Samantha's point of view
NANDITO NA AKO NGAYON sa condo ko, madilim na rin nang makauwi ako kanina. As usual ano pa ba ang ginagawa ko ngayon, edi mag-aral sa study table at magmukmok na naman.
Walang katapusang pag-aaral, hays buhay nga naman!
Nagsasagot lang ako ng mga activities sa libro, then nagsusulat ng lectures na binigay ni Savi sa akin pagkatapos nila sa subject ni ms. Irene
Gustuhin ko 'mang matulog na lang ngayon at mag-isip nang magagandang bagay, ngunit malabo talaga.
Malabo pa sa salamin ng lola mo.
Kailangan ko talagang pagurin ang sarili ko para matapos 'tong lahat ng 'to atsaka na ako pwedeng matulog. Hirap 'no? Pero wala eh, kailangan kong gawin ang lahat sa abot nang makakaya.
Kahit kaunting pahinga nga hindi ko maibigay sa sarili ko, feel ko tuloy ang selfish ko na. Wala 'man lang pagmamahal sa sarili.
Sa maya-mayang pagmumukmok ko sa lamesa ko, nagring naman ang phone ko sa tabi ng mga libro na nakapatong sa lamesa. Kinuha ko ito at nakita ko na si Mama pala ang tumawag.
I fixed myself first, especially my voice that was hoarse from crying. Ayoko lang na mag-alala pa si Mama sa kalagayan ko rito.
Nasa probinsiya siya, nandito naman ako sa Manila.
"Hi 'nak! Musta ka na diyan, ayos ka lang ba?" Mama asked me worriedly matapos kong sagutin ang tawag.
Kung alam mo lang mama, hindi maayos ang Samsam mo. Pagod na pagod na po si Samsam.
Unang bungad pa lang sa akin ni mama, lumalabas na naman ang mga luha sa mga mata ko. Napakagat labi na lamang ako para pigilan ito, samantalang ang paghinga ko naman ay hinahabol ko.
"O-opo Mama, ayos lang a-ako.." I stuttered while preventing my sobs and tears.
Mama hindi ako maayos, kailangan kita.
"Ganun ba. Ah, eh, kumain ka na ba samsam ko?" Kahit kailan talaga si Mama ang daming tanong sa isip.
"Kumain na po kanina pa."
"Bakit ang tipid mo sumagot? May pinagiipunan ka ba para tugonan ako ng tipid na sagot?" She jested, while I was holding my mouth, so that she wouldn't hear my hiccups.
Hirap na hirap na po akong magsalita dito mama kung lagi akong pinangungunahan ng iyak ko.
"W-wala po Mama, okay lang p-po ako." Hindi po ako maayos at okay mama, kailangan ko ng karamay ngayon. Kailangan ko ang bisig mo.
"Teka umiiyak ka ba?" Biglaang tanong niya na ikinatahimik ko. Hindi niya pwedeng malaman, paano na 'to?
"P-po? Hindi po ah.."
Pasensya ka na mama, ayaw lang ng anak mo na mag-alala ka sa kan'ya. Gustuhin niya 'mang maglabas ng problema sa'yo, ngunit siya rin 'tong mag-aalala sa kalagayan mo kapag nalaman mo ang katotohanang lagay ng anak mo.
"Ay sows! Kilala kita 'nak. Anong problema, bakit ka umiiyak?" Just because of her question, the tears suddenly came out of my eyes and my sobbed that I wanted to make a sound since a while ago, I let it out completely.
"Sabi na, eh! Umiiyak ka talaga. Ako pa lolokohin mo, eh nanggaling ka kaya sa matres ko." She giggled. Si Mama kahit kailan talaga nakuha pang magbiro!
"M-mama I miss you, miss na miss na kita. Kailangan po kita mama, p-pagod na pagod na ako." Gustuhin mo 'mang isumbong sa kan'ya ang buong pangyayari tungkol sa akin, ngunit hindi pa talaga pwede.. hindi ko pa kaya..
