသာဖြစ်နေရသည် ။
ထိုအချိန် စံအိမ်တော်အပေါ်ထပ်က ပြတင်းပေါက်လေးမှ ထိုမြင်ကွင်းကို မြိုင်တစ်ယောက် လှမ်းမြင်မိလိုက်လေသည် ။ နွားသူဌေးကိုဘတင်၏ မျက်ဝန်းအကြည့်တွေဟာ လေးနက်သလို ညိုလေးဟာလည်း ရှက်နေသည့်ဟန်ဟု မြိုင်တစ်ယောက် ထင်နေမိသည် ။
" ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ။ ဒီလိုပဲ ဖြစ်နေရမယ် ။ "
သို့ပေမယ့် မြိုင့်ရဲ့ရင်ထဲမှာ အတော်ကိုမှ မွန်းကြပ်ရှာသည် ။ မျက်နှာနဲ့ နှုတ်ခမ်းကသာ ပြုံးနေပေမယ့် အကြင်နာမျက်ဝန်းတွေကဖြင့် လိမ်ညာလို့မရပါ ။ မြိုင့် မျက်ဝန်းတွေဟာ ဝမ်းနည်းနေသည် ။
မြိုင်ဟာ နီညိုရောင်အဝတ်အစားကို လဲဝတ်ပြီးသည်နှင့် ပိုက်ဆံအိတ်လေးကို ဆွဲယူကာဖြင့် ပုံတော်ဖိနပ်ကို ထုတ်စီးလို့ စံအိမ်တော်အပြင်သို့ ထွက်သွားပေတော့သည် ။
မြိုင်အနားသို့ ရောက်လာသည်ကို ကိုဘတင်နဲ့ညိုလေးတို့ သတိထားမိပုံမပေါ်ပေ ။
" အမယ် ။ နှစ်ဦးသား ဘာစကားတွေပြောနေလို့ တို့ လာတာတောင် မသိရတာလဲ နော် ။ "
မြိုင်ဟာ ညိုလေးဘေးသို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်ကြောင့် ညို့ရင်တွေ ခုန်သွားခဲ့ပါသည် ။ ညိုလေးဘေးက ကိုဘတင်ကတော့ဖြင့် စီးကရက်စ်ဖွာလို့ဖြင့် ။
" ဘာစကားပြောရမလဲ မြိုင်ရာ ။ ညို့က စကားတစ်ခွန်းတောင် ပြောတာမဟုတ်ဘူးကွ ။ "
" ဟယ် ။ ကြက်တူရွေးက စကားမပြောဘူး ဟုတ်သလား ။ "
ညိုလေးဟာ မမမြိုင်အား မျက်စောင်းလေးနဲ့ လှည့်ကြည့်ပြီး ။
" ဘာကို ကြက်တူရွေးလဲ မမမြိုင် ။ "
" အဲ့သလို မဟုတ်ဘူးလား ။ "
မမမြိုင်နဲ့ဆို ဟုတ်တယ်လေ ။
အခုဟာက ။ အခုဟာကဖြင့် ။
" လာ တို့နဲ့အတူတူ အပြင်သွားရအောင် ။ "
" မသွားချင်ပါဘူး ။ မမမြိုင်တို့ နှစ်ယောက်ပဲ အေးအေးဆေးဆေးသွားကြပါ ရှင် ။ ကျွန်မပါလိုက်ပြီး သုံးယောက်မလုပ်ချင်ပါဘူး ။ "
ကောက်တဲ့စိတ် ပိုကောက်လို့ ညိုလေးရဲ့စိတ်မှာ ပြန်ဖြောင့်လို့ပင် မရတော့ပါ ။ မမမြိုင်မှာလည်း ခေါင်းလေးတငြိမ့်ငြိမ့်ဖြင့် ။
" ဒါ့ဖြင့် တို့တွေ သွားကြရအောင်လား နွားသူဌေး ။ "
" အေးကွယ် ။ သွားကြမယ် ။ "
ဆိုကဖြင့် ညိုလေးရဲ့ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီမှ နှစ်ဦးသား ထွက်ခွာလို့ သွားကြပေတော့သည် ။ အရှေ့တည့်တည့်မှ မြင်နေရသော မမမြိုင်ကို သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် တွဲမြင်နေမိသည့်ကြောင့် ညိုလေးရဲ့ စိတ်ထဲမယ် ကိုမြင့်မောင်ကို သဝန်တိုသလို သဝန်တိုမိနေသည် ။
ဒါမှမဟုတ် ။
ကျွန်မ ဘယ်သူ့ကို သဝန်တိုနေမိတာလဲ ။
X X X X X
morA_nyein
28.9.2022