"Nak.. alam ko ang problema mo," Aniya na ikinagulat ko nang sobra. Alam niya lahat lahat? Paano?
"P-po?" I stammered.
"Nakita ko sa cellphone ni Aida anak, sinasaktan ka nung babae. Punong-puno ka ng putik sa mukha nun habang sinasabunutan ka," Halata sa boses ni Mama na nag-aalala siya sa akin, kaya lalo akong naiyak.
Para akong bata na naagawang lollipop, sabay nagsusumbong sa ina. Kung pwede lang hilingin na 'yun na lang sana ang pwedeng maging lagay ko ngayon, kakayanin ko pa.
"Yung totoo 'nak, kamusta ka na ba talaga diyan? Gusto ko sana ikaw ang magkekwento sa akin, pero ikaw din naman itong pinagtataguan ako ng problema mo."
"Mama.. Hindi po ako okay, hindi po ako maayos. Gusto ko ng umuwi diyan para mayakap kita, I'm sorry kung kailangan ko itago. Ayoko lang po kasi na mag-aalala kayo sa akin, kaya mas pinili ko na hindi na lang sabihin sainyo." Sambit ko habang umiiyak sa telepono na kausap si Mama.
"Pero Mama pinangunahan na po ako ng iyak ko eh, kaya hindi ko na maitago. I'm sorry po.."
"Anak, nanay mo ako. Hindi mo dapat sinasarili 'yang sakit na nararamdaman mo lalo't mag-isa ka lang diyan at walang karamay." Pangaral niya sa akin na may pag-aalala na tono ng boses.
Meron po mama, si miss Dawn.
"Ayaw ko lang po talaga na dumadagdag pa ako sa iisipin niyo Mama, ayaw ko po na maging pabigat lalo't busy kayo kakatrabaho para mabigyan ako ng pera sa pang araw-araw."
"Atsaka meron po Mama, si ms. Dawn, siya lagi ang tumutulong at umaalalay sa akin kapag hirap na hirap na po ako." I took a tissue to wipe my tears that were constantly streaming down my face.
"Anak naman, hindi ka pabigat sa amin ng papa mo, tandaan mo 'yan! Lalo't kaisa-isang anak na babae ka lang namin, kaya hindi mo masisisi na mag-alala kami sa'yo palagi habang magkakahiwalay tayong tatlo."
"Atsaka 'yung Dawn na sinasabi mo, sino ba 'yan?" She questioned about ms. Dawn, my professor.
Kakaiba si ms. Dawn ma.. kung kilala mo lang siya, siguradong matutuwa ka sa taglay na ugaling meron siya.
"Professor ko po mama, siya 'yung laging tumutulong sa akin palagi at nagpapagaan sa loob ko. Mabait po siya at maganda, syempre hahahaha!" Para tuloy akong siraulo. Umiiyak ako kanina 'tapos ngayon naman ay tumatawa nang bahagya.
"Talaga bang professor mo lang 'yan? Baka magulat ako kapag pinakilala mo na siya sa akin bilang nobya mo." Saad ni Mama na ikinagulat ko.
Oh jusko! Bakit ba ganito ang binigay niyong dila sa inay ko. Malabong maging kami, pasensya na po Mama.
"Ma naman! Professor ko po 'yun. Atsaka wala naman akong nararamdaman para sa kan'ya,"
Sana pala hindi ko na binuksan ang topic about kay ms. Dawn, tsk!
"Paano siya? Meron? Ay nako Samsam, mabilis magbago ang ihip ng hangin. Baka bukas kayo na." Sagot ni Mama sabay humalakhak nang malakas.
Parang kanina nagiiyakan lang kami, tapos ngayon tumatawa na. Mga baliw!
Pero paano nga? Paano kung may nararamdaman siya para sa akin, na samantalang ako ay wala.
"Mama malabo po 'yun, kaibigan lang po talaga." I clarified to my Mama that ms. Dawn is just my friend. Hanggang doon lang 'yun, walang magbabago.
"Okay, sabi mo, eh," Naparolyo naman ako ng mata nang patuloy pa rin siya sa pang-aasar niya. Kahit kailan talaga si Mama!
"Basta sa susunod 'wag ka nang magtatago ng problema sa akin, hindi mo alam ang kaya kong gawin. Baka magpahula ako dito kela Marisol ng wala sa oras,"
"Mama naman!" I irritably retorted.
"Hindi ka kaya magaling magsinungaling, ako pa lolokohin mo. Mangmang!" Huling sambit niya bago ako patayan ng telepono. Aba! Bastos 'to ah. Hindi 'man lang ako nakaganti para sa sarili ko.
(Ouuuu! I remember this line sa taas, Chapter 45 - Kaiden)
Naging tahimik ulit ang paligid ko na wala nang nagsasalita, nag-iiyakan, nagtatawan habang kausap si Mama. Ngunit, biglang pumasok sa isip ko si ms. Irene ngayon.
Kamusta na kaya siya? Ilang araw na rin ang nakalipas simula noong nagusap kami nang kalmado lang.
'Yung yakap niya sa akin na hinding-hindi ko makakalimutan, kung paano niya bigkasin ang salitang 'Sammybear' na kalmado at malambing ang boses.
"I'm so sorry, Sammybear,"
Kailan ko kaya ulit 'yun maririnig? Hays naman, nakakamiss. – ay hindi! Dapat maging matigas ka ngayon Samantha. Wala siyang pakielam sa'yo tandaan mo 'yan. Wala!
"Sana hindi na lang kita nakilala para hindi ako nagagalit muli ng ganito, sana bukas mawala ka na dahil isa kang KAHIHIYAN!"
"Ang sakit pala, sobrang sakit." I spoke when I remembered the harsh words she said to me.
My heart was shot ten times because of what she said to me. She's so numb. She doesn't feel anything for everyone.
'Yung nararamdaman ko? Para sa kan'ya lang ito. Nakareserba ito para sa kan'ya hanggang sa magsawa ako.
Hangga't kaya kitang intindihin ms. Irene, hindi ako mawawala sa tabi mo para kampihan ka kahit hindi 'man tayo magkita araw-araw.
I apologize to coming in your life.
—•—•—•—•—
KINABUKASAN, Maaga akong gumayak para pumasok ngayon. Masama ang panahon ngayon, kaya mabuti na lang ay may payong ako na dala kung kinakailangan. Malakas ang hangin, sobrang lamig.
Kasing lamig niya, oo!
Nandito pa lang ako sa labas ng condo, ngunit napahinto naman ako saglit nang may pamilyar na kotse ang nakahinto sa harap ko. Binuksan ng driver ang bintana at tumambad sa akin ang mukha ng professor ko.
Sino pa ba? Edi si Irene Malven.
Hindi na ako nagulat kung sino 'to dahil kotse pa lang kahit tinted ang bintana pamilyar na. Malamang! Nakasakay na ako dito eh.
Ano kaya ang ginagawa niya dito? May hinihintay ba siya?
"Sakay ka na," She offered with a little bit emotion without smiling. Infairness nag-upgrade ang pananalita.
Kanino ba ako sasakay, sa driver o sa upuan? — no! Mali Samantha.
"Ayaw ko po." I forcedly smiled. Baka lapain pa ako neto, nakakatakot!
Akmang lalakad na sana ako para makasakay sa naghihintay na taxi nang magsalita siya ulit. Hays, ano ba!
"Sammybear, please? Uulan na oh, baka mabasa ka papunta doon." She pleaded while puppy-ing her eyes. Luh, akala mo madadaanan niya ako sa ganyan. Baduy!
"Huwag po kayo mag-alala ms. Irene Malven, may bubong po ang kotse ng taxi kagaya ng sainyo at may payong ako kung kinakailangan."
"But.. sayang sa pamasahe, gagastos ka pa." Ang kulit naman punyemas!
"May pera po ako, kung kinakailangan 'mang mamulubi gagawin ko." I secretly rolled my eyes at her.
Bahala ka sa buhay mo, magdusa ka! — char, mabait pa ako neto.
Hindi ko na siya hinayaang magsalita pa ulit at basta na lang ako tumakbo papunta sa pedestrian lane para tumawid papunta sa taxi na naghihintay sa akin. Dere-deretso lang akong tumatakbo kahit naririnig ko ang boses niya na tinatawag ako.
Bubuksan ko na sana ang pintuan ng taxi para sumakay nang may bigla akong naramdaman na kamay sa bewang ko at hinatak ako neto papalayo sa taxi.
I was startled when ms. Irene carried me, my stomach was resting on her shoulder and her two hands were holding my two legs to serve as a guide for my possible fall.
"Tulong! Kikidnappin niya ako!" Paghingi ko ng tulong sa mga taong nakakakita sa amin, ngunit tinitignan lamang nila ako at tinatawanan.
Mga walang kwenta!
"Hoy pasahero ko 'yan!" Hasik ng mamang driver kay ms. Irene. Ayan tama 'yan manong ipaglaban mo ako!
"I don't care." I heard ms. Irene uttered coldly at patuloy na naglakad papunta sa kotse niya.
"Tulong! Tulong! Heelp!"
"Hoy babae ka ang ingay mo, makinig ka sa nanay mong binubuhat ka. Napaka kulit mo!" The woman who was spooning porridge next to me sowed me in annoyance because of my loud voice.
N-nanay? HAHAHAHA. Nanay ko lang pala 'tong si ms. Irene eh.
After we got in ms. Irene's car, I was just looking straight at the road, while Ms. Irene was watching me that I could see in my peripheral vision. My hand are crossed in my chest and my eyes is emotionless, still swollen.
May nakita akong bento box sa pagitan namin malapit sa kambyo ng kotse, kaya napaisip naman ako kung para kanino kaya ito.
Kay Darlyne?
Tsk, manigas silang dalawa sa freezer at maging hotdog sana.
Minutes passed, Nakalabas na kaming dalawa sa parking at salamat sa Diyos! Nakalabas na rin sa impyerno kasama si – basta!
Maglalakad na sana ako nang bigla na naman niya akong tawagin, kaya napapitik ako ng dila sa inis.
"Sammybear!" She uttered my nickname from her. Sabi ko kagabi namiss ko ang pagtawag niya sa akin ng Sammybear, ang bilis mo namang i-command ang hiling ko Lord.
Ay hindi! Matigas ka Samantha, hindi ka kahoy sa sobrang rupok.
"Oh?" I coldly query, as I faced her.
"For you," She handed me the bento box na sinasabi ko kung kanino ito kanina sa kotse.
So, para sa akin pala ito at hindi kay Darlyne?
"Para saan?"
"Breakfast, for you." She softly uttered.
I shooked my head. "Ayaw ko po."
"But why? Wala ka namang kinain ah," Anak ka ng — pati ba naman laman ng tyan ko alam niya? Grabe huh!
"Meron kaya," I lied.
"Kung meron, edi ano 'yon?"
"Sama ng loob," I jested at nilayasan siya sa parking lot mag-isa. Tumakbo na ako papuntang library para mag-aral at magbasa ulit sa subject niya.
Magiging hobby ko na ata 'to ngayong buwan.
Ang magbasa-aral-uwi-kain-tulog.
Sana naman hindi ako maubusan ng lakas neto, Lord! I need you help. Bigyan niyo pa po ako ng lakas kahit nakakapagod na.
_____________________________________________
(Update ako latur, last chap na 'yun tapos back to normal na tayo tomorrow? Or depende kapag sinipag ulit ako. Ang dami ko nang narereceive na kawawa na raw si Samantha, haha dasurv niya 'yun at kulang pa 'yun- chr!)
(New Chapter)
I apologize for the incorrect grammar and typographical error
See you in next chapter!
- your author krispykwim